Πιπίλα, μια συνήθεια που καλό είναι να ξέρουμε πως να την αρχίσουμε αλλά και πως να την ...κόψουμε (μέρος 2ο και τελευταίο)

Άνοιξη. Επιτέλους ήλιος! Κάποια αισιοδοξία σαν να αχνοφαίνεται στο βάθος.

Ας πολεμάνε τα κανάλια με τα πάνελ και τα παράθυρα τους να μας μαυρίσουν την ψυχή. Πλησιάζουν βλέπετε εκλογές. Ήρθε η ώρα να τιμωρήσουμε αυτούς που με ελαφριά καρδιά έκλεψαν το παρόν μας και καταδίκασαν το μέλλον των παιδιών μας. Ή μήπως μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν; Ντρέπομαι, να κοιτάζω τα παιδιά μου…

Αρκετά όμως με την πολιτική παραφιλοσοφία. Χρωστώ εδώ και μέρες μια συνέχεια…

Τι γίνεται αφού μάθουμε την πιπίλα;

Με την πιπίλα είναι αλήθεια πως βρίσκουμε πολλαπλές λύσεις. Το μικρό μας ηρεμεί με αυτή όταν ο εκνευρισμός του είναι ο προάγγελος του ύπνου. Ξεγελιέται λίγο όταν πεινάει μέχρι να προλάβει η μητέρα του να του προσφέρει τροφή, καθώς και διώχνει, έστω προσωρινά, το άγχος όταν αισθάνεται να απειλείται. Όμως, όταν το μέτρο χάνεται ακόμα και αυτό το ευεργέτημα του «Άγιου Πιπίλα» μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρόβλημα.

Κοντά στα δεύτερα γενέθλια του παιδιού είναι καιρός να αποχωριστούμε την πιπίλα. Αν παραμείνει περισσότερο καιρό, μπορεί να στραβώσει τα δοντάκια και τα σαγόνια μας. Αν δε, συνοδεύεται και από ένα μπιμπερό με γάλα με το νήπιο ξαπλωμένο, η Δόνα Τερηδόνα θα μας γίνει μόνιμος σύντροφος, με την πιθανότητα της οξείας μέσης ωτίτιδας να αυξάνεται επίσης κατακόρυφα.

Καλά λοιπόν την αρχίσαμε την πιπίλα, το θέμα τώρα είναι πώς να την κόψουμε; Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι ευκολότερα από ότι νομίζουμε. Αρκεί να είμαστε απόλυτοι και αποφασιστικοί. Τότε η πιπίλα “εξαφανίζεται μια για πάντα στην πιπιλοχώρα” ή επειδή “την άρπαξε το ποντικάκι” ή απλώς επειδή “την πετάξαμε γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά πια!”.

Θεωρώ λογικό μεταβατικό στάδιο την παραμονή του σύμμαχου-συντρόφου «πιπίλα» στον ύπνο για μερικούς μήνες παραπάνω. Εάν το μικρό μας δεν την χρειάζεται, εννοείται ότι δεν την προσφέρουμε καθόλου. Στην αντίθετη περίπτωση όμως της εμμονής τουλάχιστον για τον ύπνο, πιστεύω πως είναι ένα «παζάρι» στο οποίο μπορούμε να ενδώσουμε. Εάν το παιδί συμφωνήσει ότι αντέχει να την αποχωριστεί για την ημέρα, δεν βλέπω κάτι κακό στο να την χρησιμοποιεί για τα λίγα λεπτά στο κρεβάτι του πριν το πάρει ο ύπνος. Ειδικά εάν αποτελέσει μέρος της λύσης του να κοιμάται το μικρό μας μόνο του στο δωμάτιό του. Δέκα με είκοσι λεπτά συνολικά ημερησίως, χωρίς μεγάλη πίεση στα σαγόνια μια που το μικρό μας είναι έτοιμο να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, δύσκολα θα στραβώσουν τα δοντάκια, ενώ σύντομα μόνο του το παιδί συνειδητοποιεί ότι δεν την έχει πλέον ανάγκη ούτε στον ύπνο. Είναι ένα αποδεκτό μεταβατικό στάδιο για τα παιδιά που το χρειάζονται.

Το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει είναι με το παιδί που εμμένει στην πιπίλα όλη μέρα, κάθε μέρα. Χειρότερα είναι τα πράγματα όταν συνδυάζεται με γονείς που δεν αντέχουν να κρατήσουν μια σταθερή, ίσως λίγο αυστηρή στάση, ούτε για λίγο. Η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκη, εάν έχουμε και την πρόσφατη άφιξη ενός νέου αδερφιού που χρησιμοποιεί πιπίλα και αποτελεί ζωντανή πρόκληση για το μεγαλύτερο παιδί. Μια λύση μου έδωσε η έμπνευση της μητέρας της μικρής Δήμητρας. Μια έμπνευση που μόλις την άκουσα, η πρώτη μου σκέψη ήταν να την μοιραστώ μαζί σας.

Η Δήμητρα, ένα γλυκύτατο νήπιο που έχει από αρκετές βδομάδες γράψει στο κοντέρ της ηλικίας της τον τρίτο χρόνο ζωής, απόκτησε πρόσφατα ένα μικρούλι αδερφάκι. Λίγο μετά τα δεύτερα γενέθλια της αποχωρίστηκε τις πάνες. Μάλιστα, «ανέλπιστα εύκολα!» κατά τους δικούς της. Συχνά εμείς οι γονείς, υπό την επίδραση του άγχους μην μας στεναχωρηθεί το βλαστάρι μας, δεν πολυπιστεύουμε στις δυνατότητές του. Παίρνοντας θάρρος λοιπόν οι γονείς της, είχαν αποφασίσει να δοκιμάσουν να αποχωριστούν και την πιπίλα. Έλα όμως, που μας προέκυψε το αδερφάκι, και η παιδική της συνήθεια, που λέει και το τραγούδι, επανήλθε στο προσκήνιο δριμύτερη.

Κάπου είχα διαβάσει ότι για να κατανοήσουν οι γονείς τι μπορεί να σημαίνει για το μεγαλύτερο αδερφάκι η έλευση του νέου μωρού, αρκεί να φανταστούν πως θα τους φαινόταν εάν ο σύντροφός τους μια ωραία πρωία τους ανακοίνωνε τρισευτυχισμένος δείχνοντάς τους μια κυρία στην μαμά ή έναν κύριο στον μπαμπά: «Από εδώ ο νέος μου σύντροφος! Θα κάνω μαζί του ότι κάνω και μαζί σου και θα τον αγαπάς σαν αδέρφι σου». Γενικότερα, το καινούργιο παιδί στο σπίτι είναι μια στρεσογόνος κατάσταση και είναι προτιμότερο να μην τη συνδυάσουμε με μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητά μας.

Η Δήμητρα λοιπόν, έδειχνε να χαίρεται για το καινούργιο της αδερφάκι όμως δεν έμοιαζε να δέχεται να αποχαιρετήσει την πιπίλα της. Ένα από τα δυνατότερα της επιχειρήματα ήταν ότι τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόταν την πιπίλα της γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να ξεχάσουνε κάποια φορά την πιπίλα του μπέμπη και τότε θα χρησιμοποιούσαν την δική της. Για να αποδείξει δε τη μεγαλοψυχία της δε δίστασε να δώσει την πιπίλα της στο μωρό το οποίο φάνηκε να την απολαμβάνει…

Όπως φαντάζεστε τα συναισθήματα της μητέρας βρέθηκαν να παλεύουν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Από την μία, ήταν χαρούμενη που η μικρή της αγαπά τόσο πολύ το αδερφάκι της ώστε μέχρι και την πιπίλα της μοιράζεται μαζί του. Από την άλλη όμως, ο πανικός μήπως ο μπέμπης αρπάξει κάποια αρρώστια σαν τίμημα αυτής της αδελφικής αλληλεγγύης της μαύρισε την σκέψη. Για το να επιχειρηματολογήσει στην παρούσα φάση υπέρ της αποκαθήλωσης της πιπίλας της Δήμητρας ούτε λόγος…

Κάτι έπρεπε να σκεφτεί το γονικό μυαλό.
Ένα απόγευμα, οι γονείς της Δήμητρας εντυπωσιάστηκαν με την άνεση με την οποία η τελευταία τεμάχισε ένα κομμάτι κρέας με τα δοντάκια της. Σε μια ιδιόμορφη πρόβα τζενεράλε για το Πάσχα που πλησιάζει, είχε αρπάξει ένα κόκαλο και το καθάρισε με χαρακτηριστική άνεση από το κρέας που το κοσμούσε.

Αργότερα το ίδιο βράδυ, η μικρή από ώρα κοιμόταν. Η μαμά καθόταν αναπαυτικά και θήλαζε το μικρό της κουβεντιάζοντας με τον μπαμπά.

-Είδες τι καλά που έφαγε το κρέας το απόγευμα η μικρή; σχολίασε ο μπαμπάς

-Ναι! Πω-πω! Φαντάσου να ήθελε να θηλάζει και η Δήμητρα! απαντά η μητέρα κοιτώντας το μωρό της μέσα στα μάτια. Φαντάσου να θήλαζε έτσι και αλλιώς μέχρι τώρα η Δήμητρα! Συνέχισε μαλακώνοντας το βλέμμα της μόνο στην σκέψη…

-Έλα ρε συ τι λες τώρα; Η Δήμητρα είναι τριών χρονών…

-Σε πληροφορώ ότι υπάρχουν παιδιά που θηλάζουν μέχρι τεσσάρων και ακόμα μεγαλύτερα...

-Καλά θα σου είχε ξεσκίσει το στήθος! Άσχετο, τι θα κάνουμε ρε ‘συ με την πιπίλα; Νομίζω ότι ήδη τα μπροστινά δοντάκια έχουν αρχίσει να παίρνουν την ανιούσα.

Κάπου εκείνη την ώρα τους ήρθε η έμπνευση: να κόψουν κυριολεκτικά την πιπίλα της μικρής.

Από την επόμενη το πρωί το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή. Κάποια στιγμή στο άσχετο η μητέρα σχολίασε στην Δήμητρα πόσο κοφτερά είναι πια τα δοντάκια της. Λίγο αργότερα η μικρή ανακάλυψε μια τρύπα στην πιπίλα της!

«Είδες!» της κάνει η μαμά της, δείχνοντας την τρύπα στην πιπίλα την οποία η ίδια είχε φτιάξει λίγη ώρα πριν. «Τα δόντια σου πλέον κόβουν πάρα πολύ. Πάει και η πιπίλα…».

Το κοκτέιλ συναισθημάτων κατέκλισε τώρα την μικρή Δήμητρα. Από την μια ήταν περήφανη για την αποτελεσματικότητα των δοντιών της, από την άλλη όμως στεναχωριόταν με την καταστροφή της πιπίλας της.

Η μαμά και ο μπαμπάς συστηματικά συνέχισαν να ανοίγουν τρύπες στις πιπίλες, στα μουλωχτά। Με το που έβρισκαν μια τρυπούλα η πιπίλα αμέσως πεταγόταν στα σκουπίδια μια που όλη η οικογένεια γνώριζε ότι μια φθαρμένη πιπίλα είναι επικίνδυνη πιπίλα। Την ίδια μοίρα είχε και η επόμενη πιπίλα που έφερε ο μπαμπάς।Μπορεί να τους κόστισε λίγο σε πιπίλες όμως το αποτέλεσμα τους δικαίωσε.

Με γέμιζε περηφάνια το πόσο μου τόνιζαν ότι πρόσεχαν να μην πνιγεί η Δήμητρα και πως για τις λίγες μέρες του πειράματος είχαν τα μάτια τους δεκατέσσερα। Κάποια μάλιστα στιγμή, η μαμά έπιασε με την άκρη του ματιού της την Δήμητρα να παίρνει κλεφτές «τζούρες» από την πιπίλα του μπόμπιρα। Εντός ολίγων λεπτών φρόντισε και η πιπίλα του μπόμπιρα να αποκτήσει τρυπούλα και φώναξε την μικρή Δήμητρα για να της κάνει μια ήπια επίπληξη, όχι μόνο που πήρε την πιπίλα του μπέμπη, αλλά γιατί και καλά, την χάλασε। Η μικρή μας φίλη βρέθηκε να μην έχει άλλη επιλογή από το να αποχωριστεί για πάντα την πιπίλα। Όχι γιατί κάποιος της το επέβαλε, αλλά επειδή η ίδια και ο «ώριμος» οργανισμός της με τα κοφτερά δοντάκια την «απέβαλε»।

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.