Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018

Μονοβίζιον, ή αλλιώς πώς να βλέπεις καλά στον κόσμο της Πρεσβυωπίας


Καλοκαιρινό ξημέρωμα στην εξοχή κάπου παραθαλάσσια. Σταδιακή μετάβαση από το σκοτάδι της νύχτας στο φως της ημέρας. Μοναδικά χρώματα εναλλάσσονται καθώς ακόμα και αυτός ο ήλιος που εμφανίζεται στον ορίζοντα, σου επιτρέπει την αλαζονεία να τον κοιτάξεις έστω στιγμιαία κατάματα.
Ρουφάς τον αέρα ανοίγοντας λίγο τα ρουθούνια σου και απολαμβάνεις τις οσμές τις νοτισμένες από το βραδινό χνώτο της πλάσης. Αλμύρα της θάλασσας, του αρμυρικιού και της αμμουδιάς, ανακατεμένη με άρωμα από πράσινο του πεύκου, του χορταριού και της λεβάντας. Κάποιες στιγμές, από αυτές που νομίζεις ότι σε ξεγέλασαν τα μάτια σου, μικρά ψάρια πηδούν στην επιφάνεια του νερού δημιουργώντας μικρή αναταραχή, λες και κάποιος αόρατος πέταξε με δύναμη μια μικρή πλατιά πέτρα και εκείνη έκανε «βατραχάκια», αναπηδώντας μερικές φορές στην επιφάνεια της θάλασσας, πριν καταλήξει στο βυθό της. Τα πουλιά ξεμυτίζουν από τις φωλιές τους και γεμίζουν τον τόπο με τιτιβίσματα και διαφορετικά κελαηδήματα, θαρρείς και κάποιος μαέστρος διευθύνει τα σπουργίτια, τα χελιδόνια και τα κοτσύφια ώστε καθώς αναζητούν το πρωινό τους, συνθέτουν μοναδική μελωδία αντάξια του σκηνικού. Ακόμα και τα έντομα όπως τα τζιτζίκια και οι γρύλοι παίζουν πρώτο ρόλο στην ορχήστρα. Μέχρι και η μέλισσα που βουίζει για δευτερόλεπτα δίπλα στο αυτί μου, αποχωρεί αφού έχει διεγείρει ψηλούς τόνους στην ακοή μου, για να την αφήσει στην ηρεμία του παφλασμού της θάλασσας.
Ίσως το πιο σκληρό μέρος της κόπωσης από το άχθος της ηλικίας είναι η σταδιακή απώλεια της δυνατότητας να απολαμβάνεις όλη αυτή την ομορφιά, σε όλες τις διαστάσεις των αισθήσεων. Τις προάλλες ο αδερφός μου, μου περιέγραψε πείραμα κατά το οποίο ένα παιδί στην αρχή της εφηβείας, εκεί λίγο αφού είχε συμπληρώσει τη πρώτη ντουζίνα χρόνων ζωής, κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση έναν μεσήλικα καθηγητή σε δύσκολες ερωτήσεις γενικών γνώσεων. Το σκηνικό θύμιζε τηλεπαιχνίδι με κάποιον να θέτει ερωτήσεις δίνοντας τρεις πιθανές απαντήσεις. Οι δύο αντίπαλοι είχαν μπροστά τους ένα κουμπί, το οποίο όταν το πατούσαν τους δινόταν η ευκαιρία να επιλέξουν μια από τις πιθανές απαντήσεις. Όποιος πατούσε πρώτος το κουμπί του, είχε το δικαίωμα να δώσει την απάντηση που θεωρούσε σωστή. Στις πρώτες ερωτήσεις γινόταν το αναμενόμενο, ο καθηγητής απαντούσε σωστά και ο μαθητής δε προλάβαινε ούτε να πατήσει το κουμπί του. Σύντομα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν και άσχετα με το βαθμό δυσκολίας των ερωτήσεων, ο μαθητής απαντούσε άμεσα και με χαρακτηριστική άνεση. Στο τέλος, εκτός από μερικές ερωτήσεις στην αρχή του πειράματος, όλες τις άλλες ερωτήσεις τις είχε απαντήσει γρήγορα και σωστά ο νέος. Τι είχε συμβεί; Χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι ο νεαρός να συνειδητοποιήσει ότι μαζί με την σωστή απάντηση, ακουγόταν στο δωμάτιο ένας υψηλής συχνότητας ήχος. Μόλις λοιπόν ολοκλήρωνε ο εκφωνητής την ερώτηση ο μαθητής ήδη γνώριζε την σωστή απάντηση και απλά έπρεπε να πατήσει έγκαιρα το κουμπί. Δε χρειαζόταν να σκεφτεί τίποτα, απλά να προλάβει να πατήσει το κουμπί του. Ο ήχος ήταν εκεί για όλους μέσα στο δωμάτιο, απλά ήταν σε συχνότητα που είναι γνωστό ότι μετά τα σαράντα με σαράντα πέντε χρόνια ζωής το αυτί του μέσου ανθρώπου δεν τον ακούει πια. Ο πενηντάρης καθηγητής δεν έχασε λόγω έλλειψης γνώσεων, αλλά λόγω έλλειψης νιάτων!
Τα ίδια δυστυχώς και με την όραση. Κάποια στιγμή εκεί μετά τα σαράντα κάνει την εμφάνισή της η κυρία Πρεσβυωπία! Ο φακός του ματιού μας, όπως και ολόκληρο το σώμα μας, χάνει την ελαστικότητα του και έτσι αδυνατεί να εστιάσει σε αντικείμενα που βρίσκονται κοντά. Αυτό το τόσο μικρό κομμάτι μας, που χιλιάδες χρόνια πριν στην αρχαία Ελλάδα, του είχαμε αποδώσει το όνομα από την ομοιότητα του με τη φακή, είναι άκρως απαραίτητο για να μπορούμε να βλέπουμε σωστά. Σιγά-σιγά, ο πρεσβύωπας, αναγκάζεται να απομακρύνει το αντικείμενο για να μπορέσει να εστιάσει και να το δει καθαρά. Τα αστεία, από σόκιν που δε μπορώ να μοιραστώ μαζί σας μέχρι απλώς ευρηματικά, αμέτρητα!
«Δεν είναι ότι δε βλέπω καλά, είναι απλώς κοντά τα χέρια μου!»
Το σοκ είναι μεγάλο για όσους, όπως εγώ και η γυναίκα μου, δε χρειαστήκαμε ποτέ στο παρελθόν να φορέσουμε γυαλιά εκτός από ηλίου. Στην αρχή απομακρύνουμε διακριτικά τα αντικείμενα, ή φροντίζουμε να φωτίζουμε καλά ότι θέλουμε να διαβάσουμε και κουτσά-στραβά, στην κυριολεξία, την βγάζουμε τα πρώτα χρόνια. Ακολουθούν πατέντες του τύπου μεγεθυντικό φακό application στο κινητό για να διακρίνουμε τον κατάλογο το βράδυ στο μπαράκι ή στο εστιατόριο. Στην πορεία ο μεγεθυντικός φακός χρειάζεται και τον φακό φωτός του κινητού! Ώσπου φτάνει εκείνη η καταραμένη στιγμή όπου επηρεάζεται η καθημερινότητά σου ακόμα και την ημέρα. Όταν βρίσκεσαι να προσπαθείς να διαβάσεις την ετικέτα σε κάποιο μπουκαλάκι, με τα γράμματα να είναι τόσο μικρά που όταν τα απομακρύνεις για να εστιάσεις δυσκολεύεσαι να τα διακρίνεις, γιατί πλέον έχουν γίνει κάτι μαύρες τελίτσες. Και καλά πες ότι στο συγκεκριμένο σε παίρνει να κάνεις την άρνησή σου, ουρλιάζοντας από μέσα σου «μα γιατί τα κάνουν τόσο μικρά πια αυτά τα γράμματα!», λες και το σύμπαν συνωμότησε εναντίον σου, με τις καταραμένες πολυεθνικές να σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου. Αν το καλοσκεφτείς κάτι τέτοιο γίνεται, μόνο που πρωταγωνιστής και αρχισυνωμότης είναι ο γεροχρόνος. Πες λοιπόν ότι στο συγκεκριμένο κάπως τα κουτσοβολεύεις και αρνείσαι να δεχθείς το αναπόφευκτο. Τι γίνεται όταν πλέον δε μπορείς να διαβάσεις τις μετρήσεις στη μεζούρα ή στο βρεφοζυγό στο ιατρείο; Δε πάει καλά να δώσεις στο γονιό για να σου πει τι γράφει; Εκεί κρυβόταν η δική μου κόκκινη γραμμή. Δε μπορούσα να δεχθώ η δική μου εθελοτυφλία να επηρεάσει τη δουλειά μου. Ήταν λοιπόν καιρός να αποδεχθώ τη μοίρα μου και να καταφύγω στην ιατρική.
Εξετάζεσαι από τον οφθαλμίατρο λοιπόν, ο οποίος επιβεβαιώνει τους φόβους σου και σου συνταγογραφεί γυαλιά. Πας με τη σειρά σου, αγοράζεις γυαλιά με ένα σκελετό που να σου πηγαίνει και καμαρώνεις μπροστά στο καθρέφτη τον νέο σου εαυτό. Κάνοντας την ανάγκη επιλογή, θαυμάζεσαι μονολογώντας «ρε ‘συ τελικά μου πάει η πρεσβυωπία!». Έλα όμως που και να θέλεις είναι πολύ δύσκολο να σου πάει η πρεσβυωπία.
Τα γυαλιά τα χρειάζεσαι για να ξεκαθαρίζεις τα κοντινά αντικείμενα. Αν κάνεις το λάθος να κοιτάξεις μακριά μέσα από τα πρεσβυωπικά γυαλιά, τα πάντα είναι θαμπά και σου προκύπτει κάτι σαν ίλιγγος.
Οπότε ή βάζεις βγάζεις συνέχεια τα γυαλιά ή εκπαιδεύεσαι να χρησιμοποιείς γυαλιά με «πολυεστιακούς» φακούς, όπου απλά το γυαλί από τους φακούς είναι χωρισμένο στη μέση με το κάτω μέρος να είναι για την πρεσβυωπία και το πάνω μισό για την μακρινή όραση. Με τη δεύτερη επιλογή, μαθαίνεις να κοιτάς χαμηλά με το βλέμμα για να διαβάσεις και ψηλά, σχεδόν πάνω από τα γυαλιά, για να ξεχωρίσεις κάτι που βρίσκεται λίγο πιο μακριά. Η κίνηση του σκύβω-σηκώνομαι  σαν αισθητική με έχασε, οπότε επέλεξα την πρώτη λύση, αυτής με τα γυαλιά που τα βάζω μόνο όταν χρειάζεται να διαβάσω κάτι. 
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Πως να έχεις τα γυαλιά στο κομοδίνο σου όταν διαβάζεις το βιβλίο σου το βράδυ και το πρωί που θα σηκωθείς να θυμηθείς να τα πάρεις μαζί σου στο μπάνιο μήπως χρειαστεί να δεις κάτι στο κινητό ή για να ξυριστείς και μετά να μη τα χρειαστείς για αρκετή ώρα, μια που φτιάχνεις τον καφέ σου, βγαίνεις να τον πιεις στη βεράντα και τσουπ να σου η ανάγκη να δεις την ώρα και να πρέπει να μαντέψεις τις γραμμούλες ή να σηκωθείς και να πας στο τελευταίο μέρος όπου άφησες τα γυαλιά σου, αν είσαι τυχερός και θυμηθείς με την πρώτη που τα είχες τελευταία φορά, και όλα αυτά για να δεις την ώρα.
Αργότερα, καθ’ οδόν για το ιατρείο σταματώ στο σουπερμάρκετ για να προμηθευτώ γάλα για τον καφέ, όπου συνειδητοποιώ, μετά από χρόνια, για ποιο λόγο στη Γερμανία στο χερούλι του καροτσιού είχαν έναν μεγεθυντικό φακό. Άντε να διακρίνεις την ημερομηνία λήξης, οπότε αν είσαι τυχερός έχεις μαζί σου τα γυαλιά σου ή κάποιον νεαρότερο σε ηλικία, για να σου διαβάσει μην πάρεις ληγμένο γάλα ή γιαούρτι.
Το αποκορύφωμα όμως της ταλαιπωρίας και του αισθήματος αναπηρίας έρχεται στη ροή του ιατρείου, όπου οι στιγμές που με προδίδει η όρασή μου πυκνώνουν μια που δε μπορώ να διακρίνω τις μετρήσεις, αλλά και τα γράμματα που γράφω, ναι που γράφω εγώ, στα βιβλιάρια υγείας. Οπότε, φανταστείτε, μιλάω στους γονείς και δε φοράω γυαλιά, σκύβω να γράψω και χρειάζομαι γυαλιά. Εξετάζω το παιδί και δε χρειάζομαι γυαλιά, κοιτάζω με το ωτοσκόπιο το αυτί του και χρειάζομαι γυαλιά. Αλλά και στο σπίτι, πάω να βάλω πλυντήριο δε μπορώ να διακρίνω το πρόγραμμα, έρχεται μήνυμα στο κινητό και δε μπορώ να διακρίνω τα γράμματα. Πέρασα από διάφορες προσωρινές λύσεις. Δε μπορούσα να αγοράσω πολλά ζευγάρια γυαλιά από τα οπτικά διότι η τιμή είναι απαγορευτική. Για αυτό γέμισα κυριολεκτικά το σπίτι με γυαλιά από το «ένα ευρώ» και κράτησα τα καλά για το διάβασμα του βιβλίου μου. Στο ιατρείο, για λίγο είχα πάρει μαζί μου τα καλά μου γυαλιά, όμως το βάλε βγάλε καταντούσε γελοίο, ειδικά όταν ξεχνιόμουν και δε τα είχα επάνω μου, οπότε έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο για να τα πάρω. Έτσι τα κρέμασα στο λαιμό μου, με το Bluetooth να μπερδεύει με το κορδόνι των γυαλιών και να βρίσκομαι σε αστείες στάσεις να προσπαθώ να απαντήσω σε μια κλήση. Στην πορεία έφτιαξα κάτι μωβ μυστήρια πολύ cool γυαλιά με τα οποία εντυπωσίαζα τα πιτσιρίκια και ενίοτε και τους γονείς τους. Είναι ενιαία από πίσω, εκεί που κρεμιούνται στον αυχένα και ενώνονται με μαγνητάκι στο μπροστινό μέρος εκεί που στηρίζονται πάνω στη μύτη. Τα είχα μονίμως κρεμασμένα στο λαιμό μου και τα άνοιγα χωρίζοντας στη μέση το μπροστά μέρος, πειράζοντας πως κάνω μαγικά τα πιτσιρίκια, έβλεπα ότι χρειαζόταν γυαλιά και τα ξανάνοιγα για να τα αφήσω μπροστά στο στήθος μου.
Τα γκάτζετς συνεχίστηκαν, με εμένα να ενθουσιάζομαι όταν σε ένα βιβλιοπωλείο, στο οποίο είχα πάει για να παρουσιάσω το βιβλίο μου, ανακάλυψα κάτι πρεσβυωπικά γυαλιά που είχαν μικρά λεντάκια στις άκρες που τα άναβες και σου φώτιζαν το βράδυ όπου κοιτάς. Ιδανικά για υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους όπου βρίσκονται σκυμμένοι να κρατούν με τα δόντια ένα φακό ή το κινητό τους, αλλά και σε πρεσβύωπες που δεν ενοχλούν και το σύντροφό τους που κοιμάται στο πλευρό τους. Η γυναίκα μου δε, για να επιβεβαιώσει την παροιμία «με στραβό αν κοιμηθείς το πρωί θα αλληθωρίσεις» μετά από λίγους μόλις μήνες, με ακολούθησε στο δύσκολο μονοπάτι της οπτικής ανημπόριας. Σε εκείνη χρωστάμε τα γυαλιά χωρίς μπράτσο. Τα παρήγγειλε από το internet και μου τα παρουσίασε με παιδικό σχεδόν ενθουσιασμό, κάνοντας μου έκπληξη, επιδεικνύοντας μου, πως απλά τα στερεώνεις στη μύτη σου και ξαπλώνεις για να διαβάσεις το βιβλίο σου χωρίς να πληγώνονται οι κρόταφοι και τα αυτιά σου! Δε μπορούσε, ή μάλλον τότε, ούτε εγώ δε θα μπορούσα να φανταστώ την έκπληξη που της έκανα λίγους μήνες μετά.
Συνεχίσαμε κάπως έτσι να διασκεδάζουμε το γήρας μας ανακαλύπτοντας πατέντες για να εξυπηρετούμαστε με το λιγότερο ψυχολογικό κόστος, μέχρι που απευθύνθηκα και πάλι στο φίλο μου οφθαλμίατρο.
-         - Βρε ‘συ Νίκο, αφού παιδεύεσαι γιατί δε βάζεις φακούς επαφής;
-          -Τι εννοείς φακούς επαφής; Υπάρχουν φακοί επαφής για πρεσβυωπία;;
-          -Φυσικά!
-          -Και πως βλέπεις μακριά;
-          -Είναι πολυεστιακοί!
-          -Πως γίνεται; Καλά στα γυαλιά όμως στους φακούς;
-          -Είναι ομόκεντροι κύκλοι με το πρεσβυωπικό κομμάτι εξωτερικά. Όταν εστιάζουμε κοντά για να διαβάσουμε η κόρη του ματιού μας ανοίγει και βλέπουμε από την περιφέρεια του φακού επαφής με το πρεσβυωπικό κομμάτι, ενώ όταν κοιτάμε μακριά η κόρη του ματιού συστέλλεται και βλέπουμε μέσα από το μη-πρεσβυωπικό κέντρο του φακού επαφής. Να σου παραγγείλω; Έτσι και αλλιώς το πρώτο ζευγάρι, το δοκιμαστικό, είναι δωρεάν, δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις.
Όντως, δεν είχα να χάσω κάτι οπότε δέχθηκα και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκα και πάλι στο οφθαλμιατρείο προκειμένου να μου μάθει ο συνάδελφος και φίλος πως να βάζω τον φακό επαφής. Σας θυμίζω ότι πριν την κατάρα της πρεσβυωπίας είχα άριστη όραση και δε με είχαν απασχολήσει βοηθήματα όρασης και σίγουρα όχι φακοί επαφής. Μου φαινόταν πολύ παράξενο πως θα κατόρθωνα να κρατώ ανοιχτό το μάτι μου, να αγνοώ το προστατευτικό αντανακλαστικό που κλείνει το μάτι  για να μη τραυματιστεί και να βάζω ένα ξένο σώμα το οποίο μάλιστα θα έμενε εκεί για πολλές ώρες! Έκανα τις πρόβες μου και τελικά το κατάφερα. Έφυγα από το ιατρείο με εφηβικό ενθουσιασμό. Ξανάβρισκα την όρασή μου!
Όντως η επόμενη ημέρα, η πρώτη μέρα με φακούς επαφής, κύλησε υπέροχα. Δε χρειάστηκα καθόλου τα γυαλιά καθ’ όλη τη διάρκεια του ιατρείου. Είχα πάρει καλού-κακού μαζί μου υγρό φακών και αυτά τα μικρά στρογγυλά κουτάκια που φιλοξενούν τους φακούς, μήπως και κάτι προκύψει και πρέπει να τους φυλάξω ή να τους βγάλω. Δε χρειάστηκε να κάνω το παραμικρό την πρώτη μέρα εκτός από το να απολαμβάνω και πάλι την όρασή μου. Να μπορώ να διαβάσω αριθμούς και γράμματα, να εξετάζω τυμπανικές μεμβράνες και σπυράκια, όπως πριν από μερικά χρόνια. Σαν να ξεγέλασα το χρόνο. Ο χρόνος όμως δε ξεγελιέται τόσο εύκολα.
Το βράδυ δοκίμασα πολλές φορές να βγάλω τον φακό και δεν τα κατάφερνα. Τηλέφωνο στον φίλο μου τον οφθαλμίατρο και εκ νέου οδηγίες, που ακολουθήθηκαν με νέες προσπάθειες οι οποίες τελικά στέφθηκαν με επιτυχία και απελευθέρωσα τα μάτια μου από την συλικονούχα μεμβράνη που τα κάλυπτε. Η αλήθεια είναι  ότι οι πρώτες προσπάθειες για να βάλω και να βγάλω τους φακούς τις πρώτες μέρες δεν ήταν εύκολες, όμως η απογοήτευση δεν προήλθε από αυτό. Τη δεύτερη ή τρίτη μέρα δοκιμής των φακών, ή μάλλον πιο σωστά «νύχτα», δέχθηκα με χαρά πρόσκληση για να πιούμε ένα ποτό από φίλη που είχα πολύ καιρό να δω. Η φίλη μου συνομήλικη, οπότε ήταν ευκαιρία να κάνω φιγούρα του καινούργιου μου αποκτήματος: της όρασής μου! Βρεθήκαμε σε πανέμορφη αυλή λεμονόκηπο που φιλοξενεί ένα όμορφο μπαράκι εδώ στο Ρέθυμνο, με τη μουσική να ολοκληρώνει την θετική διάθεσή μου καθώς παράγγελνα με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς να αναγκαστώ να πλησιάσω τον κατάλογο στο κερί που έκαιγε στο τραπέζι, ή να αναζητήσω γυαλιά ή να ανάψω το φως από το κινητό ή κάποια άλλη πατέντα προκειμένου να μπορέσω να διαβάσω. Σε λίγο μάλιστα, και αφού είχα εξιστορήσει το πρόσφατο επίτευγμα των φακών επαφής έλεγξα με χαρακτηριστική άνεση την ώρα στο ρολόι μου και έστειλα ένα σύντομο sms από το κινητό μου. Η απογοήτευση ήρθε με το πρόσωπο φίλου που με χαιρέτησε από κάποιο διπλανό τραπέζι, χωρίς όμως να μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο. Φόρεσα ένα ευγενικό χαμόγελο, μασκάρεψα την απογοήτευση σε συγκρατημένο αιφνιδιασμό και έστειλα ένα φιλικό ευγενικό νεύμα χαιρετισμό στον άγνωστο γνωστό μου. Τι είχε συμβεί; Γιατί δε μπορούσα να διακρίνω καθαρά σε απόσταση; Η απάντηση απλή, όσο και η ιατρική. Το βράδυ η κόρη του ματιού μας διαστέλλεται έτσι και αλλιώς λόγω του σκοταδιού, και το μάτι που φορά πολυεστιακό φακό βρίσκεται να κοιτάζει και μέσα από το πρεσβυωπικό κομμάτι. Έτσι, η μακρινή εικόνα αποκτά μια άλω, ένα φωτοστέφανο θαμπάδας, που δε μου επέτρεπε να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά αυτού που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά μου. Αυτό λοιπόν ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω; Όσο και αν προσπάθησα να το υποβαθμίσω, ομολογώ ότι σκίασε την χαρά μου. Η επιλογή λοιπόν καλής νυχτερινής όρασης θα πρέπει να είναι κοντά με φακούς ή μακριά χωρίς φακούς.      
Η τύχη, μου γέλασε για ακόμα μια φορά στη ζωή μου την επόμενη μόλις μέρα στη δουλειά μου. Πρωί-πρωί φόρεσα το καινούργιο μου απόκτημα, που τουλάχιστον την ημέρα δούλευε άψογα και πήγα στο ιατρείο. Ένιωθα λίγο σαν τον Ironman ή κάποιον αντίστοιχο υπερήρωα από αυτούς που γοητεύουν την φαντασία των παιδιών μου, οι οποίοι με τη βοήθεια της τεχνολογίας αποκτούν υπεράνθρωπες δυνατότητες. Έβλεπα μια χαρά με τους πρεσβυωπικούς πολυεστιακούς φακούς επαφής. Εξέταζα θυμάμαι παιδιά μέχρι κάπου εκεί κατά το μεσημέρι, όταν ήρθε η σειρά ενός νεογέννητου. Πρώτη επίσκεψη στον παιδίατρο, γονείς γεμάτοι απορίες και προσμονή. Κάποια στιγμή ασυναίσθητα τρίβω με το χέρι μου το δεξί μου μάτι. Ξέχασα ότι φορούσα φακό και μόλις το θυμήθηκα ο φακός δεν ήταν πια στο μάτι μου. Κατάφερα και τον εντόπισα στο πάτωμα, τον μάζεψα, ζήτησα συγνώμη και πήγα στο μπάνιο για να προσπαθήσω αφού τον ξεπλύνω να τον ξαναβάλω. Δοκίμασα μερικές φορές χωρίς να τα καταφέρω. Ντράπηκα να αφήσω το ζευγάρι με το νεογέννητο να με περιμένουν οπότε φύλαξα τον φακό στη θήκη του και επέστρεψα στο γραφείο μου. Συνέχισα το ιατρείο κανονικά και με έκπληξη διαπίστωσα ότι μπορούσα ακόμα και με τον ένα φακό να δουλεύω κανονικά και να βλέπω κανονικά. Στην επιστροφή προς το σπίτι σταμάτησα στο μαγαζί με τα οπτικά από όπου προμηθεύομαι τους φακούς και η έκπληξή μου συνεχίστηκε με τον οπτικό, επίσης φίλο μου, να μου λέει ότι αυτό που ακούσια εφάρμοσα λέγεται "monovision" και ότι ειδικά στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο. Με έβαλε να εστιάσω σε κάτι σχετικά μικρό σε απόσταση και μου ζήτησε χωρίς να κουνήσω το κεφάλι μου να κοιτάζω συνέχεια το αντικείμενο μέσα από ένα μικρό άνοιγμα που είχα δημιουργήσει με τα χέρια μου, καθώς εκείνος μου κάλυψε το αριστερό μου μάτι και με ρώτησε αν εξακολουθούσα να βλέπω το αντικείμενο, πράγμα που του επιβεβαίωσα. Όταν όμως μου κάλυψε το δεξί μάτι, το αντικείμενο εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.
-          -Με το δεξί μάτι βλέπεις μακριά και το αριστερό το έχεις για να συμβάλει στην όρασή σου κυρίως στα κοντινά. Όλοι έχουμε ένα επικρατές (dominate) μάτι, με το οποίο βλέπουμε καλύτερα και το χρησιμοποιούμε και κοντά κυρίως όμως για μακριά. Τυχαία σου βγήκε ο φακός από το «καλό» σου μάτι, στην περίπτωσή σου το δεξί, και βλέπεις καλά μακριά, ενώ έχεις φακό στο αριστερό μάτι με το οποίο μπορείς χωρίς πρόβλημα να διαβάζεις και να βλέπεις κοντά. Θα σου έρθει και πολύ πιο οικονομικά, μια που θα χρειάζεσαι μόνο ένα φακό και όχι δύο και μάλιστα δε χρειάζεται καν να είναι πολυεστιακός.
-          -Με αυτό τον τρόπο όμως δεν επιβαρύνω ή δεν δημιουργώ κάποιο πρόβλημα στο μάτι που δεν έχει φακό;
-          -Όχι δεν υπάρχει θέμα.
-          -Δηλαδή συγνώμη, με το «μονοβίζιον» θα μπορώ να βλέπω χωρίς πρόβλημα σε απόσταση και την νύχτα;
-          -Φυσικά, αφού έτσι και αλλιώς με το δεξί μάτι που δεν έχει φακό κοιτάς μακριά!
Δε μπορώ να σας περιγράψω σε ποιον ουρανό πετούσα όταν τα λεγόμενα του οπτικού επιβεβαίωσε τηλεφωνικά και ο οφθαλμίατρος. Από καθαρή τύχη είχα καταφέρει να βρω τρόπο ώστε να βλέπω και πάλι καλά, κοντά αλλά και μακριά ακόμα και τη νύχτα. Σχεδόν έτρεξα στο σπίτι για να πω τα νέα στην καλή μου.
-         - Ελενίτσα μάντεψε! της φωνάζω μπαίνοντας στο σπίτι
-          -Τι έγινε; Τι έπαθες; με ρωτάει προσπαθώντας να μαντέψει την αιτία της υπέρμετρης χαράς μου.
Με περίσσιο στόμφο και περηφάνια της ανακοινώνω ότι εφηύρα το «μονοβίζιον» για να την ακούσω έκπληκτος να με προσγειώνει ανώμαλα απαντώντας μου:
-          -Αμάν μωρέ ‘συ Νίκο με αυτόν τον θηλασμό και τα βυζιά, σου έχει γίνει εμμονή! Τι βρήκες πάλι;
Η αλήθεια είναι ότι μια ψύχωση με τον θηλασμό τη ψιλοέχω, όμως όχι και έτσι!
-         - Πιο θηλασμό παιδί μου; Για τους φακούς επαφής και την όρασή μας σου λέω…
Της εξήγησα, με άκουσε με ενδιαφέρον και με λίγη προσπάθεια μερικών ημερών βρέθηκε και εκείνη να απολαμβάνει τα ευεργετήματα του μονοβίζιον (και όχι μονοβύζιον).
Ακόμα και σήμερα, κοντά τέσσερα χρόνια αργότερα, έχει να το λέει το πόσο μου χρωστά για το δώρο που της έκανα με τον φακό επαφής πρεσβυωπίας στο ένα μάτι της. Χρειάστηκε μια προσπάθεια μέχρι να συνηθίσουμε το βάλε βγάλε του φακού επαφής, όμως τα καταφέραμε ευκολότερα από ότι περιμέναμε. Απολαμβάνουμε την απορία στο πρόσωπο των συνομήλικων ή σε κάποιες περιπτώσεις και των νεότερων μας όταν μας βλέπουν να γράφουμε και να διαβάζουμε με χαρακτηριστική άνεση ενώ πλέον, και το βράδυ, η όρασή μας είναι μια χαρά. Τα γυαλιά τα χρειαζόμαστε μόνο την νύχτα όταν βγάζουμε για λίγες ώρες τον φακό επαφής. Ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί περισσότεροι μεσήλικες σαν εμάς δε καταφεύγουν στην ίδια λύση. Γιατί οι οφθαλμίατροι δεν το προτείνουν συχνότερα και κυρίως γιατί ακόμα και φίλοι που τους το έχουμε προτείνει δε το υιοθετούν με ενθουσιασμό; 
Μάλλον τα "μεγάλα παιδιά" δεν υιοθετούν εύκολα καινούργιες συνήθειες... 
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!