Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Η εποχή των μουσώνων ή πώς να βρέχεις όλο το σπίτι για να μένει στεγνό το …βρακάκι μας!

Καλοκαίριασε λοιπόν, και ήρθε ο καιρός να μάθουμε να μένουμε στεγνοί. Ο δρόμος όμως για το στεγνό βρακάκι είναι στρωμένος με πολύ υγρασία… Γυρίζω σπίτι μεσημεράκι, μετά από μια πολύ ζεστή μέρα. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο ακούω την μαμά μας να με ρωτά «Μάντεψε, ποιος έκανε τσίσα στο γιογιό;!»
Ήχο είχα και μόλις που πρόλαβα να αποκτήσω και εικόνα, για να θαυμάσω τον Ερμούκο να θριαμβολογεί «Η Χαούααα!!!», κάνοντας και μια κίνηση δείχνοντας την αδερφή του, παρόμοια με αυτή των μετεωρολόγων όταν μας δείχνουν το χάρτη με τα βαρομετρικά. Ξεσπάσαμε σε γέλια με την μαμά τους, γιατί έμοιαζε η παιδική αθωότητα και ο αυθορμητισμός του ενός, να φορά στα δικά μας ενήλικα μάτια ένα μανδύα ειρωνείας, στην θριαμβευτική αναφορά του στο κατόρθωμα της άλλης. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα ποιόν να πρωτοφιλήσω τον γλυκό ετοιμόλογο Ερμή ή την ώριμη Χαρούλα που κατάφερε να ελέγξει τον σφικτήρα της. Πήρε ένα πεταχτό φιλί ο μικρός που ήταν στο δρόμο μου, για να αρπάξω στην συνέχεια την μικρή και να την λούσω με μπράβο για το κατόρθωμα της (η μικρή δεν είναι και πολύ των φιλιών).
Η εκπαίδευση είχε ξεκινήσει χαλαρά εδώ και αρκετούς μήνες. Απλά βηματάκια στην αρχή.
Μάθημα πρώτο! Μαθαίνουμε ότι αυτό που κάνουμε στην πάνα λέγεται κακά και τσίσα: «πω-πω! Τι βαριά πάνα, πόσα πολλά τσίσα έκανε η Χαρούλα!», ή «πουφου! Κάποιος έκανε κακά!» και κατά την αλλαγή της πάνας περιγράφουμε σχολιάζοντας. Εγώ, ένεκα των διδύμων, έχω εφεύρει το «πριτς στοπ» (κατά το «πιτ στοπ» της F1), με βοηθό. Αν τα έχει κάνει ο Ερμής, έρχεται για βοηθός η Χαρούλα. Την καθίζω στο πάνω μέρος της αλλαξιέρας και ανάμεσα στα ποδαράκια της ξαπλώνει ο αδερφός της. Αρχικά, μου δίνει μωρομάντηλα για να καθαρίσουμε τα πολλά, πριν πάμε να καθαριστούμε στην βρύση. Ακολουθεί η πετσετούλα, η κρέμα και τέλος η πάνα. Εννοείται ότι, κλείνουμε το καπάκι από τα μωρομάντηλα ή την κρέμα, παρακολουθούμε όλη την διαδικασία καθαρίσματος, (με τις επεξηγήσεις «εδώ πετάμε τα κακά» κλπ) και πάντα παίρνουμε την λεκτική ανταμοιβή «τι καλή βοηθό που έχω εγώ! Μπράβο, μωρό μου». Φυσικά, το σκηνικό λαμβάνει χώρα και με αντεστραμμένους όρους.
Μάθημα δεύτερο! Εξοικείωση με την τουαλέτα και το γιογιό. Από περίπου 15μηνών, αποκτήσαμε κάτι μικρά, πλαστικά καθηκάκια, κοινώς γιογιό (στα ελληνικά!). Ειδικά στην αρχή, η χρήση τους, μόνο για αυτή του κατασκευαστή τους δεν ήταν. Το μέσα μέρος, εκείνο που συλλέγει τις δημιουργίες, είναι αποσπώμενο, μαζί με το καπακάκι του. Ο Ερμής, συνήθιζε να το βγάζει, και να μπαίνει και με τα δύο ποδαράκια, μέσα στην τρύπα που δημιουργούταν. Άλλες φορές, ανέβαιναν απάνω όρθιοι φωνάζοντας «ολέ!». Πολύ σύντομα, τα πλαστικά καπάκια εξαφανίστηκαν και αποφασίσαμε τα γιογιό να τα έχουμε μόνο στο μπάνιο.
Μάθημα τρίτον! Η πράξη, αυτή καθ’ αυτή! Όταν ξυπνάς αξημέρωτα, με ένα ή ακόμα δυσκολότερα, με δύο μωρά και σκοπός σου είναι, να τα απασχολείς, χωρίς να ξυπνήσει τζάμπα και η καλή σου, είναι στιγμές που πρέπει να αυτοσχεδιάζεις. Από τις μεγαλύτερες προκλήσεις είναι όταν σε καλεί επειγόντως η φύση… Όταν ήταν μικρότερα τα «μπουντρούμιαζα» μέσα στην μπανιέρα, στην πορεία τα κάθιζα στην αλλαξιέρα και τελευταία τα βάζω να κάθονται στα γιογιό και να μιμούνται ότι κάνει ο μπαμπάς… Δεν ξέρω πως σας ακούγεται, πάντως είναι μια κωμικοτραγική πραγματικότητα. Κάποιες φορές που έχω όρεξη, γέρνω την πλάστιγγα προς την κωμωδία, τονίζοντας κάπως την προσπάθεια και τα οπτικοακουστικά εφέ, και στην συνέχεια προτρέποντας τα ζουζούνια μου να μου δείξουν πως κάνει ο μπαμπάς. Είναι όλα τα λεφτά, ένα πιτσιρίκι που κάθεται σε ένα καθηκάκι και σφίγγεται μέχρι που κοκκινίζει! Δεν κρατιέμαι, και σκάμε και οι δύο ή και οι τρεις στα γέλια.
Αφού λοιπόν, κατανοήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας (κακά ή/και τσίσα), δούμε που επιθυμούμε να καταλήξουν (γιογιό ή τουαλέτα) και μάθουμε και τον τρόπο (τι περιμένατε να διαβάσετε σε αυτή την παρένθεση άραγε;), μένει να καταφέρουμε να τα σουμάρουμε όλα στα μυαλουδάκια τους.
Άλλα παιδάκια δεν είναι έτοιμα, όπως ο Ερμής που είτε κάπου τα κατάλαβε λάθος, είτε μας δουλεύει. Ενώ έχει κάνει κακά και κινδυνεύει η Ελλάδα να αποκλειστεί μόνιμα από την συνθήκη του Κιότο, παρόλα αυτά επιμένει «όχι Εμη κακά, όχι Εμή κακά».
Άλλα παιδάκια είναι έτοιμα, απλά τα μπερδεύουν λίγο, όπως η Χαρούλα, που μας ενημερώνει «Χαλά, κακά», είτε κάνει ψιλό είτε χοντρό. Βέρα κρητικιά από τα γεννοφάσκια της. Μέχρι να πάρω χαμπάρι ότι στο Ρέθυμνο λένε «κατούρησε» εννοώντας και τα δύο (κακά και τσίσα), πήγα να πάθω. Ακόμα θυμάμαι, την μάνα που ήρθε στις πρώτες βοήθειες του Νοσοκομείου, να μου ανακοινώσει «Γιατρέ, το μωρό έχει να κατουρήσει μια βδομάδα τώρα!». Την παραμικρή σχέση με την ιατρική να έχεις, καταλαβαίνεις ότι είναι σαν να έρθει κάποιος και να σου πει «το παιδί έχει να αναπνεύσει εδώ και μια ώρα!». Από τα πρώτα ιδιωματικά κρητικά που έμαθα και δεν θα ξεχάσω!
Άλλα τέλος παιδιά, παραείναι έτοιμα και σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις του τύπου «τι είναι τα κακά ή τα τσίσα» (απάντηση: τα σκουπιδάκια που περισσεύουν από ότι φάμε και ότι πιούμε) ή «και που πάνε τα κακά/τσίσα» (απάντηση: πάνε στην θάλασσα). Σε αυτά τα παιδιά, η πρόκληση έγκειται κυρίως στο να τα πείσουμε, σεβόμενοι το αίσθημα του δημιουργού, που μπορεί να νιώθουν. Μην θεωρείτε δεδομένο ότι τα «κακά» είναι κακά και για αυτόν που τα «έκανε». Είναι φορές που είναι πιο διπλωματικό, να τα αποχαιρετήσετε μαζί, όταν ξεκινούν το ταξίδι τους για την θάλασσα. Δώστε τους την ικανοποίηση να τραβήξουν το καζανάκι. Σε αυτά τα τελευταία, τα πιο ώριμα, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε και ένα κόλπο που μου έμαθε μια μαμά στο ιατρείο. Βρίσκεις κάποιον αγαπημένο ήρωα, όπως μια νεράιδα, μια πριγκίπισσα, τον σπάιντερ μαν ή την σταχτοπούτα και κάτι που αρέσει στο παιδί σου για ανταμοιβή. Όχι πολύ μεγάλο (όπως ποδήλατο), αλλά κάτι μικρό (όπως μπισκότο, σοκολατάκι, μικρό παιχνίδι κλπ). Στην συνέχεια σκαρώνεις μια ιστορία του τύπου «ξέρεις τι έμαθα σήμερα; ο/η «ήρωας/ίδα», έρχεται και αφήνει στο παράθυρο του μπάνιου ένα «δωράκι» σε όποια παιδάκια κάνουν τσίσα στο γιογιό τους. Θέλεις να δοκιμάσουμε;». Εάν το μικρό μας ψαρώσει, έχουμε έτοιμο στην τσέπη μας ή στην θέση του, το δωράκι έκπληξη και εάν τα καταφέρει, διαπιστώνετε με ενθουσιασμό ότι η ιστορία είναι αληθινή και ο ήρωας του, του έφερε δωράκι. Αυτό χρειάζεται για μόλις λίγες μέρες και στην συνέχεια το παιδί μαθαίνει να ελέγχει το σφικτήρα του χωρίς ανταμοιβή. Το δώρο πλέον του ήρωα του, είναι ότι του έμαθε να κατουράει (ή να κάνει κακά).
Πως θα διακρίνεις όμως, σε ποια φάση βρίσκεται το βλαστάρι σου; Απλά, δοκιμάζεις κατά καιρούς. Πριν τα κάνουμε μπάνιο το βράδυ, κάτι μεταξύ παιχνίδι και προσπάθεια, δοκιμάζαμε όπως τα έχουμε γυμνά, να καθίσουν λίγο στα γιογιό. Πριν από μερικές μέρες η Χαρούλα κατάφερε να παραγάγει μια μικρή ποσότητα. Ακολούθησε Το Πάρτυ! Ούτε στο πανεπιστήμιο να έμπαινε (ξέρετε το κλασσικό ελληνικό «μπράβο! Χαρούλα, και εγώ θα σου πάρω αυτοκίνητο!»). Την δεύτερη βραδιά έγινε μάλλον πιο συνειδητά. Η μικρή μου ήταν έτοιμη, έκατσε, σφίχτηκε λίγο και κατάφερε να αδειάσει ότι υπολείμματα είχαν απομείνει στην κύστη της.
Κάπως έτσι, τώρα που ζέστανε ο καιρός, η μικρή μου φόρεσε τα πρώτα της βρακάκια. Κάθε μια ώρα, την ρωτάμε και μετά την καθίζουμε στο γιογιό και όλο και κάτι καταφέρνει. Όσο για τον Ερμή, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λίγο διότι δεν έμοιασε να πτοήθηκε από το γεγονός ότι και εκείνου του βγάλαμε την πάνα. Όταν τον βάζαμε στο γιογιό, σκέτη λειψυδρία, σε αντίθεση με τις λιμνούλες που ξαφνικά εμφανίζονταν σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Μέσα σε λίγες ώρες είχε κάνει μούσκεμα όλα τα βρακάκια που είχαμε προμηθευτεί, οπότε αναγκαστήκαμε να συμβιβαστούμε προσωρινά και να του φορέσουμε και πάλι την πάνα. Όχι ότι και η Χαρούλα μένει «ακατούρητη» συνεχώς. Αν ξεχαστούμε και περάσει λίγο η ώρα, ή πιεί λίγο παραπάνω, ή ενθουσιαστεί με το παιχνίδι, βρέχεται και εκείνη. Απλά το ισοζύγιο με την Χαρούλα, αναφορικά στα βρακάκια που στεγνώνουν σε σχέση με αυτά που βρέχει, είναι θετικό και μας επιτρέπει να συνεχίζουμε την προσπάθεια. Εννοείται ότι προς το παρόν και τα δύο κοιμούνται με πάνα (σημάδια για να την βγάλουμε και την νύχτα, θα είναι ο καλός έλεγχος την ημέρα σε συνδυασμό με στεγνές πάνες τα πρωινά μόλις ξυπνούν). Συνήθως, ο έλεγχος των σφικτήρων την νύχτα, ακολουθεί αυτόν της ημέρας.
Ένα από τα απροσδόκητα ατυχήματα, έγινε προχθές το μεσημέρι (3ο εικοσιτετράωρο εκπαίδευσης) όταν η βέρα Ρεθυμνιώτισα Χαρούλα κατούρησε το χοντρό της (μετ.: έκανε κακά), μέσα στο βρακάκι της και συνέχισε αμέριμνη το παιχνίδι. Η «τούρτα» έκπληξη μας προέκυψε όταν ανυποψίαστοι πήγαμε να της κατεβάσουμε το βρακάκι για την ωριαία επίσκεψή της στο γιογιό. Το καλό ήταν ότι συνέχισε την προσπάθεια και έκανε και μια μικρή κατάθεση και στο γιογιό.
Ο δε Ερμής, το πήρε Μανιάτικο, αφού η Χαρούλα τα πάει καλά με το γιογιό, είναι δική της υπόθεση. Ούτε το δικό του να πλησιάσει δεν θέλει. Τον ρωτάμε και εκείνον, χωρίς να τον πιέζουμε, «θέλεις να καθίσεις και εσύ λίγο στο γιογιό σου;», για να δεχθούμε κατά μούτρα ένα απαξιωτικό και κατηγορηματικό «Όχι!». Είπαμε λοιπόν ότι θα περιμένουμε και ότι απλά θέλει τον χρόνο του. Η λύση, μας προέκυψε εντελώς τυχαία χθες. Πήραμε για την λεκάνη έναν εντυπωσιακό «θρόνο». Είναι ένα πτυσσόμενο καθισματάκι, με μια σκαλίτσα, που δίνει την δυνατότητα στο παιδί να κάθεται στην δική μας τουαλέτα. Μάλιστα το σκεπτικό ήταν, όταν αργότερα ο Ερμής κατουράει όρθιος, να μπορεί να ανεβαίνει και να πατάει για να τα κάνει στην λεκάνη. Όπως λοιπόν το συναρμολογούσα, έμοιαζε με κάποιο παιχνίδι και όταν το πρωτοτοποθέτησα ο Ερμής διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία. Τον αφήσαμε λοιπόν και έκατσε εκείνος λίγη ώρα και μετά ακολούθησε η Χαρούλα, με την καθιερωμένη πια κατάθεσή της. Αυτή την φορά τα εύσημα τα έλαβε και ο Ερμής. Όλο και πιο συχνά θέλει και ο ίδιος να κάθεται στον «θρόνο» και να κάνει ότι σφίγγεται. Πιστεύω πως είναι ζήτημα χρόνου να ακούσουμε το πολυπόθητο τσιρτσίρισμα από τις δημιουργίες του μικρού μας στην λεκάνη.
Ωριμάζουν τα μικρά μου, όπως ωριμάζει και η γραφή μου μέσα από το blog που μοιραζόμαστε. Ένας χρόνος μετά και νιώθω τις οικογένειες μου να μεγαλώνουν. Μέσα σε ένα χρόνο και μέσα κυρίως από τις εμπειρίες από την δική μου οικογένεια, απόκτησα μια νέα, γοητευτική, τρυφερή οικογένεια. Όλους εσάς.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα.