Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Καληνύχτα και όνειρα ...στεγνά(μέρος 2ο και τελευταίο!)

Και τώρα η συνέχεια… (που όλοι περιμέναμε ;-)

Είχαμε μείνει στην εκκίνηση των περσινών μας καλοκαιρινών διακοπών. Φτάσαμε στα δωμάτια που θα μας φιλοξενούσαν. Ο κουνιάδος μου με την γυναίκα του και την μικρή τους κόρη, ο αδερφός μου με την νύφη μου και τα δύο δικά τους παιδιά και εμείς οι τέσσερις. Η κουνιαδούλα μου με τον μπατζανάκη μου και τα τρία θηριάκια τους έμεναν πολύ κοντά μας, στους παππούδες τους. Σύντομα λοιπόν, βρεθήκαμε να ξεπακετάρουμε και να προετοιμάζουμε το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε για κάτι λιγότερο από μία εβδομάδα. Όταν ετοιμάζαμε το κρεβατάκι των μικρών μας, προνοήσαμε και στρώσαμε πρώτα το υποσέντονο και μετά το σεντόνι, για να ακούσουμε το μικρό μας παρατηρητή να σχολιάζει:

«Θα κατουλήσει και σε αυτό το κλεβάτι η Χαλά;»

«Όχι! Γιατί να κατουρήσει;» απάντησα με τον πιο φυσικό τρόπο, προσποιούμενος ότι δεν γνωρίζω τίποτα για το έγκλημα… για να συμπληρώσω:

«αλλά ακόμα και αν κατουρήσει, δεν έγινε τίποτα… είμαστε προετοιμασμένοι!» και χάιδεψα παιχνιδιάρικα την μικρή μου στο κεφάλι (ξέρετε σαν αυτές τις «αμερικανιές» στα σίριαλ, που ο γονιός τρίβει το κεφάλι του παιδιού του λες και θέλει να του ξεκολλήσει το σκάλπ).

Δεν έμοιασε να την πολυέπεισα.

Η μέρα μας πέρασε όπως και οι επόμενες. Απλώς φανταστικά! Ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε θάλασσα, βιβλία, φαγητό, παρέα και περισσότερο από όλα δεν χορταίναμε να χαζεύουμε τα μικρά μας να παίζουν μαζί. Βλέπετε τα ξαδερφάκια δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να βρίσκονται όλα μαζί! Η χημεία τους ταίριαξε ανέλπιστα καλά.


Ήρθε λοιπόν το βράδυ και μην έχοντας άλλη επιλογή επικαλέστηκα για ακόμα μια φορά τον παιδίατρο με τις γνώσεις να βοηθήσει τον πατέρα με την έγνοια.

Την εσωτερική σύγκρουση ή, μάλλον πιο σωστά ζύμωση που συχνά πυκνά βιώνω σε ότι αφορά τα παιδιά μου, οι κοινωνιολόγοι την ονομάζουν «σύγκρουση ρόλων». Θυμάμαι ακόμα το παράδειγμα όταν διάβαζα κοινωνιολογία. Ο διευθυντής ενός σχολείου ενημερώνεται ότι έστειλαν κάποιο παιδί στο γραφείο του για να το τιμωρήσει επειδή έκανε μια σκανδαλιά. Μπαίνοντας στο γραφείο του, πιθανώς έχοντας ήδη αποφασίσει ποια θα είναι η τιμωρία, αντικρίζει έκπληκτος το δικό του παιδί. Σε αυτή την φάση προκύπτει η «σύγκρουση των ρόλων»: να κάνει ότι θα έκανε σε κάθε μαθητή του και να φερθεί σαν διευθυντής σχολείου ή να κάνει ότι θα έκανε στο σπίτι και να φερθεί σαν πατέρας του παιδιού του;…

Έτσι λοιπόν, οι οδηγίες για την νυχτερινή ενούρηση λένε να στερούμε στο παιδί τα υγρά για τουλάχιστον δύο ώρες πριν να ξαπλώσει. Ωραία, καλή η θεωρεία για να πάμε και στην πράξη όμως… Τι γίνεται με το βραδινό μας γάλα;

Ειδικά το πρώτο βράδυ, είχανε φάει τόσο πολύ στην ταβέρνα που είχαμε πάει που ακόμα και να θέλαμε δεν νομίζω ότι θα έπιναν γάλα. «Καλή ευκαιρία!» σκεφτήκαμε. Έλα όμως που ο περίφημος νόμος του Μέρφυ, ως συνήθως είχε άλλα σχέδια… Η προσπέραση, μας έγινε από αριστερά, δηλαδή από εκεί που δεν το περιμέναμε. Η Χαρά είναι εκείνη που συνήθως αναζητά και πίνει όλο το βραδινό της γάλα. Και όμως η υπενθύμιση ήλθε από το παιδί με την μνήμη ελέφαντα, τον σούπερ κολλημένο με την ρουτίνα, γνωστό στην οικογένεια μας και ως …Ερμή.

Ότι τους ετοιμάζαμε λοιπόν για ύπνο ακούγεται ο μικρός μου να λέει: «δεν θα πιούμε γάλα;;!»

«Θέλετε γάλα;»

«Ναι!» ακούγονται με μια φωνή τα μικρά μου.

«Φτου!» δεν ακούγομαι εγώ, γιατί το σκέφτηκα χωρίς να το ξεστομίσω, ενώ είχα ήδη ξεκινήσει για να ετοιμάσω το γάλα.

Το ήπιε όλο η Χαρά και ούτε το ένα τρίτο, ως συνήθως, ο άτιμος ο Ερμής που είχε και την έμπνευση. Τελικά, όλα εξελίχθηκαν όπως ΔΕΝ τα θέλαμε. Ή μάλλον έτσι έδειχναν τα πράγματα μέχρι τα παιδιά να πάνε για ύπνο. Η μικρή μου πέρασε μια υπέρ του δέοντος δραστήρια μέρα. Κουράστηκε, άρα ο έλεγχος του σφιχτήρα της κύστης της, ήταν που ήταν χαλαρός, την νύχτα που θα ακολουθούσε θα ήταν ανύπαρκτος. Βάλτε το βραδινό γάλα για κερασάκι στην τούρτα, ήρθε και έδεσε το γλυκό. Μια προσπάθεια να τη πάω στην τουαλέτα μήπως και κάνει τσίσα πριν κοιμηθεί απέβη άκαρπη.

Τα παιδιά μας έπεσαν για ύπνο και εμείς απολαύσαμε την ηρεμία του κήπου που μοιράζονταν τα μπανγκαλόου, συντροφιά με μια παγωμένη μπύρα. Χαλαρώσαμε, μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων και κάπου εκεί στην αναφορά των υδάτων ήρθε η κουβέντα και στις νυχτερινές διαρροές της μικρής μου. Με απασχολούσε, ή μάλλον μας απασχολούσε. Δεν θέλαμε να το κάνουμε θέμα και σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να αφήσουμε την μικρή μας να καταλάβει τίποτα. Παρόλα αυτά αποτελούσε μια πρόκληση, αν και ήμασταν προετοιμασμένοι για το σενάριο η ενούρηση να κρατήσει χρόνια…

Πέρασε η ώρα και αποφασίσαμε να πάμε να ξεκουραστούμε. Τα μικρά μας ήδη κοιμόντουσαν κανά τρίωρο.

Δεν θυμάμαι αν το είχα σχεδιάσει ή αν μου προέκυψε αυθόρμητα. Στην προσπάθεια μου να λύσω τον γρίφο της νυχτερινής ενούρησης της μικρής μου, απλά την σήκωσα στην αγκαλιά μου και χωρίς να την ξυπνήσω ή να ανάψω κάποιο φως, ψαχτά στο ημίφως, την πήγα στην τουαλέτα την έκατσα και χάιδεψα λίγο την πλατούλα της ψιθυρίζοντας της κάτι του στυλ «έλα να κάνουμε τσισάκια». Η βρυσούλα της άνοιξε και η κύστη της άδειασε. Ένα πεταχτό σκούπισμα και πριν το καταλάβει ήταν πάλι στο κρεβάτι της και συνέχιζε τον ύπνο της.

Το επόμενο πρωί έγινα μάρτυρας μιας από αυτές τις σκηνές αποκάλυψη για την προσωπικότητα των μικρών μου. Μια σκηνή που με την βοήθεια αυτών των γραμμών θέλω να χαράξω για πάντα στην μνήμη μου. Ήταν ως συνήθως, άγριο ξημέρωμα ή τουλάχιστον άγριο ξημέρωμα για ημέρες διακοπών. Δεν νομίζω ότι το ρολόι είχε δείξει επτά και ακούω φασαρία από το κρεβατάκι που μοιράζονταν τα παιδιά. Το μπανγκαλόου ήταν έτσι διαρρυθμισμένο ώστε εγώ και η γυναίκα μου κοιμόμασταν πάνω από τα παιδιά σε ένα δώμα με θέα το σαλονάκι-καθιστικό που φιλοξενούσε τα μικρά μας. Πετάχτηκα λοιπόν, για να προλάβω την φασαρία που ήξερα ότι θα έκαναν μόλις ξυπνήσουν για τα καλά. Πρόλαβα να δω τον Ερμή καθιστό και την μικρή μου, χωρίς να έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια της, να τεντώνεται ή να «αποταυρίζεται» όπως λέμε στην Κρήτη. Ξαφνικά, διέκοψε την πλαστικότητα της κίνησής της και σαν να την τίναξε ρεύμα, έχωσε τα χέρια της ανάμεσα στα πόδια της ψαχουλεύοντας το εσώρουχό της και στην συνέχεια το σεντόνι. Είδα για λίγα δευτερόλεπτα να φωτίζει το πρόσωπό της η ανακούφιση. Η γλυκιά μου Χαρούλα, η ήρεμη δύναμη των διδύμων, ποτέ δεν είχε εκδηλώσει δυσφορία, στεναχώρια ή κάποιο συναίσθημα σχετικά με την νυχτερινή ενούρηση των τελευταίων μηνών. Με μια επιφανειακή προσέγγιση θα έλεγες ότι δεν την απασχολούσε το θέμα. Και όμως, εκείνο το πρωί που δεν γνώριζε ότι εγώ την παρακολουθούσα, άθελά της μου αποκάλυψε ότι την ένοιαζε και την παρα-ένοιαζε! Η πρώτη της αυθόρμητη κίνηση πριν καλά-καλά ξυπνήσει ήταν να δει εάν είχε βρέξει το βρακάκι και το σεντόνι…

Ήταν η πρώτη από μια σειρά στεγνών βραδιών, που κράτησε μήνες. Τι λέω μήνες, ακόμα κρατά. Η μικρή μου έχει να βρέξει το κρεβάτι της εδώ και ένα χρόνο.

Κάθε βράδυ, μηδενός εξαιρουμένου, δυο-τρείς ώρες αφού ξάπλωνε, την σήκωνα στην αγκαλιά μου και μέσα στο βραδινό ημίφως την πήγαινα στην τουαλέτα. Όπως σηκώνουμε τα παιδιά μας όταν γυρίζουμε από κάποια νυχτερινή έξοδο και αυτά έχουν αποκοιμηθεί στο καθισματάκι τους στο αυτοκίνητο, και στην συνέχεια τα εναποθέτουμε στο κρεβατάκι τους για να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Κάπως έτσι ήταν και το τελετουργικό μας. Την έπαιρνα αγκαλιά την πήγαινα στην τουαλέτα όπου, αφού της κατέβαζα μπιτζάμα και εσώρουχο, την κάθιζα και της χάιδευα την πλατούλα. Εκείνη ακουμπούσε το νυσταγμένο κεφαλάκι της στον ώμο μου και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ανακουφιζόταν αδειάζοντας την κύστη της. Ακολουθούσε ένα υποτυπώδες «ταμποναριστό» σκούπισμα και στην συνέχεια επιστροφή στο κρεβάτι, τακτοποίηση της μπιζάμας, σκέπασμα με το σεντόνι ή την κουβέρτα και, κάθε βράδυ, η μικρή μου να γυρίζει πλευρό και να ξαναπαραδίνεται στην αγκαλιά του Μορφέα. Προτού όμως μου την αρπάξει ο θεός του ύπνου, απαιτούσα την «πληρωμή» μου. Την φιλούσα στο μάγουλο και της ψιθύριζα …«το φιλάκι μου;!» και εκείνη κάθε βράδυ γύριζε το κεφαλάκι της και μου έσκαγε ένα φιλάκι στο δικό μου μάγουλο. Κάποιες φορές, θα ορκιζόμουν ότι διέκρινα ένα γελάκι να διαγράφεται στο πρόσωπό της. Φούσκωνα με αγαλλιάση και πήγαινα να κοιμηθώ.


Θυμάμαι δυο βραδιές που τα πράγματα δεν κύλησαν ακριβώς έτσι. Την πρώτη, πήρα την μικρή μου και ενώ εκείνη είχε τελειώσει το έργο της, εγώ έψαχνα στα σκοτεινά το χαρτί υγείας που για κάποιον λόγο δεν ήταν στην θέση του. Ακούω λοιπόν μέσα στο σκοτάδι ένα νυσταγμένο, λίγο βραχνό, ψιθυριστό και παραπονιάρικο… «έεκανααα!!». Κόντεψα να σκάσω στα γέλια, αλλά προτίμησα να μείνω σιωπηλός για να μην την ξυπνήσω. Εκείνη την βραδιά απλώς δεν …σκουπιστήκαμε.

Την δεύτερη από τις μη τυπικές βραδιές, η μικρή μου είχε αργήσει λίγο να κοιμηθεί και εγώ ήμουν πολύ κουρασμένος για να περιμένω να περάσει γεμάτο δίωρο. Αποτέλεσμα, βρεθήκαμε στην γνωστή μας θέση εγώ να της χαϊδεύω μισοκοιμισμένος την πλάτη χωρίς όμως το γνωστό ηχητικό επακόλουθο. Αντ’ αυτού άκουσα την Χαρούλα μου να διαμαρτύρεται σιγανά… «δεε έεχω!!!». Κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωί και η μικρή μου έμεινε στεγνή.

Είχε περάσει τουλάχιστον ένα τετράμηνο που ανελλιπώς πήγαινα την μικρή μου μέσα στην νύχτα στην τουαλέτα. Μετά από μερικές ακόμα τυχαίες, πάντα όμως στεγνές νύχτες, που είτε «δεεε είχεεε», είτε εγώ ξεχάστηκα και δεν την πήγα, χαλάρωσα την άμυνά μου. Κάπου εκεί λίγο πριν η μετά τα περασμένα Χριστούγεννα, σταματήσαμε την προληπτική επίσκεψη στην τουαλέτα. Η μικρή μου πλέον ωρίμασε και όποτε το έχει ανάγκη με φωνάζει μέσα στην νύχτα. Όχι συχνά! Το πολύ, μια με δύο φορές την εβδομάδα ή ακόμα σπανιότερα. Την βραδινή ησυχία του σπιτιού μας ταράζει ευχάριστα μια παιδική φωνούλα που με καλεί νυσταγμένα «τσίσααα μπαμπά!». Ακολουθεί το γνωστό τελετουργικό για να δεχθώ στο τέλος την καλύτερη αμοιβή του κόσμου: το νυχτερινό μου φιλάκι.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Καληνύχτα και όνειρα στεγνά!

Είμαι δορυφόρος σε δύο αστέρες. Η ζωή μου μοιράζεται στον αστερισμό του Ερμή και σε αυτόν της Χαράς. Καιρό τώρα έχω να ασχοληθώ στο blog με το 2ο αστεράκι μου και σήμερα θα διορθώσω αυτή την …αδικία. Η σημερινή ανάρτηση καθώς και η επόμενη, είναι αφιερωμένες στην κόρη μου και στο πως κάποιες "εφιαλτικές" βραδιές μετατράπηκαν σε ονειρεμένες. Πως μια απελπιστική κατάσταση, γέννησε τις πιο τρυφερές στιγμές που έχω ζήσει με την μικρή μου. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, και όπως συνήθως συμβαίνει στα παραμύθια να γυρίσω πίσω το χρόνο.
Τα μικρά μου εκπαιδεύτηκαν στο να «ελέγχουν τους σφιγκτήρες τους» που λέμε στην ιατρική, λίγες εβδομάδες μετά τα δεύτερά τους γενέθλια. Στην αρχή, όπως συχνά συμβαίνει με τα παιδιά της ηλικίας τους, έμαθαν να πηγαίνουν στην τουαλέτα την ημέρα. Μάλιστα στην εκκίνηση, η Χαρά πέρασε κατά μερικές μέρες τον Ερμή. Εκείνη έμενε στεγνή μέχρι το γιογιό, ενώ ο μικρός γέμιζε το σπίτι μικρές λιμνούλες και για λίγο επέστρεψε στις πάνες. Ο ανταγωνιστικός όμως χαρακτήρας του, λειτούργησε υπέρ του και μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα κατάφερε να μένει και αυτός στεγνός.
Στον ύπνο τους, αργήσαμε λίγο να τα εμπιστευτούμε. Πολλά παιδιά πετάνε τις πάνες μια και καλή, μέρα και νύχτα. Εμείς χρειαζόμασταν λίγο περισσότερο χρόνο. Λίγους μήνες αργότερα, και πάντως πριν κλείσουμε τα τρία, με βασικό κριτήριο την στεγνή πρωινή πάνα, πήραμε την απόφαση να κάνουμε την απόπειρα… και δικαιωθήκαμε! Τέλος οι πάνες! Μια έντονη οικολογική παραφωνία, στην κατά τα άλλα άκρως φιλική προς το περιβάλλον ζωή μας. Βλέπετε έχουμε παιδιά και οφείλουμε να τους κληροδοτήσουμε λίγο από τον παράδεισο που μας έχουν δανείσει. Για αυτό ανακυκλώνουμε συσκευασίες, μπαταρίες, παλιές μηχανές, φτιάχνουμε κομπόστ με τα τρόφιμα και τα υπόλοιπα του κήπου, χρησιμοποιούμε το νερό από το μπάνιο για την τουαλέτα, μέχρι και σαπούνι από το λάδι με τα υψηλά οξέα φτιάξαμε(δεν τρωγόταν με τίποτα και για αυτό ακολουθήσαμε στην κυριολεξία την συμβουλή «μην το πιείτε …λουστείτε»). Εκτός λοιπόν από την αναπτυξιολογική σημασία για την ωριμότητα των μικρών μου, δεν μας πήγαινε καλά να γεμίζουμε τα σκουπίδια με …πάνες!
Ακόμα μια μικρή κατάκτηση στην αυτοκρατορία που λέγετε ζωή της Χαράς και του Ερμή. Αυτή την φορά είχαμε ισοπαλία. Αρχικά τουλάχιστον, και τα δύο τα βλαστάρια μου έβγαλαν ταυτόχρονα τις νυχτερινές πάνες. Στην πορεία όμως μας προέκυψε μια δυσάρεστη έκπληξη…
Ο Μάιος πέρασε και τα δίδυμα συμπλήρωσαν τα τρία τους χρόνια. Όλα καλά και όλα ωραία τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι που ένα πρωινό του Ιούλη η μικρή μου ξύπνησε μούσκεμα, όχι στον ιδρώτα αλλά στα …τσίσα!
«Ε! θα κουράστηκε πολύ χθες, θα ήπιε πολλά υγρά, θα έφαγε πολύ καρπούζι…» και άλλα τέτοια σοφά σκεφτήκαμε. «Δεν πειράζει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!» είπαμε και αποφασίσαμε να μην αλλάξουμε τίποτα στις πρακτικές μας. Δυστυχώς όμως, οι υγρές καλοκαιρινές νύχτες άρχισαν να επαναλαμβάνονται. Ακόμα και όταν δεν είχε κουραστεί πολύ η μικρή. Ακόμα και όταν δεν έτρωγε πολύ καρπούζι…
Το να αποκλείσουμε την πιθανότητα ουρολοίμωξης ήταν επιτακτική. Μια ουρολοίμωξη θα δικαιολογούσε την απώλεια ελέγχου και την τάση για ούρηση. Όσο δύσκολη είναι η λήψη ούρων από ένα κοριτσάκι βρέφος, τόσο εύκολη γίνεται για ένα κοριτσάκι που πλέον χρησιμοποιεί την τουαλέτα. Η μικρή μου ένα μεσημέρι μετά το σχολείο έκατσε στον "θρονο" για να κάνει "τσίσα". Χωρίς να της πω τίποτα, έβγαλα κρυφά το αποστειρωμένο κυπελάκι και προσποιούμενος ότι απλά έσκυβα ώστε να την "σκουπίσω" όταν τελειώσει, έβαλα το κυπελάκι και έπιασα λίγα ούρα με ελεύθερη ούρηση. Έτσι απλά! Και έτσι απλά το δείγμα ήταν στείρο... Αρα, το παθολογικό αίτιο όλο και απομακρυνόταν.
Δεν ξαναβάλαμε πάνα στην Χαρούλα. Μετά από τόσους επιτυχημένους μήνες, η παλινδρόμηση θα ήταν κρίμα. Βάλαμε «πάνα» στο στρώμα, ένα υποσέντονο δηλαδή και αντιμετωπίσαμε το θέμα με απόλυτη φυσικότητα. Δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργήσουμε τύψεις στην μικρή για κάτι που δεν φταίει και που σε καμία περίπτωση δεν κάνει επίτηδες.
Η ψυχραιμία της καλής μου δοκιμάστηκε σοβαρά όταν οι νύχτες της μικρής μου άρχισαν να παρασύρουν στην υγρασία και τις μέρες της. Την έβλεπες να κάνει τον «χορό της βροχής» ή μάλλον πιο σωστά τον «χορό της ούρησης», ξέρετε αυτόν που σκύβεις ελαφρά προς τα εμπρός και στρίβεις τα πόδια σου λες και κοιτάν το ένα το άλλο με αγωνία λες και γνωρίζουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα γίνουν μούσκεμα… Την ρωτούσαμε:
«Μήπως θέλεις να κάνεις τσίσα σου;»
«ΟΧΙ!!!» μας απαντούσε κατηγορηματικά, και στα επόμενα δευτερόλεπτα μούσκευε λίγο το βρακάκι της και μετά από λίγο έτρεχε στην τουαλέτα. Εντάξει, το να αλλάζουμε 2-3φορές την εβδομάδα τα σεντόνια από το κρεβάτι το είχαμε αποδεχθεί, όμως να αλλάζουμε 2-3φορές την ημέρα το βρακάκι της…
Ποιας!; Της Χαρούλας, που πριν από περισσότερο από ένα χρόνο είχε πετάξει τόσο εύκολα τις πάνες…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι μόλις είχαμε γυρίσει από το «σχολείο»(έτσι λέμε τον παιδικό) και στην άκρη της σκάλας η μικρή άρχισε τον …«χορό» της. «Μήπως θέλεις να πάμε για τσισάκια;» ρωτώ για να ακούσω το γνωστό «ΟΧΙ!». Στην συνέχεια έκατσε στο πρώτο σκαλί σφίγγοντας τα πόδια της και ως συνήθως είχε την πρώτη απώλεια, για να ζητήσει μόνη της σε λίγα λεπτά να πάει στην τουαλέτα, όπου ολοκλήρωσε το υγρό της έργο.
Ψάχναμε να βρούμε το στρεσσογόνο γεγονός που δημιούργησε αυτήν την κατάσταση και τίποτα δεν μας ερχόταν στο μυαλό. Αυτό που σίγουρα μας ερχόταν ήταν μια μόνιμη οσμή ούρων όταν πλησίαζες το βρακάκι της, που θύμιζε παραμελημένο ηλικιωμένο και που τρέλαινε την γυναίκα μου. Κάποια στιγμή την έπιασα θυμωμένη να μονολογεί… «μήπως το κάνει επίτηδες;;; Αφού φαίνεται ότι θέλει να πάει για τσίσα και το ξέρει, γιατί τα κρατάει;…»
Κάπου εκεί έφαγα την φλασιά…
«Το κάνει επίτηδες!» της λέω ενθουσιασμένος.
«Τι λες;» μου απαντά. «Εσύ δεν επέμενες ότι δεν το θέλει; Ότι πρέπει να βρούμε τον παράγοντα που το προκαλεί και μόνο όταν εκλείψει αυτός ο παράγοντας θα σταματήσει να βρέχεται;..». Η απελπισία, της είχε θολώσει τόσο την κρίση που στο δεύτερο μισό της πρότασης ο τόνος της φωνής της είχε επίτηδες κατέβει μερικές οκτάβες μιμούμενη, στα όρια της ειρωνείας, την δική μου. Το κατάλαβε έγκαιρα και συμπλήρωσε απολογητικά…
« Δεν μπορώ αυτήν την μυρωδιά. Πλησιάζω το μωρό μου και μου θυμίζει τους κατακεκλιμένους παπούδες στο νοσοκομείο. Η μικρή μου αποπνέει …εγκατάλειψη!!»
«Το κάνει επίτηδες» επαναλαμβάνω, «γιατί προσπαθεί να αποδείξει σε εμάς, αλλά κυρίως στον ίδιο της τον εαυτό ότι μπορεί να τα καταφέρει… Αγχώθηκε με τ ις νυχτερινές απώλειες. Απογοητεύτηκε, και μπήκε σε έναν φαύλο κύκλο. Ξέρει βαθιά μέσα της ότι μπορεί να ελέγχει την ούρηση, την ημέρα τουλάχιστον, και προσπαθεί να το αποδείξει. Κάνει κάτι σαν ασκήσεις κύστης, μόνο που δεν ξέρει πότε να το σταματήσει. Της έρχεται η τάση για να πάει στην τουαλέτα και επίτηδες το αναβάλει! Παλεύει να τα κρατήσει για λίγο ακόμα. Στην αρχή της είναι εύκολο. Στην συνέχεια, όταν ζορίζεται, αρχίζει τις γνωστές κινήσεις του «χορού της βροχής». Όταν νιώσει την υγρασία στο βρακάκι της το παίρνει απόφαση, απλώς είναι λίγο αργά…»
«Ωραία! Οπότε τι κάνουμε;»
«Η λύση βρίσκεται στην λύση της νυχτερινής ενούρησης. Μόλις διορθωθεί το βράδυ, θα στρώσει και η μέρα. Αυτή νιώθει προδομένη από το σώμα της και για αυτό προσπαθεί να αποδείξει την ικανότητα της. Αν μείνει στεγνή την νύχτα θα επανέλθει και η ημέρα στα κανονικά της»
«Πλάκα μου κάνεις!» μου απαντά η καλή μου με το μάτι της να γυαλίζει… «εσύ έλεγες ότι μπορεί να περάσουν μήνες ή και χρόνια με την νυχτερινή ενούρηση.. έτσι, θα την βγάζουμε από εδώ και πέρα…»
Είχε δίκιο. Περίπου ένα στα τέσσερα παιδιά βρέχει το κρεβάτι του μέχρι την ηλικία των πέντε και ένα στα πέντε μέχρι την ηλικία των επτά! Ο ενθουσιασμός της έμπνευσης μου, δεν μου άφησε περιθώρια να συνειδητοποιήσω τις συνέπειές της.
«Μην ανησυχείς. Η μισή λύση του προβλήματος είναι να βρούμε την αιτία του»
«Ρε ‘συ Νικολάκη, μήπως να της ξαναβάζαμε πάνα;»
«Δεν υπάρχει περίπτωση!» απαντώ σχεδόν αυστηρά, και βλέπω την ανακούφιση στο βλέμμα της. Στην πραγματικότητα ούτε εκείνη ήθελε η μικρή μας να ξαναγυρίσει στις πάνες. Όχι μόνο λόγω οικολογίας. Κυρίως λόγω ψυχολογίας. Δεν λέει τώρα, κοπελάρα τριών και… να φοράει πάνες! Τα παιδιά είναι σκληρά και οτιδήποτε διαφέρει το «καυτηριάζουν».
Και η λύση ήρθε μέσα από την καθημερινότητα.
Κάποιο απόγευμα που ήμασταν στο σπίτι και παίζαμε, η μικρή μου άρχισε τις γνωστές κινήσεις. Χωρίς να την ρωτήσω την πήρα αγκαλιά και σχεδόν σαν μέρος του παιχνιδιού, την πήγα στην τουαλέτα. Δεν έφερε αντίρρηση. Ακούστηκε μια βρυσούλα να τρέχει με πίεση και μια έκφραση ανακούφισης, σχεδόν ηδονής, απλώθηκε στο προσωπάκι της…
Έτσι πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Η νυχτερινή ενούρηση συνεχιζόταν τις περισσότερες βραδιές, όμως η ημέρα είχε βελτιωθεί αισθητά. Άλλες φορές με προτροπή, κάποιες στα όρια της αυστηρότητας και τις περισσότερες φορές μόνη της, κατάφερνε να φτάσει έγκαιρα στην τουαλέτα. Βάλαμε και «στεγανούς» κανόνες, όπως να κάνουμε τσίσα πριν να φύγουμε από ή για το σχολείο, πριν να βγούμε βόλτα και φυσικά πριν πάμε για ύπνο. Αυτό το τελευταίο αποτελεί και μια από τις βασικές οδηγίες για την αντιμετώπιση της νυχτερινής ενούρηση. Δυστυχώς όμως, δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ήρθε και η ώρα να πάμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Μια ολόκληρη εβδομάδα με τα ξαδέρφια μας στην Χαλκιδική. Σας έχω ήδη διηγηθεί πως περάσαμε. Αυτό που σας είχα αποκρύψει ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτών των διακοπών: πως καταφέραμε να έχουμε «όνειρα στεγνών νυχτών» που έγιναν πραγματικότητα.
Η λύση του μυστηρίου νυχτερινή ενούρηση της μικρής μου και πως την αντιμετωπίσαμε, στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!