Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

"Τους βγαίνει το λάδι"...για αυτό βγαίνουν στους δρόμους!




Τα δικά μου πάντως παιδιά, δεν πρέπει να έχουν παράπονο με την επαναστατικότητα τους. Τα έχουμε μυήσει στις πορείες κυριολεκτικά από την κούνια τους. Δεν είχαν καλά-καλά χρονίσει, όταν μέσα από το καρότσι τους διαμαρτυρόντουσαν για την κατάντια του νοσοκομείου στο Ρέθυμνο. Πόσο μάλλον τώρα που περπατάμε κρατώντας τα, από τα χεράκια τους. Θα μου πείτε, «ποιοι θα πάρουν στα σοβαρά, χαζογονείς με παιδάκια στους ώμους;». Πόσο μάλλον, αν κατάφερναν να ξεχωρίσουν τις δύο παιδικές φωνές, που ενώνοντας τον ενθουσιασμό τους με αυτή του πολύχρωμου, πολυάνθρωπου και πολυεθνικού πλήθους, φωνάζανε ρυθμικά:
«Λε, λε, λευτεριά, λευτεριά στην Παστελίνη»…
Πιο κοντά στην πλαστελίνη, παρά στην Παλαιστίνη, ήταν το σύνθημα μας. Κι όμως, όταν παιδάκια βασανίζονται, είναι καθήκον μας ως γονείς, παιδιά και άνθρωποι, να διαδηλώνουμε την αντίθεσή μας. Όσο μακριά και αν είναι αυτή η Παλαιστίνη. Ακόμα και αν μπερδεύεται η γλώσσα μας και την λέμε «παστελίνη».
Αυτή μας η τρυφερότητα είναι που μας ξεχωρίζει από τα κτήνη…
Αυτά σκέφτομαι κοιτώντας με θλίψη τις εικόνες από τα μπλόκα των αγροτών στους δρόμους. Πόσο δίκιο έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι! Η δουλειά του αγρότη είναι από τις χειρότερα αμειβόμενες που μπορώ να σκεφτώ. Τι αμειβόμενες, στα περισσότερα προϊόντα, εάν δεν υπήρχαν οι επιδοτήσεις, οι παραγωγοί μάλλον θα πλήρωναν κιόλα, αντί να πληρωθούν. Αν βάλεις κάτω τα μεροκάματα καθώς και τα έξοδα για την καλλιέργεια και την αποκομιδή, στην τιμή που πωλούν τα προϊόντα τους, με τίποτα δεν βγαίνουν. Και η ειρωνεία; Βλέπουν το κόπο τους να τον μοσχοπληρώνουν οι καταναλωτές. Όλα αυτά τα γνωρίζω πλέον, κυριολεκτικά από πρώτο χέρι…
Η πρώτη μας πραγματική στενή επαφή με την φύση, μας προέκυψε πριν μερικές μέρες! Όχι μια απλή επίσκεψη για να την γνωρίσουμε, όπως όταν πηγαίνουμε να δούμε τις κατσικούλες στην θεία ή για να μαζέψουμε λουλούδια. Μαζέψαμε ελιές!
Βρεθήκαμε να έχουμε λίγες ρίζες, μερικά δηλαδή δένδρα ελιές και είπαμε να δοκιμάσουμε το λάδι μας. Είπαμε να δοκιμάσουμε την αγροτική ζωή και τελικά μας βγήκε το λάδι… Με την καλή και την κακή έννοια.
Ξυπνήσαμε πρωί-πρωί Κυριακής. Ντυθήκαμε καλά και ετοιμάσαμε κάτι σαν μίνι πικ-νικ. Νερό, τόστ, μπισκότα τα μπουφάν μας, τα κουβαδάκια και βουρ για το κτήμα με τις ελιές. Βοηθός, ή μάλλον σωστότερα πραγματικός αγρότης, ένας ξάδερφος της γυναίκας μου. Εκείνος ράβδιζε, εγώ μάζευα τα δύχτια και έκοβα κλαδιά με τον «σάρακα»(γνωστό και ως «μικρό πριόνι»). Η μαμά μας, ξεκαθάριζε τις ελιές και τις μάζευε σε ένα κουβά. Όταν γέμιζε ο κουβάς τον άδειαζα στο σακί.
Τα πιτσιρίκια, ανέλπιστα φρόνιμα. Λες και η φύση τα ηρέμησε και τα σαγήνεψε. Έπιανα τον εαυτό μου κάποιες στιγμές να σταματώ, να χαζεύω την οικογένεια μου και να νιώθω σαν να αποτελώ μέρος ενός πανέμορφου ζωγραφικού πίνακα του Μονέ. Η καλή μου καθισμένη πάνω σε ένα δύχτι, περιτριγυρισμένη από κιτρινοπράσινα βουναλάκια με ελιές, φύλα και κλαράκια. Η μικρή μου Χαρά, καθισμένη δίπλα της να μιμείται την μαμά της και να ξεκαθαρίζει με τα χεράκια της ελιές, τις οποίες πέταγε στο κουβαδάκι της. Ο Ερμής μου, να παιδεύει με ένα ξυλαράκι τον κορμό της ελιάς, μιμούμενος εμένα που πριόνιζα, να απαντά στο κάλεσμα της μαμάς του: «Έρχομαι μόλις τελειώσω την δουλειά μου!».
Ένας ιδιόμορφος πίνακας, με άρωμα! Ένα πρωτόγνωρο άρωμα, πάντρεμα της υγρής γης, με τη μυρωδιά της ελιάς. Μου θύμιζε λίγο, πρωινές επισκέψεις της πρώιμης μετα-εφηβείας μου σε φούρνο που μόλις ξεφούρνιζε λιόψωμα. Διακοπές κάπου στην Θάσο, να έχω επιστρέψει μετά από ξενύχτι διασκέδασης σε κάποιο μπαρ. Η ζελατίνα από το κράνος ανοιγμένη, μου έδινε την δυνατότητα να ρουφώ τις τζούρες της υγρής από την πρωινή πάχνη, γης. Τα καμπανάκια από τα κοπάδια που έβγαιναν στην πλαγιά, έδεναν με το βουκολικό τοπίο και την μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί. Είκοσι χρόνια μετά, οι αναμνήσεις αναδύουν. Ίσως από τότε να ήμουν ερωτευμένος με την ύπαιθρο και την φύση. Τώρα την έχω αγκαλιάσει και μέσα από τον καρπό της μοιάζει να γίνομαι μέρος της. Τουλάχιστον για λίγες ώρες έτσι νιώθω.
Οι ώρες περνούσαν, τα μικρά μου έφαγαν τα τοστ, τσιμπολόγησαν και μπισκότα, αυτό όμως που δεν έλεγαν να χορτάσουν ήταν τα παραμύθια της μαμάς τους. Αφού ο Ερμούκος «τελείωσε την δουλειά του»(δηλ κουράστηκε να χτυπά με το ξυλάκι τον κορμό της ελιάς), κάθισε δίπλα στην αδερφή του, πάνω στο μπουφάν μου(το χώμα ήταν αρκετά υγρό) και οι δυό τους ακούγαν απορροφημένα τα παραμύθια και τις ιστορίες που σκαρφιζόταν η αστείρευτη φαντασία της καλής μου. Τους είπε τόσες ιστορίες, που πραγματικά θα την ζήλευε μέχρι και ο Τριβιζάς.
Οι ώρες πέρασαν, τα μικρά μου άρχισαν να κρυώνουν και να νυστάζουν. Οι ελιές δεν τελείωναν και εμείς ψάχναμε δικαιολογίες για να καθυστερήσουμε λίγο ακόμα. Το τέλος το όρισε και πάλι η φύση, φέρνοντας μια ψιλή βροχή, που μας ανάγκασε να μαζέψουμε τα πράγματα. Η γυναίκα μου έφυγε μαζί με τα παιδιά και μείναμε εγώ και ο ξάδερφος να τελειώσουμε το μάζεμα. Είχαν ήδη περάσει κάτι πάνω από τέσσερις ώρες.
Σκληρή η δουλειά του αγρότη. Συμπλήρωσα 8ωρο την πρώτη μέρα και ξαναγύρισα για άλλες τόσες ώρες την επόμενη. Την τρίτη μέρα, πήγαμε και πάλι οικογενειακώς στο ελαιοτριβείο. Ακόμα ένα πολιτισμικό σοκ για εμάς τους πρωτευουσιάνους. Οι ελιές μας (εννιά σακιά παρακαλώ, ήτοι 270κιλά), καθαρίστηκαν, πλύθηκαν, έγιναν πολτός, ζεστάθηκαν και τελικά μας παρέδωσαν το νέκταρ τους. Βγάλαμε κάτι περισσότερο από 70 κιλά λάδι (8 γραμμές οξέος, για τους λίγο πιο ειδικούς). Η γυναίκα μου όλο το απόγευμα μονολογούσε. «Δεν μπορώ να το πιστέψω, μέχρι χθες τις μαζεύαμε από το δέντρο και απόψε έχουμε κιόλας το λάδι μας!».
Προσωπικά, κυριολεκτικά μου έβγαλαν το λάδι, ενώ από την μεριά μου, βγάζω το καπέλο μου, στους αγρότες που στην κυριολεξία με τον ιδρώτα τους ποτίζουν την γη και παίρνουν τον καρπό της. Καλά είναι να το κάνεις μια φορά το χρόνο, για το κέφι σου και το λάδι του σπιτιού σου, όταν όμως περιμένεις να ζήσεις την οικογένεια σου έτσι, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το λάδι ο παραγωγός το πουλάει 1.80 με το πολύ 2 ευρώ. Τις ελιές, αρχικά τις καθαρίσαμε από τα βάτα και τα αγριόχορτα. Στην συνέχεια, στρώσαμε δύχτια και είκοσι μέρες αργότερα ζήσαμε την μοναδική εμπειρία που μόλις σας διηγήθηκα. Στο σύνολο μιλάμε για τουλάχιστον 10 μεροκάματα. Προσθέστε και το κλάδεμα, με το πότισμα, και την περιποίηση… όλα αυτά για να βγάλουμε 70κιλά, ήτοι 150ευρώ! Και στο σούπερ μάρκετ το ίδιο και μάλιστα, χειρότερης ποιότητας λάδι, πωλείται πάνω από 5ευρώ το κιλό. Πως θα μπορούσε να ζήσει κανείς;
Η επαφή με την φύση έκανε σε όλους μας καλό. Τα παιδιά τα απασχολήσαμε και κατά διαστήματα τα κάναμε να νιώθουν ότι και αυτά συμμετείχαν και βοηθούσαν. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι ήρθαν σε άμεση επαφή με τα δένδρα, τις μυρωδιές, το κελαΐδισμα των πουλιών, τα καμπανάκια από τα πρόβατα και το χώμα. Μάλιστα ο Ερμής είχε και μια ιδιαίτερα στενή επαφή με μια πέτρα, καθώς παραπάτησε και έγδαρε την μύτη του. Το κουτάκι πρώτων βοηθειών με το αντισηπτικό, φάνηκε για ακόμα μια φορά απαραίτητο. Η γρατσουνιά δεν ήταν μεγάλη, τον συνόδεψε όμως για περίπου μια βδομάδα και γινόταν η αφορμή για να εξιστορήσει ο μικρός μου πως αυτό το έπαθε σε μια «πέτλα» όταν μάζευε ελιές.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Τα κανονικά παιδιά ...πεθαίνουν κανονικά!

Οι φετινές γιορτές είχαν λίγο περισσότερο γκρι στην φωτεινότητα τους. Αρκετό όμως για να κάνει αισθητή την παραφωνία.
Το στολισμένο δένδρο στο κέντρο της Αθήνας, όντως φαντάζει πιο κακόγουστο από ποτέ! Θα μου πείτε το κιτς, κατά κάποιο μυστήριο τρόπο, δένει με τις γιορτές, ειδικά αυτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ακόμα και η θλίψη που φωλιάζει στην καρδιά για τον αποχαιρετισμό του παλιού χρόνου, έχει την θέση της αυτές τις μέρες. Η ιδιαιτερότητα του τέλους αυτού του χρόνου κρύβεται στο πόσο πολύς κόσμος είπε ή έστω σκέφτηκε «να φύγει και να μην ξανάρθει τέτοιος που ήταν…».
Πριν από κάποιους μήνες είχα πάρει την απόφαση να μην ασχημαίνω το μπλογκ με την επικαιρότητα. Είχα πει ότι θα ασχολούμαι από αυτό εδώ τον χώρο μόνο με την καθημερινότητα των μικρών μας. Πως όμως να μείνω απαθής όταν η καθημερινότητά μας έχει δηλητηριαστεί σε τέτοιο βαθμό, που κινδυνεύουν, στην κυριολεξία, αυτές οι ψυχούλες που ονομάζουμε παιδιά μας. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό να καταλάβεις, ακόμα και αν δεν έχεις δικά σου παιδιά, ότι μιλάμε για το μέλλον.
Το συνηθισμένο αντίβαρο στην απαισιοδοξία των μεγάλων, είναι η ξεγνοιασιά των μικρών. Το κέφι, τα παιχνίδια και τα όνειρα των παιδιών, μας γεμίζουν χρώμα. Φέτος όμως καταφέραμε να σκοτώσουμε ακόμα και την φαντασία των παιδιών. Τι λέω φαντασία, σκοτώσαμε τα ίδια τα παιδιά.
Τι έπαθα πάλι χρονιάρες μέρες; Έγινε τίποτα στα δίδυμά μου;! Όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Τότε τι;! Γιατί πάω πάλι να μαυρίσω έναν τόπο τον οποίο είχα αποφασίσει να αφιερώσω αποκλειστικά στα παιδιά και στην ευτυχία τους;
Οι διακοπές μας στην Αθήνα κύλισαν υπέροχα. Τόσο όμορφα, οικογενειακά και ευτυχισμένα που έφτασα να νιώθω τύψεις!
Κρατώντας χεράκι-χεράκι τα μικρά μου περπατούσα σε δρόμους στρωμένους με συνθήματα:












Συνέβαλε και η ροκ μουσική που άκουγα στο ράδιο, καθοδόν για να βρεθώ με κολλητό μου φίλο.
«Πως και δεν ανέβηκες με τα γεγονότα; Εδώ στην Γένοβα έτρεχες…»
Εδώ στο blog μου δεν έκανα μια αναφορά. Λες και αν δεν μιλήσω για αυτό θα περάσει…
Άρχισα να ντρέπομαι και να σφίγγεται το στομάχι μου.
Πότε έπαψε η ψυχή μου να είναι ταξιδιάρα;
Πέρασαν κοντά δυόμιση δεκαετίες από τότε που στεκόμουν μπροστά στην πόρτα της τάξης μου στο λύκειο και ανακοίνωνα στους καθηγητές μου ότι για σήμερα σε ένδειξη πένθους και συμπαράστασης δεν θα μπω για μάθημα, με τίμημα τις αδικαιολόγητες απουσίες.
Και τότε είχαν σκοτώσει έναν 16χρονο.
Βυθίζομαι σε αναπολήσεις. Άραγε έγινα μέρος του συστήματος που τόσο σιχαινόμουν! Ή μήπως αντέχω ακόμα…
Οικονομική κρίση! Γονείς χάνουν την δουλειά τους, δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους. Όταν κρυώνουν τα κορμιά ακολουθούν και οι ψυχές.



Κρίση αξιών! Υπουργοί εκμεταλλεύονται ανασφάλιστους μετανάστες και άλλοι είναι εκατομμυριούχοι με off-shore νομότυπες εταιρείες. Άνθρωποι ταγμένοι στην απορία και στην φιλανθρωπία, βρίσκονται μπλεγμένοι σε μπίζνες αγοραπωλησίας λιμνών και δασών!(έχουν και το αρρωστημένο χιούμορ να φτιάχνουν εταιρείες με την ονομασία ράσα-del!!).
Όλα αυτά ενώ το φακελάκι ζει και βασιλεύει, η παιδεία ψυχορραγεί, η πυροσβεστική δεν επαρκεί για να σώσει τα δάση μας, ο δημόσιος τομέας συρρικνώνεται και η αστυνομία αντί να προστατεύει τους πολίτες, προστατεύει μόνο τους υψηλά ιστάμενους και τον απλό λαουτζίκο τον αφήνει στην μοίρα του. Κάποιες φορές δε, γίνεται μοιραία…
Δεν το χωράει ο νους μου. Ποτίζεις το σπλάχνο σου, δάκρυ το δάκρυ, αγωνία την αγωνία και έρχεται μια στιγμή, μόνο μια στιγμή αρκεί, για να σου ξεριζώσουν την καρδιά σου.
Ακούω κάτι κυράτσες, βολεμένες και απροβλημάτιστες να σχολιάζουν με σιγουριά φιλόσοφου ψαγμένου: «και τι ήθελε στα Εξάρχεια αν ήταν καλό παιδί;…»
Δεν αντέχω, θέλω να ουρλιάξω! Κυρά μου, όταν πεινά το σώμα ακολουθεί το πνεύμα και έχει ανάγκη να τραφεί με σκέψεις επαναστατικές, λυτρωτικές. Με στίχους και μουσική που δεν παίζεται σε κυριλέ κλαμπ των καθώς πρέπει προαστίων…
Οι Άσημοι Νικόλες παίζονται σε άσχημες κονσόλες…
Αν ακόμα και οι νέοι δεν επαναστατούν με αυτά που ζούμε. Αν βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται χλωμότερο και από το μαύρο μας παρόν και δεν αντιδρούν. Αν δεν προβληματίζονται, δεν ψάχνονται για να κάνουν καλύτερο αυτό τον κόσμο, που ενώ τους τον έχουμε δανειστεί, τους τον καταστρέφουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν καταφέρουμε να ευνουχίσουμε τους έφηβούς μας, να τους φιμώσουμε, να τους σκοτώσουμε, τότε σαν κοινωνία αυτοκτονούμε!
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας θα έπρεπε από καιρό να είμαστε όλοι στους δρόμους. Εκπλησσόμαστε, ακόμα και ενοχλούμαστε, επειδή τα παιδιά μας εξεγείρονται! Αυτοί που μας κυβερνούν προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την δολοφονία ενός παιδιού. Μεμονωμένο «εξοστρακισμένο» συμβάν!
Που θα φτάσουμε; Κλωτσάνε φοιτητές στα μούτρα και κατηγορούν χωρίς καμία αιδώ ζαρντινιέρες! Σκοτώνουν τα παιδιά μας και δεν αντιδράμε! Αντί να προσπαθήσουμε να τα αφουγκραστούμε, τα βαφτίζουμε κουκουλοφόρους και προτείνουμε την ποινικοποίηση της κουκούλας! Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να βγούμε όλοι στους δρόμους με κουκούλες…
Ακόμα και αυτούς που τόλμησαν να βρεθούν δίπλα στα παιδιά μας, βιαστήκαμε να τους χαρακτηρίσουμε υποκινητές και να τους τιμωρήσουμε με τις στατιστικές μας.
Μα ήμαστε θα σκεφτείτε, ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος.
Που είναι κρυμμένη η δημοκρατία όταν διαγράφονται τα αδικήματα των βουλευτών και δη των υπουργών; Τι το δημοκρατικό έχει μια τόσο ενισχυμένη αναλογική που σχεδόν κάθε δεύτερη 4ετία, κόβεται και ράβεται έτσι ώστε να κρατά εναλλάξ δύο πανομοιότυπα κόμματα στην εξουσία; Τόσα χρόνια διορίζεται κόσμος και κοσμάκης όχι ανάλογα με την αξία του αλλά ανάλογα με την κομματική του απόχρωση.
Που κρύβεται το κράτος όταν ανάμεσα στα όργανά του η κάμερα «συλλαμβάνει» κουκουλοφόρους με λοστούς;! Ποιος τελικά καταστρέφει και πλιατσικολογεί; Ποιοι κατευθύνουν τον εξεγερμένο όχλο; Ποιοι πραγματικά κρύβονται πίσω από τις κουκούλες; (κατάφεραν και βρήκαν ένα πιτσιρίκι από τα παπούτσια του στην Θεσσαλονίκη, για να μπορέσει να βγει φωτογραφίες ο υπουργός ενώ του χάριζε ένα σπίτι… και δεν μπορούν να εντοπίσουν ποιοι «κυβερνούν» στα Εξάρχεια!).
Όσο δεν τους χτυπάμε εκεί που τους πονάει και τους επανεκλέγουμε τόσο θα αποθρασύνονται. Θα συνεχίζουν να οπλίζουν προβληματικούς αστυνομικούς, με οικογενειακά προβλήματα και θα τους αμολάνε στους δρόμους, με 750 ευρώ μηνιάτικο, να σκοτώνουν παιδιά. Όταν τα προβλήματα σου σωρεύονται, κάθε στιγμή στο σπίτι σου είναι μια κόλαση και στο δρόμο σε βρίζουν και σε κοροϊδεύουν, δεν θέλει και πολύ… Έχει σκεφτεί κανένας ότι ο φονιάς του 16χρονου Αλέξη ήταν ένα απλό όργανο. Ότι υπάρχουν κάποιοι πάνω από αυτόν, που είναι οι πραγματικοί ένοχοι και που δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθούν (ή έστω να κριθούν, να υποβιβαστούν, να αποστρατευτούν και όχι να προαχθούν επειδή σήμερα είναι μπλε και αύριο πράσινοι!).
Όσο δεν σταματάμε για λίγο, για να ακούσουμε τα παιδιά μας, τόσο τα πράγματα θα ξεφεύγουν από τον έλεγχο.
ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ Ο 16ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 21ΧΡΟΝΟ ΜΠΑΤΣΟ (επίτηδες χρησιμοποιώ την λέξη γιατί απευθύνομαι κυρίως, σε όσους υπάρχει περίπτωση να θεωρούν τον αστυνόμο «στρατευμένο»)

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΛΕΞΗ ΣΕ ΑΥΡΙΑΝΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ;!
Είναι καιρός να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας. Είναι καιρός να αλλάξουμε πραγματικά και να πάψουμε να εναλλάσσουμε σαπιοκοιλάδες στο κοινοβούλιο.

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω πτώματα παιδιών στην Παλαιστίνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να χαρακτηρίζει την γενοκτονία , αμυντική απάντηση!

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω την καθημερινότητά μου να γίνεται μια χωματερή τηλεοπτικών και πραγματικών σκουπιδιών.
Δεν αντέχω να βλέπω ΠΑΙΔΙΑ να πυροβολούνται!!!




Σας παρακαλώ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!! είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε!


Υ.Γ.1 Για όσους πιθανά να μην γνωρίζουν, «Αναρχία» ως πολιτική άποψη, σημαίνει μια κοινωνία που δεν έχει ανάγκη την αρχή. Μια ουτοπική κοινωνία, στην οποία δεν χρειάζονται οι άνθρωποι τους νόμους για να τους επιβάλουν το σωστό, το πράττουν από μόνοι τους. Αναρχία δεν σημαίνει ζούγκλα, όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρού.
Υ.Γ.2 Προκαλώ, όποιον πιστεύει ότι η απόπειρα δολοφονίας του 21χρονου αστυνομικού αποτελεί επαναστατική πράξη…
Υ.Γ.3 Να γιατί κάποιοι έφηβοι έχουν ανάγκη να «βρεθούν» στα Εξάρχεια…

«εγώ με τις ιδέες μου και εσείς με τα λεφτά σας…
Θα τραβήξω το δρόμο μου μόνος και όσο πάει…
…ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα»
(Ν. Άσημος)
«αυτοί μπερδεύουν την βία με την δύναμη»
(Τα Ξύλινα Σπαθιά)
«Τα κανονικά παιδιά, γενιούνται κανονικά,
Μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά,
Ερωτεύονται κανονικά, και πεθαίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ!!
Πες μου μαμά!
Πες μου τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά
Που αν και γενιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά,
Ούτε ερωτεύονται κανονικά
Πες μου μαμά…
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά;;;»
(Τρύπες)
«Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
Κάποιος άλλος όχι εγώ
Εγώ τάϊζα τους λύκους
Και κοιμόμουν στο βουνό
Κάποιος έκλεγε με τύψεις
Για όσα πρόδωσα εγώ
Για όλα αυτά που ‘χα αγαπήσει
Για όλα αυτά που δεν θα δω»
(Διάφανα Κρίνα)