Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Μην κυνηγάτε το παιδί για να φάει ή αλλιώς, καταπολεμήστε την παχυσαρκία και την δυσκοιλιότητα με σωστή διατροφή και άσκηση.


-         Γκιατγέ, ο μικγός όλη μέγα «μαμ» και «μαμ». Τι να κάνω;
-         Μήπως φωνάζει τη μαμά του στη μητρική του γλώσσα; Αστειεύομαι, και καμώνομαι ότι δεν καταλαβαίνω…
-         Γκιατγέ! απαντά τάχαμου πειραγμένη η μαμά με τη σειρά της, είμαι γκεγμανίντα όκι καζή!
-         Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε χαίρομαι μαμά από την Γερμανία, που σίγουρα δεν είσαι χαζή. Αφ’ ενός επειδή έχεις χιούμορ και αφετέρου γιατί κοιτάς την ουσία στο τάισμα του μικρού. Είναι σήμερα πόσο; δεκαπέντε μηνών, παρά κάτι μέρες. Πάω στοίχημα ότι ποτέ δεν τον κυνήγησες για να φάει!!
-         Τι να τον κυνηγήσει γιατρέ; Αυτός θα φάει και εμάς άμα τον αφήσουμε. Μια στο βυζί και μια στο φαί. Δεν τον βλέπεις ολόκληρος μπούλης έχει γίνει!! Ψευτοδιαμαρτύρεται γελώντας ο μπαμπάς.
-         Α!! όκι κοντγό ντεν είναι! Πετάγεται θιγμένη η μάνα.
-         Δεν είναι χοντρός και δεν πρόκειται να γίνει, αφού τον θηλάζεις και μάλιστα έχοντας τη σωστή νοοτροπία του «τρώει όταν πεινάσει» και μη βιαστείτε να προσθέσετε «μα πεινάει συνέχεια». Εσείς του δίνετε την ευκαιρία να πεινάσει και να ζητήσει να φάει. Όπως είμαι σίγουρος ότι αυτά που του δίνετε δεν είναι «πατατάκια» για σνακ…
-         Ε!! Όκι και πατατάκια… μωγό είναι ακόμα.
-         Αχ! Πόσο δίκιο έχεις βρε έξυπνη μάνα. Πόσο δίκιο έχεις, δεν μπορείς να φανταστείς…
Απαντώ καθώς αναλογίζομαι μια στιχομυθία με το ίδιο θέμα που είχα με την γυναίκα μου λίγους μήνες πριν, όταν ο ήλιος κυριαρχούσε στον ουρανό και η μέρα είχε τα πρωτεία σε σχέση με τη νύχτα. Ήταν ακόμα καλοκαίρι στο Ρέθυμνο και με κάθε ευκαιρία δραπετεύαμε στην παραλία.
   -  Ντρέπομαι στη σκέψη πως είμαι παιδίατρος στη χώρα που κατέχει παγκόσμια τα πρωτεία στη παιδική παχυσαρκία.
Διακόπτω τη σιωπή της ξαπλώστρας. Ήμασταν αραγμένοι, στα υπέροχα όρια μεταξύ ξαπλωμένου και καθιστού, απολαμβάνοντας τα μικρά μας να τσαλαβουτάνε στα νερά της θάλασσας.
   - Έλα τώρα γίνεσαι υπερβολικός! μου απαντά η καλή μου, προσπαθώντας να αναχαιτίσει την επαναστατική μου διάθεση. Αντικρίζει  όμως και εκείνη το θέαμα της οικογένειας Χοντρίδου με τα κλασσικά πλέον κεφτεδάκια και το ανθρωποκυνηγητό στην παραλία.
Λες και η μια γενιά προσπαθεί να εκδικηθεί την επόμενη. Σαν το καψόνι στο στρατό, που από ΕΣΟ σε ΕΣΟ ξεσπούσαν στα «ψάρια» οι παλιοί, ότι είχαν τραβήξει οι ίδιοι ως νεοσύλλεκτοι. Λες και φταίνε τα παιδιά μας για το κατοχικό σύνδρομο των γιαγιάδων μας.
-     Τι υπερβολικός; διαμαρτυρήθηκα. Αντί να βελτιώνονται τα πράγματα χειροτερεύουν. Από τη μια το μπούκωμα καλά κρατεί: έρχονται στο ιατρείο με κάτι «μπουλουκάκια» και το πρώτο σχόλιο που ακούω είναι «δεν τρώει τίποτα γιατρέ!». Από την άλλη, στη διατροφή έχουν ύπουλα εισέλθει οι εύκολες λύσεις που ακούν στο καλλιτεχνικό όνομα «σκουπιδοτροφές». Ενδεδυμένες το δελεαστικό μανδύα της διαφήμισης, τις προσφέρουν στα παιδιά και εκείνα με ενθουσιασμό τις καταναλώνουν. Βλέπεις γονείς να ταΐζουν νήπια με πατατάκια και γαριδάκια!! Τις προάλλες μου φέρνουν μια μπουμπού ούτε δεκαπέντε μηνών, τροφαντή-τροφαντή και μου λένε ότι ο μόνος τρόπος να την κρατήσουν ήσυχη είναι να την έχουν στο παρκάκι της και να της δίνουν φουντούνια!!
-     Άντε ρε ‘συ…. φουντούνια στο μωρό!! Τι ακούς και εσύ… είχε προσθέσει η καλή μου.
Δικαιολογημένος απόλυτα ο συνειρμός, δε νομίζετε; Πλήρης αντιστροφή των όρων: Μεσογειακή δίαιτα προς Γερμανική «βουρτσφαγία» 0-1. Θα μου πείτε «μα δεν είναι αυτή η μεσογειακή δίαιτα»! Σωστά, τη μεσογειακή δίαιτα την έχουν υιοθετήσει λαοί παγκοσμίως και εμείς την έχουμε ξεχάσει. Λες και δε μπορούσαμε να τους δανείσουμε τα φώτα μας, έπρεπε να τους τα χαρίσουμε! 
-         Προσπαθώ να θυμηθώ πότε δοκίμασαν πρώτη φορά πατατάκια τα δίδυμα μας; Σίγουρα μετά τα τρία, τριάμιση, σε κάποιο πάρτι γενεθλίων αν δεν κάνω λάθος. Σε «φαστουφουντάδικο» δε, στα εξήμιση χρόνια ζωής τους ζήτημα να έχουν πάει κατά μέσο όρο μία φορά ανά έτος. Ναι, από όσο μπορώ να υπολογίσω δεν πρέπει να ξεπερνούν τα δάκτυλα του ενός χεριού, άντε ίσως να φλερτάρουν τις δέκα φορές αν πήγαν κάποιες φορές με θείους και παππουδογιαγιάδες.
-         Δεν θυμάσαι τη φάση που είχαμε πάει βόλτα, πόσο πρέπει να ήταν τα μικρά; ήταν δεν ήταν τριών, τεσσάρων και καθίσαμε κάπου στην παλιά πόλη που όταν σου έφεραν πατατάκια με τη μπύρα, η Χαρούλα είχε πεταχτεί και είχε πει: «Ερμή!! Θυμάσαι που είχε τέτοια… στο πάρτυ της …». Ήταν η δεύτερη μόλις φορά που βλέπανε… Ακόμα και τώρα η Χαρούλα έρχεται και ρωτά όταν είναι να δοκιμάσει πατατάκια ή ξηρούς καρπούς..
-         Για δε το θέμα άσκηση… ούτε λόγος! Εμείς, χαρίσαμε το όμορφο κόκκινο διπλό καρότσι μας εκεί λίγο μετά τα δεύτερα γενέθλια μας, πριν από και εγώ δεν θυμάμαι πόσα χρόνια! Υπάρχει ομορφότερη φάση από τη βόλτα κρατώντας τα μικρά σου από το χέρι; Λοιπόν, στο ιατρείο έχω έναν «κύριο» που έχει κλείσει τα τρία, έχει σπάσει κάθε ρεκόρ στις καμπύλες ανάπτυξης του βάρους και ταυτόχρονα έχει θέμα με την σπάνια κινητικότητα του εντέρου του. Δυσκοίλιος όσο δεν παίρνει, με μεταμεσονύχτιες επισκέψεις στο νοσοκομείο, μετά από δεκαπενθήμερη αποχή από την τουαλέτα, για κλύσμα ανακούφισης… Μέρος της λύσης του προβλήματος της κινητικότητας του γαστρεντερικού, θα ήταν η αύξηση της κινητικότητας του κατόχου του. Σε πληροφορώ ότι τον είδα προχθές στην παλιά πόλη να σουλατσάρει σαν το μαχαραγιά, αραχτό σε ένα καρότσι που με βία τον χωρούσε και λύγιζε κυριολεκτικά κάτω από το βάρος του, με τη μαμά του να ασθμαίνει στην προσπάθεια να τον σπρώξει στο λιθόστρωτο… Ότι και να λέω στους γονείς εξακολουθούν να του φέρονται όχι σαν τριών χρονών αλλά σαν τριών μηνών. Τον μπουκώνουν, τον κακομαθαίνουν και μετά τρέχουν για να μαζέψουν τις συνέπειες…
Μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα από μια παλιά διαφήμιση, από την εποχή που δεν θεωρούσαμε πολυτέλεια την πρόληψη. Μια διαφήμιση από το Υπουργείο Υγείας αν δεν κάνω λάθος, που έδειχνε ένα παχύσαρκο παιδί στην κορυφή ενός τραπεζιού να το μπουκώνουν από όλες τις μεριές και να ακούγεται ο ρυθμός της καρδιάς του που δυνάμωνε καθώς το παιδί προσπαθούσε να μπουκώσει όλο και παραπάνω φαγητό στο στόμα του.
-     Μα είναι κρίμα! Αν αναλογιστείς τι δυνάμεις και κρυμμένες αντοχές έχουν τα παιδιά! Μπορούν να παίζουν ασταμάτητα για ώρες. Οι καύσεις πίσω από αυτό το ατελείωτο παιχνίδι είναι που ξεκλειδώνουν την όρεξή τους.
-     Ακριβώς! Όμως το θέμα είναι ότι οι περισσότερες σύγχρονες ελληνίδες μανάδες θεωρούν άσκηση το  κυνηγητό. Όχι το γνωστό παιχνίδι, αλλά το κυνηγητό για να …φάει. Από τη στιγμή που δεν τα έχεις ζορίσει, κυνηγώντας τα να φάνε, το μόνο που θα έχεις να φροντίσεις είναι την ποιότητα του φαγητού, μια που για την ποσότητα θα έχεις αφήσει το παιδί να νοιάζεται και να αυτορυθμίζεται με γνώμονα τις πραγματικές του ανάγκες.
-    Πάντως, τα παιδιά στην παραλία τρώνε τα πάντα.
Μας χαρίζει το απόφθεγμα η καλή μου καθώς ανοίγει το μαγικό σακουλάκι με τα φρούτα.
Τις περισσότερες φορές όντως κυριολεκτικά τα τσακίζουν. Σπανιότερα, η καλή μου αναγκάζεται να επιστρατεύει την απύθμενη φαντασία της και να ντύνει με μαγικές ιδιότητες τα φρούτα.
-  Για να δούμε. Ποιος θέλει μια μπουκιά από το ροδάκινο που σε κάνει να μπορείς να πεις δύσκολες λέξεις;
Δύο στόματα λες και ήταν νεοσσών στην φωλιά, άνοιξαν διάπλατα και μέσα τους χαθήκαν δυο μπουκιές από το «μαγικό» φρούτο. Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να καταπιούν και προέτρεπαν τη μαμά τους.
-  Πες μια δύσκολη λέξη, πες μια δύσκολη λέξη!
-  Λοιπόοοοον, ακούω την καλή μου να κερδίζει χρόνο όσο έπλαθε με το μυαλό της τους γλωσσοδέτες. Για πείτε μου «κουταλομαχαιροπήρουνο»,… «πατατοομελετοπαστίτσιο», «καραβοαεροπλανοκάικο», «τραπεζομαντηλοκαρεκλοπόδαρο»…
Οι προσπάθειες συνοδεύονταν με γέλια, ειδικά όταν κάποιος μπέρδευε τη γλώσσα του. Η πανούργα μαμά, απέδιδε την όποια αποτυχία σε μικρή δόση μαγείας. Τα πιτσιρίκια μου ανυπόμονα γεύονταν το φρούτο, ώστε με την έξτρα δόση, να δοκιμάσουν ξανά την τύχη τους και τη γεύση της επιτυχίας. Το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο από επεισόδιο της Πίπης της φακιδομύτης.
Θαυμάζω τα κορμάκια τους, λεπτά καλλίγραμμα, ευθυτενή… Στη σκέψη μου αναδύονται τα δικά μου παιδικά χρόνια, όταν στην ηλικία τους ήμουν ήδη μπουλούκος. Βλέπετε το κυνηγητό για φαγητό, μου το είχαν ξεκινήσει από πολύ μικρό οι δικοί μου.
-         Σε πηγαίναμε με το λεωφορείο μέχρι την παραλία για να φας μισή μπανάνα… Σαν να ακούω τη μητέρα μου να σχολιάζει.
Στην αρχή ήμουν τόσο λεπτός που ο παιδίατρος πατέρας μου απαγόρευε ρητά την άσκοπη εμφάνισή μου στο ιατρείο του. Ήμουν κακή διαφήμιση σε μια εποχή που το τροφαντό ήταν συνυφασμένο με το υγιές. Όλοι με πολιορκούσαν προκειμένου να ανοίξω τις αμπάρες του στόματός μου, με επιχειρήματα τύπου: «έλα, έλα η τελευταία σου μπουκιά είναι η δύναμή σου», ή «α παπαπαπα!! αν αφήσεις αυτήν την μπουκιά θα μάθουμε όλα τα μυστικά σου» ή το all time classic «έλα, άλλη μια για την γιαγιά.. άλλη μία για τον παππού..».
Από ότι μου περιγράφουν αντιστάθηκα σθεναρά στα πρώτα χρόνια, όταν και ήμουν σαν ακτινογραφία. Μετρούσαν λέει τα πλευρά μου! Εγώ ομολογώ, αυτή τη φάση της ζωής μου δεν την θυμάμαι. Πάντοτε τα κιλά μου ήταν προς τα πάνω. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, δυστυχώς αδειάζω το πιατάκι μου σκεπτόμενος την επόμενη μπουκιά, αντί να απολαμβάνω αυτή που έχω στο στόμα μου. Με δυσκολία συγκρατιέμαι να μην συνεχίσω να τρώω όσο υπάρχει φαγητό μπροστά μου. Δυστυχώς, πολλές είναι οι φορές που δεν τα καταφέρνω και αρχικά βογκούν τα μαχαιροπήρουνα και στο τέλος εγώ!  
Χαίρομαι τα μικρά μου γιατί μόλις χορτάσουν, ακόμα και αν πρόκειται για την αγαπημένη τους λιχουδιά, σταματούν και δεν τρώνε άλλο. Απολαμβάνω τον Ερμή, γνωστό σοκολατοφάγο και γλυκολάτρη, να μπορεί να κατεβάσει κομματάρες από τούρτα σοκολάτα, όταν όμως είναι χορτάτος να σταματά στη δεύτερη κουταλιά. Όχι γιατί δεν του αρέσει, αλλά γιατί απλώς είναι χορτάτος και δε θέλει άλλο. Αυτό σαν σκέψη δεν υπάρχει στα δικά μου data. Είμαι έτσι προγραμματισμένος από τα μικράτα μου, που το σκηνικό να αφήσω ένα κομμάτι στην μέση, δεν παίζει. Θα τα καταφέρω και θα το χωρέσω κάπου στο αδηφάγο στομάχι μου. Είναι η κατάρα, που κάποτε ήταν ευχή, κληρονομιά από τη γιαγιά μου να με ακολουθεί μια ζωή.
-         Κρίμα να μη φας όλο το φαγητό σου. Υπάρχουν παιδάκια στον κόσμο που πεινάνε και εμείς να πετάμε φαγητό;
   Λες και αν έτρωγα εγώ όλο το φαγητό μου, θα χόρταιναν κάποια παιδάκια στην Αφρική.
Σειρά μου λοιπόν να σας δώσω ευχή και κατάρα μαζί: μην κυνηγάτε τα παιδιά σας για να φάνε. Φροντίστε να τους προσφέρετε σωστής ποιότητας φαγητό και αφήστε τα να φάνε όταν εκείνα πεινάσουν. Μην τους ευνουχίζετε την όρεξη. Παίξτε με τα φαγητά και αντιπαλέψτε τις σκουπιδοτροφές με υγιεινά σνακς. Να έχετε όσο πιο σταθερό καθημερινό πρόγραμμα και κάντε το φαγητό μια όμορφη οικογενειακή δραστηριότητα. Όμως, μην τα ζορίζετε! Αντί να πείτε «έλα τώρα να φας …», πετάξτε με ενθουσιασμό «ποιος θέλει να φάει;…». Αν αρνηθούν, δεν έγινε τίποτα. Αφήστε τα παιδιά να παίξουν και όταν ζητήσουν δώστε τους φρούτα, δημητριακά (corn flakes αντί για πατατάκια), σάντουιτς ή τοστ που φτιάξατε εσείς.
Παίξτε με τα παιδιά σας πραγματικό κυνηγητό και όχι «έλαεδώναφαςσεπαρακαλώπολύμηταπάρω» κυνηγητό.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα