Όταν ο πελεργός μας φέρνει καινούργιο μωρό. Στο μαιευτήριο

Προετοιμάζεσαι ψυχολογικά, μαζεύεις ενθουσιασμό και ψυχικά αποθέματα. Έχεις προβλέψει, ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις, ότι μπορεί να χρειαστεί το καινούργιο μωρό. Πολλά προέρχονται από ενδοοικογενειακή ανακύκλωση. Κληρονομιά από τον μεγάλο αδερφό. Αρκετές προμήθειες ανανεώθηκαν. Όταν όμως έρθει η στιγμή, όλες οι προετοιμασίες δοκιμάζονται! Πρώτη και καλύτερη η ψυχική προπόνηση.

-Να μου προσέχετε τον μικρό…

Ήταν οι τελευταίες λέξεις της μητέρας πριν χαθεί στην αίθουσα τοκετών. Σαν να υπονοούσε «μην σας νοιάζει για τα λοιπά θα τα αναλάβω εγώ!». Θα την ακολουθούσε και ο πατέρας, όμως κάποιος έπρεπε να μείνει με τον μικρό. Τον μικρό που σε λίγα λεπτά επρόκειτο να γίνει ξαφνικά ο μεγάλος…

Η βοήθεια ήταν καθοδόν. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα ήταν εδώ, όμως τους πρόλαβαν οι πόνοι. Η μικρή, τους προέκυψε ανυπόμονη.

Ξημερώματα έστειλε ξεκάθαρα αλγεινά μηνύματα στην μαμά της ότι ήταν καιρός να χωρίσουν τα τσανάκια τους. Να βγει από την κοιλίτσα και να βρεθεί στην αγκαλίτσα. Πριν καλά-καλά προλάβουν να φορτωθούν στο αυτοκίνητο, μπουγέλωσε τα πόδια της μαμάς της. Το νοσοκομείο κοντά και το προσωπικό επί ποδός.

Η μαμά χάθηκε πίσω από τις πράσινες πόρτες που για λίγο ανοιγόκλεισαν ρυθμικά. Μέσα από ένα πινγκ-πονγκ συναισθημάτων ο πατέρας παλεύει να ισορροπήσει. Η αγωνία για την έκβαση του τοκετού εναλλάσσεται με την ανακούφιση πως όλα τελειώνουν. Τρέχει να τρυπώσει ο φόβος μήπως κάτι δεν πάει καλά, για να έρθει με την σειρά της η χαρά της έλευσης του νέου τέκνου. Το δυσκολότερο από όλα όμως η ανημπόρια. Τώρα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο για την οικογένεια του από το να περιμένει.

Ήταν μέσα στην αίθουσα στον πρώτο τοκετό. Ζορίστηκε, όμως ρούφηξε δύναμη από την προσφορά. Είχε να του σφίξει έτσι το χέρι η καλή του από τα ντουζένια τους. Χαμογέλασε στην ανάμνηση. Τώρα, ο ρόλος του είναι παθητικός. Που να βρει τόση υπομονή; Θολώνει το μυαλό του.

«Εεε!» ακούει μια φωνούλα με τόνο διαμαρτυρίας. Είχε απορροφηθεί τόσο πολύ που ξέχασε το χεράκι που κρατούσε και το έσφιξε λίγο παραπάνω. Ίσως η ανάμνηση, ίσως η αγωνία…

Ανακάλυψε την πηγή δύναμης που αναζητούσε, στα ματάκια του γιού του που τον επεξεργάζονταν όλο απορία. Δεν πρέπει να έχει ξαναδεί τον μπαμπά του σε τέτοια κατάσταση. Δεν μπορεί να διακρίνει τις προθέσεις στο πρόσωπό, στις εκφράσεις, στις κινήσεις. Η απορία είναι τόσο έκδηλη στο προσωπάκι του που αναγκάζει τον μπαμπά του να ξεσπάσει σε γέλια.

-Άκουσες την εντολή της μαμάς! Πρέπει να σε προσέχω. Θα κάνω ότι μπορώ μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις…

Πρώτοι στην παππουδοδρομία ήρθαν οι γονείς του. Ανέλαβαν τον μπόμπιρα, για να πεταχτεί μέχρι το αυτοκίνητο να φέρει το δωράκι του μικρού. Στην προσπάθεια να απασχολήσει οργανωτικά το μυαλό του, θυμήθηκε αυτή την τελευταία εκκρεμότητα. Ήταν μια από τις συμβουλές που συχνά δίνω στους γονείς με νήπια οι οποίοι περιμένουν την έλευση νέου αδερφιού. Να πάρουν για δώρο στο μεγαλύτερο παιδί ένα μωρό όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται. Να το έχει το αδερφάκι για να μιμείται την μαμά και τον μπαμπά, στο άλλαγμα, στο μπάνιο, στο τάισμα. Είχε κάποιες ήπιες ενστάσεις που το μόνο που κατάφεραν ήταν να προκαλέσουν γέλιο και ήπια λοιδορία. Εντάξει! Εντάξει! Δεν γνώριζε ότι τα νήπια είναι ασεξουαλικά. Που να φανταστεί ότι είτε παίζουν με κουκλάκια είτε με αυτοκινητάκια είναι ένα και το αυτό. Εκείνος τα είχε κάπως διαφορετικά στο μυαλό του. Ακούς εκεί «ασεξουαλικά», τι λέξη και αυτή…

Στην βιάση του να επιστρέψει στην αίθουσα του βασανιστηρίου της αναμονής, παραλίγο να γυρίσει με άδεια χέρια. Ο μικρός ήταν εκεί ακούγοντας απορροφημένος μια ιστορία από τον παππού του. Άφησε με τρόπο στην άκρη το δέμα, για να μην τον πάρει είδηση και καλώς όρισε τα πεθερικά του που μόλις κατέφθαναν.

Η πόρτα που οδηγεί στον παράδεισο και σπανιότερα στην κόλαση άνοιξε και η μαία φώναξε όλο το ντουνιά να τον ενημερώσει. Η συμμορία των παππουδογιαγιάδων κοιτούσε έκπληκτη τα άδεια της χέρια και προς το παρόν αρκέστηκε στα λόγια βάλσαμο:
«Όλα καλά! Μάνα και κόρη χαίρουν άκρας υγείας!». Εξίσου έκπληκτοι παρακολούθησαν τον μπαμπά αντί για “…κάτι για το καλό”, να δίνει στην μαία μια φωτογραφική μηχανή. Ο άγγελος των χαρμόσυνων μαντάτων χάθηκε για μερικά λεπτά και γύρισε κοντά τους. Αυτήν την φορά έλαβε τον μπουναμά της καθώς επέστρεφε την φωτογραφική μηχανή και πρόσθεσε:

-Κάντε μερικά λεπτά υπομονή και θα έρθουν στο δωμάτιο σας όπου μπορείτε να πάτε να τις περιμένετε.

Ο μπαμπάς σήκωσε στην αγκαλιά του τον μικρό του και μάζεψε την συμμορία γύρω του.

-Έλα μάγκα να δούμε την μαμά και την αδερφούλα σου.

Πάτησε το κουμπί και στην μικρή οθόνη εμφανίστηκε η ευτυχισμένη αλλά και εμφανώς καταβεβλημένη μαμά να έχει πάνω στο στήθος της ένα «τσαλακωμένο» μικροσκοπικό πλασματάκι. Τους χαιρέτησε και τους έστειλε ένα φιλί λέγοντας στον γιό της ότι θα τα πούνε σε λίγο. Ο μπαμπάς θα ορκιζόταν ότι το ανθρωπάκι κάτω από το πρόσωπο της συντρόφου του, του γέλασε και αυτό το γέλιο ζέστανε τόσο το πρόσωπό του που τα μάτια του ίδρωσαν!

-Άντε χαζομπαμπά δείξε και σε εμάς την εγγόνα μας. Διαμαρτυρήθηκαν οι γιαγιάδες που είχαν αδικηθεί από την θέα λόγω ύψους.

Όσο κοιτούσαν το βίντεο οι κυρίες, οι άντρες μάζευαν τα πράγματα για να πάνε στο δωμάτιο. Ο παππούς δεν κρατήθηκε και ρώτησε

-Τι καινούργια κόλπα είναι αυτά; Γιατί δεν μας έφερε την εγγόνα να την δούμε σε ζωντανή μετάδοση και φάγαμε την κονσέρβα στην μάπα;

-Εντολή του παιδίατρου. Είναι λέει πιο σημαντικό το δέσιμο της μικρής με την μαμά της από ότι με όλους τους άλλους. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά για εμάς που θα την θαυμάξουμε από κοντά σε λίγα λεπτά. Αντίθετα τα πρώτα πενήντα λεπτά είναι πολύ ουσιαστικά για το θηλασμό. Μας έδειξε κάτι εκπληκτικά βιντεάκια που το νεογνό με το που γεννιέται εάν το αφήσεις γυμνό πάνω στην κοιλιά της μαμάς του, αυτό σέρνεται σιγά-σιγά και φτάνει να βουτήξει πάνω στο στήθος και …ήταν εκπληκτικό να αρχίσει να θηλάζει! Θυμάστε τι τραβήξαμε με τον κύριο από εδώ για να θηλάσει…

Το δωμάτιο γέμισε με κόσμο πριν την είσοδο των πρωταγωνιστριών. Δεν αργήσαμε να εισέλθουμε και εμείς. Συνόδευσα τις κυρίες στο δωμάτιο. Έχαιραν όντως και οι δύο άκρας υγείας, η δε μικρή έκανε το θαύμα της και δοκίμασε λίγο από το νέκταρ που ακούει στο όνομα πύαρ. Ίδια γεύση με το αμνιακό υγρό και φτιαγμένο με μαγικό τρόπο ειδικά για την νεαρή κυρία. Από τις σκέψεις με έβγαλε ο ενθουσιασμός που ξεχείλιζε το δωμάτιο.

-Όφου μια κοπέλα! Ξάνοιξε-ξάνοιξε πως κοιτά!

-Δεν θα το πιστέψετε! Η μικρή κυρία από εδώ ήδη θήλασε ΜΟΝΗ ΤΗΣ! Λέει όλο καμάρι η μαμά.

-Φιλαράκο, από εδώ η αδερφούλα σου, ακούω τον μπαμπά τους. Ωπ! Κοίτα-κοίτα τι σου έφερε η αδερφή σου…

Ο μικρός έμεινε για λίγο μπερδεμένος να χαζεύει μια το μωρό και μια το πολύχρωμο δέμα. Άγγιξε τρυφερά το πρώτο και μετά όρμησε στο δεύτερο. Έγδυσε το κουτί από το περιτύλιγμα και πήρε στα χέρια του ένα μωρό όχι πολύ μεγαλύτερο από την αδερφούλα του.

-Σου αρέσει; Ρωτά η μητέρα του. Η μικρή σου το έφερε, δωράκι!

Πήρε στα χέρια του τον κούκλο. Η μοναδική πινελιά που επέτρεψε στον εαυτό του ο μπαμπάς είναι να είναι εμφανώς άρρεν το μωρό του μεγάλου. Ίσως έτσι καταλάγιασε λίγο τις ανησυχίες του. Η σκηνή ήταν ονειρεμένη. Ο πατέρας με περίσσεια τρυφερότητα κρατούσε στην αγκαλιά του την μικρή του κόρη και δίπλα του ο μικρός, λες και ήταν μικρογραφία του, κρατούσε με παρόμοιο τρόπο το δικό του «μωρό».

-Άντε-άντε εγώ σας αφήνω και θα τα πούμε το απογευματάκι. Την μπέμπα θα την αφήσουν εδώ και μόλις δείχνει σημεία πείνας βουρ στο βυζί. Ξέρεις τώρα μαμά! Της λέω κλείνοντας το μάτι.

-Να ΄στε καλά! Και αν χρειαστούμε κάτι…

-Εννοείτε ότι θα με ζητήσετε! Είστε τα αυτιά μου και τα μάτια μου. Σιγά-σιγά όμως θα πρέπει να φύγει και το επισκεπτήριο. Η μαμά είναι κουρασμένη και χρειάζεται τον ύπνο. Κάντε λίγη υπομονή και θα τους έχετε δικούς σας όλη μέρα…

Χτυπώ ελαφρά στην πλάτη τον μπαμπά και χαϊδεύω το κεφαλάκι του μπόμπιρα, ενώ φεύγω για το ιατρείο για να συνεχίσω την υπέροχη μέρα.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.