Όταν ο πελαργός μας φέρνει καινούργιο μωρό. Η επιστροφή στο σπίτι

Δύσκολοι καιροί αυτοί που διανύουμε και το τραγικό ότι μάλλον τα χειρότερα έπονται… Σε μια προσπάθεια να απαλύνω λίγο το μουντό των ημερών θέλω σήμερα να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα και να μοιραστώ μαζί σας λίγο από τον ενθουσιασμό μου.

Αρχικά, να ευχαριστήσω τις δύο μαμάδες, την manoula με τον μικρό της άγγελο, και την vivi kotoula, που είχαν την ευγένεια να με συμπεριλάβουν στην προτιμήσεις τους, βραβεύοντας με πολύ τρυφερά λόγια το blog μου. Είναι αλήθεια ότι η έκθεση των σκέψεων και των εμπνεύσεων κρύβει πολλά συναισθήματα, όπως ενθουσιασμό, ικανοποίηση, αλλά και ανασφάλεια για την ανταπόκριση. Τέτοιες κινήσεις, όπως και τα σχόλια σας, μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίζω να απλώνω σε κοινή θέα τις σκέψεις μου.

Στην συνέχεια, να κάνω τα αποκαλυπτήρια του ολοκαίνουργιου ιστοχώρου μου(www.paidiatre.gr). Αυτός ο τελευταίος σε συνδυασμό με το διάβασμα για να πιστοποιηθώ ως σύμβουλος μητρικού θηλασμού ήταν που με κράτησαν μακριά από το γράψιμο τους μήνες μέχρι το καλοκαίρι. Τα αποτελέσματα όμως πιστεύω ότι επιβράβευσαν την προσπάθεια, μια που το site, μου φαντάζει πολύ όμορφο, την δε πιστοποίηση την πήρα! Μόλις προχθές, την ημέρα του ιστορικού «ΟΧΙ» έλαβα ένα υπέροχο «ΝΑΙ» από την IBLCE(International Board of Lactation Consultant Examiners). Ξεκινώ λοιπόν ένα ταξίδι ζωής στον κόσμο του θηλασμού, αρχής γενομένης από την συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.
Καλή ανάγνωση συνταξιδιώτες…

-Έλα μεγάλε! Πάμε σπίτι εμείς… Είπε ο μπαμπάς του, δημιουργώντας την αίσθηση ότι οι άντρες έχουν συγκεκριμένη δουλειά να κάνουν. Μαμά και κόρη έμειναν στο μαιευτήριο να φροντίσουν η μία την άλλη.

Στον δρόμο της επιστροφής έκαναν «μεγαλήστικη» κουβέντα.

-Πως σου φάνηκε η μικρή; Τον πειράζει λες και σχολιάζανε το κάλος κοπελιάς που μόλις είχαν γνωρίσει.

Ρίχνει μια κλεφτή ματιά από τον καθρέφτη και χαϊδεύει με τον βλέμμα του τον γιό του. «Όλα καλά πήγαν» σκέφτεται φουσκώνοντας με ένα μίγμα ικανοποίησης και ανακούφισης. Οδηγεί σαν να ζει ένα όνειρο.

-Λοιπόν; Δεν μου απάντησες: τι λες καλή η πιτσιρίκα;

-Λίγο λερωμένη! Ακούει τον μικρό του.

Ο ενθουσιασμός του για όσα ζούσε, υπερχείλισε από το πετυχημένο σχόλιο και παραλίγο να πλημμυρίσει το αυτοκίνητο με γέλια. Συγκρατήθηκε όμως από τον φόβο μην προσβάλει τον μικρό του και θαμπώσει το όμορφο κλίμα που είχε αρχίσει να δημιουργείται. Τι να πει; Από μικρό και από τρελό… Η αγνή ματιά του γιού του εντυπωσιάστηκε από τα κολλημένα υγρά στο «τσαλακωμένο» από την προσπάθεια της γέννας κορμάκι. Άντε να εξηγήσει ότι αυτά τα κολλημένα υγρά στα μαλάκια το μουτράκι και το σώμα της αδερφούλας του, ήταν τα απομεινάρια από την πρώτη της κατοικία। Ότι είχε μείνει από το αμνιακό υγρό μέσα στο οποίο ζούσε κοντά εννιά μήνες τώρα, στην φιλόξενη μήτρα της μάνας του। Ότι άκουγε, γευόταν, μύριζε ήταν φιλτραρισμένα από το μαγικό αυτό φίλτρο. Το ελιξίριο της έναρξης της ζωής της, ας έμενε να την συντροφεύσει λίγο ακόμα. Να την ξεγελάσει σε ένα αθώο παιχνίδι μετάβασης από τον εγκλεισμό στην ανάσα και την ανάγκη για προσπάθεια ακόμα και για αυτό το οξυγόνο. Θα την βοηθήσει άλλωστε να προσανατολιστεί προς την πηγή της ηδονής της και της ικανοποίησης των αναγκών της για τους επόμενους έξι μήνες. Το στήθος της μαμάς της. Ανακαλεί τα λόγια μου στην μνήμη του και κουνά άθελα το κεφάλι του: «το πύαρ, το πρωτόγαλα, αυτό το αραιό νέκταρ που σε λίγες μέρες θα μεταμορφωθεί στο μητρικό γάλα, έχει την ίδια γεύση με το αμνιακό υγρό!». Η φύση είναι σοφή. Είναι αξεπέραστη.

-Ένα δίκιο το έχεις φίλε! Να το πούμε και στην μαμά.. ή μάλλον ακόμα καλύτερα, εγώ λέω στο σπίτι να ετοιμάσουμε τα πράγματα έτσι ώστε μόλις έρθει η μαμά να την βοηθήσουμε να κάνουμε μπάνιο στην μικρή.

-Αν θέλεις μπορούμε να δοκιμάσουμε στο δικό μου μωρό.

-Φοβερή ιδέα φιλαράκο!…

Το σπίτι αντιλαλούσε τις αρσενικές φωνές. Αδημονούσαν θαρρείς μέχρι και τα ντουβάρια για τον ερχομό του νεογέννητου και της λεχώνας.

Πατέρας και γιός βάλθηκαν να κάνουν το σκηνικό κατάλληλο για την επόμενη πράξη। Ο κούκλος του μικρού, σε αντίθεση με το μωρό, είχε έρθει με οδηγίες χρήσεως. Τι κάνεις όταν, αλλά και πως καταλαβαίνεις πότε πεινάει; πότε θέλει άλλαγμα; πότε νυστάζει; αλλά κυρίως πώς να εκτελεστούν αυτοί οι άθλοι.Μετά από ένα καλό μπανάκι του στέγνωσαν τα μαλλιά, του έβαλαν λαδάκι, το έντυσαν και το έβαλαν για ύπνο. Οι ομοιότητες ανατριχιαστικές. Το μωρό από συνθετικό και όμως τόσο σύνθετο, γουργούριζε, γκρίνιαζε, έκλαιγε και γέλαγε!

-Τα θυμάσαι όλα για να τα δείξουμε και στην μαμά;;

Ο μπόμπιρας είχε πορωθεί. Μια ενασχόληση που μοιράστηκε με τον μπαμπά! Εδώ και μια τρύπα στην αυλή να ανοίγανε, αν την σκάβανε παρέα, του ήταν αρκετό. Πόσο μάλλον ολόκληρες διαδικασίες. Ανυπομονούσε να μοιραστεί τις γνώσεις του και με την μαμά.

Κύλησαν οι μέρες. Οι κυρίες του σπιτιού επέστρεψαν και το γέμισαν χαμόγελα. Καινούργιες μυρωδιές άγγιζαν παλιά και νέα έπιπλα. Η μωρουδίλα χάιδεψε το βασίλειο του θηλασμού. Το κρεβάτι της μικρής κολλημένο στων γονιών της, από την πλευρά της μαμάς. Αυτή η πλευρά, της μαμάς, είχε μεταμορφωθεί. Εδώ, οι άντρες της, είχαν κατασκευάσει το θρόνο του θηλασμού. Πολλά μαξιλάρια έτοιμα να δεχθούν το βάρος της άνεσης μαμάς και κόρης. Δίπλα ακριβώς, κολλητά στο προσκεφάλι της βρεφικής κούνιας, πάνω στο κομοδίνο βιβλία και περιοδικά, ευγενική χορηγία των κυριακάτικων εφημερίδων του μπαμπά. Το ράδιο στην κόχη του, περίμενε εντολές παρέα με το τηλεκοντρόλ για την περίπτωση που η κυρά προτιμούσε την τηλεόραση για να την συντροφεύει. Δεν ζήλευε το χαζοκούτι μια που η μουσική έτσι και αλλιώς δεν έλειπε από το σπίτι. Την είχε ανάγκη η μαμά για να συγκεντρώνεται, να διαβάζει, να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και τώρα σίγουρα θα είναι εκεί να την συντροφεύει και στον θηλασμό.

Μια μικρογραφία του ίδιου σκηνικού είχε στηθεί στο σαλόνι-καθιστικό και στην βεράντα.

-Λοιπόν; Πως σου φαίνεται; Βελτιωνόμαστε; Την ρωτά ο μπαμπάς ενώ ανοίγει το ραδιόφωνο, γνωρίζοντας πώς να φτιάξει ατμόσφαιρα για την σύντροφό του.

Η ζέστη στο χαμόγελό της ενώ βυθιζόταν στα μαξιλάρια και στην θαλπωρή του κρεβατιού τους ήταν η πιο εύγλωττη απάντηση. Η μουσική χάιδεψε τα αυτιά μάνας και κόρης. Η μικρή εμφανώς εξοικειωμένη πλέον μέσα στον κόρφο της μάνας της, βούτηξε στο βυζί για να απολαύσει την αγαπημένη της ενασχόληση των τελευταίων ημερών. Έτρωγε με μουσική επένδυση στον σχεδόν εννιάμηνο εγκλεισμό της στα μητρικά σπλάχνα. Τώρα όλοι οι ήχοι ήταν πιο καθαροί, πιο δυνατοί κάποιες στιγμές σχεδόν ενοχλητικοί.

-Αυτά τι είναι;
Αναρωτήθηκε βλέποντας μια μικρή στοίβα βιβλίων με παραμύθια.

Ο γιός της εκείνη την στιγμή έτρεξε στην αγκαλιά της.

-Κούκλε μου! Πόσο μου έλειψες;! Περάσατε καλά με τον μπαμπά;

-Ναι, ναι! είδες πόσα πράγματα φτιάξαμε; Σήκω-σήκω να σου δείξω πώς να κάνεις μπάνιο την μπέμπα μας.

-Κάτσε να τελειώσει το γεύμα της και αμέσως θα με βοηθήσεις να την αλλάξουμε και θα μου μάθεις τα πάντα για το πώς να την κάνω μπάνιο… Το απορημένο βλέμμα της ταξίδεψε πάνω από το κεφαλάκι του μικρού της και συνάντησε αυτό του μπαμπά που την κοιτούσε γεμάτος ικανοποίηση। Η προνοητικότητα του έδινε το δικαίωμα। Με μια κίνηση των ματιών του έστρεψε της προσοχή της προ το κομοδίνο δίπλα της।
Ξαφνικά η στοίβα με τα παραμύθια απόκτησε νόημα!

-Έλα να διαβάσουμε ένα παραμύθι μέχρι να τελειώσει η μικρή το φαγητό της.

Τα μάτια του γιού της άστραψαν. Παραμύθι! Ήταν η καλύτερή του. Δεν χόρταινε να γαργαλάνε με ιστορίες την φαντασία του. Από μωρό ακόμα του διάβαζαν λίγο πριν κοιμηθεί, ενώ μεγαλώνοντας η τελετουργία πριν από τον ύπνο επαναλαμβανόταν και κατά την διάρκεια της ημέρας. Ταξίδευε κρεμασμένος από τα χείλη των δικών του σε μέρη μαγικά. Αν η αγαπημένη του συνήθεια συνδυαζόταν και με το φαγητό της μικρής ακόμα καλύτερα. Μακάρι να θήλαζε όλη μέρα η αδερφή του…

Ο μπαμπάς τους χάζευε και γελούσε μέσα από τα μουστάκια που δεν είχε.

Η καινούργια ζωή που ήρθε μοσχοβολούσε άνοιξη και ας είναι προχωρημένο φθινόπωρο.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.