Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

"Βαλανοποσθίτιδα", ή όταν το πουλάκι μου πονά στο πουλάκι του…


Το έχουμε καθιερώσει πλέον. Κάθε Πρωτοχρονιά επιστρέφουμε στα πάτρια εδάφη. Εμείς όμως, με αντίστροφη πορεία από ότι οι περισσότεροι. Αφήνουμε την επαρχία, για να πάμε στην πρωτεύουσα. «Ήρθαν τα “βλαχάκια”» μας πειράζουν τα αδέρφια μας, η πληρωμένη απάντηση για τους «σταφυλάδες», τον χαρακτηρισμό που τους περιμένει το καλοκαίρι, όταν έρχονται εκείνοι να μας επισκεφτούν.

Και φέτος, απολαύσαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τα αδέρφια μας και τα ξαδέρφια μας. Το ατελείωτο πεντανόστιμο σπιτικό φαγητό. Τα χρώματα και τα αρώματα από τα μικράτα μας. Δεν μπορώ να μην αναστενάζω από νοσταλγία όποτε γεμίζω τα ρουθούνια μου με τις μυρωδιές που με ταξιδεύουν στο παρελθόν. Βγαίνω από το αυτοκίνητο φτάνοντας στο πατρικό μου, μυρίζω την γνώριμη χειμωνιάτικη υγρασία από το χώμα και τα πεύκα, ακούω τα ίδια τριξίματα καθώς ανοίγω την πόρτα της αυλής και νομίζω ότι θα εμφανιστεί από μια πλευρά ο γλυκός μου παππούς με την γιαγιούλα μου να μας υποδεχθούν. Να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά τους, να ρουφήξω λαίμαργα και τα δικά τους αρώματα… Εμφανίζονται με τις ίδιες αποχρώσεις του άσπρου και του γκρι, οι γονείς μου. Είναι η σειρά τους να παίξουν το ρόλο του παππού και της γιαγιάς, αφού αυτός του μπαμπά πλέον ανήκει σε εμένα . Οι φωνούλες των μικρών μου με επαναφέρουν στην πραγματικότητα του σήμερα… Τρέχουν με την δική τους σειρά στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς. Μοναδικές στιγμές που έζησα. Μοναδικές στιγμές που ζω! Τι και αν έχουν αλλάξει οι ρόλοι; Οι πρωταγωνιστές κάθε εποχής θα ζούνε μέσα μας για πάντα. Όσο διαρκεί αυτό το «πάντα» για τον καθένα μας.

Αρκετά όμως με την φλυαρία μου. Σας χρωστώ μήνες τώρα, ακόμα μια ιστορία. Αν θυμάμαι σωστά, είναι η σειρά του Ερμή μου να πρωταγωνιστήσει. Άλλωστε, στην συγκεκριμένη περιπέτεια μόνο αγοράκι θα μπορούσε να έχει τον πρώτο ρόλο, μια που αφορά το …πουλάκι μας.

Είναι αρχές ακόμα του καλοκαιριού στο Ρέθυμνο. Όχι, όχι τώρα! Αναφέρομαι στην χρονική περίοδο που μας προέκυψε η περιπέτεια που θα σας διηγηθώ σήμερα.

Το καλοκαίρι με τις ζεστές του μέρες είχε αρχίσει να δείχνει τις προθέσεις του. Ένα όμορφο, όχι πολύ ζεστό απόγευμα, η οικογένεια μας ήταν σε πλήρη απαρτία στο σπίτι. Από τις λίγες περιπτώσεις που όλοι ήμασταν παρόντες: η Κα Γεωργία (ή, όπως συχνά την αποκαλώ, η «Αγία Γεωργία») η γιαγιά που έχουμε αποκτήσει στο Ρέθυμνο και που μας έχει αγκαλιάσει με τόση αγάπη, η μαμά μας, φυσικά τα δίδυμα και εγώ. Την ηρεμία του σπιτιού έκοψε σαν καλοτροχισμένο μαχαίρι μια κραυγή του Ερμή. Μια κραυγή, που ακολουθήθηκε από άλλες, και που έμοιαζε σαν να τον σφάζουν.

Οι κυρίες του σπιτιού έτρεξαν στο μπάνιο από όπου ακουγόταν οι φωνές. Εγώ ακολούθησα με λίγο πιο συγκρατημένο βήμα. Έχω μάθει πλέον, από την πείρα μου ως ιατρός, ότι όταν κάποιος ουρλιάζει (ειδικά όταν αυτός ο κάποιος είναι παιδί), το πρόβλημα μάλλον δεν είναι τόσο σοβαρό. Ο ίδιος πρωταγωνιστής άλλωστε, ο Ερμούκος μου, όταν σχεδόν του ακρωτηρίασε το δακτυλάκι η πόρτα, πέταξε μια κραυγούλα και μετά έπαψε να ακούγεται, σε ένα παρατεταμένο κράτημα της αναπνοής του. Ένα είναι βέβαιο, με την σιγουριά της γνώσης του αιτίου εκείνου του πόνου, εκείνος ήταν ΠΟΝΟΣ!!! και μάλιστα αποτέλεσμα πολύ σοβαρού ατυχήματος. Παιδί που μπορεί να φωνάζει τόσο δυνατά, το πιθανότερο είναι ότι πονά πολύ, όμως μάλλον δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή του… Άλλωστε η μαμά με την κα Γεωργία είχαν ήδη φτάσει…

Κάτι τέτοια σκέφτομαι όποτε καλούμαι να επιστρατέψω τον γιατρό να ηρεμήσει τον πατέρα. Η ψύχραιμη, καθαρή σκέψη, είναι απαραίτητη για την σωστή αντιμετώπιση όποιου επείγοντος περιστατικού. Και ευτυχώς, τελικά είχα δίκιο! Ο Ερμούκος μου πονούσε πολύ, όμως δεν κινδύνευε.

Η σκηνή που ακολούθησε ήταν ολίγοντι γελοία. Τρείς ενήλικες, η κα Γεωργία, η καλή μου και εγώ να κοιτάμε με απορία, σκυμμένοι πάνω από τον μικρό μου που στεκόταν με το πουλάκι του προτεταμένο πάνω από την τουαλέτα. Οι κραυγές συνεχίστηκαν όσο έτρεχε το κίτρινο ποταμάκι ούρων. Μόλις σταμάτησε, ο μικρός μου με τα βίας μου επέτρεψε να εξετάσω την άκρη από το πουλάκι του. Ήταν κατακόκκινη με ένα μικρό υγρό άσπρο δακτυλίδι, σαν γάλα, εκεί που το δέρμα της ακροποσθίας(γνωστό και ως «πετσάκι»), είναι κολλημένο με την βάλανο του πέους(γνωστή και ως «κεφαλάκι»). Η διάγνωση, κάτι περισσότερο από εύκολη. Βαλανοποσθίτιδα! Η αντιμετώπιση απλή, όχι όμως το ίδιο εύκολη…

Το βασικό μέλημα είναι να ανακουφίσω τον μικρό μου, όχι μόνο για να μην πονά, αλλά κυρίως για να μην συνδυάσει τον πόνο με την ούρηση και διακόψει την δεύτερη. Τι κάνουμε λοιπόν; Τρέχουμε στην κουζίνα, βάζουμε σε ένα ποτήρι με χλιαρό νερό μια κουταλιά της σούπας αλάτι και βυθίζουμε το ερεθισμένο πέος μέσα. Διανθίζουμε την διαδικασία με λίγη μαγεία, περί μαγικού αλατόνερου, και η ανταπόκριση είναι άμεση. Ο μικρός μου απόλαυσε τον τοπικό καθαρισμό με την ανακούφιση να απλώνεται και να φωτίζει το προσωπάκι του. Οι επόμενες πλύσεις, τουλάχιστον αυτές στο σπίτι, έγιναν με χαμομήλι και αλάτι. Το κωμικοτραγικό σκηνικό παιζόταν στους εξωτερικούς χώρους.

Την επόμενη το πρωί, όταν παρέδιδα τα μικρά μου στο παιδικό σταθμό, ο Ερμής ερχόταν με οδηγίες χρήσεις(δίκην «manual») σχετικά με το κατούρημα:

- Αγαπημένη μας δασκάλα, επειδή ο Ερμούκος έχει ερεθιστεί λίγο στο πουλάκι του θα μας κάνετε μια μεγάλη χάρη;

- Ότι χρειάζεται για τον αγαπημένο μου…

- Απλά, όποτε ζητήσει να πάει στην τουαλέτα για τσίσα, να έχετε έτοιμο ένα πλαστικό ποτηράκι με χλιαρό αλατόνερό. Δηλαδή, σε ένα ποτήρι νερό προσθέστε μια κουταλιά της σούπας αλάτι. Μπορείτε να το ζεσταίνετε λίγο στα μικροκύματα, για ευκολία και ταχύτητα, μόνο προσέξτε να το δοκιμάζετε με το δάκτυλό σας πρώτα. Μην μας κάψετε!..

- Παναγία μου! Εννοείτε, ότι θα προσέχουμε….

Τις επόμενες δυό τρείς μέρες, ο μικρός μου πήγαινε καλύτερα, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να πάει στην τουαλέτα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει από πριν, το μίνι-τοπικό-μπανάκι με το μαγικό αλατόνερο.

«Μπαμπά τσίσα! Μην ξεχάσεις το μαγικό νεράκι μου…»

Βλέπετε, ειδικά τις πρώτες μέρες, τον πονούσε ή μάλλον τον έτσουζε πάρα πολύ. Το πότε ο μικρός μου πήγαινε στην τουαλέτα, το μαθαίναμε όλοι στο σπίτι(φαντάζομαι και στο σχολείο). Όποιος δεν λάμβανε την ενημέρωση εκ των προτέρων, ώστε να ετοιμάσει το μαγικό αλατό-χαμομηλό-νερό, αντιλαμβανόταν την επίσκεψη του μικρού μου στην τουαλέτα από τις κραυγές του. Ο Ερμούλης μου, κυριολεκτικά ούρλιαζε όσο κατουρούσε, αδημονώντας όμως για την ηδονική ανακούφιση που του πρόσφερε το μπανάκι που ακολουθούσε. Αυτή η εντυπωσιακή εικόνα, οι κραυγές δηλαδή του μικρού μου, ήταν ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησα και ένα δεύτερο ιατρικό «όπλο»: την τοπική κρέμα. Αν και, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, οι πλύσεις με αλατόνερο και η καλή τοπική υγιεινή για 5 με 7 μέρες είναι συνήθως αρκετά, σε κάποιες περιπτώσεις η τοπική αγωγή(αντιβιοτική ή αντιμυκητιασική ανάλογα το αίτιο) βοηθά και κάποιες φορές ίσως να είναι απαραίτητη. Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί μέχρι και θεραπεία από το στόμα. Παρασύρθηκα όμως με τα ιατρικά και με αποφάσεις που καλό είναι να παίρνει ο παιδίατρος του παιδιού και όχι ο γονιός που απλά διάβασε ένα μπλογκ. Από την άλλη πάντως, το νερό ή το χαμομηλάκι με το αλάτι, θα ανακουφίσει και το πιθανότερο είναι ότι θα θεραπεύσει, ενώ σίγουρα, δεν πρόκειται να βλάψει. Οπότε, σας συμβουλεύω μέχρι να σας εξετάσει ο παιδίατρος σας, ανακουφιστείτε άφοβα με την παραπάνω συνταγή.

Για να γυρίσω όμως, στην καλοκαιρινή περιπέτεια με το «όργανο» του Ερμή, αξίζει να σας περιγράψω μια σκηνή που «γυρίστηκε» εκτός σπιτιού.

Ήταν Κυριακή πρωί, όταν πήγαμε για καφέ μαζί με τα δίδυμα σε ένα μέρος λίγο έξω από το Ρέθυμνο. Σε ένα προστατευμένο με φυσικό φράχτη χώρο, τα παιδιά παίζουν πάνω σε γκαζόν με διάφορα παιχνίδια, ενώ εμείς απολαμβάνουμε ήλιο, καφέ, καλή παρέα και εφημερίδα. Κάποια στιγμή, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ο Ερμής ζήτησε να πάει στην τουαλέτα. Εξίσου φυσικό και αναμενόμενο, ήταν να μην δέχεται να επισκεφτεί την τουαλέτα εάν πρώτα δεν εξασφαλίζαμε το μαγικό μας φίλτρο για την πλύση-ανακούφιση μετά την ούρηση. Μια και δυό λοιπόν πηγαίνω στον ιδιοκτήτη του πολυχώρου και εν τάχει του εξηγώ την κατάσταση, παρακαλώντας τον να μου ζεστάνει λίγο νερό σε ένα πλαστικό μιας χρήσης ποτήρι και να του προσθέσει μια κουταλιά αλάτι. Αν και είχα ήδη προετοιμάσει τον ιδιοκτήτη, παρακάλεσα τον μικρό μου να μην ουρλιάξει, και καλά, για να μην τρομάξουμε όλα τα άλλα παιδάκια. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε με την απάντησή του:

«Εντάξει μπαμπά, αλλά μπορώ να φωνάξω λίγο;»

«Εντάξει, αντράκι μου, αν είναι για λίγο…» του απάντησα συγκινημένος, και ας ήθελα στην πραγματικότητα να του πω «ούρλιαξε αγορίνα μου όσο θέλεις αν αυτό σε βοηθά…». Το ομολογώ! «Εκμεταλλεύτηκα» την ευκαιρία, για να αποφύγω τα δολοφονικά βλέμματα που σίγουρα θα αντιμετώπιζα βγαίνοντας από την τουαλέτα, εάν πριν ο Ερμής είχε σηκώσει τις τρίχες όλων όσων τον άκουγαν να ουρλιάζει σαν να τον βασανίζουν. Και με το δίκιο τους δηλαδή. Ποιος θα υποψιαζόταν ότι πειράζουν κάποιο παιδί και δεν θα αγρίευε; Άντε να εξηγήσεις και να περιγράψεις την αιτία του κακού.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη και η ανακούφιση που βιώσαμε πατέρας και κυρίως γιός, όταν η ούρηση του τελευταίου ήταν ανώδυνη! Δεν μπορώ να σας περιγράψω την έκφραση του όταν απορημένος κοιτούσε μια το πουλάκι του, που λειτουργούσε και πάλι άψογα, και μια εμένα που περίμενα με κρυφή αγωνία την αντίδρασή του. Γελάσαμε και οι δύο όταν μου ανακοίνωνε ότι δεν πονάει πια… Αφού τον φίλησα στο μέτωπο, βουτήξαμε το πουλάκι μας στο μαγικό μας αλατόνερο για μια από τις τελευταίες φορές.

Η βαλανοποσθίτιδα είχε υποχωρήσει. Ήταν όμως μια καλή αφορμή για να καθιερώσουμε σωστές συνήθειες υγιεινής. Ο μικρός μου, το έμαθε πια, και για να μην ξαναπονέσει, κάθε φορά που κάνουμε μπάνιο, αποκαλύπτει το κεφαλάκι από το πουλάκι του, τραβώντας το δερματάκι προς τα πίσω μέχρι εκεί που ανεβαίνει, ώστε με τρεχούμενο νερό από το ντους να το καθαρίσουμε.

Εδώ, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ξεπερασμένη πρακτική των «ασκήσεων για φίμωση». Παλιότερα, οι οδηγίες που δίναμε στους γονείς αγοριών ήταν από μωρά να τραβάνε το δερματάκι που καλύπτει το κεφαλάκι σιγά-σιγά όλο και περισσότερο. Μάλιστα, εάν η βάλανος(το «κεφαλάκι») δεν αποκαλυπτόταν πλήρως μέχρι την ηλικία των τριών χρονών, στέλναμε το παιδί στον ουρολόγο και εκείνος τραβούσε βίαια την ακροποσθία(το «πετσάκι») για να αποκαλυφθεί η βάλανος. Τα τελευταία χρόνια και σε αυτόν τον τομέα εμπιστευόμαστε την φύση. Διαπιστώσαμε ότι κάνοντας ασκήσεις φίμωσης, η ακροποσθία χάνει την ελαστικότητά της και έτσι μεγαλώνουμε τις πιθανότητες να προξενήσουμε εμείς πραγματική φίμωση. Από την άλλη, δεν υπάρχει καμία βία στα τρία να αποκαλυφθεί πλήρως η βάλανος. Αυτό είναι απαραίτητο κοντά στην εφηβεία, όταν ο νεαρός πια, θα αρχίσει να πειραματίζεται με τον εαυτό του. Ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των αγοριών δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι την ηλικία των εννιά.

Ήδη από πρώτα χρόνια ζωής παράγεται ασπρωπό σμήγμα μεταξύ ακροποσθίας και βαλάνου. Οι αγορογονείς είμαι σίγουρος ότι έχουν παρατηρήσει αυτά τα μικρά άσπρα κομματάκια σαν από τυρί cottage και ίσως να έχουν ανησυχήσει. Αυτά τα μικρά μαγικά άσπρα γρομπαλάκια αποκολλούν σιγά-σιγά την ακροποσθία από την βάλανο και σταδιακά με τον καιρό βοηθούν στο να αποκαλυφθεί πλήρως το κεφαλάκι από το πουλάκι του αγοριού.

Με αυτά τα ημι-επιστημονικά στην διατύπωση, όμως αρκούντως τεκμηριωμένα στην ουσία τους λόγια, κλείνω την πρώτη ανάρτηση για το 2011. Σας εύχομαι από καρδιάς υγεία και ευτυχία για όλους. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ελπίζω να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ώστε να κάνουμε τους απόγονούς μας να περηφανεύονται για την καταγωγή τους και όχι να ντρέπονται για αυτή.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

16 σχόλια:

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΤΑΥΡΙΔΑΚΗΣ είπε...

geia sou re dock.m areseis.katapliktiki istoria.ta filia mou sta paidakia sou.zitw to poulaki tou ermoukou

Unknown είπε...

Σιδερένιο και καλοδούλευτο!!

Διασκέσις είπε...

Αγαπητέ Νίκο απολαυστική όπως πάντα η ανάρτηση σου!!Και με χρήσιμες πληροφορίες για αγορομάνες!Να 'σαι καλά ,να έχεις μια καλή χρονιά και να χαίρεσαι τα παιδιά σου,που είμαι σίγουρη ότι, αν μη τι άλλο θα ειναι περήφανα για τους γονείς τους!!
Άννα,Βέροια

παρασκευη..η αλλιως pizizi είπε...

Καλη χρονια! Μας λειψατε στην μπλογκογειτονια, πολυ ωραια και διδακτικη η ιστορια! απλα νομιζω οτι μπερδευτηκα λιγο, αν θυμαμαι καλα μας ειχατε πει τους πρωτους μηνες οταν θα κανουμε μπανιο να το τραβαμε λιγο προς τα πισω, και καποια στιγμη μας ειπατε οτι ειναι μια χαρα, και πια το εχουμε αφησει στην "ησυχια" του..τα ασπρακια αυτα δεν τα εχω παρατηρησει..

αθεόφοβος είπε...

Καλό είναι το αγόρι να μάθει με ένα απλό τρόπο να καθαρίζει το σμήγμα από την βάλανο με ένα απλό τρόπο.
Επειδή η ακροποσθία είναι αρκετά μεγάλη στα παιδιά, τους λέμε να πιάνουν την άκρη με δύο δάκτυλα και να αρχίζουν την ούρηση μέχρι να φουσκώσει σαν μπαλονάκι η ακροποσθία, αφήνοντας μετά ελεύθερη την ούρηση οπότε τα ίδια τα ούρα τα οποία είναι ασηπτα καθαρίζουν την περιοχή.
Έαν αυτό το κάνουν συχνά και η ακροποσθία χαλαρώνει και το σμήγμα φεύγει.

Ανώνυμος είπε...

"Μπαμπά Νίκο" με μεγάλη χαρά διάβασα την νέα σας ανάρτηση,την οποία, ως πρακτική διαδικασία έζησα από κοντά και η ίδια στον παιδικό!Η αλήθεια είναι, ότι στη μέχρι τώρα πορεία μου δεν εχω αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο,όμως ο αγαπημένος μου οφείλω να παρατηρήσω ότι με βοήθησε αρκετά να τον βοηθήσω! Με τρυφερή αγάπη η δασκάλα σας η κατά τον Ερμή το "τσιτσινάκι" σας

Μαμά στο Δρόμο είπε...

Eυχαριστούμε γιατρέ!
(Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, η ανάρτησή σου ήταν απολαυστικότατη!)

pediatre είπε...

Καλημέρα, χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους

Grigoris… γεια σου και εσένα. Με χαρά θα φιλήσω τα μικρά μου από μέρους σου(αφορμή ζητάω έτσι και αλλιώς). Να υποθέσω ο βάζελος συντοπίτης;

Βασίλη… χρόνια πολλά και για το όνομά σου, ελπίζω να είσαι καλά και το 2011 να είναι τουλάχιστον καλύτερο από το 10… Ανταποδίδω τις ευχές για το «εργαλείο» και του γιού σου. Μακάρι να μην σου χρειαστούν ποτέ οι πληροφορίες της ανάρτησης…

Άννα!!! Πολλές πολλές ευχές και από εμένα και για πολλοστή φορά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

pediatre είπε...

Παρασκευή… καλημέρα και διαδυκτιακά μια που δια ζώσης τα είπαμε χθες. Όπως σου εξήγησα και στο ιατρείο το μόνο που φροντίζουμε στα βρεφάκια αγοράκια είναι η ούρηση να είναι ελεύθερη. Δεν θέλουμε δλδ η άκρη της πόστης να είναι τόσο στενή που όταν ουρεί το βρέφος να πρήζεται να «δακρύζει» και μετά να πετάγεται μακριά, σημάδια πραγματικής φίμωσης που μπορεί να μεγαλώσει την πίεση στην ουροδόχο κύστη. Μόνο σε αυτή την περίπτωση επιτρέπεται να «ξεδιπλώνουμε» λίγο τις πτυχές της ακροποσθίας για να είναι ελεύθερη η ούρηση. Οι περιπτώσεις αυτές είναι πολύ σπάνιες. Στην πλειοψηφία οι μοναδικοί αποδεχτοί χειρισμοί είναι όταν κάνουμε μπάνιο το μωρό μας, που είναι καθαρό και μουλιασμένο το πουλάκι του, να το αποκαλύπτουμε όσο μας το επιτρέπει ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΖΟΡΙΖΟΥΜΕ ώστε αφενός να το καθαρίζουμε και κάτω από την πόστη αλλά και ακόμα και αν άθελά μας προκαλέσουμε μικροτραυματισμό να είναι σχεδόν απίθανο να μολυνθεί

Αθεόφοβε!!! Τι ευχάριστη έκπληξη! Είναι εμφανές ότι είσαι ένας από τους πιο διαβασμένους συνάδελφους μπλόγκερ που όμως δεν έχει γιό! Το αθροισμένο σμήγμα βρίσκεται «αποκλεισμένο» μεταξύ βαλάνου και ακροποσθίας. Μόλις φθάσει στην άκρη του ορίου και της ένωσης της ακροποσθίας με την βάλανο, αποβάλλεται αφήνοντας πίσω του «κενό». Πρόκειται για την φυσική αποκόλληση των συμφύσεων, που γίνεται σταδιακά με την ταυτόχρονη επούλωση και που οδηγεί στην πλήρη αποκάλυψη της βαλάνου. Πρόσθεσα μια φωτό στην ανάρτηση για να δείξω αυτό που προσπαθώ να περιγράψω. Είναι φώτο από το ιατρείο με το κινητό, νομίζω όμως ότι διακρίνεται η συλλογή σμήγματος. Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο, καλώς ήρθατε στα πάτρια εδάφη(από όσο διάβασα μάλλον περάσατε καλά) και καλή χρονιά με υγεία για όλη την οικογένεια Αθεόφοβου.

pediatre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pediatre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pediatre είπε...

Αγαπημένη μας δασκάλα(ή «τσιτσινάκι» του Ερμή)… ευχαριστούμε πολύ για την συμβολή σας στο να ξεπεράσουμε το καλοκαιρινό μας προβληματάκι… σας ευχόμαστε και διαδυκτιακά καλή χρονιά, γεμάτη υγεία και ευτυχία και σας στέλνουμε την αγάπη μας.

Μαμά στο δρόμο… σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια, καλή χρονιά σε εσένα και τους αγαπημένους σου

EmilOfCrete είπε...

Dear Doc (KAI OXI Dock -Γρηγόρη-, που είναι η ...αποβάθρα ;-),
επιτέλους η ανάρτηση για την βαλανοποστίτιδα (ή βαλανοποσθίτιδα, αναρωτιέμαι, αφού είναι πόσθη και όχι πόστη, πώς έγινε το 'θ' 'τ'; ).
Αυτό που περιγράφει/προτείνει ο "Ανώνυμος", είναι σωστό, ή όχι;
Περίμενα μιαν απάντηση, αλλά φευ!
(Εξακολουθώ να την περιμένω...)

Κατά τ' άλλα, νά 'ναι καλά το 'Ερμό-πουλο' και κάθε χαρά στο μέλλον για το ίδιο, τον κάτοχο κλπ κλπ...

pediatre είπε...

Αιμίλιε... καλησπέρα, καλή χρονιά και σε ευχαριστώ για το ουσιαστικό σχόλιο.. Έχεις απόλυτο δίκιο για την διόρθωση την οποία και υιοθέτησα αμέσως. Σε ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές προς το «Ερμόπουλο»…
Όσο για την περιγραφή/πρόταση του «Ανώνυμου», εάν εννοείς τον Αθεόφοβο, του απάντησα ότι το σμήγμα είναι εγκλωβισμένο κάτω από την ακροποσθία(όπως στην εικόνα στην ανάρτηση) και άρα δεν μπορεί να «ξεπλυθεί» με τα ούρα. Η άλλη «ανώνυμη» ήταν η δασκάλα μας που αντιμετώπισε την ιστορία το καλοκαίρι και η οποία δεν είχε κάποια πρόταση… Αν είναι κάποιος άλλο «ανώνυμος» σε παρακαλώ να μπεις στο κόπο να με ξαναρωτήσεις.
Και πάλι σε ευχαριστώ για την διόρθωση, καλό σου βράδυ, να μου φιλήσεις τον κούκλο σου και την καλή σου.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πόσο χαίρομαι να διαβάζω τις ενημερωτικά απολαυστικές αναρτήσεις σου.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΛΑ!!

KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με ΥΓΕΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ και ΧΑΡΑ έστω και μέσα απο τα μικρά που άλλοτε μας φάνταζαν αδιάφορα!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Καλή χρονιά γλαρένια μου κυρά, να είσαι καλά με την οικογένεια σου…
Υ.Γ. Υπέροχος ο γλάρος σου