"Βαλανοποσθίτιδα", ή όταν το πουλάκι μου πονά στο πουλάκι του…

Το έχουμε καθιερώσει πλέον. Κάθε Πρωτοχρονιά επιστρέφουμε στα πάτρια εδάφη. Εμείς όμως, με αντίστροφη πορεία από ότι οι περισσότεροι. Αφήνουμε την επαρχία, για να πάμε στην πρωτεύουσα. «Ήρθαν τα “βλαχάκια”» μας πειράζουν τα αδέρφια μας, η πληρωμένη απάντηση για τους «σταφυλάδες», τον χαρακτηρισμό που τους περιμένει το καλοκαίρι, όταν έρχονται εκείνοι να μας επισκεφτούν.

Και φέτος, απολαύσαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τα αδέρφια μας και τα ξαδέρφια μας. Το ατελείωτο πεντανόστιμο σπιτικό φαγητό. Τα χρώματα και τα αρώματα από τα μικράτα μας. Δεν μπορώ να μην αναστενάζω από νοσταλγία όποτε γεμίζω τα ρουθούνια μου με τις μυρωδιές που με ταξιδεύουν στο παρελθόν. Βγαίνω από το αυτοκίνητο φτάνοντας στο πατρικό μου, μυρίζω την γνώριμη χειμωνιάτικη υγρασία από το χώμα και τα πεύκα, ακούω τα ίδια τριξίματα καθώς ανοίγω την πόρτα της αυλής και νομίζω ότι θα εμφανιστεί από μια πλευρά ο γλυκός μου παππούς με την γιαγιούλα μου να μας υποδεχθούν. Να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά τους, να ρουφήξω λαίμαργα και τα δικά τους αρώματα… Εμφανίζονται με τις ίδιες αποχρώσεις του άσπρου και του γκρι, οι γονείς μου. Είναι η σειρά τους να παίξουν το ρόλο του παππού και της γιαγιάς, αφού αυτός του μπαμπά πλέον ανήκει σε εμένα . Οι φωνούλες των μικρών μου με επαναφέρουν στην πραγματικότητα του σήμερα… Τρέχουν με την δική τους σειρά στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς. Μοναδικές στιγμές που έζησα. Μοναδικές στιγμές που ζω! Τι και αν έχουν αλλάξει οι ρόλοι; Οι πρωταγωνιστές κάθε εποχής θα ζούνε μέσα μας για πάντα. Όσο διαρκεί αυτό το «πάντα» για τον καθένα μας.

Αρκετά όμως με την φλυαρία μου. Σας χρωστώ μήνες τώρα, ακόμα μια ιστορία. Αν θυμάμαι σωστά, είναι η σειρά του Ερμή μου να πρωταγωνιστήσει. Άλλωστε, στην συγκεκριμένη περιπέτεια μόνο αγοράκι θα μπορούσε να έχει τον πρώτο ρόλο, μια που αφορά το …πουλάκι μας.

Είναι αρχές ακόμα του καλοκαιριού στο Ρέθυμνο. Όχι, όχι τώρα! Αναφέρομαι στην χρονική περίοδο που μας προέκυψε η περιπέτεια που θα σας διηγηθώ σήμερα.

Το καλοκαίρι με τις ζεστές του μέρες είχε αρχίσει να δείχνει τις προθέσεις του. Ένα όμορφο, όχι πολύ ζεστό απόγευμα, η οικογένεια μας ήταν σε πλήρη απαρτία στο σπίτι. Από τις λίγες περιπτώσεις που όλοι ήμασταν παρόντες: η Κα Γεωργία (ή, όπως συχνά την αποκαλώ, η «Αγία Γεωργία») η γιαγιά που έχουμε αποκτήσει στο Ρέθυμνο και που μας έχει αγκαλιάσει με τόση αγάπη, η μαμά μας, φυσικά τα δίδυμα και εγώ. Την ηρεμία του σπιτιού έκοψε σαν καλοτροχισμένο μαχαίρι μια κραυγή του Ερμή. Μια κραυγή, που ακολουθήθηκε από άλλες, και που έμοιαζε σαν να τον σφάζουν.

Οι κυρίες του σπιτιού έτρεξαν στο μπάνιο από όπου ακουγόταν οι φωνές. Εγώ ακολούθησα με λίγο πιο συγκρατημένο βήμα. Έχω μάθει πλέον, από την πείρα μου ως ιατρός, ότι όταν κάποιος ουρλιάζει (ειδικά όταν αυτός ο κάποιος είναι παιδί), το πρόβλημα μάλλον δεν είναι τόσο σοβαρό. Ο ίδιος πρωταγωνιστής άλλωστε, ο Ερμούκος μου, όταν σχεδόν του ακρωτηρίασε το δακτυλάκι η πόρτα, πέταξε μια κραυγούλα και μετά έπαψε να ακούγεται, σε ένα παρατεταμένο κράτημα της αναπνοής του. Ένα είναι βέβαιο, με την σιγουριά της γνώσης του αιτίου εκείνου του πόνου, εκείνος ήταν ΠΟΝΟΣ!!! και μάλιστα αποτέλεσμα πολύ σοβαρού ατυχήματος. Παιδί που μπορεί να φωνάζει τόσο δυνατά, το πιθανότερο είναι ότι πονά πολύ, όμως μάλλον δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή του… Άλλωστε η μαμά με την κα Γεωργία είχαν ήδη φτάσει…

Κάτι τέτοια σκέφτομαι όποτε καλούμαι να επιστρατέψω τον γιατρό να ηρεμήσει τον πατέρα. Η ψύχραιμη, καθαρή σκέψη, είναι απαραίτητη για την σωστή αντιμετώπιση όποιου επείγοντος περιστατικού. Και ευτυχώς, τελικά είχα δίκιο! Ο Ερμούκος μου πονούσε πολύ, όμως δεν κινδύνευε.

Η σκηνή που ακολούθησε ήταν ολίγοντι γελοία. Τρείς ενήλικες, η κα Γεωργία, η καλή μου και εγώ να κοιτάμε με απορία, σκυμμένοι πάνω από τον μικρό μου που στεκόταν με το πουλάκι του προτεταμένο πάνω από την τουαλέτα. Οι κραυγές συνεχίστηκαν όσο έτρεχε το κίτρινο ποταμάκι ούρων. Μόλις σταμάτησε, ο μικρός μου με τα βίας μου επέτρεψε να εξετάσω την άκρη από το πουλάκι του. Ήταν κατακόκκινη με ένα μικρό υγρό άσπρο δακτυλίδι, σαν γάλα, εκεί που το δέρμα της ακροποσθίας(γνωστό και ως «πετσάκι»), είναι κολλημένο με την βάλανο του πέους(γνωστή και ως «κεφαλάκι»). Η διάγνωση, κάτι περισσότερο από εύκολη. Βαλανοποσθίτιδα! Η αντιμετώπιση απλή, όχι όμως το ίδιο εύκολη…

Το βασικό μέλημα είναι να ανακουφίσω τον μικρό μου, όχι μόνο για να μην πονά, αλλά κυρίως για να μην συνδυάσει τον πόνο με την ούρηση και διακόψει την δεύτερη. Τι κάνουμε λοιπόν; Τρέχουμε στην κουζίνα, βάζουμε σε ένα ποτήρι με χλιαρό νερό μια κουταλιά της σούπας αλάτι και βυθίζουμε το ερεθισμένο πέος μέσα. Διανθίζουμε την διαδικασία με λίγη μαγεία, περί μαγικού αλατόνερου, και η ανταπόκριση είναι άμεση. Ο μικρός μου απόλαυσε τον τοπικό καθαρισμό με την ανακούφιση να απλώνεται και να φωτίζει το προσωπάκι του. Οι επόμενες πλύσεις, τουλάχιστον αυτές στο σπίτι, έγιναν με χαμομήλι και αλάτι. Το κωμικοτραγικό σκηνικό παιζόταν στους εξωτερικούς χώρους.

Την επόμενη το πρωί, όταν παρέδιδα τα μικρά μου στο παιδικό σταθμό, ο Ερμής ερχόταν με οδηγίες χρήσεις(δίκην «manual») σχετικά με το κατούρημα:

- Αγαπημένη μας δασκάλα, επειδή ο Ερμούκος έχει ερεθιστεί λίγο στο πουλάκι του θα μας κάνετε μια μεγάλη χάρη;

- Ότι χρειάζεται για τον αγαπημένο μου…

- Απλά, όποτε ζητήσει να πάει στην τουαλέτα για τσίσα, να έχετε έτοιμο ένα πλαστικό ποτηράκι με χλιαρό αλατόνερό. Δηλαδή, σε ένα ποτήρι νερό προσθέστε μια κουταλιά της σούπας αλάτι. Μπορείτε να το ζεσταίνετε λίγο στα μικροκύματα, για ευκολία και ταχύτητα, μόνο προσέξτε να το δοκιμάζετε με το δάκτυλό σας πρώτα. Μην μας κάψετε!..

- Παναγία μου! Εννοείτε, ότι θα προσέχουμε….

Τις επόμενες δυό τρείς μέρες, ο μικρός μου πήγαινε καλύτερα, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να πάει στην τουαλέτα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει από πριν, το μίνι-τοπικό-μπανάκι με το μαγικό αλατόνερο.

«Μπαμπά τσίσα! Μην ξεχάσεις το μαγικό νεράκι μου…»

Βλέπετε, ειδικά τις πρώτες μέρες, τον πονούσε ή μάλλον τον έτσουζε πάρα πολύ. Το πότε ο μικρός μου πήγαινε στην τουαλέτα, το μαθαίναμε όλοι στο σπίτι(φαντάζομαι και στο σχολείο). Όποιος δεν λάμβανε την ενημέρωση εκ των προτέρων, ώστε να ετοιμάσει το μαγικό αλατό-χαμομηλό-νερό, αντιλαμβανόταν την επίσκεψη του μικρού μου στην τουαλέτα από τις κραυγές του. Ο Ερμούλης μου, κυριολεκτικά ούρλιαζε όσο κατουρούσε, αδημονώντας όμως για την ηδονική ανακούφιση που του πρόσφερε το μπανάκι που ακολουθούσε. Αυτή η εντυπωσιακή εικόνα, οι κραυγές δηλαδή του μικρού μου, ήταν ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησα και ένα δεύτερο ιατρικό «όπλο»: την τοπική κρέμα. Αν και, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, οι πλύσεις με αλατόνερο και η καλή τοπική υγιεινή για 5 με 7 μέρες είναι συνήθως αρκετά, σε κάποιες περιπτώσεις η τοπική αγωγή(αντιβιοτική ή αντιμυκητιασική ανάλογα το αίτιο) βοηθά και κάποιες φορές ίσως να είναι απαραίτητη. Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί μέχρι και θεραπεία από το στόμα. Παρασύρθηκα όμως με τα ιατρικά και με αποφάσεις που καλό είναι να παίρνει ο παιδίατρος του παιδιού και όχι ο γονιός που απλά διάβασε ένα μπλογκ. Από την άλλη πάντως, το νερό ή το χαμομηλάκι με το αλάτι, θα ανακουφίσει και το πιθανότερο είναι ότι θα θεραπεύσει, ενώ σίγουρα, δεν πρόκειται να βλάψει. Οπότε, σας συμβουλεύω μέχρι να σας εξετάσει ο παιδίατρος σας, ανακουφιστείτε άφοβα με την παραπάνω συνταγή.

Για να γυρίσω όμως, στην καλοκαιρινή περιπέτεια με το «όργανο» του Ερμή, αξίζει να σας περιγράψω μια σκηνή που «γυρίστηκε» εκτός σπιτιού.

Ήταν Κυριακή πρωί, όταν πήγαμε για καφέ μαζί με τα δίδυμα σε ένα μέρος λίγο έξω από το Ρέθυμνο. Σε ένα προστατευμένο με φυσικό φράχτη χώρο, τα παιδιά παίζουν πάνω σε γκαζόν με διάφορα παιχνίδια, ενώ εμείς απολαμβάνουμε ήλιο, καφέ, καλή παρέα και εφημερίδα. Κάποια στιγμή, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ο Ερμής ζήτησε να πάει στην τουαλέτα. Εξίσου φυσικό και αναμενόμενο, ήταν να μην δέχεται να επισκεφτεί την τουαλέτα εάν πρώτα δεν εξασφαλίζαμε το μαγικό μας φίλτρο για την πλύση-ανακούφιση μετά την ούρηση. Μια και δυό λοιπόν πηγαίνω στον ιδιοκτήτη του πολυχώρου και εν τάχει του εξηγώ την κατάσταση, παρακαλώντας τον να μου ζεστάνει λίγο νερό σε ένα πλαστικό μιας χρήσης ποτήρι και να του προσθέσει μια κουταλιά αλάτι. Αν και είχα ήδη προετοιμάσει τον ιδιοκτήτη, παρακάλεσα τον μικρό μου να μην ουρλιάξει, και καλά, για να μην τρομάξουμε όλα τα άλλα παιδάκια. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε με την απάντησή του:

«Εντάξει μπαμπά, αλλά μπορώ να φωνάξω λίγο;»

«Εντάξει, αντράκι μου, αν είναι για λίγο…» του απάντησα συγκινημένος, και ας ήθελα στην πραγματικότητα να του πω «ούρλιαξε αγορίνα μου όσο θέλεις αν αυτό σε βοηθά…». Το ομολογώ! «Εκμεταλλεύτηκα» την ευκαιρία, για να αποφύγω τα δολοφονικά βλέμματα που σίγουρα θα αντιμετώπιζα βγαίνοντας από την τουαλέτα, εάν πριν ο Ερμής είχε σηκώσει τις τρίχες όλων όσων τον άκουγαν να ουρλιάζει σαν να τον βασανίζουν. Και με το δίκιο τους δηλαδή. Ποιος θα υποψιαζόταν ότι πειράζουν κάποιο παιδί και δεν θα αγρίευε; Άντε να εξηγήσεις και να περιγράψεις την αιτία του κακού.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη και η ανακούφιση που βιώσαμε πατέρας και κυρίως γιός, όταν η ούρηση του τελευταίου ήταν ανώδυνη! Δεν μπορώ να σας περιγράψω την έκφραση του όταν απορημένος κοιτούσε μια το πουλάκι του, που λειτουργούσε και πάλι άψογα, και μια εμένα που περίμενα με κρυφή αγωνία την αντίδρασή του. Γελάσαμε και οι δύο όταν μου ανακοίνωνε ότι δεν πονάει πια… Αφού τον φίλησα στο μέτωπο, βουτήξαμε το πουλάκι μας στο μαγικό μας αλατόνερο για μια από τις τελευταίες φορές.

Η βαλανοποσθίτιδα είχε υποχωρήσει. Ήταν όμως μια καλή αφορμή για να καθιερώσουμε σωστές συνήθειες υγιεινής. Ο μικρός μου, το έμαθε πια, και για να μην ξαναπονέσει, κάθε φορά που κάνουμε μπάνιο, αποκαλύπτει το κεφαλάκι από το πουλάκι του, τραβώντας το δερματάκι προς τα πίσω μέχρι εκεί που ανεβαίνει, ώστε με τρεχούμενο νερό από το ντους να το καθαρίσουμε.

Εδώ, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ξεπερασμένη πρακτική των «ασκήσεων για φίμωση». Παλιότερα, οι οδηγίες που δίναμε στους γονείς αγοριών ήταν από μωρά να τραβάνε το δερματάκι που καλύπτει το κεφαλάκι σιγά-σιγά όλο και περισσότερο. Μάλιστα, εάν η βάλανος(το «κεφαλάκι») δεν αποκαλυπτόταν πλήρως μέχρι την ηλικία των τριών χρονών, στέλναμε το παιδί στον ουρολόγο και εκείνος τραβούσε βίαια την ακροποσθία(το «πετσάκι») για να αποκαλυφθεί η βάλανος. Τα τελευταία χρόνια και σε αυτόν τον τομέα εμπιστευόμαστε την φύση. Διαπιστώσαμε ότι κάνοντας ασκήσεις φίμωσης, η ακροποσθία χάνει την ελαστικότητά της και έτσι μεγαλώνουμε τις πιθανότητες να προξενήσουμε εμείς πραγματική φίμωση. Από την άλλη, δεν υπάρχει καμία βία στα τρία να αποκαλυφθεί πλήρως η βάλανος. Αυτό είναι απαραίτητο κοντά στην εφηβεία, όταν ο νεαρός πια, θα αρχίσει να πειραματίζεται με τον εαυτό του. Ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των αγοριών δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι την ηλικία των εννιά.

Ήδη από πρώτα χρόνια ζωής παράγεται ασπρωπό σμήγμα μεταξύ ακροποσθίας και βαλάνου. Οι αγορογονείς είμαι σίγουρος ότι έχουν παρατηρήσει αυτά τα μικρά άσπρα κομματάκια σαν από τυρί cottage και ίσως να έχουν ανησυχήσει. Αυτά τα μικρά μαγικά άσπρα γρομπαλάκια αποκολλούν σιγά-σιγά την ακροποσθία από την βάλανο και σταδιακά με τον καιρό βοηθούν στο να αποκαλυφθεί πλήρως το κεφαλάκι από το πουλάκι του αγοριού.

Με αυτά τα ημι-επιστημονικά στην διατύπωση, όμως αρκούντως τεκμηριωμένα στην ουσία τους λόγια, κλείνω την πρώτη ανάρτηση για το 2011. Σας εύχομαι από καρδιάς υγεία και ευτυχία για όλους. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ελπίζω να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ώστε να κάνουμε τους απόγονούς μας να περηφανεύονται για την καταγωγή τους και όχι να ντρέπονται για αυτή.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.