Ερμής ο υπερήρωας!

Όμορφο, σχεδόν ανοιξιάτικο πρωινό. Ο καιρός ζεστός. Θα μου πείτε κρύωσε και καθόλου φέτος; Από το φθινόπωρο πεταχτήκαμε στην άνοιξη. Ο χειμώνας μοιάζει να μας ξέχασε.
Τα μικρά μου παίζουν και εγώ απλώνω τα ρούχα έξω για να εκμεταλλευτώ τον ζεστό ήλιο. Μπλούζα Spiderman, βρακί Spiderman , κάλτσες Spiderman, φούτερ Spiderman, παπούτσια Spiderman…
«Τι στο καλό; Ο πατέρας του Peter Parker είμαι!;»
Που να φανταστώ όταν έκανα αυτές τις σκέψεις, ότι λίγες βδομάδες αργότερα θα ένιωθα πολύ περήφανος γιατί τελικά αποδείχθηκε ότι όντως είμαι ο πατέρας ενός υπερήρωα.
Η μικρή μου για τις αποκριές ντύθηκε Μίνι Μάους και ο μικρός μου … δεν θα το μαντέψετε! Spiderman!!!
Οι μέρες πέρασαν ευχάριστα, με βόλτες και μασκέ παιδικά παρτάκια. Έφτασε η Κυριακή του καρναβαλιού και μαζευτήκαμε να παρακολουθήσουμε την παρέλαση των καρναβαλιστών.
Στο Ρέθυμνο γίνεται χαμός στις απόκριες. Διοργανώνουν ένα σωρό εκδηλώσεις και κυριολεκτικά σχεδόν όλο το χρόνο οι ομάδες του καρναβαλιού, συναντιόνται και ζουν για τις ημέρες του καρναβαλιού. Τα νούμερα μιλούν μόνα τους: δεκαπέντε χιλιάδες καρναβαλιστές έκαναν παρέλαση, οργανωμένοι σε σαράντα δύο ομάδες! Για να μην αναφέρω το πλήθος που παρακολουθούσε. Ανάμεσά τους και εμείς από ένα μπαλκόνι να πετάμε σερπαντίνες και κομφετί χαζεύοντας τα άρματα και τις ομάδες.
Οι ώρες περνούσαν, τα παιδιά δεν κοιμήθηκαν για την μεσημεριανή τους σιέστα και η κούραση τους μεταμφιέστηκε σε εκνευρισμό και γκρίνια. Εγώ είχα ήδη φύγει για να ξεκουραστώ. Βλέπετε η μεσημεριανή σιέστα είναι μια ανάγκη γραμμένη στα γονίδιά μου(όπως με πειράζει η κουνιαδούλα μου). Ήταν ώρα να έρθουν και οι υπόλοιποι στο σπίτι μας. Τη σκηνή που ακολούθησε μου την περιέγραψαν…
Είχαν συνωστιστεί μπροστά στην εξώπορτα, τέσσερα παιδιά και πέντε ενήλικες. Κάποιος έκλεισε το φως, κάποιος άλλος έκλεισε την πόρτα της κουζίνας και μια παιδική κραυγή έσκισε το σκοτάδι και τα σωθικά της καλής μου. Ακολουθεί μια εκκωφαντική σιωπή δευτερολέπτων από αυτά που μασκαρεύονται αιώνες και στην συνέχεια κραυγές αγωνίας:
«ο Ερμής!!!»,
«τι έγινε;;;»,
«το χεράκι του, το χεράκι του!!!»
«Θεέ μου του κόπηκε το δακτυλάκι!!»
«Παναγία μου, πόσο αίμα!»
Και ο μικρός μου να κλαίει γοερά…
Μέσα σε λίγα λεπτά του είχαν ξεπλύνει το μικρό δακτυλάκι και η μαμά του κρατώντας τον αγκαλιά με το χέρι του πρόχειρα μπαταρισμένο, τρέχουν στο νοσοκομείο.
Μέσα σε λίγα λεπτά, ακούω μια ξεψυχισμένη διήγηση «ο Ερμής του έπιασε η πόρτα το χέρακι και του έκοψε σχεδόν το δακτυλάκι… Είναι στο νοσοκομείο… τώρα πήγαν…».
Μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι ντυμένος, να τρέχω στο δρόμο για το νοσοκομείο. Ανακατεύομαι με μασκαράδες, γέλια και αλκοόλ, ντυμένος την αγωνία μου, να προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία και τα δάκρυα μου, μεθυσμένος κυριολεκτικά από την αδρεναλίνη, που ανάβλυζε μέσα μου.

Πότε έφτασα; πότε έτρεξα στους γνωστούς διαδρόμους προς τις πρώτες βοήθειες του χειρουργικού; Πότε έσπρωξα την πόρτα για να αντικρύσω τον Ερμούκο μου χλωμό και τρομαγμένο, καθισμένο στο χειρουργικό κρεβάτι να του κρατά το χεράκι του η μαμά του.
Τι παράδοξη εικόνα! Ένας τραυματισμένος, φοβισμένος Spiderman…
Πήρα αμέσως την θέση της εξουθενωμένης γυναίκας μου και φρόντισα να κρύψω το προσωπάκι του μικρού μου στο στήθος μου. Να μην βλέπει το χέρι του και τρομάζει περισσότερο. Να μην βλέπει την άκρη του μικρού δακτύλου του αριστερού χεριού του. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μην βλέπω…
Μια γλυκιά νέα νοσηλεύτρια προσπαθούσε να τον ηρεμήσει με ερωτήσεις τύπου «και τι έχεις ντυθεί;…». Ευτυχώς, η δεύτερη νοσηλεύτρια με ήξερε. Ευτυχώς, ο Γιάννης που φιλοξενούσαμε για το τριήμερο είναι ορθοπεδικός και μέχρι να έρθει ο ορθοπεδικός του νοσοκομείου, κάναμε παυσίπονη ένεση στην βάση του δακτύλου του Ερμή μου. Να καλμάρει λίγο ο αφόρητος πόνος και ας του είχαν ήδη δώσει Depon σιρόπι! Ευτυχώς, ο ορθοπεδικός που εφημέρευε είχε πείρα με τα παιδιά και εξειδίκευση στην άκρα χείρα. Ευτυχώς, ο μικρός μου αποδείχθηκε πολύ μεγάλος και συνεργάστηκε απόλυτα!
Τον πήρα αγκαλιά και ανεβήκαμε στο χειρουργείο. Κρυβόταν στον κόρφο μου και απλά έλεγε «πονάω πολύ μπαμπά! Πονάω πολύ μπαμπά!»
«Σε ζητούσε συνέχεια» μου λέει η γυναίκα μου, «Πότε θα έρθει ο μπαμπάς να με κάνει καλά;» έλεγε.
Η δεύτερη στελεχιαία παυσίπονη ένεση προστέθηκε στην πρώτη και ο μικρός μου ανακουφισμένος αλλά και αποκαμωμένος αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, ενώ του έραβαν το δάκτυλο στην θέση του…

«Τι γενναίο παιδί!» ακούω να σχολιάζουν και φουσκώνω από περηφάνια, «πραγματικός υπερήωας!» και τότε η στολή όχι μόνο δεν φάνταζε ως παραφωνία αλλά έμοιαζε να ταιριάζει γάντι για την περίπτωση.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!