Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Ερμής ο υπερήρωας!










Όμορφο, σχεδόν ανοιξιάτικο πρωινό. Ο καιρός ζεστός. Θα μου πείτε κρύωσε και καθόλου φέτος; Από το φθινόπωρο πεταχτήκαμε στην άνοιξη. Ο χειμώνας μοιάζει να μας ξέχασε.
Τα μικρά μου παίζουν και εγώ απλώνω τα ρούχα έξω για να εκμεταλλευτώ τον ζεστό ήλιο. Μπλούζα Spiderman, βρακί Spiderman , κάλτσες Spiderman, φούτερ Spiderman, παπούτσια Spiderman…
«Τι στο καλό; Ο πατέρας του Peter Parker είμαι!;»
Που να φανταστώ όταν έκανα αυτές τις σκέψεις, ότι λίγες βδομάδες αργότερα θα ένιωθα πολύ περήφανος γιατί τελικά αποδείχθηκε ότι όντως είμαι ο πατέρας ενός υπερήρωα.
Η μικρή μου για τις αποκριές ντύθηκε Μίνι Μάους και ο μικρός μου … δεν θα το μαντέψετε! Spiderman!!!
Οι μέρες πέρασαν ευχάριστα, με βόλτες και μασκέ παιδικά παρτάκια. Έφτασε η Κυριακή του καρναβαλιού και μαζευτήκαμε να παρακολουθήσουμε την παρέλαση των καρναβαλιστών.
Στο Ρέθυμνο γίνεται χαμός στις απόκριες. Διοργανώνουν ένα σωρό εκδηλώσεις και κυριολεκτικά σχεδόν όλο το χρόνο οι ομάδες του καρναβαλιού, συναντιόνται και ζουν για τις ημέρες του καρναβαλιού. Τα νούμερα μιλούν μόνα τους: δεκαπέντε χιλιάδες καρναβαλιστές έκαναν παρέλαση, οργανωμένοι σε σαράντα δύο ομάδες! Για να μην αναφέρω το πλήθος που παρακολουθούσε. Ανάμεσά τους και εμείς από ένα μπαλκόνι να πετάμε σερπαντίνες και κομφετί χαζεύοντας τα άρματα και τις ομάδες.
Οι ώρες περνούσαν, τα παιδιά δεν κοιμήθηκαν για την μεσημεριανή τους σιέστα και η κούραση τους μεταμφιέστηκε σε εκνευρισμό και γκρίνια. Εγώ είχα ήδη φύγει για να ξεκουραστώ. Βλέπετε η μεσημεριανή σιέστα είναι μια ανάγκη γραμμένη στα γονίδιά μου(όπως με πειράζει η κουνιαδούλα μου). Ήταν ώρα να έρθουν και οι υπόλοιποι στο σπίτι μας. Τη σκηνή που ακολούθησε μου την περιέγραψαν…
Είχαν συνωστιστεί μπροστά στην εξώπορτα, τέσσερα παιδιά και πέντε ενήλικες. Κάποιος έκλεισε το φως, κάποιος άλλος έκλεισε την πόρτα της κουζίνας και μια παιδική κραυγή έσκισε το σκοτάδι και τα σωθικά της καλής μου. Ακολουθεί μια εκκωφαντική σιωπή δευτερολέπτων από αυτά που μασκαρεύονται αιώνες και στην συνέχεια κραυγές αγωνίας:
«ο Ερμής!!!»,
«τι έγινε;;;»,
«το χεράκι του, το χεράκι του!!!»
«Θεέ μου του κόπηκε το δακτυλάκι!!»
«Παναγία μου, πόσο αίμα!»
Και ο μικρός μου να κλαίει γοερά…
Μέσα σε λίγα λεπτά του είχαν ξεπλύνει το μικρό δακτυλάκι και η μαμά του κρατώντας τον αγκαλιά με το χέρι του πρόχειρα μπαταρισμένο, τρέχουν στο νοσοκομείο.
Μέσα σε λίγα λεπτά, ακούω μια ξεψυχισμένη διήγηση «ο Ερμής του έπιασε η πόρτα το χέρακι και του έκοψε σχεδόν το δακτυλάκι… Είναι στο νοσοκομείο… τώρα πήγαν…».
Μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι ντυμένος, να τρέχω στο δρόμο για το νοσοκομείο. Ανακατεύομαι με μασκαράδες, γέλια και αλκοόλ, ντυμένος την αγωνία μου, να προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία και τα δάκρυα μου, μεθυσμένος κυριολεκτικά από την αδρεναλίνη, που ανάβλυζε μέσα μου.

Πότε έφτασα; πότε έτρεξα στους γνωστούς διαδρόμους προς τις πρώτες βοήθειες του χειρουργικού; Πότε έσπρωξα την πόρτα για να αντικρύσω τον Ερμούκο μου χλωμό και τρομαγμένο, καθισμένο στο χειρουργικό κρεβάτι να του κρατά το χεράκι του η μαμά του.
Τι παράδοξη εικόνα! Ένας τραυματισμένος, φοβισμένος Spiderman…
Πήρα αμέσως την θέση της εξουθενωμένης γυναίκας μου και φρόντισα να κρύψω το προσωπάκι του μικρού μου στο στήθος μου. Να μην βλέπει το χέρι του και τρομάζει περισσότερο. Να μην βλέπει την άκρη του μικρού δακτύλου του αριστερού χεριού του. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μην βλέπω…
Μια γλυκιά νέα νοσηλεύτρια προσπαθούσε να τον ηρεμήσει με ερωτήσεις τύπου «και τι έχεις ντυθεί;…». Ευτυχώς, η δεύτερη νοσηλεύτρια με ήξερε. Ευτυχώς, ο Γιάννης που φιλοξενούσαμε για το τριήμερο είναι ορθοπεδικός και μέχρι να έρθει ο ορθοπεδικός του νοσοκομείου, κάναμε παυσίπονη ένεση στην βάση του δακτύλου του Ερμή μου. Να καλμάρει λίγο ο αφόρητος πόνος και ας του είχαν ήδη δώσει Depon σιρόπι! Ευτυχώς, ο ορθοπεδικός που εφημέρευε είχε πείρα με τα παιδιά και εξειδίκευση στην άκρα χείρα. Ευτυχώς, ο μικρός μου αποδείχθηκε πολύ μεγάλος και συνεργάστηκε απόλυτα!
Τον πήρα αγκαλιά και ανεβήκαμε στο χειρουργείο. Κρυβόταν στον κόρφο μου και απλά έλεγε «πονάω πολύ μπαμπά! Πονάω πολύ μπαμπά!»
«Σε ζητούσε συνέχεια» μου λέει η γυναίκα μου, «Πότε θα έρθει ο μπαμπάς να με κάνει καλά;» έλεγε.
Η δεύτερη στελεχιαία παυσίπονη ένεση προστέθηκε στην πρώτη και ο μικρός μου ανακουφισμένος αλλά και αποκαμωμένος αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, ενώ του έραβαν το δάκτυλο στην θέση του…


«Τι γενναίο παιδί!» ακούω να σχολιάζουν και φουσκώνω από περηφάνια, «πραγματικός υπερήωας!» και τότε η στολή όχι μόνο δεν φάνταζε ως παραφωνία αλλά έμοιαζε να ταιριάζει γάντι για την περίπτωση.


Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

12 σχόλια:

popelix είπε...

Αμάν ... τι ήταν και αυτό για σας και φυσικά για το κοπέλι! Περαστικά και αν είναι να πρέπει να συμβούν τέτοια περιστατικά για να μπλογκάρεις, καλύτερα να μη βγάζει νέο ο google reader...

Unknown είπε...

Ελπίζω όλα να πήγαν καλά.
Περαστικά στον μικρό σου υπερήρωα.
Για τα ατυχήματα αυτά είχα δει μια ωραία πατέντα σε παιδικό σταθμό στα Χανια.Η ιδιοκτήτρια είχε "φαει" την πόρτα κάθετα από το ύψος της κλειδαριάς μέχρι το πάτωμα τόσο ώστε να μην μπορούν να πιαστούν τα δαχτυλάκια τον παιδιών.

Διόνα είπε...

Περαστικά στον μικρό σπάιντερμαν! Να γίνει γρήγορα καλά και να ξεχάσει τον πόνο.

Αχ αυτές οι πόρτες, ένας μεγάλος μου φόβος για τα μικρά δαχτυλάκια.

Unknown είπε...

Αγαπητέ Νίκο εύχομαι περαστικά στον Ερμή. Όλη η περιπέτειά σας μοιάζει με πραγματικό εφιάλτη!Τέλος καλό όλα καλά. Όμως θέλω να εστιάσω λίγο στα δύο 'ευτυχώς' που ανέφερες πιο πάνω. Δηλαδή αν δεν ήταν ο φίλος σου ο ορθοπεδικός και ο εξειδικευμένος στην άκρα χείρα τι θα γινόταν άραγε; Είμαι αρκετά προβληματισμένη σχετικά με τι επιλογές έχουμε σε ανάλογες περιπτώσεις όλοι εμείς οι γονείς.Τι γίνεται με την Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου του Ρεθύμνου; Δεν έχω ιδέα! Είναι τα παιδιά μας ασφαλή; Φιλάκια στον Ερμή!

pediatre είπε...

Popelix… Ευχαριστώ πολύ για τα περαστικά. Και εγώ εύχομαι οι αφορμές που μου δίνουν τα μικρά μου για αναρτήσεις να είναι μόνο ευχάριστες…

Βασίλη… Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! Ο Ερμής είναι καλά, του έχουμε βγάλει τα ράμματα και το τραύμα επουλώνεται μέρα με την μέρα. Ακούγεται καλή η ιδέα του «φαγώματος» αρκεί να είναι και από τις δύο πλευρές… Δεν ξέρω εάν έγινε αντιληπτό από την περιγραφή αλλά του Ερμή το χεράκι πιάστηκε από την πλευρά των μεντεσέδων, από εκεί που κάποιοι χρησιμοποιούν την πόρτα ως …καρυοθραύστη! Ευχαριστώ για τα περαστικά.

Διόνα… Ευχαριστώ για τα περαστικά! Αχ αυτές οι πόρτες, τα αυτοκίνητα, τα μπαλκόνια, οι πρίζες, οι αναπτήρες, τα μαχαίρια, τα τσιγάρα τα… τα… τα… Αν έχεις παιδιά έχεις και αγωνίες…

pediatre είπε...

Star-voula… Ευχαριστώ για τα περαστικά και διαδυκτιακά. Τα ευτυχώς τα γράφω κυρίως επειδή από την φύση μου είμαι αισιόδοξος… όσο για τα ερωτήματά δυστυχώς αναδεικνύουν μερικά μόνο από τα προβλήματα της δημόσιας υγείας. Στο δημόσιο νοσοκομείο δεν ξέρεις ποιόν θα βρεις να εφημερεύει. Μπορεί να είναι ο ιδανικός για την περίπτωση ή κάποιος που μπορεί να προσφέρει το πολύ τα βασικά… Για αυτό, κυριολεκτικά εκπλήσσομαι όταν γονείς παιδιών που παρακολουθώ, μου λένε με τον πιο φυσικό τρόπο «πήγαμε στο νοσοκομείο και…» χωρίς να με πάρουν ούτε τηλέφωνο να με συμβουλευτούν!
Αρχικά να σου ξεκαθαρίσω ότι η Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου μας είναι όχι απλά ασφαλής, αλλά και με πολύ καλούς γιατρούς. Όμως η ιατρική του νοσοκομείου γενικά, είναι πολύ διαφορετική από αυτή του ιδιωτικού ιατρείου. Πάντως ο τραυματισμός του Ερμή ανήκει στην ορθοπεδική, και με αυτό σαν αφορμή θα σου διηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό.
Αγόρι 7χρονών που παρακολουθώ στο ιατρείο έσπασε τον αγκώνα του. Σοβαρό κάταγμα. Με πήραν τηλέφωνο, μίλησα με τον ορθοπεδικό του νοσοκομείου, ο οποίος παραδέχθηκε ότι ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων του νοσοκομείου μας, το χειρουργείο. Επικοινωνήσαμε με τον παιδο-ορθοπεδικό που κοσμεί το νοσοκομείο Χανίων. Ήταν Κυριακή απόγευμα, ο άνθρωπος ήταν σε συνέδριο στην Αθήνα και ταξίδευε το βράδυ για να επιστρέψει στο σπίτι του στα Χανιά. Το παιδί σταθεροποιήθηκε στο Ρέθυμνο, ανακουφίστηκε από τον πόνο και τελικά ο ορθοπεδικός το χειρούργησε αργά το ίδιο βράδυ. Πήγε κατευθείαν από το αεροδρόμιο στο νοσοκομείο, όπου ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ και παρόλη την κούραση του, έβαλε ως προτεραιότητα την υγεία του παιδιού. Το συγκεκριμένο παιδί δεν είναι παιδί γιατρού(ο πατέρας του είναι επαγγελματίας οδηγός) και ήταν επίσης τυχερό, γιατί μπόρεσε τελικά να το χειρουργήσει ο παιδο-ορθοπεδικός στα Χανιά. Οπότε, για να απαντήσω στην αρχική σου ερώτηση, είτε για τον Ερμή είτε για όποιο άλλο παιδί, τουλάχιστον εγώ, θα έκανα το ίδιο ακριβώς πράγμα και αν χρειαζόταν θα έμπαινα στην πρώτη διαθέσιμη πτήση και θα έφευγα για Αθήνα, ή και για όπου αλλού θα μπορούσα να προσφέρω το καλύτερο στο παιδί.
Όπως όμως είπες, τέλος καλό (και για τα δύο παιδιά), όλα καλά… Μακάρι ίδια έκβαση να έχουν όλα τα παιδικά ατυχήματα.

Μάρθα, Θεσσαλονίκη είπε...

Αχ μικρέ Ερμούλη, τι έπαθες στα καλά καθούμενα!! Πιάστηκε η ψυχή μου... Τα συγχαρητήριά μου για τη γενναιότητά μου, να του μεταφέρετε, και την αγάπη μου :)) Θα τη θυμάται πάντα αυτή του την εμπειρία, ας τη θυμάται λοιπόν κυρίως για το πόσο ατρόμητος και γενναίος στάθηκε...

pediatre είπε...

Μάρθα… ευχαριστώ πολύ για τα περαστικά και θα μεταφέρω την αγάπη και τα συγχαρητήρια…

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα τις "περιπέτειες του Ερμάϊντερμαν" λιγάκι καθυστερημένα...
Έπιασα τον εαυτό μου να σφίγγω τα χέρια όσο προχωρούσε η αφήγηση του αραχνομπαμπά - το κέρδος βέβαια με το να μαθαίνει κάποιος καθυστερημένα τα γεγονότα είναι η γνώση της τελικής έκβασης, η οποία στην περίπτωση μας, ήταν του είδους "...κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".
Σας διαβάζω καιρό τώρα, δεν έχω γράψει ποτέ, ας γράψω λοιπόν τώρα, για να σας ευχηθώ καλή δύναμη και καλές επιτυχίες στη ζωή και των τεσσάρων σας...
Ευχαριστούμε για το μπλογκ! (και που μοιράζεστε μαζί μας όλα αυτά)

Μαρία Κ.

pediatre είπε...

Μαρία Κ... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, για το ενδιαφέρον σου για τον μικρό μου αλλά και για το χρόνο σου. Το χεράκι του Ερμή πάει εντυπωσιακά καλά. Τρομερό το πόσο γρήγορα επουλώνουν τις πληγές τους τα μικρά μας…
Καλό σου βράδυ.
Υ.Γ. Μου έχει λείψει πολύ η επικοινωνία μου μαζί σας, όμως τρέχω για πολλά αυτό τον καιρό. Σχόλια όμως σαν τα δικά σου μου δίνουν το έναυσμα για να ξανακαθίσω μπροστά στον υπολογιστή. Έστω και για λίγο… Και πάλι σε ευχαρστώ..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πού ήμουνα τόσον καιρό... και ο Ερμούκος μας υπέφερε;
Λαχτάρησα μέχρι να φτάσω στο τέλος...
Εύχομαι να είναι όλα καλά και ΠΟΤΕ να μην τρομάξουν από ατυχήματα τα διδυμάκια σου (επίτρεψέ μου και ΜΑΣ) αλλα και τα παιδάκια όλου του κόσμου.
Είναι τόσα άλλα σήμερα που μας κάνουν να έχουμε χάσει τον ύπνο μας, τουλάχιστον να υπάρχει υγεία και σωματική ακεραιότητα

Φιλί και Γλαρένιεςαγκαλιές

pediatre είπε...

Γλαρένια μου κυρά… τέλος καλό όλα καλά.
Μου έλειψες, όπως και άλλοι καλοί φίλοι. Ο μικρός πάντως είναι μια χαρά και ελπίζω και εσύ με τους δικούς σου.
Την αγάπη μου και πολλά-πολλά πουπουλόφιλα…