Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, τουλάχιστον για τα ...παιδιά!

Στο μυαλό μου άρχισα και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές το σημερινό ποστ… Δεν έχω καθυστερήσει να γράψω τόσο καιρό άλλη φορά. Δυστυχώς, έσπασα κάθε προηγούμενο ρεκόρ… Ευτυχώς, η αιτία, ή μάλλον οι αιτίες, ήταν στην πλειοψηφία τους καλές. Η βασικότερη ήταν η μετακόμιση του ιατρείου μου. Μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, έκανα το μεγάλο βήμα και… νιώθω, ότι πλέον εργάζομαι στον παράδεισο!

Αρκετά όμως! Η τελική μου απόφαση για την σημερινή εισαγωγή ήταν να είναι σύντομη. Προχωρώ λοιπόν στην σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση. Αφιερωμένη σε όσους ανησύχησαν για τον Ερμούκο μου και μου το έδειξαν, μου το είπαν ή μου το έγραψαν.


Είναι εκπληκτικό το πώς επουλώνουν τις πληγές τους τα παιδιά! Η άκρη από το δακτυλάκι του Ερμή έχει θρέψει πλήρως. Μια αχνή γραμμούλα, μόλις που διακρίνεται και οριοθετεί το τμήμα που παραλίγο να αποχωριστεί για πάντα ο μικρός μου. Ένα μικρό νυχάκι έχει ξεκινήσει έναν εκπληκτικό αγώνα δρόμου, έχοντας διανύσει περισσότερο από τα δύο τρίτα της απόστασης μέχρι την άκρη του δακτύλου και μοιάζει να είναι αντάξιο του προκατόχου του. Όλα δείχνουν ότι, το περιστατικό που μαύρισε τις τελευταίες απόκριες σύντομα θα βουλιάξει και θα χαθεί στην λήθη. Αυτές οι αράδες θα μείνουν να μας θυμίζουν πως η καθημερινότητα του Ερμή άλλαξε για μερικές μέρες.
Μόλις πήγαμε σπίτι, μετά το νοσοκομείο, το αριστερό του χέρι ήταν μπαταρισμένο και στο δεξί του είχε ένα μικρό ταβλάκι να κρατά στην θέση του τον φλεβοκαθετήρα. Τις πρώτες δόσεις αντιβίωσης έπρεπε να τις πάρει ενδοφλέβια. Ήταν από τα λίγα σημαντικά πλεονεκτήματα του να έχει γιατρό πατέρα ο Ερμής μου. Όποιος άλλος, θα έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο για νοσηλεία, ενώ εμείς την κάναμε κατ’ οίκον…
Το τραύμα στο μικρό δακτυλάκι του ήταν πολύ σοβαρό. Αν και δεν είχε σπάσει το κόκαλο, ωστόσο είχε σχεδόν αποκαλυφθεί και υπήρχε κίνδυνος για μόλυνση.
«Για δύο πράγματα ανησυχούμε» μας εξηγεί ο ορθοπεδικός ενώ ετοιμάζεται να μας κάνει την πρώτη αλλαγή: «από την μία να αιματώνεται καλά όλη η περιοχή και από την άλλη να μην μολυνθεί». Ευτυχώς, το ροδαλό χρώμα στο δέρμα κάλυπτε όλη την περιοχή και παρόλο που η εικόνα ήταν ακόμα μακάβρια, με τα ράμματα και τα ξεραμένα αίματα, το τραύμα φαινόταν καλό και χωρίς μόλυνση. Το παλιό νύχι ήταν στην θέση του, σαν ένας φυσικός νάρθηκας, κάτι σαν φύλακας, για να προστατεύει και να κατευθύνει την επούλωση. Ο μικρός μου πόνεσε όταν ξεκολλούσαν οι γάζες στην αλλαγή και η Χαρούλα με ελαφρά πηδηματάκια αποχώρησε από το δωμάτιο. Μάλλον μετάνιωσε που επέμενε να έρθει μαζί μας.
Αξιομνημόνευτη είναι και η προσαρμοστικότητα που έχουν τα παιδιά! Ενώ ο μικρός μου ούτε να φάει, ούτε να πιεί νερό, ούτε καν να πάει στην τουαλέτα δεν μπορούσε μόνος του, ωστόσο απολάμβανε τις περιποιήσεις μας. Το τραύμα του δεν τον πονούσε και χειριζόταν την προσωρινή του αναπηρία λες και είχε γεννηθεί με τους επίδεσμους και το ταβλάκι στο χέρι. Για να θέσει, που λέμε και εδώ στην Κρήτη, «βουτούσε» θαρρείς, πρώτα με τους αγκώνες και μετά γυρίζοντας με την πλάτη ξάπλωνε προστατεύοντας τα χέρια του. Κοιμόταν ανάσκελα, με τα χέρια του αριστερά και δεξιά από το κεφάλι του. Έπιανε το γιαουρτάκι ανάμεσα στο δεμένο αριστερό του χέρι και στο στήθος του, και στην συνέχεια σφηνώνοντας το κουταλάκι ανάμεσα στα ακροδάκτυλα που πρόβαλαν πάνω από το ταβλάκι στο δεξί του χεράκι έτρωγε μόνος του κανονικά. Βέβαια, τις περισσότερες φορές απολάμβανε, σχεδόν απαιτούσε, τις τιμές μαχαραγιά που τον ταΐζουν και τον ποτίζουν οι υπήκοοί του. Έμοιαζε σχεδόν να διασκεδάζει φωνάζοντας «τσίσααα!», ενώ μας περίμενε μπροστά στην λεκάνη της τουαλέτας. Είχε πλάκα, πως μας επέβλεπε ενώ του κατεβάζαμε το παντελόνι και το βρακάκι, για να τον βοηθήσουμε να ευθυβολήσει με τον κίτρινο πίδακα…
Τις πρώτες τέσσερις μέρες η στολή του Spiderman έγινε μόνιμη αμφίεση. Τουλάχιστον το πάνω μέρος που δεν μπορούσαμε να βγάλουμε. Το μόνο που δεν μπορούσε να κάνει και του έλειπε ήταν… να ζωγραφίσει! Αυτό ήταν και η μοναδική αφορμή για γκρίνια, όταν την είχε ανάγκη.
«Τώρα πως θα ζωγραφίζωωω;…». Βλέπετε έχει κληρονομήσει το ταλέντο της μαμάς του.
«Μόλις βγάλουμε το ταβλάκι αντράκι μου, θα ζωγραφίζεις όπως πριν…» και την ώρα που ξεστόμιζα τις λέξεις μάντευα την απάντηση…
«Και πότε θα το βγάλουμεεε;;;..»
Περάσανε οι τέσσερις μέρες της ενδοφλέβιας αντιβίωσης και ελευθερώσαμε το δεξί χέρι. Σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Αν εξαιρέσεις την πρώτη απόπειρα να φάει γιαούρτι, όταν παρασυρμένος από την δύναμη της συνήθειας των τελευταίων ημερών, αφού «σφήνωσε» το κεσεδάκι ανάμεσα στο μπαταρισμένο αριστερό του χέρι και την κοιλιά του, έπιασε και πάλι το κουταλάκι με τα ακροδάκτυλα του δεξιού χεριού.
«Αφού βρε χαζούλι δεν έχεις πια ταβλάκι» του λέει χαχανίζοντας η Χαρούλα. Κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να γελάμε…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!


(το παραπάνω έργο είναι όντως του Ερμούλη μου... πριν καλά-καλά κλείσει τα τέσσερα!)
Είμαι ή δεν είμαι ο βασιλιάς των χαζομπαμπάδων!!!




16 σχόλια:

Unknown είπε...

Ωραία..Καλά νέα πριν κοιμηθώ!

popelix είπε...

Όλα καλά λοιπόν και καλορίζικο το νέο ιατρείο. Πέρνα και από το PopArt να παραλάβεις ένα βραβείο ;-)

http://popelix.blogspot.com/2010/06/popart.html

pediatre είπε...

Ευχαριστώ πολύ και τους δύο…
Έχετε δείξει την αγάπη σας ειδικά για τα μικρά μου και ήσασταν από τους βασικούς λόγους για να ξαναγράψω όσο μπορούσα πιο σύντομα.
Βασίλη… να είναι καλά τα νέα πάντα και για τον κούκλο σου…

Popelix… είναι τιμή μου το βραβείο, ειδικά από εσένα που είσαι από τις παλαιότερες, τις πιο πιστές αλλά και πιο ενημερωμένες αναγνώστριες.

Και πάλι σας ευχαριστώ και σας στέλνω τις ειλικρινείς ευχές μου για τις οικογένειές σας

παρασκευη..η αλλιως pizizi είπε...

Να ειστε παντα καλα και υγιεις! να αφησετε πισω σας αυτη την δυσαρεστη εμπειρια, και αν μεινει ενα σημαδακι δεν πειραζει θα ειναι σαν παρασημο ανδρειας για να του θυμιζει παντα ποσο γενναια το αντιμετωπισε..
Το καινουριο ιατρειο δεν το εχουμε ακομα επισκεφτει, οπως εχουμε πει δεν ειμαστε απο τους τακτικοι επισκεπτες, θα ερθουμε μεσα ιουλιο και θα το εξερευνησουμε..

pediatre είπε...

Παρασκευή… ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Ανταποδίδω τις ευχές και χαίρομαι που ακόμα δεν χρειάστηκε να έρθετε στο καινούργιο ιατρείο. Πάντως είναι φανταστικό! Δεν χορταίνω να το …ζω
Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα και με το καλό να τα πούμε από κοντά (μόνο για σέρβις-παρακολούθηση).

Ανώνυμος είπε...

Γενναίος πραγματικά ο Ερμής σας! Να είναι πάντα καλά και χαμογελαστός, μαχαραγιάς ή μη...

Unknown είπε...

Αγαπητέ Νίκο, χαίρομαι ιδιαίτερα που μετά από την πολύμηνη απουσία σου επιστρέφεις με τόσο ευχάριστα νέα για τον Ερμούκο!Τέλος καλό όλα καλά! Το καλοκαίρι είναι εδώ.Ευκαιρία να πνίξετε τις κακές αναμνήσεις στα υπέροχα μακροβούτια σας!Καλό καλοκαίρι...

pediatre είπε...

Ανώνυμε… Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και τις ευχές…
Star-voula… και εγώ χαίρομαι που ξαναβρεθήκαμε στο blog και μάλιστα όντως με ευχάριστα νέα. Με ξέρεις και ξέρεις πόσο μου λείπει…
Καλό μας καλοκαίρι… πολλά φιλιά στους άντρες σου!

Ανώνυμος είπε...

Πειράζει που εγώ εντυπωσιάστηκα περισσότερο με την καλλιτεχνική φλέβα του Ερμάκου; απίστευτος!!!! - γιατί στο δακτυλάκι του έριχνα καμιά κρυφή ματιά όταν έπαιρνα τον Μάνο από το σχολειό...
Γιατρέ, έχεις μια απίθανη οικογένεια!!!
Να είστε πάντα καλά, γεροί και δυνατοί!!! και μην αργήσεις τόσο να ξαναγράψεις... μας γεμίζεις με υπέροχα συναισθήματα!!!!
Με θαυμασμό...
Η μαμά του Μάνου

pediatre είπε...

Μαμά του Μάνου… ο θαυμασμός μου για την οικογένεια σου είναι αμοιβαίος… σας χάρηκα πολύ προχθές στην παραλία!
Μου αρέσει πολύ το γράψιμο και χαίρομαι να βλέπω ανταπόκριση.
Και εγώ κοκορεύομαι με το αναδυόμενο ταλέντο του μικρού μου (δεν το πίστευα ότι το έκανε μόνος του στο σχολείο!).
Η προσφώνηση «μαμά του Μάνου» είναι επιλογή μου. Το περασμένο Σάββατο, κάτι που με έσπρωξε να ανεβάσω επιτέλους την τελευταία ανάρτηση είναι η προσφώνηση από συνάδελφο που είδα τυχαία στο Ηράκλειο σε συνέδριο… Ξαφνικά ακούω μια φωνή πίσω μου να λέει «Εσύ δεν είσαι ο μπαμπάς του Ερμή;». Φούσκωσε το στήθος μου με περηφάνια… Ήταν η εισαγωγή για να μου πει ότι είχε μπει στο μπλογκ και είχε διαβάσει τις περιπέτειες των μικρών μου. Αποκτάς μια μοναδική διάσταση … ο μπαμπάς του Ερμή και της Χαράς
Καλό μας καλοκαίρι…

Elena είπε...

Tι ωραία που ο Σουπερμαν Ερμής είναι και πάλι έτοιμος να κάνει ωραίες ζωγραφιές ... Μόλις πέρασε και η λίγο ξώφαλτση για την Ελλάδα γιορτη των μπαμπάδων..."Χρονια Πολλά λοιπόν Μπαμπά του Ερμή και της Χαράς!"

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Νίκο πραγματικά μας έλειψες τόοοσο καιρό που είχες να γράψεις!
Σιδερένιος ο Ερμής σου και καλορίζικο το ιατρείο σου!(υποθέτοντας πως η φωτογράφια της ανάρτησης είναι από κει,ένα έχω να πω:φανταστικό!)
Συγχαρητήρια και στο μικρό σου καλλιτέχνη!
Δεν είναι εντυπωσιακό που ξυπνάς μια μέρα κι ανακαλύπτεις ότι το παιδί σου ξέρει να ζωγραφίζει?!!!
Να είστε πάντα γεροί και δημιουργικοί (οικογενειακώς!)
Φιλικά
Άννα,Βέροια

EmilOfCrete είπε...

Περαστικά του, 'σιδερένιος' και ...αραχνοΐσκιωτος! (Spider...*)

Μακάρι να είναι αυτό ό,τι χειρότερο θα του τύχει ποτέ...

Καλορίζικο το νέο ιατρείο και είθε να έχει μόνο επισκέπτες ...ρουτίνας!

Κρίνοντας από το παλιό και εφόσον μιλάμε για αναβάθμιση, φανταζόμαστε ότι το νέο θα πλησιάζει την τελειότητα!

Κατά Σεπτέμβρη καιρό που ο Αγγελάκος θα κλείνει τα 2, θα το τιμήσουμε για την προγραμματισμένη εξέταση και, αν δεν τα πούμε ως τότε, ευχόμαστε καλό καλοκαίρι χωρίς απρόοπτα (μόνο ευχάριστα) και με πολλά μπάνια.

Πολλά φιλιά στον μίνι-υπερ-ήρωα, να είστε όλοι καλά (τα παιδιά καλύτερα) και οι 'ασθενείς', απλοί 'πελάτες'!

Μαμά στο Δρόμο είπε...

Tι ωραία νέα! Ο Ερμής καλά, το δαχτυλάκι χωρίς κουσούρι και ταλέντο πηγαίο κι αστείρευτο! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου μπαμπά της Χαράς και του Ερμή!

pediatre είπε...

Elena… σε ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά σου λόγια. Ήσουν η μόνη που …με θυμήθηκες!

Άννα… μου λείψατε και εσείς πάρα πολύ! Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής στα γραπτά μας ραντεβουδάκια ;-ο
Το ιατρείο είναι υπέροχο, το έχει φιλοτεχνήσει η καλή μου και δεν χορταίνω να περνώ τον χρόνο μου εκεί… Ε!! έβαλα και εγώ κάποιες «πινελιές».
Είναι όντως τρομερό πως χαζεύεις τα παιδιά σου και ξαφνικά διαπιστώνεις πόσο σωστά πιάνει το μαρκαδόρο, ή πόσο σωστά πιάνει το κουτάλι και πως σκύβει σαν μεγάλος πάνω από το πιάτο για να μην λερωθεί… Μεγαλώνουν και δεν σταματούν να μας μαγεύουν…
Ευχαριστώ, για τις ευχές. Τις ανταποδίδω με πολύ αγάπη.

Αιμίλιε… σε ευχαριστώ πολύ. Σας περιμένω στο ιατρείο να το θαυμάσετε από κοντά, πάντα για service και όχι για αρρώστια… Είναι όντως πολύ special.
Καλά μπάνια και καλό μας καλοκαίρι (χρειάζονται τα θετικά λόγια στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε).

Μαμά στο δρόμο… σε ευχαριστώ για την αγάπη και τον ενθουσιασμό…
Το έπιασα το υπονοούμενο και έχεις δίκιο είμαι ο μπαμπάς του Ερμή και της Χαράς ακριβώς όσο είμαι ο μπαμπάς της Χαράς και του Ερμή! Σου αποκαλύπτω λοιπόν ότι ήδη γράφω την επόμενη ανάρτηση με …πρωταγωνίστρια!

Ανώνυμος είπε...

πραγματικα σαν παιδικη λογοτεχνια η αφηγηση σου..........δεν χορτενω να διαβαζω τις εμπειριες σας!!μου δινουν κουραγιο...και χαμογελω....
μαμα βικτωριας ανεφαλου....