Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, τουλάχιστον για τα ...παιδιά!

Στο μυαλό μου άρχισα και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές το σημερινό ποστ… Δεν έχω καθυστερήσει να γράψω τόσο καιρό άλλη φορά. Δυστυχώς, έσπασα κάθε προηγούμενο ρεκόρ… Ευτυχώς, η αιτία, ή μάλλον οι αιτίες, ήταν στην πλειοψηφία τους καλές. Η βασικότερη ήταν η μετακόμιση του ιατρείου μου. Μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, έκανα το μεγάλο βήμα και… νιώθω, ότι πλέον εργάζομαι στον παράδεισο!

Αρκετά όμως! Η τελική μου απόφαση για την σημερινή εισαγωγή ήταν να είναι σύντομη. Προχωρώ λοιπόν στην σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση. Αφιερωμένη σε όσους ανησύχησαν για τον Ερμούκο μου και μου το έδειξαν, μου το είπαν ή μου το έγραψαν.


Είναι εκπληκτικό το πώς επουλώνουν τις πληγές τους τα παιδιά! Η άκρη από το δακτυλάκι του Ερμή έχει θρέψει πλήρως. Μια αχνή γραμμούλα, μόλις που διακρίνεται και οριοθετεί το τμήμα που παραλίγο να αποχωριστεί για πάντα ο μικρός μου. Ένα μικρό νυχάκι έχει ξεκινήσει έναν εκπληκτικό αγώνα δρόμου, έχοντας διανύσει περισσότερο από τα δύο τρίτα της απόστασης μέχρι την άκρη του δακτύλου και μοιάζει να είναι αντάξιο του προκατόχου του. Όλα δείχνουν ότι, το περιστατικό που μαύρισε τις τελευταίες απόκριες σύντομα θα βουλιάξει και θα χαθεί στην λήθη. Αυτές οι αράδες θα μείνουν να μας θυμίζουν πως η καθημερινότητα του Ερμή άλλαξε για μερικές μέρες.
Μόλις πήγαμε σπίτι, μετά το νοσοκομείο, το αριστερό του χέρι ήταν μπαταρισμένο και στο δεξί του είχε ένα μικρό ταβλάκι να κρατά στην θέση του τον φλεβοκαθετήρα. Τις πρώτες δόσεις αντιβίωσης έπρεπε να τις πάρει ενδοφλέβια. Ήταν από τα λίγα σημαντικά πλεονεκτήματα του να έχει γιατρό πατέρα ο Ερμής μου. Όποιος άλλος, θα έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο για νοσηλεία, ενώ εμείς την κάναμε κατ’ οίκον…
Το τραύμα στο μικρό δακτυλάκι του ήταν πολύ σοβαρό. Αν και δεν είχε σπάσει το κόκαλο, ωστόσο είχε σχεδόν αποκαλυφθεί και υπήρχε κίνδυνος για μόλυνση.
«Για δύο πράγματα ανησυχούμε» μας εξηγεί ο ορθοπεδικός ενώ ετοιμάζεται να μας κάνει την πρώτη αλλαγή: «από την μία να αιματώνεται καλά όλη η περιοχή και από την άλλη να μην μολυνθεί». Ευτυχώς, το ροδαλό χρώμα στο δέρμα κάλυπτε όλη την περιοχή και παρόλο που η εικόνα ήταν ακόμα μακάβρια, με τα ράμματα και τα ξεραμένα αίματα, το τραύμα φαινόταν καλό και χωρίς μόλυνση. Το παλιό νύχι ήταν στην θέση του, σαν ένας φυσικός νάρθηκας, κάτι σαν φύλακας, για να προστατεύει και να κατευθύνει την επούλωση. Ο μικρός μου πόνεσε όταν ξεκολλούσαν οι γάζες στην αλλαγή και η Χαρούλα με ελαφρά πηδηματάκια αποχώρησε από το δωμάτιο. Μάλλον μετάνιωσε που επέμενε να έρθει μαζί μας.
Αξιομνημόνευτη είναι και η προσαρμοστικότητα που έχουν τα παιδιά! Ενώ ο μικρός μου ούτε να φάει, ούτε να πιεί νερό, ούτε καν να πάει στην τουαλέτα δεν μπορούσε μόνος του, ωστόσο απολάμβανε τις περιποιήσεις μας. Το τραύμα του δεν τον πονούσε και χειριζόταν την προσωρινή του αναπηρία λες και είχε γεννηθεί με τους επίδεσμους και το ταβλάκι στο χέρι. Για να θέσει, που λέμε και εδώ στην Κρήτη, «βουτούσε» θαρρείς, πρώτα με τους αγκώνες και μετά γυρίζοντας με την πλάτη ξάπλωνε προστατεύοντας τα χέρια του. Κοιμόταν ανάσκελα, με τα χέρια του αριστερά και δεξιά από το κεφάλι του. Έπιανε το γιαουρτάκι ανάμεσα στο δεμένο αριστερό του χέρι και στο στήθος του, και στην συνέχεια σφηνώνοντας το κουταλάκι ανάμεσα στα ακροδάκτυλα που πρόβαλαν πάνω από το ταβλάκι στο δεξί του χεράκι έτρωγε μόνος του κανονικά. Βέβαια, τις περισσότερες φορές απολάμβανε, σχεδόν απαιτούσε, τις τιμές μαχαραγιά που τον ταΐζουν και τον ποτίζουν οι υπήκοοί του. Έμοιαζε σχεδόν να διασκεδάζει φωνάζοντας «τσίσααα!», ενώ μας περίμενε μπροστά στην λεκάνη της τουαλέτας. Είχε πλάκα, πως μας επέβλεπε ενώ του κατεβάζαμε το παντελόνι και το βρακάκι, για να τον βοηθήσουμε να ευθυβολήσει με τον κίτρινο πίδακα…
Τις πρώτες τέσσερις μέρες η στολή του Spiderman έγινε μόνιμη αμφίεση. Τουλάχιστον το πάνω μέρος που δεν μπορούσαμε να βγάλουμε. Το μόνο που δεν μπορούσε να κάνει και του έλειπε ήταν… να ζωγραφίσει! Αυτό ήταν και η μοναδική αφορμή για γκρίνια, όταν την είχε ανάγκη.
«Τώρα πως θα ζωγραφίζωωω;…». Βλέπετε έχει κληρονομήσει το ταλέντο της μαμάς του.
«Μόλις βγάλουμε το ταβλάκι αντράκι μου, θα ζωγραφίζεις όπως πριν…» και την ώρα που ξεστόμιζα τις λέξεις μάντευα την απάντηση…
«Και πότε θα το βγάλουμεεε;;;..»
Περάσανε οι τέσσερις μέρες της ενδοφλέβιας αντιβίωσης και ελευθερώσαμε το δεξί χέρι. Σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Αν εξαιρέσεις την πρώτη απόπειρα να φάει γιαούρτι, όταν παρασυρμένος από την δύναμη της συνήθειας των τελευταίων ημερών, αφού «σφήνωσε» το κεσεδάκι ανάμεσα στο μπαταρισμένο αριστερό του χέρι και την κοιλιά του, έπιασε και πάλι το κουταλάκι με τα ακροδάκτυλα του δεξιού χεριού.
«Αφού βρε χαζούλι δεν έχεις πια ταβλάκι» του λέει χαχανίζοντας η Χαρούλα. Κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να γελάμε…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

(το παραπάνω έργο είναι όντως του Ερμούλη μου... πριν καλά-καλά κλείσει τα τέσσερα!)

Είμαι ή δεν είμαι ο βασιλιάς των χαζομπαμπάδων!!!