Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Η εποχή των μουσώνων ή πώς να βρέχεις όλο το σπίτι για να μένει στεγνό το …βρακάκι μας!

Καλοκαίριασε λοιπόν, και ήρθε ο καιρός να μάθουμε να μένουμε στεγνοί. Ο δρόμος όμως για το στεγνό βρακάκι είναι στρωμένος με πολύ υγρασία… Γυρίζω σπίτι μεσημεράκι, μετά από μια πολύ ζεστή μέρα. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο ακούω την μαμά μας να με ρωτά «Μάντεψε, ποιος έκανε τσίσα στο γιογιό;!»
Ήχο είχα και μόλις που πρόλαβα να αποκτήσω και εικόνα, για να θαυμάσω τον Ερμούκο να θριαμβολογεί «Η Χαούααα!!!», κάνοντας και μια κίνηση δείχνοντας την αδερφή του, παρόμοια με αυτή των μετεωρολόγων όταν μας δείχνουν το χάρτη με τα βαρομετρικά. Ξεσπάσαμε σε γέλια με την μαμά τους, γιατί έμοιαζε η παιδική αθωότητα και ο αυθορμητισμός του ενός, να φορά στα δικά μας ενήλικα μάτια ένα μανδύα ειρωνείας, στην θριαμβευτική αναφορά του στο κατόρθωμα της άλλης. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα ποιόν να πρωτοφιλήσω τον γλυκό ετοιμόλογο Ερμή ή την ώριμη Χαρούλα που κατάφερε να ελέγξει τον σφικτήρα της. Πήρε ένα πεταχτό φιλί ο μικρός που ήταν στο δρόμο μου, για να αρπάξω στην συνέχεια την μικρή και να την λούσω με μπράβο για το κατόρθωμα της (η μικρή δεν είναι και πολύ των φιλιών).
Η εκπαίδευση είχε ξεκινήσει χαλαρά εδώ και αρκετούς μήνες. Απλά βηματάκια στην αρχή.
Μάθημα πρώτο! Μαθαίνουμε ότι αυτό που κάνουμε στην πάνα λέγεται κακά και τσίσα: «πω-πω! Τι βαριά πάνα, πόσα πολλά τσίσα έκανε η Χαρούλα!», ή «πουφου! Κάποιος έκανε κακά!» και κατά την αλλαγή της πάνας περιγράφουμε σχολιάζοντας. Εγώ, ένεκα των διδύμων, έχω εφεύρει το «πριτς στοπ» (κατά το «πιτ στοπ» της F1), με βοηθό. Αν τα έχει κάνει ο Ερμής, έρχεται για βοηθός η Χαρούλα. Την καθίζω στο πάνω μέρος της αλλαξιέρας και ανάμεσα στα ποδαράκια της ξαπλώνει ο αδερφός της. Αρχικά, μου δίνει μωρομάντηλα για να καθαρίσουμε τα πολλά, πριν πάμε να καθαριστούμε στην βρύση. Ακολουθεί η πετσετούλα, η κρέμα και τέλος η πάνα. Εννοείται ότι, κλείνουμε το καπάκι από τα μωρομάντηλα ή την κρέμα, παρακολουθούμε όλη την διαδικασία καθαρίσματος, (με τις επεξηγήσεις «εδώ πετάμε τα κακά» κλπ) και πάντα παίρνουμε την λεκτική ανταμοιβή «τι καλή βοηθό που έχω εγώ! Μπράβο, μωρό μου». Φυσικά, το σκηνικό λαμβάνει χώρα και με αντεστραμμένους όρους.
Μάθημα δεύτερο! Εξοικείωση με την τουαλέτα και το γιογιό. Από περίπου 15μηνών, αποκτήσαμε κάτι μικρά, πλαστικά καθηκάκια, κοινώς γιογιό (στα ελληνικά!). Ειδικά στην αρχή, η χρήση τους, μόνο για αυτή του κατασκευαστή τους δεν ήταν. Το μέσα μέρος, εκείνο που συλλέγει τις δημιουργίες, είναι αποσπώμενο, μαζί με το καπακάκι του. Ο Ερμής, συνήθιζε να το βγάζει, και να μπαίνει και με τα δύο ποδαράκια, μέσα στην τρύπα που δημιουργούταν. Άλλες φορές, ανέβαιναν απάνω όρθιοι φωνάζοντας «ολέ!». Πολύ σύντομα, τα πλαστικά καπάκια εξαφανίστηκαν και αποφασίσαμε τα γιογιό να τα έχουμε μόνο στο μπάνιο.
Μάθημα τρίτον! Η πράξη, αυτή καθ’ αυτή! Όταν ξυπνάς αξημέρωτα, με ένα ή ακόμα δυσκολότερα, με δύο μωρά και σκοπός σου είναι, να τα απασχολείς, χωρίς να ξυπνήσει τζάμπα και η καλή σου, είναι στιγμές που πρέπει να αυτοσχεδιάζεις. Από τις μεγαλύτερες προκλήσεις είναι όταν σε καλεί επειγόντως η φύση… Όταν ήταν μικρότερα τα «μπουντρούμιαζα» μέσα στην μπανιέρα, στην πορεία τα κάθιζα στην αλλαξιέρα και τελευταία τα βάζω να κάθονται στα γιογιό και να μιμούνται ότι κάνει ο μπαμπάς… Δεν ξέρω πως σας ακούγεται, πάντως είναι μια κωμικοτραγική πραγματικότητα. Κάποιες φορές που έχω όρεξη, γέρνω την πλάστιγγα προς την κωμωδία, τονίζοντας κάπως την προσπάθεια και τα οπτικοακουστικά εφέ, και στην συνέχεια προτρέποντας τα ζουζούνια μου να μου δείξουν πως κάνει ο μπαμπάς. Είναι όλα τα λεφτά, ένα πιτσιρίκι που κάθεται σε ένα καθηκάκι και σφίγγεται μέχρι που κοκκινίζει! Δεν κρατιέμαι, και σκάμε και οι δύο ή και οι τρεις στα γέλια.
Αφού λοιπόν, κατανοήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας (κακά ή/και τσίσα), δούμε που επιθυμούμε να καταλήξουν (γιογιό ή τουαλέτα) και μάθουμε και τον τρόπο (τι περιμένατε να διαβάσετε σε αυτή την παρένθεση άραγε;), μένει να καταφέρουμε να τα σουμάρουμε όλα στα μυαλουδάκια τους.
Άλλα παιδάκια δεν είναι έτοιμα, όπως ο Ερμής που είτε κάπου τα κατάλαβε λάθος, είτε μας δουλεύει. Ενώ έχει κάνει κακά και κινδυνεύει η Ελλάδα να αποκλειστεί μόνιμα από την συνθήκη του Κιότο, παρόλα αυτά επιμένει «όχι Εμη κακά, όχι Εμή κακά».
Άλλα παιδάκια είναι έτοιμα, απλά τα μπερδεύουν λίγο, όπως η Χαρούλα, που μας ενημερώνει «Χαλά, κακά», είτε κάνει ψιλό είτε χοντρό. Βέρα κρητικιά από τα γεννοφάσκια της. Μέχρι να πάρω χαμπάρι ότι στο Ρέθυμνο λένε «κατούρησε» εννοώντας και τα δύο (κακά και τσίσα), πήγα να πάθω. Ακόμα θυμάμαι, την μάνα που ήρθε στις πρώτες βοήθειες του Νοσοκομείου, να μου ανακοινώσει «Γιατρέ, το μωρό έχει να κατουρήσει μια βδομάδα τώρα!». Την παραμικρή σχέση με την ιατρική να έχεις, καταλαβαίνεις ότι είναι σαν να έρθει κάποιος και να σου πει «το παιδί έχει να αναπνεύσει εδώ και μια ώρα!». Από τα πρώτα ιδιωματικά κρητικά που έμαθα και δεν θα ξεχάσω!
Άλλα τέλος παιδιά, παραείναι έτοιμα και σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις του τύπου «τι είναι τα κακά ή τα τσίσα» (απάντηση: τα σκουπιδάκια που περισσεύουν από ότι φάμε και ότι πιούμε) ή «και που πάνε τα κακά/τσίσα» (απάντηση: πάνε στην θάλασσα). Σε αυτά τα παιδιά, η πρόκληση έγκειται κυρίως στο να τα πείσουμε, σεβόμενοι το αίσθημα του δημιουργού, που μπορεί να νιώθουν. Μην θεωρείτε δεδομένο ότι τα «κακά» είναι κακά και για αυτόν που τα «έκανε». Είναι φορές που είναι πιο διπλωματικό, να τα αποχαιρετήσετε μαζί, όταν ξεκινούν το ταξίδι τους για την θάλασσα. Δώστε τους την ικανοποίηση να τραβήξουν το καζανάκι. Σε αυτά τα τελευταία, τα πιο ώριμα, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε και ένα κόλπο που μου έμαθε μια μαμά στο ιατρείο. Βρίσκεις κάποιον αγαπημένο ήρωα, όπως μια νεράιδα, μια πριγκίπισσα, τον σπάιντερ μαν ή την σταχτοπούτα και κάτι που αρέσει στο παιδί σου για ανταμοιβή. Όχι πολύ μεγάλο (όπως ποδήλατο), αλλά κάτι μικρό (όπως μπισκότο, σοκολατάκι, μικρό παιχνίδι κλπ). Στην συνέχεια σκαρώνεις μια ιστορία του τύπου «ξέρεις τι έμαθα σήμερα; ο/η «ήρωας/ίδα», έρχεται και αφήνει στο παράθυρο του μπάνιου ένα «δωράκι» σε όποια παιδάκια κάνουν τσίσα στο γιογιό τους. Θέλεις να δοκιμάσουμε;». Εάν το μικρό μας ψαρώσει, έχουμε έτοιμο στην τσέπη μας ή στην θέση του, το δωράκι έκπληξη και εάν τα καταφέρει, διαπιστώνετε με ενθουσιασμό ότι η ιστορία είναι αληθινή και ο ήρωας του, του έφερε δωράκι. Αυτό χρειάζεται για μόλις λίγες μέρες και στην συνέχεια το παιδί μαθαίνει να ελέγχει το σφικτήρα του χωρίς ανταμοιβή. Το δώρο πλέον του ήρωα του, είναι ότι του έμαθε να κατουράει (ή να κάνει κακά).
Πως θα διακρίνεις όμως, σε ποια φάση βρίσκεται το βλαστάρι σου; Απλά, δοκιμάζεις κατά καιρούς. Πριν τα κάνουμε μπάνιο το βράδυ, κάτι μεταξύ παιχνίδι και προσπάθεια, δοκιμάζαμε όπως τα έχουμε γυμνά, να καθίσουν λίγο στα γιογιό. Πριν από μερικές μέρες η Χαρούλα κατάφερε να παραγάγει μια μικρή ποσότητα. Ακολούθησε Το Πάρτυ! Ούτε στο πανεπιστήμιο να έμπαινε (ξέρετε το κλασσικό ελληνικό «μπράβο! Χαρούλα, και εγώ θα σου πάρω αυτοκίνητο!»). Την δεύτερη βραδιά έγινε μάλλον πιο συνειδητά. Η μικρή μου ήταν έτοιμη, έκατσε, σφίχτηκε λίγο και κατάφερε να αδειάσει ότι υπολείμματα είχαν απομείνει στην κύστη της.
Κάπως έτσι, τώρα που ζέστανε ο καιρός, η μικρή μου φόρεσε τα πρώτα της βρακάκια. Κάθε μια ώρα, την ρωτάμε και μετά την καθίζουμε στο γιογιό και όλο και κάτι καταφέρνει. Όσο για τον Ερμή, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λίγο διότι δεν έμοιασε να πτοήθηκε από το γεγονός ότι και εκείνου του βγάλαμε την πάνα. Όταν τον βάζαμε στο γιογιό, σκέτη λειψυδρία, σε αντίθεση με τις λιμνούλες που ξαφνικά εμφανίζονταν σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Μέσα σε λίγες ώρες είχε κάνει μούσκεμα όλα τα βρακάκια που είχαμε προμηθευτεί, οπότε αναγκαστήκαμε να συμβιβαστούμε προσωρινά και να του φορέσουμε και πάλι την πάνα. Όχι ότι και η Χαρούλα μένει «ακατούρητη» συνεχώς. Αν ξεχαστούμε και περάσει λίγο η ώρα, ή πιεί λίγο παραπάνω, ή ενθουσιαστεί με το παιχνίδι, βρέχεται και εκείνη. Απλά το ισοζύγιο με την Χαρούλα, αναφορικά στα βρακάκια που στεγνώνουν σε σχέση με αυτά που βρέχει, είναι θετικό και μας επιτρέπει να συνεχίζουμε την προσπάθεια. Εννοείται ότι προς το παρόν και τα δύο κοιμούνται με πάνα (σημάδια για να την βγάλουμε και την νύχτα, θα είναι ο καλός έλεγχος την ημέρα σε συνδυασμό με στεγνές πάνες τα πρωινά μόλις ξυπνούν). Συνήθως, ο έλεγχος των σφικτήρων την νύχτα, ακολουθεί αυτόν της ημέρας.
Ένα από τα απροσδόκητα ατυχήματα, έγινε προχθές το μεσημέρι (3ο εικοσιτετράωρο εκπαίδευσης) όταν η βέρα Ρεθυμνιώτισα Χαρούλα κατούρησε το χοντρό της (μετ.: έκανε κακά), μέσα στο βρακάκι της και συνέχισε αμέριμνη το παιχνίδι. Η «τούρτα» έκπληξη μας προέκυψε όταν ανυποψίαστοι πήγαμε να της κατεβάσουμε το βρακάκι για την ωριαία επίσκεψή της στο γιογιό. Το καλό ήταν ότι συνέχισε την προσπάθεια και έκανε και μια μικρή κατάθεση και στο γιογιό.
Ο δε Ερμής, το πήρε Μανιάτικο, αφού η Χαρούλα τα πάει καλά με το γιογιό, είναι δική της υπόθεση. Ούτε το δικό του να πλησιάσει δεν θέλει. Τον ρωτάμε και εκείνον, χωρίς να τον πιέζουμε, «θέλεις να καθίσεις και εσύ λίγο στο γιογιό σου;», για να δεχθούμε κατά μούτρα ένα απαξιωτικό και κατηγορηματικό «Όχι!». Είπαμε λοιπόν ότι θα περιμένουμε και ότι απλά θέλει τον χρόνο του. Η λύση, μας προέκυψε εντελώς τυχαία χθες. Πήραμε για την λεκάνη έναν εντυπωσιακό «θρόνο». Είναι ένα πτυσσόμενο καθισματάκι, με μια σκαλίτσα, που δίνει την δυνατότητα στο παιδί να κάθεται στην δική μας τουαλέτα. Μάλιστα το σκεπτικό ήταν, όταν αργότερα ο Ερμής κατουράει όρθιος, να μπορεί να ανεβαίνει και να πατάει για να τα κάνει στην λεκάνη. Όπως λοιπόν το συναρμολογούσα, έμοιαζε με κάποιο παιχνίδι και όταν το πρωτοτοποθέτησα ο Ερμής διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία. Τον αφήσαμε λοιπόν και έκατσε εκείνος λίγη ώρα και μετά ακολούθησε η Χαρούλα, με την καθιερωμένη πια κατάθεσή της. Αυτή την φορά τα εύσημα τα έλαβε και ο Ερμής. Όλο και πιο συχνά θέλει και ο ίδιος να κάθεται στον «θρόνο» και να κάνει ότι σφίγγεται. Πιστεύω πως είναι ζήτημα χρόνου να ακούσουμε το πολυπόθητο τσιρτσίρισμα από τις δημιουργίες του μικρού μας στην λεκάνη.
Ωριμάζουν τα μικρά μου, όπως ωριμάζει και η γραφή μου μέσα από το blog που μοιραζόμαστε. Ένας χρόνος μετά και νιώθω τις οικογένειες μου να μεγαλώνουν. Μέσα σε ένα χρόνο και μέσα κυρίως από τις εμπειρίες από την δική μου οικογένεια, απόκτησα μια νέα, γοητευτική, τρυφερή οικογένεια. Όλους εσάς.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα.

11 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Didaktiko ke idieteros (pio poly ki apo alles fores) psixagogiko sas vrikso giatre mu...!

:)

popelix είπε...

Εύχομαι καλή επιτυχία στις προσπάθειές σας και ... πολλή υπομονή! Κάτι που δούλεψε σε μένα ήταν το ξεγύμνωμα στη μπανιέρα και η βρύση λίγο ανοικτή. Λίγο η γύμνια, λίγο το τρεχούμενο νερό και ... τσσςςςςςςς ... να τα τσισάκια! Το καλοκαίρι είναι ιδανική εποχή για εκμάθηση τουαλέτας. Δέλεαρ επίσης αποτελούν και τα όμορφα βρακάκια που μοιάζουν με της μαμάς και του μπαμπά! Μπορεί να δοκιμάσει κανείς και πλενόμενα βρακάκια εκμάθησης. Το παιδί καταλαβαίνει ότι βρέχεται αλλά το ενισχυμένο βρακάκι κρατάει κάμποσα από τα παραγόμενα ;-) Ρίξε μια ματιά αν θέλεις στα ακόλουθα links:
http://www.ecofamily.gr/index.php?target=products&product_id=193
http://www.gabi.gr/store/Product/CategoryInfo.aspx?cid=7

Ελπίζω να τα καταφέρετε σύντομα γιατί με δύο μωρά σε πάνες μιας χρήσεως ... το σκουπίδι θα μαζεύεται βουνό! Γνωρίζεις ότι σε κάθε παιδί αντιστοιχεί ένας τόνος σκουπίδια από πάνες, έτσι;

Φιλάκια στα ζουζουνάκια σου!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Pediatre,
είχα κάποια κενά στην ενημέρωσή μου τόσο καιρό (ανωτέρα βία) αλλά σήμερα πρωί πρωί τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα όλα. Είμαι έτοιμη για εξετάσεις!
με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα τις περιπέτειες του γιο γιο διότι είναι η φάση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. και ησύχασα γιατί αναγνώρισα κοινά σημάδια. οπότε λέω, είμαι στο σωστό δρόμο! για μια ακόμα φορά βοήθησες πολύ και σε ευχαριστούμε. κάτι ακόμα: μπορείς σε παρακαλώ να αναφερθείς στο θεμα της διατροφής στην ηλικία των 2-2,5 χρόνων;παρατηρώ ότι ο μικρός μου αρχίζει να μη θέλει τα φρουτα (του αρέσει μόνο ο χυμός πορτοκάλι) τα οποία προσπαθώ με χίλιους τρόπους και τεχνάσματα να του δώσω. Πολλούς χαιρετισμούς, Βασιλική - Ναύπλιο

Διόνα είπε...

Καλησπέρα και από μένα και καλή συνέχεια στις προσπάθειες!
Πάντως είναι απίστευτο πώς στη διάρκεια της εκπαίδευσης για την τουαλέτα του παιδιού, εντάσσουμε κι εμείς οι γονείς στην καθημερινότητά μας ένα ζήτημα στο οποίο κανονικά δεν αναφερόμαστε ποτέ! Η γιογιό-συζήτηση είναι στο πρόγραμμα προκειμένου να δει και να νιώσει και το παιδάκι ότι δεν είναι κάτι τρομερό αλλά κάτι που κάνουν όλοι -- και ο μπαμπάς και η μαμά.
Άλλο ένα στοιχείο οικογενειακού σουρεαλισμού :)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Να 'σαι καλά, το καταδιασκέδασα το....ευθυμογράφημα "Οδηγίες προς ..κατουρημένους"
Μεγάλη φάση τούτη η μεταβατική περίοδος μέχρι να συνηθίσουν. αλλά σε χαίρομαι όσο δε φαντάζεσαι, τρυφερέ πατερούλη, που ασχολείσαι μαζί τους.
Να μου τα φιλήσεις!

Α...και ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ για τη ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ!!!!
Να ζήσεις να τα καμαρώνεις!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ! ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ (2.5 ΧΡΟΝΩΝ) ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ....ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΓΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΑΥΤΗς ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΓΑΛΑ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ Π.Χ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 30' ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΓΑΛΑ. ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΠΙΝΕΙ 1.5 ΛΙΤΡΟ ΓΑΛΑ ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ. ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΟΤΙ ΦΑΓΗΤΟ ΤΡΩΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΤΡΟΦΕΣ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΡΩΕΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΡΟΦΩΝ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ. ΦΙΛΙΚΑ ΜΑΡΙΑ - ΑΘΗΝΑ

Ανώνυμος είπε...

Aγαπημένε Pediatre,
To κειμενάκι που ακολουθεί μου το έστειλε ένας καλός φίλος και το παραθέτω χωρίς σχόλια...
"Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε
αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε
δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να
κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς
ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια
10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο
της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια
φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και
προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι
κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα
και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο
τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά
γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι
τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε
δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε
κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν
παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο
για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε
καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος
από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή
αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας
το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με
ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε
μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο
δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι
εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα
χείλη
τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή,
παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να
συμβιβαστούν με την απογοήτευση.. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι
και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν
όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην
παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και
ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για
να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και
γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα...
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν
παιδί"
Πολλούς χαιρετισμούς, Βασιλική - Ναύπλιο

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Καλό καλοκαίρι

pediatre είπε...

Αν νομίζετε ότι η σιγή μου οφείλεται στην καλοκαιρινή ραστώνη, πλανάστε πλάνιν οικτράν… Όχι ότι έπαθα κάτι! Όχι, απλά η δουλειά στο ιατρείο χτυπά κόκκινο. Στο σπίτι η καθημερινότητα σε συνδυασμό με την κούραση, γεμίζει ασφυκτικά το 24ωρο… Και μάλιστα καλοκαιρικάτικα, όταν υποτίθεται ότι και η δουλειά στο ιατρείο μειώνεται, αλλά και οι συγγενείς καταφθάνουν και μας ανακουφίζουν από το τρέξιμο στο σπίτι…
Ας μην γκρινιάζω, και επιτρέπω στην κούραση να μιλά για εμένα.

Mh xeirotera… για ακόμα μια φορά τονωτικός και ενθαρρυντικός.
Να είσαι πάντα καλά και να περνάς ένα υπέροχο καλοκαίρι

Popelix… για ακόμα μια φορά συμπληρωματική και ενημερωμένη.. Πολύ καλές οι ιδέες σου, μόνο το νερό να στάζει σε κάποιο κουβά και μετά να το χρησιμοποιείς (πότισμα ή καζανάκι), αλλιώς η εκπαίδευση στην μπανιέρα, δεν θα είναι και τόσο οικολογική.
Περιττό να σου γράψω ότι δεν έχω προλάβει να μπω στα site που μου γράφεις…
Ο Ερμούκος ακολούθησε με μια βδομάδα την Χαρά και ήδη τα τελευταία βράδια ξυπνά με στεγνή πάνα, οπότε έχουμε γίνει έξτρα οικολογικοί και οικονομικοί οικογενειακώς
Σε ευχαριστώ, για τα σχόλια. Καλό καλοκαίρι σε εσένα και την οικογένεια σου.

Βασιλική… χαίρομαι που φαίνομαι χρήσιμος, αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός μου. Θα προσπαθήσω στο μέλλον να αναφερθώ στην δίαιτα μετά τα πρώτα δύο χρόνια ζωής, αν και δεν διαφέρει πολύ από την σωστή διατροφή του ενήλικα. Καλά πάντως κάνεις και δεν τον πιέζεις, αλλά προσπαθήσεις να το «πείσεις» ή έστω «ξεγελάσεις» να θέλει ο ίδιος τα φρούτα.
Το κείμενο του φίλου σου, γεμάτο εικόνες και αναμνήσεις με ταξίδεψε… όμως ας προσπαθήσουμε να μειώσουμε την πιθανότητα του μοιραίου… Και στα δικά μας μικράτα, υπήρχαν ατυχήματα, θάνατοι και αναπηρίες παιδιών. Έχει απόλυτο δίκιο ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε. Έκανα τα περισσότερα από όσα περιγράφει και μάλιστα στον υπερθετικό. Αυτό που λέω συχνά για τα παιδιά μου είναι ότι αν μου αξιώσουν το 1/10 από αυτά που έχω κάνει εγώ στους δικούς μου, με τρομοκρατεί το μέλλον που με περιμένει. Όμως δεν μπορούμε να μην προσπαθήσουμε τουλάχιστον για ένα όσο το δυνατό ασφαλέστερο περιβάλλον…

Διόνα… οι ευχές σου έπιασαν τόπο. Ο Ερμούκος, ακολούθησε και εκείνος, και πάνω από 15ήμερο, χρησιμοποιεί την ημέρα μόνο το γιογιό. Μάλιστα, έχει 2-3 πρωινά που έχει καθιερώσει το να κάθεται και να σφίγγεται, κοκκινίζοντας το προσωπάκι του καταφέρνοντας να ενεργηθεί, για να ακολουθήσει το τελετουργικό του αποχαιρετισμού στο ταξίδι για την θάλασσα «γεια κακά» και «εγώ έκανε και τσίσα και κακά…» (η «αυτοεπιβράβευση»).
Όντως υπέροχος οικογενειακός σουρεαλισμός…
Να είσαι καλά, καλό καλοκαίρι!

Γλαρένια μου κυρά… ευχαριστώ για τις ευχές και τον ενθουσιασμό!
Καλό καλοκαίρι στην γλαρο-οικογένεια!

Μαρία… θα προσπαθήσω να αναφερθώ στην διατροφή μετά τον 2ο χρόνο ζωής, αν και όπως απάντησα και στην Βασιλική πλησιάζει πολύ στο δικό μας σωστό τρόπο διατροφής, με κάποιες αλλαγές αναφορικά κυρίως στα λίπη. Πάντως, μην το παρακάνεις με το γάλα και κυρίως μην το συνδυάζεις με τροφές πλούσιες σε σίδηρο (βλ. φακές). Το γάλα, με το ασβέστιο του, δεσμεύει το σίδηρο και μειώνει την απορρόφησή του.
Αυτά προς το παρόν. Καλό καλοκαίρι!

Dionysos… καλό καλοκαίρι και σε εσένα…

Μαργαρίτα Συγγενιώτου είπε...

Καλημέρα, γιατρέ. Σε διαβάζω καιρό και πάντα γελάω με τα μικρά. Η δική μου είναι λίγο πιο μεγάλη (2,5 χρονών) και είμαι από τις τυχερές. Τα έκοψε όλα μόνη της, χωρίς πρόβλημα (πιπίλα, θηλασμό). Και τώρα πήγε δύο βδομάδες διακοπές με τη γιαγιά και γύρισε με βρακάκι ("δεν τη θέλω πια τη βρωμοπάνα" δήλωσε). Φοράμε μόνο τη νύχτα ("Σκεφτήκαμε μήπως ξεχάσω να κάνω τσίσα στο γιογιο τη νύχτα" είπε στον μπαμπά της), αλλά κι αυτή δεν τη χρησιμοποιεί. Δεν είχαμε ούτε ένα ατύχημα ή ψεύτικους συναγερμούς. Είναι συναρπαστικό το πώς αλλάζουν συνήθειες και μεγαλώνουν. Δεν μπορώ ακόμη να συνηθίσω ότι είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, κανονικός. Φιλιά και να περνάτε όλοι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Pediatre,
Η αλήθεια είναι ότι ανησύχησα με την απουσία και χαίρομαι που οφείλεται σε ευχάριστη κούραση...
Πολλούς χαιρετισμούς και καλό καλοκαίρι σε όλους, Βασιλική- Ναύπλιο