Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός

Παρ όλες τις βρόχινες παραφωνίες, το καλοκαίρι είναι εδώ! Άλλωστε, αυτό το νόημα έχει η Άνοιξη, να μας προετοιμάσει για τις επερχόμενες ζέστες. Έβρεξε λίγο, και δρόσισε. Το ποτισμένο χώμα, μοσχομύρισε. Έγιναν ένα χαρμάνι, το βρεγμένο χώμα με την μυρωδιά από την γαρδένια, τα τριαντάφυλλα και λίγο από το αγιόκλημα. Και ταξίδεψα! Πήρα μια βαθιά τζούρα, και βρέθηκα στο πατρικό μου, με την γιαγιά μου και τον παππού μου. Είναι αλήθεια, οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο ταξιδεύουμε κοντά τους, με την σκέψη, τα αρώματα, τους ήχους και τα γραφόμενα. Αυτό κάνω και εγώ εδώ και κοντά ένα χρόνο…
Πλησιάζουν τα πρώτα γενέθλια του blog. Ένας χρόνος γεμάτος αναμνήσεις. Χρώματα και αρώματα, που τραγουδά και ο Ξυλούρης. Όλα δείχνουν ότι είμαστε μόνο στην αρχή. Χαίρομαι την γυναίκα μου, που την βλέπω να γεμίζει το πουγκί των αναμνήσεων των δίδυμων. Μαγειρεύει, και τα παιδιά κάθονται το καθένα από μια πλευρά του τραπεζιού και «βοηθάνε». Η Χαρούλα, και καλά, ραντίζει με νερό και ο Ερμής, τάχαμου, προσθέτει το αλάτι. Αν τους ρωτήσεις ξέρουν:
-Τι βάζει η μαμά στην ζύμη;
-Νεόοο! Φωνάζει η μικρή
-αατι! Προσθέτει ο μεγάλος
-Και τι άλλο;
Έχουν ήδη σηκώσει τα κεφαλάκια τους, σαν να έχουν αρχίσει ήδη να εκφέρουν την λέξη, κερδίζοντας χρόνο για να σκεφτούν και ξαφνικά ανεβοκατεβάζουν τα κεφαλάκια τους, με την έκφραση του νικητή, φωνάζοντας
-Αλέλιιι!
Θέλω να γεμίζουν με όμορφες στιγμές όλη τους την ζωούλα. Να μυρίζουν και αυτά αγιόκλημα, όταν μεγαλώσουν, και να ξεχειλίζουν τα μάτια τους από συγκίνηση, από την ανάμνηση του πατρικού τους. Την ίδια συγκίνηση που προσδοκώ να νιώθω και εγώ, διαβάζοντας αυτές τις αράδες και παίζοντας με τα μικρά των μικρών μου…
Έχει μια μυρωδιά από παρελθόν το blog και ίσως και λίγο από εγωισμό. Αν και στην ουσία μοιράζεσαι κομμάτια από την ζωή σου, ή μάλλον από την ψυχή σου, λειτουργεί και σαν καθρέφτης. Κάτι σαν το είδωλό σου στα μάτια των άλλων ή ακόμα και στα δικά σου μετά από κάποια χρόνια… Αξίζει! Χαίρομαι, να μας διαβάζω. Χαίρομαι, να είμαι μέρος αυτού του όμορφου, αυθόρμητου χώρου. Χαίρομαι, όταν με πειράζει η θεια μου, προκαλώντας με να συνεχίσω να γράφω γιατί «ευτυχώς που υπάρχει και το blog σου και μαθαίνω τα νέα σας…». Χαίρομαι, όταν και εγώ μαθαίνω τα νέα κατορθώματα των ανιψιών μου, από το blog της κουνιαδούλας μου.
Μιλώντας λοιπόν για νέα, πριν από ένα δεκαπενθήμερο τα δίδυμα έγιναν …ΔΥΟ ΧΡΟΝΩΝ! Διανύουν μια από τις πιο όμορφες περιόδους. Βελτιώνουν την κινητικότητα τους και επιτέλους, όλο και πιο συχνά κάνουμε βόλτες χωρίς το καρότσι μας. Κρατάμε χεράκι και σουλατσάρουμε στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. «Όχι αγκαγιά» μας επισημαίνει ο Ερμής, κουνώντας δεξιά και αριστερά το χεράκι του με τον δείκτη τεντωμένο. Στην αρχή, είτε επειδή κουραζόντουσαν εύκολα, είτε επειδή προτιμούσαν την αγκαλιά, κάνανε ξαφνικά, εκεί που περπατούσαμε, επιτόπια στροφή γύρω από τον άξονα του χεριού και αρπάζανε το πόδι μας, σινιάλο ότι θέλουν αγκαλιά. Αρχίσαμε λοιπόν και εμείς να εξηγούμαστε… «όχι αγκαλιά τώρα. Τώρα βόλτα». Συνδύασαν λοιπόν τα μικρά την βόλτα με το περπάτημα και τώρα απολαμβάνουμε τις απογευματινές μας εξορμήσεις στα μαγαζιά. Για την δε Χαρούλα, φρόντισαν οι δικοί μου και δεν αφήνει βιτρίνα για βιτρίνα που να μην σταματήσει για να χαζέψει.
Αν όμως η βελτίωση στις κινητικές δεξιότητες είναι αισθητή, αυτό που μας ενθουσιάζει είναι οι καθημερινές εκπλήξεις στον λόγο. Βρίσκονται στη φάση που πασχίζουν να επικοινωνήσουν όσο πιο ολοκληρωμένα μπορούν, χρησιμοποιώντας ρήμα και δειλά-δειλά, όλο σωστότερα και αντωνυμίες. Έχει όμως πολύ πλάκα να τα χαζεύεις να παλεύουν για να κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Είμαστε στην κουζίνα και τους ετοιμάζω τα πρωινά γάλατα. Αρχίζουν λοιπόν, με αισθητή βραδύτητα στον λόγο
-Όοοχι Εμή πιάνει ροθ ποτήιι, Χαλά μόνο πίει ροθ ποτήι, Εμή μπλέ ποτήι πίνει
Για να έρθει η απάντηση από απέναντι…
-Όοοχι Χαλά μααίρι (μαχαίρι), μόνο μαμά μααίρι..
Ξεκινούν και λες άντε να δούμε που θα καταλήξει. Βλέπεις την προσπάθεια να ολοκληρώσουν προτάσεις με νόημα. Τώρα, με τα δικά μου παιδιά, κατάλαβα τι σημαίνει στην ανάπτυξη, πρόταση με ρήμα ή πρόταση με δύο λέξεις. Μικρότερα, ήταν φορές που σε ξεγελούσαν ότι χρησιμοποιούν ρήμα, ενώ αυτά απλά λέγαν σαν μία λέξη πχ «μαμά-νάνι». Πλέον η Χαρούλα, πολύ συνειδητά μαλώνει τον αδερφό της, όταν κάνει θόρυβο τα πρωινά: «μη Εμή! Μαμά οιμάται. Οιμάται μαμά». Ο Ερμούκος εκδηλώνει την αγάπη του, και μόλις δει κάποιον αρχίζει «παππού, τάτε. Τάτε παππού!», χτυπώντας το χεράκι του στο μαξιλάρι του καναπέ, προτρέποντας τον πατέρα μου να καθίσει. Από την άλλη, η μικρή μου δηλώνει-απαιτεί, «Εγώ! τωια βότα» και φορά το καπέλο της, προειδοποιώντας τους γονείς μου να μην διανοηθούν να καθίσουν γιατί, μετά την βόλτα του Ερμή, σειρά έχει της Χαράς. Όλο και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις. Βέβαια το λεξιλόγιο συχνά είναι κατανοητό από λίγους. Άντε τώρα κάποιος άσχετος με τα δίδυμά μου, να καταλάβει ότι όταν φωνάζουν «τος, τοσσς» μπαίνοντας στο δωμάτιο, εννοούν «φως» ή ότι θαυμάζουν το φεγγάρι και συχνά του στέλνουν φιλιά προσκαλώντας το κοντά μας, κοιτώντας προς τον βραδινό ουρανό, δείχνοντας και λέγοντας «έα γγάρι, έα!».
Αυτά τα όμορφα, χτίζουν σιγά-σιγά τα βλαστάρια μας. Εκεί που χαζεύεις την Χαρούλα σου αποκοιμισμένη, έρχεται σαν βροντερό χαστούκι η είδηση… Νεαρός πρόσφατα αποφυλακισμένος, μαχαίρωσε στην καρδιά και σκότωσε 21χρονο φοιτητή, επειδή τόλμησε, κατά λάθος, να του ρίξει κάτω το σουβλάκι στο σουβλατζίδικο!!! Πρόλαβε και ζήτησε και συγνώμη το έρημο το παλικάρι, πριν ο θρασύδειλος του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά.
Ποτίζεις στιγμή την στιγμή, με ροδόνερο από την ψυχή σου, για να ανθίσει και να μεγαλώσει το βλαστάρι σου και έρχεται ένα ανθρωπόμορφο τέρας, αποφυλακισμένο μετά από πολιτική παρέμβαση, και στο θερίζει. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και οι τοπικοί παράγοντες αυτού του ευλογημένου και συνάμα καταραμένου τόπου, θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένοι δια νόμου, να παρακολουθούν τις κηδείες και το θρήνο για τα αδικοχαμένα παιδιά. Ο εκτελεστής κρύβεται κάπου στα βουνά, ενώ ο πραγματικός αυτουργός ζεσταίνει κάποια βουλευτική καρέκλα.
Είναι φορές που προβληματίζεσαι. Μήπως, να μην κάνω καλά παιδιά. Μήπως είναι καλύτερα να τα μάθω να λένε ψέματα, να ελίσσονται, να προστατεύουν τον εαυτό τους. Έχω άραγε το δικαίωμα να φτιάξω ένα κρίνο και να τον πετάξω μέσα στα ζιζάνια και τα αγριόχορτα. Η απάντηση έρχεται αμέσως. Όλοι αυτοί οι δύστυχοι, που μπερδεύουν την βία με την δύναμη, ζούνε διαρκώς σε μία κόλαση. Όταν δεν αγαπάς τον άλλο, όταν είσαι καχύποπτος με όλους, δεν αγαπάς ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Είσαι κενός. Δεν δίνεις τίποτα, γιατί δεν έχεις τίποτα να δώσεις. Θα προσπαθήσω να θωρακίσω όσο καλύτερα μπορώ τις καρδούλες τους, μαθαίνοντάς τα να αγαπούν και να φέρονται όπως θα ήθελαν να τους φερθούν. Θα προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο στον οποίο τα έφερα, καλύτερο. Θέλω να γεμίζει η ζωή τους, με δυνατές στιγμές και συγκινήσεις, όχι με προκατάληψη, φόβο και μαυρίλα. Θέλω μουσική και χρώματα για εκείνα. Σαν τα χρώματα που ήδη ξεχωρίζουν και ας μην είναι ακόμα τεσσάρων χρονών όπως λένε τα βιβλία μας. Μπλέ για τον Ερμή και «κόκκιτο» για την Χαρούλα. «Κίτινο» για την «ΑΚ» και μωβ για το κυπελάκι που πίνουν «νελό». «Ροθ» για την πετσέτα της «Λαλάς», «άσπο» για τα παπά του Εμή και «μάο» όπως λέει ο Ερμής μου το μαύρο, για την «μπλούμπα» όπως λέει η Χαρούλα την μπλούζα, που φοράει συνέχεια η μαμά μας με τον «Τε», δηλαδή τον Τσε που πλέον τα μωρά μου αναγνωρίζουν. Όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός, αλλιώς θα είχα πάρει την ζωή μου αλλιώς…

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.