Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός

Παρ όλες τις βρόχινες παραφωνίες, το καλοκαίρι είναι εδώ! Άλλωστε, αυτό το νόημα έχει η Άνοιξη, να μας προετοιμάσει για τις επερχόμενες ζέστες. Έβρεξε λίγο, και δρόσισε. Το ποτισμένο χώμα, μοσχομύρισε. Έγιναν ένα χαρμάνι, το βρεγμένο χώμα με την μυρωδιά από την γαρδένια, τα τριαντάφυλλα και λίγο από το αγιόκλημα. Και ταξίδεψα! Πήρα μια βαθιά τζούρα, και βρέθηκα στο πατρικό μου, με την γιαγιά μου και τον παππού μου. Είναι αλήθεια, οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο ταξιδεύουμε κοντά τους, με την σκέψη, τα αρώματα, τους ήχους και τα γραφόμενα. Αυτό κάνω και εγώ εδώ και κοντά ένα χρόνο…
Πλησιάζουν τα πρώτα γενέθλια του blog. Ένας χρόνος γεμάτος αναμνήσεις. Χρώματα και αρώματα, που τραγουδά και ο Ξυλούρης. Όλα δείχνουν ότι είμαστε μόνο στην αρχή. Χαίρομαι την γυναίκα μου, που την βλέπω να γεμίζει το πουγκί των αναμνήσεων των δίδυμων. Μαγειρεύει, και τα παιδιά κάθονται το καθένα από μια πλευρά του τραπεζιού και «βοηθάνε». Η Χαρούλα, και καλά, ραντίζει με νερό και ο Ερμής, τάχαμου, προσθέτει το αλάτι. Αν τους ρωτήσεις ξέρουν:
-Τι βάζει η μαμά στην ζύμη;
-Νεόοο! Φωνάζει η μικρή
-αατι! Προσθέτει ο μεγάλος
-Και τι άλλο;
Έχουν ήδη σηκώσει τα κεφαλάκια τους, σαν να έχουν αρχίσει ήδη να εκφέρουν την λέξη, κερδίζοντας χρόνο για να σκεφτούν και ξαφνικά ανεβοκατεβάζουν τα κεφαλάκια τους, με την έκφραση του νικητή, φωνάζοντας
-Αλέλιιι!
Θέλω να γεμίζουν με όμορφες στιγμές όλη τους την ζωούλα. Να μυρίζουν και αυτά αγιόκλημα, όταν μεγαλώσουν, και να ξεχειλίζουν τα μάτια τους από συγκίνηση, από την ανάμνηση του πατρικού τους. Την ίδια συγκίνηση που προσδοκώ να νιώθω και εγώ, διαβάζοντας αυτές τις αράδες και παίζοντας με τα μικρά των μικρών μου…
Έχει μια μυρωδιά από παρελθόν το blog και ίσως και λίγο από εγωισμό. Αν και στην ουσία μοιράζεσαι κομμάτια από την ζωή σου, ή μάλλον από την ψυχή σου, λειτουργεί και σαν καθρέφτης. Κάτι σαν το είδωλό σου στα μάτια των άλλων ή ακόμα και στα δικά σου μετά από κάποια χρόνια… Αξίζει! Χαίρομαι, να μας διαβάζω. Χαίρομαι, να είμαι μέρος αυτού του όμορφου, αυθόρμητου χώρου. Χαίρομαι, όταν με πειράζει η θεια μου, προκαλώντας με να συνεχίσω να γράφω γιατί «ευτυχώς που υπάρχει και το blog σου και μαθαίνω τα νέα σας…». Χαίρομαι, όταν και εγώ μαθαίνω τα νέα κατορθώματα των ανιψιών μου, από το blog της κουνιαδούλας μου.
Μιλώντας λοιπόν για νέα, πριν από ένα δεκαπενθήμερο τα δίδυμα έγιναν …ΔΥΟ ΧΡΟΝΩΝ! Διανύουν μια από τις πιο όμορφες περιόδους. Βελτιώνουν την κινητικότητα τους και επιτέλους, όλο και πιο συχνά κάνουμε βόλτες χωρίς το καρότσι μας. Κρατάμε χεράκι και σουλατσάρουμε στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. «Όχι αγκαγιά» μας επισημαίνει ο Ερμής, κουνώντας δεξιά και αριστερά το χεράκι του με τον δείκτη τεντωμένο. Στην αρχή, είτε επειδή κουραζόντουσαν εύκολα, είτε επειδή προτιμούσαν την αγκαλιά, κάνανε ξαφνικά, εκεί που περπατούσαμε, επιτόπια στροφή γύρω από τον άξονα του χεριού και αρπάζανε το πόδι μας, σινιάλο ότι θέλουν αγκαλιά. Αρχίσαμε λοιπόν και εμείς να εξηγούμαστε… «όχι αγκαλιά τώρα. Τώρα βόλτα». Συνδύασαν λοιπόν τα μικρά την βόλτα με το περπάτημα και τώρα απολαμβάνουμε τις απογευματινές μας εξορμήσεις στα μαγαζιά. Για την δε Χαρούλα, φρόντισαν οι δικοί μου και δεν αφήνει βιτρίνα για βιτρίνα που να μην σταματήσει για να χαζέψει.
Αν όμως η βελτίωση στις κινητικές δεξιότητες είναι αισθητή, αυτό που μας ενθουσιάζει είναι οι καθημερινές εκπλήξεις στον λόγο. Βρίσκονται στη φάση που πασχίζουν να επικοινωνήσουν όσο πιο ολοκληρωμένα μπορούν, χρησιμοποιώντας ρήμα και δειλά-δειλά, όλο σωστότερα και αντωνυμίες. Έχει όμως πολύ πλάκα να τα χαζεύεις να παλεύουν για να κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Είμαστε στην κουζίνα και τους ετοιμάζω τα πρωινά γάλατα. Αρχίζουν λοιπόν, με αισθητή βραδύτητα στον λόγο
-Όοοχι Εμή πιάνει ροθ ποτήιι, Χαλά μόνο πίει ροθ ποτήι, Εμή μπλέ ποτήι πίνει
Για να έρθει η απάντηση από απέναντι…
-Όοοχι Χαλά μααίρι (μαχαίρι), μόνο μαμά μααίρι..
Ξεκινούν και λες άντε να δούμε που θα καταλήξει. Βλέπεις την προσπάθεια να ολοκληρώσουν προτάσεις με νόημα. Τώρα, με τα δικά μου παιδιά, κατάλαβα τι σημαίνει στην ανάπτυξη, πρόταση με ρήμα ή πρόταση με δύο λέξεις. Μικρότερα, ήταν φορές που σε ξεγελούσαν ότι χρησιμοποιούν ρήμα, ενώ αυτά απλά λέγαν σαν μία λέξη πχ «μαμά-νάνι». Πλέον η Χαρούλα, πολύ συνειδητά μαλώνει τον αδερφό της, όταν κάνει θόρυβο τα πρωινά: «μη Εμή! Μαμά οιμάται. Οιμάται μαμά». Ο Ερμούκος εκδηλώνει την αγάπη του, και μόλις δει κάποιον αρχίζει «παππού, τάτε. Τάτε παππού!», χτυπώντας το χεράκι του στο μαξιλάρι του καναπέ, προτρέποντας τον πατέρα μου να καθίσει. Από την άλλη, η μικρή μου δηλώνει-απαιτεί, «Εγώ! τωια βότα» και φορά το καπέλο της, προειδοποιώντας τους γονείς μου να μην διανοηθούν να καθίσουν γιατί, μετά την βόλτα του Ερμή, σειρά έχει της Χαράς. Όλο και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις. Βέβαια το λεξιλόγιο συχνά είναι κατανοητό από λίγους. Άντε τώρα κάποιος άσχετος με τα δίδυμά μου, να καταλάβει ότι όταν φωνάζουν «τος, τοσσς» μπαίνοντας στο δωμάτιο, εννοούν «φως» ή ότι θαυμάζουν το φεγγάρι και συχνά του στέλνουν φιλιά προσκαλώντας το κοντά μας, κοιτώντας προς τον βραδινό ουρανό, δείχνοντας και λέγοντας «έα γγάρι, έα!».
Αυτά τα όμορφα, χτίζουν σιγά-σιγά τα βλαστάρια μας. Εκεί που χαζεύεις την Χαρούλα σου αποκοιμισμένη, έρχεται σαν βροντερό χαστούκι η είδηση… Νεαρός πρόσφατα αποφυλακισμένος, μαχαίρωσε στην καρδιά και σκότωσε 21χρονο φοιτητή, επειδή τόλμησε, κατά λάθος, να του ρίξει κάτω το σουβλάκι στο σουβλατζίδικο!!! Πρόλαβε και ζήτησε και συγνώμη το έρημο το παλικάρι, πριν ο θρασύδειλος του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά.
Ποτίζεις στιγμή την στιγμή, με ροδόνερο από την ψυχή σου, για να ανθίσει και να μεγαλώσει το βλαστάρι σου και έρχεται ένα ανθρωπόμορφο τέρας, αποφυλακισμένο μετά από πολιτική παρέμβαση, και στο θερίζει. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και οι τοπικοί παράγοντες αυτού του ευλογημένου και συνάμα καταραμένου τόπου, θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένοι δια νόμου, να παρακολουθούν τις κηδείες και το θρήνο για τα αδικοχαμένα παιδιά. Ο εκτελεστής κρύβεται κάπου στα βουνά, ενώ ο πραγματικός αυτουργός ζεσταίνει κάποια βουλευτική καρέκλα.
Είναι φορές που προβληματίζεσαι. Μήπως, να μην κάνω καλά παιδιά. Μήπως είναι καλύτερα να τα μάθω να λένε ψέματα, να ελίσσονται, να προστατεύουν τον εαυτό τους. Έχω άραγε το δικαίωμα να φτιάξω ένα κρίνο και να τον πετάξω μέσα στα ζιζάνια και τα αγριόχορτα. Η απάντηση έρχεται αμέσως. Όλοι αυτοί οι δύστυχοι, που μπερδεύουν την βία με την δύναμη, ζούνε διαρκώς σε μία κόλαση. Όταν δεν αγαπάς τον άλλο, όταν είσαι καχύποπτος με όλους, δεν αγαπάς ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Είσαι κενός. Δεν δίνεις τίποτα, γιατί δεν έχεις τίποτα να δώσεις. Θα προσπαθήσω να θωρακίσω όσο καλύτερα μπορώ τις καρδούλες τους, μαθαίνοντάς τα να αγαπούν και να φέρονται όπως θα ήθελαν να τους φερθούν. Θα προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο στον οποίο τα έφερα, καλύτερο. Θέλω να γεμίζει η ζωή τους, με δυνατές στιγμές και συγκινήσεις, όχι με προκατάληψη, φόβο και μαυρίλα. Θέλω μουσική και χρώματα για εκείνα. Σαν τα χρώματα που ήδη ξεχωρίζουν και ας μην είναι ακόμα τεσσάρων χρονών όπως λένε τα βιβλία μας. Μπλέ για τον Ερμή και «κόκκιτο» για την Χαρούλα. «Κίτινο» για την «ΑΚ» και μωβ για το κυπελάκι που πίνουν «νελό». «Ροθ» για την πετσέτα της «Λαλάς», «άσπο» για τα παπά του Εμή και «μάο» όπως λέει ο Ερμής μου το μαύρο, για την «μπλούμπα» όπως λέει η Χαρούλα την μπλούζα, που φοράει συνέχεια η μαμά μας με τον «Τε», δηλαδή τον Τσε που πλέον τα μωρά μου αναγνωρίζουν. Όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός, αλλιώς θα είχα πάρει την ζωή μου αλλιώς…

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

12 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Xronia polla sta pedia, sthn oikogenia su, sto blog :)

pediatre είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ.
Να είσαι πάντα καλά ;-)

Ανώνυμος είπε...

Πρόβατα ανάμεσα σε λύκους στέλνουμε αδελφέ, αλλά δεν μπορούμε κι αλλιώς. Στο κάτω κάτω η αθωότητα είναι πολύ πολύτιμη εμπειρία / εποχή για να την πετάξουμε έξω με το ζόρι. Μόνο να τα μαθαινουμε να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά μπορούμε και τίποτα άλλο.

Φιλιά σβουριχτά στα βλαστάρια σου! :^)

popelix είπε...

Γεια σου γιατρέ μου!

Περιγράφεις πάντα με τόση τρυφερότητα τα παιδάκια σου που είναι συγκινητικό. Όμορφα αλλά και δύσκολα τα "τρομερά 2" που λένε και οι ψυχολόγοι, για σένα ειδικά που τα ζεις επι δύο. Πάντως ζηλεύω τα σουλάτσα σας στην όμορφη πόλη του Ρεθύμνου!!! Άσχετο αλλά δοκίμασα και το Protargol μετά από συνενόηση και με τη γιατρό μου και είδα διαφορά στο συννάχι. Thanks!

Χρόνια πολλά σε παιδάκια αλλά και στο blog από μία φανατική μαμά- blogger.

Φωτεινή S είπε...

Γεια σου γιατρέ,
μόλις έμαθα για το blog σου από μια κοινή φίλη!
Να χαίρεσαι τη γυναίκα σου, που γιορτάζει,
και τα παιδάκια σου βεβαίως-βεβαίως!
Τα λέμε!

pediatre είπε...

Mpampaki… δεν τα έχουμε για κόλαση, διεκδικούμε το παράδεισο, για τα παιδιά μας! Είναι γνωστό ότι στον παράδεισο μένουν μόνο άγγελοι… Θα τους κάνουμε έξτρα ενισχυμένα φτερά!
Φιλιά στην καλή σου (ας μην μου γράφει, ξέρω ότι με διαβάζει) και στο αστέρι σου

Popelix… καιρό είχα να σε ακούσω και είχα ανησυχήσει… εύχομαι να είστε όλοι καλά και να σουλατσάρετε στις δικές σας ομορφιές (παντού υπάρχουν, απλά σταμάτα για να τις προσέξεις και να τις απολαύσεις)
Χαίρομαι, που βοήθησα με το Protargol και που ρώτησες την παιδίατρό σου πριν το χρησιμοποιήσεις
Ευχαριστώ, για τις ευχές και κάνει καμιά βόλτα από της κουνιαδούλας μου (http://mariagennitria.blogspot.com), αξίζει τον κόπο και ξέρω ότι θα χαρεί.
Φιλιά και την αγάπη μου

Φωτεινή… σε ευχαριστώ πολύ. Καλώς ήρθες στην παρέα μας..
Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

Θυμάσαι Νικολάκη που σου είχα πει κάποτε ότι από την ημέρα που έκανα παιδιά σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις? Είχα τον μεσαίο 2 μηνών όταν έγινε το ατύχημα με το πούλμαν και τα παιδιά στα Τέμπη. Έκανα δύο μήνες να δω ειδήσεις. Περνούσα από περιπτερο και δεν κοίταζα τις εφημερίδες. Στρουθοκαμηλισμός θα πεις. Όχι. Τρόμος απέναντι στον πόνο του γονιού αλλά και τρόμος απέναντι στην συνειδητοποίηση της ανικανότητάς μου να προστατέψω τα παιδιά μου από το τυχαίο. Από το αναπάντεχο. Τώρα που έχεις παιδιά θα μπορέσεις να με καταλάβεις...
Φιλία στα ζουζουνάκια μου...

Διόνα είπε...

Καλημέρα και πολλές ευχές για τα παιδιά σου!
Η ηλικία ανάπτυξης και κατάκτησης του λόγου είναι πραγματικά μαγική. Έχει τόσα πολλά όμορφα και αστεία περιστατικά που δεν προλαβαίνει κανείς να τα σημειώνει.
Όσο για το μπλογκ σου, εύχομαι να μας χαρίσει πολλά ακόμα κείμενα και γενέθλια.

pediatre είπε...

Κουνιαδούλα… ότι έχω γίνει πιο ευσυγκίνητος από ποτέ και ότι βουρκώνω μέχρι και σε κάποιες διαφημίσεις εδώ και καιρό δεν το συζητώ… όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο τα CSI μια χαρούλα τα βλέπουμε και οι δυό μας! (στείλε υλικό τώρα που θα ανέβει η κορούλα σου ;-))
Όσο για τα εδώ φρικαλέα, και να θέλεις να μην τα διαβάσεις ή δεις στην τηλεόραση, η κοινωνία είναι τόσο μικρή που φτάνεις να μαθαίνεις μέχρι και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα περιστατικά.
Χθες, έγινε μια εντυπωσιακή πορεία, κυριολεκτικά χιλιάδων φοιτητών και κατοίκων (μια τοπική εφημερίδα γράφει 5 με 6 χιλιάδες!), διαμαρτυρίας για την δραματική κατάσταση, πλήρους έλλειψης αστυνόμευσης. Ήμασταν εκεί με τον Ερμή και την Χαρά..

Διόνα… Ευχαριστώ, για την αγάπη και τις ευχές. Έχεις δίκιο για τα ατελείωτα άπεχτα λεκτικά σκηνικά που διαδραματίζονται σπίτι καθημερινά.
Πολλά φιλιά

Mama Maria είπε...

Δυστυχώς δεν ακούστηκε τίποτα για την πορεία. Δεν το άκουσα καν εγώ που ήμουν χθες στο Ηράκλειο. Όσο για το CSI το οποίο βλέπω με φανατισμό, για μένα που δεν είμαι γιατρός είναι κάτι αντίστοιχο με τον να βλέπω τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών! Κινείται στην σφαίρα του εξωπραγματικού. (θα στείλω bones!)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με το αλέλιιι...τη μπλούμπα...και τον Τε.... χτυπήθηκα..
:-))))
Να σου ζήσουν και μεγάλωσε τα με την αγάπη, τη στοργή και την τρυφερότητα που ένα χρόνο τώρα (από τότε που ξεκίνησες το εξαιρετικό μπλογκ σου και σε γνώρισα), τα φροντίζεις τα αγγελούδια σου.
Χρόνια Πολλά και στο μπλογκ σου.
Πέρασε αλήθεια ένας χρόνος... ακόμη θυμάμαι τις νύχτες που ξαγρυπνούσες δίπλα τους και μοιραζόσουν μαζί μας την ευτυχία σου.
Να είσαι και να είστε όλη η οικογένεια ΠΑΝΤΑ καλά!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Κουνιαδούλα… σε λίγο πάμε σε ακόμα μια πορεία, με τον Ερμή και τον μπαμπά του να φορούν μπλουζάκια που γράφουν ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Γλαρένια μου κυρά, με την τρυφερή καρδιά. Είναι τόσο όμορφη η σχέση που έχουμε αναπτύξει… Με βοήθησες να την συνειδητοποιήσω με τα γραφόμενα σου… σαν να ήμασταν χρόνια φίλοι ή συγγενείς, έχουμε μοιραστεί στιγμές προσωπικές…
Σε ευχαριστώ για τις ευχές, την υποστήριξη και την αγάπη.