Υπέροχες μικρές καθημερινές εκπλήξεις

Μου είχαν λείψει οι απεργίες. Το αίσθημα της συμμετοχής στην διεκδίκηση. Της ομαδικής αντίδρασης σε ότι σε αδικεί. Την καθημερινή μικρή ή μεγάλη θυσία σου (συνήθως οικονομική), στην προσπάθεια για το συνολικό καλό. Πληγώθηκα, όταν φίλος μου συνδικαλιστής, ενημερωμένος στα πολιτικά, μου είχε εξηγήσει παλιότερα: «…πώς να απεργήσεις εσύ; Εσύ πλέον είσαι το αφεντικό!». Μου σφίχτηκε το στομάχι. Εγώ, το αφεντικό! Σαν να λέμε, εγώ είμαι με τους άλλους. Με τους …κακούς, ένα πράμα. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκα από τον Ιατρικό μας σύλλογο ότι η Πανελλήνια Πανυγειονομική Απεργία συμπεριλαμβάνει και τους ιδιώτες, πέταξα την σκούφια μου. Άλλαξα τα προγραμματισμένα ραντεβού, ηχογράφησα καινούργιο μήνυμα στην τηλεφωνητή, σκάρωσα και ταμπελίτσα για την πόρτα του ιατρείου, και να ‘μαι στο σπίτι να ντύνουμε με την καλή μου τα δίδυμα για να πάμε στην πορεία. Στο κάτω-κάτω, και για το δικό τους καλύτερο μέλλον παλεύουμε.
Ποιος θα μου το ‘λεγε, ότι εκτός από τις σπιτικές οικογενειακές στιγμές, θα μοιράζομαι από τώρα, με τα τέκνα μου και αγωνιστικές. Και δεν εννοώ στο γήπεδο. Αυτές τις έχω για δεδομένες. Εννοώ στο δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πολύσυγκινήθηκαν από τις ομιλίες και πριν να περάσει ένα μισάωρο είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Πρέπει να είδαν πολύ έντονα όνειρα, γιατί για ηχητικό background είχαν την ντουντούκα και τις φωνές μιας ομάδας φοιτητών που προπορευόταν. Ελπίζω, η επαναστατικότητα από κούνιας, να μην στραφεί κάποια μέρα εναντίον μας. Εδώ έγινα αφεντικό, πόσο άραγε απέχω από το να γίνω...κατεστημένο!
Μετά λοιπόν το αγωνιστικό παρόν των διδύμων στο κόκκινο καροτσάκι τους, ακολούθησε μια ήρεμη οικογενειακή ημέρα. Μια ημέρα γεμάτη από αυτές τις μικρές υπέροχες στιγμές, αυτές τις υπέροχες μικρές εκπλήξεις, που δίνουν νόημα στην ύπαρξη μας.
Η σημερινή έκπληξη ήρθε από την Χαρούλα μου.
Με είχαν προειδοποιήσει αποβραδίς: «Να δεις πως γελάνε όταν τα ρωτάς πως λένε τον μπαμπά!». Ο διάλογος επαναλήφθηκε όπως μου τον περιγράψανε…
-Χαρούλα, πως λένε την μαμά;
-Ελένη..
-Και τον μπαμπά;
-χιχχχιχιχχι μου δείχνει τα μαργαριταράκια, που στολίζουν το στοματάκι της.
-Πως λένε τον μπαμπά παιδί μου!
Σοβαρεύω τάχαμου εγώ, για να δεχθώ εκ νέου το γελάκι με τα μαργαριτάρια και έναν Ερμή να πετάγεται και να φωνάζει «Λελένη!!!».
Προσπαθώντας να τους τα βάλω σε μια τάξη εξηγώ αργά και καθαρά: «την μαμά λένε Ελένη, τον μπαμπά τον λένε ΝΙΚΟ!».
Δέχομαι ένα μπαράζ χαχανητού από την ζαργάνα μου, λες και της είπα το πιο πετυχημένο με τον Τοτό και ένα καταρράκτη ασυναρτησιών από τον Ερμή. Το εφαρμόζει αυτό ο μικρός, όταν δεν μπορεί να αρθρώσει σωστά μια λέξη, λέει διάφορα ακαταλαβίστικα «μπαμπουτατα τατά», λες και δοκιμάζει στην τύχη μπας και το πετύχει!
«Βρε μαμούνια, λέτε το Ελένη και ζορίζεστε στο Νίκο!». Θα μου πείτε, το Χαρά, είτε «Λαλιά» είτε «Χαλά», το λένε εδώ και μήνες, ενώ το Ερμή (στην έκδοση «Εμή») έχουν λίγες μόλις βδομάδες που το καταφέρανε. Τι να πω, το μόνο που μπορώ να πω είναι: «ΝΙΚΟ, τον μπαμπά τον λένε Νίκο!», για να δεχθώ και πάλι χαχανητά και τον Ερμή να λέει με βεβαιότητα «γκότα, γκόθστα!».
-Βρε σπόρε μήπως ξέρεις τίποτα που δεν ξέρω; Τι Κώστα! Το μπαμπά τον λένε Νίκο!
Κάπου εκεί, ανάμεσα στα χαχανητά, ακούστηκε ένα αχνό «νίκο!» από το στοματάκι της Χαρούλας μου…
Να ομολογήσω ότι δεν έχω ξανά ακούσει τόσο γλυκά το όνομά μου; Να το ομολογήσω. Πρέπει όμως, να το διάβασε στο φωτισμένο πρόσωπό μου η ζαργάνα μου, γιατί γέμισε το δωμάτιο με δεκάδες «Νίκο» συνοδευμένα από το πιο όμορφο πειραχτήρικο γελάκι της. Πέταγε ένα Νίκο και γύριζε με το πονηρό βλέμμα της και μου χάριζε ένα μαργαριταρένιο γελάκι. Είναι τόσο απίστευτα όμορφη όταν γελά! Το μικρό της στοματάκι, λες και γεμίζει ξαφνικά όλο της το πρόσωπο…
Συνήθως, στην οικογένεια μας δεν ακολουθούμε τον κανόνα που θέλει τα κορίτσια να μιλούν πριν από τα αγόρια. Ο Ερμής προλαβαίνει στις λεκτικές εξελίξεις την μικρή, όμως στο όνομα του μπαμπά, τον πρόφτασε εκείνη.
Μιλώντας για απεργίες και μικρές απίθανες, καθημερινές εκπλήξεις. Πριν από μερικές ημέρες η απεργία της ΔΕΗ, βύθισε ξαφνικά το σπίτι στο σκοτάδι. Για να απασχολήσει τα μικρά η μαμά τους, ώστε να μην φοβούνται, τους έκανε παιχνίδια με τον φακό και την σκιά από το χέρι της, στον τοίχο. Χθες, το πρωί ο Ερμής με εξέπληξε για πολλοστή φορά. Καθόμασταν και πίναμε τα πρωινά μας γάλατα. Είχαμε τον ήλιο να προβάλει σιγά-σιγά και να μας αγκαλιάζει , μπαίνοντας από την μπαλκονόπορτα. Ξαφνικά ο μικρός γυρίζει προς τον καναπέ και μου φωνάζει ενθουσιασμένος «Εμή!!». Κοιτάζω και εγώ, ψάχνοντας για κάποιο παιχνίδι του ή κάποιο μπλουζάκι του, βλέποντας μόνο την πλάτη του καναπέ. «Τι είναι του Ερμή;» τον ρωτάω. «Εμή, Εμή!» επαναλαμβάνει αυτός δείχνοντας τον καναπέ και μετά από λίγο, δείχνοντας άλλο σημείο στον καναπέ «Λαλά! Λαλά!». Τότε κατάλαβα, ότι ο μικρός μου είχε ανακαλύψει και μου έδειχνε τις …σκιές τους. Πόσα μαγικά, μικρά καθημερινά, ανακαλύπτουμε μέσα από τα ματάκια τους!
Μωρό ήταν, μόλις μερικών εβδομάδων, και είχα προσέξει ότι το «αγκού» της, θυμίζει λίγο από «εγκό» και κάποιες φορές ξεκάθαρο «εγώ». Παίρνω την κάμερα και τραβάω με τις ώρες το μουτράκι της, ρωτώντας την «Ποια είναι η πιο όμορφη κοπέλα σε όλο το Κόσμο». Κάτι σε παραμύθι δηλαδή, μεταξύ καθρέφτη καθρεφτάκι μου και η κουκουβάγια και το μωρό της…
Και τα κατάφερα! Και δεν με πιστεύανε ότι δεν έχω κάνει μοντάζ. Ότι, ήταν όντως η φωνούλα της μικρής μου, που με πρώτη της λέξη το «εγώ», με διαβεβαίωνε ότι είναι η ομορφότερη του κόσμου.



Πόσο ανόητοι! Δεν ξέρουν ότι από μικρή και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!