Λίγα λόγια, για να μην πάει ένα τόσο νέο αντίο χαμένο!

Άλλα είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα και άλλα βρίσκομαι να γράφω. Βλέπετε, όσα δεν σου φέρνουν τόσα χρόνια σου τα παίρνει η στιγμή…
Προχθές χτυπά το τηλέφωνο στο σπίτι, γύρω στις 7:30 το πρωί και ακούω ανήσυχη την μητέρα μου να ρωτάει, «Νίκο, είστε καλά!!»
-Ναι, μαμά γιατί τι έγινε;!
-Είδα ένα απαίσιο όνειρο! Ήταν λέει η Ελένη (η γυναίκα μου), ντυμένη στα μαύρα, σαν να φορούσε ράσο, και εγώ με ένα μαύρο παλτό, και τρέχατε να βγείτε από το σπίτι σας το οποίο έτρεμε ολόκληρο! Αφού σκέφτηκα, «σεισμό κάνει!» και ξύπνησα με απαίσιο συναίσθημα… να προσέχετε, να προσέχετε και τα παιδιά.
-Εντάξει, εντάξει, καλά είμαστε μην ανησυχείς…
Ξέρω την διαίσθηση της μάνας μου, και ξέρω ότι τα πιστεύει αυτά, τα λόγια της όμως έσβησαν από την δίνη της καθημερινότητας. Ξέχασα, να αναφέρω σε οποιονδήποτε το όνειρο της.
Χθες, στην Σαββατιάτικη βόλτα με τα δίδυμα, έπεσα επάνω σε μια ομάδα ανθρώπων που μοίραζαν στους οδηγούς βιβλιαράκια με τον Κ.Ο.Κ.. Τι ειρωνεία! Και τι σύμπτωση… ήταν η «Κίνηση πολιτών για την πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων».
Λίγες μόλις ώρες αργότερα, σήκωνα το τηλέφωνο στο σπίτι μας για να ακούσω τις κραυγές μιας μάνας
-ΝΙΚΟ! Η ΘΕΙΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ!!! ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΝΙΚΟ!
Αιφνιδιάστηκα! Δεν ήξερα γιατί φώναζε η θεία της γυναίκας μου, δεν ήξερα γιατί χτυπούσε μανιακά ταυτόχρονα το κινητό μου!
-Θεία, δεν ξέρω τίποτα… Τι έγινε;!
-Ο Γιώργος μου, Νίκο! Ο Γιώργος μου… Με πήρε ο υποδιοικητής του και μου είπε για τροχαίο, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!! ΝΙΚΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΕΛΗΞΕ…
-Δεν ξέρω Θεία, δεν ξέρω τίποτα. Ηρέμησε, θα μάθω και θα σε πάρω…
Και έμαθα! Στο κινητό, που δεν σταμάτησε να χτυπά, ήταν η πεθερά μου που πανικόβλητη ανάμεσα σε κλάματα, μου εξηγούσε και με παρακινούσε να μάθω λεπτομέρειες και να φροντίσουμε τον αδερφό της που θα τρελαθεί…
Ο θείος ο Γιάννης, ένας πράος και ευγενικός, υπέροχος άνθρωπος, είχε κατέβει από την Αθήνα και έμενε στο Ρέθυμνο, για να μπορεί να βλέπει τον γιό του. Να του φτιάχνει κάτι να φάει και να του κάνει παρέα, στις άδειες του. Ο Γιώργος, ένα παλικάρι 25χρονών, υπηρετούσε στην Αεροπορία, στα Χανιά. Τα Σαββατοκύριακα, όταν είχε άδεια ερχόταν στο Ρέθυμνο… Χθες, δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, το αυτοκίνητό του καρφώθηκε σε ένα δένδρο και ο Σμηνίτης, γιός, αδερφός, φίλος … δεν έφτασε ποτέ στον πατέρα που τον περίμενε…
Έχω γράψει στην εφημερίδα, έχω ξαναγράψει στο μπλογκ, έχω μιλήσει και έχω γράψει και στον εισαγγελέα Ρεθύμνου… Η εικόνα ελάχιστα αλλάζει…
Οδηγοί χωρίς ζώνη, με τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα ή ακόμα και στην βέσπα τρικάβαλο (ένα νήπιο μπροστά και άλλο πίσω), δικυκλιστές χωρίς κράνος, νυχτερινοί οδηγοί υπό την επήρεια αλκοόλ… ξέφρενη ταχύτητα σε δρόμους καρμανιόλες…
Είμαι από την φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Έχω απάντηση για ότι στραβό μου τύχει… Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να διανοηθώ, για αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να προετοιμαστώ, είναι να πάθουν κάτι τα παιδιά μου! Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι, και μοιράζομαι την ζωούλα τους εδώ και 23 μόλις μήνες…
Τι να πεις σε αυτόν τον 70χρονο πατέρα, που σε μια στιγμή είδε όνειρα 25χρόνων, ευτυχισμένες στιγμές και αγωνίες, να εξαφανίζονται… Ένας πατέρας, που γέρασε ξαφνικά κατά 25 χρόνια, και παρόλα αυτά βάδιζε πάνω κάτω ασταμάτητα με τις ώρες, στους κρύους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, μέχρι να τελειώσει η …νεκροτομή του γιού του!
«Πως θα ζήσω τώρα; Πως θα βρω την δύναμη να κρατήσω την οικογένεια… τα άλλα παιδιά, την μαμά του…»
Τι να πεις σε ένα πατέρα που ρωτά το νεκρό παιδί του…
«Γιατί έτρεχες καλέ μου! Εγώ θα σε περίμενα… Είδες τώρα..
Δεν σκέφτηκες πόσο θα μας πονούσες… άραγε πόσο να πόνεσες και εσύ αντράκι μου!»
Δυστυχώς, όμως δεν σκεφτόμαστε πολύ σε αυτή την ηλικία. Σε αυτή την ηλικία πετάμε!
Ένα-ένα τα λόγια της μάνας βγαίνουνε σοφά! «Τι θα κερδίσεις με δέκα λεπτά; Γιατί τρέχεις;» μου έλεγε από όσο την θυμάμαι. Πόσο δίκιο είχε!
Όσο δίκιο είχε και για το μαύρο στο όνειρό της…
Για να ακούσω το μεγαλείο από τον ισοπεδωμένο πατέρα: «Τουλάχιστον, να μπορούσε το παιδί μου να ήταν το τελευταίο που θα χαθεί στον δρόμο…»
Για αυτό σας γράφω αυτές τις αράδες… Καίνε τα μάτια μου, πατώ λάθος πλήκτρα, φοβάμαι ότι γράφω ασυναρτησίες σε κάποια σημεία, θέλω όμως να μην σβήσει έτσι… Έχω τόσα μέσα μου να σας φωνάξω! Για την σωστή οδική συμπεριφορά, για τα ατυχήματα, για την ευθύνη του τελευταίου τροχονόμου μέχρι του Υπουργού (πόσο θα ήθελα να ήταν εκεί αύριο το απόγευμα στην κηδεία του Γιώργου). Πως μπορούν και κοιμούνται! Πως μπορούν και έχουν αποδεχθεί τα τροχαία…
Η ζωή ξεπερνά κάθε φαντασία και εκεί που τα διαβάζεις ή τα βλέπεις στην τηλεόραση, ξαφνικά σου συμβαίνουν. Και τότε είναι αργά…
Φοράτε ζώνη και κράνος, τα παιδιά μόνο στα ειδικά καθισματάκια και πάντα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, μην πίνετε και οδηγείτε, μην οδηγείτε εάν δεν μπορείτε (επειδή δεν βλέπετε ή επειδή γεράσατε), αναγκάστε την τροχαία να κάνει επιτέλους την δουλειά της.
Σας παρακαλώ, μην μείνετε μόνο στα λόγια. Κάντε πράξη την σωστή οδική συμπεριφορά από τώρα!
Ο πόνος είναι αβάσταχτος!
Καλό σου ταξίδι Γιώργο.. και δύναμη σε όλους όσους αφήνεις πίσω..
Να είστε καλά και να φροντίζετε τα παιδιά σας να είναι καλύτερα….