Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Υπέροχες μικρές καθημερινές εκπλήξεις


Μου είχαν λείψει οι απεργίες. Το αίσθημα της συμμετοχής στην διεκδίκηση. Της ομαδικής αντίδρασης σε ότι σε αδικεί. Την καθημερινή μικρή ή μεγάλη θυσία σου (συνήθως οικονομική), στην προσπάθεια για το συνολικό καλό. Πληγώθηκα, όταν φίλος μου συνδικαλιστής, ενημερωμένος στα πολιτικά, μου είχε εξηγήσει παλιότερα: «…πώς να απεργήσεις εσύ; Εσύ πλέον είσαι το αφεντικό!». Μου σφίχτηκε το στομάχι. Εγώ, το αφεντικό! Σαν να λέμε, εγώ είμαι με τους άλλους. Με τους …κακούς, ένα πράμα. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκα από τον Ιατρικό μας σύλλογο ότι η Πανελλήνια Πανυγειονομική Απεργία συμπεριλαμβάνει και τους ιδιώτες, πέταξα την σκούφια μου. Άλλαξα τα προγραμματισμένα ραντεβού, ηχογράφησα καινούργιο μήνυμα στην τηλεφωνητή, σκάρωσα και ταμπελίτσα για την πόρτα του ιατρείου, και να ‘μαι στο σπίτι να ντύνουμε με την καλή μου τα δίδυμα για να πάμε στην πορεία. Στο κάτω-κάτω, και για το δικό τους καλύτερο μέλλον παλεύουμε.
Ποιος θα μου το ‘λεγε, ότι εκτός από τις σπιτικές οικογενειακές στιγμές, θα μοιράζομαι από τώρα, με τα τέκνα μου και αγωνιστικές. Και δεν εννοώ στο γήπεδο. Αυτές τις έχω για δεδομένες. Εννοώ στο δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πολύσυγκινήθηκαν από τις ομιλίες και πριν να περάσει ένα μισάωρο είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Πρέπει να είδαν πολύ έντονα όνειρα, γιατί για ηχητικό background είχαν την ντουντούκα και τις φωνές μιας ομάδας φοιτητών που προπορευόταν. Ελπίζω, η επαναστατικότητα από κούνιας, να μην στραφεί κάποια μέρα εναντίον μας. Εδώ έγινα αφεντικό, πόσο άραγε απέχω από το να γίνω...κατεστημένο!
Μετά λοιπόν το αγωνιστικό παρόν των διδύμων στο κόκκινο καροτσάκι τους, ακολούθησε μια ήρεμη οικογενειακή ημέρα. Μια ημέρα γεμάτη από αυτές τις μικρές υπέροχες στιγμές, αυτές τις υπέροχες μικρές εκπλήξεις, που δίνουν νόημα στην ύπαρξη μας.
Η σημερινή έκπληξη ήρθε από την Χαρούλα μου.
Με είχαν προειδοποιήσει αποβραδίς: «Να δεις πως γελάνε όταν τα ρωτάς πως λένε τον μπαμπά!». Ο διάλογος επαναλήφθηκε όπως μου τον περιγράψανε…
-Χαρούλα, πως λένε την μαμά;
-Ελένη..
-Και τον μπαμπά;
-χιχχχιχιχχι μου δείχνει τα μαργαριταράκια, που στολίζουν το στοματάκι της.
-Πως λένε τον μπαμπά παιδί μου!
Σοβαρεύω τάχαμου εγώ, για να δεχθώ εκ νέου το γελάκι με τα μαργαριτάρια και έναν Ερμή να πετάγεται και να φωνάζει «Λελένη!!!».
Προσπαθώντας να τους τα βάλω σε μια τάξη εξηγώ αργά και καθαρά: «την μαμά λένε Ελένη, τον μπαμπά τον λένε ΝΙΚΟ!».
Δέχομαι ένα μπαράζ χαχανητού από την ζαργάνα μου, λες και της είπα το πιο πετυχημένο με τον Τοτό και ένα καταρράκτη ασυναρτησιών από τον Ερμή. Το εφαρμόζει αυτό ο μικρός, όταν δεν μπορεί να αρθρώσει σωστά μια λέξη, λέει διάφορα ακαταλαβίστικα «μπαμπουτατα τατά», λες και δοκιμάζει στην τύχη μπας και το πετύχει!
«Βρε μαμούνια, λέτε το Ελένη και ζορίζεστε στο Νίκο!». Θα μου πείτε, το Χαρά, είτε «Λαλιά» είτε «Χαλά», το λένε εδώ και μήνες, ενώ το Ερμή (στην έκδοση «Εμή») έχουν λίγες μόλις βδομάδες που το καταφέρανε. Τι να πω, το μόνο που μπορώ να πω είναι: «ΝΙΚΟ, τον μπαμπά τον λένε Νίκο!», για να δεχθώ και πάλι χαχανητά και τον Ερμή να λέει με βεβαιότητα «γκότα, γκόθστα!».
-Βρε σπόρε μήπως ξέρεις τίποτα που δεν ξέρω; Τι Κώστα! Το μπαμπά τον λένε Νίκο!
Κάπου εκεί, ανάμεσα στα χαχανητά, ακούστηκε ένα αχνό «νίκο!» από το στοματάκι της Χαρούλας μου…
Να ομολογήσω ότι δεν έχω ξανά ακούσει τόσο γλυκά το όνομά μου; Να το ομολογήσω. Πρέπει όμως, να το διάβασε στο φωτισμένο πρόσωπό μου η ζαργάνα μου, γιατί γέμισε το δωμάτιο με δεκάδες «Νίκο» συνοδευμένα από το πιο όμορφο πειραχτήρικο γελάκι της. Πέταγε ένα Νίκο και γύριζε με το πονηρό βλέμμα της και μου χάριζε ένα μαργαριταρένιο γελάκι. Είναι τόσο απίστευτα όμορφη όταν γελά! Το μικρό της στοματάκι, λες και γεμίζει ξαφνικά όλο της το πρόσωπο…
Συνήθως, στην οικογένεια μας δεν ακολουθούμε τον κανόνα που θέλει τα κορίτσια να μιλούν πριν από τα αγόρια. Ο Ερμής προλαβαίνει στις λεκτικές εξελίξεις την μικρή, όμως στο όνομα του μπαμπά, τον πρόφτασε εκείνη.
Μιλώντας για απεργίες και μικρές απίθανες, καθημερινές εκπλήξεις. Πριν από μερικές ημέρες η απεργία της ΔΕΗ, βύθισε ξαφνικά το σπίτι στο σκοτάδι. Για να απασχολήσει τα μικρά η μαμά τους, ώστε να μην φοβούνται, τους έκανε παιχνίδια με τον φακό και την σκιά από το χέρι της, στον τοίχο. Χθες, το πρωί ο Ερμής με εξέπληξε για πολλοστή φορά. Καθόμασταν και πίναμε τα πρωινά μας γάλατα. Είχαμε τον ήλιο να προβάλει σιγά-σιγά και να μας αγκαλιάζει , μπαίνοντας από την μπαλκονόπορτα. Ξαφνικά ο μικρός γυρίζει προς τον καναπέ και μου φωνάζει ενθουσιασμένος «Εμή!!». Κοιτάζω και εγώ, ψάχνοντας για κάποιο παιχνίδι του ή κάποιο μπλουζάκι του, βλέποντας μόνο την πλάτη του καναπέ. «Τι είναι του Ερμή;» τον ρωτάω. «Εμή, Εμή!» επαναλαμβάνει αυτός δείχνοντας τον καναπέ και μετά από λίγο, δείχνοντας άλλο σημείο στον καναπέ «Λαλά! Λαλά!». Τότε κατάλαβα, ότι ο μικρός μου είχε ανακαλύψει και μου έδειχνε τις …σκιές τους. Πόσα μαγικά, μικρά καθημερινά, ανακαλύπτουμε μέσα από τα ματάκια τους!
Μωρό ήταν, μόλις μερικών εβδομάδων, και είχα προσέξει ότι το «αγκού» της, θυμίζει λίγο από «εγκό» και κάποιες φορές ξεκάθαρο «εγώ». Παίρνω την κάμερα και τραβάω με τις ώρες το μουτράκι της, ρωτώντας την «Ποια είναι η πιο όμορφη κοπέλα σε όλο το Κόσμο». Κάτι σε παραμύθι δηλαδή, μεταξύ καθρέφτη καθρεφτάκι μου και η κουκουβάγια και το μωρό της…
Και τα κατάφερα! Και δεν με πιστεύανε ότι δεν έχω κάνει μοντάζ. Ότι, ήταν όντως η φωνούλα της μικρής μου, που με πρώτη της λέξη το «εγώ», με διαβεβαίωνε ότι είναι η ομορφότερη του κόσμου.



Πόσο ανόητοι! Δεν ξέρουν ότι από μικρή και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν κουνιαδούλη, είχα καιρό να δω αυτό το βιντεάκι της Χαράς και διαπιστώνω ότι είναι ίδια η θεία η Κατίνα!!!!
Όσο για το τι θα ακούσεις από τα παιδιά σου, η εμπειρία μου λέει ότι είσαι ακόμη στην πολύ πολύ αρχή. Τα καλύτερα έπονται... κάθε μέρα από εδώ και πέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη...
Σιγά σιγά θα αρχίσεις να βλέπεις κινήσεις σου ή εκφράσεις σου ή αυτές της Ελένης στα παιδιά (monkey see monkey do...),σε λίγο θα φτάσουν στα terrible three...σε λίγο θα φτάσουν την χρυσή ηλικία των 400 κατά μέσο όρο ερωτήσεων την ημέρα (για εσάς επί δύο , 800) και σε λίγο (ούτε που θα το φανταστείς πόσο λίγο,.) θα φτάσουν στην ηλικία του "ά παράτα μας ρε πατέρα εσύ δεν ξέρεις..."
Και όλα αυτά θα μας κάνουν απλώς να τα αγαπάμε ακόμη περισσότερο γιατί πίστεψέ με μπορεί να σου φαίνεται αδύνατο, αλλά γίνεται...
Φιλιά

pediatre είπε...

Κουνιαδούλα μου…δεν είναι που είχες καιρό να δεις το βιντεάκι, είναι που έχεις καιρό να δεις την θεία Κατίνα!!
Όσο για τα λοιπά σου σχόλια…
ανυπομονώ να ζήσω το μέλλον, γιατί δεν χορταίνω το παρόν!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Pediatre,
Αυτές τις ημέρες -με αφορμή μια συζήτηση στην παρέα μου- συνειδητοποίησα ότι έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα: εργοδότες και εργαζόμενοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και καταναλωτές. Και ένιωσα οργή. Διότι κατάφεραν να μας χωρίσουν για το αυτονόητο: το δικαίωμα να πάρεις πίσω τα χρήματα που σου κρατούνται όλα τα χρόνια της εργασίας σου. Και οργίζομαι, για τη σύνταξη που πολλοί από τη γενιά μου δεν θα πάρουμε και για τη μητρότητα που αντιμετωπίζεται ως αναπηρία, με κουτσά επιδόματα και άδειες. Μα πιο πολύ οργίζομαι διότι τα παιδιά μας, και του εργοδότη και του εργαζομένου και του δημοσίου και του ιδιωτικού υπαλλήλου, αναγκάζονται από το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα -με το πρόσχημα του επαγγελματικού ανταγωνισμού και της αποκατάστασης- να έχουν μέχρι τα 15 τους πτυχία σε 2 γλώσσες, πιστοποιημένες (!)γνώσεις Η/Υ και 3 ώρες φροντιστήριο την ημέρα. Θεωρώντας το παιχνίδι και την επαφή με τους φιλους χάσιμο χρόνου.Και καταφέρνουμε να κάνουμε γνωστή την έννοια "άγχος" σε παιδάκια του Δημοτικού. Και υποθέτω, αγαπητέ Pediatre, ότι λόγω του επαγγέλματός σου, θα έχεις ήδη αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά...
Πολλούς χαιρετισμούς. Βασιλική - Ναύπλιο

Ανώνυμος είπε...

Όχι μόνο η πιο όμορφη, αλλά και η πιο επαναστατική. Κι ας έχει μπαμπά...αφεντικό. ;^P

(η κόρη μου η σοσιαλίστρια το κάναμε το σχόλιο...)

Ρε συ Νίκο, η φωνή σου στο βίντεο δείχνει όλο το υγιέστατο λίγωμα του γονιού μπροστά στο παιδί του. Περισσότερο χαμογελάω από το πόσο παραδομένος είσαι (όπως πρέπει δλδ) παρά από την ατάκα της πιτσιρίκας. Να είναι καλά ρε φίλε, να είναι γερά και να τα χαιρόμαστε.

Τα φιλιά μου σε όλους.

Mh Xeirotera είπε...

Oscar protu ginekiou rolou.

Oscar deuteru antrikou.

:)

Cheers!

pediatre είπε...

Βασιλική… αγαπημένη Ναυπλιώτισσα! Δυστυχώς, έχεις δίκιο. Για ακόμα μια φορά μας αποδυναμώνουν χωρίζοντάς μας σε κοινωνικές ομάδες και πολιτικές αποχρώσεις. Η blogoσφαιρά μας, είναι μια ανάσα ελπίδας.

Mpampaki… αν δεν αναγνωρίζεις την φωνή μου στο βιντεάκι, γινόμαστε δύο! Κάθε φορά που το ακούω αναρωτιέμαι «εγώ είμαι αυτός!». Και όμως, δεν υπάρχουν όρια στην χαριτωμένη χαζομάρα ενός γονιού…
Φιλιά στον καπετάνιο σου και την μαμά του

Mh xeirotera… ευχαριστώ πολύ την επιτροπή για την προτίμηση της…
;-)
Πολύ καλή σου νύχτα!
Υ.Γ. Πρόσεξες ότι στο κείμενο αναφέρω όλο τον κόσμο και στο βίντεο το συγκεκριμενοποιώ στην Ελλάδα και το ομορφονήσι σου!

Κάτια είπε...

Έχεις πολύ όμορφα μωρά...Η κόρη σου δικαολογεί απόλυτα τους χαρακτηρισμούς σου...3 φορές είδα το βιντεάκι και μου έφτιαξε τη μέρα.
Πίστεψέ με..το λέει μια τρελαμένη μαμά με τα παιδιά και ιδιαίτερα με το γιό της...
Μόνο που τα δικά μου έχουν μεγαλώσει και ζήλευα τώρα που έβλεπα τη μικρή σου...
Να απολαμβάνεις κάθε στιγμή τους, όσο μπορείς περισσότερο και να τα αγαπάς μόνο γιατί υπάρχουν και δίνουν ουσία στη ζωή σου.

pediatre είπε...

Κάτια…Καλώς ήρθες στην παρέα.
Σε ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια!
Καλή σου μέρα και καλό μήνα!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΝΙΚΟ ΜΟΥ!!!!!!
Πόσο με σγκίησες σήμερα με τα αγγελούδια σου!
Ξέρεις πόσες φορές, ύστερα από μια δύσκολη και κουραστική μέρα, μου ξέφευγε ένα γέλιο αυθόρμητο χαράς και ευτυχίας (ΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ!) από την περιγραφή σου και το βιντεάκι
Να είσαι και ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Γλαρένια μου… χαίρομαι πολύ που σου άρεσε (ανυπομονούσα για το σχόλιο σου…).
Να είσαι και εσύ καλά να μας γεμίζεις χρώμα την blogoσφαιρα!
Καλό σου μήνα!
Πουπουλόφιλα….;-)))

maria είπε...

Πριν από τέσσερις μήνες έγινα μητέρα για πρώτη φορά.Ένα όμορφο αγοράκι. Ένα γλυκύτατο πλάσμα.
Είδα το βίντεο της μικρής Χαράς να χαρίζει στον εαυτό της τα πρωτεία της ομορφιάς και κατασυγκινήθηκα.
Όχι τόσο από την αποστομωτική απάντηση της ομορφούλας που φαίνεται να έχει από τώρα αυτογνωσία, όσο από την γεμάτη, αθωώτητα, αγάπη και τρυφερότητα φωνή του μπαμπά της.

Να είστε καλά

pediatre είπε...

Μαρία… καλώς ήρθες στην παρέα και στο club των …χαζογονιών!
Είναι όμορφο, οι γονείς να βλέπουν την ανθρώπινη πλευρά του παιδίατρου και ο παιδίατρος να κατανοεί την αγωνία του γονιού.
Σου εύχομαι καλή ανατροφή…

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζω καιρό όσο γράφεις...
Οι περιγραφές που αναφέρονται στα παιδάκια σου είναι πολύ τρυφερές!!

Ειδικά το βίντεο της μικρής σου...
Είναι πανέμορφη :))

Πηνελόπη

Ανώνυμος είπε...

απο nekko
ax! αργησα λίγο αλλά το είδα!!
και το καταευχαρηστήθηκα.
Τι νάζι απίστευτο και τι ντροπές και τι χαρούλες στις προτροπές.
Και αυτό το τόσο θαραλέο εγώ από ένα πλασματάκι τόσο δα!!
Και βέβαιο πως να μην είναι σίγουρη και θαρραλέα με ένα μπαμπά που μπροστά της λυώνει και της το δείχνει τόσο τρυφερά όσο εσείς παιδίατρε Νίκο.
Να έχετε μέρες ώρες και στιγμές καλές, ευτυχισμένες, μαγικές μέσα στο ταξίδι της ζωής που ξετυλίγεται μπροστά σας.
Και Νίκο μη βιάζεσται να μπείτε στο μέλλον. Το παρόν είναι πάντα τόσο σύντομο που αξίζει να το ζει κανείς με όλα του τα εφόδια. Μοναδικά!!!