Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2021

Η μετάβαση

 

Λευκή σελίδα, λευκό φως…

Δεν είναι κρύο! Γιατί το λένε κρύο;


Γιατί να μη πάω προς το φως;

Εγώ είμαι; Κοίτα σωλήνες και μηχανήματα… Αυτό το κέρατο, πολύ με βασάνισε!

Για δες, ακόμα και ο πόνος αποπνέει θαλπωρή. ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ;

Νιώθω να διαστέλλομαι…

Δικαιούσαι να μάθεις. Ποιος μου το λέω; Τώρα είσαι πλέον ένα…

Ένα με ποιον, με τι;

Τώρα πλέον είμαστε ένα.

Μα ακόμα ακούω το μπιπ, μπιπ, τους βλέπω να παλεύουν από πάνω μου. Να ιδρώνουν μέσα από τις αστείες τους στολές.

Διαχέομαι στο φως. Χάνω κάθε διάσταση και ταυτόχρονα τις αποκτώ όλες.  

Σε μια στιγμή μπροστά μου όλα.

Αυτός, αυτός ο «μάγκας» ο ανιψιός, ο ψευδοεπαναστάτης της συμφοράς, ο αρνητής της μάσκας και


του ιού. Αχ και να ήξερε; Αυτός, που τώρα στηθοχτυπιέται. Στερνή του γνώση… Μα γιατί εμένα; Γιατί όχι εκείνον;

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γνώση! Η ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την γνώση. Το παιδί τι ξέρει; Είναι παιδί, δεν έχει να μάθεις τίποτα από αυτό. Τώρα μαθαίνει και εκείνο. Ο γέρος, η γριά, εκεί είναι το ζουμί. Οι πορευμένοι στη ζωή κατέχουν τη δύναμη της γνώσης και της πείρας. Φορές-φορές χωρίς να το γνωρίζουν καν και όμως κρύβουν σοφία μέσα τους.


Καλά και τον ανιψιό γιατί όχι; Αυτός δεν είναι παιδί, ολόκληρος μαντράχαλος μουστακαλής με οικογένεια, είναι τρομάρα του.

Τι να τον κάνεις τον φελλό; Αυτός είναι μόνο για το ταξίδι. Το όχημα. Αυτός, δε κατάλαβε καν τι πέρασε. Καλά που υπάρχουν και αυτοί, γιατί αλλιώς πως; Η επιστήμη αντιμάχεται και κάποια στιγμή θα τα καταφέρει. Όσοι την ακολουθούν, συχνά ξεφεύγουν. Αν όμως κατορθώσεις και τους αρπάξεις, τότε το όφελος είναι πολλαπλό. Ας είναι καλά τα «σαΐνια» σαν τον ανιψιό…

Κάτσε, κάτσε! δηλαδή μόνο έξυπνους και έμπειρους; Μη με τρελαίνεις!

Όχι! Είναι φορές που υπάρχει το έδαφος και αν σπείρεις φόβο, ή πόνο, ή μοναξιά, ή απελπισία, φυτρώνουν ενσυναίσθηση, κατανόηση, μέχρι και σοφία. Θα μπορούσε ακόμα και στον ανιψιό…

Τόσο σκληρό όμως το διακύβευμα! Φόβο για το τι θα γίνει. Πόνο από σωλήνες που σε πνίγουν και σε γρατζουνάνε, βελόνες που σε καίνε! Και η μοναξιά, αυτή η μοναξιά μακριά από όλους. Ακόμα και αυτούς που σε φροντίζουν δεν τους βλέπεις μέσα από στολές με προσωπίδες γάντια και γυαλιά… ούτε να τους ακούς, δε μπορείς καλά-καλά. Τρομάζεις για την πιθανότητα του τέλους και πως θα το αντιμετωπίσεις μόνος. Χωρίς να νιώσεις ένα χάδι, ένα δικό σου συγγενικό ή φιλικό χνώτο, μια λαλιά, ένα κελάηδισμα. Να μη μπορείς να αποχαιρετίσεις! Αυτό έστω. Να πεις ένα αντίο, ένα σε συγχωρώ, ένα σε αγαπώ. Και η μοναξιά φωνάζει την αδερφή της, την απελπισία και νιώθεις τόσο μικρός, τόσο ανίσχυρος…

Τώρα όμως;


Τώρα τι;


Τώρα είσαι μέρος του όλου! Έγινες και εσύ ένα με το όλον. Κατέχεις τη γνώση, είσαι η γνώση!


Μπορείς να κατανοείς γιατί στείλαμε τον ιό Μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια: