Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Πώς να μάθουμε στο μωρό μας να κοιμάται το βράδυ!

     Πέρασα ένα ήρεμο, υπέροχο βράδυ, αντάξιο της προηγούμενης μέρας. Έχω παρατηρήσει πως ικανό σημάδι ότι ξεκουράστηκα, αποτελεί η εμφάνιση ονείρων στον ύπνο μου. Γλαφυρών, σχεδόν ζωντανών περιπετειών που σκαρφίζεται ο εγκέφαλός μου όταν μπαίνει στο ρελαντί. Ή μάλλον για να ακριβολογώ, μόλις βγαίνει από το ρελαντί και μπαίνει στη φάση R.E.M., αυτή των ονείρων. Μάλιστα, ισχυρή ένδειξη πως συνήλθα σωματικά και κυρίως πνευματικά, αποτελεί η εμφάνιση ονείρων των οποίων το σενάριο αγγίζει το πολύ πρόσφατο παρελθόν, σχεδόν το παρόν θα έλεγα. Μοιάζει λες και τακτοποιώ τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες, τα δεδομένα στο μυαλό μου, και όταν πλέον τα ράφια του νου έχουν συμπληρωθεί, τακτικά και με χρονική σειρά, φτάνω στο τώρα. Ταξιδεύω στον ύπνο μου σε φανταστικά σκηνικά και σε διάλογους που εύκολα όμως μπορείς να συνδέσεις συνειρμικά, με συμβάντα ή νέα των προηγούμενων ωρών ή έστω ημερών. Κάποιες φορές, ξυπνώ και βρίσκομαι να προσπαθώ να ξεπλέξω το κουβάρι των ονείρων και των πραγματικών εμπειριών. Όπως τώρα, που ενώ βρίσκομαι στην κουζίνα και ετοιμάζω τον πρωινό καφέ μου, ο ειρμός των συλλογισμών μου σκοντάφτει σε ένα χθεσινό συμβάν που με γεμίζει θετική ενέργεια και ικανοποίηση για τη δουλειά που κάνω. 
Όχι! Δεν το ονειρεύτηκα, όντως έγινε χθες το πρωί στο ιατρείο μου.
    
 Το ζευγάρι που μόλις μπήκε στο γραφείο λάμπει από ευτυχία. Βολεύομαι στην καρέκλα μου ενώ ακούω τα καναρίνια από το παράθυρο να κελαηδούν σαν να καλωσορίζουν την χαρά που έχει γεμίσει το δωμάτιο. Η μουσική που ακούγεται από το κομπιούτερ, διασκευή κάποιου κλασσικού τραγουδιού των U2, χαμηλή σαν μουσικό χαλί, βοηθά το μυαλό μου να αφοσιωθεί στο ζευγάρι που βρίσκεται μπροστά μου και που έχει ήδη καθίσει. Η μητέρα κρατά στην αγκαλιά της το μωρό, ενώ ο πατέρας, τους αγκαλιάζει με το βλέμμα του. Η εκκίνηση μιας όμορφης ζωής σε όλο της το μεγαλείο.
     Ρίχνω κλεφτή ματιά στον φάκελο του μωρού που έχω ανοιχτό στην οθόνη του κομπιούτερ και διαβάζω στις παρατηρήσεις της προηγούμενης εξέτασης, αυτής των 3ων μηνών, “ΜΘ+Vit D3”. Πρόκειται για το συνθηματικό στους δικούς μου κώδικες, για να αρχίσω με την αγαπημένη μου πρώτη ερώτηση:            

-          - Όλα καλά με θηλασμό και βιταμίνη D;
-          - Ναι γιατρέ! Απαντά, με εμφανή ενθουσιασμό η μητέρα
      Με φαντάζομαι να γελάνε από περηφάνια μέχρι και τα μουστάκια μου. Νιώθω υπέροχα όταν βοηθάω τον θηλασμό. Από την άλλη, οφείλω να έχω το νου μου, ώστε να μη δημιουργήσω τύψεις ή αρνητικά συναισθήματα στη μητέρα που δε τα κατάφερε. Δε συμμερίζομαι την άποψη του αγαπητού Jack Newman που πιστεύει ότι το να μη προκαλείς ενοχές στη μητέρα που δε θηλάζει είναι σαν να βλέπεις ένα γονιό που δε βάζει ζώνη στο παιδί του στο αυτοκίνητο ή που καπνίζει, και το αφήνεις ασχολίαστο. Στα παραδείγματα αυτά, ο γονιός μπορεί να αλλάξει άμεσα τη λάθος πρακτική και να σωθεί το παιδί, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο στην περίπτωση που έχει διακοπεί ο θηλασμός. Άλλωστε, η προπαγάνδα εναντίον του και η παραπληροφόρηση σχετικά με τον θηλασμό, τουλάχιστον στη χώρα μας, καθιστά πρώτα το μωρό και μετά τη μάνα, τους μόνους που δε φταίνε αν δεν τα καταφέρουν. Τέλος πάντων, στην προκειμένη περίπτωση τέτοια διλήμματα δεν υφίστανται, μια που η μαμά περιχαρής δήλωσε πως όλα πάνε καλά με τον θηλασμό.
      Η επόμενη ερώτηση μου έχει σχέση με την ψυχοκινητική εξέλιξη του βρέφους.
-          - Φέρνει, ότι καταφέρει να αρπάξει στην παλάμη του προς το στόμα;
-          - Ναι, ναι!
-              Προσέχετε σας θυμίζω ότι βρισκόμαστε στα βαθιά νερά του συνδρόμου του αιφνίδιου βρεφικού θανάτου. Τα περισσότερα κρούσματα συμβαίνουν μεταξύ δύο και τεσσάρων μηνών, ακριβώς γιατί το μωρό μας ότι αρπάξει το κατευθύνει προς το στόμα του. Δε θέλουμε να υπάρχουν ξένα σώματα όπως μαξιλάρια, κουβέρτες, σεντόνια ή λούτρινα -κουκλάκια μέσα στο λίκνο ή όπου κοιμάται το μωρό, γιατί μπορεί να τα σύρει προσπαθώντας να τα φέρει στο στόμα, να τα σκεπαστεί, να κοιμηθεί και οι συνέπειες να είναι ολέθριες. Ακόμα και ένα μη καλά «πετρωμένο»- στερεωμένο κατωσέντονο μπορεί να το ξεστρώσει και να το κουκουλωθεί. Όχι ξένα σώματα λοιπόν εκεί που κοιμάται το μωρό μας…
Προσπαθώ με ένα ζεστό χαμόγελο να διασκεδάσω το τρόμο που έκανε για λίγο την εμφάνισή του. Ακούγονται ίσως σκληρά τα λόγια μου, όταν μιλάω για αιφνίδιο θάνατο βρέφους στον ύπνο του, όμως είναι προτιμότερο να τα ακούμε παρά να τα ζούμε. Υπάρχουν γονείς που ενώ τα λέμε στην θεωρία, στη πράξη κάνουν τελείως διαφορετικά πράγματα. Έχει τύχει ζευγάρι να μου πει για άλλο φιλικό ζευγάρι του οποίου επίσης μεγαλώνω το μωρό: «Γιατρέ ξέρεις τι κάνουν για να κοιμηθεί το κοπέλι; Του βάζουν ένα πανάκι πάνω από το πρόσωπο, γιατί λέει έτσι του αρέσει να κοιμάται!!». Ενημερώνω λοιπόν για τον κίνδυνο στο πρώτο-πρώτο ραντεβού, των λίγων ημερών ζωής, σε εκείνο των τριών μηνών, όταν το μωρό μας φέρνει με μανία τα χέρια του στο στόμα και γεμίζει τον τόπο σάλια και στην αρχή του τακτικού ελέγχου για την ανάπτυξη στους τέσσερις μήνες ζωής. Έτσι και αλλιώς, το βασικό θέμα για το οποίο συζητώ με τους γονείς κατά τον τακτικό έλεγχο του μωρού των τεσσάρων μηνών είναι ο ύπνος! Αφιερώνω λίγα λεπτά από το χρόνο της εξέτασης για να βοηθήσω τους γονείς να μην την πατήσουν όπως εγώ.
Εκεί κοντά στους τέσσερις μήνες, το μωρό μας, αρχίζει να θυμάται και σιγά-σιγά η φυσιολογία του
ύπνου του να προσομοιάζει με τη δική μας. Ο ύπνος μας, είναι μια διαρκής εναλλαγή μεταξύ βαθιού ύπνου όπου ξυπνάμε δύσκολα, και ελαφριού ύπνου, όπου το παραμικρό ερέθισμα από το περιβάλλον, μας αφυπνίζει. Περνάμε διαφορετικές φάσεις, ή μάλλον πιο σωστά στάδια.
Ξεκινάμε στο 1ο στάδιο, όταν βρισκόμαστε μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σε εκείνο το γλυκό στάδιο που κλείνουν τα μάτια σου και οι γραμμές από το βιβλίο που διαβάζεις χορεύουν καθώς συνεχίζουν να ερεθίζουν την φαντασία σου, όμως σε οδηγούν σε μονοπάτια άλλα από εκείνα που είχε κατά νου ο συγγραφέας. Συνειδητοποιείς ότι ήδη, έστω και για δευτερόλεπτα, τα βλέφαρά σου έχουν σμίξει και βρέθηκες στο κατώφλι του βασιλείου του Ύπνου. Είναι η στιγμή που κλείνεις το βιβλίο και το φως για να συνεχίσεις το ταξίδι σου στην αγκαλιά του Μορφέα. Μαζί σου, κουβαλάς το εν τύπωμα στον εγκέφαλο σου, των τελευταίων στιγμών της πραγματικότητας που βιώνεις. Το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεσαι, τη μυρωδιά του, τη θερμοκρασία, τους ήχους που ακούγονται μέχρι να σφαλίσεις τα μάτια και να προχωρήσεις προς το δεύτερο στάδιο.
      Στο 2ο στάδιο, το ταξίδι στη χώρα του Ύπνου έχει ήδη αρχίσει. Οι σφίξεις της καρδιάς μας καθώς και οι αναπνοές σταδιακά αραιώνουν, η πίεση μας πέφτει και οι μύες χαλαρώνουν. Η διαδρομή στο έρεβος συνεχίζεται στο 3ο και ολοκληρώνεται στο 4ο στάδιο, όπου βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε “sleep-mode”, με όλο μας το σώμα να επιτελεί τις πλέον βασικές λειτουργίες για επιβίωση. Είναι η φάση του ύπνου, όπου το μωρό μας το σηκώνουμε για να το μεταφέρουμε από το καθισματάκι του αυτοκινήτου στο σπίτι και κυριολεκτικά χύνεται στα χέρια μας. Μοιάζει να μη ξυπνά με τίποτα και η αλήθεια είναι ότι ξυπνάει, όμως όχι εύκολα…
      Την συγκεκριμένη στιγμή της αφήγησης, συνήθως τη διανθίζω με παντομίμα, προσποιούμενος το «χυμένο» στην αγκαλιά του γονιού του, μωρό, με τα χέρια και το κεφάλι να πέφτουν άναρχα. Προσπαθώ να κρατώ σε εγρήγορση το ακροατήριο μου για να μεγαλώσω τις πιθανότητες ότι θα κατανοήσουν αυτά που τους διηγούμαι, χωρίς να αρκούνται στο ευγενικό νεύμα συγκατάβασης. Σχεδόν πάντα οι γονείς γελάνε με τον γιατρό που έχει σωριαστεί πάνω στην καρέκλα του.
Αυτό το στάδιο, το στάδιο τέσσερα του ύπνου, είναι το πιο βαθύ. Ξυπνάμε και σε αυτό, όμως δύσκολα. Αυτό το στάδιο, ακολουθείται από το στάδιο πέντε, το γνωστό και από τα αρχικά R.E.M. των λέξεων Rapid Eye Movement, μια που ένα χαρακτηριστικό μας σε αυτό το στάδιο είναι η γρήγορη κίνηση των ματιών μας. Βρισκόμαστε στη φάση των ονείρων και όσο και αν ακούγεται παράδοξο, με τα όνειρά μας «ξυπνάμε»! Οι σφίξεις μας και ο αριθμός των αναπνοών μας αυξάνονται και πάλι, η πίεση και ο μυϊκός τόνος το ίδιο, και μια εγρήγορση, έστω παροδική, επανέρχεται.
-                  Θα έχετε δει και αν όχι ακόμα σύντομα θα το δείτε, το μωρό μας να κοιμάται και…
Εδώ η παντομίμα για το στάδιο των ονείρων, μου επιβάλει να ξαπλώσω με κλειστά μάτια προσποιούμενος ότι κοιμάμαι με γερμένο το κεφάλι πάνω στη πλάτη της καρέκλας μου και ξαφνικά να ανοίγω τα μάτια μου καθώς γυρίζω το κεφάλι μου προς την άλλη πλευρά, με το βλέμμα μου να σαρώνει τον χώρο για να καταλήξω να αλλάξω πλευρό και να σμίξω τα βλέφαρά μου προσποιούμενος ότι συνεχίζω τον ύπνο μου.
-                Το μωρό μας, όπως άλλωστε και εμείς, ανοίγει για λίγο τα μάτια, ίσως μας ξεγελά ότι ξύπνησε και εκείνο απλά γυρίζει πλευρό και συνεχίζει να κοιμάται. Το ίδιο κάνουμε και εμείς οι ενήλικες.
Οι γονείς συνήθως σε αυτή τη φάση με ενθουσιασμό επιβεβαιώνουν ότι έχουν όντως δει το μικρό τους να ανοίγει για λίγο τα μάτια, να χαϊδεύει με το βλέμμα του το χώρο και να συνεχίζει τον ύπνο του.
      Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους επέβαλε να μην κοιμόμαστε βαθιά για πολλές ώρες. Φανταστείτε, να πέφταμε για ύπνο κατά τις 10 το βράδυ και μέσα από έναν ταξίδι στο στάδιο τέσσερα όπου πολύ δύσκολα ξυπνάμε, μια «ολονύχτια νάρκη» πρακτικά, τελικά να ανοίγαμε ξανά τα μάτια μας το ξημέρωμα έξι ή οχτώ ώρες αργότερα. Θα είμασταν εκτεθειμένοι σε εχθρούς, σε άγρια ζώα, σε καιρικές συνθήκες, σε φυσικά φαινόμενα. Ίσως, χιλιάδες χρόνια πριν, όντως όσοι κοιμόντουσαν βαθιά να μη κατάφεραν να επιβιώσουν. Έτσι, αυτός ο κύκλος των πέντε σταδίων ολοκληρώνεται κάθε 60’ με 90’, κάθε μια με μιάμιση ώρα για όσο διάστημα κοιμόμαστε.
-                Αναλογιστείτε λοιπόν, κάθε μια με μιάμιση ώρα «ξυπνάμε» στον ύπνο μας. Οι αισθήσεις μας βρίσκονται για λίγο και πάλι σε ετοιμότητα και ελέγχουμε το χώρο στον οποίο βρισκόμαστε, να δούμε είναι όλα όπως τα αφήσαμε όταν ξεκινήσαμε τον ύπνο; Είναι όλα καλά ή μήπως κάτι άλλαξε και πιθανά κινδυνεύουμε. Είναι η φάση κατά την οποία, ο παραμικρός ήχος, οσμή, αλλαγή της θερμοκρασίας ή ακόμα και κίνηση θα μας ξυπνήσει. Είναι η φάση κατά την οποία θα σηκωθείς γιατί άκουσες βροχή να πέφτει και έχεις απλωμένα ρούχα, ή μύρισες καπνό και σηκώθηκες να τσεκάρεις μήπως πήρε φωτιά το σπίτι ή ακόμα-ακόμα κρυώνεις ή ζεσταίνεσαι και σκεπάζεσαι ή πετάς μακριά τα σκεπάσματα . Είναι η φάση που, χωρίς να έχεις ξυπνήσει, ανοίγεις τα μάτια, ελέγχεις, και αφού διαπιστώσεις ότι όλα είναι καλά, γυρίζεις πλευρό και συνεχίζεις τον ύπνο σου.
 Αναλογιστείτε ότι κάθε μια με μιάμιση ώρα ελέγχουμε το περιβάλλον στο οποίο κοιμόμαστε. Αν δε σημάνει κανένας συναγερμός, τότε συνεχίζουμε απρόσκοπτα τον ύπνο μας, βυθιζόμενοι και πάλι σταδιακά στο 2ο, στο 3ο και στο 4ο στάδιο ύπνου. Το πρωί, αν όλα πάνε καλά και δεν έχει χτυπήσει κανένας συναγερμός, δεν ανακαλούμε ότι μέχρι και έξι φορές «ξυπνήσαμε» και ελέγξαμε.
-                Σας τα λέω τόσο αναλυτικά για να κατανοήσετε ότι και το μωρό μας όσο μεγαλώνει και ωριμάζει, αρχίζει στον ύπνο του η συμπεριφορά του να προσομοιάζει στη δική μας. Είναι καιρός λοιπόν να το βάζουμε για ύπνο, πριν το πάρει τελείως ο ύπνος. Εκεί όταν, «γλαρώνει» και βρίσκεται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, στη γλυκιά μέθη από τον κορεσμό του θηλασμού, σε αυτό που σας περιέγραψα πριν ως πρώτο στάδιο, ώστε οι τελευταίες εντυπώσεις του από το περιβάλλον να είναι ότι θα βρει και όταν θα «ελέγξει» ότι όλα είναι όπως τα άφησε… Το παιδί μας θα ξυπνήσει αν πεινάει, πονάει, χρειάζεται αλλαγή πάνας, είναι άρρωστο, όμως είναι κρίμα να ξυπνά και μάλιστα τρομαγμένο επειδή δε βρίσκεται στις συνθήκες με τις οποίες εκκίνησε τη διαδικασία του ύπνου. Έτσι, για σκέψου μαμά, αν για παράδειγμα οι τελευταίες εικόνες του μικρού μας είναι η μαμά του να το θηλάζει, γιατί συνηθίζεις έτσι να το βάζεις να κοιμηθεί, και περιμένεις μάλιστα και λίγη ώρα αφού το πάρει ο ύπνος, αρά να πάει στο 2ο ή και στο 3ο στάδιο του, πριν σιγά-σιγά το εναποθέσεις στο κρεβάτι του. Τότε μην εκπλαγείς αν σε μία με μιάμιση ώρα ξυπνήσει κλαίγοντας σπαρακτικά για να ηρεμήσει μόλις πιπιλίσει λίγο το στήθος, χωρίς ουσιαστικά να θηλάσει, απλά για να βρεθεί στις ίδιες συνθήκες με αυτές που όταν ξεκίνησε να κοιμάται. Τα τελευταία ερεθίσματα πριν κοιμηθεί ήταν η μυρωδιά της μαμάς, η γεύση της μαμάς, η αφή, η όψη, ο ήχος της μαμάς… αν δε τα βρει εκεί όταν κάνει τον τακτικό του έλεγχο, τότε θα αντιδράσει με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που θα αντιδρούσες και εσύ αν ένα τεράστιο χέρι σε έπαιρνε ενώ κοιμόσουν και σε μετέφερε στο καθιστικό σας. Φαντάσου το φόβο όταν θα συνειδητοποιούσες ότι δεν είσαι πλέον στο κρεβάτι σου…
Σε αυτό το σημείο της διήγησης, η αντίδραση από την πλευρά των γονιών ποικίλει. Άλλοι με ενημερώνουν ότι έτσι και αλλιώς εκείνοι αυτό πράττουν, βάζουν το μωρό να κοιμηθεί πριν το
πάρει ο ύπνος, ξεχωρίζοντας τη διαδικασία φαγητού από αυτή του ύπνου, οπότε απλώς τους ενθαρρύνω να συνεχίσουν. Άλλοι πάλι μου λένε ότι δε το κάνουν ακριβώς έτσι όπως περιγράφω ότι είναι προτιμότερο, όμως ότι το μωρό τους κοιμάται αδιάκοπτα για αρκετές ώρες το βράδυ, οπότε δεν έχουν κάποιο πρόβλημα. Συμφωνώ, ότι δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν τις πρακτικές που κάνουν εφόσον αυτές έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, απλά να έχουν κατά νου αυτά που τους είπα, μήπως και τους αιφνιδιάσει μια αλλαγή συμπεριφοράς. Συχνά, εξηγώ ότι η διάρκεια των παραπάνω σταδίων δεν είναι σταθερή σε όλους τους ανθρώπους. Άλλοι περνάμε μεγάλο χρόνο στα στάδια 3 και 4 του βαθιού ύπνου και δε ξυπνάνε εύκολα, ενώ άλλοι ξυπνάμε με το παραμικρό. Σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον στο οποίο κοιμάται ο άνθρωπος. Είναι διαφορετικό ένα περιβάλλον γεμάτο από εξωτερικά ερεθίσματα, ήχους, φως, αλλαγές στη θερμοκρασία, από ένα δωμάτιο με ελάχιστα ερεθίσματα. Σε όλα όσα συμβουλεύω στους γονείς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είμαι απόλυτος και τονίζω ότι είναι οδηγίες που είναι αποτελεσματικές στους περισσότερους, δεν είναι απαράβατοι κανόνες. Όσα συζητάμε στο ιατρείο καλούνται να τα προσαρμόζουν στη δική τους πραγματικότητα και στις δικές τους ανάγκες και δυνατότητες.
Η μεγαλύτερη πρόκληση βρίσκεται στη περίπτωση της δυάδας μητέρας και μωρού, που συνήθως θηλάζει, και που η μητέρα καταθέτει πως το μωρό έχει μάθει και  κοιμάται μόνο πάνω στο στήθος. Συχνά μάλιστα, κοιμούνται μαζί. Δεν έχω καμία πρόθεση να αλλάξω κάτι σε αυτό. Τόσο ο θηλασμός όσο και η συνκοίμηση πιστεύω ότι μόνο θετικά έχουν να προσφέρουν και στους δύο. Αυτό που συμβουλεύω είναι να κάνουν μια προσπάθεια, εκεί στην εκκίνηση για τη διαδικασία του βραδινού ύπνου, έστω και αν χρειαστεί να σηκώσουν αρκετές φορές το μωρό ώστε να το ηρεμήσουν. Σε καμία περίπτωση δε συμβουλεύω να αφήσουν το μωρό να κλαίει. Θεωρώ λάθος, την πρακτική του ελεγχόμενου κλάματος προκειμένου να αποσυνδέσει το βρέφος ή αργότερα το νήπιο, το κλάμα με την ανταπόκριση του γονιού του. Δεν υπάρχει λόγος να αφήσουμε το παιδί να κλαίει, ακόμα και για λίγα λεπτά, για να το εκπαιδεύσουμε να κοιμηθεί. Το έκανα αυτό το λάθος με τον Ερμή μου, εφαρμόζοντας την «επιστημονικότητα» βιβλίου που προτείνει να αυξάνουμε σταδιακά το χρόνο απόκρισης στο κλάμα του μωρού ώστε να το εκπαιδεύσουμε να κοιμάται
χωρίς να κλαίει και χωρίς να ξυπνάει. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα ήταν από τα λίγα πράγματα που δε θα επαναλάμβανα σχετικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μου. Αυτό που προτείνω είναι να θηλάζουμε το μωρό μέχρι να αρχίσουν τα ματάκια του να βασιλεύουν και τότε, λίγο πριν περάσει το κατώφλι του ύπνου να το εναποθέτουμε εκεί που πρόκειται να κοιμηθεί. Αν ξυπνήσει αμέσως κλαίγοντας, να το ηρεμήσουμε, αν χρειαστεί προσφέροντας του και πάλι το στήθος για να θηλάσει, όμως μόλις «γλαρώσει», βαρύνουν τα βλέφαρα του και φαίνεται έτοιμο να κοιμηθεί να το ξανά-βάλουμε στο κρεβάτι του. Αν και πάλι ξυπνήσει, να επαναλάβουμε τη διαδικασία.
-          Σκεφτείτε, μπορεί να παιδευτείτε για μερικά βράδια, καθώς θα βάλετε το μικρό για ύπνο και θα ξυπνά και θα πρέπει να το ηρεμήσετε μέχρι να ξανανυστάξει για να το βάλετε και πάλι στο κρεβάτι πριν να το πάρει ο ύπνος και αν αρχίσει το κλάμα να επαναλάβετε ξανά και ξανά, όμως θα ζοριστείτε στις 8, 8:30, 9, 9:30, 10… το βράδυ, μέχρι κάποια στιγμή εξαντληθεί και θα το πάρει ο ύπνος. Τότε, έχετε πιθανότητες να κοιμηθεί περισσότερη ώρα, όχι επειδή του το επιβάλλαμε, αλλά επειδή δημιουργήσαμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να κοιμηθεί ανέμελα για όσο θέλει και χρειάζεται!  

Έχω ήδη βρεθεί στο πλευρό της μαμάς και αρχίζω να εξετάζω το πιτσιρίκι που με χαζεύει από
ώρα καθώς εξηγώ στους γονείς του. Η μεθυστική μωρουδίλα και το μοναδικό χαμόγελο γονιών και κυρίως του μωρού, με ανταμείβει με τον καλύτερο τρόπο για το χρόνο μου. Για την επιλογή μου να γίνω παιδίατρος και να μπορώ να βοηθάω στην ανατροφή αυτών των όμορφων πλασμάτων.

Να είστε καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!   

Δεν υπάρχουν σχόλια: