Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Τι χρωστάμε γιατρέ; Την αγάπη σας…

Το κείμενο που ακολουθεί είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και ειλικρινή αισθήματα!



Παρασκευή βράδυ. Η ώρα πλησιάζει δέκα και κοντεύω να συμπληρώσω 12ωρο στο ιατρείο. Από νωρίς το πρωί εξετάζω παιδάκια, με μια σύντομη ξεκούραση για φαγητό το μεσημέρι διάρκειας ούτε μιας ώρας. Τέλος της εβδομάδας, τέλος της ημέρας, και τα μωρά συνεχίζουν να έρχονται, μαζί με την φυσική κόπωση. Οι ιώσεις του χειμώνα προστέθηκαν στη τακτική παρακολούθηση και τους εμβολιασμούς, οπότε ο φόρτος εργασίας δοκιμάζει τις αντοχές.
Το πιτσιρίκι μπροστά μου είναι το καλύτερο βάλσαμο για την κούραση μου. Κάτι φουσκωτές μαγούλες και αμυγδαλωτά μάτια που φωτίζονται όταν καταφέρνω να του εκμαιεύσω ένα χαμόγελο, όπως κάθεται στην ποδιά της μάνας του. Ο πατέρας του, μου απευθύνεται στον ενικό, με μια οικειότητα που δε δικαιολογείται από τις μόλις 5 φορές που έχω εξετάσει το 17 μηνών νήπιο. Δεν τον αποπαίρνω, μια που προτιμώ την ανθρώπινη, άμεση, αν όχι φιλική, σχέση με τους γονείς στο ιατρείο. Έχουμε να παλέψουμε για την υγεία του παιδιού και σε αυτή τη μάχη πρέπει να είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Οι γονείς είναι τα αυτιά και τα μάτια μου. Όσο πιο γλαφυρά και ολοκληρωμένα μου μεταφέρουν την εικόνα του άρρωστου παιδιού τους τόσο περισσότερο με βοηθούν, να εκτιμήσω σωστά το ιστορικό και τα συμπτώματα, για να τα παντρέψω στη συνέχεια με την κλινική εξέταση, ώστε με τις γνώσεις και με την πείρα μου να προσπαθήσω να βοηθήσω να γίνει καλά το παιδί τους.
Η περίπτωση μπροστά μου θαρρείς βγαλμένη από εγχειρίδιο παιδιατρικής. Νήπιο 17 μηνών, τους τελευταίους μήνες πηγαίνει σε παιδικό σταθμό και αρρωσταίνει με λοιμώξεις του αναπνευστικού μια ή ακόμα και δύο φορές το μήνα. Δε θηλάζει, οι γονείς καπνιστές και το μικρό κάθε περίπου δεκαπέντε με είκοσι μέρες, αρρωσταίνει. Άλλοτε για μια δυό μέρες και άλλοτε για 4-5 μέρες, ανεβάζει πυρετό, βήχει, έχει πολλές μύξες και μειώνεται η όρεξή του. Εννοείται ότι κάθε φορά εξετάζεται από ιατρό και οφείλει να εξετάζεται από παιδίατρο. Δυστυχώς, στο παραπάνω προφίλ, προστίθενται γονείς που είναι ελλιπώς ενημερωμένοι, ενώ δείχνουν έντονη δυσπιστία προς τους γιατρούς ή μάλλον πιο σωστά τους παιδίατρους. Θεωρούν πανάκια την αντιβίωση, δε διστάζουν να αρχίσουν από μόνοι τους εισπνεόμενα φάρμακα, ενώ θα χαρούν αν στη θεραπεία προσθέσεις και κορτιζόνη. Αντιμετώπιση που θυμίζει μάλλον μέτριο γιατρό ενηλίκων, παρά ενημερωμένο παιδίατρο. Άκρως συντηρητική προσέγγιση, όπου δε βασίζεσαι σε επιστημονικά δεδομένα αλλά στη λογική «δώσ΄τα όλα και ότι πιάσει».
Εξετάζω το μικρό και επιβεβαιώνω τις αρχικές μου υποψίες. Καθαρός πνεύμονας, μια χαρά αυτάκια, λίγο κόκκινος λαιμός με κάτι μικρές-μικρές άσπρες γραμμές. Ξοδεύω περισσότερη ώρα για να εξηγήσω γιατί δεν χρειάζεται κάποια άλλη θεραπεία εκτός από ξεκούραση, πολλά υγρά, μακάρι μάλιστα να είναι φυσικός χυμός πορτοκάλι, τακτικό καθάρισμα της μύτης και αντιπυρετικά. Τα συμπτώματα είχαν μόλις ξεκινήσει και ο πυρετός μόλις που συμπλήρωνε ένα εικοσιτετράωρο, οπότε είχαμε δρόμο μπροστά μας. Ένα κοινό κρυολόγημα μπορεί να κρατήσει μια εβδομάδα ή ακόμα και δέκα μέρες, ενώ συγκεκριμένο φάρμακο για τις ιώσεις του αναπνευστικού δεν έχουμε. Τους καθησύχασα ότι θα είμαι το Σαββατοκύριακο στο Ρέθυμνο, οπότε αν με χρειαστούν μπορούν να με βρουν στο τηλέφωνο. Ο πατέρας έκανε να με πληρώσει και τον σταμάτησα μια που το παιδί το είχα εξετάσει ξανά πριν μόλις μια βδομάδα. Οι γονείς μεροκαματιάρηδες που παλεύουν να αναθρέψουν το μικρό τους, δε μου πήγε η καρδιά να πάρω και πάλι αμοιβή. Με ευχαρίστησαν και έφυγαν.
Το απογευματινό ιατρείο της Παρασκευής τελείωσε λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ. Κούραση μαζί με αγωνία για ένα παιδάκι μου που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με πυρετό και δεν είχαμε ξεκαθαρίσει την αιτία και τα πρώτα αποτελέσματα μιλούσαν για …AIDS! Ένα άλλο κοριτσάκι μου, το χτύπησε αυτοκίνητο και αφού νοσηλεύτηκε για λίγο στο νοσοκομείο μας, μεταφέρθηκε προληπτικά στο Ηράκλειο για παρακολούθηση. Η μητέρα του στο τηλέφωνο ακουγόταν ψυχολογικό ράκος, ευτυχώς όμως το παιδί ήταν καλά. Το άγχος για την υγεία των παιδιών μας, και δεν εννοώ εν προκειμένω τα βιολογικά μας παιδιά αλλά τα παιδιά του ιατρείου, το κουβαλάμε μαζί μας, δεν το αφήνουμε στο ιατρείο. Έγνοια, ειδικά για τα άρρωστα που δεν έχει ξεκαθαρίσει από τι πάσχουν αλλά και για εκείνα που πιστεύουμε ότι έχουμε βρει την αιτία του κακού. Πολλές φορές η εξέλιξη της αρρώστιας αλλάζει τα δεδομένα. Όπως έγινε και για το μικρό της ιστορίας μας.
Νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου ο πατέρας, με την χαρακτηριστική οικειότητα, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Έλα, Νίκο! Το παιδί συνεχίζει να κάνει πυρετό, η μάνα του, του άρχισε και εισπνεόμενη κορτιζόνη, όμως φαίνεται να ζορίζεται…». Δεν είχε νόημα να προσπαθήσω να κάνω ιατρική από το τηλέφωνο, ειδικά στην περίπτωση ενός γονιού που αναφέρει ότι το παιδί του δεν είναι καλά και ζορίζεται. Σε λίγη ώρα σμίγουμε και πάλι στο ιατρείο να χαζεύω τις αναψοκοκκινισμένες μαγούλες να μου γελάνε.
Όντως η εικόνα είχε αλλάξει. Το «χουρχούρισμα» σαν βράσιμο από το στήθος και το σφύριγμα στην εκπνοή ήταν ακροάσιμα χωρίς καν το στηθοσκόπιο. Παρόλα αυτά, το οξυγόνο ήταν φυσιολογικό, η κλινική εικόνα του παιδιού καλή και η εξέταση χωρίς άλλα παθολογικά ευρήματα εκτός από τον κόκκινο λαιμό. Για περισσότερη από μια ώρα, Σάββατο απόγευμα στο ιατρείο, μιλούσα με τους γονείς για αυτό που αντιμετωπίζαμε. Τους εξήγησα τι είναι η βρογχιολίτιδα, πως να ελέγχουν μετρώντας τις αναπνοές του παιδιού πόσο βαραίνει. Τους είπα ότι σύμφωνα με πρόσφατα δεδομένα τα εισπνεόμενα κάτω των δύο χρονών δεν είναι τόσο αποτελεσματικά, παρόλα αυτά καλά έκαναν και συνέχιζαν το βρογχοδιασταλτικό, ειδικά τη στιγμή που είχαν την αίσθηση ότι ανακουφίζει το παιδί.
Είπα ότι η εισπνεόμενη κορτιζόνη δεν έχει αξία στην οξεία φάση, μια που μέχρι να αρχίσει η δράση της, θα την έχουν σταματήσει γιατί θα είναι καλά το παιδί. Τόνισα, ότι η αντιβίωση δεν έχει καμία θέση στη θεραπεία, όμως επειδή πραγματικά επέμεναν τους είπα και τους έγραψα στο συνταγολόγιο μου, Κλαριθρομυκίνη για να μη νομίζουν ότι κουράζομαι να την γράψω. Η εμμονή τους με την αντιβίωση με έκανε να νιώθω ότι για κάποιο λόγο που δε μπορώ να φανταστώ, απέφευγα να τη χορηγήσω. Τους εξιστόρησα το τρόπο με τον οποίο ανακαλύψαμε την αντιβίωση. Πως ο Φλέμινγκ στην ουσία την «έκλεψε» από τους μύκητες και πως δε κάνει τίποτα παρά μόνο παρενέργειες στις ιώσεις. Από την άλλη με την αλόγιστη χρήση τους εκπαιδεύονται τα μικρόβια μας, αποχτούν ανθεκτικότητα και έτσι στην ουσία την αχρηστεύουμε. Δικαιολόγησα μάλιστα την επιλογή μου, μια που το παιδί είχε ήδη πάρει πρόσφατα αντιβίωση ευρέως φάσματος και τα μικρόβια την γνωρίζανε, ενώ η συγκεκριμένη θεωρείται ότι έχει μια ανοσορρυθμιστική δράση στο κατώτερο αναπνευστικό... Θα μου πείτε, τι κάθεσαι και εξηγείς; Δώσε εκεί ότι νομίζεις και άσε τους ανθρώπους να πάνε στο καλό. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο απλό. Για να μπορέσει η αγωγή μου να φτάσει στον ασθενή μου, πρέπει να μεσολαβήσει ο γονιός, οπότε αν δεν τον πείσω, δεν πρόκειται η ιατρική μου να αγγίξει το παιδί. Από την άλλη, όπως ανέφερα και παραπάνω, ο γονιός είναι τα μάτια και τα αυτιά μου, οπότε αν δεν τον έχω ενημερώσει σωστά μπορεί να εκτιμήσει λάθος την κατάσταση του παιδιού. Για αυτό μέχρι και βίντεο από το site μου, με βρέφος με αναπνευστική δυσχέρεια τους έδειξα, μήπως και η εικόνα αλλάξει προς το χειρότερο. Οι συγκεκριμένοι δε γονείς, ήταν φανερό ότι είχαν ελλειπή ενημέρωση, μια που από τη μια είχαν ήδη αλλάξει τέσσερις διαφορετικούς παιδίατρους, συν τις φορές που αντιμετωπίστηκαν στο νοσοκομείο μόλις στους πρώτους δεκατέσσερις μήνες ζωής, όταν ήρθαν στο δικό μου το ιατρείο πρώτη φορά. Τι αφελής να νομίζω ότι έκτοτε εμπιστεύθηκαν σε εμένα την υγεία του μικρού τους!
Εδώ θα μου επιτραπεί μια παρένθεση. Είναι πολύ σημαντικό να περιστοιχίζεσαι από καλούς συναδέλφους. Το έχω αναφέρει πολλές φορές, με κάθε ευκαιρία, ότι στο Ρέθυμνο έχουμε καλούς και ηθικούς παιδίατρους. Όχι όλοι, όμως τόσο οι ιδιώτες όσο και οι νοσοκομειακοί, από αυτά που βλέπω και ακούω από άλλα μέρη, είναι σε ψηλό επίπεδο ιατρικής και ηθικής. Δεν είμαστε ίδιοι και για αυτό καλό είναι να επιλέγεις κάποιον που να σου ταιριάζει, όμως δε θα φύγεις από το Νίκο και θα πας στο Γιώργο για να ακούσεις τελείως διαφορετικά πράγματα. Η βρογχιολίτιδα είναι ιογενής και η αντιβίωση δεν έχει καμία θέση στην θεραπεία της, εκτός αν ανιχνευθεί κάποια επιπλοκή. Αυτή είναι βασική παιδιατρική γνώση και τουλάχιστον η πλειοψηφία των παιδιάτρων στο Ρέθυμνο την κατέχουν. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα παραπάνω οι συγκεκριμένοι γονείς τα είχαν ακούσει και άλλες φορές από τους άλλους παιδίατρους που βρέθηκαν στο δρόμο τους  όμως στο παρελθόν επέλεξαν να τους αγνοήσουν. Αυτή τη φορά φάνηκε να τους έπεισα γιατί μου είπαν ότι δε θα άρχιζαν την αντιβίωση χωρίς να επικοινωνήσουμε.
Η μακρόχρονη ενημέρωση, Σάββατο απόγευμα, δε θα μπορούσε να κλείσει χωρίς μια σύντομη αναφορά στο παθητικό κάπνισμα και στο κακό που έκανε το τσιγάρο όχι μόνο στους γονείς που είχαν ένα τόσο πολύτιμο θησαυρό να δίνει πλέον αξία και ιδιαίτερο νόημα στη ζωή τους, αλλά κυρίως στο μικρό τους, που κάπνιζε μαζί τους, ακόμα και αν δεν κάπνιζαν μέσα στο σπίτι.
Ο πατέρας προσφέρθηκε και πάλι να με πληρώσει, όμως του εξήγησα ότι η εξέταση ήταν συνέχεια της προηγούμενης και όταν μου υπενθύμισε ότι ούτε και για την προηγούμενη δεν είχα πληρωθεί του απάντησα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν πληρώθηκα στην προηγούμενη ισχύει και για την σημερινή. Όσοι με γνωρίζετε έστω και λίγο, ή ακόμα και μόνο μέσα από τα γραφόμενά μου, θα ξέρετε ότι ποτέ δεν έχω κάνει αναφορά στην αμοιβή μου, όμως όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει ίσως τη δική του σημασία σχετικά με το πως αξιολογούν κάποιοι άνθρωποι τις προθέσεις σου.
Η Κυριακή πέρασε χωρίς να έχουμε κάποια επικοινωνία, την Δευτέρα όμως πρωί-πρωί το «Έλα Νίκο!» από τον άγνωστο κολλητό μου, ήταν από τα πρώτα τηλεφωνήματα που δέχθηκα. Ο μικρός συνέχιζε τον πυρετό και το βήχα. Ζήτησα λοιπόν να κάνουν μια Γενική Αίματος και μια εξέταση που ακούει στο ακρωνύμιο CRP και που μας βοηθά να ξεχωρίσουμε αν μια λοίμωξη είναι ιογενής ή μικροβιακή. Μάλιστα, ο πατέρας φάνηκε να περιμένει την εξέλιξη, γνωρίζοντας τι είναι η CRP. Λίγες ώρες αργότερα, το μικροβιολογικό εργαστήριο μου έστειλε τα αποτελέσματα. Επικοινώνησα άμεσα με τον πατέρα, τον ενημέρωσα ότι δεν ήταν κακές οι εξετάσεις (φυσιολογικά λευκά, καλός αιματοκρίτης), όμως επειδή η CRP άρχισε να αυξάνεται και τα λευκά, οι στρατιώτες μας να στρέφονται προς μικροβιακού τύπου, θα ήθελα και εγώ να ξεκινήσει το παιδί αντιβίωση, την Κλαριθρομυκίνη που του είχα ήδη από το Σάββατο υπολογίσει. Μάλιστα, επειδή ο πατέρας οδηγούσε, θεώρησα σωστό να του στείλω το όνομα του φαρμάκου και τη δόση με μήνυμα στο κινητό του. Με ρώτησε αν θα είμαι στο ιατρείο το απόγευμα για να του συνταγογραφήσουμε τις εξετάσεις και του απάντησα θετικά. Μέχρι εδώ όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά, όμως η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική.
Η Δευτέρα πέρασε και παρόλο που έχω πρωί-απόγευμα ιατρείο, οι γονείς δεν επικοινώνησαν ξανά. “No news, good news” είναι ο κανόνας με εμάς τους γιατρούς. Η αλήθεια είναι ότι και το άλλο παιδί, αυτό που φοβόμασταν ότι είχε AIDS, ήταν καλά. Ο δεύτερος έλεγχος ήρθε να διαψεύσει τον πρώτο και η αγαλλίαση ήρθε να πάρει τη θέση της αγωνίας. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο καλά σχετικά με τον μικρό μου με τις φουσκωτές μαγούλες.
Την επόμενη το πρωί ο πατέρας μίλησε με τη γραμματέα μου για να έρθει να γράψουμε τις εξετάσεις. Φτάσαμε λοιπόν να είναι μεσημέρι Τρίτης πλέον, κάτι μετά τις 2 και ότι αποχαιρετούσα το τελευταίο μου παιδάκι για το πρωινό, το κινητό μου χτυπά και η γνωστή οικειότητα από τον σχεδόν άγνωστο πατέρα με αιφνιδιάζει…
- Έλα Νίκο, στο ιατρείο είσαι;
- Ότι ξεπροβοδίζω το τελευταίο παιδί…
- Θα είσαι εκεί το απόγευμα;
- Τρίτη απόγευμα δεν έχω ιατρείο… γιατί τι έγινε;
- Τίποτα, απλώς ήθελα να σου στείλω να δεις κάτι εξετάσεις του μικρού…
- Μα τις είδα τις εξετάσεις..
- Όχι αυτές, άλλες που κάναμε χθες στο νοσοκομείο…
- Πήγατε χθες στο νοσοκομείο;!!
Ρωτάω με απορία, μια που την προηγούμενη είχα πρωί-απόγευμα ιατρείο και πέραν της τηλεφωνικής επικοινωνίας το μεσημέρι για να δώσω τις οδηγίες για την προσθήκη της αντιβίωσης στην θεραπεία, δεν ξαναμιλήσαμε. Αυτή η εξέλιξη μου καθιστά σαφές ότι, αν μη τι άλλο η εμπιστοσύνη, αλλά και η επαφή έχει χαθεί.
- Ναι! Που μπορώ να σου στείλω φωτογραφία τις εξετάσεις ; Έχεις viber;
- Ναι.. απαντώ
Περνάνε λίγα λεπτά και στην οθόνη του κομπιούτερ μου προβάλει η εικόνα ενός παιδιού σε νοσοκομειακό κρεβάτι να φοράει μια μάσκα παροχής οξυγόνου και στο χεράκι του να διακρίνεται το ταβλάκι που χρησιμοποιούμε προκειμένου να σταθεροποιήσουμε την φλέβα για τον ορό.
- Ο μικρός είναι αυτός;
Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την φράση μου και ένας απίστευτος οχετός από βρισιές, κατάρες και ουρλιαχτά ξεχύθηκαν από το ακουστικό. Ανάμεσα από ομολογώ ευφάνταστες, μοναδικές θα έλεγα, βωμολοχίες που με κοσμούσαν εμένα και την οικογένεια μου, εκσφενδόνιζε απειλές για το πως θα με καταντήσει έτσι όπως εγώ κατάντησα το παιδί του, και πως θα μου κλείσει το «μαγάζακι» μου, υποθέτω ότι εννοούσε το ιατρείο μου, μια που θα μου έκανε μήνυση! Οι δικές μου απορίες για το τι έγινε; Για το για ποιο λόγο με κατηγορούσε.. δε ξέρω αν εισακούστηκαν, πάντως σίγουρα δεν απαντήθηκαν ποτέ..
Δεν πρέπει να πέρασε μισό λεπτό, αν και ο χρόνος έμοιαζε να διαστέλλεται καθώς η αγωνία μου για το παιδί συνδυαζόταν με τα ανάμικτα συναισθήματα που γεννούσαν οι εκφράσεις του προσώπου της βοηθού μου που άκουγε εμβρόντητη την οργή που ξέβραζε το ακουστικό του τηλεφώνου και έμοιαζε να αντανακλά τα δικά μου αισθήματα. Το τηλέφωνο έκλεισε το ίδιο βίαια με τον τρόπο που ξεκίνησε η έκρηξη. Λες και ένα μπουρίνι θυμού εκτονώθηκε με έναρξη και τέλος, σχεδόν προγραμματισμένο, από έναν ψυχρό εκτελεστή ταγμένο στην εκδίκηση για την αδικία που του έγινε. Τη μια στιγμή μου μιλούσε ήρεμα, φιλικά θα τολμούσα να πω, για να εκραγεί ξαφνικά στην συνέχεια.
Άρπαξα το τηλέφωνο και κάλεσα αμέσως το νοσοκομείο. Η συνάδελφος που μου απάντησε, έμπειρη παιδίατρος, έπεσε από τα σύννεφα. Με ρωτούσε αν μιλάμε για το ίδιο παιδί, μια που όντως νοσηλευόταν παιδί με το συγκεκριμένο όνομα, όμως είχε μια τυπική βρογχιολίτιδα που χρειαζόταν απλώς υποστήριξη γιατί είχε βαρύνει. Μάλιστα μου λέει, κρατήσαμε την αντιβίωση που είχες αρχίσει, αναφέροντας μου το όνομα άλλου αντιβιοτικού, ενός που δεν είχα χορηγήσει εγώ, μια που το ίδιο σκεύασμα το είχε πάρει πριν από σύντομο χρονικό διάστημα και πίστευα ότι δε θα είχε αποτέλεσμα. Η συνάδελφος με αφορμή την επικοινωνία μας με ρώτησε πως και έδωσα αντιβίωση στη βρογχιολίτιδα; Απορούσε μήπως είχα ακούσει κάπου εντοπισμένα ακροαστικά που θα έθεταν την υποψία της πνευμονίας; Γιατί κατά τα λοιπά το παιδί δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο και τα εργαστηριακά του δεν ήταν τόσο επηρεασμένα. Τι να απαντήσω; Ότι συμφωνώ, απλά ήθελα να βοηθήσω το κατώτερο αναπνευστικό αλλά και να ηρεμήσω λίγο τους γονείς. Αφού και εγώ δεν ένιωθα σίγουρος για την αξία της αντιβίωσης στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στο νοσοκομείο  συνέχισαν την αντιβίωση αφενός γιατί είχε ήδη αρχίσει να την πίνει και αφετέρου επειδή ίσως κάτι φαινόταν στην ακτινογραφία, την γεμάτη εκκρίσεις… Τέλος πάντων, τουλάχιστον το παιδί δεν ήταν βαριά και αυτό ήταν το σημαντικό.
Τώρα θα σκεφτείτε για ποιο λόγο αυτός ο άνθρωπος φέρθηκε έτσι; Προσπάθησα να τον ξαναπάρω τηλέφωνο αμέσως, για να τον ρωτήσω ακριβώς αυτό, όμως δε μου απάντησε ποτέ! Τα κορίτσια στο ιατρείο ανησύχησαν. Θέλανε να φύγουμε όλοι μαζί, μη γνωρίζοντας τι θα έκανε ο θυμωμένος πατέρας. Φύγαμε όντως όλοι μαζί και εγώ επικοινώνησα με δικηγόρο φίλη, μια που στα είκοσι χρόνια ασκούμενης παιδιατρικής, δε μου είχε συμβεί κάτι παρόμοιο. Όταν η δικηγόρος άκουσε για την ξεκάθαρη απειλή για μήνυση γέλασε και προσπάθησε να με καθησυχάσει. Δε μπορούσε να φανταστεί για τι πράγμα θα μπορούσε να με κατηγορήσει, γιατί μήνυση επειδή δεν έδωσα αντιβίωση της φαινόταν τουλάχιστον αστεία. Παρόλα αυτά, επειδή ο καθένας μπορεί να κάνει μήνυση για ότι του έρθει στο μυαλό, δε μπορούσε να αποκλείσει την πιθανότητα. Στο υποθετικό λοιπόν σενάριο, της πραγμάτωσης της απειλής, μια που όπως επέμενα η αντίδραση του συγκεκριμένου πατέρα, ξεπερνούσε τα όρια της λογικής, η συμβουλή της θα έπρεπε να είναι, να μείνω στην αφάνεια για τουλάχιστον 24ωρο για να αποφύγω πιθανή σύλληψή μου. Στις διαμαρτυρίες μου για το δίκιο μου, για το ότι δεν είχα κάνει τίποτα κακό και σίγουρα τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι και να κρύβομαι, η πραγματικότητα για την οποία με διαβεβαίωνε η δικηγόρος φίλη ήταν ότι αν τολμούσα να πάω εγώ στην αστυνομία, αργά πλέον μεσημέρι για να καταθέσω παράπονο, εφόσον είχε πραγματοποιήσει την απειλή του, οι αστυνομικοί θα ήταν υποχρεωμένοι να με κρατήσουν στο τμήμα μέχρι την επόμενη, όταν ο εισαγγελέας θα με παραπέμψει σε δίκη όπου θα αθωωθώ.. Μα η Ελένη εφημερεύει; Τα παιδιά μου με ποιόν θα μείνουν; Αύριο έχουν σχολείο… τι να τους πω; Συνέλαβαν άδικα τον πατέρα τους και σύντομα η δικαιοσύνη θα λάμψει; «Για αυτό» μου λέει η φίλη δικηγόρος, «αν πιστεύεις ότι μπορεί να σου έχει κάνει μήνυση, κανονικά οφείλω να σε συμβουλέψω να μη πας ούτε αύριο στο ιατρείο, μια που αν τα πράγματα είναι τόσο τρελά όσο τα περιγράφεις, ο συγκεκριμένος πατέρας, μπορεί να παρουσιαστεί στο ιατρείο και να ζητήσει να έρθουν επιτόπου οι αστυνομικοί για να σε συλλάβουν!...». Να διακόψω δηλαδή το ιατρείο μου, να εγκαταλείψω τα παιδιά που εξετάζω, μαζί με τους γονείς που με εμπιστεύονται και με αγαπούν, για να πάω στο τμήμα και πιθανά και πάλι να παραμείνω στο κρατητήριο, ώστε την επομένη να παραπεμφθώ σε δίκη.
 Ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ» άναψε στο μυαλό μου. Μια διαρκής εναλλαγή απορίας, θυμού, αίσθημα αδικίας, οργής, λύπης και απογοήτευσης.. Μόνο τα μάτια και οι μαγούλες του μικρού που θυμόμουν με ανακούφιζαν λίγο, μια που μόνο σε αυτόν ήμουν υπόλογος και για εκείνον έχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.. Αναρωτιόμουν πικραμένος, οι καπνίζοντες γονείς, που αναγκάζονται για να βιοποριστούν να τον στείλουν σε παιδικό σταθμό από τόσο μικρό, χωρίς μάλιστα να θηλάζει, αυτοί οι άνθρωποι τους οποίου συμπόνησα και ήθελα να βοηθήσω, που ξοδεύουν σε τσιγάρα, σε γιατρούς ( μάλλον έχουν παρεξηγήσει το να τα φας στους γιατρούς με τη πληρωμή παράβολου για μήνυση και στην πορεία δικηγόρου, εκτός αν το θεωρούν επένδυση),  οι παρασυρμένοι από γιατρό τον οποίο εκείνοι επέλεξαν και όχι εμένα, που φόρτωσαν το νήπιο με αντιβίωση, ακτινοβολία από ακτινογραφίες (η 2η ή η 3η μέσα σε τρεις μήνες σε τόσο μικρή ηλικία), μπορούσαν να πουν το ίδιο κοιτώντας τον καθρέφτη. Όμως ακόμα και έτσι να ήταν, να εμπιστεύονταν τον γιατρό που τους συμβούλεψε για την βρογχιολίτιδα να αρχίσουν άμεσα Αμοξυκιλίνη με Κλαβουλανικό, εισπνεόμενη κορτιζόνη και ένα σωρό άλλες ανυπόστατες παιδιατρικά επιλογές, εγώ τι τους έφταιγα; Επειδή εφαρμόζω την ιατρική που εφαρμόζω στα παιδιά μου και στο δικό τους παιδί; Επειδή χαίρομαι που το Χαρουλάκι μου στα δώδεκά της χρόνια δεν έχει χρειαστεί να πάρει ούτε μια φορά αντιβίωση, ενώ δε μετανιώνω για καμία από τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να δώσω αντιβίωση στον Ερμούλη μου, κάθε φορά στοχευμένα και  επιστημονικά αιτιολογημένα; Υποχρέωσα κάποιον να με εμπιστευτεί; Δεν ήμουν εκεί όποτε με χρειάστηκαν;
Δυστυχώς, ενώ όταν κάτι καλό τύχει σε καλό άνθρωπο μπορεί να προκύψει τελικά κάτι καλό, όπως το «Χαμόγελο του παιδιού», όταν  κάτι κακό τύχει σε κάποιον κακό άνθρωπο, τότε το κακό πολλαπλασιάζεται. Ο μόνος τρόπος για να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης αυτού του είδους ανθρώπων είναι η ιστορία που έχω και στο παρελθόν γράψει για το σκορπιό και τον βάτραχο.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας βάτραχος τροφαντός-τροφαντός, που ζούσε σε μια λίμνη!
Όταν ξεκίνησε μια μεγάλη φωτιά να καίει την μία πλευρά της λίμνης, αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι την απέναντι όχθη για να σωθεί. Πηδώντας, πλησίασε το νερό και την στιγμή που ήταν έτοιμος να βουτήξει, ακούει μια φωνή να του φωνάζει: «κυρ βάτραχε, περίμενε, περίμενε!». Γυρίζει και αντικρίζει ένα μαύρο σκορπιό να του φωνάζει «σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου στην πλάτη σου…».
«Δεν τρελάθηκα ακόμη, αν σε αφήσω να με πλησιάσεις, θα με τσιμπήσεις…» απάντησε και ετοιμάστηκε να βουτήξει. «Σε παρακαλώ, είσαι μεγάλος και αντέχεις να μας μεταφέρεις και τους δύο απέναντι, αν με αφήσεις εδώ θα καώ…». Το σκέφτηκε λίγο ο βάτραχος, τον ίδιο τόπο μοιραζόμαστε και αγαπάμε, λυπάμαι να τον αφήσω να καεί. Άλλωστε δεν ξέρει κολύμπι και δεν τον παίρνει να με σκοτώσει γιατί με χρειάζεται… Δίνει μια λοιπόν, βουτά στο νερό και πλησιάζοντας στην όχθη, προσφέρει την ράχη του στον σκορπιό, και εκείνος ανεβαίνει.
Μόλις που γλίτωσαν τις φλόγες, και κολυμπούσαν προς την σωτηρία. Κάπου στην μέση της λίμνης, ο σκορπιός σηκώνει την ουρά του και χτυπά δυνατά με το κεντρί του τον βάτραχο. Μετά τον πόνο, ο βάτραχος άρχισε να μουδιάζει και να μην μπορεί να κολυμπήσει. Όπως λοιπόν βυθιζόντουσαν προλαβαίνει και εκφράζει την απορία του προς το σκορπιό, «γιατί το έκανες αυτό, δεν ξέρεις να κολυμπάς και τώρα θα πνιγείς και εσύ μαζί μου…», για να τον ακούσει να απαντάει:
«Λυπάμαι, είναι η φύση μου…»
Σε επικοινωνία με συνάδελφο που είχε την ατυχία να φροντίσει τον μικρό πριν αποφασίσουν να δοκιμάσουν ιατρικά και εμένα, μου μετέφερε επί λέξη: «σαν να την βλέπω μπροστά μου τώρα την μάνα, εγώ θα δώσω Augmentin, αν δε μου το υπολογίσεις θα το δώσω μόνη μου!». Από αυτό που έζησα, είμαι σίγουρος ότι έτσι ακριβώς θα έγινε. Αναρωτιέμαι όμως τι μπορεί να σκέφτονται αυτοί οι γονείς, αν πραγματικά δεν πίστευα στην ορθότητα της ιατρικής μου αντιμετώπισης, γιατί να ξοδέψω τόσο από τον χρόνο μου, Παρασκευή Σάββατο και Δευτέρα; Τι είχα να κερδίσω εκτός από την ικανοποίηση ότι βοήθησα άλλο ένα παιδί που με χρειαζόταν;
Αγαπημένοι μου φίλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το να δημοσιοποιήσω αυτές μου τις σκέψεις! Ο πονεμένος γονιός έχει πάντα δίκιο στα μάτια της κοινής γνώμης. Ο καθένας θα ταυτιστεί μαζί του, και δε θα νοιαστεί για το πως φέρθηκε. Τη στιγμή που ο άνθρωπος πονά για το παιδί του, κανείς δε καταλογίζει πιθανές ευθύνες του ίδιου του γονιού, πόσο δε μάλλον να τον κατηγορήσει για το κακό ή τι συνέπειες μπορεί να έχουν οι πράξεις του σε τρίτους. Όταν γύρισα να πω ότι προτίθεμαι να κάνω και εγώ μήνυση στον συγκεκριμένο γονιό, η απάντηση ήταν τζάμπα θα ξοδέψεις χρήματα και χρόνο. Θα εμφανιστεί μπροστά στο δικαστή, το πιθανότερο θα ζητήσει συγνώμη δικαιολογώντας τις πράξεις του με τον πόνο που του προκάλεσε η ασθένεια του παιδιού του και θα αθωωθεί.
Δε θα έκανα σε καμία περίπτωση κάτι μέχρι να γίνει καλά το παιδί. Δε θα ήθελα να βρεθεί ένα παιδί στο νοσοκομείο με τον πατέρα του στο αυτόφωρο, κάτι που δε πρέπει να απασχόλησε ιδιαίτερα τον συγκεκριμένο πατέρα, μια που όπως πληροφορήθηκα, όταν λίγες μέρες μετά πήγα στην γραμματεία του εισαγγελέα, όντως μου έκανε μήνυση και είχα κινδυνεύσει εγώ να βρεθώ στο κρατητήριο! Το περιεχόμενο της μήνυσης, για ποιο λόγο δηλαδή με κατηγορεί αυτός ο άνθρωπος, ακόμα δε το ξέρω. Περιμένω να με καλέσει ο εισαγγελέας για να μου απαγγείλει τις κατηγορίες. Όμως, ένα ξέρω, δε πρόκειται να το αφήσω έτσι! Θυμώνω όταν την ευγένεια κάποιοι την εκλαμβάνουν ως αδυναμία. Θα κάνω ότι μπορώ ώστε να αποδείξω πως εννοώ τις λέξεις όταν κλείνω τα κείμενά μου με την ευχή…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

5 σχόλια:

Μαμά στο Δρόμο είπε...

Αρχικά εύχομαι να λυθεί γρήγορα και ευνοϊκά το θέμα της μήνυσης, γιατί, κακά τα ψέμματα, μια μήνυση είναι μπελάς, ακόμη κι αν είναι κακόβουλη.
Δεύτερον, καίγεται η ψυχή μου για το παιδάκι που θα μεγαλώσει μ' αυτούς τους ανθρώπους να το "προστατεύουν" και να το "καθοδηγούν."
Τρίτον, μήπως θα έπρεπε να επιληφθεί εισαγγελέας και να κάνει μήνυση στους γονείς για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο; Πρώτον για το κάπνισμα μπροστά στο παιδί, δεύτερον για την επιβλαβή χορήγηση φαρμάκων χωρίς (ή μάλλον ενάντια σε κάθε) ιατρική συμβουλή...

.......... είπε...

Πιθανως (κυριε γιατρε)δεν σας ενημερωσαν σωστα οι συναδελφοι σας απο το νοσοκομειο...δεν εχετε δικαιωμα να κρινετε τους γονεις και να μηλατε ετσι για αυτους επιδει ανησυχουν για το παιδι τους ..1 δεν καπνισαν ΠΟΤΕ μπροστα του ουτε ποτε μεσα στο σπιτι και το ξερετε πολυ καλα...αφου το μωρο πηγε σε εναν αξιολογο πνευμονολογο και αφου το μωρο ηταν σε πολυ ασχημη κατασταση εγραψε αντιβιωση και σταγωνες κορτιζονης και ειπε να παει επιτοπου νοσοκομειο γιατι ειχε μια υποψια....πραγματικα στο νοσοκομειο του εκαναν ακτινογραφια και το μωρο ειχε ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ και αμεσως με εντολη πνευμονολογου του εδωσαν αντιβιωση και κορτιζονη.και σιγουρα δεν την εδωσαν οι γονεις οπως γραφετε πιο πανω σε αυτη την τεραστια εκθεση σας...εξαλου πηγε σε πνευμονολογο γιατι εσεις (κυριε γιατρε)ειχατε πολυ δουλεια και δεν μπορουσατε να το δειτε...ολα αυτα επιδει καποιοι για να καλυψουν τα λαθη τους προσπαθουν να βγαλουν αχρηστους ουτους τους γονεις που λατρευουν αυτο το παιδι που με τοσο κοπο τα καταφεραν και το εφεραν στον κοσμο ..ειναι κακοι γονεις κατα τα λεγομενα του (κυριου)επιδει το παιδι τους ηταν αρρωστο και ανησυχουσαν...ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ...

pediatre είπε...

mama sto dromo… Δυστυχώς, οι καιροί γίνονται επικίνδυνοι. Η ιατρική θα καταντήσουμε να μην γίνεται με γνώμονα το καλό του παιδιού αλλά το φόβο των ιατρών να μη διωχθούν νομικά από τους ασθενείς. Από το σχόλιο που ακολούθησε το δικό σου, προφανώς από το γονιό του παιδιού, μπορείς να καταλάβεις την τρικυμία εν κρανίω. Παρόλο που τους εξήγησα τη ζημιά που κάνει το παθητικό κάπνισμα, το οποίο δε περιορίζεται στο να μη καπνίζεις μπροστά στο παιδί ή μέσα στο σπίτι, το ίδιο για τη ζημιά που κάνει η αντιβίωση όταν χορηγείται άσκοπα, εξακολουθούν να νομίζουν ότι κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους… Δυστυχώς, δεν είναι «ενάντια σε κάθε ιατρική συμβουλή», διότι παράλληλα με εμένα, και εν αγνοία μου, συμβουλεύονταν και πνευμονολόγο ενηλίκων, όπου η αντιμετώπιση της πνευμονίας είναι διαφορετική για τους ενήλικες από ότι για τα παιδιά, μια που προκαλείται από διαφορετικά αίτια. Έτσι, το παιδί πήρε για πολλοστή φορά αντιβίωση, ακτινοβολήθηκε για πολλοστή φορά και νοσηλεύτηκε-ταλαιπωρήθηκε … όμως φοβάμαι ότι απέχουμε πολύ από το να αναλάβει ο εισαγγελέας πρωτοβουλίες για τέτοια περιστατικά. Άλλωστε, δεν αμφισβητώ ούτε στιγμή την αγάπη των γονιών προς το παιδί τους. Απλά, κάνουν όλες τις λάθος επιλογές, με τις καλύτερες των προθέσεων για το παιδί τους. Ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποιες αξίες μας ως κοινωνία, σχετικά με το κάπνισμα, το θηλασμό, τη σχέση ασθενούς-ιατρού, την ανεργία και τη κοινωνική πρόνοια…
Και τώρα κύριε ή κυρία …… (δε σας βρίζω, απλά έτσι υπογράφετε). Δε συμφωνείτε με την ιατρική που εφαρμόζω, που εκτός από σύγχρονη παιδιατρική βασισμένη σε επιστημονικά δεδομένα, είναι η ιατρική που εφαρμόζω και στα δικά μου παιδιά. Αναρωτιέμαι γιατί απλώς δε φύγατε από το ιατρείο μου για να εμπιστευτείτε άλλον ιατρό; Τι σας έκανε με το μωρό σας στο νοσοκομείο, να βρείτε χρόνο και χρήματα για να με βρίσετε και να μπείτε στη διαδικασία να με διώξετε νομικά; Και το βασικότερο, τι σας έκανε να πείτε ψέματα ότι σας χλεύασα και κορόιδεψα το παιδί που νοσηλευότανε (τα διάβασα έκπληκτος στη δικογραφία που μου κοινοποιήθηκε, δε τα γνώριζα όταν εξιστορούσα τι έγινε) ; Είναι μόνο ξέσπασμα θυμού κ πίκρας, ή μήπως προσδοκάτε και κάτι άλλο;

.......... είπε...

Δεν εχουν αναγκη κυριε γιατρε τα λεφτα σας και γενικα δεν εχουν αναγκη τιποτα απο εσας συγκεκριμενα αν αυτο λετε...το μωρο το παρακολουθουν ειδικοι παιδοπνευμονολογοι στο Ηρακλειο και βλεποντας την ακτινογραφια ειχαν εντελως διαφορετικη γνωμη απο εσας....μηπως αμφισβητειται και τους παιδοπνευμονολογους????γιατι ολα τα εχω ακουσει πια και κατι αλλο ψεματα δεν ειπαν ποτε μα ποτε...αυτα ειχα να πω

pediatre είπε...

Έχετε απόλυτο δίκιο. Η συνέχεια του διαλόγου θα γίνει στο χώρο που εσείς επιλέξατε.