Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Όταν τα παιδιά πάνε κατασκήνωση

Πρώτη μας φορά φέτος κατασκήνωση! Ο Ερμής και η Χαρά, και φυσικά η καλή μου και εγώ, μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια, θα μείνουμε χώρια για τρεις ολόκληρες εβδομάδες! Τηλέφωνο ή άλλη ηλεκτρονική συσκευή δεν επιτρέπεται να έχουν τα παιδιά μαζί τους και η μοναδική επικοινωνία μας θα είναι μέσω καρτοτηλεφώνων που υπάρχουν στις εγκαταστάσεις της κατασκήνωσης. Τρεις εβδομάδες μακριά μας λοιπόν με μοναδικές συνευρέσεις μας δια ζώσης, μερικές ώρες τις δύο Κυριακές αυτών των εβδομάδων που μας επιτρέπουν να πάμε να τους δούμε, να τους ανανεώσουμε και τα εφόδια σε ρούχα αλλά και ότι άλλο μας ζητήσουν . Επισκεπτήριο, όπως στον στρατό κανονικά…
Ομολογώ ότι οι μέρες πριν να φύγουν τα παιδιά περνούσαν δύσκολα στο ιατρείο. Η Αννέτα, η μαία και βοηθός μου, δεν έχανε ευκαιρία να με πειράξει. Σύντομα παρέσυρε στο παιχνίδι και την Αλεξάνδρα, τη γραμματέα μου, ενώ συμμετείχαν και οι περισσότεροι από τους γονείς. Η κουβέντα στο ιατρείο για όσα με απασχολούν λειτουργεί λυτρωτικά. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Κάτι σαν αυτές τις αράδες που διαβάζετε και που μου επιτρέπουν να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου αλλά και τα συναισθήματα μου. Με δουλεύανε λοιπόν κανονικά στο ιατρείο, αν και κάποιοι μου αναπτερώνανε το ηθικό όταν μοιράζονταν μαζί μου τις δικές τους εμπειρίες από κατασκήνωση. Πληροφορήθηκα για παιδιά που πήγαιναν ήδη από πολύ μικρότερες τάξεις, ενώ ακόμα και γονείς αναπολούσαν με μεγάλη λαχτάρα τις εβδομάδες που οι ίδιοι είχαν πάει στην κατασκήνωση. Έτυχε δε μια μαμά να ήταν πριν λίγα χρόνια στην συγκεκριμένη κατασκήνωση που θα πήγαιναν τα παιδιά μου και με ενθουσιασμό μου περιέγραφε τα συναισθήματα που θυμάται.

Ούτε η γυναίκα μου, ούτε εγώ δεν είχαμε πάει κατασκήνωση στα «μικράτα» μας, και έτσι, τουλάχιστον εγώ, είχα μια έντονη ανασφάλεια για το που στέλνω τα παιδιά μου. Τόσα χρόνια, σχεδόν δεν έχει περάσει μέρα που να μη τους μιλήσω έστω στο τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη του κόσμου είμασταν, όπου η επικοινωνία μόνο εύκολη δεν ήταν και παρόλα αυτά φροντίζαμε να μιλάμε τακτικά. Τώρα; Ε! καλά δε θα πάνε και στην Κούβα, σαν να σας ακούω να σκέφτεστε, γιατί εγώ το ταξίδι μου στην Κούβα έχω κατά νου. Ποιος όμως να μου το έλεγε, ότι τελικά η επικοινωνία θα ήταν ακόμη δυσκολότερη!
Η γυναίκα μου από την άλλη, πιο ισορροπημένη συναισθηματικά από εμένα, κανόνιζε με ενθουσιασμό, όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε. Τι σινεμά, τι εκδρομές σε φαράγγια, τι βραδινό στο Αραβικό ή στο Κινέζικο, τι εξόδους με φίλους σε μπαράκια του Ρεθύμνου, τι μπάνια στην θάλασσα, τι συναυλίες;… και όλα αυτά  χωρίς να χρειάζεται ούτε να οργανώσουμε κάποιας μορφής baby-sitting , ούτε να αναγκαζόμαστε να σέρνουμε τα παιδιά μαζί μας, με το μεγάλο ενδεχόμενο της γκρίνιας να κρέμεται από επάνω μας. Γιατί τώρα εμένα όλος αυτός ο ενθουσιασμός, ο απολύτως κατανοητός από μια γυναίκα που τρελαίνεται στην δουλειά και έχει ανάγκη από μερικές ανάσες ψυχαγωγίας, με φόρτιζε περισσότερο με αρνητικά συναισθήματα σχετικά με το εγχείρημα «κατασκήνωση»; Ένιωθα σαν να αποζητούσα μια ικανή αιτία για να χωνέψω ότι δε το κάνω για εμένα αλλά κυρίως για τα παιδιά μου και η προοπτική της δυνατότητας να γράφω αμέριμνος αυτές τις αράδες με πλάκωνε με ένα είδος ενοχής…
Η απάντηση στην ανασφάλεια μου, ήρθε από τον Ερμή, μια μέρα πριν από την αναχώρηση τους. Τα παιδιά θα πήγαιναν στην κατασκήνωση την πρώτη περίοδο, δηλαδή Πέμπτη κλείνουν τα σχολεία και Παρασκευή τα παιδιά έφυγαν για την κατασκήνωση. Πέμπτη πρωί-πρωί ενώ ετοίμαζα τον καφέ μου, ακούω τον Ερμή να σηκώνεται, παρόλο που στο σχολείο θα πήγαιναν κατά τις 9 για να πάρουν τους βαθμούς τους, να χαιρετίσουν τους συμμαθητές τους και να φύγουν. Γιατί λοιπόν ο μικρός μου να σηκωθεί από τις 7, τη στιγμή που δεν έχει υποχρεώσεις; Τον βρήκα αραχτό στον καναπέ με την ταμπλέτα ανοιχτή να παρακολουθεί μια σειρά στο You-Tube! Οι παραινέσειςτόσο οι δικές μου όσο και της γυναίκας μου τύπου «πρωί-πρωί τηλεόραση βρε Ερμάκο!» ή «αφού δεν έχεις μαζέψει τα πράγματά σου για την κατασκήνωση, έλα να τα μαζέψουμε παρέα, μην τα έχεις για τελευταία στιγμή…», προσέκρουαν στον κυματοθραύστη που ακούει στο όνομα καλοκαίρι και διακοπές.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τουλάχιστον τις καθημερινές που δουλεύουμε και οι δύο, αλλά και όσα από τα απογεύματα τυχαίνει να δουλεύουμε και οι δύο, ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους θα τον περνούσαν μπροστά σε μια οθόνη!  Όσο και αν καταφύγουν για κάποια ώρα στην πλατεία, ή βρεθεί κανένα ακόμα παιδί για να πάνε κάπου να παίξουν, ειδικά στις ώρες της ζέστης που οι έξοδοι γίνονται ανεχτές μόνο στη θάλασσα, τα παιδιά μου θα ήταν κλεισμένα στο σπίτι με πιθανότερη διασκέδαση την ηλεκτρονική ή την τηλεοπτική. Έχω έναν προσωπικό κανόνα για να διαπιστώσω κατά πόσο ένα παιδί είναι εξαρτημένο από την τηλεόραση καιτα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αναλογίζομαι αν θα μπορούσε να περάσει τουλάχιστον 1 εβδομάδα ελεύθερη από videogamesκαι ταινίες ή σειρές, χωρίς να διαταραχτεί σημαντικά η καθημερινότητά του. Αν δηλαδή, με απασχόληση που εμπεριέχει φυσική δραστηριότητα, όπως η άθληση ή το μπάνιο στη θάλασσα, το διάβασμα και τα επιτραπέζια παιχνίδια θα μπορούσαμε να γεμίσουμε την ημέρα του παιδιού για τουλάχιστον μια εβδομάδα. Στις διακοπές μας, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μπορούμε να τα καταφέρουμε, μια που διαθέτουμε την πολυτέλεια του χρόνου για να ασχοληθούμε με τα παιδιά. Στη ρουτίνα όμως της καθημερινότητας, και μάλιστα μια καλοκαιρινής καθημερινότητας, χωρίς υποχρεώσεις και δραστηριότητες για να γεμίσει το εικοσιτετράωρο των παιδιών, ενώ εμείς είμαστε“businessasusual”, αυτό δυστυχώς φαντάζει αδύνατο… Είναι θλιβερό, όμως οφείλω να ομολογήσω πραγματικό, ο Ερμής μας έδειχνε κατάμουτρα ότι αφού δεν έχει τι άλλο να κάνει, θα διασκεδάσει παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια ή χαζεύοντας στην τηλεόραση.

Όμως, στην κατασκήνωση δεν επιτρέπονται οι ηλεκτρονικές συσκευές. Η καθημερινότητα των παιδιών εκεί γεμίζει με ομαδικά παιχνίδια, δημιουργίες, θέατρο, ζωγραφική και μικρές καθημερινές υποχρεώσεις όπως να φροντίζουν τα πράγματά τους και την προσωπική τους υγιεινή. Όλα αυτά λανσαρισμένα με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθουν ότι συμμετέχουν σε κάτι διασκεδαστικό. Για παράδειγμα, παίρνει πόντους η ομάδα τους όταν είναι τακτοποιημένα τα κρεβάτια στο σπιτάκι που μένουν τα παιδιά, έτσι παρασύρονται και ζητούν και από τους πιο ακατάστατους να συμμαζευτούν ώστε να μη χάσει η ομάδα. Είναι προφανές ότι κοινωνικοποιούνται, καθώς καλούνται να επιβιώσουν σε ένα άγνωστο περιβάλλον με άγνωστα παιδιά. Δημιουργούν παρέες, γνωρίζουν καινούργιους φίλους, αναδεικνύουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες όταν χρειάζεται να νουθετήσουν, να συμβουλέψουν ή να παρηγορήσουν κάποιον. Δείχνουν τον χαρακτήρα τους όταν ανταγωνίζονται και συναγωνίζονται. Όλα αυτά, μακριά από τις προστατευτικές μας φτερούγες. Σαν μια μικρή δοκιμαστική πτήση των μικρών πουλιών μας, μακριά από τη φωλιά τους. Για να δοκιμάσουν τα φτερά τους και να προπονηθούν ώστε κάποια μέρα να τα ανοίξουν και να πετάξουν ψηλά στον δικό τους ουρανό.
Μια καθηγήτρια αναπτυξιολογίας είχε πει για τους έφηβους: τα παιδιά στην εφηβεία θα προσπαθήσουν να σας προσπεράσουν και τα περισσότερα θα τα καταφέρουν, και καλά θα κάνουν. Αν εσείς διακριτικά δεν κάνετε στην άκρη, ώστε να σας προσπεράσουν κανονικά, τότε εκείνα θα προσπεράσουν από δεξιά ή θα μπουν στο αντίθετο ρεύμα για να τα καταφέρουν.
Ήρθε η ώρα λοιπόν, μετά από έντεκα χρόνια διαρκούς παρουσίας και προστασίας, να δοκιμάσουν τα παιδιά μας τις δυνάμεις τους. Μια μικρή πρόβα για το μέλλον που τρέχει προς το μέρος μας. Η δοκιμασία όμως δεν είναι μόνο για τα παιδιά αλλά και για εμάς τους γονείς.
Παρασκευή πρωί λοιπόν, και τα μικρά μου που πια μεγαλώνουν (συνειδητά δε θέλω να γράψω ακόμα  «μεγάλωσαν»), σέρνοντας τις βαλίτσες που στην πλειοψηφία, ειδικά η Χαρούλα μου, έφτιαξαν μόνα τους, έφυγαν για την κατασκήνωση.Τους πήγε η μαμά τους μαζί με φίλη μας που επίσης εμπιστεύτηκε την κόρη της και καλή φίλη των παιδιών μου, στην κατασκήνωση. Ναι, ομολογουμένως, η Χαρούλα ξεκινούσε με ένα πλεονέκτημα μια που θα είχε μαζί της τη φίλη της την Ελπίδα, με την οποία θα ήταν στο ίδιο σπίτι και τελικά μοιράστηκαν και την ίδια κουκέτα. Μεγαλύτερη έγνοια είναι η αλήθεια ότι είχαμε για τον Ερμή και για το πως θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί σε ένα καινούργιο περιβάλλον, μόνος του σε ένα σπιτάκι με άλλα 11 παιδιά! Από ότι φάνηκε στην πράξη, μάλλον το outsider τα κατάφερε καλύτερα και από τους τρεις. Βρήκε το σπίτι στην γειτονιά των κοριτσιών και επέλεξε κρεβάτι στην μέση του δωματίου. Δεν έπιασε κάποια ακρούλα, που πιθανά θα υποδήλωνε άγχος και ανησυχία, αλλά το κάτω κρεβάτι σε κουκέτα μόλις μπαίνεις στο δωμάτιο, μες στη μέση, πράξη που μάλλον υποδηλώνει αυτοπεποίθηση. Όντως, και οι επόμενες μέρες αυτό έδειξαν, μια που από το δικό του δωμάτιο τρία παιδιά εγκατέλειψαν την προσπάθεια, επιστρέφοντας στο σπίτι τους, ενώ στο σπιτάκι υπήρχαν δύο παρέες των τεσσάρων παιδιών που ήδη γνωρίζονταν και με τους οποίους ο μικρός μου δε φάνηκε να αντιμετωπίζει πρόβλημα εγκλιματισμού και ενσωμάτωσης. Να έπαιξε τον ρόλο της και η δυάδα των κοριτσιών που κατοικοεδρεύουν στην ίδια γειτονιά; Πιθανώς, πάντως και εκείνες διατήρησαν την αυτονομία του χαρακτήρα τους, παρόλο που μοιράζονται τις μικρές δουλειές της καθημερινότητας και την παρέα που κάνουν πριν κοιμηθούν αλλά και μόλις ξυπνήσουν μέχρι να σηκωθούν και οι άλλες. Η διαφορά φάνηκε κυρίως σε κάτι που τέσταρε τη δική μας ψυχολογία.
Όπως έγραψα παραπάνω η δοκιμασία δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Αρχικά πίστευα ότι θα ήταν ένα μικρό δείγμα της ζωής που μας περιμένει μετά από καμιά επταετία, όταν τα παιδιά μας θα ενηλικιωθούν και θα ακολουθήσουν το δρόμο τους. Μια ματιά στο μέλλον μας χωρίς τα παιδιά. Τα πράγματα το Σάββατο αλλά και την Κυριακή εξελίχθηκαν σύμφωνα με το εντατικό πρόγραμμα διασκέδασης που είχε εμπνευστεί η καλή μου. Βόλτα με ποδήλατο, μπάνιο στη θάλασσα, σινεμά, εκδρομή στο Αγιοφάραγγο, βραδινή έξοδος με φίλους. Όλα υπέροχα, υπό τη σκιά όμως του στερητικού συνδρόμου της πλήρους άγνοιας για το τι κάνουν τα παιδιά μας. Το τηλέφωνο δεν επιτρέπεται στην κατασκήνωση, επιτρέπονται τηλεκάρτες και η επικοινωνία είναι μονόδρομη, όποτε το επιθυμούν τα παιδιά. Πέρασε λοιπόν η Παρασκευή, ήρθε το Σάββατο και εγώ ομολογώ δε κρατήθηκα πήρα τηλέφωνο στους υπεύθυνους για να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά δεν επιτρέπεται να πάρουν τηλέφωνο. Καταλαβαίνετε τώρα, μη περιμένω άδικα. Με καθησύχασαν πως για να μην παίρνουν σημαίνει ότι περνάνε καλά, οπότε και εδώ, ότι ισχύει συνήθως στην ιατρική,“no news, good news”.
Έρχεται η Κυριακή και η εκδρομή στο Αγιοφάραγγο, όπου το τηλέφωνο, που δυσκολεύεται τα μάλα να βρει σήμα, με αναγκάζει να επικοινωνήσω με τη μαμά της Ελπίδας ώστε αν πάρουν τηλέφωνο τα παιδιά και δεν μας βρούνε, να τους ζητήσει να δοκιμάσουν το απόγευμα. Η απάντηση ήρθε με sms: «επικοινώνησα με κατασκήνωση και τα καρτοτηλέφωνα ανοίγουν από αύριο». Ήρθε λοιπόν και το αύριο, η Δευτέρα δηλαδή, όταν και συμπληρώναμε ήδη τρία εικοσιτετράωρα και βαδίζαμε στο τέταρτο, χωρίς επικοινωνία με τα παιδιά. Να είναι καλά μια μητέρα που με ενημέρωσε ότι η ίδια πήγανε κοντά 7 χρόνια στην συγκεκριμένη κατασκήνωση, ότι περνούσε αξέχαστα και πως αν είναι να πάρουν τηλέφωνο τα παιδιά, μη περιμένω να πάρουν πριν το απόγευμα γιατί η μέρα τους γεμίζει δραστηριότητες. Όπως σας ανέφερα και παραπάνω, ότι με απασχολεί το μοιράζομαι με τους γονείς των παιδιών που παρακολουθώ στο γραφείο. Πέραν της ψυχοθεραπείας, συχνά βρίσκω και απαντήσεις ή λύσεις σε όσα με απασχολούν. Κέρδισα λοιπόν μερικές ώρες ηρεμίας. Το βράδυ όμως, κατά τις εννιά δε κρατήθηκα και πήρα τηλέφωνο, για να με καθησυχάσουν εκ νέου, εξηγώντας μου ότι την πρώτη μέρα, συνήθως παίρνουν τηλέφωνο τα παιδιά που έχουμε πρόβλημα και έχουν ανάγκη να μιλήσουν με τους δικούς τους, ότι αν ήθελα μπορούσαν να τους φωνάξουν από τα μεγάφωνα, όμως ήταν στο θέατρο και πιθανά δε θα ακούγανε. Όχι! Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να τους φωνάξουν από τα μεγάφωνα, δεν ήθελα να τους κάνω να νιώσουν άβολα… άλλωστε, κατάλαβα ότι και πάλι: “no news, good news”.
Εμένα όμως με ζώσανε τα φίδια… Τι σημαίνει όλα καλά; Ο.Κ. ευχάριστο το ότι περνάνε καλά, όμως αυτό ήταν; Τον μπαμπά τον ξεχάσαμε; Σαν να διαβάζω για ακόμα μια φορά τη σκέψη σας, και σας προλαβαίνω για να σας δώσω τα χίλια δίκια. Το πρόβλημα, όπως άλλωστε και αποδείχθηκε αργότερα, το είχα εγώ και όχι τα παιδιά μου. Μου έλειπαν και έβρισκα χίλιες δυο δικαιολογίες και ερμηνείες. Να με παίρνουν και όταν είναι καλά για να μου λένε απλά ότι είναι καλά… τι πάει να πει δηλαδή, αφού είναι καλά δε χρειάζεται να πάρουν τηλέφωνο; Και τελικά η Χαρούλα μου, έκανε τη διαφορά και πήρε τηλέφωνο την Τρίτη το μεσημέρι:
-Μπαμπά, περνάμε τέλεια!!!
-Είστε καλά μωρό μου;
-Ναι, ναι! Είναι πολύ ωραία…
-Γιατί δε μας πήρατε τηλέφωνο τόσες μέρες;
-Πρέπει να φύγουμε από τα αθλήματα και έχει ουρά στο τηλέφωνο.. οι άλλοι παίζουν τώρα!
-Καλά μωρό μου, αν περιμένουν και άλλοι και δε προλαβαίνεις θα πω εγώ στη μαμά ότι πήρες και αύριο πες στον Ερμή να τηλεφωνήσει εκείνος τη μαμά εντάξει; Α! και πες και στην Ελπίδα να πάρει τους δικούς της….
-Ναι μπαμπά, σε αγαπώ!
Εμένα σχεδόν με πήραν τα ζουμιά, παρόλο που ήμουν στο ιατρείο, ενώ το Χαρουλάκι μου πρόλαβε και πήρε τηλέφωνο και τη μαμά της… Την επόμενη μου τηλεφώνησαν και οι δύο, μίλησα στην αρχή με την Χαρά και στη συνέχεια άκουσα στο ακουστικό και έναν βραχνιασμένο Ερμή, εξίσου ευχαριστημένο. Τέλος, προχθές, πήρε η Χαρά τη μαμά της για να της διαβάσει τη λίστα με τα πράγματα που ήθελε να της φέρουμε.
Σήμερα το πρωί, Κυριακή, μετά από εννιά μέρες μακριά τους, επισκεφτήκαμε τα παιδιά μας. Κανονικό επισκεπτήριο. Μας ξενάγησαν στους χώρους της κατασκήνωσης, μας έδωσαν τα άπλυτα και τους δώσαμε ότι μας είχαν παραγγείλει. Ήταν μια χαρά, ενθουσιασμένα, γεμάτα καινούργιες εμπειρίες. Μας διηγηθήκανε τα παιχνίδια, τις γνωριμίες, τις λεπτομέρειες της εκεί καθημερινότητάς τους και τις πρώτες βόλτες τους στα μονοπάτια της εφηβικής τους αυτονομίας, που βρίσκεται προ των πυλών! Τους μεταφέραμε κάποια μικρά νέα από το σπιτικό μας, όπου διακρίναμε για λίγο τη λάμψη της νοσταλγίας στα ματάκια τους. Κάποια στιγμή ο Ερμής πέταξε, με παίρνετε σπίτι; Μου λείπει ο Τζιτζιφιόγκος (ο παπαγάλος του) ενώ η Χαρά μου είχε αρπάξει το χέρι και έκανε ότι δεν ήθελε να το αφήσει από την αγκαλιά της καθώς πλησιάζαμε στην πύλη της κατασκήνωσης, επιστρέφοντας από τη σύντομη βόλτα που πήγαμε για να φάμε μεσημεριανό όλοι μαζί παρέα. Μάλιστα, επέστρεψε για να μου σκάσει ένα φιλί αφού είχαν ήδη περάσει την πύλη. Καθώς όμως προχωρούσαν προς τα σπιτάκια που τους φιλοξενούσαν, έμοιαζαν πλήρως απορροφημένα από όσα συζητούσαν και δε γύρισαν να με ξαναδούν. Καλά έκαναν. Αυτό ήταν το επιθυμητό και ο στόχος, τα παιδιά μας να περνάνε καλά, να σταθούν στα πόδια τους και να ζήσουν ένα καλοκαίρι γεμάτο παιχνίδι, δράση και εμπειρίες. Όλα δείχνουν ότι το έχουν καταφέρει και όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε τόσο καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Τώρα, πότε θα βρουν το χρόνο να μας ξαναπάρουν τηλέφωνο; Δεν το ξέρω, όμως πλέον πιστεύω ότι είναι δευτερεύον και δικό μου πρόβλημα, όχι δικό τους. Επιλέξαμε να τους ρίξουμε στα βαθιά και εκείνα κολυμπάνε μια χαρά. Θα βρει και η επικοινωνία τον δρόμο της.
Το βασικότερο είναι…


Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα! 

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας το κείμενό σας
θυμηθήκαμε με την σύζυγο ότι σκεφτόμασταν ακριβώς έτσι
πριν από 3 χρόνια, στην πρώτη μας κατασκήνωση
(1η και 2η τάξη δημοτικού τότε)
Βέβαια από τότε μέχρι και φέτος δεν υπάρχει περίπτωση
να μην πάμε κατασκήνωση, που την σκέφτονται από τα Χριστούγεννα και μετά...

Να είστε καλά!

Δημήτρης - Αντωνία