Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Όταν πονά η θηλή της θηλάζουσας, ο θηλασμός αποκτά εντονότερη γεύση ηρωισμού!



     Οι γυναίκες που καταφέρνουν να θηλάσουν στην Ελλάδα είναι ηρωίδες και έχω την τιμή να έχω γνωρίσει τέτοιες ηρωίδες της καθημερινότητας.
     Είμαστε με τη καλή μου στο σπίτι ενός φιλικού ζευγαριού. Τα παιδιά μας παίζουν στο δωμάτιο του γιού τους και εμείς απολαμβάνουμε συζητήσεις με ζεστό καφέ μπροστά στο τζάκι. Δε θυμάμαι πως, όμως η κουβέντα έρχεται στην προσκόλληση του παιδιού με τη μητέρα του και τους περιγράφω ένα κλασσικό πείραμα που είχε πραγματοποιηθεί στην Αμερική. Νεογέννητα πιθηκάκια, λίγες ώρες μετά τη γέννησή τους, τα απομακρύνανε από τις μητέρες τους και τα ανατρέφανε σε ατομικά κλουβιά όπου είχαν τοποθετήσει δύο ομοιώματα μητέρας-πιθήκου. Το ένα ήταν γυμνό συρμάτινο και το άλλο επενδυμένο με κουρέλια. Στα μισά κλουβιά το μπιμπερό από το οποίο τρέφονταν τα πιθηκάκια ήταν στερεωμένο στο συρμάτινο και στα άλλα μισά στο επενδυμένο ομοίωμα. Ανεξάρτητα από το ποιο υποκατάστατο μητέρας παρείχε την τροφή, τα πιθηκάκια περνούσαν τις πιο πολλές ώρες της ημέρας προσκολλημένα στα επενδυμένα ομοιώματα που θύμιζαν περισσότερο τη μητέρα τους. Δεν ολοκλήρωσα την περιγραφή μιας φωτογραφίας στην οποία το μικρό πιθηκάκι αγκαλιάζει το επενδυμένο ομοίωμα και κρέμεται, με ένα ακροβατικό, για να φτάσει και να πιεί το γάλα του από το μπιμπερό που ήταν προσαρμοσμένο στο συρμάτινο ομοίωμα, και η γυναίκα μου με διέκοψε διαμαρτυρόμενη:
-    Έλα μωρέ ‘συ Νίκο, κρίμα είναι τα κακόμοιρα! Στεναχωριέμαι μόνο που τα ακούω!


Σταμάτησα τη διήγηση από την οποία επίτηδες είχα παραλείψει ότι πολλά από τα πιθηκάκια δεν επιβίωσαν της απομάκρυνσης από τη μαμά τους,  όμως φούντωσα από συνειρμούς και  δεν κρατήθηκα από το να διαμαρτυρηθώ υπερασπιζόμενος τα βρέφη που γεννιούνται στα ελληνικά μαιευτήρια:
-         -         Συγνώμη, το συνειδητοποιήσες ότι σε άλλοτε άλλο βαθμό, τα μωράκια που γεννιούνται στα ελληνικά μαιευτήρια, υπόκεινται σε παρόμοιες συνθήκες για αρκετές ώρες ή και μέρες μετά τη γέννησή τους; Προτεραιότητα δίνουμε στην επίδειξη του μωρού στους συγγενείς, στην εξέταση από το γιατρό, στο καθάρισμα, στο ζέσταμα και πολλές φορές, τι ειρωνεία, στο τάισμα, όμως με μπουκάλι και όχι από το πρωτόγαλα της μάνας του. Τα μωρά μας περνάνε όλες τις φάσεις του θρήνου, από το έντονο κλάμα της άρνησης και του θυμού μέχρι την κατάθλιψη και την αποδοχή …

      Τα βλέμματα που με περικύκλωσαν έβαλαν φρένο στη συνέχεια της περιγραφής και στην ανάλυση περί ευαίσθητης φάσης και σπουδαιότητας της συνδιαμονής του βρέφους μαζί με τη μητέρα του από το πρώτο λεπτό της γέννησης, για την επιτυχία και την ευόδωση του θηλασμού. Σταμάτησα γιατί προσπαθώ να μη κουράζω τους άλλους με τον ενθουσιασμό μου για το θηλασμό. Τα παιδιά μας, στη συντριπτική πλειοψηφία όσων γονιών συναναστρεφόμαστε έχουν σταματήσει να θηλάζουν αρκετά χρόνια πριν, και στην περίπτωσή μας δεν προβλέπεται για κανένα μας η τεκνοποίηση για τα χρόνια που ακολουθούν. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που η προσωπική μου καθημερινότητα στρέφεται γύρω από το θηλασμό και έτσι αναγκαστικά όσοι με συναναστρέφονται ακούν συχνά πυκνά για την αγαπημένη μου φυσική μητρική-βρεφική ζεύξη. Αυτή μου η πώρωση, κάποιους τους κουράζει, ενώ σε άλλους ξυπνά συνειρμούς, ώστε με το που με βλέπουν θυμούνται να μου διηγηθούν κάποια ιστορία θηλασμού. Έτσι έγινε και με πολύ αγαπητή μου συνάδελφο που δουλεύει στο νοσοκομείο μας.
-    
    -            Με φωνάζουν να εκτιμήσω ένα νεογέννητο στην μαιευτική. Μπήκα στο εξεταστήριο όπου μετά τη μαία που έφερε το βρέφος, με λίγα λεπτά διαφορά, ακολούθησε και μια γυναίκα σκυφτή που έσερνε ελαφρά το βήμα της. «Μπορώ να καθίσω και εγώ; είμαι η μητέρα του…» ακούω μια σχεδόν ψιθυριστή, ξέπνοη φωνή να με ρωτά. Βεβαίως της απάντησα, εξέτασα το νεογέννητο, το βρήκα μια χαρά και έδωσα αυθόρμητα οδηγίες να το αφήσουν να ζεσταθεί για λίγο και μετά να το παραδώσουν στη μαμά, για να ακούσω έκπληκτη τη μαμά, σχεδόν με αγωνία να με ρωτά: «δε μπορώ να το πάρω μαζί μου; Δεν έχει λείψει λεπτό από την αγκαλιά μου…». Ομολογώ ότι με αιφνιδίασε, όμως δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το κακό στο να πάρει το βρέφος μαζί της και έτσι δέχτηκα και η μητέρα έλαμψε μέσα στην ταλαιπωρία του πρόσφατου τοκετού και έφυγε με τη βοήθεια της μαίας και το μωρό της αγκαλιά. Λίγες στιγμές αργότερα, οι μαίες εξέφραζαν το θαυμασμό τους και την απορία τους: «από πού να είναι; Δεν έχει αφήσει λεπτό το μωρό της και το θήλασε αμέσως…»

Δεν χρειάστηκε να μου ολοκληρώσει την ιστορία. Μάντεψα το όνομα της μητέρας, και έπεσα μέσα. Τις προηγούμενες βδομάδες είχε γεννήσει στο νοσοκομείο μας, το αγοράκι της, μια από τις πιο δραστήριες ακτιβίστριες του θηλασμού που έχει η πόλη μας. Ήταν το δεύτερο μωρό της και ήταν αποφασισμένη να τα κάνει όλα σωστά αυτή τη φορά.
Το νοσοκομείο μας προσπαθεί όσο μπορεί να εφαρμόζει το φυσιολογικό τοκετό και οι μαίες με τους παιδίατρους κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να βοηθήσουν το θηλασμό. Εφαρμόζουν το rooming-in, τη συνδιαμονή δηλαδή του βρέφους με τη μητέρα του, για όσο νοσηλεύονται. Δε χορηγούν στο μωρό τίποτα άλλο εκτός από το γάλα της μαμάς του, εκτός εάν συντρέχει πραγματικός ιατρικός λόγος ή το επιθυμεί η μητέρα. Σε αυτό το σκηνικό, η καλή μου φίλη γέννησε το αγοράκι της και το έβαλε αμέσως στο στήθος της, όση ώρα ολοκλήρωναν μαιευτήρας και μαίες τον τοκετό. Βγήκε από την αίθουσα με το μικρό της πάνω στο στήθος της και όταν της ζήτησε η μαία να της το πάρει για να το πάει στο παιδίατρο προκειμένου να το εξετάσει, εκείνη τη παρακάλεσε να τον αφήσει μερικές στιγμές ακόμα για να ολοκληρώσει το γεύμα του και θα τον έφερνε εκείνη. «Μα! Μια ώρα θηλάζει…». 
Σαν να άκουσε τις ήπιες διαμαρτυρίες της μαίας ο μικρός, άφησε το στήθος της μαμάς του και εκείνη τον παράδωσε για να τον πάνε να εξεταστεί. Την ιστορία την άκουσα αργότερα και από την ίδια τη μητέρα που μου εξομολογήθηκε ότι, αφού πλύθηκε λίγο η ίδια για να συνέλθει, δεν κρατήθηκε και πήγε μέχρι το εξεταστήριο όπου πραγματικά, αφού εξέτασαν τον γιό της, της τον παρέδωσαν για να επιστρέψουν μαζί πίσω στο δωμάτιο τους.
Το πείραμα με τα πιθηκάκια από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, στεναχώρησε τη γυναίκα μου για τη σκληρότητά του. Αναρωτιέμαι αν κατανοούν όσοι εφαρμόζουν τις λάθος πρακτικές κατά τη γέννηση και τα πρώτα λεπτά, τις πρώτες ώρες ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα-ακόμα και τις πρώτες μέρες, το στρες στο οποίο καταδικάζουν το βρέφος; Από την ηρεμία και την προστασία
του αμνιακού υγρού στη φιλόξενη κοιλιά της μητέρας του, εκεί όπου το μικρό μας όχι μόνο δεν ασχολείται με το τι θα φάει, μια που του χορηγεί όσο γλυκόζη χρειάζεται ο πλακούντας, αλλά δεν το έχει απασχολήσει ούτε καν το πώς θα αναπνεύσει! Έρχεται η ώρα του τοκετού και το βρέφος μας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα νιώθει σαν έκπτωτος από το παράδεισο. Νιώθει τη γύμνια του μέσα από το κρύο και παλεύει για το οξυγόνο, που πλέον δεν είναι δεδομένο. Ξεδιπλώνει τον πνεύμονά του και φωνάζει με όλη του τη δύναμη προς το φύλακα άγγελό του, τη μητέρα του. Αποζητά να ακούσει και πάλι την καρδιά της να χτυπά δίπλα στη δική του. Ψάχνει τη ζεστασιά της αγκαλιάς της, το άρωμα και τη γεύση του αμνιακού υγρού που τόσους μήνες γευόταν και μύριζε. Το συντομότερο που η δυάδα θα σμίξει και πάλι, το μωρό μας θα γευτεί το πύαρ, που έχει την ίδια γεύση με το αμνιακό υγρό, θα ακούσει τη καρδιά, τη φωνή, την ανάσα, τα σπλάχνα της μητέρας του και θα νιώσει και πάλι τη ζεστασιά, αυτή τη φορά της αγκαλιάς της.
Αν αφήσουμε μόνο του το μικρό μαςπάνω στη μαμά του, με ένα μαγικό τρόπο, λες και είναι το χελωνάκι που μόλις γεννηθεί κατευθύνεται προς τη θάλασσα, έρπει, σπρώχνει και καταφέρνει να βρεθεί πάνω στο στήθος της μητέρας του, όπου «ραμφίζοντας» εντοπίζει τη θηλή της και αρχίζει να θηλάζει.
Οτιδήποτε παρεμβαίνει σε αυτή την ενστικτώδη αλληλουχία κινήσεων, εκτρέπει το μωρό μας από αυτό που του ‘χει ταγμένο η φύση του. Παράλληλα το στρεσάρει, αυξάνοντας κατακόρυφα τις πιθανότητες για επιπλοκές όπως η υπογλυκαιμία ή η αφυδάτωση. Δεν είναι όμως ειρωνικό; Να χορηγούμε «προληπτικά» οτιδήποτε ξένο από το γάλα της μητέρας του, γιατί φοβόμαστε τις επιπλοκές που αυτή ακριβώς η πρακτική μας σχεδόν εξασφαλίζει… Από την άλλη, το μικρό μας προσαρμόζεται γρήγορα στα νέα δεδομένα για να μπορέσει να επιβιώσει. Εφόσον, αντί για το στήθος της μαμάς του, του προσφέρουμε μπιμπερό, μαθαίνει να έχει σχεδόν κλειστό το στοματάκι του, να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του όχι για να απομυζεί το γάλα, αλλά για να μπλοκάρει την ελεύθερη ροή του μπιμπερό, καταπίνοντας βίαια προκειμένου να μην πνιγεί. Αναλογιστείτε τις διαφορές: στο στήθος το βρέφος οφείλει να έχει ορθάνοιχτο το στοματάκι του και με τη γλώσσα του να πιέζει τη θηλαία άλω και τη θηλή, ρουφώντας με δύναμη προκειμένου να απολαύσει το νέκταρ της μητέρας του. Αν του προσφέρουμε έστω και ένα γεύμα με μπιμπερό,  τις περισσότερες φορές βρισκόμαστε να παλεύουμε για να ξε-μάθει το μπιμπερό και να καταφέρει να πιάσει σωστά το στήθος.
Όχι σπάνια, για αρκετές μέρες ή ακόμα και εβδομάδες, η μητέρα που θηλάζει αισθάνεται στις θηλές  της μια δυσφορία που αγγίζει ή ακόμα και ξεπερνά τα όρια του πόνου. Διαρκεί μόλις λίγα λεπτά στην αρχή του γεύματος και με τη πάροδο του χρόνου παύει να ενοχλεί τη μαμά. Αν ο θηλασμός είναι επώδυνος κάτι δεν πάει καλά! Η δυάδα μωρό και στήθος για κάποιο λόγο δεν τα βρίσκει. Οι λάθος πρακτικές στην εκκίνηση της σχέσης του βρέφους με το στήθος, όταν δηλαδή το «ξεγελάμε» με υποκατάστατα, σίγουρα υποσκάπτουν το κοινό μέλλον τους. Το μωρό εκτρέπει προς λάθος κατεύθυνση τα ένστικτα του και η μάνα, που τις περισσότερες φορές δεν έχει εκπαιδευτεί για να βοηθήσει το μωρό της να θηλάσει, βρίσκεται να πιάνει λάθος, να προσφέρει λάθος και τελικά να πονά η μία και να πεινά το άλλο…
Ο δρόμος του θηλασμού δεν είναι πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι ό, τι καλύτερο για
μωρό και μαμά, όμως συχνά, όπως λέει και ο καλλιτέχνης, «ό, τι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο»! Έτσι, πολλές μητέρες απολαμβάνουν με τα παιδιά τους το μοναδικό δέσιμο που βιώνουν όσες θηλάζουν, όμως είναι και άλλες που κάνουν μεγάλες προσπάθειες και μοιάζει να παλεύουν έναν άδικο αγώνα. Μπορεί να τα κάνουμε όλα σωστά, η μαμά να γνωρίζει πώς να το χειριστεί, όμως να έχουμε θέμα από τη πλευρά του μικρού μας, όπως για παράδειγμα τη μόλις 23 ημερών πιτσιρίκα που είδα στο ιατρείο πριν από περίπου δεκαπέντε μέρες.
Το ζευγάρι των γονιών της, το γνωρίζω από τη πρώτη τους κόρη που καταφέραμε με τα χίλια ζόρια και θήλασε με βία λίγους μήνες. Αυτή τη φορά το ζευγάρι είναι αποφασισμένο να τα καταφέρει με το θηλασμό του νέου τους μωρού. Με τον ενθουσιασμό της μυημένης στα μυστικά του θηλασμού, μια που όντας έγκυος δεν έχασε ευκαιρία να παρακολουθήσει τα μαθήματα, η μητέρα έκλεινε τα αυτιά της με πείσμα στη γιαγιά που την «έπνιγε» με την αγωνία της και τα σχόλια τύπου «δεν θωρείτε πως δε του φτάνει του κοπελιού το γάλα; δώστε βρε ‘σεις και λίγο από το κανονικό γάλα για να το πιάσει το κακορίζικο!».  Χαμογελούσε και προσπερνούσε τα ακούσια σκληρά λόγια, που άθελά τους επιτείνανε την αγωνία της και τον πόνο. Ένα πόνο που αντί να υποχωρεί αθροιζόταν και γιγαντώνονταν. Το ζύγισμα στο ιατρείο ήταν καθησυχαστικό και την όπλιζε με κουράγιο να συνεχίσει. Όμως ο θηλασμός δεν πρέπει να είναι βάσανο. Αν αντί για ικανοποίηση γεμίζει με άλγος τη μάνα, το πιθανότερο είναι πως θα στερέψει από κουράγιο και στην συνέχεια και από γάλα. Αυτό το δρόμο άρχισε να κατηφορίζει και η δική μας περίπτωσή. Το ζευγάρι αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένα κατά συνθήκη ψέμα για να καθησυχάσει την γιαγιά. Της είπαν ότι η μικρή πήρε περίσσιο βάρος και ότι είναι πολύ καλά. Η αλήθεια ήταν ότι η μικρή άρχισε να μην παίρνει ικανοποιητικό βάρος, όμως το σοβαρότερο ήταν ότι, μόλις ζήτησα από τη μητέρα να τη θηλάσει για να δω μήπως κάτι δε πάει καλά, διέκρινα σχεδόν πανικό στο πρόσωπό της. Καθώς ετοιμαζόταν να προσφέρει το στήθος της στη κόρη της, οι εκφράσεις της θύμιζαν ετοιμοθάνατο που έβαζε το κεφάλι του στην γκιλοτίνα. Το μωρό έπιανε με ένταση το στήθος και η μητέρα σχεδόν δάκρυζε. Μόνο που αναλογιζόμουν ότι αυτό συνέβαινε καθημερινά, πολλές φορές τη
μέρα, για περισσότερο από τις τρεις εβδομάδες, ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να την ανακουφίσω. Το στοματάκι πάνω στο στήθος δεν ήταν αρκετά ανοιχτό και το κάτω χείλος, αντί να είναι ξεδιπλωμένο και να κρύβει μέσα του τη θηλαία άλω, εκείνο εξαφανιζόταν μέσα στο στήθος. Απεγκλωβίσαμε το στήθος και ξαναπροσπαθήσαμε ξανά και ξανά. Η μικρή δεν έλεγε να βυθίσει μεγάλο μέρος του στήθους στο στόμα της. Κάποια στιγμή, εφαρμόζοντας το χειρισμό «σάντουιτς», κατά τον οποίο πιάνει η μητέρα τη θηλής της μαζί με τη θηλαία άλω και τα «συνθλίβει» ελαφρά ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη της ώστε η περίμετρος να μικρύνει και να καταφέρει το μωρό να πιάσει περισσότερο στήθος με το στόμα του, η μητέρα αναθάρρησε και φάνηκε να ανακουφίζεται. Όμως δυστυχώς η αγαλλίαση στο πρόσωπό της δεν άργησε να χαθεί και πάλι. Διακόψαμε το θηλασμό και αποφάσισα να εξετάσω τη μικρή ξανά. Η λύση του προβλήματος ήταν εκεί μπροστά μας και μας έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα.
Η μπέμπα με είχε ξεγελάσει. Όταν την είχα πρωτο-εξετάσει, τότε που ακόμα το κουράγιο της
μάνας περίσσευε και η μικρή έπαιρνε καλά βάρος, είδα τη γλώσσα να προβάλει όμως δεν πρόσεξα ότι δεν έβγαινε αρκετά από το στόμα ώστε να καλύπτει άνετα την κάτω γνάθο. Η μικρή μπορεί να μην είχε καθηλωμένη τη γλώσσα στο κάτω μέρος του στόματός της, όμως ένα σκληρός κοντός χαλινός δεν της επέτρεπε να χρησιμοποιεί σωστά τη γλώσσα της και να θηλάζει ανώδυνα από τη μητέρα της. Ανώδυνα για τη μητέρα δηλαδή, γιατί η μικρή ειδικά στην αρχή δε φαινόταν να έχει πρόβλημα. Όταν όμως τα αποθέματα δύναμης της μητέρας της άρχισαν να μειώνονται, ακολούθησε η ποσότητα του γάλακτος και τέλος και αυτή η αποτελεσματικότητα του θηλασμού. Κοντός χαλινός της γλώσσας λοιπόν η διάγνωση και απλή χειρουργική διόρθωση η λύση, για να λυθεί το γλωσσαράκι και να πάψει να ταλαιπωρεί τη μαμά της.
     Το ραντεβού με το παιδοχειρουργό κανονίστηκε. Παρακάλεσα να παραστώ, όχι μόνο για να βοηθήσω αλλά και γιατί ομολογώ πως ήθελα να ζήσω το σκηνικό όπου η μητέρα θα θήλαζε χωρίς να πονά. Μόλις είδε το χαλινό ο παιδοχειρουργός, προτίμησε να χρησιμοποιήσει υπέρηχους για να ελευθερώσει τη γλώσσα από τα δεσμά της. Βρέθηκα να ακινητοποιώ το κεφάλι της μικρής με τα χεράκια της, προτρέποντας τον συνάδελφο να κάνει άφοβα τη δουλειά του και καθησυχάζοντας τη μαμά ότι σε λίγα μόνο λεπτά όλα θα είναι καλά. Η μικρή περισσότερο αιφνιδιάστηκε και ενοχλήθηκε από την ανάταση της γλώσσας της, παρά πόνεσε από την επέμβαση. Όντως σε λίγα λεπτά έσκυβα πάνω από τη μητέρα με τη μπέμπα να εφορμά στο βυζί και τη μητέρα να δακρύζει όχι από πόνο αλλά από χαρά, ανακούφιση και ευγνωμοσύνη!
     Υπάρχει καλύτερη αμοιβή από το ευχαριστώ μιας μάνας που μπορεί να προσφέρει
απρόσκοπτα την πεμπτουσία της αγάπης της για το μωρό της, το γάλα της; Η αγαπημένη μητέρα είχε μελετήσει όσα είχαμε συζητήσει για το θηλασμό, γι αυτό άλλαζε θέσεις στο μωρό ώστε να προστατεύει τη θηλή της, βοηθούσε με μαλάξεις όσο θήλαζε η μικρή ώστε να πίνει ευκολότερα και μεγαλύτερη ποσότητα γάλακτος, όμως αν δε κόβαμε το χαλινό, τότε μάλλον θα κοβόταν πρώτα η θηλή της μαμάς και στο τέλος το γάλα της.
      Μετά από μόλις μερικές μέρες, η μικρή «εκπαιδεύτηκε» στα νέα δεδομένα και στις νέες της δυνατότητες. Ξεδίπλωσε τη γλώσσα της και το ταλέντο της στο θηλασμό, αρχίζοντας παράλληλα να χτίζει «δίπλες» στην κορμάρα της που εφησύχασαν ακόμα και τη γιαγιά της. 
      Η ηρωίδα μάνα όμως δεν έπαψε να πονά! Ο πόνος δεν ήταν πλέον τόσο έντονος κατά το θηλασμό. Εκεί, με σχετική ευκολία πλέον, κάπως τα έβρισκαν μετά από λίγη ώρα μάνα και κόρη. Ο πόνος συνοδευόταν από μια εντυπωσιακή όσο και αξιοπρόσεκτη αλλά και τυπική συμπτωματολογία. Η άκρη της θηλής, όταν άρχιζε να πονά γινόταν άσπρη, στην συνέχεια μπλάβιζε για να καταλήξει έντονα κόκκινη. Η τυπική αλληλουχία του αγγειοσπασμού, ενός συνδρόμου που ακούει στον επιστημονικό ορισμό «σύνδρομο Raynaud» ξεδιπλώθηκε τόσο εντυπωσιακά μπροστά μου, που ομολογώ ότι η πρώτη μου σκέψη ήταν να το απαθανατίσω με τη κάμερά μου. Μέχρι όμως να μου δώσει το Ο.Κ. η μητέρα, τα συμπτώματα είχαν υποχωρήσει και σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να υποβάλω τη μάνα σε πόνο προκειμένου να το κινηματογραφήσω… Αν τα καταφέρει η ίδια μέχρι να σας κοινωνήσω αυτές τις αράδες, θα προσπαθήσω να σας το δείξω! Η θεραπεία είναι  συμπτωματική και εστιάζεται κυρίως στην αποφυγή του κρύου. Συνιστούμε στους ασθενείς, εκτός από το να ντύνονται καλά, να αποφεύγουν τα κρύα μέρη γενικότερα, μέχρι ακόμα και στα σούπερ-μάρκετ τα τμήματα με ψυγεία που έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία, γιατί μπορεί να προκληθεί κρίση. Η τυπική εικόνα του συνδρόμου παρουσιάζεται στα δάκτυλα των ποδιών και των χεριών, όμως αναφέρεται και στις θηλές και μπορεί να εκδηλώνεται κατά το θηλασμό. Υπάρχει και φαρμακευτικό σκεύασμα, συμβατό με το θηλασμό, το οποίο κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν οι καρδιολόγοι ως αντιυπερτασικό. Βελτιώνεται η κυκλοφορία στη περιφέρεια και έτσι μειώνονται οι κρίσεις. Όντως η μητέρα ανακουφίστηκε σημαντικά και συνεχίζει να θηλάζει τη μικρή της, η οποία θεριεύει και πάει. Από όσα σας εκμυστηρεύτηκα καταλαβαίνετε πιστεύω γιατί βρίσκεται στο Πάνθεον των ηρωίδων που έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά και που κατορθώνουν να θηλάζουν τα μωρά τους στη χώρα μας.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!         
     

6 σχόλια:

Unknown είπε...

Πολλά πάρα πολλά συναισθήματα διαβάζοντας το κείμενο σας. Συγκίνηση και ενθουσιασμός γιατί ένας παιδίατρος και μάλιστα άντρας είναι ο συγγραφέας. Πίκρα για το πόσες λάθος τακτικές και συμβουλές δίνονται στις μητέρες σε μια τόσο σημαντική και ευαίσθητη στιγμή της ζωής τους. Θυμός για όλα αυτά που αφήνουμε ή δεν αφήνουμε να συμβούν στους μικρούς αυτούς ανθρώπους που φέρνουμε στη ζωή. Ενοχές και περηφάνια για τον δικό μου ανθρωπάκο που είναι τώρα 18 μηνών και θηλάζει ακόμα σε πείσμα όλων αυτών που άκουσα, αν και διαβασμένη, στο μαιευτήριο από επιστήμονες (πχ μη το κρατάς αγκαλιά θα σου πέσει, αν δεν το θηλάσεις σωστά θα του δώσουμε ξένο δεν θα το πεθάνεις εσύ το παιδί...! -το ΕΣΥ ήμουν εγώ, η μαμά του, που έκλαιγα 2 μερόνυχτα- Πολύ όμορφο κείμενο. Μπράβο σας. Συνεχίστε να ενημερώνετε γονείς και συναδέλφους σας και ίσως μια μέρα ο θηλασμός να μην έχει γεύση ηρωισμού

Αφροδίτη Κλεινάκη είπε...

Δεν έχω λόγια.... Ευχαριστώ μόνο θα πω....

pediatre είπε...

Σας ευχαριστώ πολυ! Μακάρι να συγκινήσω κ να στηρίξω θηλάζουσες, κυρίως όμως ευήκοα ώτα επαγγελματιών υγείας που έχουν την ευθύνη των νεογέννητων κ των μητέρων που επιθυμούν να θηλάσουν. Δεν έχω αφοριστική διάθεση. Το αντίθετο ακριβώς... Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που λατρεύουν τα μωρά κ το θηλασμό και που εφαρμόζουν άθελα τους λάθος πρακτικές. Πιστεύω ότι είναι πολλοί...
Να είστε καλά κ καλούς θηλασμούς

Όλγα Αθήνα είπε...

Γιατρε πραγματικα ακρως συγκινητικο το αρθρο σας... απεκτησα και εγω αγορακι πριν 4 μηνες και το θηλαζω αποκλειστικα απο την πρωτη μερα. Ηθελα ομως να σας πω οτι δεν θηλασα αμεσως μολις γεννησα (με φ.τ.) διοτι μου ειπαν οτι επειδη εκανα επισκληριδειο θα επαιρνε ποσοτητα φαρμακου το νεογεννητο μεσω του θηλασμου γιαυτο και θηλασα περιπου 6 ωρες μετα. Ισχυει κατι τετοιο? Ευχαριστω και καλη συνεχεια στην εξαιρετικη δουλεια σας!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε για το άρθρο σας,
ελπίζω να το διαβάσουν πολλές μαμάδες και μέλλουσες μαμάδες και κυρίως γιατροί, μαίες και επαγγελματίες υγείας που αποθαρρύνουν το θηλασμό..έχω ένα κοριτσάκι 9 μηνών και σε πείσμα όλων θηλάζω..έχοντας φυσικά ακούσει διάφορα αποθαρρυντικά, περί κακής εξάρτησης και προσκόλλησης της μπέμπας σε μένα εξαιτίας του θηλασμού, οδηγίες πρόωρου αποθηλασμού και κυρίως έχοντας πάρει από την παιδίατρο ήδη από την πρώτη επίσκεψη μια λίστα ξένου γάλακτος που ίσως μας χρειαστεί αν το παιδί δεν παίρνει σωστά γάλα..θέλει μεγάλη προσπάθεια, αγώνα και πείσμα για να κλείσουμε τα αυτιά μας σε όσα ακούγονται κατά του θηλασμού και κυρίως σε εκέινους τους παιδιάτρους που καραδωκούν μόλις το παιδί δεν πάρει τα απαιτούμενα γραμμαρια να του δώσουν σκόνη..η επανάσταση του αυτονόητου!Να είστε καλά!
Ελευθερία

pediatre είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια!
Καλή δύναμη με το θηλασμό. θέλει προσπάθεια να παλέψετε με τις προκαταλήψεις, όμως αξίζει τον κόπο.
Να χαίρεστε τη μικρή και με το καλό και η συνέχεια...