Διακοπές με στιγμές μέσα από τα μάτια των παιδιών, που έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Επιτέλους, άρχισαν αυτές οι υπέροχες ατελείωτες μέρες των διακοπών. Οι μέρες που λες και έχουν περισσότερες από μόνο 24ώρες. Προλαβαίνεις να κάνεις τόσα πολλά και πάλι έχεις χρόνο να κοιμηθείς, να παίξεις με τα παιδιά, να διαβάσεις, να γράψεις, να πιείς και να φας μαζί με αγαπημένα σου πρόσωπα. Να ακούσεις ιστορίες και να μοιραστείς εμπειρίες. Είναι απαραίτητες αυτές οι ριμάδες οι διακοπές.

Φέτος την παρέα μας φιλοξένησε η Κέρκυρα. Σπίτι συγγενικό, τα ξαδέρφια να παίζουν ατελείωτες ώρες και να προσπαθούν να ανακτήσουν όσο χρόνο ήταν χώρια από πέρσι.

Καλά παιδιά, ομοιοαναθρεμμένα. Κάνουν τις σκανδαλιές τους, κάνουν φασαρία, όμως ακούν τους γονείς τους και κατανοούν τους κανόνες. Πως κυλάει ο χρόνος! Νερό σε ποτάμι που περνά και χάνεται. Σκληρός μα και γλυκός συνάμα, δίνει νόημα στα μικρά καθημερινά. Στις υπέροχες στιγμές που μας χαρίζει το ταξίδι μας σε αυτό τον κόσμο. Πότε ήμασταν εμείς οι υπακούοντες(ή συχνότερα ανυπακούοντες) και πότε γίναμε αυτοί που καλούμαστε να θέτουμε τους κανόνες του παιχνιδιού που καλούμε καθημερινότητα;

«Τρία πράγματα σιχαίνομαι» ακούω την συμβία μου να λέει με αυστηρό ύφος στον Ερμή! «Την βία, το ψέμα και την γκρίνια…»

Η λίστα της δεν είναι τόσο μικρή, όμως για αυτή την φάση που διανύουν τα μικρά μας, αρκεί. Κάποιες στιγμές εκνευρισμού μεταξύ τους, συνήθως όχι για σοβαρό λόγο, στα πλαίσια του παιχνιδιού, δεν διστάζουν να σηκώνουν χέρι. Πιο συχνά ο Ερμής, εξού και ο αποδέκτης του μαθήματος. Όχι πως υστερεί πολύ η Χαρούλα. Οπότε καλώς ήταν η αυτήκοη μάρτυς της νουθεσίας.

Κάποιες άλλες στιγμές, ευτυχώς σπανιότερες, καταφεύγουν σε αθώα μικρά ψέματα για να αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Μικρά και αθώα που όμως δικαιολογούν το ψέμα σαν πρακτική.

Μια άλλη πρακτική τέλος, των τελευταίων βδομάδων είναι η γκρίνια. Η γυναίκα μου δουλεύει πολύ και λείπει από τα παιδιά. Η δουλειά της απαιτεί τουλάχιστον εφτά με οχτώ φορές το μήνα την διανυκτέρευσή της εκτός σπιτιού. Μια από τις παρενέργειες της απουσίας της είναι το σύμπτωμα της γκρίνιας από την πλευρά των παιδιών. Γκρίνια χωρίς εμφανή αιτία. Μια μορφή έκφρασης ήπιας διαμαρτυρίας που όμως με τον καιρό, σου ροκανίζει τα νεύρα. Την διαπίστωση την έκανε η ίδια η γυναίκα μου όταν απλά σε ένα από τα σπάνια Σαββατοκύριακα που είχε ελεύθερα και αφιερώθηκε στα παιδιά έκανε μια συμφωνία με τον Ερμή: «Εάν δεν γκρινιάξεις όλο το Σαββατοκύριακο τότε την Δευτέρα θα σου πάρω το τερατάκι που λες ότι σου αρέσει».

Ο Ερμής, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται στην διάρκεια μιας βόλτας να του πάρω κάτι επειδή μου το ζήτησε, απλά μας ενημερώνει όταν κάτι του αρέσει. Ξέραμε λοιπόν εδώ και μερικές μέρες, ότι είχε εντοπίσει ένα τερατάκι που φρόντιζε να μας υπενθυμίζει πως του αρέσει. Όπως ίσως μαντέψατε την Δευτέρα η συλλογή του ήταν εμπλουτισμένη με το εν λόγο τερατάκι, ενώ η μαμά του εντυπωσιασμένη από την πλήρη υποχώρηση της γκρίνιας, πείστηκε ότι το βασικό αντίδοτο δεν ήταν η δωροδοκία αλλά ο δημιουργικός χρόνος με τα παιδιά.

Ειδικά αυτές τις μέρες που τα παιδιά δέχτηκαν υπερδοσολογία γονικού χρόνου, η αναίτια γκρίνια σχεδόν εξέλειψε και ο μικρός μου μας εξέπληξε με τον τρόπο που μεταφράζουν τον κόσμο μας τα παιδικά μάτια. Ένα ζεστό πρωινό μας βρήκε να περιδιαβαίνουμε τα καντούνια της πανέμορφης Κέρκυρας και κάπου συναντήσαμε ένα συντριβάνι με μερικά κέρματα στο βυθό του.

-Ξέρεις τι είναι αυτά τα λεφτά στο συντριβάνι;

-Τι;

-Είναι ευχές που κάνουν όσοι τα πετάνε μέσα. Θέλεις να σου δώσω να κάνεις και εσύ ευχή;

-Ναι!! αναφωνεί με ενθουσιασμό.

Του έδωσα λοιπόν ένα μικρό γυαλιστερό κέρμα και τον ακούσαμε να εύχεται:

-Εύχομαι να είμαι καλό παιδί και να μην γκρινιάζω!

Εννοείται ότι μόνο οι ευχές, του εξασφάλισαν αγκαλιές και φιλιά. Το βραδάκι μας επισκέφτηκε μια φίλη από τα παλιά. Ο Ερμής, πιθανά ως αποτέλεσμα της έλλειψης ύπνου, παρουσίασε συμπτώματα ήπιας γκρίνιας. Ο σκορπιός μέσα μου δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει την ευκαιρία για ένα σχολιασμό:

-Τι έγινε Ερμούκο; Προς τι αυτή η γκρίνια; Τζάμπα το κέρμα που πετάξαμε στο σιντριβάνι το πρωί. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, με ένα κέρμα μερικών λεπτών και 2ευχές πολύ πάει…

Με κοίταξε με εκείνα τα τεράστια εκφραστικά του μάτια και απλώς σχολίασε

-Ναι, αλλά τουλάχιστον είμαι καλό παιδί!

Τι να του πεις; Ένα δίκιο το είχε!

Όμως αναφέροντας τα μάτια του μικρού μου και το πώς αυτά εκλαμβάνουν όσα αντικρίζουν, δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω και τα ματάκια της Χαρούλας μου. Αυτά τα τελευταία κατάφεραν σε μια στιγμή να με επαναφέρουν πίσω στην τάξη. Μια στιγμή αδυναμίας ή μάλλον πιο σωστά ανοησίας.

Νωρίς το βράδυ της μεγαλειώδους πανσέληνου του Αυγούστου, της μεγαλύτερης όλου του χρόνου, αποφασίσαμε με το άλλοθι των διακοπών, να κρατήσουμε και τα παιδιά μαζί μας λίγο παραπάνω. Γονείς και παιδιά αραχτοί σε ένα παραθαλάσσιο μπαράκι, απολαμβάναμε ένα ποτό οι μεγάλοι και ένα παγωτό οι μικροί κάτω από το φως ενός υπέροχου φεγγαριού, συνοδεία μουσικής που έδενε σαν να ήταν η μουσική επένδυση στο έργο που ζούσαμε. Έδενε τόσο αρμονικά με τον παφλασμό του κύματος στην άμμο που απλώς συνόδευε τις αραιές κουβέντες μας.

Ο ύπνος βρήκε τον Ερμή στην αγκαλιά της μητέρας του, ενώ και η Χαρούλα είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά της θείας της όπου ήδη κοιμόταν η συνονόματη ξαδέρφη της. Ότι ετοιμαζόμασταν ψυχολογικά να αποχαιρετήσουμε αυτόν τον παράδεισο, μια που τα μικρά μας είχαν παραδώσει το πνεύμα, κατάφερα να υποπέσω σε ένα αμάρτημα.

Αδυνατώ να θυμηθώ τον ακριβή διάλογο αλλά κάπως το έφερε η κουβέντα με παρομοιώσεις και συνειρμούς και κοκορεύτηκα ότι μπορώ να κλείσω το φεγγάρι σε ένα δακτυλίδι καπνού. Θυμήθηκα κόλπα της εφηβείας μου, δεκαετίες πριν δηλαδή, όταν είχα την πολύ κακή συνήθεια να καπνίζω. Μια συνήθεια που θεωρώ πλέον απαράδεκτη και εδώ και περισσότερο από δώδεκα χρόνια είμαι ορκισμένος πολέμιός της. Έχω χάσει αγαπημένα πρόσωπα ως αποτέλεσμα του καπνίσματος και θλίβομαι όποτε βλέπω άτομα που εκτιμώ και αγαπώ να καίνε την υγεία τους. Τα παιδιά μου δεν χάνουν ευκαιρία να υπενθυμίσουν στην κουμπάρα μας, το μοναδικό ίσως κοντινό μας πρόσωπο που πάσχει από την αρρώστια της καψούρας για το τσιγάρο, πόσο κακό της κάνει.

Μετά από όλα αυτά και άλλα τόσα, άντε να ερμηνεύσω την συμπεριφορά μου όταν πήρα ένα τσιγάρο, ρούφηξα μια βαθιά τζούρα και κάνοντας ένα δακτυλίδι καπνού το έστειλα με θράσος να κυκλώσει το ολόγιομο φεγγάρι. Θαρρείς και ήμουν ο Τζέιμς Ντην πάνω στην μηχανή μου με έφηβη καλλονή θαμπωμένη από την γοητεία της στιγμής να κρέμεται από τα χείλη μου. Το θράσος του καπνού διέλυσε μια πνοή αέρα που ήρθε να μας δροσίσει. Την δική μου βλακεία ήρθε να αναδείξει ο σπόρος μου. Από πρωταγωνιστής στο θερινό κινηματόγραφο ο Παράδεισος, καταβαραθρώθηκα στη κόλαση της επιπολαιότητάς μου. Ο Τζέιμς Ντην μεταμορφώθηκε σε μεσόκοπο με κοιλίτσα και καράφλα, ενώ η έφηβη καλλονή εξαϋλώθηκε μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια ενός νήπιου. Η Χαρούλα μου όχι απλώς είχε ξυπνήσει, αλλά καθόταν με τα μάτια της γουρλωμένα και καρφωμένα στο στόμα μου, το οποίο σαν κάνη όπλου που μόλις είχε εκπυρσοκροτήσει, κάπνιζε ακόμα τα απομεινάρια της τζούρας. Για μερικά δευτερόλεπτα έχασκα με το στόμα μου να σχηματίζει ένα παρατεταμένο «ΟΟΟΟ» που μέσα στο μυαλό μου μετατράπηκε σε «ΩΩΩΧ!». Ένιωσα σαν να με έπιασαν με το χέρι μέσα στη γυάλα με το γλυκό. Τι να πω και πώς να αναστρέψω την λάθος εικόνα που κατάφερα να σφηνώσω μέσα στο μυαλουδάκι της μικρής μου; Πως μπορούν και καπνίζουν οι γονείς; Τι παρακαταθήκη θανάτου αφήνουν στο υποσυνείδητο των μικρών τους κάθε φορά που τους θωρούν με το τσιγάρο στο στόμα;…

Άρπαξα την μικρή μου στην αγκαλιά μου και άρχισα να την γαργαλάω ψελλίζοντας ασυνάρτητες δικαιολογίες τύπου «αστειάκι, αστειάκι έκανα… μπλιάχ τι αηδία το τσιγάρο…».

Η έκπληξη δεν είχε χαθεί από τα μάτια της όταν λίγα λεπτά αργότερα και ενώ εγώ κρατούσα τον κοιμισμένο Ερμή στα χέρια, την άκουσα να λέει στην μαμά της με σβησμένη φωνή:

«Ο μπαμπάς κάπνισε!!!»

Το τεράστιο φεγγάρι με την ομορφιά του κατάφερε να απαλύνει την αλγεινή αίσθηση που κατάφερα να δημιουργήσω…

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.