Ο παιδίατρος δεν είναι μπαμπούλας!!

Ένα από τα πολλά θετικά του να ζεις σε τόπο τον οποίο οι άλλοι επιλέγουν ως εκδρομικό προορισμό είναι ότι σε επισκέπτονται συχνά αγαπημένοι φίλοι. Έτσι, το περασμένο Σαββατοκύριακο το περάσαμε συντροφιά με φιλικό ζευγάρι που μας επισκέφτηκε από την Αθήνα. Ανάμεσα στις «ατραξιόν» του Ρεθύμνου και το καινούργιο μου ιατρείο. Τι καινούργιο δηλαδή, αυτόν τον μήνα κλείνει χρόνο, και ακόμα να το χορτάσω… Μπορείτε να φανταστείτε ότι την επίσκεψη στο «καμάρι» μου δεν την γλίτωναν με τίποτα. Εκείνοι ενθουσιάστηκαν και εγώ το λάτρεψα ακόμα περισσότερο.

«Τώρα καταλαβαίνω γιατί σου αρέσει να ξημεροβραδιάζεσαι στην δουλειά!» λέει ο Στέλιος.

«Ρε συ Νίκο, μ’ αρέσει που δεν έχεις την σοβαροφάνεια που για κάποιους επιβάλει το επάγγελμά σου. Όλο το ιατρείο είναι στημένο για το παιδί. Όχι για εσένα, ούτε καν για τον γονιό!…» ακούω να συμπληρώνει η Βίκυ.

Το χαμόγελο στο πρόσωπό μου το νιώθω τεράστιο. Είμαι σίγουρος ότι φτάνει να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στα αυτιά μου. Χαίρομαι όταν ο κόσμος, και ειδικά οι φίλοι, καταλαβαίνουν τις προθέσεις και τις προτεραιότητές μου.

Αντίθετα, δεν μπορώ να κρύψω την στεναχώρια και καμιά φορά τον εκνευρισμό μου όταν οι γονείς, οι παπουδογιαγιάδες ή κάποιος συνοδός ενός παιδιού που έρχεται στο ιατρείο, ακυρώνει τις προσπάθειές μου και διαιωνίζει ξεπερασμένα στερεότυπα. Προσπαθούν και δυστυχώς συχνά καταφέρνουν να με παρουσιάσουν κάτι σαν μπαμπούλα.

“Γέλα τώρα γιατί σε λίγο…” ή “Ωχ! Κοίτα, κοίτα!! θυμήθηκε!”

Πόσες φορές έχω ακούσει αυτές και άλλες παρόμοιες φράσεις. Ειλικρινά κάποιες στιγμές μου έρχεται να ουρλιάξω «τι θα γίνει σε λίγο;;» ή «τι θυμήθηκε;;;». Λες και ξανα-έφεραν το παιδί στα κεντρικά της Γκεστάμπο και σε λίγο θα του βγάλω τα νύχια και θα το κάνω να μαρτυρήσει…

«Υπερβολικός είσαι!» θα μου πείτε. Ίσως! Όμως, εξίσου υπερβολικός είμαι στο πόσο αγαπώ και νοιάζομαι τα παιδιά στο ιατρείο. Αισθάνομαι ο τυχερότερος άνθρωπος του κόσμου όταν η καθημερινότητα μου ξεκινά με ένα βρέφος λίγων μηνών. Να το «πειράζω» εξετάζοντάς το, και να βλέπω μετά από λίγα δευτερόλεπτα προβληματισμού να ανθίζει ένα χαμόγελο στο προσωπάκι του. Φροντίζω, όσο μπορώ, να γεμίζω το ιατρείο παιχνίδια, ήχους, ζωγραφιές και χρώματα για να κάνω την εξέταση όσο πιο ευχάριστη για τους λιλιπούτειους φίλους μου.

Σαν να ακούω την σκέψη κάποιων: «Ναι, αλλά δεν είναι όλοι οι παιδίατροι έτσι…» Κακώς! Η πλειοψηφία όμως είναι. Όπως και να έχει, προϊδέασε τουλάχιστον θετικά το παιδί. Έχεις περισσότερες πιθανότητες με ένα πρόσχαρο παιδάκι να κάνεις ακόμα και έναν μουρτζούφλη να χαμογελάσει. Στην αντίθετη περίπτωση, ακυρώνεις τις προσπάθειες όποιου έχει όρεξη και διάθεση να αγκαλιάσει το μικρό σου.

«Και το εμβόλιο; Δεν πονά το εμβόλιο;» θα μου αντιτείνετε. Μετά τον 5^ο μήνα που τα παιδιά αρχίζουν να θυμούνται, χρησιμοποιώ κάτι αυτοκόλλητες γάζες για τοπική αναισθησία, που μειώνουν πολύ την πιθανότητα το παιδί να πονέσει. Δεν είναι λίγοι οι καλοί συνάδελφοι μου που δεν τις χρησιμοποιούν ή σε κάποιες περιπτώσεις που γονείς ξέχασαν ή δεν θέλουν να τις βάλουν και αναγκάζομαι να εμβολιάσω χωρίς την προαναφερθείσα προετοιμασία. Και πάλι με λίγο αντιπερισπασμό τύπου «με το τρία θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα» ή «κοίτα τον σπάιντερμαν!», και αμέσως μετά κάποιο δωράκι, ένα μπισκοτάκι σε σχήμα μικρού ζώου ή ζελεδάκι ή αυτοκόλλητα ή αυτοκινητάκι, εύκολα ξανακερδίζεις την εμπιστοσύνη του παιδιού.

Γιατί ενώ προβληματίζεστε για το εμβόλιο, δεν αναρωτιέστε πως όταν πάει να παίξει στην παιδική χαρά ή τον παιδότοπο ή να κάνει ποδήλατο στην γειτονιά, και πέσει ή χτυπήσει στα πλαίσια του παιχνιδιού μετά επιμένει να ξαναπάει στην παιδική χαρά; Γιατί όταν πάτε στο παιδότοπο δεν διανοείστε να σκεφτείτε ή να πείτε «γέλα τώρα γιατί σε λίγο…(θα χτυπήσεις και θα κλαις)».

Μέσα στο παιδιατρικό ιατρείο δεν πρέπει ούτε καν να αναφέρουμε λέξεις όπως «πόνος». Όσο πιο ευγενικά μπορώ, διορθώνω τους γονείς όταν καθησυχάζουν τα μικρά τους με εκφράσεις τύπου «μη φοβάσαι δεν πονάει αυτό…», εξηγώντας ότι προδιαθέτεις αρνητικά το παιδί όταν χρησιμοποιείς τέτοιες λέξεις. Άραγε πως θα νιώθατε εάν μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για να πάμε κάποια μακρινή διαδρομή, την ώρα που δένατε την ζώνη σας και πριν ξεκινήσουμε ένιωθα την ανάγκη να σας διαβεβαιώσω «μη φοβάσαι δεν θα σκοτωθούμε!». Δεν θα ήταν φυσικό να αναρωτηθείτε: «Ωπ! Τι έγινε; Παίζει και αυτό το σενάριο;»

Όμως μιλώντας για ψυχολογία και πως μας επηρεάζουν οι λέξεις, θυμήθηκα μια ιστορία από τις διακοπές του περασμένου καλοκαιριού. Από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στα μπανγκαλόου που μας φιλοξένησαν, γνωρίσαμε μια γλυκύτατη πιτσιρίκα που πρέπει να φλέρταρε με τα 17-18 (μήνες όχι έτη!!). Είπαμε τα τυπικά με τους γονείς και δεν άργησα να εστιάσω στην πιτσιρίκα. Τι ματιές και τι γελάκια εξ αποστάσεως! Το όνομα αυτής Αιμιλία. Στρουμπουλούλα, με κάτι πανέξυπνα ματάκια. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ ανταλλάσαμε γελάκια και ματιές. Μέχρι ένα πρωί! έκπληκτος ακούω το μπαμπά της να την καθησυχάζει «έλα δεν θα σε πειράξει…». Ακόμα πιο έκπληκτος συνειδητοποιώ ότι η μικρή κρύβεται πίσω από τα πόδια του μπαμπά της και με κρυφοκοιτά με ένα σχεδόν τρομοκρατημένο ύφος. Τι έγινε ρε παιδιά;;; πως άλλαξαν έτσι τα δεδομένα;;; Το φιλαράκι του χθες έγινε ο τρόμος του σήμερα;;; Και ξαφνικά, συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί… Όταν γίνεις μια φορά ιατρός, και δη παιδίατρος, είσαι μια ζωή «παιδίατρος». Τουλάχιστον όσον αφορά την ρετσινιά!

Την προηγούμενη μέρα ένα ιταλάκι 2-3μπανγκαλόου πιο πέρα, είχε πυρετό και η κυρία ιδιοκτήτρια, με περίσσεια συστολή ομολογώ, με παρακάλεσε να το εξετάσω. Αυτό που θεώρησε σωστό, ήταν να γνωστοποιήσει σε όλους στο συγκρότημα την ιδιότητά μου. Να γιατί μέσα σε μια νύχτα ο αγαπημένος γείτονας έγινε ο «τρομαχτικός παιδίατρος»!

Θυμάμαι πόσο όμορφα είχα αισθανθεί όταν πέρσι στις απόκριες, είχα ντυθεί κλόουν.. Είχα γεμίσει τις τσέπες μου με ζελεδάκια και πείραζα τα πιτσιρίκια στο δρόμο, μοιράζοντας καραμέλες που προσποιούμουν ότι τις έβγαζα από το αυτί τους. Λένε ότι η μάσκα είναι το μόνο πρόσωπο που επιλέγεις. Ήταν λες και πέρασα στην άλλη πλευρά του καθρέφτη. Τα παιδάκια ενθουσιασμένα με έβλεπαν να περπατώ με τα παιδιά μου και φώναζαν το ένα στο άλλο «κλόουν-κλόουν», ενώ έτρεχαν κοντά μου. Δεν πιστεύω να απορείτε που φέτος στις απόκριες ντύθηκα …Αη Βασίλης!

Για να είμαι ειλικρινής πάντως, ευτυχώς το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα από τα παιδιά μου στο ιατρείο. Εκεί λίγο μετά τα δεύτερα γενέθλια τους, αρχίζουν να με συμπαθούν, και όχι σπάνια, κυριολεκτικά να με αγαπούν. Με τα παιδιά δεν έχω πρόβλημα. Ίσα-ίσα, το παιδί ΠΟΤΕ δεν φταίει. Εμείς οι μεγάλοι έχουμε την ευθύνη.

Εδώ, οφείλω να παραδεχτώ ότι όπως σε κάθε κανόνα έτσι και σ’ αυτόν υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις. Περιπτώσεις δηλαδή όπου οι γονείς προσπαθούν να κάνουν όσο πιο ευχάριστη την εμπειρία, και όμως τα μικρά με το που με βλέπουν πανικοβάλλονται.

Έχω στο μυαλό μου την Γαρυφαλλιά που μόλις με έβλεπε αντιδρούσε λες και την τσιμπούσε σφίγγα. Όχι μόνο στο ιατρείο. Στον δρόμο, στην καφετέρια, ακόμα και στον παιδικό, που τυχαίνει να είναι αυτός των δικών μου παιδιών. Πάω να πάρω την Χαρά και τον Ερμή και ξαφνικά η μικρή βάζει κάτι κλάματα… Οι αγαπημένες μας δασκάλες έτρεξαν να δούνε τι έπαθε, για να με ακούσουν να τις καθησυχάζω:

«Δεν έπαθε τίποτα, εμένα είδε…»

«Αποκλείεται!» λέει η Βούλα.

«Παρακολούθησε…» της απαντώ ενώ φεύγω από το οπτικό πεδίο της Γαρυφαλλιάς. Η μικρή σχεδόν ακαριαία σταμάτησε, για να ξαναουρλιάξει όταν επέστρεψα και πάλι, με τον πιο φυσικό τρόπο, στο δωμάτιο για να πάρω τα δίδυμά μου. Οι δασκάλες μας έσκασαν στα γέλια, όσο η μικρή έσκαγε στα κλάματα. Ο ορισμός του τραγελαφικού! Και όμως! Ακόμα και αυτή η τρομοκρατημένη Γαρυφαλλιά, τώρα που καβατζάρισε τα δύο της χρόνια, με συναντά και πλέον μου γελά! Αυτές τις περιπτώσεις δεν τις φοβάμαι. Ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα τα βρούμε με τα παιδιά.

Δεν μπορώ τους κηδεμόνες(για να συμπεριλάβω και παππουδογιαγιάδες ή θείους και θείες), που χρησιμοποιούν τον παιδίατρο για να κάνουν το παιδί να φάει ή να κάτσει φρόνιμο! Αυτά είναι τα παιδιά που δυσκολεύομαι να προσεγγίσω! Άντε μετά να σου πει το νήπιο ότι πονά στο αυτί ή στην κοιλιά, γνωρίζοντας ότι η συνέχεια θα είναι «πάμε στον παιδίατρο…». Πάμε δηλαδή στον μπαμπούλα, στον οποίο θα σε έδινα αν δεν ήσουν φρόνιμος!

Έρχεται στο ιατρείο ο Πέτρος, ένας αστυνόμος, που είναι από τους πιο τρυφερούς γονείς μου. Έχει εντυπωσιακό παρουσιαστικό, ψηλός και γυμνασμένος. Μπαίνει στο γραφείο μου έχοντας αγκαλιά την δεύτερη κόρη του, περίπου 6-7μηνών, η οποία έρχεται για τον προγραμματισμένο της έλεγχο. Η μικρή ανταποκρίνεται στις γκριμάτσες που της κάνω μέχρι να καθίσει ο μπαμπάς, για να ακούσω τον τελευταίο να της λέει:

«Γέλα τώρα γιατί σε λίγο…».

Δεν κρατιέμαι και αντιδρώ!

«Τι θα γίνει σε λίγο ρε Πέτρο! Η δεύτερη κόρη που σου μεγαλώνω και θυμάσαι τι τραβήξαμε για κάνουμε την Ανθή να με συμπαθήσει… Πάλι τα ίδια!»

«Ε! καλά γιατρέ πλάκα κάνω! Αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάνε τα παιδιά! Την πειράζω, επειδή έχουμε και εμβόλιο».

Ψιλοστεναχωρήθηκα γιατί ξέρω πόσο ευαίσθητος είναι και στην προσπάθειά μου να του εξηγήσω τι εννοώ του ανταπαντώ:

«Τι πλάκα ρε ‘συ Πέτρο; Εσένα, σου αρέσει όταν σε βλέπουν με την στολή στον δρόμο οι μανάδες και φοβερίζουν τα μικρά τους να φάνε ή να κάτσουν φρόνιμα γιατί «να! να! θα σε πάρει ο αστυνομικός!» ;»

Χωρίς να το καταλάβω είχα χτυπήσει ευαίσθητη χορδή! Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την φράση μου για να τον ακούω να μου λέει με ένταση:

«Πω πω! Γιατρέ συγνώμη. Τι μου είπατε τώρα! Αυτά που κοροϊδεύω και με συγχύζουν κάνω!! Πω-πω! Χίλια συγνώμη».

Τον ηρέμησα και ομολογώ στεναχωρήθηκα που πειράχτηκε. Από την άλλη, κατά κάποιο τρόπο, χάρηκα που κατάφερα να του περάσω το συναίσθημα.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

Υ.Γ. Οι εικόνες είναι από το ιατρείο μου. Πρόκειται για έργα της καλής μου. Της αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση σαν την μικρότερη ένδειξη αγάπης και εκτίμησης για όλα όσα κάνει, αλλά και όσα αντέχει για να με στηρίζει στην καθημερινότητά μου.