Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο...

Ο παιδίατρος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον ασθενή του. Είμαστε ίσως η μοναδική ιατρική ειδικότητα στην οποία είναι σχεδόν πάντοτε απαραίτητη η μεσολάβηση κάποιου για να μπορέσεις να φθάσεις στο ασθενή σου. Συνήθως αυτός ο διαμεσολαβητής είναι ο γονιός. Πρέπει λοιπόν να έχουμε το ταλέντο να επικοινωνούμε με όποιον είναι υπεύθυνος για την ανατροφή του παιδιού και να τον πείθουμε για το τι πρέπει να κάνει και τι είναι καλό για το παιδί.
Σήμερα, έχω μπροστά μου ένα νεαρό ζευγάρι που, αν και δεν έχει μπει καλά-καλά στην 3η δεκαετία της ζωής του, έχει ήδη δύο παιδιά. Το βρέφος λίγων μηνών, έχει έρθει για τον τακτικό έλεγχο και τον εμβολιασμό του, ενώ η κοντά τριών χρονών αδερφούλα του ήρθε για …«παρέα» με τους γονείς. Το κορίτσι, όση ώρα εξετάζω το αδερφάκι της, τριγυρνά στο ιατρείο και ψαχουλεύει τα πράγματα αγνοώντας, κάποιες στιγμές επιδεικτικά ομολογώ, τις προειδοποιήσεις του μπαμπά. Κάποια στιγμή το ατίθασο χεράκι της μικρής κατά λάθος σπρώχνει τη μολυβοθήκη από το γραφείο μου η οποία προσγειώνεται με θόρυβο στο πάτωμα, για να ακολουθήσει το χέρι του μπαμπά, μόνο που αυτό το τελευταίο προσγειώθηκε με θόρυβο στο μάγουλο της έκπληκτης μικρής.
Η έκπληξη άμεσα μεταφέρθηκε σε εμένα. Δεν περίμενα να πραγματοποιηθούν οι φραστικές απειλές «κάτσε φρόνιμη γιατί θα σε δείρω». Έχω μια φυσική αποστροφή προς την βία, ειδικά όταν αυτή στρέφεται προς τα παιδιά. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω αρκετά αποθέματα ψυχραιμίας για να μην αντιδράσω άμεσα.
Από μέσα μου φωνάζω στον εαυτό μου:
«είναι λάθος να επιπλήττεις τους γονείς μπροστά στα παιδιά τους. Οι γονείς για τα παιδιά είναι πρότυπα, είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους χτίζουν καθημερινά την προσωπικότητά τους. Όταν μειώνεις τον γονιό μπροστά στο παιδί κάνεις ταυτόχρονα ζημιά και στο παιδί. Αρχίζει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του προς τους γονείς του και τραντάζεται το οικοδόμημα του χαρακτήρα του από τα θεμέλια του. Όσο λοιπόν δίκιο και αν έχεις, όταν υπάρχει παιδί μπροστά, οφείλεις να συγκρατήσεις την ένταση και με τρόπο που να μην ταράξει το παιδί, να δώσεις στον γονιό να καταλάβει το λάθος του». Φανταστικές αυτές οι εσωτερικές φωνές του καλού και του κακού. Όταν δεν αγγίζουν την σχιζοφρένια είναι ο ιδανικός τρόπος να συγκρατήσεις τον εαυτό σου σε παρόμοιες καταστάσεις.
Τι απαιτήσεις να έχεις από ένα πατέρα είκοσι δύο χρονών και μια μητέρα ούτε καν είκοσι. Είναι δύο παιδιά που απόκτησαν παιδιά. Ο τίτλος του γονιού, μας προσδίδεται με το που γεννιέται το παιδί μας, δυστυχώς όμως, δεν φέρει μαζί του αυτόματα τις γνώσεις ή την πείρα που απαιτεί ο ρόλος του γονιού.
Συνεχίζω λοιπόν να γράφω στο βιβλιάριο υγείας του μωρού που μόλις είχα εμβολιάσει, χωρίς να σχολιάσω την σφαλιάρα και ας νιώθω τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Φαντάζομαι ότι τα μάγουλα μου θα είναι ασορτί με το πρόσφατα «σφαλιαρισμένο» μάγουλο της μικρής που τώρα είχε λουφάξει, παλεύοντας να συγκρατήσει την υγρασία που άρχισε να εμφανίζεται στην άκρη των ματιών της.
Αφού λοιπόν έδωσα τις οδηγίες για την ανάπτυξη του μωρού και για τις πιθανές παρενέργειες του εμβολίου που μόλις έκανε, συνεχίζω την ροή του λόγου μου, αλλάζοντας θέμα, όχι όμως και ύφος.
«Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο! Μπορείτε να φοβερίζετε με εκφράσεις του στυλ «θα τις φας» ή να μετράτε μέχρι το τρία, λέγοντας με έντονο ύφος στο παιδί «θα μετρήσω μέχρι το 3… ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΔΥΟΜΙΣΗ…» ποτέ όμως δεν θα ξεστομίσετε το ΤΡΙΑ! Και σίγουρα ποτέ δεν πρέπει να χτυπήσετε το παιδί. Ούτε καν να του τραβήξετε το αυτί ή να του παίξετε(μετάφραση από τα κρητικά: «ρίξετε») μία στον κώλο».
Κάπου εδώ αρχίζουν οι γονείς να συνειδητοποιούν ότι έχω αλλάξει θέμα. Η μικρή εξακολουθεί να τρίβεται στον μπαμπά της, ζητώντας με τον δικό της τρυφερό τρόπο την εύνοια του, αδιαφορώντας για τις οδηγίες μου.
«Είναι προτιμότερο» συνεχίζω ακάθεκτος, «να πλανάτε στον αέρα μια αδιόριστη απειλή, ασύλληπτη ακόμα και από την αστείρευτη φαντασία του παιδιού, παρά να την κάνετε πράξη, προκαλώντας του πόνο. Τα περισσότερα παιδιά που τα χτυπάνε οι γονείς τους, περιγράφουν μεγαλώνοντας, ότι σύντομα εξοικειώνονται με την ιδέα. Κάνουν την σκανδαλιά και στην συνέχεια απλά περιμένουν να πληρώσουν το τίμημα. Τα παιδιά δέχονται τις ξυλιές, συχνά κοιτώντας με απάθεια, βγάζοντας κυριολεκτικά από τα ρούχα του τον τιμωρό γονιό, που καταντά απλά να ξεσπά τα νεύρα του και όχι να δίνει ένα μάθημα στο παιδί του. Θα με θυμηθείτε όταν σύντομα θα πιάνετε τον εαυτό σας περισσότερο να εκτονώνεται, παρά να νουθετεί το παιδί».
Οι λέξεις μου δεν είναι τυχαίες. Προσπαθώ να εξηγώ στους μεγάλους χωρίς να κινήσω το ενδιαφέρον της μικρής. Δεν θέλω να αντιληφθεί ότι επιπλήττω τους δικούς της. Δυστυχώς όμως, το κοινό μου έχει κουραστεί και μάλλον η συγκέντρωση των νεαρών γονιών συναγωνίζεται πλέον αυτή της κόρης τους, που είναι έτοιμη να ξαναρχίσει την εξερεύνηση. Ήρθε η ώρα να επιστρατεύσω την γλαφυρότητα ενός παραδείγματος για να κεντρίσω την φαντασία τους.
«Ο πατέρας μου ποτέ δεν άπλωσε χέρι σε εμένα ή στον αδερφό μου. Θυμάμαι ότι, τα μεσημέρια που παρασυρόμασταν από το παιχνίδι στο δωμάτιο μας και κάναμε φασαρία, μας κοβότανε το αίμα μόνο που ακούγαμε τα βαριά βήματά του στο διάδρομο. Πριν από τρία περίπου χρόνια, όταν ο πατέρας μου φλερτάριζε με τα εβδομήντα του και εγώ ήμουν κάτι περισσότερο από τα μισά του χρόνια, με φώναξε να μου πει κάτι. Με ύφος πάρα πολύ αυστηρό, συγκρατώντας με μεγάλη προσπάθεια τον θυμό του σχεδόν μου φωνάζει:
-Νίκο! Για κάθισε σε παρακαλώ να σε ρωτήσω κάτι. Σου έχω ….
Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και το στομάχι μου έγινε κόμπος. Ευτυχώς για εμένα, ο πατέρας μου είχε απλά παρεξηγηθεί με τον αδερφό μου και ήθελε την γνώμη μου, εγώ όμως για λίγο έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Αν βάλεις την απλοϊκή λογική του ένα και ένα κάνουν δύο, τι θα μπορούσε πρακτικά να μου κάνει ο πατέρας μου; Το πολύ-πολύ να μου έβαζε τις φωνές. Και όμως! Αρκούσε να εκφράσει έντονα το θυμό του για να τρομάξω ότι άθελα μου είχα κάνει κάτι κακό. Δεν προτιμάς η μικρή να σε σέβεται από το να σε φοβάται; Δεν προτιμάς να της ρίχνεις απλά ένα αυστηρό βλέμμα και να κοκαλώνει;»
«Σκέψου όμως και το άλλο. Ο γονιός είναι το πιο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση για το παιδί του. Είναι το είδωλο, το ίνδαλμα του. Κάτι σαν ροκ-σταρ ή σαν τον Ρουβά για τις ρουβίτσες… Για σκέψου, όταν η μικρή βλέπει εσένα που ξέρει βαθιά μέσα της ότι την λατρεύεις, να της ρίχνεις σφαλιάρα. Στα ματάκια της δικαιολογείται το ξύλο και κατ’ επέκταση η βία. Πολύ σύντομα, σε βλέπω να με ρωτάς τι να κάνεις που η μικρή δέρνει τα άλλα παιδιά στο σταθμό. Αφού το κάνει ο μπαμπάς και η μαμά γιατί να μην το κάνει και η ίδια; Για να στο πάω λίγο πιο μακριά, τι πιστεύεις ότι θα κάνει και η κόρη σου με τα δικά της παιδιά;… Τότε να σε δω όταν θα τρώει σφαλιάρα η εγγονή σου και εσένα θα σου κόβονται τα πόδια».
Σταμάτησα εδώ το μάθημα. Φοβήθηκα μήπως και «χάσω» τους γονείς που είχα μπροστά μου. Μήπως τους προκαλέσω τα αντανακλαστικά τους, κλειστούν στο «καβούκι» της αυτοεκτίμησής τους και πάψουν να με ακούν. Προσπάθησα να τους πω τι να μην κάνουν. Όταν όμως δίνεις πολλές πληροφορίες μαζί στο τέλος οι γονείς μπερδεύονται και τελικά δεν θυμούνται τίποτα. Το τι πρέπει να κάνουν θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.
Ή μήπως μια άλλη ανάρτηση…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

θελω να γραψω ενα σχολιο, αλλα δεν ξερω τι, στην περιοδο της δευτερης εγκυμοσυνης μου εχασα αρκετες φορες την ψυχραιμια μου, το πρωτο χαστουκι, που εδωσα στο παιδι μου νομιζω δεν θα το ξεχασω ποτε, εγω εκλαψα, το παιδι με κοιτουσε ολο απορια, το δευτερο και τριτο, και οσα ακολουθησαν στην συνεχεια ηρθαν αυτοματα, το ιδιο και απο τον συζυγο μου, τωρα ειμαστε σε μια δυσκολη φαση, που προσπαθουμε να κραταμε την ψυχραιμια μας..ειναι μερες που απλα δεν μπορω να ανεκτω τιποτα, πολλες φορες ηθελα να ζητησω την συμβουλη σας, αλλα ντρεπομουν..

pediatre είπε...

Ανώνυμη… αρχικά σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Μου αρέσει πάρα πολύ η επικοινωνία με τον κόσμο μέσα από τα σχόλια (αν και κάποιες φορές δεν προλαβαίνω να απαντήσω άμεσα λόγω δουλειάς). Επίσης σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη. Ελπίζω να σε βοήθησα με το ποστ ώστε να πείσεις και τον σύζυγό σου, ότι με το ξύλο δεν καταφέρνεις τίποτα με τα παιδιά. Ήδη φίλοι που διάβασαν την ανάρτηση με έχουν ρωτήσει «γιατί ρε Νίκο, και εμείς που φάγαμε τις ξυλιές μας πάθαμε τίποτα!». Καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει απάντηση «ναι» ή «όχι» , μια που παίζουν τόσοι παράγοντες ρόλο στην ανατροφή ενός παιδιού. Αυτό που βλέπεις και μόνη σου είναι ότι περισσότερο ξεσπάς τον εκνευρισμό και την κούραση παρά διδάσκεις το παιδί. Άσε που σίγουρα νιώθεις απαίσια μετά.

pediatre είπε...

Να ξέρεις πάντως ότι παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον με φωνές, φασαρία και βία, μαθαίνουν να ζούνε έτσι. Αναπαραγάγουν στο παιχνίδι τους και στην καθημερινότητά τους τις φωνές και την βία, ενώ πολλές φορές βρίσκουν σαν τρόπο επικοινωνίας με τους γονείς τις φωνές και τις «ζαβολιές».Σπέρνεις ανέμους και θα θερίσεις θύελλες που λέει και ο λαός μας. Ναι! Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο, όμως υπάρχουν φορές που τα παιδιά σου μπορεί να κάνουν «σκανδαλιές» για να υποκινήσουν την «έντονη» αντίδρασή σας, γιατί απλά έτσι έμαθαν να επικοινωνούν μαζί σας. Αντίθετα, παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον χωρίς πολλές φωνές και «εκρήξεις», γίνονται πολύ πιο ήρεμα και συνεννοήσιμα.
Καλό σου βράδυ και καλή δύναμη στην ανατροφή των παιδιών σου. Άλλωστε ότι αξίζει πονά και είναι δύσκολο (που λέει και το τραγούδι!)

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ pediatre,
αναρρωτιέμαι που βρήκες το κουράγιο να δώσεις όλες αυτές τις συμβουλές στους γονείς της ιστορίας σου! Και πάλι μπράβο σου!
Έχεις δεί την διαφήμιση που συνήθως δείχνει η ΕΡΤ:"χτυπάμε την πόρτα όταν είμαστε ευγενικοί" , "χτυπάμε ξύλο όταν είμαστε προληπτικοί"..."μα ποτέ ποτέ δεν χτυπάμε ένα παιδί... γιατί το ξύλο είναι τόσο αποτελεσματικό όσο ο άνεμος στο σβήσιμο των πυρκαγιών"...
δεν έχω τίποτα να πω... με καλύπτει απόλυτα η παραπάνω διαφήμιση και συμφωνώ μαζί σου. Ναι είμαστε το απόλυτο πρότυπο για τα παιδιά μας στην τρυφερή αυτή ηλικία.
πάντως αυτή η "ιδέα" ότι κι εμείς δεν πάθαμε τίποτα με το ξύλο νομίζω ότι δεν ισχύει στα σημερινά παιδιά ... έχουν αλλάξει πολλά από τότε και είναι στο χέρι μας να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά!
Θα τα πούμε στο σχολείο τους ...

Η μαμά του Μάνου

Unknown είπε...

Αγαπητέ Νίκο, θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκες το θέμα.Πραγματικά ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις για το παιδί.Όσο για τους γονείς δεν είναι μόνο το νεαρόν της ηλικίας αλλά και τα προσωπικά τους βιώματα.Αυτό όμως δεν τους δικαιολογεί.Όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδιά πρέπει πρώτα να τα έχεις βρεί με τον εαυτό σου...Τα παιδιά είναι μια πρόκληση για να γίνεις καλύτερος! Ο εύκολος δρόμος είναι να εφαρμόζεις τη βία και μάλιστα σε ένα πλάσμα που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αντισταθεί.Δεν είναι λίγο άνισο;

Unknown είπε...

Ο Τριβιζάς το είπε πολύ ωραία:
«Τα χέρια είναι για να φροντίζουν και όχι για να τιμωρούν. Σηκώστε το χέρι σας κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών!».
http://www.youtube.com/watch?v=dyGQEnt9538

Ανώνυμος είπε...

Pediatre εχετε απολυτο δικιο σε ολα αυτα που λετε για το ''ξυλο΄΄.Το χω δει και γω στα δικο μου παιδι .Οταν του δινω ξυλο και οταν λεω ξυλο εννοω παντα στον ποπο πουθενα αλλου και σπανια αλλα εχει συμβει,δεν βγαινει τιποτα .Ισα ισα που τα πραγματα γινινται χειροτερα.Ενω οταν καθομαι και του μιλαω ,ετσι ξεκιναει και η συζητηση με το παιδι τοτε του εξηγω το σωστο και το λαθος ειναι ολα πολυ καλυτερα και ειναι και συνεργασιμος .Το ξυλο βγαζει βια και το βλεπουμε αυτο στην καθημερινοτητα μας.Γιαυτο γονεις για να γινουν καλυτερα τα παιδια μας "ψυχραιμια και συζητηση".

pediatre είπε...

Αγαπητή μαμά του Μάνου… Σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τα καλά σου λόγια. Όπως ίσως ήδη διαπίστωσες μόλις βρήκα την διαφήμιση, (να είναι καλά η “star-voula”) την πρόσθεσα στην ανάρτηση. Μπορούμε να παίρνουμε δύναμη από την σκέψη ότι «είμαστε το απόλυτο πρότυπο για τα παιδιά μας» και να προσπαθούμε να τα νουθετούμε και όχι να καταλήγουμε να τα τιμωρούμε για να ξεσπάσουμε. Τουλάχιστον, τους χρωστάμε μια προσπάθεια για να τα δούμε ευτυχισμένα.
Καλό σου βράδυ και τα λέμε στο σχολείο τους
Ο μπαμπάς του Ερμή και της Χαράς ;-)

pediatre είπε...

Star-voula… όπως έχουμε νομίζω ξαναπεί, ο καθένας μπορεί να κάνει παιδί και δεν υπάρχει κάποια σχολή που να πρέπει να έχεις τελειώσει, ώστε να «κόβεσαι» στο μάθημα της διαπαιδαγώγησης… Μιλώντας πάντως χθες με κάποια μαμά, έκανα τον ξύπνιο και όταν μου ομολόγησε ότι ρίχνει ξυλιές στο πισινό της μικρής της, «μάντεψα» ότι και εκείνη τις ‘έτρωγε’ ως μικρή και όμως μου είπε ότι ποτέ δεν την είχαν αγγίξει και ειδικά τον πατέρα της τον έτρεμε. Άρα μάλλον έχεις δίκιο ότι σε κάποιες περιπτώσεις ίσως απλά το ‘ξύλο’ φαντάζει η εύκολη λύση.
Σε ευχαριστώ πολύ για το την διεύθυνση, όπως είδες την χρησιμοποίησα αμέσως…
Καλή σου νύχτα και να μου φιλήσεις τους άντρες σου.

pediatre είπε...

Ανώνυμε/μη… χαίρομαι που συμφωνούμε. Όποτε χρειαστεί να μαλώσετε το παιδί σας, να χρησιμοποιείτε μόνο το όργανο που «κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Παίρνουμε δύναμη με την σκέψη ότι η αγάπη που τους χαρίζουμε σήμερα θα μας επιστρέψει πολλαπλασιασμένη… αν και η αγάπη για τα παιδιά μας είναι η μοναδική πραγματικά ανιδιοτελής αγάπη.
Καλό σας βράδυ

EmilOfCrete είπε...

"Η βία είναι προϊόν των ανεγκέφαλων'' έλεγε ένας ξάδερφός μου.
Δεν ξέρω αν το είχε δανειστεί από κάπου, αλλά είναι μια φράση που έχω από τότε στο μυαλό μου...
προσωπικά θεωρώ τις χειρονομίες απαράδεκτες, ακόμα και αν γίνονται από (και προς, εννοείται) ενήλικες.
Πολλώ δε μάλλον αν απευθύνονται σε παιδιά (ή και ζώα, γενικότερα όπου δεν υπάρχει ''αντίλογος'').
Εκεί, θα έπρεπε να υπάρχει θεός να τους κόβει το χέρι απ' τον ώμο!
Άντε, για αρχή ίσως ένα δάχτυλο, για προειδοποίηση... ;-)
Πάντως, ακόμα και αν κάποιος λέει πως δεν έχει υποστεί κάτι τέτοιο στα παιδικά του χρόνια, αλλά το εξασκεί στα δικά του παιδιά, μάλλον... δεν το θυμάται.
Ειδικά αν γινόταν πριν τα 3 του χρόνια, όπου η ανάμνηση δεν ανακαλείται (όπως λένε οι ειδικοί).
Γιατί από εκείνα τα χρόνια έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι τις καταγραφές που λειτουργούν ως ένστικτο, σαν φυσική γνώση που τους επιτρέπει να ασκούν γονεϊκά καθήκοντα, όταν χρειαστεί.
Αλλιώς, κανείς σόφρων και σκεπτόμενος άνθρωπος δεν διανοείται να χρησιμοποιήσει βία σε παιδιά, ειδικότερα στα δικά του...
Και σαφώς βία δεν είναι μόνο το ξύλο, είναι και οι απότομες και δυνατές φωνές που τρομάζουν τα παιδιά (μερικά αποκτούν μέχρι 'τικ', ή πρόβλημα στην ομιλία), ή ακόμα και άλλες μέθοδοι όπως η τιμωρία του αποκλεισμού σε ένα δωμάτιο και άλλα (δυστυχώς) πολλά...
Όπως και νά 'χει, αυτό που πρέπει να έχουν κατά νου οι γονείς σε κάθε περίπτωση, είναι πως:
-Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο χωρίς την θέλησή τους.
-Μέχρι να φτάσουν σε ηλικία συνειδητοποίησης και επικοδομητικής επικοινωνίας, είναι απλώς μικρά πλάσματα σε ένα κόσμο γιγάντων..!
-Ο,τιδήποτε κάνουν, δεν έχει σκοπό (ειδικά να εκνευρίσει τους γονείς, μάλλον την προσοχή τους επικαλούνται, κυρίως όταν δεν την έχουν), έχει όμως λόγο και μάλιστα σεβαστό. Και ο λόγος είναι η φυσική τους περιέργεια και η διάθεση για εξερεύνηση του περιβάλλοντος (και μετά του εαυτού τους).
-Τους οφείλουμε τα πάντα (ως γονείς) και δεν μας οφείλουν τίποτα!



Επειδή ήμουν σκληρός, θα κλείσω με κάτι τρυφερό:
http://www.youtube.com/watch?v=BLH26xgKnDk

Ανώνυμος είπε...

Όταν όμως τα ίδια τα παιδιά χρησιμοποιούν βία (χωρίς να την έχουν λάβει τα ίδια) ενάντια σε άλλα παιδιά (πχ. μικρότερα αδέρφια) τότε πρέπει να δοθεί ανάλογο χτύπημα για να γίνει αντιληπτός ο πόνος που μεταφέρουν.

Η φιλοσοφία "Η βία γεννά βία" είναι απλά λάθος. Η βία είναι ένστικτο το οποίο ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί & πρέπει να ελέγξει. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό οτι η βία που ασκούν τα ίδια τα παιδιά δεν είναι πάντα παράγωγο βίας που τους έχει ασκηθεί από τους γονείς τους αλλά συχνά αμέλεια από αυτούς. Η απλώς εξωτερίκευση του ενστίκτου.

Πχ. δεν νομίζω οτι το πρόβλημα βίας και γενικά bullying που υφίσταται στους εφήβους της Βρεταννίας οφείλεται στο ξύλο το οποίο το έχουν καταργήσει εδώ και δεκαετίες.

EmilOfCrete είπε...

Ανώνυμε, θα διαφωνήσω.
Το "η βία γεννά βία", είναι understatement.
Το σωστό (πληρέστερο) θα ήταν "η βία γεννά τουλάχιστον βία" και, λέγοντας βία, εννοείται ότι δεν αναφερόμαστε μόνο στο ξύλο, βία υπάρχει -δυστυχώς- σε/με πολλές μορφές: Εκτός της σωματικής (το ξύλο που αναφέρεις), υπάρχει η ψυχολογική, η συναισθηματική κλπ.
Βία επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί η πίεση. Ή -στην περίπτωση των Βρεττανών που λες-, και η κατα-πίεση ασχέτως μορφής.
Επίσης η έκθεση σε βία (δεν χτυπά κάποιος το παιδί του, αλλά κάποιον άλλο -τη μητέρα του π.χ.- μπροστά του, οπότε το παιδί έχει την παράσταση αποτυπωμένη στο μυαλό του και, μάλιστα από κάποιον που αποτελεί πρότυπο...) δημιουργεί προϋποθέσεις για μιμητισμό, ειδικά από τα παιδιά που έτσι -κατ εξοχήν- μαθαίνουν.
Διαφωνώ επίσης με το "ανάλογο χτύπημα" ως μέτρο συμμόρφωσης.
Μου θυμίζει το (απαράδεκτο) Χριστιανικό "οφθαλμόν αντι αφθαλμού" και δεν αντιλαμβάνομαι τα όριά του...
Τι θα πει "ανάλογο";
Δηλαδή αν ένα παιδάκι χτυπήσει ένα άλλο και εκείνο πέσει και σπάσει το χέρι του, ποιο θα είναι το "ανάλογο χτύπημα";
Νομίζω πως πρέπει -ως γονείς- να είμαστε περισσότερο συνειδητοί και σκεπτικοί ως προς τις μεθόδους που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε, αν θέλουμε τα αποτελέσματα να είναι σχετικά με τις προσδοκίες μας...

Μαμά στο Δρόμο είπε...

Αγαπητέ Νίκο,
Μπράβο σου που δε σήκωσες τους ώμους αδιάφορα αλλά έκανες την προσπάθεια να επικοινωνήσεις.
Ίσως να το έχεις σκεφτεί κι εσύ, αλλά την επόμενη φορά ρώτησε το μπαμπά του κοριτσιού: αν το κορίτσι του μάθει να δέχεται το ξύλο ως φυσική τιμωρία, δε φοβάται μήπως αύριο γνωρίσει ένα νταή που θα την ξυλοφορτώνει κι εκείνη θα το θεωρεί φυσικό;
Εμείς οι γονείς είμαστε αυτοί που μαθαίνουμε στα παιδιά και πώς να φέρονται, αλλά και τι να περιμένουν από τους άλλους γύρω τους.
Ένα παιδί που έμαθε να σκύβει το κεφάλι μικρό, θα το κάνει και όταν ενηλικιωθεί.

pediatre είπε...

Ανώνυμε… σας βρίσκω λίγο απόλυτο και φοβάμαι ότι μάλλον εσείς φλερτάρετε με τα «απλά λάθος» συμπεράσματα. Μπορεί όπως σωστά λέτε η βία να έχει θέση στη φύση μας(όχι ένστικτο!). Κάποια παιδιά είναι περισσότερο δραστήρια και αρκετές φορές «μεταφράζουμε» τις πράξεις του ως βία. Για παράδειγμα, δεν θα πολυασχοληθούμε με το ξεμάλλιασμα μιας κούκλας από ένα νήπιο, εάν όμως κάνει το ίδιο με ένα συνομήλικο παιδάκι λανθασμένα θα το θεωρήσουμε "βία". Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια πολιτισμένη κοινωνία, οφείλει να διοχετεύσει την ενέργεια του παιδιού σε δραστηριότητες που να το απομακρύνουν από την βία. Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε ζουγκλοποίηση και επικράτηση του νόμου του δυνατού. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν «πρέπει να δοθεί ανάλογο χτύπημα για να γίνει αντιληπτός ο πόνος που μεταφέρουν» αφενός διότι τα μικρά παιδιά δεν κατανοούν το «πονάω γιατί με χτύπησαν, άρα και ο άλλος πονά όταν τον χτυπώ» δεν κατέχουν δλδ την «εμπάθεια», τα δε μεγαλύτερα παιδιά παραδειγματίζονται από τις πράξεις μας(monkey see, monkey do) και απλώς περιμένουν να τα «παίρνει» για να ασκήσουν βία… (η ζούγκλα που έλεγα παραπάνω).
Τέλος, ποιος σας είπε ότι η ενδοοικογενειακή βία έχει καταργηθεί στην Αγγλία;! Άλλο το τι είναι σωστό και άλλο τι εφαρμόζεται… Ειδικά, πάντως στην ψυχολογία του εφήβου παίζουν τόσα πράγματα ρόλο( η πίεση των συνομήλικων, η φτώχεια, η έκπτωση αξιών, τα πρότυπα, κλπ) που οι βάσεις που λαμβάνουν στην παιδική ηλικία είναι σημαντικές όμως μόνες τους δεν μπορούν να αποτρέψουν τον έφηβο από την βία…
Υ.Γ. Λυπάμαι, για την σημαντική καθυστέρηση της απάντησης… απλά δεν προλαβαίνω! Αν πάντως έχετε παιδί, σας παρακαλώ προστατέψτε το από την βία, ειδικά εάν προέρχεται από εσάς… Είμαι στην διάθεσή σας εάν πραγματικά σας ενδιαφέρει να μάθετε περισσότερα για το κακό που δημιουργεί η βίαιη συμπεριφορά(σωματική αλλά και ψυχολογική ή ακόμα και λεκτική).

pediatre είπε...

Ανώνυμε… σας βρίσκω λίγο απόλυτο/η και φοβάμαι ότι μάλλον εσείς φλερτάρετε με τα «απλά λάθος» συμπεράσματα. Μπορεί όπως σωστά λέτε η βία να στη φύση μας(όχι ένστικτο!). Κάποια παιδιά είναι περισσότερο δραστήρια και αρκετές φορές «μεταφράζουμε» τις πράξεις του ως βία. Για παράδειγμα, δεν θα πολυασχοληθούμε με το ξεμάλλιασμα μιας κούκλας από ένα νήπιο, εάν όμως κάνει το ίδιο με ένα συνομήλικο παιδάκι λανθασμένα θα το θεωρήσουμε βία. Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια πολιτισμένη κοινωνία, οφείλει να διοχετεύσει την ενέργεια του παιδιού σε δραστηριότητες που να το απομακρύνουν από την βία. Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε ζουγκλοποίηση και επικράτηση του νόμου του δυνατού. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν «πρέπει να δοθεί ανάλογο χτύπημα για να γίνει αντιληπτός ο πόνος που μεταφέρουν» αφενός διότι τα μικρά παιδιά δεν κατανοούν το «πονάω γιατί με χτύπησαν, άρα και ο άλλος πονά όταν τον χτυπώ» δεν κατέχουν δλδ την «εμπάθεια», τα δε μεγαλύτερα παιδιά παραδειγματίζονται από τις πράξεις μας(monkey see, monkey do) και απλώς περιμένουν να τα «παίρνει» για να ασκήσουν βία… (η ζούγκλα που έλεγα παραπάνω).

pediatre είπε...

Τέλος, ποιος σας είπε ότι η ενδοοικογενειακή βία έχει εκλείψει στην Αγγλία;! Άλλο το τι είναι σωστό και άλλο τι εφαρμόζεται… Ειδικά, πάντως στην ψυχολογία του εφήβου παίζουν τόσα πράγματα ρόλο( η πίεση των συνομήλικων, η φτώχεια, η έκπτωση αξιών, τα πρότυπα, κλπ) που οι βάσεις που λαμβάνουν στην παιδική ηλικία είναι σημαντικές όμως μόνες τους δεν μπορούν να αποτρέψουν τον έφηβο από την βία…
Υ.Γ. Λυπάμαι, για την σημαντική καθυστέρηση της απάντησης… απλά δεν προλαβαίνω! Αν πάντως έχετε παιδί, σας παρακαλώ προστατέψτε το από την βία, ειδικά εάν προέρχεται από εσάς… Είμαι στην διάθεσή σας εάν πραγματικά σας ενδιαφέρει να μάθετε περισσότερα για το κακό που δημιουργεί η βίαιη συμπεριφορά(σωματική αλλά και ψυχολογική ή ακόμα και λεκτική).

pediatre είπε...

Αιμίλιε… σε ευχαριστώ που με συμπληρώνεις. Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις. Να περνάς καλά και να μου φιλήσεις την οικογένεια

Μαμά στο δρόμο… σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια και κυρίως για την υπενθύμιση. Με το σχόλιο σου μου θύμισες τα αναπάντητα σχόλια σε αυτή την ανάρτηση.
Θα προσπαθήσω να κάνω την εύλογη ερώτηση χωρίς να προσβάλω τον πατέρα. Η ειρωνεία είναι ότι είμαι σίγουρος ότι ο νεαρός πατέρας της ιστορίας σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να βλάψει την μικρή του. «Ετσά» το έμαθε «ετσά» το κάμει…
Όσο για το σκυφτό κεφάλι και εδώ συμφωνώ… Στις μέρες μας, έχουμε ανάγκη νέους που δεν σκύβουν το κεφάλι!
Να είσαι καλά και κουράγιο στις προσπάθειές σας…

EmilOfCrete είπε...

Ίσως και να χρειάζεται να πούμε 'οτι η "εμπάθεια" που χρησιμοποίησε ο αγαπητός Νίκος, είναι η αντιδανική (αντιδάνειο) λέξη της αγγλικής empathy που σημαινει "το να συμπάσχει κανείς", όπου στα ελληνικά δεν γνωρίζω ποια λέξη την αποδίδει, αφού 'εμπαθή' λέμε τον άνθρωπο που είναι 'παθιασμένα κακός' και όχι αυτόν που συμπάσχει με τον πόνο του άλλου...
Ίσως η σωστή λέξη να είναι "ενσυναίσθηση", όπως αναφέρεται και εδώ: http://el.wiktionary.org/wiki/empathy

ΛΕΛΟΣ είπε...

Εισαι ωραιος γιατρε!
Για τους δικους μου λογους, ολο αυτο με αγγιξε απιστευτα. Και ποσο θα θελα να ειχαμε συζητησει ενα σχετικο θεμα που, εμμεσως πλην ουσιαστικως, με ειχε απασχολησει προσφατα... Και ισως θα επαιρνε αλλη τροπη, με σωστη καθοδηγηση.
καλες γιορτες και ο,τι καλυτερο για ολα αυτα τα παιδια που εχουν την ατυχια να μεγαλωνουν διπλα σε ανεπαρκεις ανθρωπους...

EmilOfCrete είπε...

Επειδή μάλλον δεν είχα δει το παρακάτω όταν είχε αναρτηθεί το παρόν από τον αγαπητό Νίκο, το παραθέτω συμφωνόντας απόλυτα με την (σωστή) ερμηνεία και καταβολή της γνωστής παροιμίας ''όπου δεν πίπτει λόγος...'' από τον εξαιρετικό Ν. (Νίκος πάλι) Σαραντάκο:

"παροιμία που καταγράφει ο Αποστόλιος (η 77η της 12ης εκατοντάδας) είναι: Ον ου τύπτει λόγος, ουδέ ράβδος. Και εξηγεί: επί των μη πειθομένων τοις εισηγουμένοις τα βέλτιστα. Λέει δηλαδή ο Αποστόλιος ότι "όποιον δεν τον αγγίζει ο λόγος, ούτε το ραβδί πρόκειται να τον αγγίξει", τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω εγώ, και εξηγεί ότι αυτή η παροιμία λέγεται για όσους δεν πείθονται όταν τους προτείνεις κάτι καλό."

http://sarantakos.wordpress.com/2009/10/08/logorabdos/
και στο
http://sarantakos.wordpress.com/2013/07/03/logorabdos-2/

Θεωρώ πως αυτό ίσως λύσει απορίες στο μυαλό κάποιων...

Καλές γιορτές σε όλους!