Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Βόλτα στο σούπερ μάρκετ

Σάβατο πρωί, η καλή μου στην δουλειά και εγώ με τα παιδιά. Η καλύτερή μου!


Στην αρχή χαζεύουν για λίγο στην τηλεόραση, παιδικά. Όχι για πολλή ώρα. Μόνο όσο χρειάζομαι για να φτιάξω ένα καφέ και να κάτσω λίγο μπροστά από την οθόνη του κομπιούτερ μου. Μέχρι να ξυπνήσω δηλαδή για τα καλά και να απαντήσω στην αλληλογραφία μου. Τώρα που το γράφω πολύ σοφιστικέ μου ακούγεται…
Σε λιγότερο από μια ώρα λοιπόν, ντυνόμαστε, βάζουμε αντιηλιακό, το καπέλο μας και μια και δυό να ‘μαστε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Αυτό που για άλλους ακούγεται εφιάλτης, για εμένα είναι από τις καλύτερες ασχολίες μου με τα δίδυμα. Είναι οι βοηθοί μου. Παίρνουν από ένα καλαθάκι με ρόδες (μπλε του Ερμή και κόκκινο της Χαρούλας), εγώ προπορεύομαι και τα μικρά μου με ακολουθούν. Ότι χρειάζομαι, το παίρνω από τους πάγκους και το δίνω μια στον ένα και μια στην άλλη. Από μικρά τα έχω μάθει να μην παίρνουν τίποτα από μόνα τους. Όποτε το δοκίμαζαν, με απόλυτο τρόπο, τους έλεγα «πήγαινε το πίσω εκεί που το βρήκες γρήγορα!». Ακόμα και αν ήταν κάτι που ίσως χρειαζόμασταν, αν και τις περισσότερες φορές ήταν κάτι τελείως άχρηστο που απλά τους γυάλισε. Τους επέβλεπα καθώς το επέστρεφαν εκεί από όπου το πήραν και τους επιβράβευα άμεσα με κάτι του στυλ: «μπράβο! Είσαι ο καλός μου βοηθός και εγώ θα σου έχω μια έκπληξη». Όντως, φεύγοντας φρόντιζα να κάνω μια στάση για κάτι μικρό, συμβολικό, έτσι για να τους κάνω να νιώθουν ικανοποίηση που ήταν καλά παιδιά.
Όταν είσαι συνεπής στην στάση σου, γρήγορα τα παιδιά προσαρμόζονται. Έτσι πλέον, οι πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρουν τα μικρά μου, περιορίζονται στο να τρέξουν με τα καροτσάκια τους μπροστά στο ψυγείο με τα γάλατα, μια στάση που ξέρουν ότι θα κάνουμε.
«Θα μου πάρεις αυτά τα γιαουρτάκια που μου αρέσουν;;» πετάγεται ο Ερμής και τρομοκρατούμαι στην σκέψη του ξυπνήματος των γονιδίων. Εγώ, περίπου στην ηλικία του, από όσα μου περιγράφει η μητέρα μου, ήμουν τέρας υπερκαταναλωτισμού! Μια ιστορία που ακόμα διηγούνται οι δικοί μου, με περιγράφει σε μια βόλτα στην Καβάλα των νηπιακών μου χρόνων, όπου αφού είχα ξοδέψει τα χρήματα που είχα μαζί μου, σε διάφορους περιπτερικούς πειρασμούς, μου είχε μείνει ένα δίφραγκο. Ήταν τέτοια η καταναλωτική μου μανία που με ενθουσιασμό πετάω στην μαμά μου: «να πάρουμε τηλέφωνο τον μπαμπά με αυτό το δίφραγκο», τρέχοντας προς την μεριά ενός από αυτά τα υπέροχα, υπέρογκα, κόκκινα τηλέφωνα που δούλευαν με κέρμα. Μου έκαιγε το χέρι το νόμισμα και έπρεπε κάπου να το ξοδέψω!
Σκύβω λοιπόν στον μικρό μου και του εξηγώ: «την προηγούμενη φορά που τα πήραμε φάγατε μόνο τα σοκολατάκια από το καπάκι και το γιαούρτι το πετάξαμε»
«Όχι, τώρα θα το φάμε όλο!» τον ακούω να επιχειρηματολογεί. Παίρνω το αποφασιστικό μου ύφος και του ανακοινώνω.
«Δεν θα πάρουμε αυτά τα γιαουρτάκια! Έλα να με βοηθήσεις σαν καλός βοηθός να πάρουμε κορνφλαικς που σας αρέσουν» και τον παρασύρω στο απέναντι ράφι, σε άλλους πολύχρωμους πειρασμούς.
Τον αφήνω να διαλέξει, ή έστω να πιστεύει ότι διαλέγει, μια που με μαθηματική ακρίβεια κατευθύνεται στα δημητριακά που έχουμε στο σπίτι. Εντάξει, δεν είμαι και τόσο σκληρός, αν καμιά φορά αποκλίνουν και προτιμήσουν κάτι διαφορετικό που δεν απομακρύνεται πολύ από τις διατροφικές μας συνήθειες, υποχωρώ και το παίρνουμε για να το δοκιμάσουμε. Γενικά, προσπαθώ να έχουν συνέχεια την αίσθηση ότι εγώ παίρνω τις αποφάσεις και εκείνα με βοηθούν.
Η θετική ενθάρρυνση στο τέλος, δεν είναι αναγκαστικά υλικό αγαθό. Αν κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα τους αγόραζα από κάτι, θα έσκαβα το λάκκο μου με τα ίδια μου τα χέρια. Πολλές φορές, η «αμοιβή» τους είναι να τους ανεβάσω πάνω στο πάγκο για να βάζουν τα πράγματα στις σακούλες. Είναι η καλύτερη και των μικρών αλλά και των κοριτσιών που δουλεύουν στο ταμείο, που τις περισσότερες φορές τα βλέπουν σαν μια ευχάριστη νότα, στην μονοτονία της ταμειακής μηχανής. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου διαμαρτύρονται να φέρνω τα μικρά, όποτε βρεθώ μόνος μου στο σουπερμάρκετ.
Οι λιλιπούτειοι βοηθοί μου, κάθονται οκλαδόν στην κατηφορική άκρη του ταμείου και περιμένουν με μια σακούλα ανοιχτή ανάμεσα στα ποδαράκια τους. Δέχονται τα ψώνια από την ταμία και τα αρπάζουν σχεδόν με αγωνία για να γεμίσουν τις τσάντες. Ανταμοιβή για την υπομονή της κοπέλας, ένα φιλί σε κάθε μάγουλο.
Στην επιστροφή τα χέρια μου, συνήθως, δεινοπαθούν. Οι βοηθοί μου με κρατάνε από το χέρι και οι καρποί μου αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο βάρος από τις σακούλες. Ευτυχώς, η απόσταση είναι μικρή και μάλιστα μέσα από τα στενά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου. Σύντομα, λοιπόν είμαστε πίσω στο σπίτι, με τουλάχιστον δυό ώρες μέχρι το μεσημεριανό. Αρκετές για να απασχοληθούμε στο σπίτι. Λίγες όμως, για να πάμε κάπου βόλτα, ειδικά κάτω από το καυτό μεσημεριανό ήλιο του καλοκαιριού.
«θέλετε μήλο;» τους ρωτώ ψιλοπορωτικά για να λάβω μόνο ένα «ναι!»
Μου φτάνει για αρχή, μια που τις περισσότερες φορές όταν αρχίσει ο ένας παρασύρει και τον άλλο. Έτσι και έγινε. Ενώ λοιπόν, έτρωγαν το μήλο τους, ο Ερμής με το πονηρό του υφάκι μου πετάει:
«Μπαμπά! Θυμάσαι που είχαμε πάει στον παιδότοπο; Έχουμε καιρό να ξαναπάμε…»
«Ναι» του απαντώ, «θα πάμε αύριο αν θέλετε»
«Γιατί να μην πάμε τώρα;» πετάγεται με παράπονο η Χαρά.
«Τώρα μωρό μου δεν προλαβαίνουμε…»
«Να πάμε με το ποδήλατο σου. Να πάρεις τον Ερμή αγκαλιά και εγώ να κάτσω από πίσω.»
Ευκαιρία για ένα μάθημα οδικής συμπεριφοράς που δεν αφήνω να πάει χαμένη.
«Χαρούλα μου, στο ποδήλατο ανεβαίνουμε ο μπαμπάς και ένα παιδί, εγώ στην σέλα με το κράνος μου και το ένα παιδάκι από πίσω στο καθισματάκι του, και εκείνο με το κράνος. Για αυτό δεν προλαβαίνουμε να πάμε τώρα στον παιδότοπο…»

«Μπαμπά! Να σου πω ένα σχέδιο!…» πετάγεται ο Ερμής με ενθουσιασμό και με εκείνο το μεγαλίστικο τρόπο, με τον οποίο κάποιες φορές αρθρώνουν λόγο τα μικρά μας και μας τρελαίνουν. Όμως αυτό που ακολούθησε ήταν πράγματι ένα σχέδιο που με άφησε άναυδο.
«Να με πάρεις με το ποδήλατο και να πάμε στον παιδότοπο. Εκεί, να με προσέχει η κυρία μέχρι να έρθεις και να πάρεις και την Χαρούλα με το ποδήλατο, να γυρίσετε και να είμαστε όλοι στον παιδότοπο» γυρίζω και κυριολεκτικά χαζεμένος κοιτάω την Ντόρα που καθάριζε το σπίτι. Συνειδητοποιώ ότι το σχέδιο του μικρού μου, του μόλις τριών χρονών πολυμήχανου, ήταν πλήρως εφαρμόσιμο.
«Αντράκι μου το σχέδιο σου είναι πολύ καλό! Είναι τόσο καλό που θα το εφαρμόσουμε…»
Ενθουσιάστηκα τόσο, που φώναξα την Ντόρα, την κυρία που βοηθά κάθε Σάββατο με το καθάρισμα του σπιτιού, και της διηγήθηκα την φάση.
Ακόμα και ένας ενήλικας μπορεί να μην μπορούσε να κάνει τόσο συνδυαστική σκέψη. Πώς να μεταφέρουμε με ασφάλεια δύο παιδιά, με ένα ποδήλατο, στον παιδότοπο, όταν πρέπει να είμαι μαζί τους και εκεί και εδώ και στην διαδρομή. Ή αν δεν είμαι εγώ, έστω κάποιος άλλος ενήλικας, για να τα προσέχει μέχρι να έρθω. Η λύση του Ερμή έγινε πράξη. Ή μάλλον σχεδόν όπως το σκέφτηκε…
Διέκρινα στα ματάκια της Χαρούλας μου μια μικρή απογοήτευση. Ίσως να ήταν η ιδέα μου, πάντως δεν ήθελα μετά από την έντονη επιβράβευση στον Ερμή, να την έχω να νιώθει σαν να απότυχε σε κάτι, επειδή δεν το σκέφτηκε εκείνη. Στα πλαίσια λοιπόν της δικαιοσύνης και του καταμερισμού των ευσήμων τους ανακοινώνω:
«Ερμή! Εσύ είχες την ιδέα, όμως η Χαρούλα σκέφτηκε το ποδήλατο. Για αυτό το ποιος θα έρθει πρώτος θα το αποφασίσει το …»
«Νόμισμα...» μου απαντούν με ένα τόνο απογοήτευσης.
Το νόμισμα επέλεξε την Χαρούλα να πάει πρώτη στο παιδότοπο και αυτό έφερε δάκρυα διαμαρτυρίας στα ματάκια του Ερμή! Ακόμα και η παρηγοριά του νομίσματος (αυτός που χάνει κρατά για παρηγοριά το νόμισμα), λίγο απάλυνε την απογοήτευσή του. Δεν αλλάζω την στάση μου, αν και δεν μου αρέσει το σκοτσέζικο ντους συναισθημάτων με το οποίο άθελα μου τον «μούσκεψα». Κατεβαίνω στο ύψος του τον παίρνω στην αγκαλιά μου και του εξηγώ:
«Αγορίνα μου, μην μου στεναχωριέσαι. Είχες τόσο όμορφη ιδέα και θα πάμε να παίξετε στον παιδότοπο. Μέχρι να βάλεις με την Ντόρα το νόμισμα στον κουμπαρά σου, εγώ θα πάω την Χαρούλα και, πριν το καταλάβεις, θα είμαι πίσω για να σε πάρω και εσένα». Σαν καταλύτης η αγκαλιά μου ενέπνευσε περισσότερο κλάμα. Τι αντίθεση συναισθημάτων! Σειρά μου να λουστώ το σκοτσέζικο ντους, έχοντας τον μικρό μου με λυγμούς να κρύβεται στον κόρφο μου και πίσω του την πασύχαρη αδερφή του να φορά το κράνος έτοιμη για την βόλτα με το ποδήλατο. Κάτι έπρεπε να κάνω. Η αντίδραση του μικρού μου αφενός ήταν υπερβολική, αφετέρου αμφισβητούσε την διαδικασία του νομίσματος. Ειδικά αυτό το τελευταίο, δεν μπορούσα να το επιτρέψω.
Σηκώνομαι, και λίγο αυστηρά απωθώ ελαφρά τον γιο μου. Τον στρέφω προς την Ντόρα και με το κλασσικό τέχνασμα «το λέω στην νύφη για να το ακούει η πεθερά» της λέω:
«Έλα πάτε με τον Ερμή να βάλετε το νόμισμα στον κουμπαρά του…»
Πιάνει με μισή καρδιά το νόμισμα και την ακολουθεί ο μικρός μου. Ξέρει ότι όσο και να διαμαρτυρηθεί η ετυμηγορία του νομίσματος δεν θα αλλάξει. Κατεβαίνουμε με την Χαρούλα και με ένα χαμόγελο σχεδόν να γεφυρώνει τα αυτιά της, μέσα σε λίγα λεπτά είμαστε στον παιδότοπο.
Ο παιδότοπός μας είναι προς το οικογενειακό του. Μας γνωρίζουν, δεν υπήρχαν περισσότερα από 4-5 παιδιά και γρήγορα η μικρή μου έβγαλε τα παπουτσάκια της και χώθηκε στα παιχνίδια. Μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχα επιστρέψει με τον Ερμή που ευτυχισμένος, καθώς έβγαζε τα παπουτσάκια του, με άκουγε να διηγούμαι το σχέδιο του. Η πριν από λίγα μόλις λεπτά πίκρα μεταμορφώθηκε σε χαρούμενο, ανέμελο παιχνίδι με την αδερφή του.
Εγώ, ως ο βασιλιάς των χαζομπαμπάδων, απολαμβάνω φουσκωμένος από περηφάνια και ευτυχία, τα μικρά μου να βουτάνε στην πισίνα με τα μπαλάκια και να χοροπηδάνε στο φουσκωτό κάστρο, καθώς πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές.






Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

14 σχόλια:

Elenaki είπε...

Κάθε φορά που διαβάζω το μπλογκ σου, σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που δεν μπορώ να φέρω τον μικρό μου Οδυσσέα στο δικό σου ιατρείο και να νιώσω σιγουριά πως αυτό που θα προτείνεις και θα με συμβουλέψεις θα συνδυάζει μία άριστα ενημερωμένη επιστημονική κατάρτιση και μία τρυφερότητα για τα παιδιά όλου του κόσμου. Μπορώ, όμως, να περιοριστώ στο να θέτω ερωτήσεις και...γονικά διλήμματα, έτσι δεν είναι; Ευχαριστούμε θερμά για τα φώτα σου.

pediatre είπε...

Elenaki… Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αλλά και το χρόνο σου.
Τα σχόλια στις αναρτήσεις μου γίνονται όλο και σπανιότερα, ελπίζω λόγω καλοκαιρινών διακοπών και όχι σαν μια ένδειξη σιωπηρής αρνητικής κριτικής-αποδοκιμασίας (δλδ κάτι σαν την αποχή στις ευρωεκλογές…).
Καλό σου καλοκαίρι και είμαι στην διάθεσή σου όποτε με χρειαστείς.

popelix είπε...

Αυτή η βόλτα στο σουπερμάρκετ είναι πρόκληση για τους περισσότερους γονείς, εσύ βέβαια φαίνεται να τα καταφέρνεις καλά ;-) Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατική όσο εσύ, τα περιορίζω στο καρότσι και προσφέρω παιδικό χυμό ή γιαουρτάκι σαν αντάλλαγμα για τη φρονιμάδα τους. Πάντως γκρίνιες και κρίσεις οργής δεν έχουμε, κάτι είναι και αυτό!

Καλό καλοκαίρι!!!

pediatre είπε...

Popelix… Όσο δημοκρατικός προσπαθώ να είμαι στην ζωή μου, τόσο δεν είμαι με τα παιδιά μου. Εκεί είμαι μονάρχης, αυστηρός πλην όμως δίκαιος (ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ). Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα μέσα σε όρια και κυριολεκτικά διασκεδάζουμε στο σούπερ-μάρκετ…
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και σου εύχομαι καλό καλοκαίρι για εσένα και την οικογένεια σου.
Υ.Γ. Σου χρωστώ ακόμα ένα ευχαριστώ για το link που μου έστειλες σχετικά με όσους αρνούνται τα εμβόλια και την συνάδελφο που σχολίαζε στο blog της “the flatearthers are back” . Διασκέδασε κάπως τις εντυπώσεις από το μένος και την αντιπάθεια προς τους παιδίατρους, του διαλόγου στο parents.gr…

παρασκευη..η αλλιως pizizi είπε...

πολυ ωραιο αυτο το ποστ!..και εμεις περιοριζομαστε προς το παρον στο καροτσι, και μακρια απο τα ραφια!..του δινουμε τα πραγματα να τα βαζει στο καροτσι..μια μερα σπασαμε και ενα βαζακι..στο ταμειο δινει αυτος τα πραγματα στην κοπελα, και καμαρωνει οτι μας βοηθαει...

και θα ηθελα να σε ενημερωσω οτι το ποδαρακι που κουτσαινε ειναι πλεον καλα, αν και τον παρακολουθω στενα!..τσαμπα ετοιμαστηκα με τις καμερες για να τον αποθανατισω..

Anastasia Giannoulaki είπε...

ΓΙΑΤΡΕ ΜΑΣ ΣΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ ΜΕ ΤΟ BLOG ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ VALUABLE ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ...ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Διόνα είπε...

Και για μένα η βόλτα στο σούπερ μάρκετ είναι μια απολαυστική οικογενειακή στιγμή. Ο γιος μας γράφει και τη δική του λίστα με ψώνια από το σπίτι και τη συμβουλεύεται κοιτώντας το καρότσι μας :D

Καλό καλοκαίρι!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Paidiatre,

Καθυστέρησα το σχόλιο λόγω...ανειλημμένης ίωσης:-)αλήθεια, γιατί δεν αναρτάς ένα δελτίο ιώσεων να ξέρουμε τι μας περιμένει. αυτές τις ημέρες περνάμε μια με 2-3 εμετούς και μετά από μια ημέρα έχουμε και πυρετό. τέλος αναφόράς. ήθελα επίσης να σου πω ότι ο βήχας μας έφυγε μετά από σχεδόν 2 μήνες, χωρίς φάρμακα μόνο με ένα σιροπάκι ...κισσού (είδες δεν κάνω γκρίζα διαφήμιση)και ναι φυσικά είχες δίκιο σε όλα όσα έγραψες για το θέμα. Ενα μεγάλο ευχαριστώ και ναι είσαι απίστευτος γιατρός:-))) Στο θέμα των αγορών μας τώρα, έχουμε καθιερώσει μια ημέρα "που πληρώνομαι" και επιλέγουμε τι θέλουμε να πάρουμε. το ωραίο είναι ότι καμιά φορά που θέλει να πάρει κάτι με ρωτά "μαμά πληρώθηκεθ?"
Πολλούς χαιρετισμούς στην οικογένεια Βασιλική - Ναύπλιο
Υ.Γ. Παράκληση, γράψε κάτι για τα μπάνια και τη σημασία τους

pediatre είπε...

Από την μία γκρινιάζω ότι δεν μου γράφετε σχόλια και από την άλλη κάνω μια βδομάδα για να απαντήσω… Είμαι επιεικώς απαράδεκτος και δεν έχω φύγει καν για διακοπές…
Νέα, ανάμεσα στα οποία και το αίτιο της καθυστέρησης στην απάντησή μου: το τρέξιμο για οργάνωση να μην μας βρει η πανδημία ανέτοιμους, οι γονείς μου που ήρθαν αυτές τις μέρες, η δουλεία που δεν λέει να κόψει (εξετάζω και με μάσκα και σκάω από κάτω…)και τέλος η αρχόμενη πνευμονία του Ερμούλη (η πρώτη μας αντιβίωση). Για αυτή την τελευταία μάλλον θα αφιερώσω ποστ…

Pizizi… Καλημέρα, τα έχουμε πει για τα όρια και δεν σε φοβάμαι. Εμπιστεύσου τον λίγο παραπάνω. Τα είπαμε και στο τηλ. Καλύτερα που δεν χρειάστηκε να δούμε το σκηνοθετικό σου ταλέντο!
Να μου τον φιλήσεις

Αναστασία και Κωνσταντίνε… Είπαμε να με σχολιάσετε, και εσείς μου πλέξατε το εγκώμιο! Ευχαριστώ πολύ λοιπόν, για τα καλά σας λόγια και ελπίζω όντως να περάσουμε καλό καλοκαίρι.
Να μου την φιλήσετε και να είστε καλά..

Διόνα… δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, από όσο σε έχω διαβάσει και όσο σε έχω ψυχολογήσει. Τον βάζεις να συμμετέχει και να νιώθει σημαντικός.
Καλό καλοκαίρι σε εσένα και την οικογένεια σου.

Βασιλική… πολύ καλή η έμπνευση. Παίζετε ένα παιχνίδι, με κανόνες, που μάλιστα όχι απλά τους ακούν (γιατί αλλιώς θα «χάσουν»), αλλά και συμμετέχουν μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού (βλ «μαμά πληρώθηκεθ?» προκειμένου να αγοράσετε κάτι). Τους βοηθάς να ωριμάσουν και να κατανοήσουν-εκτιμήσουν, τους κανόνες του παιχνιδιού της ζωής που ζούμε καθημερινά…
Σε ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για τα ενθουσιώδη σχόλια, μακάρι να είμαι αντάξιος τους.
Υ.Γ.1 Θα ανεβάσω στο site κάτι για την ηλιοπροστασία, αλλά και σε παλιό ποστ έχω αναφερθεί στα μπάνια (φαντάζομαι στην θάλασσα εννοείς…)
http://nikopediatre.blogspot.com/2007/07/blog-post.html
http://nikopediatre.blogspot.com/2007/07/blog-post_09.html
Υ.Γ.2 Επεξεργάζομαι την ιδέα σου να αναρτήσω στο «συχνά με ρωτούν» τις απαντήσεις στις ερωτήσεις σου.
Καλό καλοκαίρι, φιλιά στην οικογένεια και στο Ναύπλιο

Αν και ευχήθηκα σε όλους καλό καλοκαίρι αισιοδοξώ ότι θα τα πούμε με ποστ (ελπίζω και σχόλια.. ;-)) πριν το τέλος του καλοκαιριού.
Χωρίς πανικό, να συνειδητοποιήσετε ότι η πανδημία είναι εδώ, παράπανω από ένας στους τρεις θα την περάσουμε και η μόνη μας προστασία(προς το παρόν)είναι οι κανόνες υγιεινής, η καλή φυσική κατάσταση και τα φρούτα με τις βιταμίνες τους.
Μην φοβάστε την γρίπη, να φοβάστε και να είστε σε επιφυλακή για τις επιπλοκές της. Η συγκεκριμένη γρίπη είναι ήπια (προς το παρόν). Αυτό που πρέπει να προσέχουμε είναι τις επιπλοκές όπως η πνευμονία που πέρασε ο μικρός μου. Για αυτό σκέφτομαι το επόμενο ποστ να περιγράφει την πρόσφατη περιπέτεια του Ερμή και όχι ιστορίες για γρίπη.
Έχω ανεβάσει πάντως κάποιες πληροφορίες στο site μου
http://www.paidiatre.gr/portal/content/view/298/234/
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Paidiatre,
Ελπίζω ο Ερμής να είναι καλά τώρα. Πάντα αναρρωτιέμαι πως είναι δυνατόν μια "απλή ίωση" να χτυπήσει μετά πνεύμονες, αυτιά κ.λπ. και τελικά μάλλον -και δυστυχώς- η απάντηση είναι "πολύ εύκολα". Το διαπίστωσα πρόσφατα καθώς μετά από ένα πυρετό ο μικρός μου παραπονέθηκε για το αυτί του. Επειδή ξέρω ότι δεν μου λέει ψέματα όταν τον πονάει κάτι έδωσα βάση και η διάγνωση ήταν ωτίτιδα. Ετσι πήραμε και την πρώτη μας αντιβιώση!
Περαστικά και γρήγορα στα τερατάκια μας!
Βασιλική- Ναύπλιο

pediatre είπε...

Βασιλική… Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Ο Ερμής, ήδη από την 2η μέρα αντιβίωσης ήταν καλά και γύρισε και στον παιδικό σταθμό. Για αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις είναι που πρέπει να φυλάμε την αντιβίωση, ώστε να έχει και αποτέλεσμα. Οι ιώσεις θα κάνουν τον «κύκλο» τους και θα υποχωρήσουν. Δεν επηρεάζονται από την λήψη αντιβιοτικών (ίσα-ίσα που μπορεί να έχουν παρενέργειες και εκπαιδεύουμε ανθεκτικά μικρόβια), ενώ δεν μειώνουν και τις πιθανότητες για επιπλοκές όπως η πνευμονία ή η ωτίτιδα (για να μην σκεφτεί κανείς «καλά ήταν ανάγκη να φτάσει να πάθει ωτίτιδα ή πνευμονία για να του δώσεις αντιβίωση;»).
Όμως, όλα αυτά τα ξέρεις, μια που από ότι θυμάμαι και η παιδίατρός σας, φυλάει τα όπλα μας για όπου αυτά χρειάζονται…
Περαστικά μας…

Δημήτρης είπε...

Πάντως είναι πολύ καλό ο παιδίατρος των μικρών σου να μη δίνει αντιβίωση χωρίς λόγο. Στο μεγάλο μας (2,5 χρονών) ο παιδίατρος μας μία φορά έδωσε αντιβίωση σε ωτίτιδα, ενώ αρκετές φορές η παιδίατρος του παιδικού σταθμού αλλά και εφημερεύοντες παιδίατροι από νοσοκομεία συνταγογραφούσαν αντιβιώσεις για απλές ιώσεις (τις οποίες τελικά δεν πέρναμε). Και σε άλλη ωτίτιδα που δεν ήταν σίγουρος μας μας παρέπεμψε σε ωτορυνολαρυγγολόγο που επίσης δεν μας έδωσε τίποτα λέγοντας ότι δεν χρειάζεται...
Μάλλον τις αντιβιώσεις αρκετοί τις θεωρούν καραμέλες... εύκολη λύση... δεν ξέρω.

Περαστικά σας
... από τη Θεσσαλονίκη

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Paidiatre,
Πραγματικά, όπως και ο Ερμής, έτσι κι εμείς από τη δεύτερη ημέρα είδαμε βελτίωση. Αλλά αυτά είναι περαστικά ευτυχώς. Και το λέω διότι ενώ ήθελα να ξαναδιαβάχω το post για τα μπάνια, δυστυχώς θα ξαναδιαβάσω αυτό και το Χριστινάκι. το παιδάκι μιας φίλης παραπονιόταν οτι πονάει η κοιλιά του. Ιωση φαντάστηκε η φίλη μου και το πήγε στο γιατρό για να ανακαλύψει έντρομη -και φαντάζεσαι σε τι κατάσταση- ότι έχει λευχαιμία. να μην τα πολυλογώ, ξεκινάει θεραπεία. Τι συμβαίνει με αυτό το πράγμα? οσο το ακούς μακριά
σου απλά "το ξέρεις" όταν όμως συμβαίνει δίπλα σου το σοκ είναι μεγάλο. το Χριστινάκι είναι καλά τώρα?
Πολλούς χαιρετισμούς- Βασιλική ναύπλιο

pediatre είπε...

Δημήτρη… Καλημέρα
Η αντιβίωση είναι ένα πολύτιμο φάρμακο. Πρέπει σαν το νερό, να το προσέχουμε για να έχουμε.
Πάντως, είναι αλήθεια ότι κάθε ιατρός κάνει με τον δικό του τρόπο την ιατρική… Αξίζει τον κόπο να ψάξεις να βρεις κάποιον που να ταιριάζει στον τρόπο σκέψης σου.
Είμαστε πολύ καλά στην υγεία μας, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον
Την αγάπη μου στην Θεσσαλονίκη

Βασιλική… Το Χριστινάκι είναι καλά. Περνά τον Γολγοθά της, μπαινοβγαίνοντας στην παιδοαιματολογική, όμως ανταποκρίνεται στην θεραπεία και πιστεύω ότι είναι ζήτημα χρόνου μέχρι να θεραπευτεί.
Πάντως έχεις δίκιο, τα περισσότερα από τα κακά, τα ακούς και νομίζεις ότι συμβαίνουν στα έργα ή στους άλλους… Μέχρι να γίνεις πρωταγωνιστής σε κάποιο δράμα…
Πολλή αγάπη σε όλους σας από το Ρέθυμνο.