Μήπως ως ΛΑΟΣ είμαστε …δυσκοίλιοι;

Είχα αποφασίσει να ανανεώσω την προηγούμενη ανάρτηση, αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα… Είχα ήδη ετοιμάσει και την επόμενη. Θεματολογικά, δεν μπορώ να σκεφτώ πιο πετυχημένη επιλογή. Ταιριάζει απόλυτα με τα συναισθήματα που μου γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα, μια που επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες που εκλέγει… Μετά το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, το μόνο που με ανακουφίζει είναι ότι σήμερα θα ασχοληθώ με το πώς ανακουφίζουν το έντερό τους τα παιδιά…
Είναι βράδυ Δευτέρας, περασμένες εννιά.
Μόλις κατάφερα να κοιμήσω τα μικρά μου και ακούγεται το τραγούδι επιλογή για χτύπημα του τηλεφώνου μου (μήπως να το έλεγα πιο ελληνικά “ring-tone”;). Παίρνω το σοβαρό-ψαρωτικό ύφος, περιφρούρησης του προσωπικού μου χρόνου και απαντώ σχεδόν ψιθυριστά, ενδεικτικό του ακατάλληλου της ώρας αλλά και του φόβου μην ξυπνήσουν τα θηρία:
«Παρακαλώ;!»
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην απαντήσω στο τηλέφωνο! Μπορεί να με ψάχνουν για κάτι σοβαρό. Δυστυχώς όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που το κάτι δεν είναι καθόλου επείγον, απλώς εκείνη την ώρα το θυμήθηκαν. Συνήθως, την ώρα που σβήνει η ένταση της μέρας και δίνει τη θέση της στην σπιτική ηρεμία αποφασίζουν οι γονείς να ρωτήσουν και μερικοί δεν διστάζουν να το κάνουν. Κάποια Παρασκευή βράδυ θυμάμαι, λίγο πριν τις έντεκα, με πήρε μια μαμά για να με ρωτήσει για το καθισματάκι του αυτοκινήτου («τώρα που η μικρή είναι εννιά κιλά όμως δεν έχει κλείσει το χρόνο, μπορούμε να το γυρίσουμε να κοιτάει μπροστά;»). Εκείνη την ώρα το θυμήθηκε, εκείνη την ώρα με πήρε…
Ας επιστρέψουμε όμως στο …απόψε!
«Νίκο! Συγνώμη που σε ενοχλώ τέτοια ώρα όμως…»
Ήδη με έχει κερδίσει. Σχεδόν ότι και να μου πει, από την στιγμή που κατανοεί ότι με παίρνει στην προσωπική μου ώρα, θα προσπαθήσω να το κατανοήσω.
«…ήθελα να σε ευχαριστήσω για την γιογιο-νεράιδα. Δεν πρόλαβα καλά-καλά να της δώσω το ακτινίδιο και έτρεξε στο γιογιο και έκανε κακά! Τώρα είναι ξαπλωμένη με το κουκλάκι που της έφερε η νεράιδα!. Να είσαι καλά. Είπα να σε πάρω και για ευχάριστα, όχι όλο για απορίες και προβλήματα…»
Μου έφτιαξε η βραδιά. Αν θυμάμαι σωστά είναι η τέταρτη φορά που με ευχαριστούν για την γιογιο-νεράιδα. Αν μη τι άλλο, της αξίζει μια μνεία στο blog.
Ποια είναι αυτή η κυρία; Οι περισσότεροι μάλλον το ψιλιαστήκατε. Καλύτερα όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η Μαρία κοντεύει να γιορτάσει τα τρίτα της γενέθλια. Έχει πετάξει εδώ και αρκετούς μήνες τις πάνες και μέχρι πρόσφατα δεν είχε πρόβλημα με τις κενώσεις της. Πριν από μερικές εβδομάδες όμως, πέρασε ένα κρύωμα ή μια γαστρεντερίτιδα δεν θυμάμαι ακριβώς, και κάποια στιγμή έμεινε λίγο πίσω από υγρά. Έχασε 2-3 από τις τακτικές, καθημερινές, επισκέψεις στο γιογιό της και όταν τελικά αποφάσισε να καταθέσει τις δημιουργίες του εντέρου της, είχαν σκληρύνει τόσο πολύ που πόνεσε! Η μαμά της παρατήρησε και λίγο αίμα στο χαρτάκι με το οποίο την καθάρισε και ομολογουμένως τρόμαξε. Άσε που δικαιώθηκε και η γιαγιά, η οποία βλέποντας την προσπάθεια της μικρής, με το κοκκινισμένο πρόσωπο, το σφίξιμο και τους ήχους τοκετού, μόνο που δεν λιποθύμησε.
«Όφου! Ξάνοιξε πως ταλαιπωρείται το κοπέλι. Να το πάτε στον ιατρό.»
Βλέπει την κινητοποίηση η μικρή, ακούει και την μαγική λέξη «ιατρό» που ξεστόμισε η γιαγιά της και αυτό ήταν «Κάτι σοβαρό έχω!…» σκέφτεται.
Εννοείται, ότι το τηλεφώνημα έγινε. «Αίμα από τον ποπό του παιδιού, μπορεί να είναι σοβαρό!», ήταν η πρώτη σκέψη όλων. Τους καθησύχασα και τους εξήγησα ότι, επειδή η κένωση ήταν σκληρή τραυμάτισε λίγο τον πρωκτό, το τέλος του εντέρου. Πρέπει να φροντίσουν την διατροφή της να έχει πολλά υγρά (ειδικά χυμούς), φρούτα (ακτινίδιο, δαμάσκηνο), δημητριακά (βρώμη) και λαχανικά. Το βασικότερο όλων όμως είναι ο ψυχολογικός παράγοντας. Όσο σωστή διατροφή και αν κάνει το παιδί, όταν τα κόπρανα μένουν μέσα στο έντερο, αφυδατώνονται, ξεραίνονται και γίνονται σκληρά.
Το παιδί έχει πονέσει και φοβάται ότι θα ξαναπονέσει. Κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στον φαύλο κύκλο: κρατά τα κακά για να μην πονέσει, τα κακά σκληραίνουν επειδή τα κρατά και όταν πλέον τα «αποχωρίζεται» πονά και επιβεβαιώνεται ο αρχικός του φόβος, για να αρχίσει και πάλι να τα κρατά. Υπάρχουν παιδιά που χαρακτηριστικά σταματούν το παιχνίδι κρύβονται πίσω από τον καναπέ και σφίγγονται παίρνοντας την στάση «μπανάνα». Καταφέρνουν να ξεπεράσουν την ανάγκη να πάνε στην τουαλέτα και επιστρέφουν στο παιχνίδι τους. Όσο τα κόπρανα συσσωρεύονται στο έντερο τόσο αυτό ξεχειλώνει και χωράει όλο και περισσότερα, τα οποία γίνονται όλο και σκληρότερα…
Εντάξει, η μαμά πείστηκε. Έλα όμως, που υπάρχει και η εφεύρεση που ακούει στο όνομα «γιαγιά» (η καλύτερη και η χειρότερη εφεύρεση ταυτόχρονα). Ό,τι κάνει, το κάνει από αυθεντική αγάπη για το παιδί, όμως ότι και να της πεις εκείνη ξέρει καλύτερα και θα κάνει το δικό της! Αφού λοιπόν δεν δώσαμε κάποιο φάρμακο («κατά προτίμηση υπόθετο, ένα καθαρτικό σιρόπι ή έστω μια αντιβίωση, κάτι τέλος πάντων…»), εκείνη εξακολουθούσε να λυπάται το κοπέλι και να μην μπορεί να το «θωρεί» να παιδεύεται.
Ευτυχώς, στην συγκεκριμένη οικογένεια, (κατ’ εξαίρεση) κουμάντο στην ανατροφή του παιδιού κάνουν οι γονείς. Με εμπιστεύθηκαν χωρίς να καταφύγουν στην εύκολη λύση του υπόθετου γλυκερίνης ή του καθαρτικού. Όχι πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν χρειάζονται! Όμως, αν ξεκινάμε με υπόθετα, και μάλιστα σε μια δυσκοιλιότητα που δεν έχει χρονίσει, μπορεί να «εκπαιδεύσουμε» το έντερο και να «περιμένει» το υπόθετο του για να ενεργηθεί.
Εδώ, για να μην αδικήσω τις θεραπευτικές αγωγές, οι οποίες επαναλαμβάνω, είναι σωτήριες όταν αυτές χρειάζονται, να παραθέσω μια επίσης πρόσφατη αληθινή ιστορία. Πρωταγωνιστής ο αγαπητός μου Αχιλλέας, ένα μπόμπιρας που κοντεύει τα πέντε. Δεν είμαι σίγουρος, όμως νομίζω ότι η μαμά του ήταν η εμπνεύστρια της γιογιό-νεράιδας. Πριν από περίπου μια εβδομάδα, ήρθε η μαμά από το ιατρείο και μου λέει «τα έχω δοκιμάσει όλα, και δίαιτα και θετική ενθάρρυνση με αστεράκια στο ψυγείο, όσο για την γνωστή νεράιδα, δε το συζητώ! Όταν την ανάφερα απλώς, γυρίζει και μου κάνει “καλά με δουλεύεις ρε μαμά!”» . Γελώ με την καρδιά μου γιατί γνωρίζοντας τον μικρό, είμαι σίγουρος ότι η απόδοση του διαλόγου ήταν ακριβής. Της χορήγησα μαλακτικό κοπράνων (παραφινέλαιο), αρχικά σε καθαρτική δόση για 3 μέρες και στην συνέχεια σε μικρότερη, σε δόση συντήρησης για μερικές εβδομάδες. Η καινούργια ατάκα του Αχιλλέα λίγες μέρες αργότερα, ήρθε για να μας ανταμείψει: «Μαμά τα κερδίσαμε τα βρωμό-κακά!». Μόλις είχε κάνει μια εντυπωσιακή κένωση…
Παρασύρθηκα όμως, και πάλι έφυγα από την ιστορία της Μαρίας. Μου αρέσουν όμως οι συνειρμοί και αφήνομαι να με παρασύρουν. Για δεύτερη φορά λοιπόν, ας επανέλθω στο παρόν.
Ίσως το πιο σημαντικό, επαναλαμβάνω, είναι ο ψυχολογικός παράγοντας. Να πείσουμε το παιδί να συνεργαστεί. Όχι απλά να προσπαθεί, αλλά να θέλει να δοκιμάσει. Στα αμερικανάκια, από όσο διαβάζω στα βιβλία τους, βάζουν ένα πίνακα όπου συμπληρώνουν αστεράκια με κάθε επιτυχημένη προσπάθεια και στα 7 αστεράκια το παιδί κερδίζει κάποιο δώρο. Από όσο έχω τσεκάρει, πιάνει καλύτερα στα μεγαλύτερα παιδιά, όπως ο Αχιλλέας. Η Μαρία όμως είναι μόλις τριών και δεν έχει την υπομονή να αποταμιεύει αστεράκια…
Στην περίπτωσή μας χρειάζεται κάτι πιο άμεσο!
«Εκτός από τις διατροφικές παρεμβάσεις, φροντίστε να δοκιμάζει το γιογιό καθημερινά. Μια έξυπνη έμπνευση, είναι η γιογιονεράιδα….».
Πιάνει λοιπόν η μαμά της την Μαρία, και της διηγείται την ιστορία της γιογιο-νεράιδας. Μιας μικρής νεράιδας που φέρνει δώρα στα παιδάκια που κάνουν τα κακά τους στο γιογιό. Χωρίς να της δημιουργούν άγχος, έτσι για δοκιμή, καθίζουν την μικρή κάθε μέρα στο γιογιό. Όπως μου περιέγραψε η μαμά της, η μικρή σχεδόν με ενθουσιασμό έπαιρνε θέση στο «θρόνο» για να δοκιμάσει. Όχι πως τα κατάφερνε πάντα. Όταν όμως τα κατάφερνε, έτρεχαν στο παράθυρο για να βρουν τι τους έφερε η γιογιο-νεράιδα.
Έτσι και απόψε. Η προσπάθεια στέφτηκε με επιτυχία και η γιογιο-νεράιδα έφερε ένα κουκλάκι, συντροφιά στον αποψινό ύπνο της μικρής.
Καληνύχτα, Μαρία όνειρα γλυκά …















Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.