Τροχαία ατυχήματα, μια πληγή που δεν λέει να σταματήσει να αιμορραγεί!

Ο καιρός γλυκαίνει. Το καλοκαίρι είναι εδώ. Η βόλτα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου σου φτιάχνει την διάθεση. Ζευγάρι του οποίου τον πιτσιρικά παρακολουθώ στο ιατρείο, σουλατσάρει με τον μαχαραγιά αραχτό στο καρότσι του.
«Ολόκληρος παίδαρος, στο καρότσι! Εσύ θα έπρεπε να περπατάς με την μαμά και τον μπαμπά» σχολιάζω για το κοντά 2,5 χρονών νήπιο, ενώ χαιρετώ τους γονείς του.
«Και ποιος τρέχει από πίσω να τον μαζεύει γιατρέ;» μου απαντά ο μπαμπάς.
«Α! Εδώ δεν έχει παζάρια. Στον δρόμο πάντα κρατάμε το χεράκι…»
«Ναι καλά! Για πείτε το αυτό στο Γρηγοράκη» προσθέτει η μαμά.
«Στον Γρηγοράκη δεν έχω να πω τίποτα. Σε εσάς το λέω και εσείς οφείλετε να του το μάθετε. Εγώ με τα δίδυμα, που παλεύω δύο, και δεν υπάρχει περίπτωση να μην κρατάμε χεράκι στο δρόμο. Τους έχει γίνει συνείδηση. Στην αρχή είχαμε ένα δύο επεισόδια αλλά το έχουν πάρει απόφαση πια. Χωρίς χεράκι δεν έχει βόλτα!»
«Ναι καλά! Αυτό πρέπει να το δω γιατρέ...» μου απαντά και πάλι η μαμά, φλερτάροντας με την αγένια.
Χαιρετώ ευγενικά και βυθίζομαι στις σκέψεις μου: «Να γιατί έφτιαξα το μπλογκ… Εγώ τα λέω και όποιος θέλει να με ακούσει… Τα παιδιά όμως τι φταίνε;…».
Μου έρχεται στο μυαλό ένα άρθρο σε περιοδικό για γονείς που διάβαζα πρόσφατα. Κάποιος είχε ρωτήσει τι να κάνει με το νήπιο γιό του που δεν θέλει με τίποτα να φοράει τη ζώνη στο αυτοκίνητο. Λες και θα έπρεπε να έχει κάποια εναλλακτική. Σωστά λοιπόν του απαντά ο καθηγητής Κος Ματσανιώτης «Απλά, δεν θέλει ζώνη δεν έχει βόλτα».
Είμαστε άπαιχτοι εμείς οι Έλληνες. Περιμένουμε να μας τύχει το κακό, για να αποφασίσουμε να αλλάξουμε πρακτικές. Αν δεν είναι αργά…
Ενώ λοιπόν παρασύρομαι σε αυτούς τους συνειρμούς, διαβάζω το πρωτοσέλιδο που θα δείτε παρακάτω και το παίρνω απόφαση! Σήμερα θα σας σοκάρω.
Θα ανεβάσω οπτικό υλικό, που μου ήρθε με mail και αναφέρεται σε διαφημιστική καμπάνια στην Λετονία, για να μειωθούν τα τροχαία…
Κανονικά, θα έπρεπε υποχρεωτικά όλοι όσοι έχουν μωρά και οδηγούν να το παρακολουθήσουν. Όμως, παρόλο που είναι σκηνοθετημένο δεν παύει να είναι πολύ σκληρό και για αυτό σας παρακαλώ
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΥΝΕ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ, όπως η κουνιαδούλα μου και η καλή μου.


«Καλύτερα» θα σκεφτήκατε πολλοί «να το βλέπουμε στα ψεύτικα παρά να μας συμβεί αληθινά…». Έλα όμως που καθημερινά συμβαίνει!

"Υπάρχει ένα παλικάρι 28 ετών στον Ευαγγελισμό που χρειάζεται 40 φιάλες αίμα.Σοβαρό ατύχημα με μηχανή, έχουν πειραχτεί ζωτικά όργανα.Τα στοιχεία είναι: Μερισιώτης Βαγγέλης, Ευαγγελισμός ΜΕΘ2, ώρες 8.30-14.00 και 15.00-19.00.Χρειάζεται να κάνει μεταμόσχευση συκωτιού και πρέπει να βρούμε αίμα αποκλειστικά ομάδας 'Ο αρνητικό'.Εάν μπορείτε ανακοινώστε το διότι έχει ζωή μία με δύο εβδομάδες.



ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Γ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ. ΤΗΛ-ΦΑΞ :26210-35638ΚΙΝ: 6944 434 559
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ Π Α Ν Τ Ο Υ.. 1 ΛΕΠΤΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΤΕ.. "

Αυτό το mail το έλαβα χθες, και το διαδίδω άμεσα παντού…
Μακάρι να βοηθήσουμε και να σωθεί το παλικάρι. Πρέπει όμως να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της καθημερινότητάς μας. Και έχουμε μείνει μόνοι μας να φωνάζουμε μήπως και μάθουμε προτού να πάθουμε.
Μόνοι μας να ακούμε φωνές όπως αυτή του Ιαβέρη, του γνωστού οδηγού ράλι, που προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει τα κενό που αφήνει η κρατική αδιαφορία…


Από την ομιλία του Ιαβέρη στην Ερμούπολη στη Σύρο


01) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς;
Ε; Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός. Οταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 χ.α.ω., ξέρετε τί είναι πιθανό να γίνει; Και πόσο συχνά πάτε με 4 χ.α..ω.; Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 χ.α.ω.;
02) Όταν ένα ΙΧ κινείται με 50 χ.α.ω. και τρακάρει σε σταθερό σημείο (κολώνα) ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο ταμπλώ; Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά...
Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι είμαστε. Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να "οδηγάνε"... Ε, δεν πάμε καλά, λέω εγώ.
03) Όταν οι πίσω επιβάτες δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (αλήθεια πόσοι από τους πίσω επιβάτες φοράνε ζώνη; ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσουν πάνω στους μπροστινούς;
Τα ίδια, με 3 τόνους. Ε, λοιπόν τί νόημα έχει να φοράει ο μπροστινός επιβάτης ζώνη ασφαλείας, άμα δε φοράει ο πίσω;
04) Όταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλώ, αν γίνει ατύχημα με μόλις 50 χ.α.ω...; Ε, τώρα πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Οχι; Ε, γιατί το κρατάτε στην αγκαλιά; Και μή μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε...
05) Λέει ο Ελληνας που τα ξέρει... όλα: "Αμα δε φοράω κράνος, βλέπω καλύτερα και στο κάτω κάτω μόνο τον εαυτό μου βλάπτω". Αλήθεια; Αλλά ας το δούμε και αλλιώς. Αν πηγαίνεις με 80 χ.α.ω και φας τη μέλισσα στη μούρη, δεν είναι πιθανό να προκαλέσεις ατύχημα; Και ποιός θα φταίει τότε; Βλέπεις λοιπόν που το κράνος δεν είναι μόνο "δική σου υπόθεση";
06) Έχετε δει κάποιους πιτσιρικάδες με φτιαγμένα παπιά που έχουν (για μόδα; δεν ξέρω) ημιφορεμένο το κράνος, δηλ. το ακουμπάνε μέχρι το μέτωπο, κάπως σαν την περικεφαλαία του Περικλή; Θα το έχετε δει, δε μπορεί. Το ξέρετε ότι είναι χειρότερο από το να μή φοράνε καθόλου κράνος; Κι αυτό γιατί το ακουμπισμένο σαν περικεφαλαία κράνος σε πιθανή πτώση μπορεί να τραυματίσει τον αυχένα και να είναι αυτό η αιτία που θα αφήσει τον αναβάτη ανάπηρο. Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που φοράει μεν το κράνος του αλλά το έχει λυμένο. Αμα είσαι λοιπόν τόσο ανόητος και έχεις το κράνος για περικεφαλαία ή το έχεις λυμένο, καλύτερα χωρίς κράνος, τόνισε ο Ιαβέρης.
07) Ξέρετε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι (εν αγνοία τους βέβαια) να στείλουν τα παιδιά τους στον τάφο; Δείτε πώς.
Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό νησί. Ο γιός συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και ειδοποιούν τους γονείς του. Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα τηλέφωνα σε "παράγοντες" του τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι "λήξαν". Είναι όμως;
Σε λίγο καιρό ο νεαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος. Τί έκανε ο πατέρας; Εδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιό του. Με τη στάση του τού είπε: "Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να μην τρώμε πρόστιμο και ποινές". Οταν ο πατέρας επιδεικνύει τη... δύναμή του σβήνοντας την κλήση του γιού που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, του "δείχνει" με ποιόν τρόπο πρέπει να πορεύεται στη ζωή. Γλείφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και τους άλλους. Η παιδεία, επέμεινε ο Ιαβέρης, αποκτάται μέσα από το σπίτι. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.
08) Τί είναι για την ελληνική πολιτεία πιο κακό; Το να αποπειραθείς να κλέψεις λεφτά από μία τράπεζα ή το να αποπειραθείς να δολοφονήσεις κάποιον; Ε, λοιπόν πιο κακό είναι το πρώτο. Δείτε γιατί:
-Αμα σε πιάσουν να κλέβεις μια τράπεζα, θα πας κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια.
-Αμα περάσεις με κόκκινο (άρα στην ουσία άμα αποπειραθείς να σκοτώσεις κάποιον άλλον που περνάει με πράσινο) πληρώνεις πρόστιμο 700 ευρώ. Κι άμα "τα έχεις τα φράγκα" και πληρώσεις μέσα σε 10 μέρες, σου κάνουν ΕΚΠΤΩΣΗ 50% και πληρώνεις 350 ευρώ. Αμα πας να κλέψεις λοιπόν, πας φυλακή. Αμα πας να σκοτώσεις, πληρώνεις και με έκπτωση. Μή γελάτε, εμάς αφορούν αυτά.
09) Αλλά η ελληνική πολιτεία έχει μακρά θητεία στην υποκρισία. Τη μέρα που ψηφιζόταν ο νέος ΚΟΚ, ένα κανάλι την είχε στήσει στην είσοδο του γκαράζ της Βουλής. Σχεδόν κανένας βουλευτής δε φορούσε ζώνη..... Και πήγαιναν να ψηφίζουν για να πάει το πρόστιμο για τη ζώνη στα 350 ευρώ! Με έκπτωση 50%, αν πληρώσεις σε 10 μέρες, βεβαίως....
10) Να πάμε και στην Ελληνική Αστυνομία; Πόσες φορές έχετε δει αστυνομικό να φοράει ζώνη ασφαλείας στο περιπολικό; Μάλλον ποτέ ή σπάνια. Δηλ. αυτός που σου δίνει πρόστιμο για μη χρήση ζώνης είναι ο ίδιος παράνομος. Τί να λέμε τώρα;
11) Ας δούμε όμως και το θέμα της συνήθειας. Κάθε μέρα σκοτώνονται περίπου 3 άνθρωποι από τροχαίο. Πλήρης απάθεια. Το θεωρούμε σαν κάτι φυσικό. Οταν όμως σκοτώθηκαν 21 παιδιά στα Τέμπη, όλοι μιλούσαν για "εθνική τραγωδία". Μα αφού σε 7 μέρες θα έχουμε πάλι συμπληρώσει άλλους 21 νεκρούς σε τροχαία! Κάθε εβδομάδα 21 άνθρωποι (νέοι ως επί το πλείστον) σκοτώνονται στους δρόμους. Αλλά είπαμε, το έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ. Μόνο άμα είναι μαζεμένοι σε ένα τροχαίο 21 νεκροί ιδρώνει λίγο τ' αυτί μας. Αλλιώς, σκασίλα μας.
12) Αλλά ας το πάμε και παραπέρα. Πόσοι κάηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου το 2007; 80 άνθρωποι. Και πάλι ο κοιμισμένος στον καναπέ του Ελλην, ξύπνησε από το μόνιμο λήθαργό του και μίλησε για "εθνική τραγωδία". Οι 2.500 νεκροί κάθε χρόνο στα τροχαία τί είναι; Έχει διαφορά ένας άνθρωπος που καίγεται από έναν που σκοτώνεται σε τροχαίο; Για πείτε μου; Και κλείνει την κουβέντα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ερμούπολης ο Ιαβέρης, ζητώνταςνα μή χειροκροτήσουμε (γιατί τα χάλια μας δε θέλουν και χειροκρότημα) και ανακοινώνοντάς μας ένα ουσιαστικό και βαρύ σα σίδερο...
"Καληνύχτα σας".

Πρωί Σαββάτου σήμερα. Χαζεύοντας το πρωτοσέλιδο της τοπικής εφημερίδας σκοτεινιάζει το πρόσωπό μου…

Περιφερειακός: Συνεχίζεται η αδιαφορία και τα ατυχήματα16/05/09
Το έχουν ξαναδεί το έργο οι κάτοικοι, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στον περιφερειακό και το έζησαν για μία ακόμα φορά χθες το μεσημέρι, όταν ο νεαρός οδηγός ενός κόκκινου επιβατικού αυτοκινήτου, κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς, έχασε τον έλεγχο του οχήματός του και αυτό, αφού ανέβηκε στο πεζοδρόμιο, κατέληξε πάνω στα τραπεζοκαθίσματα ταβέρνας, σπέρνοντας τον πανικό.

Το ευτύχημα είναι ότι εκείνη τη στιγμή, γύρω στις 5 το απόγευμα, δεν καθόταν κανένας πελάτης στα τραπέζια του καταστήματος, γιατί σε διαφορετική περίπτωση είναι δεδομένο ότι τα αποτελέσματα θα ήταν τραγικά. "Μας έχουν εγκαταλείψει", φωνάζουν αγανακτισμένοι οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι του περιφερειακού. Άλλωστε, οι υποσχέσεις που έχουν λάβει κατά καιρούς, σε καμία περίπτωση δεν έχουν υλοποιηθεί. Κάποτε είχαν τοποθετηθεί σαμαράκια, προκειμένου να ανακόπτεται η ταχύτητα των οχημάτων, όμως ξηλώθηκαν όταν ο ΣΥ.ΜΟ.ΡΕ. διαμαρτυρήθηκε και κινήθηκε δικαστικά εναντίον του δήμου, επειδή απαγορεύεται η τοποθέτηση τους σε κατοικημένη περιοχή. Σήμερα, το μοναδικό σαμαράκι βρίσκεται μπροστά από το δρόμο που οδηγεί στη Φορτέτζα και σίγουρα δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει τους ανεγκέφαλους οδηγούς, που δεν υπολογίζουν το κόστος των ενεργειών τους.Οι εκκλήσεις προς το Λιμεναρχείο Ρεθύμνου, τη δημοτική αρχή και το Λιμενικό Ταμείο είναι συνεχείς, όμως επί της ουσίας δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα. Και μπορεί και χθες να μην θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές, όμως είναι σαφές ότι πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός. "Είναι κρίμα που το Ρέθυμνο έχει ένα τέτοιο σημείο μέσα στην πόλη, που θα έπρεπε να το στηρίζει και να το προσέχει, αφού προσελκύει την πλειοψηφία των επισκεπτών και κανείς τελικά να μην κάνει τίποτα", σημείωσε εργαζόμενος σε εστιατόριο του περιφερειακού, που διακινδυνεύει και ο ίδιος – όπως και όλοι οι συνάδελφοί του – καθημερινά τη ζωή του, προσπαθώντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους πελάτες. Τα συνεχή περιστατικά, εκτός του ότι εγκυμονούν σοβαρό κίνδυνο για τους κατοίκους, τους εργαζόμενους και τους πελάτες, δημιουργούν μία εξαιρετικά αρνητική εικόνα για την περιοχή, προκαλώντας και οικονομικό πλήγμα σε όσους έχουν επενδύσει εκεί.
Τις προηγούμενες ημέρες το θέμα είχε τεθεί για μία ακόμη φορά προς συζήτηση στο σωματείο εστίασης και αναψυχής Ρεθύμνου και μέλη του που δραστηριοποιούνται στον περιφερειακό ζήτησαν να γίνει ένα ακόμα έγγραφο προς όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, που μέχρι σήμερα δείχνουν να κωφεύουν. "Η μόνη λύση", λένε οι επιχειρηματίες, "είναι να βρίσκεται συνεχώς ένα άτομο από το Λιμεναρχείο Ρεθύμνου εδώ και να ελέγχει την κίνηση των οχημάτων. Φοβόμαστε, όμως, ότι οι υπηρεσίες θα αντιδράσουν, όταν θα είναι πλέον αργά"...
Λιμενικός υπάλληλος έσπευσε αμέσως μετά το περιστατικό στο σημείο και κατέγραψε το συμβάν, ενώ ο νεαρός οδηγός δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί λίγα λεπτά νωρίτερα.
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε σήμερα Σάββατο 16/5/09 στην "Κρητική Επιθεώρηση" από την δημοσιογράφο ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΛΛΕΡΓΗ

Θυμήθηκα που μόλις χθες η καλή μου, μας διηγιόταν την πιο πρόσφατη ατάκα του Ερμή…
«Μαμά πότε θα πάμε να φάμε εκεί που είναι και ο μπαμπάς της Μαριάντας;». Πρόκειται για μια φίλη του στον παιδικό, της οποίας ο πατέρας έχει εστιατόριο ακριβώς στο σημείο που το αυτοκίνητο καβάλησε το πεζοδρόμιο! Αν δηλαδή στο σημείο της σπασμένης γλάστρας και του αναποδιγυρισμένου τραπεζιού καθόμασταν εμείς με τα παιδιά μας…
Αύριο, θα πάμε να φάμε εκεί. Το υποσχεθήκαμε στον Ερμή. Τι πρέπει να κάνω όταν ο επόμενος ανεγκέφαλος μαρσάρει δίπλα από εκεί που καθόμαστε;;;
Για αυτό θα σας μαυρίσω την ψυχή σήμερα, να ξαλαφρώσω λίγο την δική μου. Αφού δεν μπορώ μόνος μου να αλλάξω τον κόσμο, μήπως και βρεθούν μερικοί αιθεροβάμονες ακόμα να βοηθήσουν. Ή έστω μήπως ακόμα και ένας διαβάζοντας αυτό το ποστ, βάλει την ζώνη ή το κράνος, και λυπηθεί το παιδί του αλλά και τα παιδιά των άλλων…
Για το φινάλε ακόμα ένα σκληρό βίντεο από την Λετονία.

Και πάλι υπενθυμίζω…ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΥΝΕ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Ταξίδι στην Πόλη

Συνέδριο παιδοπνευμονολογίας στην Κωνσταντινούπολη!
Πάρε μια πρώτη γεύση από το τελευταίο βιβλίο του Μάρκαρη «Παλιά πολύ παλιά», ή από την «Κωνσταντινούπολη» του Ξανθούλη, θυμήσου αρώματα και γεύσεις από Πολίτικη Κουζίνα, πρόσθεσε μουσικό background από Ρεμπούτσικα και έχεις ήδη ξεκινήσει το ταξίδι.
Ιστορίες έχω ακούσει πολλές. Οι περισσότερες δυστυχώς πικρές. Βλέπετε, κατάγομαι από την Καβάλα, από οικογένεια που μερικές γενιές πριν, ήρθε από την ανατολή. Δεν ψάχνω για χαμένες πατρίδες, ούτε αντιπαθώ τους γείτονες μας. Ακριβώς το αντίθετο, αναζητώ πολιτισμό, ίχνη από το παρελθόν και κοινά σημεία με ανθρώπους που το μόνο που μας χωρίζει είναι η θάλασσα. Ή μήπως μας ενώνει;
Το χαρμάνι του πολυπολιτισμού, αντιμάχεται την παγκοσμιοποίηση. Πλήθος επισκεπτών από όλο τον κόσμο έρχονται να γνωρίσουν την ανατολή. Ακριβά φιμέ (και «φιρμέ») γυαλιά, δίπλα-δίπλα με μαντίλες. Κυρίες που σταυροκοπιούνται στην σκιά μιναρέδων. Όλα αυτά μπροστά σε πάγκους μικροπωλητών που διαλαλούν πραμάτεια από την Κίνα. Γελιέσαι για λίγο πως βρίσκεσαι σε ελληνικό παζάρι. Ακόμα και τα μαγαζιά με τα παιχνίδια (να πάρουμε κάτι στα παιδιά), είναι ολόιδια με της Ελλάδας. Η παγκοσμιοποιήση, έφερε τα πάντα στην πόρτα μας, όμως ισοπεδώνει την προσωπικότητα του τόπου. Βρίσκεις στην Ελλάδα ό,τι θα βρεις στην Γερμανία, την Τουρκία, ακόμα και στο Μεξικό, χάνεις όμως σιγά-σιγά την Ελλάδα, την Γερμανία, την Τουρκία ή το Μεξικό.
Ευτυχώς υπάρχει η Πολίτικη κουζίνα. Γεύσεις που μόνο τις υποψιάζεσαι τρώγοντας γιαουρτλού ή καζάν ντιπί, στην Ελλάδα. Αρώματα από την αγορά μπαχαρικών που μόνο στην Ανατολή, άντε και στην Αίγυπτο, μπορείς να βρεις. Μύδια πανέ σε σουβλάκι. Πατάτα ψητή(οφτή την λέμε στην Κρήτη), γεμισμένη με ό,τι χωρά ο νους σου. Πλανόδιοι πουλούν ρύζι με μανιτάρια και κοτόπουλο, ή μύδια (ωμά ή βραστά) συνοδευμένα με λεμόνι. Κοκορέτσι σε ψωμί με πικάντικη σάλτσα. Τα δε γλυκά, καλύπτουν όλο το φάσμα των παραξενιών. Σιροπιαστά, φρούτα γεμισμένα με ξηρούς καρπούς («το viagra της Τουρκίας» όπως το αποκαλούν!), σοκολάτες, παγωτά, ρυζόγαλο και κρέμες. Όμως τα σκήπτρα του βασιλιά όλων, ανήκουν στο καζαν-ντιπί.
Αντιμαχόμενα την παγκοσμιοποίηση, στέκουν σε πείσμα των αιώνων και τα χαμάμ. Μοναδική εμπειρία. Λυπήθηκα που δεν είχα κάτι για να καταγράφω τις στιγμές εκεί., όντας γυμνός, καλυμμένος μόνο με μια πετσέτα στην μέση μου. Ο χώρος σχεδόν όπως ήταν το χίλια πεντακόσια κάτι. Σχεδόν πριν από 500 χρόνια! Η τελετουργία παρόμοια, αν όχι η ίδια. Χαλάρωση, που σχεδόν την επιβάλλει η ζέστη. Τρίψιμο, καθάρισμα, μασάζ… πραγματικό ταξίδι στο χρόνο. Ασύλληπτο, αυτήν την εμπειρία την απολάμβανε και ο ταξιδιώτης αυτού του τόπου εκατοντάδες χρόνια πριν. Η κούραση της μέρας και ένας πόνος κάτω από την δεξιά μου ωμοπλάτη, σβήστηκαν κάτω από την δύναμη πεπειραμένων χεριών. Μπαχτσίς στο τέλος. Γιατί όχι; Το άξιζε! Τύφλα να ‘χουν όλα τα σπα…
Ζευγάρια Τούρκων που φιλιούνται στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, μου φέρνουν στο μυαλό σκηνές από το Yentl, καθώς ακούω κάτι νεαρούς, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να γιουχάρουν το ζευγάρι, που συνέχιζε απτόητο τις περιπτύξεις. Η Τουρκία έχει προχωρήσει και πιστεύω ότι σκηνές από το Εξπρές του Μεσονυχτίου, ανήκουν για πάντα στο παρελθόν. Εντυπωσιακή καθαριότητα παντού και το εκπληκτικότερο όλων, τα λουλούδια! Πανσέδες, καντιφέδες, ζουμπούλια και τουλίπες. Χρώματα και αρώματα σχεδόν όπου και αν βρισκόμασταν. Από τους κήπους του Τοπ Καπί, μέχρι τις πλατείες γύρω από τους δρόμους της αγοράς του Πέρα.
«Λες του χρόνου να μπορούμε να παίρνουμε και τα παιδιά μαζί μας;» αναρωτιέται η καλή μου. Μας λείπουν, όμως δεν νομίζω ότι θα περνούσαν καλά να τα σέρναμε σε μουσεία, αγορές και τζαμιά. Δεν καταλαβαίνουν και δεν θυμούνται και πολλά πράγματα, ενώ κουράζονται και βαριούνται εύκολα. Πέρασαν πολύ καλύτερα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τα ξαδέρφια και τους θείους, που τα χάρηκαν για λίγες μέρες.
Αυτά σκέφτομαι, καθώς ένας χαρακτηριστικός ήχος με ειδοποιεί ότι έχω μήνυμα στο κινητό μου. Μας καλούν σε πορεία διαμαρτυρίας και συμπαράστασης λόγω του τραυματισμού ενός φοιτητή από εθνικιστές στο Ρέθυμνο. Όλα τα είχαμε, αποκτήσαμε και το (σάπιο) φρούτο των φασιστοειδών. Αντί να προχωράμε μπροστά, να μαθαίνουμε από τον πολυπολιτισμό, να ανοίγουμε τα αυτιά μας, τα μυαλά μας, τις καρδιές μας στην γοητεία του διαφορετικού, κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Φοβόμαστε, στρεφόμαστε εναντίον του συνανθρώπου μας, απλά γιατί έχει διαφορετικό όνομα, χρώμα, θρησκεία ή έστω γιατί έκανε το λάθος να μην γεννηθεί στην Ελλάδα! Έχουμε τόσα να μάθουμε και να κερδίσουμε αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. Έσφιξα το χέρι σε τόσους ευγενικούς Τούρκους, χωρίς να νιώσω ότι με εχθρεύονται ή ότι μου χρωστάνε κάτι από το παρελθόν. Θαύμασα πολλά και απογοητεύτηκα από άλλα, όμως το χειρότερο που θα μπορούσε να μου τύχει θα ήταν να βρω στο διάβα μου, κουμάσια αντίστοιχα των δικών μας. Ασυναίσθητα κούνησα λίγο το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω, ακόμα και από την σκέψη μου την πιθανότητα να γνωρίσω από κοντά τους συντρόφους των Ρεθυμνιωτών «γκρίζων λύκων», με διαλόγους του επιπέδου «τι θέλεις εσύ εδώ ξένε, άπιστε, …Έλληνα! σαν να πρόκειται για βρισιά».
Τις μαύρες σκέψεις διέκοψε ένας συνειρμός που μου ξανάφερε το γέλιο στο πρόσωπο. Για κάποιο μυστήριο λόγο, θυμήθηκα ένα σκηνικό με τον Ερμή, λίγο πριν φύγουμε για το ταξίδι μας. Είναι πρωί, έχει ξυπνήσει μόλις ο μικρός μου και όπως βγάζουμε τις πυτζάμες και ετοιμαζόμαστε για την πρωινή μας «κατάθεση» στο γιογιό, τον ακούω έκπληκτος να διαπιστώνει:
«Πω, πω! Μια πουλάρα!» κοιτώντας τα «προσόντα» του σε πλήρη πρωϊνή έπαρση, για να συνεχίσει με την επιστημονική διαπίστωση-παρατήρηση:
«Τώλα, θα κατουλήσω και θα μικλήνει…» και κάθεται στο γιογιό του.
Τι παράξενα παιχνίδια που παίζει το μυαλό. Που κολλάει τώρα αυτή η ανάμνηση, με τον προβληματισμό για τους υπερελληνάρες εθνικιστές;
Ίσως γιατί θα ήθελα πολύ να τους ευχηθώ…
«Παιδιά, ηρεμήστε λίγο, και ρίξτε και κανένα κατούρημα!»