Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Κάποιες φορές η καρδιά σου μπορεί να σου κλείνει το μάτι, από ..."τικ"

Πολύ δύσκολος ο φετινός χειμώνας. Λες και όλα τα παιδάκια, αλλά και οι γονείς, έχουν αρρωστήσει.. Το ιατρείο βουλιάζει από πιτσιρίκια που βήχουν, έχουν μύξες και πυρετό. Δεν είναι λίγες οι φορές, που το σπίτι μου με βλέπει μετά τις έντεκα το βράδυ. Που κουράγιο για συγγραφή; Ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και σε αυτόν να θέλω να κάνω τόσα πολλά. Να γράψω οδηγίες για το ιατρείο αλλά και για το site, να ενημερωθώ για παιδιατρικά θέματα, να προλάβω να παρακολουθήσω συνέδρια(τρομάρα μου! Που λέει και η καλή μου), να προσπαθήσω να λύσω διαφοροδιαγνωστικά μυστήρια αναφορικά με παιδιά στο ιατρείο, κυρίως όμως να ζήσω την οικογένεια μου…
Μάλιστα είχαμε πολλές πρωτιές αυτές τις μέρες, που δεν θα τις έχανα με τίποτα. Πήγαμε στον πρώτο μας κινηματογράφο, πετάξαμε τις πιπίλες μας, μέχρι που αρχίσαμε και κολυμβητήριο!
Τόσα να σας εξιστορήσω και καθόλου χρόνος. Πριν όμως σας διηγηθώ τα νέα μας, θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία από τα περασμένα Χριστούγεννα. Την είχα γράψει στις διακοπές και μόνο τώρα, πάνω από δύο μήνες αργότερα, καταφέρνω να σας την κοινωνήσω.
Γιορτινές μέρες, μοιάζει συνώνυμο του “οικογενειακές μέρες”. Γονείς σμίγουν με τα παιδιά τους, και παππουδογιαγιάδες σμίγουν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ακόμα-ακόμα και εμείς, οι γονείς επιτέλους βρίσκουμε χρόνο να βρεθούμε με τα μικρά μας. Να τα ζήσουμε, να τα παίξουμε και να τα απολαύσουμε. Βόλτες χεράκι-χεράκι στα μαγαζιά, επισκέψεις στα ξαδερφάκια και φίλοι που έρχονται να θαυμάσουν πόσο μεγαλώσαμε!
Σε μια τέτοια βόλτα, πολιτιστικού περιεχομένου, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε κουιντέτο πνευστών, στο Σπίτι του Πολιτισμού. Είχαμε κάνει μια μεγάλη βόλτα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. Θαυμάσαμε το κόσμημα που ακατέργαστο ακόμα, αρχίζει να διαφαίνεται στο κέντρο της παλιάς πόλης, μια μεγάλη πλατεία που αναβιώνει μέσα στην καρδιά της παλιάς πόλης. Ένας χώρος για βόλτα και παιχνίδι.
Τα παιδιά είχαν ήδη δείξει σημεία κόπωσης οπότε βρήκαμε καταφύγιο στο σπίτι του πολιτισμού. Εκεί, απολαμβάναμε χριστουγεννιάτικη μουσική με παράλληλη προβολή ζωγραφικής αντίστοιχης θεματολογίας. Η Χαρούλα δεν άργησε να παραδώσει το πνεύμα και από την αγκαλιά της μαμάς να βρεθεί σε αυτή του Μορφέα. Ο Ερμής, έκανε φιλότιμες προσπάθειες για να παρακολουθήσει καθισμένος στα πόδια μου.
Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Δίπλα μας καθόταν η κουμπάρα μας που δυσκολεύεται να κρύψει την αδυναμία της για τον Ερμή. Είμαι σίγουρος ότι όσο και να είχε γοητευτεί από την μουσική και την ζωγραφική, δεν σταματούσε να ρίχνει κλεφτές ματιές και να καμαρώνει τον μικρό μου.
«Έχουν κάτι τα ματάκια του;» μου ψιθυρίζει στο αυτί.
Γυρίζω όσο πιο διακριτικά μπορώ και βλέπω τον μικρό μου να ανοιγοκλείνει κατά περιόδους τα μάτια του. Έμοιαζε, σαν σύντομοι σπασμοί να παραμόρφωναν στιγμιαία το πάνω μέρος του προσώπου του. Όχι συνέχεια! Σε κύματα. Φαινόταν και αυτός κουρασμένος, όμως η κίνηση στο προσωπάκι του ήταν χαρακτηριστική. Έμοιαζε με «τικ».
«Μη λες τίποτα!» ψιθυρίζω στην κουμπάρα μας, και συνεχίζω να παρακολουθώ, ρίχνοντας πλάγιες κρυφές ματιές στο μικρό μου. Συνέχιζε κατά ώσεις να σφίγγει στιγμιαία τα ματάκια του.
Στο διάλειμμα αποχωρήσαμε, μια που τα μικρά περισσότερο ταλαιπωρούνταν παρά απολάμβαναν. Μόλις βγήκαμε στο φως του ήλιου, προφασιζόμενος ότι σηκώνω τον Ερμή για να ευχαριστήσει την κυρία που μας πρόσφερε από ένα παιδικό βιβλίο, τον πήρα αγκαλιά και εξέτασα πρόχειρα τα μάτια του. Δεν φαινόταν να υπάρχει εξωτερικά κάποιο πρόβλημα, άσε που σταμάτησε να ανοιγοκλείνει τα μάτια του. Μήπως δεν έβλεπε καλά στο σκοτάδι και αυτό προστέθηκε στην κούραση;…
Ενθουσιασμένος από το καινούργιο βιβλίο του και την προοπτική συνέχισης της βόλτας μας, προσπάθησε να με διαψεύσει όταν εξήγησα στα αγγλικά στην καλή μου, πως υποψιάζομαι ότι ο Ερμής παρουσιάζει «τικ» με τα μάτια του. Η ξένη γλώσσα είναι παλιό κόλπο για να επικοινωνούμε μπροστά τα παιδιά χωρίς να μας καταλαβαίνουν. Οι οδηγίες ξεκάθαρες προς όλους, ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ! Απλά θα παρατηρούμε και αν το ξαναπαρουσιάσει βλέπουμε. Και το ξαναπαρουσίασε!
Το ίδιο απόγευμα έπαιζε μπάλα η αγαπημένη μας ομάδα. Φέτος μας έχει γεμίσει πίκρες και απογοητεύσεις και όπως αστειεύομαι για να παρηγορηθώ, «κάθε αγωνιστική είναι ντέρμπι, με όποια ομάδα και αν παίζουμε». Έτσι, και στο συγκεκριμένο ματς βρεθήκαμε να παίζουμε μέσα στην έδρα μας με μια μικρή επαρχιακή ομάδα και ενώ προηγηθήκαμε 2φορές στο σκορ, κατάφεραν και μας ισοφάρισαν. Τα λεπτά περνούσαν και μια ολέθρια ισοπαλία (την ήττα ούτε να την σκεφτώ δεν ήθελα) ήταν προ των πυλών, όταν ένας επιθετικός μας σκόραρε ένα εντυπωσιακό όσο και λυτρωτικό γκολ! Σαν τυπικός έλληνας «φίλαθλος» ούρλιαξα ΓΚΟΟΟΛ! παγώνοντας το αίμα όλων όσων ήταν εκείνη την ώρα στο δωμάτιο. «Βρε τρελέ, τρόμαξες τα κοπέλια» μου γκρινιάζει η κουμπάρα μας.
Μέσα σε δευτερόλεπτα γυρίζω και βλέπω τον μικρό μου να με κοιτά σαστισμένος με τα ματάκια του να ανοιγοκλείνουν με ένταση. Τον αρπάζω στην αγκαλιά μου και αρχίζω να τον πετώ στον αέρα, τάχα ότι συνέχιζα τον πανηγυρισμό μου, προσποιούμενος πλέον ότι φωνάζω «βάλαμε γκολ! Κοίτα βάλαμε γκοοολ!». Σχεδόν αμέσως, κατάφερα να ανταλλάξω τους σπασμούς στο βλέμμα του με κακαριστά γέλια. Η εικόνα όμως σφηνώθηκε στο μυαλό μου.
Κατέφυγα στη δύναμη του καλού ιατρού, τη γνώση. Διάβασα συγκράματα και ιατρικές ιστοσελίδες στο internet. «Μπορεί να κρατήσει μήνες ή και χρόνια, συνήθως σταματά πριν την εφηβεία». «Μπορεί να είναι ένδειξη άγχους, στρες, στεναχώριας». «Μπορεί να σημαίνει πρόβλημα στην οπτική οξύτητα». Μέχρι και το σύνδρομο με την τρυφερή ονομασία PANDAS(από το ακρωνύμιο Pediatric Autoimmune Neuropsychiatric Disorder Associated with group A Streptococci), ξαναθυμήθηκα. Η εικόνα του μικρού μου είναι πολύ ήπια, ενώ τα περισσότερα βιβλία είτε αφιερώνουν λίγες αράδες ή ακόμα και δεν κάνουν καμία αναφορά στα τικ. Παρόλα αυτά, μας στεναχώρησε πολύ περισσότερο από ότι περιμέναμε. Δεν δείξαμε όμως τίποτα και νομίζω ότι δικαιωθήκαμε.
Την επόμενη το πρωί ο Ερμούκος μου, μου έδειξε ότι και τικ είχε, αλλά και ότι σε κάποιο βαθμό το κάνει συνειδητά. Όταν του έπλυνα με κρύο νερό το μουτράκι του (μια πρωινή μας συνήθεια που ειδικά όταν ο καιρός είναι κρύος, συχνά μαζί με το παιδί ξυπνά και …διαμαρτυρίες), μου γκρίνιαξε: «άντε μπαμπά, τώρα δεν μπορώ να κάνω έτσι…» και μου ανοιγόκλεισε 1-2φορές τα ματάκια του. Με τον πιο φυσικό τρόπο του αντιτείνω «γιατί δεν μπορείς αντράκι μου ορίστε!» και του στεγνώνω το πρόσωπο με την πετσέτα του, αφήνοντας τον να συνεχίσει τον πειραματισμό με το πετάρισμα των ματιών.
Στον παιδικό σταθμό, αφού ρωτήσαμε και μας απάντησαν αρνητικά στο αν το είχαν προσέξει, τους ενημερώσαμε και είπαμε να έχουν τον νου τους. Αυτό που περισσότερο από πατρικό ένστικτο αλλά και από ιατρική γνώση, προσπάθησα να επιβάλω είναι ο μικρός να μην καταλάβει ότι προκαλεί την παραμικρή ανησυχία.
Το συζητήσαμε με τους δικούς μας, αλλά και στο χώρο εργασία μας. Μάθαμε πολλά για ένα από ότι φαίνεται μάλλον πολύ κοινό πρόβλημα.
«Και ο αδερφός σου έκανε μια κίνηση με τον ώμο του για λίγους μήνες, όταν έφυγε η κοπέλα που σας φρόντιζε όταν ήσασταν νήπια! Μα τι λέω! Και εσύ όταν ήσουν περίπου 2,5 χρονών πετάριζες τα μάτια σου. Ήταν λίγων μηνών ο αδερφός σου και πιστέψαμε ότι είχε σχέση» μου εξιστορεί η μητέρα μου.
Έμαθα και για μία ξαδέλφη μου, που το τικ με τα μάτια της, ήταν η αφορμή για να ανακαλύψουν την μυωπία του αδερφού της. Η μικρή μιμούταν με μεγαλύτερη ένταση, την κίνηση που έκανε ο αδερφός της στην προσπάθεια του να δει καλύτερα. Για απόδειξη του μιμητισμού των παιδιών, η Χαρούλα δύο μέρες αργότερα, γυρίζει και λέει στην μαμά της: «κοίτα τι κάνω!» και άρχισε να ανοιγοκλείνει τα ματάκια της όπως ο Ερμής.

«Μπράβο!!!» της λέει απλά η μαμά της και η μικρή δεν το ξαναέκανε.

Ρωτήσαμε και στο σταθμό μήπως κάποιο άλλο παιδάκι έχει παρόμοιο πρόβλημα, χωρίς να βρεθεί κάτι.
Μπορεί να σας μοιάζει ότι το παρακάναμε, και σε κάποιο βαθμό δεν έχετε άδικο, όμως όσο και αν φαίνεται απίθανο, προσπαθήσαμε να μην δείξουμε τίποτα απολύτως στο παιδί και όπως προανέφερα, είχε αποτελέσματα. Ο Ερμούκος το έκανε ελάχιστα, για πολύ σύντομο διάστημα, συνήθως όταν ήταν λίγο ζορισμένος. Όταν για παράδειγμα μπήκαμε στο σπίτι φίλων με πολλά νέα πρόσωπα, ή όταν ανέβηκε σε ένα καρουζέλ που ξεκίνησε κάπως απότομα και τρόμαξε τον μικρό μου. Πάντως ακόμα και η μητέρα μου που αφορμή ζητάει για να ψάχνει για προβλήματα ώστε να αγχώνεται, ήταν καθησυχαστική: «εγώ δεν βλέπω να κάνει τίποτα!». Όταν μετά από προτροπή μου το πρόσεξε και πάλι ήταν άνετη «σιγά βρε Νίκο! Σχεδόν δεν το πρόσεξα, εσύ να δεις πως έκανες».
Τα παιδιατρικά συγγράμματα μιλούν για 3χρόνια μέχρι να σταματήσουν τα παιδιά τα «τικ». Εμείς τα καταφέραμε πριν να συμπληρωθούν 3μήνες. Ο Ερμής έχει σταματήσει να πεταρίζει τα ματάκια του και έχει βάλει πλώρη για καινούργιες …σκανδαλιές.
Πως τα καταφέραμε;! Αρχικά, προσπαθήσαμε να αποκλείσουμε οποιοδήποτε παθολογικό παράγοντα. Τσεκάραμε ότι δεν έχει πρόβλημα με την όρασή του, προσέχοντας την καθημερινότητα του. Για παράδειγμα, συνεχίζει να κάθεται στον καναπέ στα τέσσερα μέτρα από την τηλεόραση και παρακολουθεί χωρίς να χρειάζεται να πλησιάσει. Αντίθετα, η Χαρούλα είναι αυτή που συχνά σηκώνεται και πλησιάζει στην τηλεόραση, για να ακούσει την απειλητική φωνή μου «τι έχουμε πει!; Όταν τα παιδάκια πλησιάζουν στην τηλεόραση, η τηλεόραση κλείνει!» και στην συνέχεια, την απολαμβάνω να τρέχει προς τον καναπέ φωνάζοντας «Ναι! Ναι! Ναι!...».
Ρωτάγαμε τον Ερμή για πράγματα στο δρόμο ή το σπίτι, κοντινά ή μακρινά, μικρά ή μεγάλα, και έτσι στο παιχνίδι, στο άσχετο, διαπιστώναμε την οπτική του οξύτητα. Μέχρι και αίμα του πήρα για να ελέγξουμε τα επίπεδα των αντισωμάτων κατά του στρεπτόκοκκου και δεν ήταν αυξημένα. Αφού λοιπόν βγάλαμε από το σενάριο οτιδήποτε παθολογικό, εστιάσαμε στην ψυχολογία του μικρού μου.
Τι κάναμε;
ΤΙΠΟΤΑ!
Ακριβώς εδώ πιστεύω ότι κρύβεται το μυστικό. Εάν με οποιοδήποτε τρόπο, δείξουμε την ανησυχία μας στο παιδί, έχουμε διανύσει πάνω από τον μισό δρόμο προς την εγκατάσταση του προβλήματος. Μόλις το παιδί αντιληφθεί το φόβο μας για το «τικ», για την «δυσκοιλιότητα», για το ότι «δεν τρώει πολύ» ή το ότι «τρώει πολύ», αρχίζει και εκείνο να φοβάται και σιγά-σιγά να νιώθει ότι κάτι έχει. Να νιώθει άρρωστο.
Θα μου πείτε «καλά εσύ είσαι παιδίατρος και για αυτό έχεις την άνεση να ξεχωρίζεις το σοβαρό», και θα έχετε δίκιο. Όμως, εκτός από παιδίατρος είμαι και γονιός και καταλαβαίνω την αγωνία γιατί και εγώ την βιώνω με την ίδια ένταση. Κάποιες φορές, υπό το βάρος της γνώσης και την ευθύνη της ανεπίτρεπτης άγνοιας, ίσως η αγωνία μου να γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Για αυτό διάβασα, για αυτό έψαξα και ρώτησα. Για αυτό και εσείς θα πρέπει να κάνετε το ίδιο, ζητώντας βοήθεια πρώτα-πρώτα από τον παιδίατρό σας . Αφού λοιπόν αποκλείσετε κάτι το παθολογικό, αγνοείστε το «τικ». Το ίδιο να επιβάλλετε και στο περιβάλλον του παιδιού.
Ήδη ο Ερμής μου έπαψε να παίζει τα μάτια του και μας γεμίζει ευτυχία να τον απολαμβάνουμε καθημερινά, να κλείνει το μάτι στην ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά του.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

12 σχόλια:

popelix είπε...

Καλημέρα! Εμένα η μεγάλη μου κόρη, περίπου στα δύο της χρόνια, έκανε ένα έντονο κόμπιασμα σε κάποιες συλλαβές, σαν να τραυλίζει. Η πεθερά μου είχε ανησυχήσει αλλά εγώ εκτίμησα ότι το κάνει σαν ... νάζι. Είχα δίκιο. Μετά από λίγο καιρό το σταμάτησε και από τότε δεν το παρατηρήσαμε ξανά.

Mama Maria είπε...

ευτυχώς κουνιαδούλη γιατί τον είχα πολύ στο νου μου τον ζουζούνο!

pediatre είπε...

Popelix… Καλημέρα, η μικρή σου μάλλον τραύλιζε, όμως το έκανε περισσότερο από την αγωνία της να προλάβει να αρθρώσει όλες αυτές τις καινούργιες λεξούλες που ξεχείλιζαν στο μυαλουδάκι της, παρά από κάποια ανωμαλία στην άρθρωσή της. Το έκανε και η Χαρούλα μου. Το μόνο που κάναμε και εμείς ήταν να μην τη πιέζουμε, να μην την πειράζουμε, να μην την διορθώνουμε και σίγουρα να μην την κάνουμε να ανησυχήσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Το σταμάτησε μέσα σε λίγες μέρες.
Η ερμηνεία σου και κυρίως η αντιμετώπισή σου ως «…νάζι», ήταν σωστότερη από πολλές σωστές διαγνώσεις. Για ακόμα μια φορά το ένστικτό σου λειτούργησε σωστά.
Υ.Γ. για την ερώτηση που μου έκανες σε κάποιο προηγούμενο ποστ (και την οποία αδυνατώ να ξαναεντοπίσω) η απάντηση μου είναι «δεν ξέρω». Εάν θέλεις, για όποια ερώτηση, μπορείς να μου γράψεις στο mail του site μου (nikosvarakis@paidiatre.gr)

Κουνιαδούλα… καλημέρα. Χθες βράδυ, διάβαζε το ποστ η κουμπάρα μας, και με χαρά την άκουσα να μας φωνάζει «έχει πολύ καιρό να το κάνει εε! Το είχα ξεχάσει..».
Άντε και, σε 2εβδομάδες θα μας ζήσεις από κοντά… Είναι και τα δύο μια Χαρά(και ένας Ερμής) ;-)

sstamoul είπε...

Σ' ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας αυτές τις ιστορίες. Είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικό! (και χαίρομαι ιδιαίτερα που το "μη δίνεις ιδιαίτερη σημασία αν δεν είναι παθολογικό" είναι η σωστή αντιμετώπιση, μου βάζω καλό βαθμό για αντίστοιχο πρόσφατο θέμα με το γιο μου! χιχι, ευχαριστώ και γι' αυτό γιατρέ!). Καλή συνέχεια σε όλους μας!

pediatre είπε...

Sstamoul… Να είστε καλά… μακάρι να είχα χρόνο να έγραφα ατελείωτες ιστορίες με τα πιτσιρίκια μου (και του ιατρείου).
Είναι κρίμα να δημιουργούμε εμείς πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει, ή ακόμα-ακόμα να τονίσουμε ένα πρόβλημα και άρα να το κάνουμε χειρότερο. Γιατί το παιδί να καταλάβει την οποιαδήποτε ανησυχία μας;… Ας ψάξουμε διακριτικά, και αν όντως υπάρχει κάτι παθολογικό ας βοηθήσουμε, αλλιώς ας επιτρέψουμε στο παιδί να το ξεπεράσει μόνο του…
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Pediatre,

Ανωτέρα βία και μια σειρά ιώσεων -ξεκινήσαμε κι εμείς παιδικό, θεέ μου πότε θα σταματήσουν οι ιώσεις?- και είχα καιρό να διαβάσω τα νεα σας.
Επανέρχομαι για μια γρήγορη καλημέρα και πολλούς χαιρετισμούς
Βασιλική Ναύπλιο

Κωνσταντίνος Δ. Καλφούντζος είπε...

Απίστευτη ιστορία!
΄΄εναλλακτική΄΄, ήρεμη και με σχέδιο αντιμετώπιση!
Είμαστε σίγουροι για τον γιατρό μας!

ΥΓ
το κόλπο για να πετάξουμε την πιπιλα πιο είναι;

Κωνσταντίνος, Αναστασία, Βασιλική

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολο αλλά και εκπαιδευτικό το είσαι γονιός...

Για το κόλπο με την πιπίλα ενδιαφερόμαστε κι εμείς... μια και είμαστε πλέον "άνδρες" 2+ ετών!

pediatre είπε...

Βασιλική… περάσαμε δύσκολο χειμώνα είναι η αλήθεια… Σχετικά με τον παιδικό και τα κρυολογήματα,να σκέφτεσαι ότι κάθε χρόνο θα είναι και καλύτερα…
Πολύ καλή μέρα από το Ρέθυμνο στο Ναύπλιο

Κωνσταντίνε… Καλημέρα, να μου φιλήσεις την Βασιλική
Για την πιπίλα, θα τα πούμε και από κοντά, διάβασε όμως και παρακάτω…

Δημήτρης… αν και σκοπεύω να γράψω σε μελλοντικό ποστ για την πιπίλα, συμβουλές στα γρήγορα:
Η πιπίλα είναι χρήσιμος σύμμαχος, ειδικά στον ύπνο! Εμείς την κόψαμε αρχικά την ημέρα, γύρω στα 2 και κάτι μήνες, με επιχειρήματα του τύπου «τώρα που μεγάλωσες…, τα μεγάλα παιδιά δεν…, όσοι πάνε σχολείο …» και τα βάλαμε και εκείνα στο παιχνίδι (έχει πλάκα να τα ακούς «κοιτά αυτό είναι μικρό μωρό, φοράει πιπίλα!»). Το βασικό πρόβλημα με την πιπίλα, είναι τα προβλήματα που δημιουργεί στα δόντια. Αν λοιπόν αρχικά περιοριστεί στον ύπνο, όταν τα μωρά δεν την σφίγγουν πολύ, γιατί κοιμούνται και συνήθως μετά από λίγη ώρα τους πέφτει από το στόμα, δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην παραμείνει για μερικούς μήνες ακόμα(με εμάς ήταν ένα από τα βασικά «όπλα» για τον ύπνο). Πλησιάζουμε τα τρίτα μας γενέθλια και ευτυχώς ο ύπνος μας δεν είναι πλέον πρόβλημα. Έτσι, εφαρμόσαμε αυτό που λένε όλοι. Απλά κόψαμε την πιπίλα. Μας λέγανε ότι είναι πολύ πιο εύκολο από ότι φανταζόμαστε όμως δεν περιμέναμε ότι θα είναι ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ. Ένα μεσημέρι η μαμά τους με αφορμή την αλλαγή των κρεβατιών τους από κούνια με κάγκελα σε κρεβατάκια κανονικά, τους εξήγησε ότι μεγάλωσαν και πλέον δεν χρειάζονται πιπίλα. Η Χαρούλα, λες και ποτέ της δεν χρησιμοποιούσε πιπίλα. Ο Ερμής λίγο γκρίνιαξε, εκείνο το μεσημέρι τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ, και κάποιες φορές τις επόμενες μέρες μνημόνευσε την πιπίλα του και μας την ζήτησε. Το κλειδί σε ότι κάνετε είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων και η αυτοπεποίθηση. Μην υποχωρήσετε από την αρχική σας θέση, απλά προσπαθήστε με φαντασία, να αντιμετωπίσετε όποια αντίδραση. Μια μαμά, όταν ο μικρός της ζητούσε την πιπίλα του(ενώ αρχικά είχαν συμφωνήσει να την πετάξουν), του έδειξε μια πιπίλα μέσα σε ένα βιβλίο που συμπτωματικά ήταν ολόιδια η δική του, εξηγώντας του ότι τώρα πια η πιπίλα του είναι ιστορία, και θα την βλέπουν μόνο στο βιβλίο. Τυχαία πρόσεξε την ομοιότητα στην εικόνα, και της ήρθε η έμπνευση της ιστορίας. Άλλοι γονείς χάρισαν την πιπίλα τους στην μαϊμού στο κήπο και τα λοιπά. Το μυστικό πίσω από κάθε ιστορία, είναι να μην υποχωρήσετε για κανένα λόγο και επιστρέψετε την πιπίλα, από την στιγμή που θα αποφασίσετε να την αποχωριστείτε.
Καλή μέρα και καλή τύχη!

Ανώνυμος είπε...

Aγαπημένε Paidiatre,
Επειδή εμείς ξεκινήσαμε τώρα παιδικό σταθμό (στα τρια και κάτι)και ήδη σε ένα μήνα περάσαμε...τρεις ιώσεις έχω μια απορία και θα ήθελα τη γνώμη σου με την πρώτη ευκαιρία: οι συνεχείς ιώσεις καταπονούν το ανοσοποιητικό του παιδιού ή μακροπρόθεσμα το ενισχύουν? διότι έχω και τύψεις. από τη μια σκέφτομαι ότι καλύτερα με την κυρία που τον κρατούσε σπίτι, αλλά από την άλλη η λογική μου λέει ότι δεν είναι λύση να φυλακίσεις σε ένα σπίτι το παιδί για να μην αρρωστήσει. έτσι συνεχίζουμε τό διάστημα προσαρμογής στον παιδικό... πάντα προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες! Πολλούς χαιρετισμούς-Βασιλική Ναύπλιο

pediatre είπε...

Βασιλική μου, καλημέρα!
@#@%*(_&TELLAS $$**&%!w@y&^ ΜΕΣΑ
Η αλλιώς η TELLAS για πολλοστή φορά με έχει αφήσει χωρίς internet στο σπίτι και πίστεψε με, όσο εύκολο είναι να την αποκτήσεις, τόσο δύσκολο είναι να την αποχωριστείς…
Καθυστέρησα την απάντησή μου, λόγω φόρτου εργασίας… (στον λίγο χρόνο που έχω στο σπίτι αφού κοιμηθούν τα μικρά μου δεν έχω internet..)
Πιστεύω ότι καλό είναι να συνεχίσει ο μικρός σου τον παιδικό. Είναι σε μια ηλικία που χρειάζεται την κοινωνικοποίηση, ενώ όπως λένε και οι παλιότεροι, εάν δεν περάσει τώρα τις ιώσεις, δεν πρόκειται να δει την 1η δημοτικού, γιατί θα αρρωσταίνει τότε. Όσον αφορά στο αν δυναμώνει ή εξασθενεί το ανοσοποιητικό του σύστημα, μάλλον ισχύει το πρώτο. Η φύση μας θέλει να συνυπάρχουμε με τους ιούς και τα μικρόβια, πρέπει λοιπόν να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε… Με εξαίρεση κάποιες καταστάσεις (πχ συχνές ρήξεις τυμπάνου με συνεχόμενες ωτίτιδες) που ίσως χρειαστεί να διακόψουμε για λίγους μήνες, καλό είναι να συνεχίσει ο μικρός. Άλλωστε και η δική μου 2δυμη συμμορία, φέτος πήγαν πρώτη χρονιά στον παιδικό και πέρασαν σχεδόν όλες τις φετινές ιώσεις. Μια χρονιά με πραγματικά πολλές ιώσεις.. Και όμως, σε λίγο κλείνουν τα τρία και ακόμα δεν έχουν πάρει αντιβίωση! Τα μυστικά μου θέλω πολύ να τα αποκαλύψω σε κάποιο ποστ, όμως δεν προλαβαίνω…. Μάλλον πάντως, τέλειωσαν για φέτος τα «κρυώματα» οπότε με βλέπω να γράφω το ποστ του χρόνου… (θέλω να το δουλέψω καλά το συγκεκριμένο!)
Υ.Γ. Μπορείς εάν προτιμάς, να μου γράφεις στο site(www.paidiatre.gr) στο mail nikosvarakis@paidiatre.gr . Όχι πως δεν μου αρέσουν τα σχόλια, ίσα-ίσα σαν μικρό παιδί τσεκάρω κάθε μέρα τις αναρτήσεις….
Υ.Γ.2 Και πάλι λυπάμαι για την καθυστέρηση της απάντησης…
Καλό Πάσχα

kostasst είπε...

Καλημέρα και χρόνια πολλά. Σας ανακάλυψα μόλις σήμερα ψάχνοντας ένα θέμα στο διαδίκτυο. Τυχερά τα παιδιά στο Ρέθυμνο που σας έχουν κοντά τους!
Θα κάνω λινκ στο δικό μου μπλογκ για σας...