Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός

Παρ όλες τις βρόχινες παραφωνίες, το καλοκαίρι είναι εδώ! Άλλωστε, αυτό το νόημα έχει η Άνοιξη, να μας προετοιμάσει για τις επερχόμενες ζέστες. Έβρεξε λίγο, και δρόσισε. Το ποτισμένο χώμα, μοσχομύρισε. Έγιναν ένα χαρμάνι, το βρεγμένο χώμα με την μυρωδιά από την γαρδένια, τα τριαντάφυλλα και λίγο από το αγιόκλημα. Και ταξίδεψα! Πήρα μια βαθιά τζούρα, και βρέθηκα στο πατρικό μου, με την γιαγιά μου και τον παππού μου. Είναι αλήθεια, οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο ταξιδεύουμε κοντά τους, με την σκέψη, τα αρώματα, τους ήχους και τα γραφόμενα. Αυτό κάνω και εγώ εδώ και κοντά ένα χρόνο…
Πλησιάζουν τα πρώτα γενέθλια του blog. Ένας χρόνος γεμάτος αναμνήσεις. Χρώματα και αρώματα, που τραγουδά και ο Ξυλούρης. Όλα δείχνουν ότι είμαστε μόνο στην αρχή. Χαίρομαι την γυναίκα μου, που την βλέπω να γεμίζει το πουγκί των αναμνήσεων των δίδυμων. Μαγειρεύει, και τα παιδιά κάθονται το καθένα από μια πλευρά του τραπεζιού και «βοηθάνε». Η Χαρούλα, και καλά, ραντίζει με νερό και ο Ερμής, τάχαμου, προσθέτει το αλάτι. Αν τους ρωτήσεις ξέρουν:
-Τι βάζει η μαμά στην ζύμη;
-Νεόοο! Φωνάζει η μικρή
-αατι! Προσθέτει ο μεγάλος
-Και τι άλλο;
Έχουν ήδη σηκώσει τα κεφαλάκια τους, σαν να έχουν αρχίσει ήδη να εκφέρουν την λέξη, κερδίζοντας χρόνο για να σκεφτούν και ξαφνικά ανεβοκατεβάζουν τα κεφαλάκια τους, με την έκφραση του νικητή, φωνάζοντας
-Αλέλιιι!
Θέλω να γεμίζουν με όμορφες στιγμές όλη τους την ζωούλα. Να μυρίζουν και αυτά αγιόκλημα, όταν μεγαλώσουν, και να ξεχειλίζουν τα μάτια τους από συγκίνηση, από την ανάμνηση του πατρικού τους. Την ίδια συγκίνηση που προσδοκώ να νιώθω και εγώ, διαβάζοντας αυτές τις αράδες και παίζοντας με τα μικρά των μικρών μου…
Έχει μια μυρωδιά από παρελθόν το blog και ίσως και λίγο από εγωισμό. Αν και στην ουσία μοιράζεσαι κομμάτια από την ζωή σου, ή μάλλον από την ψυχή σου, λειτουργεί και σαν καθρέφτης. Κάτι σαν το είδωλό σου στα μάτια των άλλων ή ακόμα και στα δικά σου μετά από κάποια χρόνια… Αξίζει! Χαίρομαι, να μας διαβάζω. Χαίρομαι, να είμαι μέρος αυτού του όμορφου, αυθόρμητου χώρου. Χαίρομαι, όταν με πειράζει η θεια μου, προκαλώντας με να συνεχίσω να γράφω γιατί «ευτυχώς που υπάρχει και το blog σου και μαθαίνω τα νέα σας…». Χαίρομαι, όταν και εγώ μαθαίνω τα νέα κατορθώματα των ανιψιών μου, από το blog της κουνιαδούλας μου.
Μιλώντας λοιπόν για νέα, πριν από ένα δεκαπενθήμερο τα δίδυμα έγιναν …ΔΥΟ ΧΡΟΝΩΝ! Διανύουν μια από τις πιο όμορφες περιόδους. Βελτιώνουν την κινητικότητα τους και επιτέλους, όλο και πιο συχνά κάνουμε βόλτες χωρίς το καρότσι μας. Κρατάμε χεράκι και σουλατσάρουμε στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. «Όχι αγκαγιά» μας επισημαίνει ο Ερμής, κουνώντας δεξιά και αριστερά το χεράκι του με τον δείκτη τεντωμένο. Στην αρχή, είτε επειδή κουραζόντουσαν εύκολα, είτε επειδή προτιμούσαν την αγκαλιά, κάνανε ξαφνικά, εκεί που περπατούσαμε, επιτόπια στροφή γύρω από τον άξονα του χεριού και αρπάζανε το πόδι μας, σινιάλο ότι θέλουν αγκαλιά. Αρχίσαμε λοιπόν και εμείς να εξηγούμαστε… «όχι αγκαλιά τώρα. Τώρα βόλτα». Συνδύασαν λοιπόν τα μικρά την βόλτα με το περπάτημα και τώρα απολαμβάνουμε τις απογευματινές μας εξορμήσεις στα μαγαζιά. Για την δε Χαρούλα, φρόντισαν οι δικοί μου και δεν αφήνει βιτρίνα για βιτρίνα που να μην σταματήσει για να χαζέψει.
Αν όμως η βελτίωση στις κινητικές δεξιότητες είναι αισθητή, αυτό που μας ενθουσιάζει είναι οι καθημερινές εκπλήξεις στον λόγο. Βρίσκονται στη φάση που πασχίζουν να επικοινωνήσουν όσο πιο ολοκληρωμένα μπορούν, χρησιμοποιώντας ρήμα και δειλά-δειλά, όλο σωστότερα και αντωνυμίες. Έχει όμως πολύ πλάκα να τα χαζεύεις να παλεύουν για να κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Είμαστε στην κουζίνα και τους ετοιμάζω τα πρωινά γάλατα. Αρχίζουν λοιπόν, με αισθητή βραδύτητα στον λόγο
-Όοοχι Εμή πιάνει ροθ ποτήιι, Χαλά μόνο πίει ροθ ποτήι, Εμή μπλέ ποτήι πίνει
Για να έρθει η απάντηση από απέναντι…
-Όοοχι Χαλά μααίρι (μαχαίρι), μόνο μαμά μααίρι..
Ξεκινούν και λες άντε να δούμε που θα καταλήξει. Βλέπεις την προσπάθεια να ολοκληρώσουν προτάσεις με νόημα. Τώρα, με τα δικά μου παιδιά, κατάλαβα τι σημαίνει στην ανάπτυξη, πρόταση με ρήμα ή πρόταση με δύο λέξεις. Μικρότερα, ήταν φορές που σε ξεγελούσαν ότι χρησιμοποιούν ρήμα, ενώ αυτά απλά λέγαν σαν μία λέξη πχ «μαμά-νάνι». Πλέον η Χαρούλα, πολύ συνειδητά μαλώνει τον αδερφό της, όταν κάνει θόρυβο τα πρωινά: «μη Εμή! Μαμά οιμάται. Οιμάται μαμά». Ο Ερμούκος εκδηλώνει την αγάπη του, και μόλις δει κάποιον αρχίζει «παππού, τάτε. Τάτε παππού!», χτυπώντας το χεράκι του στο μαξιλάρι του καναπέ, προτρέποντας τον πατέρα μου να καθίσει. Από την άλλη, η μικρή μου δηλώνει-απαιτεί, «Εγώ! τωια βότα» και φορά το καπέλο της, προειδοποιώντας τους γονείς μου να μην διανοηθούν να καθίσουν γιατί, μετά την βόλτα του Ερμή, σειρά έχει της Χαράς. Όλο και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις. Βέβαια το λεξιλόγιο συχνά είναι κατανοητό από λίγους. Άντε τώρα κάποιος άσχετος με τα δίδυμά μου, να καταλάβει ότι όταν φωνάζουν «τος, τοσσς» μπαίνοντας στο δωμάτιο, εννοούν «φως» ή ότι θαυμάζουν το φεγγάρι και συχνά του στέλνουν φιλιά προσκαλώντας το κοντά μας, κοιτώντας προς τον βραδινό ουρανό, δείχνοντας και λέγοντας «έα γγάρι, έα!».
Αυτά τα όμορφα, χτίζουν σιγά-σιγά τα βλαστάρια μας. Εκεί που χαζεύεις την Χαρούλα σου αποκοιμισμένη, έρχεται σαν βροντερό χαστούκι η είδηση… Νεαρός πρόσφατα αποφυλακισμένος, μαχαίρωσε στην καρδιά και σκότωσε 21χρονο φοιτητή, επειδή τόλμησε, κατά λάθος, να του ρίξει κάτω το σουβλάκι στο σουβλατζίδικο!!! Πρόλαβε και ζήτησε και συγνώμη το έρημο το παλικάρι, πριν ο θρασύδειλος του μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά.
Ποτίζεις στιγμή την στιγμή, με ροδόνερο από την ψυχή σου, για να ανθίσει και να μεγαλώσει το βλαστάρι σου και έρχεται ένα ανθρωπόμορφο τέρας, αποφυλακισμένο μετά από πολιτική παρέμβαση, και στο θερίζει. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και οι τοπικοί παράγοντες αυτού του ευλογημένου και συνάμα καταραμένου τόπου, θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένοι δια νόμου, να παρακολουθούν τις κηδείες και το θρήνο για τα αδικοχαμένα παιδιά. Ο εκτελεστής κρύβεται κάπου στα βουνά, ενώ ο πραγματικός αυτουργός ζεσταίνει κάποια βουλευτική καρέκλα.
Είναι φορές που προβληματίζεσαι. Μήπως, να μην κάνω καλά παιδιά. Μήπως είναι καλύτερα να τα μάθω να λένε ψέματα, να ελίσσονται, να προστατεύουν τον εαυτό τους. Έχω άραγε το δικαίωμα να φτιάξω ένα κρίνο και να τον πετάξω μέσα στα ζιζάνια και τα αγριόχορτα. Η απάντηση έρχεται αμέσως. Όλοι αυτοί οι δύστυχοι, που μπερδεύουν την βία με την δύναμη, ζούνε διαρκώς σε μία κόλαση. Όταν δεν αγαπάς τον άλλο, όταν είσαι καχύποπτος με όλους, δεν αγαπάς ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Είσαι κενός. Δεν δίνεις τίποτα, γιατί δεν έχεις τίποτα να δώσεις. Θα προσπαθήσω να θωρακίσω όσο καλύτερα μπορώ τις καρδούλες τους, μαθαίνοντάς τα να αγαπούν και να φέρονται όπως θα ήθελαν να τους φερθούν. Θα προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο στον οποίο τα έφερα, καλύτερο. Θέλω να γεμίζει η ζωή τους, με δυνατές στιγμές και συγκινήσεις, όχι με προκατάληψη, φόβο και μαυρίλα. Θέλω μουσική και χρώματα για εκείνα. Σαν τα χρώματα που ήδη ξεχωρίζουν και ας μην είναι ακόμα τεσσάρων χρονών όπως λένε τα βιβλία μας. Μπλέ για τον Ερμή και «κόκκιτο» για την Χαρούλα. «Κίτινο» για την «ΑΚ» και μωβ για το κυπελάκι που πίνουν «νελό». «Ροθ» για την πετσέτα της «Λαλάς», «άσπο» για τα παπά του Εμή και «μάο» όπως λέει ο Ερμής μου το μαύρο, για την «μπλούμπα» όπως λέει η Χαρούλα την μπλούζα, που φοράει συνέχεια η μαμά μας με τον «Τε», δηλαδή τον Τσε που πλέον τα μωρά μου αναγνωρίζουν. Όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός, αλλιώς θα είχα πάρει την ζωή μου αλλιώς…

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα!

Χρόνια πολλά και καλό μήνα!
Οι εορταστικές ημέρες πέρασαν ξεκούραστα, με μπόλικη οικογένεια (ήρθαν οι δικοί μου) και αρκετό γέμισμα μπαταριών… Βλέπετε είχα την πολυτέλεια να απολαμβάνω την δίδυμη συμμορία μου, χωρίς να σηκώνομαι αξημέρωτα. Αυτό τον ρόλο τον είχε αναλάβει ο παππούς. Εγώ ξυπνούσα κυριλέ, κατά τις οχτώ-οχτώμιση, αντί για τις έξι! Μάλιστα, καταφέραμε με την καλή μου και βγήκαμε κιόλα. Έξοδο κανονική, όχι μόνο φαγητό, με την ψυχή στο στόμα, να γυρίσουμε πριν τις 12:00 στο σπίτι, λες και θα γίνουμε κολοκύθες… Με τον παππού και την γιαγιά, μπορούμε να αργήσουμε και λίγο παραπάνω…
Clubing με τα όλα του. Με την μουσική(παλιά ροκάκια και new wave της εποχής μας), το χορό ( αυτόν του λικνίσματος και της αόρατης κιθάρας), την μπίρα στο χέρι, τα παιχνίδια με τα μάτια και το ταξίδι με την φαντασία. Θυμηθήκαμε τα παλιά και πόσο μας έχουν λείψει. Όμορφες νοσταλγίες. Κάπως έτσι ξαναερωτεύεσαι, με τον άνθρωπό σου, την παρέα, τον ίδιο σου τον εαυτό και την ζωή σου… Για να γυρίσουμε σπίτι, να πληροφορηθούμε ότι όλα ήταν ήσυχα, να χαζέψουμε λίγο τις ψυχούλες μας να κοιμούνται, και να πάμε και εμείς να τα ονειρευτούμε.
Ωραία κύλησαν οι γιορτές μας, ήρεμα, ξεκούραστα και οικογενειακά.
Χρειάζονται αυτά τα διαλλείματα. Αντί για “Just another manic Monday”, πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά «σκα, σκα, σκα είναι ένας σκαντζόχοιρος, που γε, γε, γε, γελάει όλη μέρα». Χαμογελώ και εγώ πάνω στο ποδήλατο μου, καθοδόν προς το ιατρείο. Μου έρχεται η εικόνα του Ερμή μου, όταν με ενθουσιασμό μου δείχνει ένα σκαντζόχοιρο σε ένα παραμύθι και μου φωνάζει «γιε, γιε…».
Οι συνειρμοί, χωρίς να τους πάρω χαμπάρι, με ταξίδεψαν στην Κυριακή του Πάσχα, όταν ήρθα στο ιατρείο να εξετάσω έναν πιτσιρικά συνομήλικο των δικών μου. Έναν γλύκα σπόρο, που πολύ φοβάμαι ότι θα τον τρελάνουμε εμείς οι μεγάλοι.
Ευτυχώς, δεν είχε κάτι σοβαρό όσον αφορά στην σωματική του υγεία. Τον εξέταζα πρώτη φορά, επειδή η παιδίατρός του έλειπε και εγώ παρακολουθώ κάποιο ξαδερφάκι του. Ήρθε στο ιατρείο με τον μπαμπά και τον παππού του. Από τα πρώτα πράγματα που με είχαν πληροφορήσει ήδη, στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, είναι ότι οι γονείς είναι χωρισμένοι, μάλιστα κάτω από όχι τόσο πολιτισμένες συνθήκες και ότι δεν είχαν ούτε το Βιβλιαράκι Υγείας του μικρού, ούτε γνώριζαν πολλά για το πρόσφατο ιατρικό του ιστορικό. Τον είχαν πάρει πριν από μια βδομάδα, για τις διακοπές του Πάσχα, και τον «παρέδιδαν πίσω απόψε».
Προσπάθησα, να τους εξηγήσω, από την αρχή, ότι ο πατέρας και η μητέρα, μπορεί να μην τα βρήκαν συναισθηματικά, οικογενειακά, οικονομικά ή ότι άλλο, όμως δεν παύουν να είναι ο μπαμπάς και η μαμά αυτού του υπέροχου πλάσματος. Τουλάχιστον, όσο αφορά στον μικρό, έπρεπε να ακούει τα καλύτερα τόσο για τον μπαμπά του όσο και για την μαμά του. Συμφωνήσαν, τουλάχιστον στην εισαγωγή. Όσο όμως και αν προσπαθούσα να εστιάσω στα ιατρικά προβλήματα του μικρού, τόσο η συζήτηση μου ξεγλιστρούσε. Με κάθε αφορμή, μάθαινα πληροφορίες που μόνο έμμεσα αφορούσαν τον μικρό. Πληροφορίες σχετικές με το δικονομικό καθεστώς της σχέσης των γονιών, για το πονεμένο ιατρικό παρελθόν του πατέρα, και μάλιστα την επικοινωνία σχεδόν μονοπωλούσε ο παππούς. Στα λίγα λεπτά που είχα μπροστά μου αυτή την κουτσουρεμένη οικογένεια, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι γινόμουν ο πολλοστός εξομολογητής του πόνου ενός πατέρα, για την λατρεία προς το πονεμένο παιδί του. Μόνο που το παιδί, δεν ήταν ο δίχρονος μικρός που απολάμβανε το ζελεδάκι που τον είχα κεράσει, αλλά ο 26χρονος πατέρας του, και πατέρας ήταν ο παππούς.
Αφού εξέτασα τον μικρό και διαπίστωσα ότι δεν έπασχε από κάτι σοβαρό, άρχισα να απευθύνομαι στην νύφη(πατέρα) για να τα ακούει η πεθερά(παππούς):
-Μπορεί να μην σας ξαναδώ και ότι λέω το λέω από την αγάπη μου για τον μικρό. Μην τον βάζετε ανάμεσά σας και κυρίως μην κάνετε το λάθος, στο όνομά του να κατηγορείτε ο ένας τον άλλο. Όσον αφορά εσένα και τον γιό σου, προσπάθησε να μην τον πνίξεις με την αγάπη σου. Τα άκρα, ακόμα και όταν μιλάμε για την αγάπη, είναι εξίσου κακά. Ίσως, είναι προτιμότερο να αφήσεις ένα φυτό απότιστο, παρά να το ποτίζεις συνέχεια και υπερβολικά. Στην πρώτη περίπτωση αν το προλάβεις λίγο πριν ξεραθεί, με λίγο νερό ανασταίνεται, αν όμως το σαπίσεις από το πολύ νερό, δύσκολα συνέρχεται. Ο πατέρας σου σε λατρεύει (δείχνοντας στον μπαμπά του μικρού, τον παππού), και φοβάμαι μήπως στην υπερβολή του, σε περιορίζει. Μην κάνεις το ίδιο λάθος με τον γιό σου.

Φοβήθηκα, μήπως τα λόγια μου ξύσουν ή ανοίξουν πληγές. Δεν ξέρω αν η υπερβολή στην αγάπη του παππού προς τον μπαμπά του μικρού, έπαιξαν όντως ρόλο στις επιλογές και τις προσωπικές αποφάσεις. Εγώ αυτή την οικογένεια την γνώριζα μόλις μερικά λεπτά. Ένιωθα όμως την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου, μήπως και μπορέσω να βοηθήσω λίγο τον μικρό. Ρίσκαρα μιλώντας ανοιχτά. Οι ουλές ήταν ήδη σχηματισμένες, και η πραγματικότητα στα μάτια του παππού ήταν δεδομένη.

Ότι και αν έλεγα, μεταφραζόταν και διαστρεβλωνόταν στο μυαλό του, απλά πυροδοτώντας μπαράζ αναμνήσεων και διαμαρτυριών «ο γιός μου έκανε την επιλογή του, άσχετα αν συμφωνούσαμε ή όχι, εμείς την τρέξαμε αυτή την γυναίκα και στην Αθήνα, όταν είχε πρόβλημα με την εγκυμοσύνη…», «εγώ δεν αγαπώ τον εγγονό μου; που έχει και το όνομά μου…». Με ένα σφίξιμο στο στομάχι, συμπλήρωνα την ιατρική συνταγή, όπου μετά από πίεση του παππού, κάτω από την φαρμακευτική αγωγή, συμπλήρωσα με αστερίσκο, ότι το νήπιο συνοδευόταν από τον πατέρα του. Χρονιάρες μέρες, η αντίθεση συναισθημάτων μέσα μου γινόταν ακόμα εντονότερη. Οι από καρδιάς ευχές μου, για υγεία και ευτυχία στον μικρό και τους δικούς του, δεν φάνηκαν να ανακουφίζουν. Όταν εγκλωβιστούμε σε φαύλο κύκλο λάθος επιλογών, καταντάμε να επιδιώκουμε την κακοτυχία και την αδικία, για να δικαιολογήσουμε την ανεπάρκεια μας. Αντί να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να ζητήσουμε συγνώμη, προσπαθώντας να επανορθώσουμε όποιο κακό πριν είναι αργά, πνιγόμαστε σε μια χαιρεκακία και μια οδυνηρή δικαίωση: «εγώ τα έλεγα, να τώρα που…».
Όπως έφευγα από το ιατρείο, ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια μιας καθηγήτριας αναπτυξιολογίας, που μας έλεγε αναφορικά με την εφηβεία και την μετάβαση του εξαρτημένου παιδιού, στον ανεξάρτητο ενήλικα: « να λέτε στους γονείς με έφηβους, ότι τα παιδιά τους θα τους προσπεράσουν. Είναι μέρος της φύσης μας και καλά κάνουν. Αν οι γονείς επιμένουν χωρίς να παραμερίζουν, για να επιτρέψουν στα παιδιά τους να προπορευτούν, αυτά θα το προσπαθήσουν, πολλές φορές βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα…»

Μερικές φορές, φουσκώνω λίγο τις ιστορίες που σας διηγούμαι, και άλλες, κάνω πρωταγωνιστές εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτά που σίγουρα υπάρχουν, είναι τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας με τους μικρούς μας ήρωες. Και καλά όταν υπάρχουν προβλήματα. Όταν δεν υπάρχουν και τα δημιουργούμε εμείς είναι το κρίμα. Εμείς οι γονείς, αλλά και εμείς οι παιδίατροι…
Με παίρνει τηλέφωνο μπαμπάς απελπισμένος στο ιατρείο: «Νίκο, η μικρή κοντεύει δύο χρονών και νομίζω ότι …πώς να στο πω! …νομίζω ότι χαϊδεύεται!»
-Και πολύ καλά κάνει!
-Μα τι λες τώρα γιατρέ; Από τώρα τέτοια πράματα!
-Πρώτα από όλα, το ότι χαϊδεύεται, δηλαδή αυνανίζεται, δεν σημαίνει ότι έχει ερωτικές φαντασιώσεις όπως εμείς. Απλά έχει ανακαλύψει ότι τρίβοντας την περιοχή ανάμεσα στα ποδαράκια της, νιώθει όμορφα, κάτι σαν να γαργαλιέται. Συχνά τα παιδιά, ακόμα και από βρεφική ηλικία, βρίσκουν κάποια τελετουργία την οποία χρησιμοποιούν πριν κοιμηθούν, όταν βαριούνται, όταν στρεσάρονται. Άλλα παιδάκια χαϊδεύουν την άκρη της μύτης τους, άλλα τα αυτάκια τους ή τα αυτιά των άλλων, και άλλα αυνανίζονται. Είναι μια διέξοδος και σου ξαναλέω δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούμε εμείς αυνανισμό.
-Έχει δεν έχει, εγώ την μαλώνω!
-Μπράβο! Αυτό είναι το μόνο που ΔΕΝ πρέπει να κάνεις! Είναι ο σίγουρος τρόπος να την κάνεις να διαιωνίσει την συνήθεια. Αν την κάνεις απαγορευμένο καρπό, είναι σαν να αναλαμβάνεις εσύ το ρόλο του «όχι» και του «μη» και να αφήνεις σε εκείνη το ρόλο του «ναι» και του «το θέλω». Να την αφήσεις ήσυχη! Δεν κάνει τίποτα το κακό. Απλά, μεγαλώνοντας, όπως θα μάθει να κάνει τα κακά της στην τουαλέτα, έτσι θα της εξηγήσεις ότι μερικά πράγματα δεν τα κάνουμε μαζί με άλλους. Ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει όταν είναι μόνη της, για παράδειγμα στο δωμάτιο της.
-Μα τι μου λες τώρα, που τις προάλλες είχαμε σπίτι τους κουμπάρους μας και μας έκανε ρεζίλι…
-Γιατί σας έκανε ρεζίλι; Το παιδί δεν έκανε τίποτα κακό! Απλά για να μην έρχεται το ίδιο σε δύσκολη θέση, με τους κουμπάρους ή στο παιδικό σταθμό, μην και το πάρει χαμπάρι κανένα άλλο παιδάκι ή κανένας ανόητος ενήλικας και το κοροϊδέψει ή το πληγώσει. Ας μην είσαι εσύ αυτός ο ανόητος ενήλικας και πληγώσεις χωρίς λόγο το βλαστάρι σου… Άλλωστε άρχισε για πλάκα την συζήτηση, πες ότι στο συζήτησα εγώ ή το διάβασες στο blog μου και θα δεις πόσοι γονείς με μεγαλύτερα πια παιδιά θα αρχίσουν να διηγούνται παρόμοιες ιστορίες. Ο αυνανισμός, είναι ένα θέμα ταμπού και δεν συνηθίζουμε να το συζητάμε..
-Σε αυτό έχεις δίκιο! Όταν την μάλωσα και την έδιωξα να πάει να παίξει μέσα και οι κουμπάροι μας είπαν για τον γιό τους, όταν ήταν μικρότερος από την Αννούλα… Όμως αυτός τουλάχιστον είναι αγόρι…
Άντε να καθησυχάσεις τον θορυβημένο κρητίκαρο που τρέμει στην ιδέα ότι πρέπει να επιβάλει τον ηθικό δρόμο στην κόρη του από το δεύτερο χρόνο της ζωής της!! «Όταν μεγαλώσει» σου λέει, «ίντα θα γενεί;…»
-Αν θέλεις άκουσε με. Μην δημιουργείς πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει. Άφησε την να κάνει ότι θέλει. Φρόντισε να μην της σφίγγεις πολύ την πάνα, να μην την καθίζεις σε μέρη που έχεις παρατηρήσει ότι την ερεθίζουν, κάποιο καρεκλάκι συγκεκριμένο ή κάποιο παιχνίδι. Όταν την βλέπεις να βαριέται ή να στρεσάρεται και να αρχίζει τις γνωστές κινήσεις, προσπάθησε να την απασχολήσεις και να της αποσπάσεις την προσοχή, χωρίς όμως να καταλάβει ότι προσπαθείς να την σταματήσεις. Πες της, ας πούμε, «πάμε βόλτα!». Αν δεν πιάσει, και εκείνη συνεχίσει ακάθεκτη, άσε την στην ησυχία της! Δεν ενοχλεί κανέναν, δεν κάνει τίποτα κακό, απλά όταν σιγά-σιγά θα μπορεί να καταλάβει, θα της πεις ότι αυτό θα το κάνει όταν είναι μόνη της στο δωμάτιό της, και όχι μπροστά σε κόσμο. Μόνο έτσι έχεις πιθανότητες να σταματήσει, αν και σου ξανά λέω, άσε το κοριτσάκι ήσυχο, δεν πειράζει κανέναν…
Δεν είμαι σίγουρος ότι τον έπεισα, όμως δεν μπορούσα να του πω και τίποτα άλλο. Είναι ακριβώς αυτό που έλεγα παραπάνω, να δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Η Αννούλα, είναι μια κουκλίτσα, χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, που μπορεί να του το δημιουργήσουμε, μόνο και μόνο λόγω των προκαταλήψεών μας.

Από την άλλη, είναι φορές που εμείς οι παιδίατροι δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Όπως για παράδειγμα όταν μου φέρνουν στο ιατρείο, ή μου αναφέρουν, για αγοράκια που τους έχουν «ανοίξει» το πουλάκι. Κάποιοι συνάδελφοί μου, είτε εφαρμόζουν οι ίδιοι είτε στέλνουν το παιδάκι των μόλις 2χρονών σε χειρουργό ή ουρολόγο και τραβάνε βίαια για να αποκολλήσουν την ακροποσθία από την βάλανο (το πετσάκι από το κεφαλάκι). Χθες μόλις διάβαζα σε ελληνικό παιδιατρικό περιοδικό πόσο λάθος είναι αυτή η πρακτική. Το άρθρο λεγόταν «Φίμωση: μύθος και πραγματικότητα», γραμμένο πολύ όμορφα από έναν χειρουργό παίδων. Παλιότερα πιστεύαμε ότι το δερματάκι που καλύπτει την άκρη του πέους, ήταν ένα υπόλειμμα της εξέλιξης χωρίς πρακτική σημασία. Μάλιστα υπήρχαν μελέτες που έδειχναν ότι οι λαοί που συνηθίζουν την περιτομή, είχαν λιγότερους καρκίνους της βαλάνου. Οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο προστατεύει από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα αλλά έχει και σημαντική συνεισφορά στην ίδια την σεξουαλική πράξη. Η λέξη φίμωση, χρησιμοποιείται λανθασμένα στα βρέφη και τα νήπια, για να περιγράψει την αδυναμία πλήρους αποκάλυψης της βαλάνου. Μόλις σε 3 με 5% των νεογέννητων αγοριών αποκαλύπτεται πλήρως η βάλανος. Από τα υπόλοιπα, σε ηλικία 10 με 15 χρονών, μέχρι στο 95% αποκαλύπτουν τη βάλανό τους χωρίς καμία προηγούμενη διαδικασία. Στα περισσότερα από αυτά, η βάλανος έχει αποκαλυφτεί στο μεγαλύτερο μέρος της, στην ηλικία των τριών χρονών. Αυτό που συμβαίνει φυσιολογικά, είναι σμίγμα, πηχτό υγρό που φαίνεται κάτω από το δερματάκι, αθροίζεται και μόνο του απομακρύνει-αποκολλά την ακροποσθία από την βάλανο. Δεν είναι λίγες οι φορές, που θορυβημένοι γονείς μου τηλεφωνούν, και μου αναφέρουν ότι ο μικρός κάτι έχει στο πουλάκι του. Μόλις τους περιγράψω το άσπρο κομματάκι σαν τυρί και την σημασία του, ηρεμούν. Όχι πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις, όπως οι υποτροπιάζουσες βαλανοποστίτιδες ή η ξηρωτική βαλανίτιδα (παρουσιάζεται συνήθως μετά τα πέντε), ή η κλειστή ακροποσθία στην έναρξη της εφηβείας, στις οποίες πρέπει να παρέμβουμε. Είναι όμως κρίμα να βάζουμε σε μια επώδυνη ταλαιπωρία, το μόλις δύο ή τριών χρονών αγοράκι, μόνο και μόνο επειδή δεν αποκαλύπτεται πλήρως το πουλάκι του, και μάλιστα μεγαλώνοντας τις πιθανότητες να δημιουργήσουμε παραφίμωση, πραγματική φίμωση ή και ουλές στο πέος του. Αυτό που σίγουρα εξασφαλίζουμε είναι τον τρόμο του, όποτε τολμούμε να πλησιάζουμε το πουλάκι του και όποτε τον πλησιάζει κάποιος με άσπρη ποδιά.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.