Του έκατσε η πίτα αντί για το φλουρί!

Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος!

Ο πρώτος που το ομολογώ είμαι εγώ, και ακολουθούν όλοι οι αγαπημένοι μου, που με πειράζουν κατά καιρούς! Είμαι πολύ τυχερός για όλα αυτά τα μεγάλα που μου συμβαίνουν. Τα μωρά μου, την καλή μου, την οικογένεια μου, το σπιτικό που έχω σκαρώσει, την δουλειά μου, τους φίλους μου. Είμαι εξίσου τυχερός και για όλα τα μικρά, καθημερινά που μου συμβαίνουν. Από το να βρω θέση πάρκινγκ έξω από το θέατρο στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι να κερδίζω σκανδαλωδώς το φλουρί στις πρωτοχρνονιάτικες πίτες. Ίσως όμως αυτό που με κάνει να νιώθω τυχερός είναι η αξία που δίνω σε όλες αυτές τις μικρές και μεγάλες καθημερινές στιγμές.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ο παράγοντας τύχη, πόσο μάλλον αν παρουσιάζει κληρονομικότητα. Αν μεταφέρεται από τους γονείς στα παιδιά. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που έζησα αυτές τις μέρες. Όχι ότι είναι κάτι το συγκλονιστικό, είναι όμως από αυτά τα ασήμαντα, που σε κάνουν να μονολογείς «έλα ρε ‘συ!». Συνηθίζω να πασπαλίζω με λίγη φαντασία τις ιστορίες που σας εξιστορώ. Η σημερινή πάντως, στις ασήμαντες λεπτομέρειές της, είναι αληθινή.
Μιλώντας για πασπάλισμα, η πίτα της πεθεράς μου, δεν είχε άχνη ζάχαρη. Είχε όμως όλη την γλύκα, και τα αμύγδαλα στο πάνω μέρος της σχημάτιζαν «2008». Την μοιράσαμε σε 16 ίσα κομμάτια, ένα για κάθε αγαπημένο πρόσωπο, από βρέφη μέχρι παπουδογιαγιάδες! Έμπνευση της καλής μου, τα κομμάτια μετά το κόψιμο να τα μοιράσουμε αρχίζοντας από την μικρότερη της οικογένειας, για να καταλήξουμε στον μεγαλύτερο. Στο σπίτι μας έχουμε άλλη συνήθεια. Εμένα δεν με πολύ-ένοιαξε , μια που με την αυτοπεποίθηση που σπάει νεύρα, καθόμουν σε μία άκρη και αστειευόμουνα «μην παιδεύεστε τσάμπα και χαλάτε και την πίτα, όλοι ξέρουμε που βρίσκεται το φλουρί». Κέρδισα μερικά βλέμματα συγκρατημένης αντιπάθειας και ολίγον από ζήλια, ενώ προχωρούσα στην συστηματική διερεύνηση του κομματιού πίτας που μου αναλογούσε.

Την απογοήτευση-έκπληξη μου για τις άκαρπες έρευνες μου, διαδέχθηκε η περηφάνια-έκπληξη ακούγοντας την καλή μου να λέει «να το! Ανάμεσα στα κομμάτια του Ερμή και της Χαράς!». Όντως το φλουρί αποκαλύφθηκε όταν απομακρύναμε τα δύο κομμάτια πίτας που αντιστοιχούσαν στα μωρά μου.
Χάρηκα πολύ! Μακάρι η χρονιά να είναι τυχερή για τα μωρά μου και ακόμη περισσότερο, μακάρι να έχουν κληρονομήσει την τύχη μου. Έτσι και αλλιώς, δεν τελείωσαν οι πίτες για φέτος. Είμαι συνηθισμένος, μέχρι και τηλέφωνο να με παίρνουν και να μου λένε ότι το κομμάτι που έκοψαν οι δικοί μου για εμένα είχε το φλουρί.
Οι πρώτες μέρες πέρασαν και χαρμόσυνο τηλεφώνημα δεν προέκυψε. Το φλουρί σε φιλικό σπίτι όπου ήμουν καλεσμένος το βρήκε ο νοικοκύρης, ενώ αυτό της πίτας της οικογένειας του αδερφού μου (έλειπαν στο πατρικό της νύφης μου), μόνο σε εμένα δεν έπεσε.
Στη δική μου οικογένειά την πίτα την μοιράζουμε διαφορετικά. Χωρίζουμε τα κομμάτια ανάλογα με τον αριθμό αγαπημένων που θέλουμε να τιμήσουμε και στη συνέχεια ένας κόβει τα κομμάτια και άλλος ονοματίζει ποιανού είναι κάθε κομμάτι. Είχαν ήδη περάσει τέσσερις μέρες από την πρωτοχρονιά, όταν καταφέραμε να συγκεντρωθούμε, η οικογένεια του αδερφού μου, η δική μου και οι γονείς μας, για να κόψουμε την πίτα στο πατρικό μου.

Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, αναλαμβάνοντας το ρόλο του ονοματίζοντα. "Θα λέω τα ονόματα στην τύχη , με μόνη εξαίρεση τα δίδυμα. Μου άρεσε το σκηνικό που παίχτηκε προχθές..", ανακοινώνω, ελπίζοντας, είτε να σώσω την παρτίδα για φέτος, κερδίζοντας τουλάχιστον το φλουρί των δικών μου, ή έστω σε ένα ρεπετέ της φάσης με τα δίδυμα, που θα έδινε αφορμή για μεταφυσικούς προβληματισμούς. Τα κομμάτια μοιράζονταν, ήδη ο κατακερματισμός και το καταβρόχθισμα προχωρούσαν και κραυγή θριάμβου δεν ακουγόταν στο δωμάτιο. Για κορύφωση της αγωνίας, σπάσιμο νεύρων και ολίγον από πολιτική, κρατούσα το δικό μου κομμάτι για το τέλος.
Κραυγή ακούστηκε, ήταν όμως αγωνίας και ερχόταν από την μητέρα μου. Είχε στην αγκαλιά της τον ανιψιό μου και τον τάιζε πίτα, όταν ο μικρός στραβοκατάπιε και άρχισε να βήχει. Η γιαγιά του και ( δυστυχώς για εκείνη ) μητέρα μου, μέσα στον πανικό που την καταλαμβάνει όταν κάτι παθαίνει κάποιο εγγόνι της, άρχισε να χτυπά το νήπιο στην πλάτη. Της άρπαξα το χέρι στον αέρα και έδωσα την ευκαιρία στο τρίχρονο να βήξει ελεύθερα .
"Τι κάνεις ρε μάνα " την μαλώνω με περίσσια ομολογώ αυστηρότητα. "Αυτά πού μαλλιάζει η γλώσσα μας, να μάθουμε στους γονείς , πας και τα κάνεις εσύ; Όταν ένα παιδί βήχει δεν το χτυπάμε ποτέ στην πλάτη! Μπορεί να στείλουμε το ξένο σώμα πιο βαθιά και να χειροτερέψουμε την κατάστασή! Όταν χτυπάμε την σύριγγα πριν να κάνουμε την ένεση, προς τα πάνω πάει ο αέρας, όχι το στερεό ή υγρό. Όπως και με το ρέψιμο του μωρού".
Με θλίψη μου, καιρό τώρα, έχω συνειδητοποιήσει ότι όσο αγαπώ και εκτιμώ τους γονείς μου, ειδικά με την μάνα μου είμαι υπερβολικά αυστηρός. Δεν το θέλω, όμως όταν κάνει κάποιο λάθος, της επιτίθεμαι, λες και το παιδάκι μέσα μου ξυπνά και βρίσκει την ευκαιρία να διορθώσει το γονιό του.
Με συνειδητή προσπάθεια να διακωμωδήσω και να ελαφρύνω λίγο την κατάσταση, προσθέτω χαϊδεύοντας το κεφάλι του Γιωργάκη που με δάκρυα στα μάτια από την προσπάθεια, είχε αρχίσει να ηρεμεί! «Ορίστε, ο Γιωργάκης τα κατάφερε καλύτερα χωρίς να του μαυρίσουμε την πλάτη. Άντε βρε Γιωργάκη να πιείς λίγο νερό και φέρε μου και εμένα όπως έρχεσαι.» και ο κακομοιρούλης μου έκανε να σηκωθεί να πάει, για να τον προλάβω και να του δώσω ένα ποτήρι με νερό από το τραπεζάκι δίπλα μου.
«Στο άγχος σου επάνω, μπορεί να χτυπήσεις πιο δυνατά το παιδί και να του κόψεις και τον βήχα και την ανάσα. Άλλωστε, αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε με τους χειρισμούς μας, είναι να μιμηθούμε το βήχα, οπότε όταν το παιδί βήχει από μόνο του, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Αν, στην σπάνια περίπτωση, το παιδί ή ο μεγάλος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙ και αρχίσει να μπλαβίζει, χάνοντας τις αισθήσεις του, το τοποθετούμε με το κεφάλι προς τα κάτω και τότε χτυπάμε δυνατά πέντε φορές ανάμεσα στις ωμοπλάτες για να αποφράξουμε τον αεραγωγό…» με ακούω να λέω και συνειδητοποιώ ότι όλοι με παρακολουθούν έτοιμοι να σκάσουν στα γέλια.
Ειδικά η μάνα μου, με κοιτούσε με ένα ύφος κάτι μεταξύ «έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου» και «ο γιός μου ο καθηγητής!». Την αρπάζω και στρέφοντας προς τον Γιωργάκη λέω «να κάπως έτσι…» και την ξαπλώνω στα πόδια μου με το κεφάλι χαμηλότερα, προσποιούμενος ότι την χτυπάω δυνατά στην πλάτη. «Κατάλαβες;!» ρωτάω τον μικρό που ήδη έχει σκάσει στα γέλια.
«Ρε παιδιά, σίγουρα έχει φλουρί η πίτα;» ρωτάει ο αδερφός μου, που είχε ήδη καταστρέψει το δικό του, και τουλάχιστον άλλα δύο κομμάτια ψάχνοντας.
«Φυσικά!», ακούγεται, σχεδόν προσβεβλημένη η μάνα μου, ενώ φτιάχνει λίγο τα μαλλιά της.
Εγώ, απελπισμένος από τις άκαρπες έρευνες στο δικό μου κομμάτι κατευθύνομαι απειλητικά με ένα μαχαίρι, προς τα κομμάτια των μωρών μου. Το φλουρί, με περίμενε εκεί! Αυτή την φορά, όχι κάθετα αλλά, σφηνωμένο παράλληλα, ίσως μια ιδέα περισσότερο από την πλευρά της Χαρούλας μου, πάντως καθαρά ανάμεσα στα δύο κομμάτια!
Να είστε όλοι τυχεροί και τα παιδιά σας τυχερότερα!
Καλή χρονιά.