Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Χριστούγεννα με Μάρκες (και όχι μάρκες!)

Δουλέψαμε σκληρά τις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Μας έδινε δύναμη η προοπτική των διακοπών με τους δικούς μας. Τα δίδυμα να τα δουν και να τα χαρούν οι παπουδογιαγιάδες, εμείς να προλάβουμε καμία έκθεση ζωγραφικής, κανένα θέατρο, ή ακόμα και, …γιατί όχι αφού θα έχουμε ολοήμερες νταντάδες, και καμία έξοδο βραδινή με φίλους από τα παλιά, αλκοόλ, μουσική, ίσως και λίγο χαρτάκι για το καλό…
Για δε δουλειά, καλά ΤΑ σχέδια…!! Να ανανεώσω τις γραπτές οδηγίες που δίνω στο ιατρείο, να εμπλουτίσω με υλικό την ιστοσελίδα, να γράψω το άρθρο για τον Αιφνίδιο Βρεφικό Θάνατο, να ξεστραβωθώ για κανένα τρέχον παιδιατρικό θέμα… Α!! ναι, να διαβάσω και κανένα βιβλίο αφού τελειώσω αυτό που είχα ήδη αρχίσει από το Ρέθυμνο(«Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα») και βεβαίως να ενημερώσω και το blog.
Τι κάναμε από όλα αυτά; …ΤΙΠΟΤΑ!!!
Τα παιδιά πρώτα, και μετά η καλή μου (και μετά και οι δύο οι γονείς μου), αρρώστησαν και γιατρεύαμε ο ένας τον άλλο, απορρίπτοντας την μία πρόταση ή σκέψη μετά την άλλη. Εγώ την γλίτωσα γιατί μάλλον την ίωση (λόγω επαγγέλματος?) την είχα ήδη περάσει, έτσι έτρεχα για τους άλλους. Ειδικά ο κακομοιρούλης ο Ερμής έκανε πυρετό, εμετούς και για μιάμιση μέρα την έβγαλε κυριολεκτικά στην αγκαλιά μου, πίνοντας λίγο νερό και τρώγοντας κανένα μπισκότο… Η Χαρούλα εστίασε περισσότερο στις διάρροιες (και ένα καλούτσικο σύγκαμα), όμως ακόμα και όταν έκανε εμετό ήταν (όνομα και πράγμα) μέσα στην τρελή χαρά.
Το μόνο που προλάβαμε ήταν μια βόλτα στην γιορτινή Αθήνα, από όπου και είχαν ξεφυτρώσει οι παρακάτω σκέψεις…


Όμορφες γιορτές αυτές των Χριστουγέννων! Χρώματα, τραγούδια, παραμύθια, λες και είναι αφιερωμένες αποκλειστικά στα παιδιά….
Βυθίζεσαι γλυκά μέσα τους και με άλλοθι τους μικρούς μπελάδες, ξαναγίνεσαι για λίγο παιδί. Διαβάζεις χριστουγεννιάτικες ιστορίες, κάτω από δένδρο ολοστόλιστο, σε σπιτικό με μυρωδιές ύπουλων εδεσμάτων να δραπετεύουν από εκεί που δεν τις περιμένεις.
Οι περισσότερες χριστουγεννιάτικες ιστορίες κρύβουν προβληματισμό, ή ακόμα-ακόμα και θλίψη. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, με το δραματικό τέλος, σε κάνει να αναρωτιέσαι, «είναι τώρα αυτή ιστορία για παιδιά και μάλιστα χριστουγεννιάτικα;». Βλέπεις το πνεύμα των Χριστουγέννων να βάζει σε μπελάδες τον Σκρουτζ, αναγκάζοντάς τον να ανασκοπήσει και να αναθεωρήσει όλη του τη ζωή.
Ίσως τελικά, να μην είναι τυχαίο ότι τα Χριστούγεννα έρχονται στο τέλος του Χρόνου. Ίσως να κρύβεται σοφία σε αυτή την χρονική συνεύρεση. Με τον πιο γλαφυρό τρόπο βλέπεις το καθημερινό πάντρεμα της αρχής και του τέλους, της γέννησης και του θανάτου, της ευτυχίας και της δυστυχίας. Για να έχει νόημα η χαρά πρέπει να υπάρχει και η λύπη…
Αυτές οι μέρες προσφέρονται τελικά για χαλάρωση και προβληματισμό. Σου δίνουν την ευκαιρία να βουτήξεις μέσα σου και να ανακαλύψεις στοιχεία του εαυτού σου. Δεν ήθελα να γράψω κάτι λυπηρό για αυτές τις μέρες, ούτε όμως και κάτι ελαφρύ και χαρούμενο.
Δεν ήθελα να αφήσω το blog χωρίς έστω ένα μήνυμα…
Δεν ήθελα να αφήσω το παρεάκι μόνο με ευχές.
Ενώ αντιμετώπιζα αυτά τα υπαρξιακά διλήμματα διάβασα ένα πανέμορφο κείμενο. Ένα κείμενο που παντρεύει αριστουργηματικά όλα τα συναισθήματα και όλες τις σκέψεις που φύτρωσαν μέσα μου αυτές τις μέρες. Πρόκειται για ένα mail που έλαβα, με το κύκνειο άσμα ενός μεγάλου λατινοαμερικάνου τεχνίτη της πένας. Στην εισαγωγή του mail σχολιάζεται ότι…
"Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο ιντερνέτ έφτασε και σε εμάς."


Δεν γνωρίζω αν είναι αυθεντικό το κείμενο ή ακόμα και αν όντως η κατάσταση της υγείας του συγγραφέα είναι τόσο σοβαρή. Αυτό που γνωρίζω είναι τα αισθήματα που μου δημιούργησε και που ήταν αυτά ακριβώς που ήθελα να σας μεταφέρω αυτές τις μέρες. Διαβάστε λοιπόν και απολαύστε την αισιοδοξία μέσα από την θλίψη και το μεγαλείο της αρχής μέσα από ένα τέλος…


«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στο Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν ή τελευταία φορά που θα άκουγα την φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και την σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»


Δεν γνωρίζω αν τα παραπάνω λόγια ανήκουν πραγματικά στο Μάρκες, πάντως σίγουρα με άγγιξαν.

Με τα μωρά μου και την καλή μου να έχουν αναρρώσει και να κοιμούνται μακάρια στο διπλανό δωμάτιο, σας καληνυχτίζω και σας εύχομαι το 2008 να σας φέρει υγεία, χαρά, ευτυχία και έμπνευση.
Θα μου επιτρέψετε σαν συμπλήρωμα στις ευχές μου, να απομονώσω κάποιες από τις σκέψεις που μόλις διαβάσατε..



Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

8 σχόλια:

borboleta,Veleíña,farfalla, butterfly, papillon, πεταλούδα,kelebek είπε...

Elpizo na eisaste kala oloi pleon.Steleno tis pio alithines moy eyxes gia ygeia kai agapi.
Anypomono na sas do syntoma..

ksadelfi-syntrofissa!

Ανώνυμος είπε...

xronia polla kai kala se sena kai autous pou agapas Q)

Maria Mikro Analogo είπε...

Καλή Χρονιά με Υγεία για όλους σας! :D

Mh Xeirotera είπε...

Xronia polla ke kala Niko! Xerome pou h oikogenia exei anarrosei :)

pediatre είπε...

Ξαδερφούλα και αγαπητή συντρόφισσα… είμαστε καλά, πίσω στο Ρεθυμνάκι, σε σκεφτόμαστε συχνά, σου ευχόμαστε ότι καλύτερο για το 2008 και ελπίζουμε κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον, να μας τιμήσεις και με την παρουσία σου!
Φιλάκια και την αγάπη μου.

Diianeira… χρόνια πολλά και σε εσένα, να τα περνάς ευτυχισμένη με τους αγαπημένους σου.

Μάρια… ευτυχισμένο 2008, γεμάτο υγεία και ευτυχία.

Mh xeirotera… αγαπητέ μου φίλε από τα ξένα, σου εύχομαι χρόνια πολλά και ευτυχισμένο 2008, γεμάτο υγεία και έμπνευση.
Είμαστε όλοι καλά, σε ευχαριστώ, και από αύριο θα είναι just another manic Monday…

Ανώνυμος είπε...

Πότε ξανάρχεστε; Έχουμε αφήσει ένα σωρό συζητήσεις στη μέση μου φαίνεται... :)

Φιλιά

Μ είπε...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά γιατρέ μου! Να χαίρεσαι τα όμορφα αγγελούδια σου και την καλή σου!

Πολύ όμορφο και άκρως συγκινητικό κείμενο. Πραγματικά με άγγιξε.

Βρε γιατρέ, μια ερώτηση... Η μικρή έγινε 9 μηνών και ακόμη να βγάλει δόντια! Ο δικός μας παιδίατρος λέει να μην ανησυχώ αλλά εγώ σαν μάνα...καταλαβαίνεις! Για δώσε μας τα φώτα σου!!

pediatre είπε...

Mpampaki… ελπίζω ότι τώρα που κάναμε την αρχή θα βρισκόμαστε συχνότερα (και όχι μετά από 20 χρόνια ξανά). Είσαι τυχερός, έχεις πολύ όμορφη οικογένεια. By the way, γιός σου είναι υπέροχος και ο Ερμής επιφυλάσσεται να του ανταποδώσει κρητικές …τηγανητές πατάτες! Πολλά φιλιά και καλή χρονιά και στους τρείς σας!-))))

Μαρία… επίσης χρόνια πολλά, καλή χρονιά (με δόντια πολλά και γερά για την μικρή). Συμφωνώ με τον παιδίατρό σας, ειδικά μέχρι τα πρώτα μας γενέθλια είναι πολύ συνηθισμένο να μην έχουν ακόμα ανατείλει τα πρώτα δοντάκια. Μετά τον 1ο χρόνο, αν ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί, τσέκαρε (μάλλον καλύτερα ο παιδίατρος) ότι στις γνάθους τα δόντια διαγράφονται ανάγλυφα (άρα υπάρχουν και δεν έχουμε απλασία δοντιών), δώσε ερεθίσματα προσφέροντας στην μικρή παιχνιδάκια με άγρια επιφάνεια, ειδικά για την οδοντοφυΐα (με την τριβή ερεθίζεται το ούλο και λένε ότι μπορεί να επιταχυνθεί η ανατολή του δοντιού) και κάνε υπομονή διότι υπάρχουν μωρά που μπορεί να φτάσουν ενάμιση ή ακόμα και δύο χρονών μέχρι να δουν το πρώτο δοντάκι.
Μαζί με τα φώτα μου, σας δίνω και την αγάπη μου!!