Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Ο Ερμούκος κάνει …μπαμ!

Η εσωτερική διαμάχη του παιδίατρου με τον γονιό είναι καθημερινή. Η έκβαση αμφίρροπη. Θέλω να πιστεύω ότι, τις περισσότερες φορές, η λογική επιβάλλεται στο συναίσθημα. Όχι η ψυχρή λογική! Μια δύσκολη λογική, πασπαλισμένη με συναίσθημα…
Σήμερα έχω την διάθεση να αποκαταστήσω την αλήθεια, για ένα θέμα που στο παρελθόν άναψε τα αίματα στο blog. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως έχετε και εσείς μια μικρή δόση ευθύνης, για την παταγώδη αποτυχία μου στο θέμα του …ύπνου.
Έχουν περάσει περίπου 2-3μήνες από τότε…
Τα παιδιά κουτσά στραβά, κάτι περισσότερο από 15 μηνών, είχαν μάθει και ψιλοκοιμόντουσαν μέχρι περίπου τις 6:00 το πρωί. Για κάνα δύο πρωινά, μας είχαν κάνει και την χάρη, να κοιμηθούν μέχρι περασμένες εξήμιση!! Πήρα και εγώ θάρρος και λέω: “τα πάντα μαθαίνονται στα παιδιά αρκεί να έχεις το σωστό τρόπο…”
Την 3η μέρα στην σειρά λοιπόν, ο Ερμής ξυπνά κατά τις έξη και τέταρτο. Ευκαιρία! σκέφτομαι, να παρατείνω λίγο το ωράριο. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο δωμάτιο τους, τον χαϊδεύω στο κεφάλι και του λέω «λίγο ακόμα αντράκι μου και θα σηκωθούμε…», και γυρίζω στο δωμάτιό μας! Ο μικρός είχε πάθει υστερία. Έκλαιγε τόσο έντονα που αναζωπύρωσε μια μάχη μέσα μου, με την λογική να παραδίνεται στον συμβιβασμό: με το που θα πει μια φορά «μπαμπά», για να του το ενισχύσω (δικαιολογία έψαχνα και άλλοθι..), θα τρέξω, ώστε τα πρωινά να μην ξυπνά με γκρίνια και κλάματα, αλλά φωνάζοντάς με, με την πιο γλυκιά λέξη που έχω ακούσει… Αυτό που διέκοψε αυτές μου τις σκέψεις ήταν ένα δυνατό ΜΠΑΜ!
Ήξερα τι είχε γίνει, όταν ηρεμούσα την καλή μου και την προέτρεπα να συνεχίσει τον ύπνο της, «πάω εγώ, κοιμήσου είναι νωρίς ακόμα». Ήξερα, και επιβεβαιώθηκα…
Ο Ερμούκος, στα τέσσερα, έξω από το κρεβατάκι του, με κοιτούσε σαν χαμένος. Ένα συνονθύλευμα από παράπονο, τρόμο, ίσως λίγο πόνο, φόβο και απορία για το τι έγινε και πώς να αντιδράσει. Είχε καταφέρει πατώντας στα μαξιλαράκια που είναι δεμένα περιμετρικά στο κάγκελο του κρεβατιού του, να περάσει πάνω από το κάγκελο και να πέσει από ύψος περίπου ένα μέτρο, φαντάζομαι με το κεφάλι, στην μοκέτα του δωματίου! Ότι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και πάλι σε κλάματα, εμφανίστηκα στην πόρτα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου. Δεν νομίζω ότι το έχω σφίξει περισσότερο. Δεν νομίζω ότι με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά. Δεν νομίζω ότι ήταν η ιδέα μου, οι καρδιές μας άγγιξαν η μια την άλλη…
Κάποιοι τελευταίοι λυγμοί, συνοδεύτηκαν από ένα καυτό φιλάκι στο λαιμό μου. Τον φίλησα στο μαγουλάκι του, χαϊδεύοντας τον και ταυτόχρονα τσεκάροντας για κανένα χτύπημα. Ένα ελαφρό μπλάβισμα στο κούτελο. Η μαγική κρέμα arnica, το βάλσαμο από τις Άλπεις, ανέλαβε να πάρει τον πόνο και το πρήξιμο. Η σκέψη δραπετεύοντας από την θέρμη της στιγμής, καλούσε σε δράση την επιστήμη. Συχνά, ίσως σαν μια μορφή άμυνας, πιάνω τον εαυτό μου να λειτουργώ μηχανικά. Απλοποιώ την σκέψη μου, απομακρύνομαι από την στιγμή και βρίσκω καταφύγιο στην διαφοροδιαγνωστική σκέψη του παιδίατρου…
Λοιπόν, δεν έχασε τις αισθήσεις του, είναι προσανατολισμένος και το χτύπημα δεν μοιάζει σοβαρό. Άλλωστε, έχει μεγαλώσει το αντράκι μου και ήδη από 6-7μηνών έχει αναπτύξει τα αντανακλαστικά θέσης. Πετάει το χεράκι του για να στηριχτεί-προστατευθεί όταν πάει να πέσει και σίγουρα, αντανακλαστικά προφύλαξε το σωματάκι του. Πόσες φορές δεν έχω πει στους γονείς στο ιατρείο «ότι δεν θέλεις να κάνει το μωρό άστο να το κάνει… δεν θέλεις να κλαίει, άστο να κλάψει. Δεν θέλεις να πέφτει, άστο να πέσει, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, όχι από ύψος στο μωσαϊκό!, αλλά από όρθιο στο πάρκο ή το κρεβατάκι του. Έτσι θα καταλάβει τον χώρο, την βαρύτητα, το σωματάκι του και τις επιπτώσεις των κινήσεών του».
Ένα πανέξυπνο πιτσιρίκι, ο Δημήτρης, μέχρι περίπου 15μηνών έπεφτε κυριολεκτικά με τα μούτρα. Βλέπετε, η μητέρα του, από υπερβολικό άγχος και υπερπροστατευτισμό, ήταν συνέχεια δίπλα του, μην και πέσει. Αποτέλεσμα, ο Δημήτρης να έχει αποκτήσει την αίσθηση ότι, όποτε πέφτει, παρουσιάζεται ένα μαγικό χέρι και τον κρατάει. Έλα, όμως που το παιδί, μήνα με τον μήνα, αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη αυτονομία κινήσεων και η μητέρα, όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε συνέχεια να είναι δίπλα του. Αυτή η ανάπηρη αυτονομία, κόστισε στον Δημήτρη μερικά γερά καρούμπαλα, σε ηλικία και υπό συνθήκες, που δεν τα δικαιολογούσαν! Αν εκεί μόλις έχει αρχίσει το παιδί αρχικά να κάθεται μόνο του(~5-6μηνών) και στην συνέχεια να στέκει, να σηκώνεται μόνο του και δειλά-δειλά να δοκιμάζει πλάγια βήματα κρατώντας χαμηλά έπιπλα, αν τότε το αφήσεις να πέφτει από καθιστό και στην πορεία όρθιο, στο κρεβάτι ή το πάρκο, εκπαιδεύεται και προστατεύει αντανακλαστικά τον εαυτό του.
«Αν ήταν ο Δημητράκης στην θέση του Ερμή, πιθανώς να είχε χτυπήσει σοβαρά!» σκέφτομαι, και ένα ρίγος με παράλυτες εικόνες και σπαστικότητα διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη. Σφίγγω τον Ερμάκο, ενώ εκείνος απολαμβάνει στην αγκαλιά μου το πρωινό γάλα, που στο μεταξύ του είχα φτιάξει και του σκάω ένα φιλί στο κεφαλάκι του. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι κυρίες. Η καλή μου αγουροξυπνημένη με την Χαρούλα αγκαλιά.
«Το κατάλαβες ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβάτι του;» ρωτάω με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου.
«ΟΧΙ! Εγώ νόμισα ότι κάτι έριξε κάτω… Και τώρα; Καλά είναι;» με βομβαρδίζει κοιτώντας ανήσυχη.
«Ναι, μάλλον θα κάνει ένα καρουμπαλάκι, αλλά καλά είναι»
«Και τι πρέπει να κάνουμε;» επικαλείται τον παιδίατρο, και όχι τον μπαμπά.
«Για 48ώρες να προσέχουμε την συμπεριφορά του. Αν παρουσιάζει υπνηλία ή, το άλλο άκρο, αν είναι διεγερτικός. Αν μας κάνει εμετό και είναι σαν χαμένος. Αν παρουσιάσει εστιακά νευρολογικά συμπτώματα, όπως να παραπατάει ή να μην μπορεί να πιάσει κάτι και τέλος θα παρακολουθούμε τα μάτια του.Στους γονείς στο ιατρείο τα αποκαλώ «καθρέφτη του εγκεφάλου, κυριολεκτικά προέκτασή του». Αν δούμε περίεργες κινήσεις στα μάτια, όπως νυσταγμό ή στραβισμό ή άνισες κόρες…»
«Να σε δω να εξηγείς τον νυσταγμό στην κυρά Μαρία…» λέει αστειευόμενη, μια που η Μαρία είναι η κυρία από την Αλβανία που μας βοηθά τα πρωινά με τα παιδιά.
«Θα της έλεγα να κοιτά μην κάνουν περίεργες κινήσεις αριστερά-δεξιά, όμως δεν έχω σκοπό να της πω τίποτε παραπάνω από το ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβατάκι του. Απλά το μεσημέρι θα την ρωτήσω αν ήταν όλα καλά με τον μικρό και θα τον τσεκάρω μόνος μου. Δεν θέλω να την αγχώσω, να αλλοιώσω το κριτήριο της, και να βλέπει υπνηλία εκεί που ο Ερμής θα κοιμόταν έτσι και αλλιώς. Εμείς, ας έχουμε το νου μας.»
«Ο.Κ.» απαντά, κάνοντάς μου πάσα την μικρή, ενώ εκείνη έπαιρνε τον χορτάτο Ερμή στην αγκαλιά της.
«Θα έχουμε πρόβλημα με τον ύπνο! Δεν μπορούμε να τον αφήνουμε να πέφτει από το κρεβάτι του, ούτε με το που γκρινιάζει να τον σηκώνουμε… Λέω να βγάλουμε τα περιμετρικά μαξιλάρια και θα βάλω και ένα στρωματάκι για ασφάλεια μπροστά από το κρεβάτι του.»
«Ωχ! Μην μου πεις ότι θα ξανα-αρχίσουμε τα ξενύχτια… δεν θα το αντέξω!»
Δεν ξαναρχίσαμε τα ξενύχτια. Ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς. Ο Ερμής κάτι χωρίς τα μαξιλάρια δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα, κάτι ίσως να τρόμαξε λιγάκι, πάντως τα 2-3 βράδια χαλαρής παρακολούθησης που ακολούθησαν, ούτε ξαναπροσπάθησε, ούτε ξαναέπεσε από το κρεβάτι του.
Έλα όμως που εγώ τρόμαξα λιγάκι, και μαλάκωσα πολύ. Κανά δυό βδομάδες αργότερα, όταν κρυολόγησε και είχε βραχνιάσει λίγο και η φωνή του, σημεία ήπιας λαρυγγίτιδας, στα πλαίσια της παρακολούθησης και της προσπάθειας να μην κλαίει και χειροτερέψει ο λαιμός του, ναι, το ομολογώ έκανα το χειρότερο που μπορούσα να κάνω…
Πήρα τον Ερμή και κοιμήθηκε μαζί μας στο κρεβάτι… Αν και το απολαμβάνω αφάνταστα να έχω το πιτσιρίκι μου αγκαλιά, το ξέρω ότι δεν του κάνω καλό. Το γιατί θα σας το πω κάποια άλλη στιγμή. Αφενός, επειδή σήμερα ήθελα κυρίως να εστιάσω στην πτώση του Ερμή και αφετέρου, επειδή θέλω πρώτα να βρω την κατάλληλη λύση και μετά να την μοιραστώ μαζί σας. Βλέπετε, ακόμα και σήμερα, 3μήνες αργότερα, τα περισσότερα βράδια ο μικρός μου κοιμάται στο κρεβάτι του και ξυπνάει το πρωί στο δικό μας, κουρνιασμένος στην αγκαλιά ενός χαζοχαρούμενου ευτυχισμένου μπαμπά.
Παρηγοριά τα λόγια της κουνιαδούλας μου: «χαρείτε το τώρα, σε λίγο ούτε να τα αγκαλιάσουμε ξύπνια δεν θα μας αφήνουν».

19 σχόλια:

popelix είπε...

Πολύ καλό το σχόλιο της κουνιαδούλας! Ένα ξαδερφάκι μου είχε πεί κάτι αντίστοιχο: Χαρείτε τώρα γιατί σε λίγο θα σας λένε, Μαμάααααα, λεφτά, πάω για καφέ!
Όταν είναι άρρωστα τα παιδιά, δέν υπάρχει άλλη λύση παρά να τα κοιμήσεις μαζί σου, εκτός και αν είσαι μαζοχιστής και θέλεις να μείνεις ξύπνιος όλο το βράδυ δίπλα απο την κούνια (!!!) Η κόρη μου 20 μηνών κοιμόταν για μερικούς μήνες μαζί μας με το νεογέννητο αδελφάκι της δίπλα, στην καλαθούνα. Ούτε ζήλιες ούτε υστερίες και κακίες. Δεν την πείραζε ακόμα και όταν το μωρό την ξυπνούσε με τα κλάματά του. Με αυτό το τρυφερό μεταβατικό στάδιο, κοιμάται τώρα πια στο μεγάλο της κρεβάτι και έρχεται το πρωί στο δικό μας για αγκαλίτσες και για να καλημερίσει τον αδερφούλη της.
Θα έχουμε καιρό για εκπαίδευση καλέ μου γιατρέ, τώρα ας απολαύσουμε τις ζεστές τους αγκαλίτσες!
Φιλιά στα ζουζούνια σου!

Αν θές να γελάσεις λίγο, δες τα τελευταία κατορθώματα της κόρης μου στο http://popelix.blogspot.com/2007/12/take-it-easy.html

Βιργινία είπε...

ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Θέλω και γω μωρόοοοοοοοοοοοοοο

Καλησπέρα γιατρούλη :-)

Ανώνυμος είπε...

Πέστα ρε Νίκο!!!

Όταν ο μικρός μου άρχισε να μπουσουλάει, έφτασα να καβγαδίσω με τον πατέρα μου γιατί του έλεγα ότι τον αφήνω επίτηδες να μπερδεύεται και να πέφτει, προκειμένου να μάθει να μην πέφτει. Μου απαντούσε ότι...τα δάπεδα που έχουμε στο σπίτι είναι πολύ σκληρά. Γκρουμφ!

Την καλησπέρα μου, όταν έχει ξεκαθαρίσει το πρόγραμμά σας για τις γιορτές αναμένω mail με λεπτομέρειες, έτσι; :60

pediatre είπε...

Popelix… δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι παίρνοντας τα παιδιά να κοιμούνται στο κρεβάτι σου, όσο γλυκό και τρυφερό αν ακούγεται, τους δυσκολεύεις να αντιμετωπίσουν το άγχος του αποχωρισμού. Δεν πρόκειται για εκπαίδευση με την στρατιωτική έννοια, αλλά ουσίας για τα ίδια τα παιδιά και την ψυχολογία τους. Βέβαια υπάρχει και το ένστικτο του γονιού ή ακόμα και οι ανάγκες του… Τι να πω, μάλλον για ακόμα μια φορά θα βρεθούμε κάπου στην μέση…
Πολύ γλυκιά κορούλα ;-)) να την χαίρεσαι, πάντα ευτυχισμένη

Βιργινία… αν με το ποστ όπου ο μικρός μου κάνει μπαμπ (με το κεφαλάκι του) στου άνοιξε η όρεξη για παιδί, τότε μάλλον είσαι πολύ πωρωμένη, οπότε βουρ στον πατσά…

Mpampaki… είμαι κατά κάθε ακραίας συμπεριφοράς, ειδικά του υπερπροστατευτισμού… Από το υπερβολικό μας άγχος, πνίγουμε το παιδί και ώρες και φορές το καθιστούμε …ανάπηρο! Παιδάκι στο ιατρείο μου (ήρθε 1η φορά ~2χρονών… οπότε δεν φέρω ευθύνη ως παιδίατρος…), έχει περάσει τα 2χρόνια και δεν μπορεί να φάει τίποτα εκτός από αλεσμένα!! Οι γονείς φοβόντουσαν στην κρίσιμη ηλικία κοντά στο τέλος του 1ου χρόνου ζωής, να το εμπιστευτούν με ένα κομμάτι ψωμί ή μπισκότο μην και πνιγεί, και του έδιναν τα πάντα αλεσμένα και με το μπιμπερό! Το νήπιο πρέπει να δουλέψει σκληρά με εξειδικευμένη λογοθεραπεύτρια για να μάθει …να καταπίνει! Για το παιδάκι αυτό, το να του δώσεις στερεή τροφή είναι σαν να προσπαθώ να σε πείσω να αναπνεύσεις στο νερό (όσο και να με εμπιστεύεσαι, τα αντανακλαστικά σου δεν στο επιτρέπουν…).
Θα είμαι πάνω 2μέρες μετά τα Χριστούγεννα και για καμιά βδομάδα…

Βιργινία είπε...

δε μου άνοιξε η όρεξη απο το μπαμ,αλλα απο το συναίσθημα που βγάζεις γιατρέεεεεεεε..
απο αυτό το κομμάτι κυριως :

τι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και πάλι σε κλάματα, εμφανίστηκα στην πόρτα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου. Δεν νομίζω ότι το έχω σφίξει περισσότερο. Δεν νομίζω ότι με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά. Δεν νομίζω ότι ήταν η ιδέα μου, οι καρδιές μας άγγιξαν η μια την άλλη…
Κάποιοι τελευταίοι λυγμοί, συνοδεύτηκαν από ένα καυτό φιλάκι στο λαιμό μου. Τον φίλησα στο μαγουλάκι του..

pediatre είπε...

Το φαντάστηκα, από τα συναισθήματα που βγάζεις και εσύ στα γραφόμενα σου, και μάλιστα για παιδάκια «ξένα»(δεν μου ακούγεται καλά). Φαντάσου τι έχει να γίνει όταν θα προσέχεις και θα βλέπεις να μεγαλώνουν, μέρα με την μέρα, λεπτό προς λεπτό, τα δικά σου βλαστάρια. Είναι το καλύτερο «ναρκωτικό», δυναμωτικό, ντόπα…
Κάποιες όμως στιγμές, σου κόβονται τα πόδια, και τρομάζεις τόσο που… αυτό εννοούσα ,μιλώντας για την πώρωσή σου… Το αυτονόητο, θα ήταν να ήθελες μωροοοοό, διαβάζοντας τα εύκολα και ευτυχισμένα, ενώ εσύ δεν κωλώνεις ούτε στα δύσκολα!
Σου εύχομαι, να δεις τα όνειρα σου ζωντανά, σύντομα…
Με αγάπη,

Μ είπε...

Καλησπέρα!
Η δικιά μου είχε χτυπήσει στο κεφαλάκι της 3-4 φορές όταν είχε αρχίσει να κάθεται. Την βάζαμε στο χαλί και μέχρι να γυρίσουμε να πάρουμε το μαξιλάρι από τον καναπέ για να το βάλουμε από πίσω της, ώστε αν πέσει να πέσει εκεί και να μην χτυπήσει, ακούγαμε το "γκουπ".

Τις πρώτες φορές μου κόπηκαν τα γόνατα. Μετά το αντιμετώπησα πιο ψύχραιμα και προνοητικά... (Λέμε τώρα ;)) Πάντως αυτή αγκαλιά που λες, η σφιχτή μέχρι ασφιξίας, είναι τελικά χαρακτηριστικό όλων των γονιών!

Γενικά είμαι της άποψης ότι τα παιδιά πρέπει να πάθουν για να μάθουν. Αλλά από την άλλη όταν βλέπω το δικό μου παιδί να χτυπά και να πονά, μου'ρχεται μια σκοτοδίνη... Και γι'αυτό όταν αρχίσει όπου να'ναι να περπατά (τώρα είναι 8,5 μηνών) το βλέπω το καρδιακό να έρχεται!

Καλό βράδυ και καλές γιορτές σε σένα και τα αγγελούδια σου!

Βιργινία είπε...

Καλά τώρα που λέμε για πτώσεις..Ο μπαμπάς μου,την πρώτη μου πτώση έτυχε να την πάρει στο βίντεο ( πρώτα βήματα γαρ)..και τι έκανε ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ?
ΤΗΝ ΕΔΕΙΞΕ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ :-P

η μαμά μου,το έμαθε μετά,το τι του έσουρε :-P

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλέ μου γιατρέ, δε θα το πιστέψεις, για τη πρώτη μου κόρη όταν ήταν ενός έτους, αυτές οι ...ελεύθερες πτώσεις ήταν παιχνίδι. Είχε βρει το κόλπο το διαολάκι και έπεφτε με το πλάϊ...
Σκεφτήκαμε λοιπόν, για να μη κινδυνεύει και αγοράσαμε κανονικό παιδικό κρεββάτι, χωρίς καν προστατευτικό κάγκελο, οπότε πατούσε άνετα τα πόδια της και σηκωνόταν.
Εδώ ασπάζομαι τη γνώμη σου "Δεν θέλεις να πέφτει, άστο να πέσει, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, όχι από ύψος στο μωσαϊκό!"
Πάρκο δε χρησιμοποίησα ποτέ σε κανένα. ΄Ολο το σπίτι πάρκο ήταν, αφού βεβαίως είχαμε σφραγισμένα ντουλάπια και διασφαλισμένες τις πόρτες και τα παράθυρα..

Γιατί με γυρίζεις 25 και βάλε... χρόνια πισω...μου λες;
;-)

Φιλιά στον Ερμούκο και τη Ζαργανίτσα!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Μαρία… κουράγιο, τα πας μια χαρά με την μικρή. Δεν λέω να χαιρόμαστε κιόλα όταν πέφτουν, όμως να αποφεύγουμε τις υπερβολές στις αντιδράσεις μας. Αν εμείς δημιουργούμε την αίσθηση «έλα μωρέ, δεν είναι τίποτα, το πολύ-πολύ ένα καρουμπαλάκι», αυξάνουμε τις πιθανότητες και το παιδί να το αντιμετωπίζει καλύτερα…

Βιργινία… είμαι υπέρ της χρήσης της τεχνολογίας για την επικοινωνία μου με τους γονείς, μια που όπως συχνά τους λέω, τα μάτια μου και τα αυτιά μου στο σπίτι είναι εκείνοι. Τώρα εάν εσκεμμένα πρωταγωνίστησες στο βίντεο, και δεν ήταν κάτι τυχαίο, τότε… αλλάζει το θέμα.
Αν όμως σε έχω διαβάσει σωστά, μπαίνω σε χωράφια που κάνουν «τζιζζζ», οπότε σταματώ εδώ με μια γλυκιά …καληνύχτα!

ΓΛΑΡΕΝΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΑ … που χάθηκες! Μου έλειψες, και έχεις εξελίξει τόσο πολύ το σπιτικό σου που δεν μπορώ ούτε μήνυμα για χρόνια πολλά να σου αφήσω!
Χαίρομαι να σε κάνω να νοσταλγείς…
Πουπουλόφιλα και πολύ αγάπη…

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς..τα μάτια σου είναι οι γονείς,μοιραία :-)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλέ μου κι' αγαπημένε γιατρέ μου,
Η εξέλιξη μου προέκυψε από εντελώς τυχαία κίνηση και αποδείχθηκε πολύ εξυπηρετική και σωτήρια, όσον αφορά τα σχόλια σε παλαιότερες αναρτήσεις, που ξεχνιόμουν να ελέγξω. Πάνε κατ' ευθείαν από μόνα τους εκεί που πρέπει...

Εδώ είμαι ΠΑΝΤΑ!!!
Δεν κουνάω από το γιατρό μας
με την καλή του,
τη Χαρούλα και τον Ερμή του!!!
:-)))

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!

Φιλιά και Γλαρένιες αγκαλιές

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Χρόνια πολλά και καλά Νίκο, ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2008. Δεν εντυπωσιάζομαι απ΄΄ο τα κανόματα των παιδιών σου ,έχω 4, αλλά από το ύφος και τη ζεστασιά που μας τα παρουσιαζεις. Συνέχισε είσαι σε καλό δρόμο....

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα.χρονια πολλά και καλα ;)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ pediatre,

Χρονια πολλά, καλή χρονιά με υγεία
και όλα τα καλά :-)))
βασιλική - Ναύπλιο

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΡΟΟΔΟ!!!

Φιλιά και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

εύχομαι καλή χρονιά ,με υγεία χαρά και ευτυχία για εσένα και την οικογένεια σου :)

Ανώνυμος είπε...

Περνώ... ξαναπερνώ...
Κολημένο το μπλογκ στις 12 του δεκέμβρη.
Τα Χριστούγεννα πάνε πέρασαν,
ήρθε και Καινούργιος Χρόνος.
Να είσαι χαρούμενος εσύ και η οικογένεια σου.
Να γράφεις τακτικότερα στο μπλόγκ.
και να είσαι πάντα ο αγαπημένος των μικρών
και των μεγάλων.
Καλή Χρονιά pediatre.
ocgb/nekko

pediatre είπε...

Τα καταφέρατε και με ξαφνιάσατε ευχάριστα. Ίσως η καλύτερη έκπληξη μετά την είσοδο του 2008. Όπως ίσως υποψιαστήκατε λείπω για διακοπές, οι οποίες δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τις περίμενα… νιώθω όπως την ανάγκη να σας απαντήσω και μετά στρώνομαι για τις λεπτομέριες…
Δηιάνειρα… σε ευχαριστώ για την επίσκεψη, τα καλά σου λόγια και σου αντεύχομαι χρόνια πολλά και καλά

Γλαρένια μου κυρά… εύχομαι να πέρασες υπέροχες οικογενειακές γιορτές και ο καινούργιος χρόνος να σου φέρει ότι ποθεί η χρυσή σου καρδιά

Διόνυσε… σε ευχαριστώ πολύ για τα από καρδιάς ζεστά σου λόγια, να σου φέρει το 2008 υγεία και ευτυχία για όλη την οικογένεια σου

Βασιλική… χρόνια πολλά γεμάτα υγεία και ευτυχία και σε εσένα και στους δικούς σου

Barb michelen… are you talking to me????!!!! (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω την ατάκα από τον ταξιτζή…)

Nekko μου… είσαι το κερασάκι σε αυτή την υπέροχη τούρτα μηνυμάτων και με έπεισες να ξενυχτήσω απόψε… για να μην σε απογοητεύσω.
Καλή χρονιά και σε εσένα!
Τόσα μηνύματα και ζεστές από καρδιάς ευχές … τι να πω σας ευχαριστώ και εύχομαι τα καλύτερα για την καινούργια χρονιά σε όλους.