Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Μια Χωματερή που καίει …τη ζωή μας!

Χρόνια πολλά στις Βαρβάρες και στην πόλη του Ρεθύμνου (είναι η πολιούχος).
Αργία λοιπόν, και εγώ, με την Χαρά αρχικά, και μόλις την κοίμισα, με τον Ερμούκο, σερφάρουμε στην επικαιρότητα και την μπλογκόσφαιρα.

Χθες στο Μπαλί (της Ινδονησίας όχι του Ρεθύμνου!), άρχισε η παγκόσμια σύνοδος για την μετά Κιότο συνθήκη, μήπως και προλάβουμε και σώσουμε ότι έχει απομείνει από αυτό το σπίτι που ονομάζουμε πλανήτη Γη. Μόλις χθες φιλοτιμήθηκε και η Αυστραλία να υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο, αφήνοντας μόνη την “πλανηταρχίδα” Αμερική, από τα ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου,να εξακολουθεί να αρνείται να επικυρώσει την συνθήκη.
Προτού όμως αρχίσουμε τα καντήλια για το πώς κατάντησαν οι ισχυροί τον τόπο μας, ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην …αυλή μας. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε στην στήλη του Περιβαλλοντικού Συλλόγου «ΟΙΚΟΘΕΡΜΟΜΕΤΡΟ» στην τοπική εφημερίδα του Ρεθύμνου ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ (23-11-2007), ένα κείμενο όλο ευαισθησία της Κατερίνας Κορρέ, μια δραστήριας οικολόγου του Ρεθύμνου. Αναφέρεται στην παράνομη χωματερή που λειτουργεί εδώ και χρόνια σε έναν πανέμορφο τόπο, μόλις 10χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο, τον Μαρουλά. Η πρώτη μου σκέψη μόλις το διάβασα ήταν να το μοιραστώ μαζί σας…

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΠΑΛΙ ΣΕ ΝΟΤΙΑ

Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας. Πότισαν τα μαλλιά, τα ρούχα μας, το δέρμα.
Το σάλιο μας πικρό και τα φιλιά μας καμένο πλαστικό μυρίζουν.
Τον Απρίλη, πήρε φωτιά η χωματερή και συνεχίζει να καπνίζει. Μήνες τώρα με κλειστά πορτοπαράθυρα. Βουλώνω χαραμάδες κι ο αέρας που κουβαλά τις διοξίνες τρυπώνει μέσα στα δωμάτια.
Τα πρωινά, μια πάχνη φονική καθίζει πάνω στο μικρό μας κήπο. Όταν φυσά νοτιάς ή έχει άπνοια, η δυσοσμία γίνεται αφόρητη και για να βγούμε στην αυλή, φοράμε μάσκες νοσοκόμων.

Στο χωριό, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της. Παιδιά πηγαίνουν κι έρχονται από
το σχολειό. Παιδιά με μάγουλα αναμμένα παίζουνε μπάλα στα στενά σοκάκια.
Στο καφενείο, απέναντι, ρακές απ’ το πρωί, καυγάδες για ζώα, δρόμους, και φραχτά. Συνηθισμένοι οι ντόπιοι στη μυρωδιά καμένων πλαστικών. Τα καίνε στα βοσκοτόπια και
στα λιόφυτα, ρίχνουν μπουκάλια πλαστικά στο τζάκι για προσάναμα. Κανείς δεν τους εξήγησε ποτέ κι ούτε θέλουν να γνωρίζουν.
Τώρα, όμως, καίγεται ολάκερη χωματερή. Χιλιάδες τόνοι σκουπιδιών.
Εκείνη η βαθιά λεκάνη που πρωτοπήγαν τα σκουπίδια το ‘94, είναι σήμερα βουνό.
Βουνό που αχνίζει διοξίνες. Ένα μεγάλο σύννεφο, δυσώδες, πλανιέται στην περιοχή και, καταπώς φυσούν οι άνεμοι, αλλάζει κατευθύνσεις, απλώνεται χιλιόμετρα μακριά.
Τις νύχτες, φαίνεται η χωματερή σαν να ‘χει καντηλάκια αναμμένα. Εκατοντάδες καντηλάκια καίνε το λάδι της ζωής μας.

Ας καίγεται η χωματερή. Τα σκουπιδιάρικα, των δήμων Ρεθύμνου και Αρκαδίου, την ταΐζουν ακατάπαυστα.
Σαν να μη συμβαίνει τίποτα, στο Ρέθυμνο, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της. Οι τοπικές αρχές συσκέπτονται για το πώς θα παρατείνουν την παρανομία, χωρίς να χαθεί η Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Μια εικόνα μαγική είναι η χωματερή. Επίσημα δηλώθηκε ότι έκλεισε, όμως δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Πήρε φωτιά, και ανακοινώθηκε ότι έσβησε, όμως καπνίζει επτά μήνες συνεχώς.
Συσκέπτονται, λένε οι τοπικές αρχές, για να λύσουν το πρόβλημα. Μετά από κάθε σύσκεψη δηλώνουν ότι η χωματερή θα κλείσει σύντομα. Στους πολίτες αρέσουν ιδιαίτερα οι ευχάριστες δηλώσεις και οι αρχές, από αγάπη, τους καθησυχάζουν. Κίνδυνος δεν υπάρχει, μετρήσεις θα γίνουν για διοξίνες, όταν θα κλείσει η χωματερή.

Ο καιρός γύρισε πάλι σε νοτιά. Δεν την αντέχω άλλο τη μυρωδιά καμένου πλαστικού.
«Κάποια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται» είπε για τη χωματερή, πριν λίγους μήνες,
ο δήμαρχος Ρεθύμνου, προτρέποντας σε μια ιδιότυπη ομερτά.
Χαζεύω στα τηλεοπτικά παράθυρα τους τοπικούς μας άρχοντες. Στηλιτεύουν την εγκληματικότητα στο Μυλοπόταμο και διαμαρτύρονται επειδή ο τόπος δυσφημίζεται. Αναρωτιέμαι, πόσοι τηλεθεατές θα φάνε κρέας, τυρί, λάδι ή ελιές με διοξίνες της ρεθεμνιώτικης χωματερής, χωρίς να το γνωρίζουν.

Φυσάει νοτιάς, ντουμάνιασε το σπίτι. Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας, έγινε πλέον κομμάτι της ζωής μας, μια τοπική πραγματικότητα που μας ζητούν να αποδεχθούμε. Κλείσε την πόρτα γρήγορα και πες μου, σε ποιούς να απευθυνθούμε για να μας βοηθήσουν. Το ξέρω, η χωματερή δεν έχει φωτογένεια κι ο κόσμος έχει πια εξοικειωθεί. Παντού χωματερές.


Κατερίνα Κορρέ



Ευαισθησία για ένα μη φωτογενές θέμα, έδειξε ο Μ. Παπαγιαννάκης (Βουλευτής Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ), με ερώτησή του στους Υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Εσωτερικών. Επειδή περιγράφει συνοπτικά την πραγματικότητα, με λιγότερο ρομαντισμό, ουσιαστικό όμως ρεαλισμό, σας την παραθέτω και αυτή:




30-11-2007
Προς τους κ.κ. Υπουργούς: ΠΕΧΩΔΕ και Εσωτερικών

Θέμα: Σε λειτουργία η παράνομη χωματερή Μαρουλά Ρεθύμνου

Η χωματερή του Μαρουλά στο Ρέθυμνο άρχισε να κατασκευάζεται το 1993 ως Χώρος Υγειονομικής Ταφής Αποβλήτων (ΧΥΤΑ) με προϋπολογισμό 450.000.000 δρχ.. Η εναπόθεση των απορριμμάτων ξεκίνησε χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το έργο και πριν εξασφαλισθεί η προστασία της μεμβράνης στεγάνωσης, ενώ χρηματοδοτήθηκε πολλές φορές ακόμα και από την ΕΕ. Από το 1998 όπου και έληξε η άδεια λειτουργίας του ΧΥΤΑ ο χώρος είναι, και τυπικά πλέον, μια ανεξέλεγκτη και παράνομη χωματερή. Στην επίσημη αλληλογραφία, όμως, και στις δηλώσεις των αρμοδίων συνεχίζει να αναφέρεται ως ΧΥΤΑ και για το λόγο αυτό δίνεται χρηματοδότηση από το πρόγραμμα LIFE της Ε.Ε. (Αύγουστος του 1998). Το 2004 η Ε.Ε αποφάσισε να παραπέμψει την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς η προθεσμία που είχε δοθεί με «αιτιολογημένη γνώμη», με την οποία διαπίστωνε ότι ο ΧΥΤΑ του Μαρουλά δεν πληρεί τις διατάξεις της Κοινοτικής νομοθεσίας, παρήλθε χωρίς να ληφθεί κάποιο μέτρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, όλα αυτά τα χρόνια, οι αρμόδιοι όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα αλλά υποστήριζαν την λειτουργία της χωματερής με το επιχείρημα ότι δεν έχουν πού να πάνε τα σκουπίδια, αλλά μετά την παραπομπή δηλώθηκε από ελληνικής πλευράς ως καταληκτική ημερομηνία για το οριστικό κλείσιμο της χωματερής η 31/12/2006.
Ένα χρόνο μετά την καταληκτική ημερομηνία όχι μόνο εξακολουθεί να λειτουργεί ως ανεξέλεγκτη χωματερή με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά εδώ και έξι μήνες καπνίζει η χωματερή του Μαρουλά, εκλύοντας στην ατμόσφαιρα διοξίνες και άλλες τοξικές ουσίες. Επιπλέον, μέχρι στιγμής, δεν έχουν γίνει μετρήσεις για διοξίνες όπως επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, δεν ελέγχθηκε ποτέ αν έχουν ρυπανθεί και σε ποιό βαθμό τα υπόγεια νερά.

Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:
- Είναι σε γνώση των αρμόδιων υπουργείων η λειτουργία της παράνομης χωματερής Μαρουλά;
- Ποια μέτρα προτίθενται να λάβουν και με ποιες συντονισμένες ενέργειες θα προωθήσουν την άμεση διακοπή της λειτουργίας της χωματερής και την αποκατάσταση του χώρου;

Ο ερωτών βουλευτής


Μιχάλης Παπαγιαννάκης


Όλοι εσείς που μοιράζεστε μαζί μου την αγάπη σας για πλασματάκια, σαν αυτό που κοιμάται στην αγκαλιά μου, αναμασώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα την πιπίλα του, νομίζω ότι συμμερίζεστε την αγωνία μου για το αύριο που τους προετοιμάζουμε.


Η υπενθύμιση, ότι αυτόν τον κόσμο τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, απευθύνεται στους κοντόφθαλμους άρχοντες που μας κυβερνούν. Είτε βρίσκονται έναν ωκεανό μακριά, είτε μόλις ένα δρόμο. Τουλάχιστον αυτοί οι τελευταίοι, υπάρχει και μια μικρή πιθανότητα να μας ακούσουν….


Πάω να αποθέσω και το δεύτερο θησαυρό μου για ύπνο…
Εμείς πρέπει να ξυπνήσουμε…
τους το χρωστάμε!!!

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς έτσι. Κι όχι μόνο τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά, αλλά οφείλουμε να τους μάθουμε ότι η επανάσταση ξεκινά από το σπίτι - να τους μάθουμε να σέβονται το περιβάλλον τους με πράξη και παράδειγμα, όχι με λόγια μόνο.

Το πιο συναρπαστικό πράγμα στην ιδιότητα του γονιού τελικά είναι ότι έχεις σοβαρό κίνητρο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Την καλησπέρα μου Νίκο.

pediatre είπε...

Τόσο ρεαλιστικά και όμως τόσο ποιητικά!
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο, συμπληρώνει το ποστ…
Καλησπέρα και από εμένα..

Ανώνυμος είπε...

"Το πιο συναρπαστικό πράγμα στην ιδιότητα του γονιού τελικά είναι ότι έχεις σοβαρό κίνητρο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος."

Μάλλον έτσι πρέπει να είναι...

Νίκο, αν θέλεις επισκέψου το ιστολόγιό μου, http://eleftheriarethymno.blogspot.com

Ευχαριστώ.

pediatre είπε...

Έτσι είναι, πίστεψε με Δημήτρη, η κουβέντα του φίλου μου του Μπαμπάκη έχει πολύ σοφία…
Σε ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια, στο blog και στην εφημερίδα σου (θα τα λέμε και στο blog σου)Καλημέρα

Mh Xeirotera είπε...

Xronia polla giatre mu!

:)

pediatre είπε...

Καλημέρα, σε ευχαριστώ πολύ ;-)

Ανώνυμος είπε...

Χρονια πολλά αγαπητέ γιατρέ,
το post σας παρουσιάζει μια τραγική πραγματικότητα και αναρωτιέμαι γιατί το άγχος που έχει ο καθένας για την υγεία τη δική του και των παιδιών του δεν είναι ικανή να υπερισχύσει της omerta.Αν μη τι άλλο να γίνει γνωστό το πρόβλημα.

pediatre είπε...

Έλενα, σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές,
Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα όπου ισχύει στο ακέραιο το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού… Κυκλοφορεί η φήμη ότι κλείνει η χωματερή (και όχι ΧΥΤΑ όπως επιμένουν να την αποκαλούν κάποιοι…) του Μαρουλά. Μακάρι, γιατί αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείς το μέρος. Τόσο το χωριό όσο και η φύση είναι υπέροχη.

Ανώνυμος είπε...

Eγώ πάντως κάθομαι νύχτα και σε διαβάζω γιατρέ σε όλα σου...
Πρώτα από όλα ονειρεύομαι να είχα και εγώ παιδάκια...(με την παντοτινή μου, που κάποια στιγμή ίσως να βρεθούμε μαζί...-μαθαίνω από τώρα θεωρητικά να τα ταϊζω.- Και μόλις μεγαλώνουν λίγο θα τους κάνω -της λέω- οφτές πατάτες σκέφτομαι...).

Είναι όμως πολύ σημαντικές και όλες οι τοποθετήσεις σου για τα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας του Ρεθύμνου. Για όλα αυτά που αχαλίνωτα άτομα έκαναν και κάνουν με τις ανοχές αχαλίνωτων πολιτικών που -εμείς τελικά- (δε λέω για σένα, για τον εαυτό μου τουλάχιστον λέω)- αναδείξαμε....

Δημήτρης.

(Υ.Γ. Και γράφε πιό συχνά έτσι όμορφα πράγματα για τα μωρά....)

pediatre είπε...

Δημήτρη, με κάνεις ευτυχισμένο, γιατί νιώθω ότι άγγιξα ευαίσθητες χορδές του είναι σου… Δεν υπάρχει νομίζω μεγαλύτερη τιμή, για κάποιον που εκτίθεται με την πένα του…
Σε ευχαριστώ, και σου εύχομαι από την καρδιά μου τα όνειρα σου να τα ζήσεις, με μια παντοτινή δική σου, και με κουτσούβελα να σου γεμίζουν την ζωή και να σε εμπνέουν στα υπέροχα μικρά καθημερινά (που τελικά είναι όλο το μεγαλείο!).
Τα προβλήματα του τόπου μας, είμαι αισιόδοξος ότι με καθημερινό αγώνα, θα τα λύσουμε…
Σχόλια σαν και τα δικά σου, με σπρώχνουν να ξεκλέψω χρόνο και να γράψω… Σου υπόσχομαι να προσπαθώ να είμαι όσο πιο παραγωγικός-δημιουργικός μπορώ.