Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά…


Σε όσους δεν με ξέρουν, προβλέπω ότι αφού διαβάσουν τα παρακάτω, θα φανώ σκληρός γονιός. Προσπαθώ όμως να μαθαίνω από τα λάθη των άλλων, καθώς και να εφαρμόζω στα παιδιά μου όσα συμβουλεύω τους γονείς στο ιατρείο μου να κάνουν στα δικά τους παιδιά. Όχι γιατί είμαι απόλυτος ή φανατικός, αλλά γιατί δεν θα πρόσφερα τίποτα λιγότερο στον πλησίον μου, απ’ ότι προσφέρω στα δικά μου παιδιά. Είναι κάποιες φορές που κατανοώντας καλύτερα την θεωρία μέσα από την πράξη, προσαρμόζω ή ακόμα και αλλάζω τις πρακτικές μου, καθώς και τις οδηγίες στους γονείς. Σε καμία πάντως περίπτωση, δεν λέω άλλα στο ιατρείο μου και κάνω άλλα στο σπίτι, στα δικά μου μωρά.
Ας πιάσω όμως τα πράγματα λίγους μήνες νωρίτερα, από τότε που εκπαιδεύσαμε τα δίδυμα να κοιμούνται τη νύχτα χωρίς να ξυπνούν.
Μέχρι περίπου τον 13ο μήνα ζωής, τα μανάρια μου, ξυπνούσαν από 2-3φορές έκαστο, και μάλιστα όχι ταυτόχρονα. Αυτό το συνήθιζαν από μωρά.. Η μία να ουρλιάζει και ο άλλος να κοιμάται αγέρωχος στο καρότσι ή από την άλλη, αυτός να κλαίει γοερά στο κρεβάτι του και η μικρή να κοιμάται μακάρια 1 μέτρο πιο πέρα. Λες και βαρέθηκαν τόσο πολύ την συμβίωση 8μήνες μέσα στην μήτρα της μάνας τους, που θα τους πάρει άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο για να συγκινήσει το ένα το άλλο. Αυτό έχει και το καλό του, γιατί να κουμαντάρεις ένα μωρό κάτι πάει και έρχεται, όταν όμως έχεις να παλέψεις ταυτόχρονα με δύο, τα πράγματα σκουραίνουν και αναγκαστικά χρειαζόμασταν και οι δύο στο πόδι. Τι κάναμε; Χωρίζαμε ωράρια. Κάτι όπως στις εφημερίες στο νοσοκομείο ή τις σκοπιές στο στρατό. Εγώ, συνήθως έπαιρνα το πρώτο, και έτρεχα, εάν ξυπνούσαν τα μωρά , μέχρι τις 3-3:30 τα ξημερώματα. Μου κρατήσατε πολλά βράδια παρέα οι blogo-φίλοι, να είστε καλά. Η γυναίκα μου, αναλάμβανε το «γερμανικό», μια που τότε ακόμα δεν δούλευε.
Τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν από την στιγμή που η καλή μου θα γύριζε στην δουλειά της. Κάναμε λοιπόν, αναγκαστικά, μια εντατική εκπαίδευση. Εδώ, η λεγόμενη σύγκρουση κοινωνικών ρόλων, όπως λέμε στην κοινωνιολογία, αυτού του ρόλου του παιδίατρου με του γονιού, δημιούργησε μια μίξη ενστίκτου και οδηγιών από τα βιβλία. Τα τελευταία λένε ότι, όταν το μωρό κλαίει μέσα στην νύχτα, πηγαίνουμε να διαπιστώνουμε ότι δεν έχει κάτι και μετά να φεύγουμε από το δωμάτιο, για να επιστρέψουμε την πρώτη μέρα μετά από 1 λεπτό, στην συνέχεια μετά από 5 λεπτά, και σταδιακά να μεγαλώνουμε το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ξανατσεκάρουμε ότι όλα είναι καλά με το νήπιο. Το τσεκάρουμε απλά, του δίνουμε την πιπίλα του ή κάποιο κουκλάκι και ξαναφεύγουμε. Εμείς ξαπλώσαμε στρωματσάδα μέσα στο δωμάτιο τους και όταν ξυπνούσαν τα καθησυχάζαμε και τα αφήναμε να κλαίνε.
Η πρώτη βραδιά άνηκε στις κυρίες του σπιτιού. Η καλή μου, ανέλαβε την πρώτη ολονυχτία, κατά την οποία η μικρή μου έκλαιγε με το ρολόι για 2 ώρες σερί!! Όταν ησύχασε και η καλή μου σηκώθηκε να την τσεκάρει, την βρήκε να κοιμάται αποκαμωμένη, ακουμπισμένη πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού. Από τότε η Χαρούλα είτε κοιμάται σερί μέχρι το πρωί είτε, ακόμα και αν ξυπνήσει κλαίγοντας, συμβιβάζεται με μια αγκαλιά και ένα κουκλάκι που της δίνουμε και κρατάει, όταν όμως βγούμε από το δωμάτιο δεν κλαίει για πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Μοναδική εξαίρεση, όταν πεινάει. Όμως και σε αυτή την περίπτωση, μόλις καταναλώσει τα απαραίτητα ml γάλα, κοιμάται. Η μικρή μου ζαργάνα, το έχει πάρει απόφαση ότι, μόλις δει την πόρτα να τραβιέται και ακούει τα βήματά μας να απομακρύνονται, τζάμπα κλαίει, οπότε και σταματά.
Η δεύτερη νύχτα ανήκε στους άντρες. Εγώ ανέλαβα την φύλαξη και ο Ερμής να μου δείξει γιατί ό,τι γράφουν τα βιβλία, δεν το γράφουν τυχαία. Βλέπετε, ο μπόμπιράς μου όταν ξυπνούσε, γύριζε μέσα στο κρεβατάκι του, έτσι ώστε να βρεθεί προς το κάτω μέρος του, εκεί όπου τα μαξιλάρια που είναι στερεωμένα στα κάγκελα, να μην του κρύβουν τη θέα του γονιού του ξαπλωμένου στο πάτωμα. Όσο λοιπόν εγώ ήμουν στο δωμάτιο, ο μικρός ή έπαιζε ή με κοίταζε μέχρι να αποκοιμηθεί. Εάν όμως, δοκίμαζες να φύγεις και το έπαιρνε χαμπάρι ή ξυπνούσε και δεν σε έβρισκε να κοιμάσαι στο πάτωμα, ξεκινούσε ένα θρήνο άνευ προηγουμένου, όρθιος κρατώντας τα κάγκελα του κρεβατιού του. Επειδή δεν ήταν λύση το κοιμάται σαν τον σαμουράι στο πάτωμα ένας από τους δυό μας, αναγκαστικά καταφύγαμε στην λύση των βιβλίων. Όταν άρχιζε το κλάμα, πήγαινα τον έπαιρνα αγκαλιά, έλεγχα εάν είχε κάτι, αν ήταν βρεγμένος ή είχε πυρετό και, αφού τον καθησύχαζα με κάτι του στυλ, «έλα αντράκι μου δεν ήταν τίποτα, όνειρο ήταν, κοιμήσου πάλι και θα έρθω να σε βρω στα όνειρά σου», τον ξάπλωνα στο κρεβάτι του και έφευγα από το δωμάτιο. Πριν να φτάσω καν στην πόρτα, τον άκουγα να σηκώνεται και να κλαίει δυνατά και παρόλο που ήταν πίσω από την πλάτη μου, ήταν σαν να βλέπω τα τεντωμένα χεράκια του να με εκλιπαρούν να τον πάρω αγκαλιά και να μην φύγω! Έπρεπε όμως να φύγω. Έπρεπε ο μικρός μου να μάθει να νανουρίζεται στο ημίφως του δωματίου του και να ξανακοιμάται. Έτσι και έγινε, με τον δύσκολο δρόμο της βιβλιογραφίας…
Να σκεφτείς ότι μου έρχονται γονείς στο ιατρείο και παραπονιούνται ότι το μωρό ή τα μωρά τους κοιμούνται όλη την νύχτα και ότι, αν δεν τα ξυπνήσουν το πρωί, μπορεί και να κοιμηθούν και 12 ώρες. Αστειευόμενος, τους λέω ότι έχουν αρχίσει να μου γίνονται αντιπαθητικοί και ότι μπαίνω στον πειρασμό να υιοθετήσω την ανόητη οδηγία των μαιευτηρίων και να τους πω να ξυπνούν το μωρό κάθε τρεις ώρες …για να το ταΐσουν(σαν να είναι κανένα μηχανάκι που παίρνει 40 λίτρα βενζίνη για να πάει Ρέθυμνο Ηράκλειο)! Τα μωρά αυτορυθμίζονται και ξυπνούν μόνα τους όταν πεινάσουν, και μάλιστα σηκώνουν τον κόσμο στο πόδι μέχρι να τα ταίσεις. Εκτός και αν είναι άρρωστα! Και πώς θα το καταλάβεις αν είναι άρρωστα; Δεν θα αδειάσουν τον μπούκαλο ή το βυζί, δεν θα βρέχουν την πάνα τους με ούρα τουλάχιστον 5-6 φορές την μέρα και αντί να κλαίνε θα μουρμουρίζουν ή θα γκρινιάζουν. Όταν λοιπόν το μωρό το έχεις αλλάξει και η πάνα ήταν θεόβαρια από ούρα, δεν «το έκανες καλά» μέχρι να του δώσεις να αδειάσει το ένα βυζί και μετά ήθελε και από το άλλο… άφησέ το, το έρημο, να κοιμηθεί όλο το βράδυ. Αυτό που για κάποιους έρχεται φυσικά, εμείς χρειαστήκαμε περίπου13,5 μήνες για να το καταφέρουμε…

19 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Οφείλω να ομολογήσω ότι 2 ώρες κλάμα είναι ρεκόρ!
Το δικό μου μπουμπούκι όταν ήταν μωρό το ρεκόρ του ήταν 55 λεπτά με ταυτοχρονη αλλαγή χρώματος,κόκκινο,πράσινο (από το κακό της) και μπλέ μαρέν στο τέλος!

pediatre είπε...

Είναι δύσκολο και μερικές φορές μέχρι και σκληρό να είσαι καλός γονιός. Είναι δε φορές, που η κώφωση ή η αχρωματοψία μπορεί να αποβούν σύμμαχοι.

iris είπε...

αν συνεχίσεις έτσι είτε θα έχεις τα πιο υπάκουα μωρά είτε στρατιωτάκια. Μάλλον το πρώτο :) :) :)

Ανώνυμος είπε...

Δύο ώρες ρε θηρία;;;

Σε ωρυλά κοιταχτήκατε μετά φαντάζομαι, έτσι; ;^)

Πάντως μπορεί να είναι σωστό σαν πρακτικά, αλλά είναι και πολύ δύσκολο το άτιμο. Ο δικός μας την πρώτη φορά που δοκιμάσαμε να τον εκπαιδεύσουμε έτσι έκανε εμετό στα 10 λεπτά. Τρομάξαμε και...εκπαιδευτήκαμε εμείς. Δεν κράτησε για πάντα όμως, μετά τις περιπέτειες με το νοσοκομείο έκοψε το βραδυνό ξύπνημα μαχαίρι.

Ανώνυμος είπε...

"... Τα τελευταία λένε ότι, όταν το μωρό κλαίει μέσα στην νύχτα, πηγαίνουμε να διαπιστώνουμε ότι δεν έχει κάτι και μετά να φεύγουμε από το δωμάτιο..." Να υποθέσω ότι αυτοί που τα γράφουν είναι τουλάχιστον άσχετοι (επιεικής χαρακτηρισμός); Το "δεν έχει κάτι" τι σημαίνει; Τα μωρά δεν έχουν έχουν την ανάγκη της σωματικής επαφής με το γονιό, δεν έχουν ανάγκη να ακούσουν τη φωνή του που θα καθησυχάσει τους φόβους τους. Τι είναι άλλωστε το νανούρισμα; Να πω και το τελευταίο, όταν ένας μεγάλος είναι στενοχωρημένος τι κάνουμε; Προσπαθούμε να μάθουμε το γιατί και στη συνέχεια να τον παρηγορήσουμε. Δεν του λέμε "αφού δεν πεινάς, δεν διψάς, είσαι καθαρός, τι κάθεσαι και κλαίς;" Στα μωρά γιατί να μην ακολουθούμε την ίδια πρακτική; Δεν μπορούμε να μάθουμε το γιατί δεν νιώθουν καλά, αλλά ξέρουμε ότι έχουν μόνο ανάγκες -οχι επιθυμίες- κι αυτές καλούμαστε ως γονείς να καλύψουμε τις φυσικές εξίσου με τις συναισθηματικές.

pediatre είπε...

Περίμενα την αντίδραση για αυτό και η εισαγωγή. Ίσως τα ευκόλως εννοούμενα, ειδικά αναφορικά στην ανατροφή παιδιών, δεν πρέπει να παραλείπονται. Διευκρινίζω λοιπόν τόσο για τους αγαπημένους φίλους μου iris και mpampaki, όσο και για τον ανώνυμο.
Ακόμα και τα βράδια που χρειάστηκε να μάθουν τα μωρά μου να κοιμούνται μόνα τους, δεν έμειναν μόνα τους. Ήμασταν, είτε εγώ είτε η γυναίκα μου, στο δωμάτιο, όπου υπάρχει πάντα χαμηλός φωτισμός, κουκλάκια και ζωγραφιές στους τοίχους. Δεν σταματήσαμε με χαμηλό τόνο να τα καθησυχάζουμε, κάνοντας έτσι αισθητή την παρουσία μας ώστε από την μία να μην φοβούνται ότι είναι μόνα ή παρατημένα και από την άλλη να μάθουν σιγά σιγά να νανουρίζονται και μόνα τους. Φυσικά, κατά την έναρξη του ύπνου, τους κάναμε μπάνιο, τα ταΐσαμε και τα νανουρίσαμε πριν τα βάλουμε να κοιμηθούν.
Αυτά που περιγράφω στο ποστ είναι αυτά που κάναμε για να μην ενισχύσουμε λάθος συμπεριφορές. Τα μικρά μου είχαν εκπαιδευτεί έτσι, ώστε αφού κοιμόντουσαν 3-4 ώρες, μετά ξυπνούσαν για να απολαύσουν τις αγκαλιές του μπαμπά και της μαμάς. Όμως, δυστυχώς δουλεύουμε και οι δύο, είμαστε χωρίς παππουδογιαγιάδες εδώ στην Κρήτη και ούτως ή άλλως τα παιδιά χρειάζονται τον ύπνο.
Αγαπητέ ανώνυμε, τα μωρά μου ήταν 13,5 μηνών όταν τα έμαθα να κοιμούνται το βράδυ, και μάλλον, από υπερβολική αγάπη, καθυστέρησα (γύρω στον χρόνο πιστεύουμε ότι τα μωρά μπορούν να μάθουν-αν δεν το κάνουν ήδη-, να κοιμούνται χωρίς να ξυπνούν την νύχτα). Βλέπετε, το μωρό δεν είναι ένας μικρός ενήλικας, για να τον ερμηνεύουμε και να του φερόμαστε ανάλογα. Έχει τις δικές του ανάγκες, φοβίες, ανησυχίες ανάλογα την φάση της ωρίμανσης του. Είναι για παράδειγμα λάθος να αφήνεις ένα βρέφος 8 ή 9 μηνών να κλαίει μέσα στην νύχτα με τις ώρες, γιατί ακόμα δεν έχει την νοητική, την νευρολογική ωριμότητα, να εκπαιδευτεί να κοιμάται 6, 8 ή και 12 ώρες σερί. Είναι το ίδιο λάθος, με το να τρέχεις αμέσως και να το παίρνεις αγκαλιά μόλις κλαίει γιατί τους πρώτους μήνες ζωής τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από εξαρτημένα αντανακλαστικά, και είναι σαν να του περνάς το μήνυμα κλάψε για να σε πάρω αγκαλιά. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι τόσο απλή ή εύκολη όσο να τα παίρνουμε αγκαλιά όποτε κλαίνε ή όποτε εμείς το έχουμε ανάγκη.
Αγαπητέ ανώνυμε, είναι φορές που γυρίζω πτώμα το βράδυ από την δουλειά, και το μόνο που θέλω είναι να σφίξω στην αγκαλιά μου τα μωρά μου, για να ρουφήξω όλη την ενέργεια που μου χαρίζουν απλόχερα και δεν το κάνω. Βλέπεις, είναι φορές που μόλις μπω στο σπίτι αντικρίζω μια εξίσου κατάκοπη μαμά που έχει καταφέρει μόλις να κοιμίσει τα μωρά μας και μου κάνει απελπισμένα νόημα να κάνω ησυχία, ενώ μεταφέρει την μικρή στο υπνοδωμάτιο τους. Εγώ πρέπει να καταπνίξω τη χαρά μου, παρόλο που ίσως διέκρινα το ματάκι της Χαράς μου να ανοίγει για δευτερόλεπτα… Αν εσύ βιαζόσουν να αγκαλιάσεις το μικρό σου, τότε εγώ με τα δικά σου κριτήρια, δεν είμαι καλός γονιός. Εγώ κάνω υπομονή και ξυπνάω στις 6:30 το πρωί για να απολαύσω το τάισμα το χάδι ή ακόμα και το άλλαγμα των μωρών μου, γιατί σέβομαι τις ανάγκες όλης της οικογένειας μου. Μπορεί η μέρα μου να ξεκινά αξημέρωτα, όμως είναι η πολύτιμη 1,5 ώρα την ημέρα, κάθε μέρα, που προλαβαίνω να χαρώ τα μικρά μου (iris μόλις πληροφορήθηκες που βρίσκω ένα μέρος του χρόνου που αφιερώνω στο μωρά μου…).
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!

Μ είπε...

Μάλλον είμαι από τους "αντιπαθητικούς" γονείς. Η μικρούλα μας είναι υπναρού από τα γεννοφάσκια της στην κυριολεξία! Γεννήθηκε ενώ κοιμόταν. Και μάλιστα στην ίδια στάση που κοιμάται και τώρα...

Με το που ήρθαμε σπίτι από το μαιευτήριο κοιμότανε συνεχόμενα 11-5 το πρωί και από 2,5 μηνών έχει καθιερώσει το 10-9.
Βέβαια, τώρα που είναι 6,5 μηνών και έχουμε αρχίσει απογαλακτισμό ΄πρέπει να τρώει 5 γεύματα, οπότε την παίρνω κοιμισμένη γύρω στις 7 και της δίνω ένα μπουκάλι γαλατάκι. Το τρώει και συνεχίζει τον ύπνο της. Μετά στης 11 φρουτόκρεμα και συνεχίζουμε την υπόλοιπη μέρα μας κανονικά.

Έτσι και κλάψει στον ύπνο της πεταγόμαστε μέχρι πάνω!!! (πιο πάνω δεν έχει...)

Αυτό που έχω καταλάβει με την ελάχιστη εμπειρία μου είναι ότι το κάθε παιδάκι είναι ιδιαίτερο και έχει την δική του ρουτίνα... Αλοίμονο σε μας τους γονείς!
Φιλιά στα δίδυμα...

pediatre είπε...

Ελπίζω να εκτιμάς την τύχη σου, και σου εύχομαι πάντα να είναι όλα στρωτά με την ανατροφή της μικρής σου. Πρόσεχε μόνο, μην άθελα σου την εκπαιδεύσεις να ξυπνά μέσα στην νύχτα, γιατί η ωρίμανση της κόρης σου εξελίσσεται και είναι η πρώτη φορά που την βλέπεις 6,5μηνών. Εννοώ, ότι πράγματα που πριν δεν τους έδινε και τόσο σημασία, τώρα αρχίζουν να την αγγίζουν και μπορεί η μικρή σου κυρία, ξαφνικά να αρχίσει να ξυπνά μέσα στην νύχτα κλαίγοντας, μόνο και μόνο για να απολαύσει τα χάδια και την παρηγοριά της μαμάς και του μπαμπά. Δεν σου λέω να μην τρέξεις να την αγκαλιάσεις αν κλαίει μέσα στην νύχτα, απλά μην κάνεις υπερβολές…
Τα δίδυμα ευχαριστούν και ανταποδίδουν ;-)
Καληνύχτα…

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ζηλεύω που μιλάτε για τα μωρά σας...
:-(
Εμένα μεγαλώσανε (19 η μικρότερη).
Αλλά γιατρέ μου, δε θα κάνω εγγόνια;...
:-)))

Για να σοβαρευτώ, με κανένα δεν προβληματιστήκαμε. ΄Ολα τους στους δύο μήνες κοιμούνταν 5-6 ώρες τη νύχτα ..σερί που λένε.
΄Ενας από τα αγόρια μοναχά, ήθελε και τη νύχτα γάλα στους 18 μήνες.
Μου είπανε οι γνωστοί τότε, δίνε του νερό αντί γα γάλα τη νύχτα. Τόλμησα γιατρέ μου και του έδωσα...και μωρό παιδί πέταξε με ένα νεύρο στο πάτωμα, που έκανε...γκέλες.
Δείχνουν το χαρακτήρα τους όμως από μικρά... νευρικούλης μου βγήκε τελικά, αλλά καλός και φιλότιμος.

Φιλιά στη ζαργανίτσα και τον Ερμή

Γλαρένιες αγκαλιές
(Υ.Γ. "Όχι γιατί είμαι απόλυτος..."
Μα εμείς οι σκορπιοί τόχουμε λίγο... έτσι είμαι κι' εγώ...
;-)))
Και πότε με το καλό τα γενέθλια;)

Mh Xeirotera είπε...

Ola mu aresan omos sth "miksh enstikton" eniosa mia idieterh anatash...! Evge, oxi mono gi' auto alla ke gia tis meletimenes prospathies su.

Na eiste oloi kala :)

Kalh evdomada :)

Ανώνυμος είπε...

Ευπρόσδεκτες και διαφωτιστικές οι διευκρινίσεις, να προσθέσω ότι δεν χαρακτηρίζω με τόση ευκολία τους γονείς. Είμαι κι εγώ γονιός και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ανταποκρίνεται κανείς με σωστό τρόπο -αν υπάρχει- στις καθημερινές προκλήσεις αυτού του ρόλου.

pediatre είπε...

Just another manic Monday…
Δεν μπορώ όμως να κρατηθώ, οπότε σφήνα μεταξύ παιδιών κουτσογράφω 1-2γραμμές για να απαντήσω:
Γλαρένια μου Κυρά, πάντα να είσαι τόσο τυχερή στη ζωή σου και σύντομα να κάνεις τυχερά εγγονάκια (γιατί θα έχουν τόσο cool γιαγιά). Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ πολύ να μην είμαι απόλυτος και ελπίζω ότι τα καταφέρνω (κατά την καλή μου πάλι, όχι πάντα!). Στις 9 του αλλουνού τα χαρμόσυνα ;-)
Πουπουλόφιλα και από τα μωρά…

Mh xeirotera… Thanks, για όλα τα καλά και το κουράγιο σου, να με διαβάζεις και να με ενθαρρύνεις…
Καλή σου εβδομάδα

Ανώνυμε… χαίρομαι ειλικρινά για την προσέγγιση. Είναι ευπρόσδεκτο κάθε καλοπροαίρετο σχόλιο και προβληματισμός.. Όπως σίγουρα έχεις ζήσει, η θεωρία έχει απόσταση από την πράξη, ειδικά την στιγμή που από την μια κάθε παιδί είναι μοναδικό και από την άλλη αλλάζει μέρα με την μέρα. Αυτήν την απόσταση θεωρίας και πράξης δοκιμάζω να γεφυρώσω…
Καλή σου εβδομάδα και καλή ανατροφή…

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Χαχαχαχα....
Το φαντάζεσαι; 10 εγώ...

Φιλιά και Γλαρένιες αγκαλιές

Mh Xeirotera είπε...

Se efxaristo gia thn apantish, an den eixame thalassa sth mesh (eime sthn Athina auto to diastima), tha erxomun gia ena check-up sthn kalh su (signomh, o "filos mu" tha erxotan).

Cheers :)

Fibi είπε...

Πολύ αποτελεσμαική βρίσκω την τακτική σου γιατρέ μου, Η μητέρα μου απο ότι μου όλη μέρα αντί για να μα παίρνει αγγαλιά όλη την ώρα μας έβαζε ραδιόφωνο και ηρεμούσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, για την νύκτα δεν είχε πει κάτι :)

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν αυτό με το να του δείνεις νερό αντί για γάλα όταν ξυπνάει την νύχτα μου το είχαν πει εμένα με χαμομήλι...
Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ότι έπινε 100ml χαμομήλι και καπάκι 180 ml γάλα και ξυπνούσε το πρωϊ με ένα πάμπερ 1 κιλού και κατουρημένος έως τις μασχάλες...!
Το πιο αστείο είναι ότι παρότι δεν δούλεψε σε εμένα, εγώ το δίνω συμβουλή σε φίλες με αντίστοιχο πρόβλημα!!! μυστήριο!

popelix είπε...

Μμμμμμ...

Απο αυτά που γράφεις συμπαθέστατε Δρ. φαίνεται πως έχεις μεγάλη ευαισθησία και αγάπη για τα παιδάκια σου. Αυτό το δύωρο κλάμα όμως ... Εγώ εφαρμόζω παρόμοια τακτική τώρα, μετά τα δύο χρόνια με την μικρή μου που θέλει κι άλλη σοκολάτα εδώ-και-τώρα! Παρακαλάει, χτυπιέται, τσιρίζει για να πάρει αυτό που θέλει αλλά επιμένω να μην της περάσει αν και σε πληροφορώ είναι πολύ πειστική!!! Τελικά το ξεχνά μετά απο υπομονή και επιμονή δική μας και ασχολείτε με κάτι άλλο. Ο γιός μου είναι περίπου 6,5 μηνών και δεν μπορώ να φανταστώ κανενός είδους "εκπαίδευση"! Κοιμάται μαζί μας γιατί ξυπνά για νυχτερινό θηλασμό και με αυτό τον τρόπο ξεκουράζομαι για να πάω στη δουλειά μου. Η κόρη μου ξυπνούσε μόνο για πιπίλα τη νύχτα, στην αντίστοιχη ηλικία, επίσης με θηλασμό. Το κάθε παιδί έχει το δικό του χαρακτήρα τελικά. Ποτέ πάντως δεν αφήσαμε μωρό να κλαίει και νομίζω ότι δίνονται πολλές άλλες ευκαιρίες για να μάθει το παιδί σωστή συμπεριφορά και να μη γίνει αυτό που λέμε "μαμόθρεφτο". Όταν χορτάσει αγκαλιά όταν αγωνιά και κλαίει τη νύχτα δεν θα χρειάζεται συνεχή επιβεβαίωση της γονικής αγάπης όταν μεγαλώσει. Υπάρχει το νήμα της αγάπης, λεπτό, αόρατο αλλά ατσάλινο συνάμα και κανείς δεν θα μπορεί να το αμφισβητήσει.

Να 'σαι καλά γιατρέ και συνέχισε να γράφεις!

pediatre είπε...

Λυπάμαι που δεν προλαβαίνω να γράψω λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας και ενός συνεδρίου που έγινε αυτές τις μέρες στο Ρέθυμνο… Τουλάχιστον να πω 2 κουβέντες σε εσάς που μπήκατε στο κόπο να με τιμήσετε με τα σχόλια σας…
Γλαρένια μου θα τα πούμε για ευχές αρχές Νοέμβρη ;-) σε φιλώ, με πουπουλόφιλα και ευχές για καλή νύχτα..

Mh xeirotera…Είσαι τόσο κοντά (στο μεγάλο χωριό…) και δεν πετάγεσαι να τα πούμε να κάνει και ο “φίλος σου” εκείνο το check-up. Κρίμα και να ξέρεις ότι σου γράφω 1 απουσία αδικαιολόγητη… Να φροντίζεις μόνο να είσαι καλά.. Cheers ;-)

Fibi… η μαμά σου ανακάλυψε αυθόρμητα την ανάγκη του μωρού για επικοινωνία, και με τον τρόπο της, μερικώς τουλάχιστον, τον κάλυψε. Δεν θα έλεγα το ίδιο για την πρακτική του παρκαρίσματος του βρέφους-νηπίου μπροστά στην TV ή τα DVD με παιδικά. Καθιστούν το παιδί παθητικό δέκτη, όπου αντί να παίζει και να συμμετέχει αποχαυνώνεται… Πολλά φιλιά και μια μουσική γλυκιά καληνύχτα

Κουνιαδούλα… δεν κατάλαβα σε ποιο κομμάτι αναφέρεσαι («Λοιπόν αυτό με το να του δίνεις νερό αντί για γάλα όταν ξυπνάει την νύχτα μου το είχαν πει εμένα με χαμομήλι...»), πάντως ελπίζω ότι αναφέρεσαι σε παιδί τουλάχιστον 6μηνών. Σε μικρότερο των 6μηνών που κανονικά τρέφεται με μητρικό γάλα ή έστω ξένο-εξανθρωπισμένο αγελαδινό, δεν πρέπει να δίνουμε αφεψήματα ή νερό, μπορεί να δηλητηριάσουμε-αφυδατώσουμε το μωρό αραιώνοντας το αίμα του… Μην γελάς με τον όγκο γάλατος που μου έγραψες, πίστεψέ με έχω παιδιά στο ιατρείο που «χτυπάν» τέτοια νούμερα πριν από τον 6ο μήνα…

Popelix… μπράβο! Για την στάση σου απέναντι στην γκρίνια της μικρής, δεν πρέπει να την «εκπαιδεύεις» να γκρινιάζει για να κερδίσει κάτι. Δείξε κατανόηση πάντως γιατί ο ερχομός του μικρού ήταν γερό σοκ (θα γράψω σύντομα ποστ για τα καινούργια αδέρφια στην οικογένεια και πώς να βοηθάμε τα μεγαλύτερα παιδιά να δέχονται τα μικρότερα…). Όσο για τον γιό σου κράτησε όσο περισσότερο μπορείς τον θηλασμό (εισάγοντας σταδιακά και τις τροφές στο διαιτολόγιο του) και αναφορικά στην «εκπαίδευση», σκέψου ότι σε αυτή την ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν την μονιμότητα των πραγμάτων. Ενθουσιάζονται με το «κουκουτσά» και το να παίρνουν τα κλειδιά και να τα πετούν στο πάτωμα απαιτώντας να τους τα επιστρέψεις. Δεν σου κάνουν καψόνι, απλά χαίρονται με την γνώση ότι η μαμά ή τα κλειδιά επανεμφανίζονται αφού φύγουν από το οπτικό του πεδίο (παύει το “out of site, out of mind”). Είναι καιρός να πάει στον δωμάτιο του ή έστω εάν παραμείνει στο δικό σας να του καλύψεις έτσι το κουνάκι ώστε να μην μπορεί να σας βλέπει όταν ξυπνά την νύχτα. Θα μάθει έτσι και μπορεί αργότερα να δυσκολευτείτε να τον πάτε στο δωμάτιο του (θα ξυπνήσει μέσα στην νύχτα χωρίς να σας δει και θα πάθει πανικό…). Όντως κάθε παιδί είναι μοναδικό, εγώ το ζω με τα 2δυμα που μεγαλώνουν και παράλληλα και σε πανομοιότυπο περιβάλλον, όμως όταν προσπαθήσαμε να τα μάθουμε να κοιμούνται το βράδυ, δεν τα αφήσαμε να κλαίνε για να μην γίνουν «μαμόθρεφτα» ή κακομαθημένα, αλλά γιατί και τα ίδια και οι εργαζόμενοι γονείς τους χρειαζόμασταν τον ύπνο… (επαναλαμβάνω ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φροντίσαμε να μην τα κάνουμε να νιώθουν μόνα ή εγκαταλελειμμένα χωρίς γονική αγάπη..)
Καλώς ήρθατε οι καινούργιοι στην παρέα, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και το χρόνο σας.
Να είσαστε καλά και τα παιδιά σας καλύτερα

Mh Xeirotera είπε...

Geia su Giatre mu!