Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά…

Σε όσους δεν με ξέρουν, προβλέπω ότι αφού διαβάσουν τα παρακάτω, θα φανώ σκληρός γονιός. Προσπαθώ όμως να μαθαίνω από τα λάθη των άλλων, καθώς και να εφαρμόζω στα παιδιά μου όσα συμβουλεύω τους γονείς στο ιατρείο μου να κάνουν στα δικά τους παιδιά. Όχι γιατί είμαι απόλυτος ή φανατικός, αλλά γιατί δεν θα πρόσφερα τίποτα λιγότερο στον πλησίον μου, απ’ ότι προσφέρω στα δικά μου παιδιά. Είναι κάποιες φορές που κατανοώντας καλύτερα την θεωρία μέσα από την πράξη, προσαρμόζω ή ακόμα και αλλάζω τις πρακτικές μου, καθώς και τις οδηγίες στους γονείς. Σε καμία πάντως περίπτωση, δεν λέω άλλα στο ιατρείο μου και κάνω άλλα στο σπίτι, στα δικά μου μωρά.
Ας πιάσω όμως τα πράγματα λίγους μήνες νωρίτερα, από τότε που εκπαιδεύσαμε τα δίδυμα να κοιμούνται τη νύχτα χωρίς να ξυπνούν.
Μέχρι περίπου τον 13ο μήνα ζωής, τα μανάρια μου, ξυπνούσαν από 2-3φορές έκαστο, και μάλιστα όχι ταυτόχρονα. Αυτό το συνήθιζαν από μωρά.. Η μία να ουρλιάζει και ο άλλος να κοιμάται αγέρωχος στο καρότσι ή από την άλλη, αυτός να κλαίει γοερά στο κρεβάτι του και η μικρή να κοιμάται μακάρια 1 μέτρο πιο πέρα. Λες και βαρέθηκαν τόσο πολύ την συμβίωση 8μήνες μέσα στην μήτρα της μάνας τους, που θα τους πάρει άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο για να συγκινήσει το ένα το άλλο. Αυτό έχει και το καλό του, γιατί να κουμαντάρεις ένα μωρό κάτι πάει και έρχεται, όταν όμως έχεις να παλέψεις ταυτόχρονα με δύο, τα πράγματα σκουραίνουν και αναγκαστικά χρειαζόμασταν και οι δύο στο πόδι. Τι κάναμε; Χωρίζαμε ωράρια. Κάτι όπως στις εφημερίες στο νοσοκομείο ή τις σκοπιές στο στρατό. Εγώ, συνήθως έπαιρνα το πρώτο, και έτρεχα, εάν ξυπνούσαν τα μωρά , μέχρι τις 3-3:30 τα ξημερώματα. Μου κρατήσατε πολλά βράδια παρέα οι blogo-φίλοι, να είστε καλά. Η γυναίκα μου, αναλάμβανε το «γερμανικό», μια που τότε ακόμα δεν δούλευε.
Τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν από την στιγμή που η καλή μου θα γύριζε στην δουλειά της. Κάναμε λοιπόν, αναγκαστικά, μια εντατική εκπαίδευση. Εδώ, η λεγόμενη σύγκρουση κοινωνικών ρόλων, όπως λέμε στην κοινωνιολογία, αυτού του ρόλου του παιδίατρου με του γονιού, δημιούργησε μια μίξη ενστίκτου και οδηγιών από τα βιβλία. Τα τελευταία λένε ότι, όταν το μωρό κλαίει μέσα στην νύχτα, πηγαίνουμε να διαπιστώνουμε ότι δεν έχει κάτι και μετά να φεύγουμε από το δωμάτιο, για να επιστρέψουμε την πρώτη μέρα μετά από 1 λεπτό, στην συνέχεια μετά από 5 λεπτά, και σταδιακά να μεγαλώνουμε το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ξανατσεκάρουμε ότι όλα είναι καλά με το νήπιο. Το τσεκάρουμε απλά, του δίνουμε την πιπίλα του ή κάποιο κουκλάκι και ξαναφεύγουμε. Εμείς ξαπλώσαμε στρωματσάδα μέσα στο δωμάτιο τους και όταν ξυπνούσαν τα καθησυχάζαμε και τα αφήναμε να κλαίνε.
Η πρώτη βραδιά άνηκε στις κυρίες του σπιτιού. Η καλή μου, ανέλαβε την πρώτη ολονυχτία, κατά την οποία η μικρή μου έκλαιγε με το ρολόι για 2 ώρες σερί!! Όταν ησύχασε και η καλή μου σηκώθηκε να την τσεκάρει, την βρήκε να κοιμάται αποκαμωμένη, ακουμπισμένη πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού. Από τότε η Χαρούλα είτε κοιμάται σερί μέχρι το πρωί είτε, ακόμα και αν ξυπνήσει κλαίγοντας, συμβιβάζεται με μια αγκαλιά και ένα κουκλάκι που της δίνουμε και κρατάει, όταν όμως βγούμε από το δωμάτιο δεν κλαίει για πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Μοναδική εξαίρεση, όταν πεινάει. Όμως και σε αυτή την περίπτωση, μόλις καταναλώσει τα απαραίτητα ml γάλα, κοιμάται. Η μικρή μου ζαργάνα, το έχει πάρει απόφαση ότι, μόλις δει την πόρτα να τραβιέται και ακούει τα βήματά μας να απομακρύνονται, τζάμπα κλαίει, οπότε και σταματά.
Η δεύτερη νύχτα ανήκε στους άντρες. Εγώ ανέλαβα την φύλαξη και ο Ερμής να μου δείξει γιατί ό,τι γράφουν τα βιβλία, δεν το γράφουν τυχαία. Βλέπετε, ο μπόμπιράς μου όταν ξυπνούσε, γύριζε μέσα στο κρεβατάκι του, έτσι ώστε να βρεθεί προς το κάτω μέρος του, εκεί όπου τα μαξιλάρια που είναι στερεωμένα στα κάγκελα, να μην του κρύβουν τη θέα του γονιού του ξαπλωμένου στο πάτωμα. Όσο λοιπόν εγώ ήμουν στο δωμάτιο, ο μικρός ή έπαιζε ή με κοίταζε μέχρι να αποκοιμηθεί. Εάν όμως, δοκίμαζες να φύγεις και το έπαιρνε χαμπάρι ή ξυπνούσε και δεν σε έβρισκε να κοιμάσαι στο πάτωμα, ξεκινούσε ένα θρήνο άνευ προηγουμένου, όρθιος κρατώντας τα κάγκελα του κρεβατιού του. Επειδή δεν ήταν λύση το κοιμάται σαν τον σαμουράι στο πάτωμα ένας από τους δυό μας, αναγκαστικά καταφύγαμε στην λύση των βιβλίων. Όταν άρχιζε το κλάμα, πήγαινα τον έπαιρνα αγκαλιά, έλεγχα εάν είχε κάτι, αν ήταν βρεγμένος ή είχε πυρετό και, αφού τον καθησύχαζα με κάτι του στυλ, «έλα αντράκι μου δεν ήταν τίποτα, όνειρο ήταν, κοιμήσου πάλι και θα έρθω να σε βρω στα όνειρά σου», τον ξάπλωνα στο κρεβάτι του και έφευγα από το δωμάτιο. Πριν να φτάσω καν στην πόρτα, τον άκουγα να σηκώνεται και να κλαίει δυνατά και παρόλο που ήταν πίσω από την πλάτη μου, ήταν σαν να βλέπω τα τεντωμένα χεράκια του να με εκλιπαρούν να τον πάρω αγκαλιά και να μην φύγω! Έπρεπε όμως να φύγω. Έπρεπε ο μικρός μου να μάθει να νανουρίζεται στο ημίφως του δωματίου του και να ξανακοιμάται. Έτσι και έγινε, με τον δύσκολο δρόμο της βιβλιογραφίας…
Να σκεφτείς ότι μου έρχονται γονείς στο ιατρείο και παραπονιούνται ότι το μωρό ή τα μωρά τους κοιμούνται όλη την νύχτα και ότι, αν δεν τα ξυπνήσουν το πρωί, μπορεί και να κοιμηθούν και 12 ώρες. Αστειευόμενος, τους λέω ότι έχουν αρχίσει να μου γίνονται αντιπαθητικοί και ότι μπαίνω στον πειρασμό να υιοθετήσω την ανόητη οδηγία των μαιευτηρίων και να τους πω να ξυπνούν το μωρό κάθε τρεις ώρες …για να το ταΐσουν(σαν να είναι κανένα μηχανάκι που παίρνει 40 λίτρα βενζίνη για να πάει Ρέθυμνο Ηράκλειο)! Τα μωρά αυτορυθμίζονται και ξυπνούν μόνα τους όταν πεινάσουν, και μάλιστα σηκώνουν τον κόσμο στο πόδι μέχρι να τα ταίσεις. Εκτός και αν είναι άρρωστα! Και πώς θα το καταλάβεις αν είναι άρρωστα; Δεν θα αδειάσουν τον μπούκαλο ή το βυζί, δεν θα βρέχουν την πάνα τους με ούρα τουλάχιστον 5-6 φορές την μέρα και αντί να κλαίνε θα μουρμουρίζουν ή θα γκρινιάζουν. Όταν λοιπόν το μωρό το έχεις αλλάξει και η πάνα ήταν θεόβαρια από ούρα, δεν «το έκανες καλά» μέχρι να του δώσεις να αδειάσει το ένα βυζί και μετά ήθελε και από το άλλο… άφησέ το, το έρημο, να κοιμηθεί όλο το βράδυ. Αυτό που για κάποιους έρχεται φυσικά, εμείς χρειαστήκαμε περίπου13,5 μήνες για να το καταφέρουμε…