Περί διατροφής… το μεσημεριανό!

Όταν ήμουν έφηβος, είχα κάπου στο δωμάτιο μου μια φωτογραφία, ενός γυμνού άντρα ξαπλωμένου, με ένα μωράκι να κοιμάται στο στήθος του. Περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά, βρίσκομαι ξαπλωμένος στο καναπέ μου με τον Ερμούκο μου αραχτό στο στέρνο μου. Μόλις έχει αδειάσει το βραδινό μπουκάλι γάλα, και χαϊδεύοντας με, με τα χεράκια του, νανουρίζεται και σιγά-σιγά αποκοιμάται. Τα ρουθούνια μου ξεχειλίζουν από μωρουδίλα, αφού είχε προηγηθεί το χαλαρωτικό μπάνιο. Η μικρή έφαγε και κοιμάται ήδη. Αυτές οι μικρές καθημερινές στιγμές είναι ευτυχία και τυχερός είναι όποιος ξέρει να τις εκτιμά.
Από την γέννηση των μωρών μου, ένιωσα μια ολοκλήρωση όχι μόνο σε προσωπικό-βιολογικό-συναισθηματικό επίπεδο, αλλά ακόμα και σε επαγγελματικό. Ήρθαν, για να γεφυρώσουν την θεωρία με την πράξη. Ήρθαν, για να μου δώσουν την δυνατότητα να καταλάβω καλύτερα τους γονείς στο ιατρείο μου. Ήρθαν, για να μου δώσουν την ευκαιρία να αποδείξω κάποια πράγματα, πρώτα στον εαυτό μου και στην συνέχεια και σε όσους (από σχεδόν όσο θυμάμαι) τους ακούω να λένε «… καλά-καλά τα λες τώρα αυτά, όταν …. Θα δούμε τι θα κάνεις».
Το βασικότερο! Ήρθαν, και με έχουν αφήσει άναυδο, να θαυμάζω για ακόμα μια φορά την δύναμη και το μεγαλείο της φύσης. Αυτό έχω σαν γνώμονα στις περισσότερες μικρές ή μεγάλες ιατρικές ή γονικές αποφάσεις μου. Αφού χόρτασε λοιπόν ο μικρός μου, κοιμάται εδώ και λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου. Όπως τον αποθέτω στο κρεβατάκι του, σιγά-σιγά μην ξυπνήσουμε και την ζουζού, φέρνω στο νου μου πόσο τυχεροί έχουμε φανεί και στο θέμα του φαγητού. Ή μήπως εδώ δεν πρόκειται τόσο για τύχη;
Αρχικά ήταν ο Ερμής που ήταν λίγο δύστροπος στο φαγητό. Ενώ, η Χαρούλα, πιο τροφαντούλα και στρογγυλούλα («Εεε! κορίτσι για …» που θα έλεγε και η θεία μου η Μαρίκα), κατέβαζε οτιδήποτε βρισκόταν στον δρόμο της, ο Ερμής μας έκανε νούμερα… Εκεί κοντά στην ολοκλήρωση του 1ου χρόνου, στο μεταίχμιο μεταξύ κρεμών-αλεσμένων και ανάλατου δικού μας φαγητού, ο γιός μου μετά την 5η με 6η μπουκιά σφράγιζε τα χειλάκια του. Τυχαία, ανακαλύψαμε ένα ψάρι-παιχνίδι, που πατώντας ένα κουμπί, άρχιζε να τραγουδά, και το οποίο μας εξασφάλιζε άλλες καμιά 10ρια κουταλιές.
Αρχή μας είναι να μην ζορίζουμε τα παιδιά να φάνε. Άντε να τα ξεγελάσουμε απασχολώντας τα με κάτι, όχι όμως να τα μπουκώνουμε με το ζόρι. Αν την πατήσεις και αναλάβεις εσύ τον ρόλο του «έλα καλέ μου σε παρακαλώ, άλλη μια μπουκίτσα για την μαμά», τότε αφήνεις τον ρόλο του ΟΧΙ και του διπλοαμπαρωμένου στόματος στο παιδί. Ακόμα και αν τα καταφέρεις να βιάσεις την φύση και να ξεκλειδώσεις το στοματάκι, με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, πίστεψέ με, όχι μόνο το αποτέλεσμα δεν θα σε ικανοποιεί, αλλά βάζεις σοβαρότατη υποψηφιότητα για πλήρη αντιστροφή των ρόλων μετά από 4-5 χρόνια! Η Ελλαδίτσα, κουτσουλιά στο χάρτη, έχει τα θλιβερά πρωτεία παγκοσμίως στην παιδική παχυσαρκία! Η ανήσυχη μαμά (ή ακόμα χειρότερα γιαγιά), καταφέρνει να μπουκώνει τον τσιλιβήθρα, για να τον καταντήσει έναν μπούλη που δεν σταματά να τρώει και τον δουλεύουν στο σχολείο, τα άλλα παιδιά.
Σε ποιόν τα λέω; Στον εαυτό μου! Ευτυχώς, η καλή μου και εγώ, και σε αυτό το θέμα συμφωνούμε. Μένει να νιώθω εγώ ότι επιστημονικά στέκω καλά στα πόδια μου και η πράξη να έρθει να δικαιώσει την θεωρία. Έτσι και έγινε…
Υπάρχει ένα κρίσιμο χρονικά αναπτυξιακό παράθυρο, εκεί μεταξύ 8 και 12 μηνών, όπου εάν το παιδί δεν μάθει να καταπίνει εκτός από κρέμες και σβώλους-μπουκίτσες, τότε μπορεί να φτάσει 4ων χρονών!!! και να αναγουλιάζει με οτιδήποτε εκτός από κρέμες. Είναι η ηλικία που αρχικά λιώνουμε την πατάτα ή την μπανάνα με το πιρούνι, κάνουμε την κρέμα πιο πηχτή και αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε ένα κομματάκι ψωμί ή μπισκότο στο βρέφος, για να αρχίσει να τρώει μόνο του. Επόμενη στάση, μετά τον χρόνο, είναι σιγά-σιγά να δοκιμάζουμε να δίνουμε στο νήπιο να τρώει από τα δικά μας φαγητά , κάνοντας κράτι στο αλάτι και την ζάχαρη. Σε αυτή την φάση, τα ζουζούνια μου αποφάσισαν να αντιστρέψουν του ρόλους τους…
Ο μεγάλος, να τρώει μαζί μας στο τραπέζι τα πάντα, ενώ η μικρή, με το που πλησίαζες το φαγητό στο στόμα να το σφίγγει και να γυρίζει από την άλλη. Ούτε το ψάρι-παιχνίδι δεν έπιανε πια… Όταν όμως λέμε δεν ήθελε να δοκιμάσει, κυριολεκτικά στο μεσημεριανό δεν έτρωγε τίποτα. Θα μου πεις το πρωί έπινε και με το παραπάνω το γάλα της. Το δεκατιανό, με την φρουτόκρεμα διαπιστώσαμε ότι άλλες φορές με κάποιο συγκεκριμένο συνδυασμό φρούτων ή με τα φρούτα φρέσκα χωρίς να τα αλέσουμε τα κουτσοέτρωγε. Για κανένα μισκοτάκι στο ενδιάμεσο ποτέ δεν λένε όχι και οι δύο, ε! το απόγευμα γιαουρτάκι και το βράδυ το γάλα της. Στην σούμα, είναι η αλήθεια, ότι και το παιδί δεν πείνασε ποτέ, και τις ημερήσιες ανάγκες της τις κάλυπτε. Θα μου πεις αφενός γιατί σταμάτησε να τρώει το μεσημέρι και αφετέρου δεν χρειάζεται και κρέας και λαχανικά για την ανάπτυξή της;
Για το πρώτο ερώτημα πολλές θεωρίες διεκδικούν την αλήθεια. Έκανε κοντά στον ενάμιση μήνα να βγάλει τα τέσσερα πάνω δοντάκια, τα οποία φιγουράριζαν άκρη άκρη στα ουλάκια της όταν γελούσε, όμως δεν αποφάσιζαν να βγουν. Ο Αύγουστος φέτος είχε δύο γεμάτα φεγγάρια και την επηρεάζει η πανσέληνος. Δεν πεινάει στις δύο το μεσημέρι που τρώμε(μαζί μας και ο Ερμής), αλλά κατά τις τέσσερις μετά από έναν υπνάκο. Αυτό το τελευταίο, το πετύχαμε επίσης τυχαία.
Οι οδηγίες μου ήταν να μην της δίνουμε γάλα σαν συμπλήρωμα στο μεσημεριανό, αφού αφενός τα 200αρια που χτυπά πρωί και βράδυ μας καλύπτουν, αφετέρου το γάλα εμποδίζει πολλές φορές την απορρόφηση ουσιών όπως ο σίδηρος και κάποιες βιταμίνες. Ένα απόγευμα λοιπόν, η καλή μου απλά δοκίμασε να την ταΐσει από το μεσημεριανό, όταν η ζαργάνα μου γκρίνιαζε και δεν μπορούσαμε να την κάνουμε καλά. Τελικά , η κυρία πεινούσε και το έφαγε μια χαρά το μεσημεριανό που δεν καταδεχόταν λίγες ώρες πριν. Κάποιες άλλες φορές, πάντα δοκιμάζοντας διαφορετικά πράγματα, διαπιστώσαμε ότι η μικρή μου ιδιοτροπούλα τρελαίνεται για φακές, ντομάτα και τυρί. Όταν λοιπόν τα μεσημεριανά δεν καταδεχόταν το φαγητό, το συμπληρώναμε με ψωμοτύρι και ντομάτα, ενώ συχνά υπάρχει μαγειρεμένη και φακή.
Η μικρή μου πια, ολόκληρη κοπέλα 17μηνών, τρώει σχεδόν τα πάντα το μεσημέρι μαζί με τον αδερφό της. Είναι βέβαια φορές που ούτε εκείνη ούτε εκείνος έχουν όρεξη και άλλες όπως χθες, που τσακίσανε τον αρακά με τις πατάτες. Δεν τους ζορίσαμε ποτέ να φάνε. Η πράξη έδειξε ότι με κάποιες εναλλακτικές στο φαγητό και την ώρα σερβιρίσματος, τις περισσότερες φορές τα παιδιά μου τρώνε μια χαρά (και ένας ερμής ;-)).
Αν δεν φάνε για 1-2 μέρες και γενικότερα δεν έχουν διάθεση για παιχνίδι, οι κεραίες του γονιού είναι σηκωμένες μήπως και έχουν αρρωστήσει. Πρέπει όμως να κοιτάμε όλη την εικόνα και όχι αποσπασματικά το μεσημεριανό που δεν έφαγαν μια φορά. Το παιδί δεν είναι μηχανάκι να πρέπει να καταναλώνει συγκεκριμένη ποσότητα φαγητού σαν να είναι καύσιμο. Οι ανάγκες, αλλά και τα γούστα του, αλλάζουν καθημερινά και είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε και να προσαρμοζόμαστε ανάλογα.
Αφορμή για τους αποψινούς συνειρμούς, ήταν η ερώτηση μιας blogoφίλης.

Σας καληνυχτίζω, ελπίζοντας ότι η συνταγή για το πώς να χειριστείς το μεσημεριανό, να πετύχει αγαπητή Ελένη!