Δεν περίμενα ποτέ, ότι μπορούσε να χωρέσει τόσο «κακό» μέσα σε ένα …καλοκαίρι

Δεν περίμενα ότι, από την μια ο τίτλος της προηγούμενης ανάρτησης μου, θα ταιριάζει τόσο με την μαύρη επικαιρότητα που αντικρίζουμε…
Δεν περίμενα ότι, θα χρειαστεί να κλέψω χρόνο από τους δικούς μου, για να τρέξω να ανανεώσω το μπλογκ μου, μια που μαζί με όλα τα άλλα κάηκε και η περιπέτεια του έρημου Μανώλη…
Δεν περίμενα ποτέ ότι, μπορούσε να χωρέσει τόσο «κακό» μέσα σε ένα …καλοκαίρι
Δεν περίμενα, να ξαναδηλητηριάσω με πολιτική, ένα χώρο όπου θέλω να αφιερώσω στα …παιδιά! (άραγε τα σκέφτεται κανένας από αυτούς σκ… μαυρόψυχους.!!!.)
Δεν περίμενα ποτέ, να μου ζητήσουν να ευνουχιστώ πολιτικά, αντί να μου ζητήσουν συγνώμη… Μας ζήτησαν πολιτική ανακωχή μπροστά στον Εθνικό Πένθος. Καλούν σε σύμπραξη όλες τις δυνάμεις του τόπου μπροστά στην Εθνική Καταστροφή. Θέλουν δηλαδή το κόκκινο από την φωτιά και το αίμα που γέμισε τις οθόνες και τις ψυχές μας να το καταπιούμε και να το πνίξουμε; Θέλουν να μας καταστίσουν απολίτικους ώστε να συνεχίσουν να λεηλατούν το μόχθο του απλού αγρότη, τον οικολογικό πλούτο κάθε έλληνα πολίτη στο βωμό του κέρδους οικονομικού ή πολιτικού; Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σιωπήσω. Γιατί, ακόμα από τα αρχαία ελληνικά χρόνια η ζωή, θέλοντας και μη, είναι πολιτική. Γιατί αν δεν αντιδράσουμε ούτε τώρα, αύριο δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία να πούμε στα παιδιά μας, για το που καταντήσαμε αυτό το στολίδι που λέγεται Ελλάδα και αυτό τον πολιτισμό που λέγεται Ελληνικός.
Η ένταση των στιγμών δεν με αφήνει να εκφραστώ όπως θα ήθελα για αυτό, θα προτιμήσω να κλείσω το σημερινό ποστ με μια ιστορία ελαφρώς παραποιημένη…
Ένας Έλληνας είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση. «θα σου δείξω την Κόλαση», του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ’ ένα δωμάτιο που είχε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του Έλληνα γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν : έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο Έλληνας είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Κύριος, και μπήκαν σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια – εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο Έλληνας δεν καταλάβαινε. «Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα», είπε ο Κύριος. «Σ’ αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον.»