Εδώ είναι ο παράδεισος, και η κόλαση εδώ…

Θα ήθελα το μπλογκ να γεμίζει με γλυκόπικρες ιστορίες για παιδιά. Ή έστω να υπάρχει μέσα σε κάθε μου ανάρτηση κάτι που να σχετίζεται με τα παιδιά. Δυστυχώς η καθημερινότητα, η γεμάτη εκπλήξεις, δεν με αφήνει αδιάφορο. Έτσι, το σημερινό ποστ, δεν θα έχει σχέση με παιδιά. Εκτός και αν, με λίγη φαντασία, θεωρήσουμε ότι το κάθε τι έχει σχέση με τα παιδιά, μια που αναφέρεται στο κόσμο στον οποίο τα φέραμε να ζήσουν. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει και μια άλλη μεταφορική σχέση, μια που θα αναφερθώ σε …μωρόμυαλους!
Όχι, δεν θα γράψω για τις εκλογές!
θα βυθίσω την πένα στην μνήμη μου και μετά στην φαντασία μου και θα περιγράψω πραγματικά γεγονότα, που έγιναν τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου στο Κέντρο Υγείας Περάματος. Κανένα από τα πρόσωπα στην ιστορία δεν το γνωρίζω προσωπικά. Έχω δουλέψει ως αγροτικός γιατρός σε Κέντρο Υγείας, και έχω βρεθεί σε εφημερίες στο συγκεκριμένο.

Ο Μανώλης, διορίστηκε πρόσφατα στο Κέντρο Υγείας. Έχει τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου. Επιμελητής σε Κέντρο Υγείας! Όλα όσα ονειρευόταν, σιγά-σιγά πραγματικότητα! Η μικρή δείχνει να τα πάει καλά, η μαμά της το ίδιο, και με την δουλειά της και στο σπίτι. Το περιβάλλον στο Κ.Υ. Περάματος άψογο! Καλοί συνάδελφοι. Εε! και οι ντόπιοι στην πλειοψηφία τους καλοί άνθρωποι. Λες να την πάτησα όπως στις ταινίες, που όταν σε προδιαθέτουν αρνητικά και μετά την δεις, λες … «εντάξει δεν ήταν και τόσο χάλια!». Όχι! ότι μου είπαν ισχύει. Μπορεί να κουβαλάν μια τρέλα οι μυλοποταμήτες και κάποια ζιζάνια να φυτρώνουν στην γενικότερη ανοχή των αρχών και τις πλάτες κάποιων τοπικών αρχόντων, όμως η πλειοψηφία είναι καλοί και φιλότιμοι άνθρωποι.
Πρώτη εφημερία! Καλά όχι πως θα πω κάτι καινούργιο, όμως ποιος εργαζόμενος κάνει το ωράριο των ιατρών στην Ελλάδα; Από τους αστυνομικούς και τους πυροσβέστες, μέχρι τους τηλεφωνητές και τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, όλοι κάνουν βάρδιες. Οι γιατροί ξεκινούν την ημέρα τους κανονικά, συνεχίζουν εάν εφημερεύουν παραμένοντας στο χώρο εργασίας, όταν η κατοικία τους δεν είναι κοντά και την επόμενη συνεχίζουν κανονικά την δουλειά τους. Σύνολο κοντά στις 36 συνεχόμενες ώρες! Τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα; Άλλωστε αύριο είναι Σάββατο, οπότε βόλτα με την καλή μου και την μικρή! Άσε που με την πόρωση της πρώτης εφημερίας ούτε που θα καταλάβω πως θα περάσει η ώρα. Έχω και καλή αγροτικό γιατρό για βοήθεια. Είναι μερικές φορές που τρέχεις περισσότερο να καλύπτεις, μην και ξεφύγει κάτι, και κουράζεσαι περισσότερο από το να διεκπεραίωνες μόνος σου τα περιστατικά. Όμως, σήμερα έχω για βοήθεια την Τασούλα που είναι αστέρι! Έλα, έλα, κουλάρισε το team πετάει και όλα θα πάνε καλά.
Και όλα πήγαν καλά μέχρι το βράδυ. Ψιλοπράγματα! μερικά εμπύρετα, 1-2 θλαστικά για ράψιμο, μερικές γαστρεντερίτιδες. Όλα έδειχναν μια σχετικά ήσυχη εφημερία. Μακριά από εμάς τα κώματα, οι μηνιγγίτιδες, τα τροχαία… τι ήθελα και τα μελέταγα! Αφού φάγαμε κάτι, (κέρασα πίτσα πρώτη εφημερία γαρ) και χαζοφλυαρήσαμε λίγο, αποσύρθηκα στο γραφείο να ψάξω για ένα περιστατικό στο internet. Έπρεπε να κάτσω λίγο με τους άλλους, χρειάζονται και οι καλές σχέσεις με νοσηλευτές, τηλεφωνητές, οδηγούς. Είμαστε μια ομάδα με αρχηγό εμένα. Καλά ηρέμησε λίγο, δεν πιλοτάρεις αεροπλάνο! Και όμως αν χρειαστεί και σώσω την ζωή ή έστω βοηθήσω κάποιον, λίγο είναι; Όχι, δεν είναι λίγο, όμως είναι λίγο αργά. Όπως έμαθες στο στρατό, όταν μπορείς να κοιμηθείς, κοιμήσου, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει. Η ώρα είναι περασμένες μία, ενημέρωσα την Τασούλα και αποσύρθηκα στο εφημερίο. Βυθίστηκα σε έναν ήρεμο ύπνο, μια που το άγχος έσβηνε στην ικανοποίηση… όλα καλά!
Φωνές μέσα στο σκοτάδι, μέχρι να φορέσω το παντελόνι μου, χτυπά δαιμονισμένα και το τηλέφωνο. «Γιατρέ, έλα κάτι μεθυσμένοι από τροχαίο! Η κα Τασούλα και η Κατερίνα είναι στο δωμάτιο… κάλεσα την αστυνομία…» Αστυνομία! Τροχαίο, μεθυσμένοι! Που είπε ότι είναι η Τασούλα και η νοσηλεύτρια; Βγαίνοντας από το εφημερίο και όπως διασταυρώνομαι με 2 νεαρούς γύρω στα 25, ακούω φωναχτά την σκέψη μου «Τι έγινε ρε παιδιά;». Πόνος! Μια περίεργη ζέστη και ένα μούδιασμα στο μάτι μου και τα δόντια μου. Αντανακλαστικά έκρυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και πριν το καταλάβω, ήμουν πεσμένος στο πάτωμα. Γεύση από αίμα, ανακατεμένη με όξινη γεύση από αδρεναλίνη, ενώ νιώθω βροχή κλωτσιές στα πλευρά, την κοιλιά και τα πόδια… Το πόδι μου, πονάει πολύ το πόδι μου, νομίζω ότι μου το πάτησαν με δύναμη… Μια σκέψη σφηνωμένη στο μυαλό δεν με αφήνει να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν με αφήνει να αντιδράσω… «ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!..».
Όπως οι νεαροί φεύγουν ακούω τα τελευταία τους λόγια, «…πάμε ρε μαλάκα έχουν φωνάξει τους μπάτσους», «την άλλη φορά θα μας ανοίγεις την πόρτα παλιοπ…».
Σηκώνομαι, νιώθω να σφύζει το μάτι μου, λίγο πρησμένο το χείλος μου και δυσκολεύομαι να περπατήσω. Όπως με βοηθά να σηκωθώ ο οδηγός, μου εξηγεί ότι ήρθαν φωνάζοντας οι τρεις νεαροί επειδή τράκαραν και… Τρεις!! Εγώ είδα δύο, ο τρίτος που είναι; «περιμένει στο εξεταστήριο…». Ο φίλος αυτών που με έδειραν, περιμένει στο εξεταστήριο. Τώρα υπάρχει περίπτωση να μάθω και τι ήθελαν. «Ούτε να διανοηθείς να ανοίξεις κουβέντα! θα αλλοιώσεις το ιατρικό σου κριτήριο», ουρλιάζει ο γιατρός μέσα μου. «Έχεις που έχεις τα χάλια σου αξημέρωτα, θέλεις να εμπλακείς και σε συζήτηση… η δύναμή σου είναι οι γνώσεις σου! Θα τον εξετάσεις σαν να μην έγινε τίποτα, αλλιώς θα δικαιώσεις αυτούς του τραμπούκους». Και τον εξέτασα! Ενδελεχώς! Ενώ εγώ μάλλον πονούσα περισσότερο, αυτός έζεχνε αλκοόλ. Ενώ εγώ προσπαθούσα να είμαι άψογος επαγγελματίας και του εξηγούσα γιατί πρέπει να πάει με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, για να ελεγχθεί για το μώλωπα που είχε στο κούτελο, αυτός μου μιλούσε στον ενικό λες και γνωριζόμασταν από παλιά, και ας του έριχνα τουλάχιστον δέκα χρόνια… Ενώ εγώ του πρόσφερα το ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας, και ας υποψιαζόμουν ότι το χρειαζόμουν περισσότερο, αυτός υπέγραφε αυτόβουλη αποχώρηση…
Η συνέχεια εξελίχθηκε αργά, σαν κακογραμμένο μυθιστόρημα. Ήρθαν οι άλλοι γιατροί του Κέντρου Υγείας, με μετέφεραν στο νοσοκομείο, με περιποιήθηκαν, με έκαναν να νιώθω απαίσια με το πόσο καλοί ήταν και πόσο λίγος ένιωθα. Είναι γελοίο αλλά ακόμα δεν απάντησα την πρώτη μου απορία: «τι έγινε ρε παιδιά;»…

Θα σας πω εγώ τι έγινε; Ο Μανώλης από όσα έμαθα, είναι ένας πολύ πράος άνθρωπος που σε καμία περίπτωση δεν θα προκαλούσε. Άλλωστε δεν προλάβαινε και να ήθελε. Οι νεαροί μεθυσμένοι τράκαραν και μέσα στο μεθύσι και την θολούρα τους απλά ξέσπασαν στον πρώτο που είδαν μπροστά τους… Η αγροτικός είχε προλάβει μαζί με την νοσηλεύτρια και κλείστηκαν σε κάποιο δωμάτιο, ο οδηγός του ασθενοφόρου, γνωρίζοντας τους ντόπιους οχυρώθηκε και αυτός κάπου και κάλεσε την αστυνομία. Ο Μανώλης όντως βρήκε το ψυχικό σθένος και εξέτασε τον φίλο αυτών που τον έδειραν. Όταν αργότερα οι υπόλοιποι γιατροί του Κέντρου Υγείας τον μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου, εκτός από τους μώλωπες και τα γδαρσίματα, διαπιστώθηκε και ρήξη αχίλλειου τένοντα, για το οποίο χειρουργήθηκε χθες. Οι σκηνές που εξελίχθηκαν στο νοσοκομείο, ειδικά με την οικογένεια του, ήταν για γερά νεύρα. Η γυναίκα του, μόλις τον αντίκρισε έπαθε σοκ και η κορούλα του, κάπου 10χρονών, φώναζε «μπαμπά μου θα σε σκοτώσουν…». Και όλα αυτά στην πρώτη του εφημερία.
Θέλετε μήπως να μαντέψω και την συνέχεια… θα πέσουν κάποια πολύ θρασύδειλα τηλέφωνα του τύπου «δεν πιστεύω να κάνετε μήνυση…, γιατρέ έχεις και οικογένεια, δεν θα ήθελες να πάθουν κάτι…». Αν παρόλα αυτά κάνει μήνυση, αφού το αυτόφωρο έχει περάσει θα οριστεί δικάσιμος μετά από 3 με 4 χρόνια, όταν ακόμα και αν καταδικαστούν, κάποιος τοπικός Μαυρογιαλούρος σε …άκης, θα μειώσει όποια ποινή.
Δυστυχώς σας μιλάω από προσωπική πείρα. Αυτός ο ευλογημένος τόπος έχει ανθρώπους σπάνιους, που θα ανοίξουν το σπίτι τους σε άγνωστο και θα τον αγκαλιάσουν καλύτερα και από συγγενή τους και ταυτόχρονα ανέχεται κάτι ανθρωπόμορφα ζωντανά, που δεν τολμώ να τα αποκαλέσω κτήνη, γιατί ακόμα και τα κτήνη δεν μου φταίνε τίποτα.