Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Σκέψεις ενός ανθρώπου-παιδίατρου ή παιδίατρου-ανθρώπου...


Προσπαθώ να είμαι ο παιδίατρος που θα ήθελα να έχουν τα παιδιά μου. Θέλω να αισθάνομαι ότι μεγαλώνω τα παιδιά του ιατρείου, μαζί με τους γονείς τους. Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση "πελάτης" ή "πελατάκια" για να αναφερθώ στους γονείς που μου εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Αντιθέτως, συνήθως αποκαλώ παιδιά μου, όχι μόνο τα βιολογικά , αλλά και εκείνα που παρακολουθώ στο ιατρείο. Θέλω να μπορούν να με βρουν όποτε με έχουν ανάγκη, για αυτό δεν κλείνω το κινητό και ακόμα αν βρω κλήση που δεν την απάντησα, καλώ αμέσως, φοβούμενος ότι μπορεί να είναι κάτι σοβαρό και επείγον.
Ψέματα, κλείνω το τηλέφωνό μου για περίπου μία ώρα το μεσημέρι όταν κοιμάμαι! Το υπόλοιπο όμως, είναι όλο αλήθεια, μόλις το ανοίξω καλώ αμέσως όποια αναπάντητη κλήση. Τον έχω όμως ανάγκη αυτόν τον μεσημεριανό υπνάκο. Έστω και για μισή ώρα, αλλιώς είμαι σαν το ζόμπι! Προτιμώ να μην φάω μεσημεριανό, παρά να μην ξεκουραστώ λίγο. Ανθρώπινη αδυναμία που την κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Και αυτός τα ίδια!
Αυτό που δεν καταλαβαίνει πολύς κόσμος είναι ότι ένας παιδίατρος δεν παύει να είναι άνθρωπος! Να έχει ανάγκες, αδυναμίες, υποχρεώσεις. Ίσως όλα αυτά τον καθιστούν καλύτερο γιατρό, γιατί μπορεί να κατανοήσει τον άλλο. Μέχρι να σκαρώσω τα πιτσιρίκια μου, ένιωθα λίγο μειονεκτικά. Μήπως δεν καταλαβαίνω την αγωνία του γονιού; Τώρα που τα λούζομαι, προσπαθώ να δείχνω ακόμα μεγαλύτερη ανοχή!
Εγώ, ο ψύχραιμος! όταν τα μικρά μου ήταν μόλις λίγων μηνών, καθόμουν πάνω από την κούνια τους και προσπαθούσα να ξεχωρίσω αν αναπνέουν. Μια φορά, ήταν και η γυναίκα μου κοντά, και της λέω δείχνοντας την μικρή μας, συγνώμη, βλέπεις αναπνευστικές κινήσεις;! Μετά από δευτερόλεπτα η απάντηση της, μου έσφιξε το στομάχι, «όχι!». Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, σηκώνω την κουνουπιέρα και ακουμπώ απαλά το χέρι μου στο στήθος της μικρής μου, η οποία πετάχτηκε σαν να την χτύπησε ρεύμα. «Έλα, ρε συ την τρόμαξες!», διαμαρτύρεται η καλή μου. Δεν φταίω εγώ, απαντώ εκείνη με τρόμαξε πρώτη!
Άραγε κάνουν όλοι οι γονείς καταστροφικές σκέψεις! Όσοι δεν το έχετε ζήσει, είναι δύσκολο να το αντιληφθείτε. Αρχίζεις να έχεις τέτοια εξάρτηση από τα μικρά σου, που είναι φορές που οι συνειρμοί αυτονομούν και σε ταξιδεύουν σε χώρες τρομαχτικές. Φαντάζεσαι ο μικρός να πάθει …. Και σκέφτεσαι και άσχετα. Πράγματα σχεδόν αδύνατα να συμβούν, του στυλ είναι το άνοιγμα ενός υπόνομου στην άκρη του δρόμου, και …φαντάσου να γλιστρήσει η μικρή και να βρεθεί… και σαν τον τρελό, στην μέση του δρόμου, κουνάς το κεφάλι σου για να διώξεις τις κακές σκέψεις! Και τα μωρά να κοιμούνται μακάρια στο καρότσι τους. Καλά για την ευσυγκινησία δεν συζητάμε, είναι φορές που ακούμε ειδήσεις ή βλέπουμε μια ταινία «και κλάμα… οι δικοί σου βρε παιδάκι μου». Είναι σαν να ορθώνεται μπροστά σου η λατρεία σου για τα παιδιά, και είναι τόσο μεγάλη που σε κάνει να νιώθεις σαν μυρμηγκάκι. Μοιάζει, να υπάρχει μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση, μεταξύ του πόσο πολύτιμο είναι αυτό που έχεις, και του πόσο πολύ ευάλωτος πλέον είσαι στο να πάθει το παραμικρό ο θησαυρός σου.
Όμως όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν δίνουν άφεση αμαρτιών για οποιαδήποτε πράξη σου στο όνομα του «εγώ για το παιδί μου το έκανα…». Πληγώθηκα πολύ τις προάλλες, όταν μια μητέρα υπερασπίστηκε την υπερβολή της με σκληρά λόγια. Με είχε πάρει τηλέφωνο στις 8:00 το πρωί. Θα γελάσετε ίσως, όμως ήταν η μόνη ώρα που πέτυχα την μικρή μου, που έβηχε από 2-3μέρες και την ακροαζόμουν. Τα παιδιά του τσαγκάρη, μπαλωμένα παπούτσια και τα ρέστα.. Εκείνη λοιπόν την στιγμή χτυπά το τηλέφωνο. Η πάντα ευγενική φωνή, της συγκεκριμένης μαμάς μου εξηγεί «καλημέρα, είμαι η μαμά του Τεό, από χθες κάνει δέκατα, μάλλον τον πονά ο λαιμός του και σήμερα μου ανέβασε πυρετό μέχρι 39οC, να τον φέρω να τον εξετάσετε;», κρατώντας την μικρή μου με το ένα χέρι (η οποία προσπαθούσε να μου πιάσει το τηλέφωνο και σιγά σιγά άρχιζε να εκνευρίζεται επειδή δεν την άφηνα), εξηγώ στην μαμά ότι πυρετός 1ου 24ώρου δύσκολα δείχνει την εστία του, πόσο μάλλον ένα πυρετικό κύμα! Αν η γενική κατάσταση του Τεό το δικαιολογούσε ήταν προτιμότερο να τον εξετάσω την επόμενη μέρα. Άσε που αν απυρετούσε μπορεί να γλίτωνε την ταλαιπωρία. «Μα από χτες βάζει πυρετό, και θα προτιμούσα να τον εξετάζατε σήμερα». Σκέφτηκα να υπερασπιστώ την αρχική μου άποψη, εξηγώντας ότι πιθανά αν βιαζόταν χωρίς λόγο, να μην έβρισκα την αιτία του πυρετού και να χρειαστεί να μου ξαναφέρνει τον μικρό, όμως κάτι η δικιά μου μικρή που πλέον διαμαρτυρόταν έντονα, κάτι ο φόβος της ιατρικής από το τηλέφωνο (μήπως και η μητέρα έχει πραγματικό λόγο να ανησυχεί), της εξήγησα ότι αν επιμένει σε λίγη ώρα θα είμαι στο ιατρείο και θα την περιμένω. Η συγκεκριμένη μαμά είναι πολύ ευγενική, είναι όμως από την φύση της απαισιόδοξη και σκέφτεται πάντα το χειρότερο! Λίγες ώρες αργότερα κέρναγα ζελεδάκι, έναν Τέο μέσα στην τρελή χαρά, και λέω στην μητέρα, αυτός είναι ο βαριά άρρωστος; Εγώ προσπάθησα να σε προφυλάξω, για να μην ξανάρχεσαι (γιατί όντως δεν βρήκα κάποια ιδιαίτερα παθολογικά ευρήματα)! Και κάπου εκεί ξεκίνησε το ξέσπασμα της μαμάς, «δεν ξέρετε τι έχω τραβήξει το τελευταίο 6μηνο!», για να καταλήξει απαντώντας μου όταν διαμαρτυρήθηκα ότι έχω και εγώ οικογένεια, με «ε! τότε να μην γινόσασταν παιδίατρος».
Λέμε μερικές φορές με τον πιο φυσικό τρόπο, τα πιο σκληρά πράγματα… Και ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοί μου μόλις φύγουν από το ιατρείο τους, κλείνουν τα πάντα για να περιφρουρήσουν την προσωπική τους ζωή. Έχω έρθει στο ιατρείο για να εξετάσω παιδί, στις 3:00 τα ξημερώματα, έχω φύγει από κινηματογράφο στη μέση του έργου, για να κάνω εισπνοές στο ιατρείο σε κοριτσάκι που δυσπνοούσε και το οποίο τελικά δεν χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο. Έχω περάσει τα γενέθλια μου, πάνω από την κούνια ενός μωρού με το οξύμετρο, το οποίο επίσης τελικά δεν νοσηλεύτηκε. Τέλος πάντων, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τώρα που έχω οικογένεια, είμαι πιο ολοκληρωμένος παιδίατρος, ακριβώς γιατί νιώθω ακόμα πιο άνθρωπος. Εγώ, φοβάμαι τους συναδέλφους μου που φέρονται σαν και νομίζουν ότι είναι θεοί.
Να κλείσω όμως με μια ευχάριστη ιστορία. Πριν από λίγο καιρό, κάναμε βόλτα με τα δίδυμα και την γυναίκα μου στην παραλία, όταν ακούω πίσω από την πλάτη μου μια παιδική φωνούλα να φωνάζει «ιατό, ιατό». Γυρίζοντας βλέπω την Νένα, μια πιτσιρίκα 2,5χρονών, να έχει φύγει από την αγκαλιά της μαμάς της και τρέχοντας να χώνεται στην δική μου. Το φιλάκι που μου χάρισε ακόμα το θυμάμαι (σαν τον μπαμπά της Μαφάλντας που άφηνε αξύριστο το σημείο που τον είχε φιλήσει η κόρη του). Ενώ συνεχίσαμε την βόλτα μας, εγώ ένιωθα να φουσκώνω σαν παιδικό μπαλόνι από την ικανοποίηση και την χαρά. Υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή για τις προσπάθειες σου, από την αγκαλιά και το φιλί ενός παιδιού;

13 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

To teleuteo htan... oti kalytero. Xerome giati su aksize (den to leo etsi auto, "vgenei" apo ta grafomena su). Bravo pu diatireis thn evesthisia su, ke gia thn sygkatavash pu dixneis se goneis pu anisixun ypermetra (pu ksereis sto telos isos tus voithiseis na to apovalun ligo, ke gia to diko tus kalo). Cheers!

αθεόφοβος είπε...

Χαίρομαι γιατί έγραψες ότι πίστευα πάντα ότι είναι η πεμπτουσία της ιατρικής.
Ιατρική δεν είναι απλά μόνο ένα στηθοσκόπιο η μια έξέταση,είναι ακριβώς αυτός ο ψυχικός δεσμός με τον άρρωστο που την έχει απόλυτη ανάγκη.
Οσο για τον μεσημερινό ύπνο είναι σαφώς αναγκαίος στον άνθρωπο και όταν δεν καταφέρω να κοιμηθώ το μεσημέρι είμαι ψόφιος μετά.

pediatre είπε...

Mh xeirotera… Thanks, για την υποστήριξη.
Ελπίζω να είσαι πάντα καλά. Cheers!-)
Αθεόφοβε… το περίμενα ότι θα με καταλάβεις, και χαίρομαι με την σειρά μου. Φοβήθηκα είναι η αλήθεια μην παρεξηγηθώ, γιατί το να καταγράφεις το πόσο σε πλήγωσε η αγωνία μιας μάνας για το παιδί της, όσο υπερβολική και αδικαιολόγητη και αν είναι, δεν είναι εύκολο πράγμα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ παιδίατρε:
1)πρώτον αισθάνομαι την ανάγκη να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά σου σε όλους τους bloggoεπισκέπτες σου, όχι γιατί μπορεί να βρεθεί κάποιος δύσπιστος που θα αμφισβητήσει όσα γράφεις περί του πραγματικού ενδιαφέροντος και της μεγάλης σου αγάπης για τα παιδιά "σου", που καθημερινά εξετάζεις, αλλά επειδή,ζώντας σε καθημερινά οφείλω να ομολογήσω ότι σαν απλός άνθρωπος (χωρίς δικά μου, ακόμα, παιδιά)νιώθω ότι φέρεσαι όπως ακριβώς θα ήθελε κάθε γονιός να φέρεται όχι μόνο ένας παιδίατρος (τους έχεις καλομάθει πολύ τους γονείς, το ξέρεις) αλλά και κάθε γιατρός.
2)Δάσκαλε που δίδασκες...Εσύ είσαι που συνιστάς ψυχραιμία στους γονείς;Μάλλον η αγωγία του κάθε γονιού για τα παιδιά του είναι ίδια, είτε είναι παιδίατρος και άρα γνωρίζει και κάτι παραπάνω είτε όχι.Αλλιώς δεν εξηγείται.Θα το καταλάβω και εγώ καλύτερα στο μέλλον!!Φιλάκια.

eparxiakosaloni είπε...

γιατρε ευτυχως ειμαστε μακρυα , καθε τρεις και λιγο η μαμα Σαλονι στο κινητο ειναι και πριζει το φουκαρα τον παιδιατρο του μικρου , οχι οτι εγω δεν ανησυχω ,

θα συμφωνησω απολυτα με τον αθεοφοβο , γιατρος δεν ειναι μονο γνωσεις , καταρτιση , δεν πα να εισαι γαματος επιστημονας , αν δεν εισαι και ανθρωπος μαζι , αστα να πανε

Ανώνυμος είπε...

Agapimene mou gietre, sou stelnw tin agapi mou apo in broxeri simera Barkelwni..ena sxolio mono..stin zoi den borume kai den ginetai na aresoume kai na efxaristoume olous pou mas peritigurizoun..oi isoropies einai polu leptes...kai duskoles...etsi einai super na trexeis san ton Beggo pisw apo ta paidakia sou alla exeis kai tin oikogeneia sou, tis anages sou..prin liges meres xwrise ena zevgari filwn giati o antras pou den einai giatros varethike na pigainei sto nosokomeio to vrady pou efimereve i kopela tou na tin dei...kourastike leei....kane oti kalutero boreis san paidiatros alla sunama uperaspisou tis agapes sou...antamibi???kapou,kapws,kapote tha tin pareis...etsi..me ena filaki...me ena zesto sunaisthima na se tuligei kathismenos ston kanape sou, akougontas tin broxi na xtupaei ta tzamia sou..i zoi sou exei noima...dineis agapi..kalo sou apogevma

pediatre είπε...

Άλεξ… ακριβώς επειδή I know who, απλά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κατά κάποιο τρόπο, επειδή έρχονται από εσένα, έχουν μια ειδική βαρύτητα…

Μπαμπάσαλόνι… και πάλι σου εύχομαι περαστικά για το θηριάκι… Αν όντως έχεις βρει συνάδελφό μου, που αγαπά τα παιδιά, και δεν το κάνει ούτε για την δόξα (βλέπε διευθύντρια κλινικής «είμαι Θεά»…), ούτε μόνο για τα φράγκα, τότε, μην τον χάσεις και μην τον …κάψεις (φρόντισε να του προστατεύεις το προσωπικό του χρόνο, για να μπορεί να συνεχίσει να είναι εκεί για εσένα όταν πραγματικά τον χρειαστείς!).
Φιλιά και την αγάπη μου στην οικογένεια σαλόνι

Αγαπημένε μου ελληνό-ισπανέ φίλε και συνάδελφε. Εσύ να τα βλέπεις αυτά…(αναφέρομαι στο φιλικό σου ζευγάρι). Δυστυχώς, είναι δύσκολο να αποδεχθεί και να καταλάβει αυτό που κάνουμε, κάποιος εκτός ιατρικής, για αυτό πρέπει να προσέχουμε και να προστατεύουμε και τους συντρόφους μας, ειδικά όταν δεν ανήκουν στο …σινάφι μας! Σε ευχαριστώ, για την αμοιβή σε αισθήματα.. νιώθω ότι ένα μέρος της το έχω λάβει ήδη, μέσα από την ποιητική σου διάθεση! Ελπίζω ότι σύντομα θα σου έρθουμε…
Φιλιά στην πόλη σου και τους αγαπημένους σου…

Ανώνυμος είπε...

Πανέμορφη εξομολόγηση Νίκο. Και το φιλί της Νένας πέρασε μέσα από τις οθόνες μας! :^)

Να σου πω από την πλευρά μου πώς τον θέλω τον παιδίατρο; Με ξέρεις καλά (και ξέρεις και τον παιδίατρό μας καλά) για να καταλάβεις πιστεύω τι εννοώ: Ως γονιός χρειάζομαι έναν κόουτς. Έναν τεχνικά καταρτισμένο άνθρωπο, που να εμπλακεί αρκετά ώστε να έχει προσωπική σχέση με το παιδί (και με εμάς) αλλά και να μείνει αρκετά αποστασιωπημένος ώστε να έχει ψύχραιμο νου στα δύσκολα.

Αυτό περιγράφεις στην ουσία.

Φιλιά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Να σου πω, πως τέτοιους γιατρούς χρειαζόμαστε κι' εμείς και ιδιαίτερα τα παιδιά μας, θα είναι κάτι πεζό και συνηθισμένο.
Δε χρειάζεται να σου το ευχηθώ, γιατί ούτως ή άλλως θα φουσκώνεις πάντα από υπερηγάνεια και ικανοποίηση, ως αποζημίωση της συνέπειας, της μεθοδικότητας, της ευαισθησίας και της εντιμότητάς σου.

Γλαρένιες αγκαλιές
Φιλιά στα διδυμάκια σου!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα αγαπητέ παιδιάτρε,
σε διαβαζω συχνά και παρόλο που δεν έχω παιδάκια βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις.
Ελπίζω αν ποτέ αποκτήσω να βρώ κι εγώ έναν τέτοιο "ιατό" σαν εσένα!
Χαιρετίσματα από Κεφαλονιά.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Γειά χαρά όντως η Κρήτη κάνει χαρούμενους δημιουργικούς ανθρώπους, από τους Κουρήτες ώς τους Δροδουλίτες έχεις να διαλέξεις το μύθο σου. Μετά από 2300 χιλιομ στη Κρήτη έχω να κάνω άλλα 800 και να ξανάρθω!

Μ είπε...

Δυστυχώς οι γονείς είμαστε ακριβώς όπως τα λες... Πάντα ακραίοι!

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα την μικρή στον γιατρό μας, ο οπόιος είναι ένας εκπληκτικός γιατρός-άνθρωπος, και κόντεψα να του χυμήξω για να τον δείρω γιατί αυτός της εξέταζε τα αντανακλαστικά και εγώ νόμιζα ότι της έκανε βασανιστήρια!!!
Ευτυχώς ήταν ο μπαμπάκας της εκεί και μας γλίτωσε από δράμματα...

Τι τραβάτε και εσείς οι γιατροί...

pediatre είπε...

Λυπάμαι που λόγω φόρτου εργασίας δεν προλαβαίνω ούτε να απαντήσω σε όσα υπέροχα μου γράφετε! Σας ευχαριστώ, και πιστεύω ότι θα δείξετε κατανόηση, γιατί πραγματικά ήδη, έστω επικοινωνιακά, σας νιώθω κοντά μου…

Mpampaki… σε ξέρω και πίστεψέ με ξέρω ακόμα καλύτερα τον παιδίατρό σου… σε αυτόν άλλωστε χρωστώ, ότι είμαι σήμερα… Χαίρομαι που μας καταλαβαίνεις… ;-)

Γλαρένια μου κυρά, μου έχεις λείψει (κι ας μην έχεις πάει πουθενά, εγώ δεν προλαβαίνω…). Μήπως με παρασυμπαθείς και είσαι λίγο θετικά προκατειλημμένη; Όπως και να έχει σε ευχαριστώ..
Πουπουλόφιλα

Έλενα… σε ευχαριστώ, και σου εύχομαι σύντομα, να αποκτήσεις λόγο ή ακόμα καλύτερα λόγους…, και έναν καλό παιδίατρο, ώστε να ακούς συχνά «ιατό» (όχι επειδή αρρωσταίνουν, αλλά επειδή θα τον βλέπετε στον δρόμο, της όμορφης Κεφαλονιάς, όπως με την Νένα και εμένα..)
Πολλά φιλιά από το Ρεθυμνάκι..

Διόνυσε… η Κρήτη είναι όντως γόνιμος τόπος και γεννά αλλά και μαζεύει δημιουργικούς ανθρώπους. Δυστυχώς όμως όπου υπάρχει πολύ καλό, κάπου εκεί κοντά κρύβεται και το πολύ κακό… Η συνέχεια στο επόμενο ποστ μου…
Πάντως, σου εύχομαι όποτε έρχεσαι στον ευλογημένο τούτο τόπο, να γνωρίζεις μόνο το καλό και φιλόξενο πρόσωπό του.

Μαρία κ.-π… δεν με πειράζει το άγχος ή αγωνία του γονιού, ακόμα και για το υγειές παιδί του (πόσο μάλλον για το άρρωστο), άλλωστε είναι μέρος της τέχνης μου να ηρεμήσω τον αγχωμένο και να θορυβήσω τον αδιάφορο. Αυτό που πραγματικά με πληγώνει, είναι η έλλειψη κατανόησης για την δική μου ανθρώπινη υπόσταση, που πιστεύω οτι με κάνει καλύτερο γιατρό…