Τετάρτη 8 Αυγούστου 2007

Το θαύμα της γέννησης!

Έζησα για ακόμα μια φορά το θαύμα της γέννησης.
Με φώναξαν πριν λίγη ώρα στο μαιευτήριο για ένα φυσιολογικό τοκετό. Σχεδόν κάθε φορά μοιάζει σαν την πρώτη φορά. Η αδρεναλίνη με την όξινη γεύση στην γλώσσα μου. Η αδρεναλίνη έτοιμη στην σύριγγα, για κάθε ενδεχόμενο. Το οξυγόνο που ρουφά με δύναμη η ετοιμόγεννη και το εκπνέει με δύναμη φωνάζοντας, παρά τις αντίθετες οδηγίες από την μαία, καθώς εξωθεί. Το οξυγόνο στην φιάλη, σφυρίζει στον δικό του ρυθμό, και αυτό έτοιμο, για κάθε ενδεχόμενο. Ο πατέρας αφήνει το χέρι του να του το σφίγγει η γυναίκα του. Ο πατέρας, δακρύζει! Από τον πόνο της καλής του; Από την συγκίνηση της προσμονής, ενώ ακούει στο doppler τους ήχους που, από ότι του είπαν, είναι η καρδούλα του; Από τον πόνο στο χέρι του που αρχίζει να μπλαβίζει;
Οι οδηγίες του γυναικολόγου και της μαίας, μπερδεύονται με τις φωνές της μάνας: «Δεν θα τα καταφέρω!», «έλα, έλα σχεδόν βλέπουμε το κεφαλάκι..», «άλλη μία καλή μου και τελείωσε. Τι νομίζεις εμείς όλοι έτσι εύκολα γεννηθήκαμε; Αφού τα κατάφεραν οι μανάδες μας, θα τα καταφέρεις και εσύ».
Όντως, η επόμενη στριγκλιά συνοδεύτηκε από ένα μικρό εξόγκωμα να εμφανίζεται. Δευτερόλεπτα, από αυτά που μοιάζουν ώρες, πέρασαν, με τις συντονισμένες προσπάθειες μάνας, μαίας και γυναικολόγου να αποδίδουν έναν παίδαρο 3,750 κιλά! Τα αντανακλαστικά μου σε πλήρη ετοιμότητα, όπως και εκείνα του νεογέννητου. Βυθίζομαι, με το στηθοσκόπιο μου, στις γρήγορες σφίξεις της καρδούλας του ανακουφισμένος. Ακούω το κλάμα του και καθαρίζω τις εκκρίσεις, για να ανασαίνει ελεύθερα! Με μια πρώτη ματιά, είναι όλα στην θέση τους. Θα έχω το χρόνο σε λίγο να τον εξετάσω ενδελεχώς και να τον καλωσορίσω, αφού τον στεγνώσουμε και τον ζεστάνουμε πρώτα.
Αφήνω την πολυτέλεια στον εαυτό μου να χαλαρώσει και να αναδυθεί στην πραγματικότητα της αίθουσας τοκετού. Το μωρό, τον παίρνει η μαία και το ακουμπά στο στέρνο της μαμάς του. Τον άτιμο, όλη την ώρα ούρλιαζε και μόλις τον ακούμπησαν στην μάνα του, ησύχασε! Μουσική από το «Αμελί», ακούγεται από κάπου μακριά και δένει όσο τίποτα με την σκηνή. Το μωρό σταμάτησε το κλάμα του και η μάνα δεν μπορούσε να κρατήσει τα δικά της δάκρυα. Έκλαιγε με λυγμούς, ενώ ο πιτσιρικάς έφευγε για να τον δούνε από μακριά οι παππουδογιαγιάδες και να ανέβει στον θάλαμο του. Έκλαιγε, με δάκρυα χαράς και ανακούφισης και μας ευχαριστούσε. Έκλαιγε, και όπως της χάιδεψα το χέρι και της είπα πως όλα είναι καλά με τον μικρό, και πως θα τα πούμε επάνω, με τράβηξε με ευχαρίστησε και με φίλησε. Σήμερα, γεύτηκα δάκρυα ευτυχίας.
«Φυσιολογικός τοκετός», το λέει και το όνομά του, φυσιολογικός! Όλο και πιο σπάνια τον ζούμε. Προτιμάνε το χειρουργείο… κάτι φυσιολογικό να εκφυλίζεται σε …επέμβαση, σε …τομή.
Γλυκεία μου, εγώ σε ευχαριστώ…
Καλή ανατροφή, που εύχονται εδώ στην Κρήτη!

12 σχόλια:

Maria Mikro Analogo είπε...

Τι όμορφο να ακούς γι' αυτό το θαύμα από έναν παιδίατρο :-) Συνήθως οι του επαγγέλματος μιλάνε λίγο αποστασιοποιημένα για την όλη μαγική διαδικασία του τοκετού. Δυστυχώς, δεν το έχω ζήσει ακόμα, αλλά η τύχη με έχει φέρει κοντά σε συνάδελφό σου που κάθε φορά ακούω να μου λέει για το τι φοβερή εμπειρία που είναι, αυτό το πρώτο κλάμα, η πρώτη ανάσα. Θα συμφωνήσω απόλυτα και με τον φυσιολογικό τοκετό. Όσες σκέφτονται τους πόνους, θα πω αυτό που μου έλεγε η μάνα μου "Είναι οι μοναδικοί πόνοι που ξεχνιούνται με το πρώτο κλάμα του παιδιού σου". :-)
Καλημέρες

Mh Xeirotera είπε...

Ti na po mprosta se auto to thavma.

Ti na po mprosta sth tosh evesthisia autu tu post.

Kalo apogeuma tha po ke tipota allo.

Na eise kala :)

αθεόφοβος είπε...

Επειδή μου θύμισες στιγμές παλιές και αγαπητές που καμία δεν έιναι ίδια με την άλλη, απλά θα πώ ότι από όλο τον τοκετό η σημαντικότερη είναι όταν ακούγεται εκείνο το πρώτο σπαραχτικό κλάμα που είναι και η πρώτη αναπνοή του μωρού.
Αλλά εκτός από το θαύμα της γέννησης μερικές φορές υπάρχει και το γέλιο με όσα φωνάζουν οι γυναίκες.
Έτσι μπορείς να ακούσεις Καρδιτσιώτισσα να φωνάζει Λε,λε,λε,λε συνέχεια,η τσιγγάνα να φωναζει Ντάγιο!
Αλλά το ωραιότερο μια και είσαι στην Κρήτη, Κρητικιά να φωνάζει :
Οφού,οφού Μανωλάτση ίντα μούκανες δεν θα το ματαδείς μπλιό!!

pediatre είπε...

Μαρία… όταν χάσεις τον ρομαντισμό και την αγάπη για αυτό που κάνεις, είσαι καταδικασμένος να ζεις σε μια καθημερινή κόλαση. Το πρόβλημα με τους συναδέλφους μου που δεν αγαπούν την δουλειά τους είναι ότι παρασέρνουν στην κόλασή τους και αθώους…
Όσο για τις συμβουλές της μάνας σου, αν και λόγο φύλου, έξω από τον χορό, συμφωνώ απόλυτα και σου εύχομαι να ζήσεις και εσύ το θαύμα του φυσιολογικού τοκετού
Mhxeirotera… σε ευχαριστώ για τα λόγια σου και χαίρομαι που σε ακούω έστω και σαν σχόλιο σε ποστ.. Ομολογώ πως μου λείπει η πένα σου. Ελπίζω εσύ να είσαι καλά :-)
Αθεόφοβε… καλώς ήρθες, μας έλειψες και εσύ και περιμένουμε ζουμερές λεπτομέρειες ;-)

eparxiakosaloni είπε...

δυστυχως δεν ειδα το μικρο μου να γεννιεται με φυσιολογικο τοκετο , αλλα το πρωτο κλαμα δεν θα το ξεχασω ποτε

Μ είπε...

Άστο καλό σου.. Συγκινήθηκα!!! Θυμήθηκα τα δικά μου. Όντως έτσι είναι όπως το περιγράφεις. Θυμάμαι τι ένιωσα όταν μου την πρωτοδώσανε αγκαλιά και ανατριχιάζω! Άσε που μου έδωσες ιδέα για post;-)
Όσο για τις καισαρικές.. Έχουμε την θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη! Δεν καταλαβαίνουνε ότι ό,τι γλιτώνουνε πριν τον τοκετό σε πόνο, το ξεχρεώνουνε μετά. Άσε που εξαιτίας της καισαρικής αν δεν έχει γίνει επισκληρίδιος χάνεις το μοναδικό συναίσθημανα κρατάς το μωράκι σου για πρώτη φορά μετά ην γέννα.

pediatre είπε...

Eparxiakosaloni… χάθηκες! Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω.. και σου εύχομαι, μετά το πρώτο κλάμα, να ακούς μόνο γέλια από τον μπόμπιρα.. ;-)
Μαρία κ.-π… χαίρομαι που σε άγγιξα. Το ποστ ήταν, ή μάλλον παραήταν, αυθόρμητο, λίγο μετά αφού ήρθα από το μαιευτήριο…

Mh Xeirotera είπε...

Kalhmera giatre mu!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σε μένα μιλάτε;.........

Δε θα το πιστέψεις, μα στο τελευταίο μου παιδί παρακαλούσα να μη γεννήσω ακόμη, για να απολαύσω ..τις ωδίνες μου, μέσα από τις ρυθμικές μου αναπνοές. Είχα πάντα τον έλεγχο και δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να παρεκτραπεί.

"Είναι η δεύτερη φορά στην καριέρα μου, που μου συμβαίνει αυτό. Ούτε αναστεναγμός;....."ήταν τα λόγια του μαιευτήρα μου.
Οι μαίες είχαν να το λένε "Κοπέλα μου, δεν μας έχει ξανατύχει"
Μόνο το κλάμα του μωρού στο τέλος.
Κι' εσύ ξέρεις γιατρέ μου, τί σημαίνουν ωδίνες.

Κι' εγώ απορώ, με την επιμονή τους στη νάρκωση....
Πολύ παγερό... μα να μη θέλουν να ζήσουν τούτη την μοναδική εμπειρία;
΄Ισως όμως να μην αντέχουν τον πόνο ή να αισθάνονται μόνες εκείνη τη στιγμή, γιατί ο πατέρας δεν αντέχει το θέαμα.
Να 'ναι καλά ο Γλάρος μου, ήταν σε όλα τα παιδιά μας μέσα στο χειρουργείο, εκτός από το πρόωρο (6 1/2 μηνών), που για ευνόητους λόγους ο γιατρός προτίμησε να τον κρατήσει μακριά.
Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να θυμηθώ την μοναδική αυτή εμπειρία, ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!
Δε θα τολμούσα ποτέ, ούτε θα το διανοούμουν να το κάνω ανάρτηση.

Θυμώνω δε, όταν στις ταινίες και τα σήριαλς, παρουσιάζουν τον τοκετό ως σφαγή.

Γλαρένιες αγκαλιές

(Υ.Γ. Συγγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο,μα δε φταίω pediatre μου, με προκάλεσες)
;-)

iris είπε...

έλειψα για λίγο (διακοπές γαρ) και διάβασα μαζεμενα τα τελευταία σου ποστ. Ομολογώ ότι και μόνο που το θέμα σου είναι τα παιδιά δεν μπορείς παρά να μαγεύεις τους αναγνώστες σου !

pediatre είπε...

Γλαρένια μου κυρά, για ακόμα μια φορά εκφράζω τον θαυμασμό μου! Άλλωστε, ειδικά για το φυσιολογικό τοκετό, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο.
Πουπουλόφιλα στη γλαροοικογένεια :-)
Iris… σε ευχαριστώ! Ελπίζω να πέρασες υπέροχα και να επανήλθες δριμύτερη…

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές