Παραλία, μία μέλισσα και μόνο δύο τσιγάρα φτάνουν!

Μπάνιων συνέχεια!
Ναι, αν και μένουμε στο Ρέθυμνο, μόνο τώρα καταφέραμε να ξαναπάμε με τα μωρά για μπάνιο. Κάτι σαν τους Αθηναίους που όλο λένε ότι κάποια στιγμή θα πάνε στην Ακρόπολη, δίπλα είναι, και γερνάν βλέποντας την από καρτ ποστάλ. Καλά, εντάξει όχι τέτοιο χάλι, όμως ένεκα η δουλειά, μόνο τις Κυριακές έχουμε. Θα μου πεις τι γκρινιάζεις κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτές...
Από τα μικράτα μου, είχα οικολογικές ανησυχίες. Κάτι η ανατροφή μου, κάτι οι εφηβικές και μεταεφηβικές ιδεολογικές αναζητήσεις, με έκαναν να θεωρώ το σεβασμό στο περιβάλλον, μονόδρομο. Μια άλλη μεγάλη ιδεολογική μου ανακάλυψή, είναι ότι την επανάσταση πρέπει να την ξεκινήσεις από την καθημερινότητά σου. Θεωρώ υποκρισία, τα δάκρυα για την οικολογική καταστροφή του δρυμού, από άτομα που πετούν σκουπίδια και αναμμένα τσιγάρα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Πώς μου προέκυψαν όλα αυτά; Τα σκέφτομαι αντικρίζοντας το ναρκοπέδιο από γόπες, στο σημείο όπου ετοιμάζομαι να στρώσω την πετσέτα για τα πιτσιρίκια μου.
Όταν πριν από αρκετά χρόνια, είχα την κακή συνήθεια να καπνίζω, μάζευα τις γόπες και τις έπαιρνα μαζί μου φεύγοντας. Δεν ήθελα η δική μου συμβολή στην ομορφιά της παραλίας που με φιλοξένησε, να είναι αποτσίγαρα. Και να φανταστείς ότι τότε, ακόμα μακριά νυχτωμένος από ιατρική, δεν ήξερα ότι αν ένας ενήλικας φάει δύο τσιγάρα, η δόση της νικοτίνης είναι θανατηφόρα! Θα μου πεις για αυτό δεν τα τρώμε και τα καπνίζουμε. Σωστά, το κάπνισμα είναι αργός θάνατος και ποιος βιάζεται να πεθάνει. Έλα όμως που τα πιτσιρίκια δεν τα ξέρουν όλα αυτά τα εμπνευσμένα. Τα πάντα πρέπει να περνούν από το στόμα για μια δοκιμή, και δυστυχώς ήδη από το στόμα αρχίζει η απορρόφηση της νικοτίνης. Δεν χρειάζεται καν να τα καταπιούν. Επίσης δεν χρειάζεται να είσαι παιδίατρος για να φανταστείς ότι η θανατηφόρος δόση είναι πολύ μικρότερη για τα μικρά παιδιά. Θυμάμαι, όταν είχαν ρωτήσει τον κ Βλάχο, τον διευθυντή του κέντρου δηλητηριάσεων, από τι κινδυνεύουν περισσότερο να δηλητηριαστούν τα ελληνόπουλα, χωρίς να διστάσει απάντησε το τσιγάρο. Κρίμα είναι να μην τα έχω ταΐσει γόπες θαλάσσης και να δοκιμάσουν πρώτα στεριάς… Όλα αυτά τα σοφά, τα σκέφτομαι διπλωμένος και μαζεύοντας (για να μην πω φορτώνοντας). Ορίστε, επιτέλους και κάπου που θα μου φανεί χρήσιμος ο στρατός και η εκπαίδευση στο ...γόπινγκ!
Τις νοσταλγικές μου σκέψεις διέκοψαν οι σπαραχτικές φωνές ενός μικρού κοριτσιού. Μια καθόλου ευγενική μέλισσα, με καθαρά αυτοκτονικές τάσεις, μπροστά στο μπουτάκι της μικρής, έθεσε στον εαυτό της το υπαρξιακό ερώτημα, "το τσιμπάς τώρα ή δεν το τσιμπάς", και πήρε την ολέθρια απόφαση να το τσιμπήσει. Η μικρή έκλεγε ή μάλλον ούρλιαζε απαρηγόρητη! Εγώ, φουσκώνοντας από περηφάνια για την προνοητικότητα μου, σπεύδω να προσφέρω στην απελπισμένη μαμά, ένα "στικ αμμωνίας". Αφού ηρέμησε λίγο την μικρή η μαμά της, με άφησε να τσεκάρω το σημείο του τσιμπήματος, μήπως η μέλισσα είχε αφήσει στο δέρμα το κεντρί της για σουβενίρ. Ευτυχώς, η αμμωνία έκανε το θαύμα της, και η μικρή χωρίς κεντρί στο μπουτάκι και με κάπως κοκκινισμένα μάτια από το κλάμα, πήγε να ξεχαστεί με τον μπαμπά της στη θάλασσα.
Ευτυχώς που είχα μαζί μου την αμμωνία γιατί ξέρετε ποια είναι η εναλλακτική! Γελάτε εε! Ναι, όντως οι πρόσκοποι ανακουφίζουν τον πόνο από τα τσιμπήματα ανακουφίζοντας ταυτόχρονα και την κύστη τους… Έξυπνο, γιατί εκτός αν έχεις ουρολοίμωξη, τα ούρα είναι στείρα και συνήθως με μπόλικη αμμωνία. Αμμωνία στην μέλισσα, ξύδι στην σφίγγα, λόγω διαφορών στο κεντρί.

 Τώρα πως θα κατάφερνα να πείσω την άγνωστη κυρία για την παιδιατρική μου ιδιότητα προτείνοντας να κατουρήσουμε το παιδί της είναι άλλη ιστορία!