Το πρώτο μπάνιο μας στην θάλασσα

Λέω να βιαστώ, να σας δροσίσω λίγο από τον καύσωνα. Να προσπαθήσω να φωτίσω λίγο το πρόσωπό σας με ένα χαμόγελο. Πάρτε βαθιές ανάσες και διώξτε από τους πνεύμονες και τη σκέψη σας τα πρόσφατα αποκαΐδια. Τουλάχιστον για λίγο, μέχρι να ανασυνταχθούμε, για να πάρουμε πιο ψύχραιμες και ουσιαστικές αποφάσεις.
Εμείς πάντως, αποφασίσαμε να πάρουμε τα κουβαδάκια μας, τα μαγιό μας, τα αντηλιακά μας και τα σωσίβια μας, για να πάμε για το πρώτο μπάνιο των διδύμων.
Τα αρώματα της νύχτας διαδέχονται τα χρώματα της μέρας. Όχι πως δεν έχει και η μέρα τα δικά της αρώματα! Έχει την αρμύρα της. Μέχρι και τα αντηλιακά μου μοσχομυρίζουν(ειδικά τα μωρουδιακά με άρωμα ροδάκινο...).

“Μα σωσίβιο από τόσο μικρά, αφού θα τα κρατάμε στα ρηχά!”. Τα μωρά δεν μπαίνουν στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο! Μπορεί να πάθεις κράμπα, μπορεί να λιποθυμήσεις! Και στο αυτοκίνητο δεν πάμε για να τρακάρουμε, όμως πάντα κάθονται δεμένα στο καθισματάκι τους.

“OK. Εσύ είσαι ο παιδίατρος, φούσκωνε τώρα!”, με αποστομώνει το αφεντικό και βρίσκομαι να δαγκώνω μια βαλβίδα και ταυτόχρονα να φυσάω ένα κίτρινο πράγμα. Κάτι η ζάλη από το φύσημα, κάτι η ζέστη, αφήνω τον εαυτό μου να απολαύσει το όνειρο αδιαμαρτύρητα. Σε λίγο έρχεται η δροσιά του νερού και η πρώτη των μωρών στη θάλασσα. Η μικρή μου, η Χαρά, δεν την χορταίνει την θάλασσα. Κυριολεκτικά, την γλύφει σαν τρελή από την άκρη του σωσίβιου! Δεν τρώνε αλάτι στο φαγητό τους και είπε να του δώσει να καταλάβει. Ο Ερμής είναι λίγο πιο επιφυλακτικός. Όχι ότι δεν του αρέσει, περισσότερο μοιάζει να μην ξέρει ακόμα πώς να χειριστεί την κατάσταση. Που κρύβεται η σκανδαλιά για να την κάνει.
Η σκιά της ομπρέλας καλύπτει τον αυτοσχέδιο περιφραγμένο με τις ξαπλώστρες χώρο! Τα μικιά μου στεγνώνουν πάνω στην πετσέτα, παίζοντας με την άμμο και ότι άλλο βρουν. Η μαμά μας πάει για μια βουτιά και εγώ πραγματικά νιώθω να ονειρεύομαι!
Η ευτυχία κρύβεται στα μικρά καθημερινά! Αρκεί να κλείνεις για λίγο τα μάτια, για να μπορείς να τα διακρίνεις. Ρουφάς τζούρες αλατισμένης μωρουδίλας. Ακούς φωνούλες παιδικές. Μέχρι και η χοντρή κυρία με τα κεφτεδάκια, που υπάρχει σε κάθε ελληνική παραλία, αποπνέει μια γραφικότητα. Κυνηγάς τα χεράκια που έχουν βουτήξει στην άμμο και κρατούν μια καλογυαλισμένη από σάλια πετρούλα να μην την κάνουν πάσα στο στόμα. Κρίμα είναι για τα τέσσερα δοντάκια, που κοσμούν το χαμόγελο μας.

«Τι μασουλάει ο μικρός;». Ωχ! γύρισε το αφεντικό. Κλασσικά για μια στιγμή γύρισα το κεφάλι μου και… Ποτέ δεν πρέπει να ψαχουλεύουμε στα τυφλά το στόμα ενός παιδιού, μπορεί να το πνίξουμε στην προσπάθεια να απομακρύνουμε το ξένο σώμα, φωνάζει η φωνή του παιδίατρου. Κάνω τον δείκτη του χεριού μου σαν «αγκίστρι», τον βάζω στην άκρη του στόματος μεταξύ ούλων και μάγουλου, σπρώχνω ελαφρά ανοίγοντας τα σαγονάκια από το πίσω μέρος, και σαρώνω από πίσω προς τα μπρος, “ψαρεύοντας” ένα μικρό κομμάτι φελιζόλ. «Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται παρουσία των γονιών…» ακούω την φωνή του παιδιάτρου, από το στόμα της καλής μου αυτή τη φόρα. Τι να πω; Κυριολεκτικά δάσκαλε που δίδασκες.

Τα μωρά βαρέθηκαν, οπότε φοράω την μικρή στούς ώμους ("ψάρι κοκόλι" που λέει η μαμά τους) και βολτάρω. Νιώθω σαν καθαρόαιμο στην ακροθαλασσιά, με την αμαζόνα μου να με ιππεύει καμαρωτή! Είναι περασμένες έξι, το απόγευμα. Τώρα, και το πρωί (πριν τις 10), είναι η ώρα που προτιμούν οι παιδίατροι και οι φωτογράφοι. Ο ήλιος δεν βλέπει κάθετα τη γη, αλλά από γωνία. Γίνεται τόσο ακίνδυνος που μπορείς να τον κοιτάς στα μάτια. Από την άλλη οι εικόνες, τα πρόσωπα και τα τοπία φωτίζονται καλύτερα. Είναι η ώρα για τα παιδιά και τα χρώματα να παίξουν.
Μια κοπέλα διαβάζει το βιβλίο της κάτω από μια ομπρέλα.
Καλοκαιράκι! Χρώματα παντού, μαγιό, σωσιβιάκια, μπρατσάκια, ομπρέλες, πετσέτες.
Μέσα στα χρώματα πιο εντυπωσιακή,
τι ειρωνεία;

μια εικόνα σε απόχρωση γκρι…
Τα σημάδια από τα πατουσάκια ενός παιδιού στην βρεγμένη άμμο. Σαν σκαλισμένα, εκεί που γλύφει το κύμα ρυθμικά την αμμουδιά.
Μικρά αποτυπώματα ανάμεσα σε μεγάλα.
"Κλικ"!
Τράβηξα την φωτογραφία δευτερόλεπτα πριν προλάβει το κύμα να τ' αγκαλιάσει και να τα εξαφανίσει. Τα ρούφηξε θαρρείς, στην αγκαλιά του ο χρόνος.
Ο μικρός λίγο πιο πέρα έτοιμος να ανανεώσει τα χνάρια του, τρέχει με ανοιχτά χέρια, σε μια αγκαλιά.
Φωνάζει και η μικρή πάνω στον ώμο μου. "Α!τατατατααα", που στην γλώσσα μας σημαίνει, πω πω τι χαρά ή κάτι τέτοιο!
Αυτές οι μικρές στιγμές είναι η ευτυχία!