Στους νέους: Ισπανία-Ελλάδα:2-0

Όμορφη νύχτα η χθεσινή! Αφορμή για την έξοδο ένας φίλος που ήρθε από τη Ισπανία. Έλληνας ιατρός, άλλος ένας από τους πολλούς, που τον κέρδισε η οργάνωση του κράτους και η ποιότητα ζωής άλλης, ευρωπαϊκής, ή μάλλον πραγματικά ευρωπαϊκής χώρας. Την παρέα μας συμπλήρωναν, πλην της καλής μου, άλλο ένα ζευγάρι, επίσης ιατρών, επίσης πρόσφατα γονιών, επίσης πνιγμένων στην ελληνική πραγματικότητα του Ρεθύμνου! Υπόψη, είμαι σίγουρος ότι η ποιότητα ζωής εδώ δεν είναι χειρότερη από πολλά άλλα μέρη της χώρας μας. Μάλλον καλύτερη θα έλεγα.
Η βραδιά μαγική! Φυσά ένα δροσερό αεράκι, ανακούφιση από την πρωινή κάψα, σε μπαράκι ταράτσα στο παλιό Ρέθυμνο. Τζαζ και μπλουζ με φόντο, την Φορτέτζα, τους Μιναρέδες και τις κεραμοσκεπές της παλιάς πόλης. Η συζήτηση δεν άργησε να στραφεί στις διαφορές της καθημερινότητας εκεί και εδώ… Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό το πρόσφατο πόστ του αθεόφοβου και ο διάλογος που ακολούθησε μέσα από τα σχόλια.
Οι συγκρίσεις ατυχέστατες: «Ρε σεις ακούστε τι έγινε πριν από κανά 2 εβδομάδες στην Ισπανία. Ξέρετε το σκηνικό που γίνεται κάθε χρόνο στη Παμπλόνα, που αφήνουν τους ταύρους ελεύθερους στους δρόμους και κυνηγούν τον κόσμο. Ε! την προηγούμενη εβδομάδα στις ειδήσεις ήταν πρώτη είδηση η σύλληψη και φυλάκιση ενός πατέρα, επειδή είχε μαζί του το 11χρονο παιδί του. Δεν έγινε ούτε κάποιο ατύχημα, ούτε κάποιος έκανε μήνυση. Η τηλεόραση έδειχνε τους αγώνες και ο εισαγγελέας αυτεπάγγελτα, ζήτησε έρευνα. Ο πατέρας εντοπίστηκε και πήγε φυλακή γιατί έθετε σε κίνδυνο το ανήλικο παιδί του. Κάτι αντίστοιχο,είχε γίνει στην αρχή του καλοκαιριού, όταν βγήκε ο αρχιεισαγγελέας στον τύπο και δήλωσε ότι επειδή η 1η αιτία θανάτου παιδιών στην Ισπανία το καλοκαίρι, είναι πνιγμός σε πισίνα, οι κηδεμόνες παιδιού που θα πάθει ατύχημα σε πισίνα χωρίς ναυαγοσώστη, θα διώκονται.»
Να σας μεταφέρω 2 παραδείγματα από την ελληνική και δη την Ρεθυμνιώτικη πραγματικότητα. Έτσι, για να κρατάμε τις ισορροπίες.
Το πρώτο, από το φιλικό μας ζευγάρι. Πριν από μερικούς μήνες ήταν καλεσμένοι σε ένα γάμο, στα Ανώγεια. Πρόκειται για χωριό στον ορεινό Μυλοπόταμο, ένα μέρος που ούτε κατακτητής του παρελθόντος δεν τόλμησε να πατήσει, ούτε αρχή του παρόντος να επιβάλει την τάξη. Το καπετανιλίκι έχει το ίδιο χρώμα, το μαύρο, όμως έχει αλλάξει πλήρως χαρακτήρα. Από περηφάνια έχει εκφυλιστεί σε κακώς εννοούμενη «μαγκιά». Είναι η πατρίδα του Νίκου Ξυλούρη και του αδερφού του Ψαραντώνη! Είναι ένας ξερότοπος, όπου φυτρώνουν ζεστές καρδιές και θερμά κεφάλια. Στον γάμο λοιπόν, έπαιζαν μπαλωθιές. Ελεύθερη μετάφραση στα νεοελληνικά: «πυροβολούσαν στον αέρα»! Ο πατέρας ενός 11χρονου θεώρησε «μαγκιά» να μάθει στο κοπέλι του να παίζει μπαλωθιές (μετάφραση: «να μάθει στο παιδί του να πυροβολεί με το πιστόλι στον αέρα»). Ο δε κύριος αυτός, ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν μπορούσε να κρατά ψηλά το χέρι του παιδιού του μαζί με το πιστόλι, τα οποία όλο και έχαναν μοίρες από τις 90ο και οι μπαλωθιές από τον αέρα όλο και πλησίαζαν στην γη.. Το πώς δεν τραυματίστηκε κανένας ήταν καθαρά θέμα τύχης. Σε αυτόν τον γάμο, γιατί πολύ συχνά σε άλλες χαρές η τύχη δεν χαμογελά σε όλους, και το μαύρο χρώμα πνίγει την χαρά.
Για να έρθω στην πόλη του Ρεθύμνου και την δική μου πρόσφατη εμπειρία αναφορικά στην ασφάλεια των παιδιών. Έχω κουραστεί να βλέπω τα παιδιά να κινδυνεύουν καθημερινά όταν μεταφέρονται δικάβαλο ή και τρικάβαλο πάνω στα μηχανάκια, ή στο μπροστινό κάθισμα στο αυτοκίνητο! Αποκορύφωμα μια μαμά η οποία φορούσε μάρσιπο με ένα 2-3μηνών βρέφος και οδηγούσε αυτοκίνητο… Δεν θεωρώ ότι έχει κανένα νόημα να φωνάζω σαν το τρελό (ή έστω τον γραφικό του χωριού), σε κάθε έναν από αυτούς του ανόητους γονείς. Σίγουρα δεν διεκδικώ ότι αγαπώ τα παιδιά τους περισσότερο από εκείνους, όμως σε κάποια θέματα υγείας και πρόληψής της είμαι λίγο πιο ειδικός. Για να κοιμάμαι πιο ήσυχος και να νιώθω ότι τουλάχιστον προσπάθησα, έγραψα γράμμα στην Παγκρήτια Παιδιατρική Εταιρεία, άρθρο στον τοπικό τύπο και αναφορά στην εισαγγελέα. Όχι ταυτόχρονα! Το ένα μετά το άλλο, καθώς δεν έβλεπα καμιά διαφορά στους δρόμους. Μετά το τελευταίο, αυτό στην εισαγγελέα, κάπως αραίωσαν τα μηχανάκια με παιδιά και όλο και πιο πολλά τουλάχιστον φοράνε κράνος. Για να καταλάβετε όμως την διαφορά μας με τις πρακτικές της Ισπανίας, πριν από ένα μήνα περίπου, σε τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, φιγουράριζε φωτογραφία με μπαμπά πάνω σε παπάκι, μαζί με τα τρία!! παιδιά του, και άρθρο που υμνούσε τον πατέρα που νοιάζεται για τα τέκνα του, συμμετέχοντας ενεργά στην ανατροφή τους.
Νομίζω ότι μετά τα παραπάνω θα συμφωνήσετε ότι, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, στην καθημερινότητα των παίδων μας Ισπανία-Ελλάδα 2-0…

Υ.Γ. Ελπίζω, κάποια στιγμή η πραγματικότητα στην Ελλάδα να αλλάξει. Ο μονός τρόπος που μπορώ να σκεφτώ, για να συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση, είναι να είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν έχει νόημα να ξεσπάμε στον διπλανό μας και την ανοησία ή αφέλεια του. Έχει όμως νόημα να αναγκάσουμε την πολιτεία να γίνει επιτέλους ευνομούμενη, ώστε να προστατεύει τον πολίτη (πόσο μάλλον τα παιδιά του) ακόμα και από την βλακεία του.