Καλοκαιρινή ιστορία με (απ)αισιόδοξο τέλος!

Το καλοκαίρι θέλει τις διακοπές του. Ότι και να λέμε, κάτι η ζέστη, κάτι η κούραση της δουλειάς και της ρουτίνας, θέλεις να ξεφύγεις λίγο. Παραλία, βιβλίο, μπανάκι στη θάλασσα, ψαράκι στο ταβερνείο δίπλα στο κύμα. Σιέστα το μεσημέρι με αεράκι από ανεμιστήρα, μπανάκι και βιβλίο το απόγευμα και βόλτα στην αμμουδιά με μια κομπανία να παίζει σε κάποιο ταβερνάκι, με φόντο το φεγγάρι που καθρεφτίζεται στην θάλασσα.
Απαραίτητο συστατικό η καλή παρέα! Ακόμα και αν αυτή είναι ο εαυτός σου. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για 3-4 άτομα, παραπλήσιας ηλικίας και ενδιαφερόντων. Δύσκολα δεν περνάς καλά με τα παραπάνω συστατικά στην συνταγή. Βέβαια οι φίλοι μας ήταν λάτρεις και του βουνού, και της πεζοπορίας. Ευτυχώς, δεν είναι λίγα τα μέρη που τα συνδυάζουν και τα δύο!
Σε ένα τέτοιο μέρος η Μιράντα και ο Πέτρος είχαν φτιάξει το εξοχικό τους. Το πατρικό της Μιράντας στο χωριό, ανακαινισμένο ώστε να προσφέρει στους επισκέπτες του όλα τα κομφόρ. Η παρέα γνωστή, με μία επικίνδυνη προσθήκη, τον Μάρκο. Όχι, δεν τον καταζητούσε η ιντερπόλ, ούτε είχε κάποια ψυχιατρική ή άλλη νόσο, απλά ήταν αχώριστος με το Θησέα! Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Η παρέα δεν είχε κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, έτσι και αλλιώς ο Θησέας ήταν ένα πανέμορφο και πανέξυπνο λαμπραντόρ. Άνθρωπος και σκύλος λοιπόν, πήγαιναν σετάκι. Το δε εξοχικό της Μιράντας και του Πέτρου ήταν ιδανικό για ζώα. Μεγάλος κήπος με δένδρα και άπειρες γωνιές για παιχνίδι και αραλίκι!
Ούτε με τα ζώα είχε πρόβλημα η παρέα. Άλλωστε βασικά μέλη του team ήταν η Παυλίνα και ο Λάκης, ο γλυκός κουνεΛάκης. Το δεύτερο άνθρωπο-ζώο σετάκι! Και το πρόβλημα! Ο Λάκης εδώ και χρόνια δεν έχει χάσει καμία εκδρομή. Εδώ και πολλά χρόνια, και αυτό από καιρό φαίνεται. Ο ακούραστος κούνελος που έτρεχε και πηδούσε σχεδόν ασταμάτητα, τώρα προτιμά κάποια αγκαλιά ή ακόμα καλύτερα την γωνίτσα του, μέσα στο καλαθάκι από όπου απολαμβάνει την παρέα, ξεκουράζοντας το γέρικο πια κορμάκι του. Όλα καλά λοιπόν με την συνταγή, όμως θα δέσει το γλυκό μεταξύ Θησέα και Λάκη; Όχι τίποτα άλλο αλλά όλη η παρέα εύχεται να δέσει το γλυκό μεταξύ Παυλίνας και Μάρκου! Των άμεσα ενδιαφερόμενων συμπεριλαμβανομένων.
Ο Μάρκος είναι συνάδελφος του Πέτρου. Κάπου είδε ο Μάρκος μια φωτογραφία της Παυλίνας και εκδήλωσε ενδιαφέρον. Κάπου ο Πέτρος, και καλά είχε την έμπνευση «πως θα σου φαινόταν ο Μάρκος για την Παυλίνα μας;». Κάπου ξύπνησε η προξενήτρα μέσα στην Μιράντα. Βγήκανε όλοι μαζί, έγινε το κονέ, αλληλοαρεστήκανε off the record και στήθηκε το σκηνικό της καλοκαιρινής εκδρομής στο χωριό!
Αυτό που τους έφερνε πιο κοντά, ήταν αυτό που η παρέα φοβόταν μήπως τους χωρίσει! Η αγάπη τους για τα ζώα.
Χωρίς να υπάρχει εναλλακτική, η παρέα των τεσσάρων και των δύο ζωντανών, αισίως έφτασε στον προορισμό της. Όλα κυλούσαν παραπάνω από καλά. Το ζεύγος κουνέλι-σκύλος συνυπήρξε χωρίς κανένα πρόβλημα! Βέβαια για καλό και για κακό, ο Θησέας ήταν κυρίως έξω, ενώ ο Λάκης κυρίως μέσα. Το δε ζεύγος Μάρκου-Παυλίνας τα πήγαινε επίσης ανέλπιστα καλά!
Τα σκηνικά παρόμοια με όσα περιέγραφα στην αρχή, με ατελείωτες συζητήσεις στην βεράντα…
«Μην παρεξηγήσεις αυτό που θα πω! Τον συμπαθώ πολύ τον Θησέα, όμως ομολογώ ότι με πικραίνει λίγο έτσι που τον βλέπω να τρέχει και να χαίρεται».
Το βλέμμα του Μάρκου όλο απορία, σχεδόν την πανικόβαλε. «όχι, δεν εννοώ κάτι κακό για τον Θησέα! Το αντίθετο, απλά σκέφτομαι το κακό για τον Λάκη μου. Δεν είμαι χαζή το βλέπω ότι σιγά σιγά σβήνει».
Ο Μάρκος δεν έχασε την ευκαιρία για μια τρυφερή επαφή. Της έκανε κάτι μεταξύ μαλακού μασάζ και χαϊδέματος στον αυχένα της. Την χαλάρωσε. Την χαλάρωσε τόσο, που η σκέψη της ξέφυγε από τα χείλη της: «Όταν πεθάνει ο Λάκης θα ήθελα να τον φέρω να τον θάψω εδώ», σαν να συνειδητοποίησε ξαφνικά τι είπε, βιάστηκε να συμπληρώσει «δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό!». Τραβώντας την ελαφρά προς τα πάνω του, της ψιθυρίζει «είμαι σίγουρος ότι ο Πέτρος και η Μιράντα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, όμως μην μαυρίζεις προκαταβολικά την ψυχούλα σου», και βάλθηκε να την αποσπάσει από τις μαύρες σκέψεις.
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και έντονα, στην σωστή αναλογία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Η Παυλίνα ήταν τόσο ευτυχισμένη που δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Να δεις που κάτι θα γίνει και θα στραβώσει η φάση» λέει στην Μιράντα, «κουνήσου από την θέση σου γρουσούζα! Όλα καλά θα πάνε». Και ενώ το φοβόταν από τον Λάκη, της προέκυψε από τον Μάρκο. Τουλάχιστον αρχικά!
Δεν ήταν τίποτα σοβαρό. Ένα κρυολόγημα, που κατάφερε όμως να ρίξει τον Μάρκο στο κρεβάτι πριν την Παυλίνα. Και μάλιστα με έντονες μυαλγίες και πυρετό. «Μη, μη με πλησιάζεις και σε κολλήσω!» την παρακαλούσε, όμως εκείνη ξεκόλλησε από το πλάι του μόνο όταν τον πήρε ο ύπνος. Ήταν μεσημέρι όταν κοιμήθηκε!
Ξύπνησε την επόμενη νωρίς το πρωί. Πολύ νωρίς το πρωί. Ένιωθε και πάλι τις δυνάμεις του να επανέρχονται, πεινούσε όμως! Πήγε στην κουζίνα και τρώγοντας ένα κομμάτι κρύας πίτσας προσπαθούσε να βάλει σε μια σειρά τις συγκεχυμένες μνήμες από το προηγούμενο βράδυ. Θυμάται, τον Πέτρο να του φέρνει κάτι να φάει και ένα αντιπυρετικό. Θυμάται, να τρώει μόνο το δεύτερο και σχεδόν αμέσως να ξανακοιμάται. Αμυδρά θυμόταν και μια φασαρία από το κάτω μέρος του σπιτιού. Θυμάται, τον Πέτρο να του λέει κάτι του στυλ «έλα άντε ξεκουράσου και θα τα πούμε αύριο…» και να του αφήνει ένα πιάτο σούπα δίπλα στο κρεβάτι του. Άκουσε την συμβουλή του φίλου.
Όταν ξύπνησε η παγωμένη σούπα δεν τον συγκίνησε, σε αντίθεση με την παγωμένη πίτσα που την τσάκισε! Άρχισε να αποκτά ικανοποιητικά επίπεδα γλυκόζης και βγήκε να καλημερίσει τον Θησέα του. Ο πιστός του φίλος παράτησε ότι έκανε και έτρεξε σαν τρελός στην αγκαλιά του. Παραλίγο να τον σωριάσει κάτω από τον ενθουσιασμό! Όταν χόρτασε χάδια, έφυγε τρέχοντας, σαν να του λέει περίμενε να σου δείξω τι ανακάλυψα! Φεύγει σφαίρα, για να επιστρέψει μετά από λίγα δευτερόλεπτα κρατώντας περήφανα στο στόμα, ένα λερωμένο χνουδωτό πράγμα, τον …Λάκη! Το άψυχο κουνέλι, λερωμένο με σάλια και χώματα, κουνιόταν όπως είχε καιρό να κουνηθεί είναι η αλήθεια, κρεμασμένο από τα σαγόνια του Θησέα.
Μόλις ανέκτησε την ψυχραιμία του ο Μάρκος, του απέσπασε το άψυχο κορμάκι. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, μπήκε στο σπίτι, πήρε μια πετσέτα και ένα σαμπουάν. Βγήκε και βρέθηκε στην άκρη του κτήματος να πλένει τον κακομοίρη Λάκη. Ο Θησέας μόνο να τον βοηθήσει δεν προθυμοποιήθηκε, για αυτό βρέθηκε δεμένος σε ένα δένδρο, να διαμαρτύρεται. Όχι εντόνως είναι η αλήθεια, μια ματιά από τον τσαντισμένο Μάρκο αρκούσε! «Δεν φτάνει που από τους δυο μας εσύ έπνιξες το κουνέλι, έπρεπε να το κάνεις και άχρηστο!», μονολογούσε καθαρίζοντας τον Λάκη, και απορώντας και ο ίδιος με τους μυστήριους μηχανισμούς άμυνας που λειτουργούσαν μέσα του και έφερναν στην επιφάνεια αυτό το μαύρο χιούμορ. Το είχε συμπαθήσει το ζωντανό και ακόμα περισσότερο είχε συμπαθήσει την κυρά του, και ήξερε τι σήμαινε για εκείνη ο θάνατός του. Προσπάθησε λοιπόν να το κάνει όσο πιο όμορφο γινόταν, ή τουλάχιστον να δείχνει έτσι. Έπλυνε και το δυσκολότερο στέγνωσε τον Λάκη. Επιστράτεψε ένα πιστολάκι και μια πρίζα στην μέση του πουθενά, σε ένα σπιτάκι για εργαλεία ή κάτι τέτοιο. Και όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα.
Επέστρεψε λοιπόν στο σπίτι, εναπόθεσε τον Λάκη στο καλαθάκι του, και θαύμασε για λίγο το έργο του. Ούτε ο καλύτερος νεκροθάφτης να ήμουν σκέφτηκε, καθώς το σχέδιο του έμοιαζε να πιάνει. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν ακόμη, μια και η πείνα τον είχε ξυπνήσει αρκετά νωρίς. Η Παυλίνα θα πίστευε ότι ο Λάκης είχε τον καλύτερο θάνατο, ότι δηλαδή πέθανε στον ύπνο του και μάλιστα τώρα θα μπορούσε να πραγματοποιήσει την τελευταία της επιθυμία για το κουνελάκι της. Να θαφτεί σε τόπο αγαπημένο, όπου γέμισε με ευτυχισμένες στιγμές την ζωούλα του.
Αυτά σκεφτόταν πίνοντας την πρώτη γουλιά καφέ που μόλις είχε φτιάξει. Όχι πως τον χρειαζόταν με τόση αδρεναλίνη. Όταν άκουσε βήματα από τα υπνοδωμάτια. Ήταν η Παυλίνα! Πρώτη φορά αντίκρισε τόσο γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων σε ένα πρόσωπο. Μια ανεπαίσθητη θλίψη, μετατράπηκε σε χαμόγελο ανακούφισης μόλις τον είδε, για να αφήσει μια κραυγή πανικού, ενώ σωριαζόταν στο πάτωμα λιπόθυμη!
Ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσουμε την τελευταία σκηνή μέσα από το μυαλό της Παυλίνας. Ποιες ήταν οι τελευταίες της σκέψεις πριν χάσει τις αισθήσεις της.
Ξύπνησε νωρίς. Σχεδόν δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί καθόλου και ήρθε και αυτό το όνειρο.. Ο Λάκης έπαιζε στον κήπο, όπως πριν χρόνια, ανάλαφρος και χαρούμενος. Έτσι όπως πηδούσε από εδώ και από εκεί ξαφνικά άρχισε να αιωρείται, να πηδά με την ίδια άνεση χωρίς να πατά στην γη, χαρούμενος όσο ποτέ, πετούσε και πηδούσε ανάλαφρος σαν σύννεφο, ώσπου ενώθηκε με τα υπόλοιπα σύννεφα του ουρανού και σαν να έπαιζε μαζί τους πια έγινε ένα με τον ουρανό. Σε έναν όμορφο γαλάζιο ουρανό. Δεν ήταν εφιάλτης, θα τολμούσε να πει ότι ήταν ένα αισιόδοξο όνειρο. Είχε από καιρό εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου του μικρού της. Δεν άντεχε να τον βλέπει να γερνά, δεν ήθελε με τίποτα να τον δει να βασανίζεται. Θα ήθελε να έφευγε ήσυχος. Όπως έφυγε χθες το βράδυ, στην αγκαλιά της εκεί που κοιμόταν, με όλη την παρέα να σιγοτραγουδά στην βεράντα, με την συνοδεία της κιθάρας του Πέτρου! Κάπως έτσι το ονειρευόταν και κάπως έτσι έγινε. Και τώρα ο Λάκης της αναπαύετε σε ένα από τα πιο αγαπημένα του μέρη και σίγουρα παίζει με τα σύννεφα ευτυχισμένος. Αυτές τις γλυκόπικρες σκέψεις έκανε όταν αντίκρισε το όμορφο πρόσωπο του Μάρκου να της χαμογελά. Θέλοντας να τον προετοιμάσει για το δυσάρεστο, έστρεψε το κεφάλι της για να δείξει με το βλέμμα της το άδειο καλαθάκι του Λάκη. Μόνο που το καλαθάκι δεν ήταν άδειο…