Η πρόληψη της …γκρίνιας στα παιδιά, είναι προτιμότερη της καταστολής της!

Ήρθαν επιτέλους οι ενισχύσεις από το βορρά! Θα κοιμηθώ το πρωί… Αναλαμβάνουν πρωινό ωράριο ο παππούς και η γιαγιά.
Ενθουσιασμένοι με τα δίδυμα! «Τι καλά παιδάκια!» λέει η μάνα μου χαρούμενη. Και αυθόρμητα ο μπαμπάς μέσα μου, σκιάζεται μην τα χαλάσουμε. Στο ιατρείο συχνά αστειεύομαι, λέγοντας ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι η καλύτερη και η χειρότερη εφεύρεση. Ορμώμενοι από υπερβολική αγάπη χάνουν κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής. Δεν πα να λες εσύ, «δεν θέλω να μάθουν στην ζάχαρη ή το αλάτι», «ναι ναι ναι…» στην αρχή και μετά στο ξεκάρφωτο μπουκωμένο το μικρό και το ατράνταχτο επιχείρημα «έλα μωρέ, τι θα πάθει μια φορά τώρα…» ή «εγώ έτσι μεγάλωσα …τόσα παιδιά και δεν έπαθε κανένα τίποτα!». Εν τω μεταξύ, ξέρεις ότι το κάνει για καλό, άσε που από την μια δέχεσαι την βοήθεια και την ξεκούραση, από την άλλη τους την λες κιόλας. Μάλλον το σοφότερο για ακόμα μια φορά είναι το μέτρο και η μέση οδός.
Σήμερα, λοιπόν, δεν με πρόλαβε ο μπαμπάς μου και σηκώθηκα εγώ για τον Ερμή που, σαν κοκοράκι 6:00πμ νταν, αρχίζει το κλάμα. Στέκεται όρθιος στην κούνια του και περιμένει κλαίγοντας απαρηγόρητος να μπεις να τον πάρεις αγκαλιά. Με τον μικρό μου λοιπόν αρπαγμένο σαν μαϊμουδάκι από τον λαιμό και τον ώμο μου, πηγαίνω στην κουζίνα και ετοιμάζω το γάλα τους. Η οργάνωση του πρωινού επιβάλει την ταυτόχρονη ετοιμασία του γάλατος και της μικρής, διότι, εάν η ζαργάνα μου ξυπνήσει εν μέσω του ταΐσματος του Ερμή, κάποιος θα αναγκαστεί να περιμένει κλαίγοντας…
Όσο ετοίμαζα τα γάλατα, να ‘σου και ο παππούς καθυστερημένος κατά λίγα μόλις λεπτά. Βλέπεις, καλά πήγαμε την βολτούλα μας χθες βράδυ και μας κρατήσανε τα μώρα. Εμ τους ξενυχτάμε ως μπεϊμπισίτερ, εμ να προλάβουν και αξημέρωτα το κοκοράκι! «Έλα δώσε μου τον και πήγαινε να κοιμηθείς λίγο ακόμα» ακούω με ανακούφιση, σχεδόν ευγνωμοσύνη, τον πατέρα μου να λέει. Έλα όμως που το μαϊμουδάκι μου δεν ήθελε να ξεκολλήσει από πάνω μου. Και εδώ έρχεται η εσωτερική σύγκρουση του γονιού και του παιδαγωγού. Εκείνη τη στιγμή ο γιός μου και το “είναι” μου συμμαχήσανε και μου ουρλιάζανε «έλα κράτησε τον λίγο ακόμα. Κάτσε να τον ταΐσεις και τον αφήνεις μετά να παίξει με τον παππού του.. ». Για μερικά δευτερόλεπτα ο Ερμής βρισκόταν στον αέρα, γραπωμένος από τον λαιμό μου. Όχι για πολύ, γιατί ο παιδαγωγός κέρδισε και η κίνηση συνεχίστηκε για να προσγειωθεί κλαίγοντας στην αγκαλιά του παππού του. Ο τελευταίος, με την θλίψη και την απογοήτευση να συναντούνται στο βλέμμα του, ετοιμαζόταν να επιστρέψει τον κακομοίρη Ερμή στον πατέρα του (αφού δεν θέλει τον παππού του.. σνιφ), να περιμένει να ηρεμήσει και να τον γνωρίσει καλύτερα πριν τον εμπιστευτεί. Γιατί όμως; σκεπτόταν με το ανθρωπάκι αγκαλιά, χθες τα πηγαίναμε τόσο καλά, και παίζαμε και γελάγαμε… Δεν νομίζω ότι πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του και σίγουρα δεν ολοκλήρωσε την κίνηση επιστροφής του Ερμή. Πρόφτασα και του τόνωσα το ηθικό ενθαρρύνοντας τον. «έλα, έλα, μην μασάς, δεν θα κάνουμε ό,τι θέλει ο Ερμής. Το πολύ πολύ βγάλ’ τον να ξεχαστεί και να φάτε στην βεράντα». Σαν να ήταν η σπίθα που χρειαζόταν, ο πατέρας μου σηκώνεται με τον μικρό στο ένα χέρι και το μπουκάλι με το γάλα στο άλλο και ξεκινά προς την βεράντα, παρηγορώντας τον δυστυχισμένο εγγονό του «έλα πάμε να φάμε, να σου δείξω τα πουλάκια και θα έρθει μετά και ο μπαμπάς..». Παππούς και εγγονός απομακρύνθηκαν μέσα στο πράσινο της βεράντας και ήδη ο μικρός είχε σταματήσει να κλαίει μέχρι να φτάσω στην μέση του διαδρόμου προς το δωμάτιο μου.
Εγώ για να μην κατηγορηθώ από την φωνή μέσα μου για γαϊδουριά, «αυτομαστιγώνομαι», χτυπώντας πλήκτρα μπροστά σε μια οθόνη, με μάτια που καίνε. Όχι επειδή έχω ανασφάλειες, ούτε επειδή περνά από το μυαλό μου ότι κίνητρό μου ήταν η μία ώρα ύπνου! Απλά, δεν διεκδικώ το αλάθητο, ούτε είμαι καθηγητής παιδοψυχολογίας. Παντρεύω την γνώση με το ένστικτο και νομίζω ότι το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Ούτε μία φορά, κυριολεκτικά, δεν έχω υποχωρήσει σε γκρίνια του Ερμή ή της Χαράς. Νομίζω ότι έτσι θα τα εκπαιδεύσω να μην διεκδικούν ό,τι θέλουν γκρινιάζοντας.
Προχθές η μικρή είδε ένα κομμάτι ψωμί και, δείχνοντάς το, άρχισε την επιχειρηματολογία του μουγκοΘόδωρου «ου, ου ου». Ότι ετοιμαζόμουν να της το δώσω, η καλή μου με προλαβαίνει «δεν έφαγε το φαγητό της, αν της δώσεις και ψωμί δεν πρόκειται να φάει τίποτα». Όπως, ίσως, αρχίζετε να ψυλλιάζεστε, η κίνηση μου προς το ψωμί, ολοκληρώθηκε με το ψωμί να προσγειώνεται στην ψωμιέρα. Η Χαρούλα άρχισε ένα κλάμα σαν να την είχε μόλις δαγκώσει ο Ερμής και ακόμα χειρότερο. Και κλαίει και σπαραξικάρδια η άτιμη, καταφέρνοντας να σε κοιτά μέσα στα μάτια, με τα δάκρυα να ξεχειλίζουν από τα δικά της. Η μάνα μου αμέσως, «έλα μωρέ δώσε της λίγο ψωμί…», και ο -από παλιά- επαναστατημένος γιός της (ειλικρινά δεν θα ήθελα ούτε το ένα δέκατο από όλα αυτά που έχουν τραβήξει οι δικοί μου από εμένα, να μην μου αξιώσουν τα παιδιά μου), λέω παγερά :«δεν υπάρχει περίπτωση να της δώσω τώρα το ψωμί!». Και όντως, η σοφή μου κόρη, που ξέρει ότι εδώ και 14μήνες ποτέ δεν υποχώρησα στο υπέροχο κλάμα της, άρχισε σιγά σιγά να διπλώνει και να μαζεύει την γοητεία της και συμβιβάστηκε με μία αγκαλιά.
Η σκηνή κλείνει με το παιχνίδι των λυγμών: εγώ να τρυφερολογώ προς την ζαργάνα μου και εκείνη να προσπαθεί να συγκρατήσει τα κύματα λυγμών που φτάνουν μέχρι την άκρη του λαιμού της και ταράζουν όλο το σωματάκι της. Μετά από λίγο η μικρή έφαγε. Ήρθε και η επιβράβευση με την μορφή του πολυπόθητου κομματιού από ψωμί, με επίσημη άδεια από το “Υπουργείο Εσωτερικών” και μάλιστα παραδόθηκε από την γιαγιά.

Στους νέους: Ισπανία-Ελλάδα:2-0

Όμορφη νύχτα η χθεσινή! Αφορμή για την έξοδο ένας φίλος που ήρθε από τη Ισπανία. Έλληνας ιατρός, άλλος ένας από τους πολλούς, που τον κέρδισε η οργάνωση του κράτους και η ποιότητα ζωής άλλης, ευρωπαϊκής, ή μάλλον πραγματικά ευρωπαϊκής χώρας. Την παρέα μας συμπλήρωναν, πλην της καλής μου, άλλο ένα ζευγάρι, επίσης ιατρών, επίσης πρόσφατα γονιών, επίσης πνιγμένων στην ελληνική πραγματικότητα του Ρεθύμνου! Υπόψη, είμαι σίγουρος ότι η ποιότητα ζωής εδώ δεν είναι χειρότερη από πολλά άλλα μέρη της χώρας μας. Μάλλον καλύτερη θα έλεγα.
Η βραδιά μαγική! Φυσά ένα δροσερό αεράκι, ανακούφιση από την πρωινή κάψα, σε μπαράκι ταράτσα στο παλιό Ρέθυμνο. Τζαζ και μπλουζ με φόντο, την Φορτέτζα, τους Μιναρέδες και τις κεραμοσκεπές της παλιάς πόλης. Η συζήτηση δεν άργησε να στραφεί στις διαφορές της καθημερινότητας εκεί και εδώ… Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό το πρόσφατο πόστ του αθεόφοβου και ο διάλογος που ακολούθησε μέσα από τα σχόλια.
Οι συγκρίσεις ατυχέστατες: «Ρε σεις ακούστε τι έγινε πριν από κανά 2 εβδομάδες στην Ισπανία. Ξέρετε το σκηνικό που γίνεται κάθε χρόνο στη Παμπλόνα, που αφήνουν τους ταύρους ελεύθερους στους δρόμους και κυνηγούν τον κόσμο. Ε! την προηγούμενη εβδομάδα στις ειδήσεις ήταν πρώτη είδηση η σύλληψη και φυλάκιση ενός πατέρα, επειδή είχε μαζί του το 11χρονο παιδί του. Δεν έγινε ούτε κάποιο ατύχημα, ούτε κάποιος έκανε μήνυση. Η τηλεόραση έδειχνε τους αγώνες και ο εισαγγελέας αυτεπάγγελτα, ζήτησε έρευνα. Ο πατέρας εντοπίστηκε και πήγε φυλακή γιατί έθετε σε κίνδυνο το ανήλικο παιδί του. Κάτι αντίστοιχο,είχε γίνει στην αρχή του καλοκαιριού, όταν βγήκε ο αρχιεισαγγελέας στον τύπο και δήλωσε ότι επειδή η 1η αιτία θανάτου παιδιών στην Ισπανία το καλοκαίρι, είναι πνιγμός σε πισίνα, οι κηδεμόνες παιδιού που θα πάθει ατύχημα σε πισίνα χωρίς ναυαγοσώστη, θα διώκονται.»
Να σας μεταφέρω 2 παραδείγματα από την ελληνική και δη την Ρεθυμνιώτικη πραγματικότητα. Έτσι, για να κρατάμε τις ισορροπίες.
Το πρώτο, από το φιλικό μας ζευγάρι. Πριν από μερικούς μήνες ήταν καλεσμένοι σε ένα γάμο, στα Ανώγεια. Πρόκειται για χωριό στον ορεινό Μυλοπόταμο, ένα μέρος που ούτε κατακτητής του παρελθόντος δεν τόλμησε να πατήσει, ούτε αρχή του παρόντος να επιβάλει την τάξη. Το καπετανιλίκι έχει το ίδιο χρώμα, το μαύρο, όμως έχει αλλάξει πλήρως χαρακτήρα. Από περηφάνια έχει εκφυλιστεί σε κακώς εννοούμενη «μαγκιά». Είναι η πατρίδα του Νίκου Ξυλούρη και του αδερφού του Ψαραντώνη! Είναι ένας ξερότοπος, όπου φυτρώνουν ζεστές καρδιές και θερμά κεφάλια. Στον γάμο λοιπόν, έπαιζαν μπαλωθιές. Ελεύθερη μετάφραση στα νεοελληνικά: «πυροβολούσαν στον αέρα»! Ο πατέρας ενός 11χρονου θεώρησε «μαγκιά» να μάθει στο κοπέλι του να παίζει μπαλωθιές (μετάφραση: «να μάθει στο παιδί του να πυροβολεί με το πιστόλι στον αέρα»). Ο δε κύριος αυτός, ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν μπορούσε να κρατά ψηλά το χέρι του παιδιού του μαζί με το πιστόλι, τα οποία όλο και έχαναν μοίρες από τις 90ο και οι μπαλωθιές από τον αέρα όλο και πλησίαζαν στην γη.. Το πώς δεν τραυματίστηκε κανένας ήταν καθαρά θέμα τύχης. Σε αυτόν τον γάμο, γιατί πολύ συχνά σε άλλες χαρές η τύχη δεν χαμογελά σε όλους, και το μαύρο χρώμα πνίγει την χαρά.
Για να έρθω στην πόλη του Ρεθύμνου και την δική μου πρόσφατη εμπειρία αναφορικά στην ασφάλεια των παιδιών. Έχω κουραστεί να βλέπω τα παιδιά να κινδυνεύουν καθημερινά όταν μεταφέρονται δικάβαλο ή και τρικάβαλο πάνω στα μηχανάκια, ή στο μπροστινό κάθισμα στο αυτοκίνητο! Αποκορύφωμα μια μαμά η οποία φορούσε μάρσιπο με ένα 2-3μηνών βρέφος και οδηγούσε αυτοκίνητο… Δεν θεωρώ ότι έχει κανένα νόημα να φωνάζω σαν το τρελό (ή έστω τον γραφικό του χωριού), σε κάθε έναν από αυτούς του ανόητους γονείς. Σίγουρα δεν διεκδικώ ότι αγαπώ τα παιδιά τους περισσότερο από εκείνους, όμως σε κάποια θέματα υγείας και πρόληψής της είμαι λίγο πιο ειδικός. Για να κοιμάμαι πιο ήσυχος και να νιώθω ότι τουλάχιστον προσπάθησα, έγραψα γράμμα στην Παγκρήτια Παιδιατρική Εταιρεία, άρθρο στον τοπικό τύπο και αναφορά στην εισαγγελέα. Όχι ταυτόχρονα! Το ένα μετά το άλλο, καθώς δεν έβλεπα καμιά διαφορά στους δρόμους. Μετά το τελευταίο, αυτό στην εισαγγελέα, κάπως αραίωσαν τα μηχανάκια με παιδιά και όλο και πιο πολλά τουλάχιστον φοράνε κράνος. Για να καταλάβετε όμως την διαφορά μας με τις πρακτικές της Ισπανίας, πριν από ένα μήνα περίπου, σε τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, φιγουράριζε φωτογραφία με μπαμπά πάνω σε παπάκι, μαζί με τα τρία!! παιδιά του, και άρθρο που υμνούσε τον πατέρα που νοιάζεται για τα τέκνα του, συμμετέχοντας ενεργά στην ανατροφή τους.
Νομίζω ότι μετά τα παραπάνω θα συμφωνήσετε ότι, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, στην καθημερινότητα των παίδων μας Ισπανία-Ελλάδα 2-0…

Υ.Γ. Ελπίζω, κάποια στιγμή η πραγματικότητα στην Ελλάδα να αλλάξει. Ο μονός τρόπος που μπορώ να σκεφτώ, για να συμβάλουμε προς αυτή την κατεύθυνση, είναι να είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν έχει νόημα να ξεσπάμε στον διπλανό μας και την ανοησία ή αφέλεια του. Έχει όμως νόημα να αναγκάσουμε την πολιτεία να γίνει επιτέλους ευνομούμενη, ώστε να προστατεύει τον πολίτη (πόσο μάλλον τα παιδιά του) ακόμα και από την βλακεία του.

Καλοκαιρινή ιστορία με (απ)αισιόδοξο τέλος!

Το καλοκαίρι θέλει τις διακοπές του. Ότι και να λέμε, κάτι η ζέστη, κάτι η κούραση της δουλειάς και της ρουτίνας, θέλεις να ξεφύγεις λίγο. Παραλία, βιβλίο, μπανάκι στη θάλασσα, ψαράκι στο ταβερνείο δίπλα στο κύμα. Σιέστα το μεσημέρι με αεράκι από ανεμιστήρα, μπανάκι και βιβλίο το απόγευμα και βόλτα στην αμμουδιά με μια κομπανία να παίζει σε κάποιο ταβερνάκι, με φόντο το φεγγάρι που καθρεφτίζεται στην θάλασσα.
Απαραίτητο συστατικό η καλή παρέα! Ακόμα και αν αυτή είναι ο εαυτός σου. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για 3-4 άτομα, παραπλήσιας ηλικίας και ενδιαφερόντων. Δύσκολα δεν περνάς καλά με τα παραπάνω συστατικά στην συνταγή. Βέβαια οι φίλοι μας ήταν λάτρεις και του βουνού, και της πεζοπορίας. Ευτυχώς, δεν είναι λίγα τα μέρη που τα συνδυάζουν και τα δύο!
Σε ένα τέτοιο μέρος η Μιράντα και ο Πέτρος είχαν φτιάξει το εξοχικό τους. Το πατρικό της Μιράντας στο χωριό, ανακαινισμένο ώστε να προσφέρει στους επισκέπτες του όλα τα κομφόρ. Η παρέα γνωστή, με μία επικίνδυνη προσθήκη, τον Μάρκο. Όχι, δεν τον καταζητούσε η ιντερπόλ, ούτε είχε κάποια ψυχιατρική ή άλλη νόσο, απλά ήταν αχώριστος με το Θησέα! Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Η παρέα δεν είχε κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, έτσι και αλλιώς ο Θησέας ήταν ένα πανέμορφο και πανέξυπνο λαμπραντόρ. Άνθρωπος και σκύλος λοιπόν, πήγαιναν σετάκι. Το δε εξοχικό της Μιράντας και του Πέτρου ήταν ιδανικό για ζώα. Μεγάλος κήπος με δένδρα και άπειρες γωνιές για παιχνίδι και αραλίκι!
Ούτε με τα ζώα είχε πρόβλημα η παρέα. Άλλωστε βασικά μέλη του team ήταν η Παυλίνα και ο Λάκης, ο γλυκός κουνεΛάκης. Το δεύτερο άνθρωπο-ζώο σετάκι! Και το πρόβλημα! Ο Λάκης εδώ και χρόνια δεν έχει χάσει καμία εκδρομή. Εδώ και πολλά χρόνια, και αυτό από καιρό φαίνεται. Ο ακούραστος κούνελος που έτρεχε και πηδούσε σχεδόν ασταμάτητα, τώρα προτιμά κάποια αγκαλιά ή ακόμα καλύτερα την γωνίτσα του, μέσα στο καλαθάκι από όπου απολαμβάνει την παρέα, ξεκουράζοντας το γέρικο πια κορμάκι του. Όλα καλά λοιπόν με την συνταγή, όμως θα δέσει το γλυκό μεταξύ Θησέα και Λάκη; Όχι τίποτα άλλο αλλά όλη η παρέα εύχεται να δέσει το γλυκό μεταξύ Παυλίνας και Μάρκου! Των άμεσα ενδιαφερόμενων συμπεριλαμβανομένων.
Ο Μάρκος είναι συνάδελφος του Πέτρου. Κάπου είδε ο Μάρκος μια φωτογραφία της Παυλίνας και εκδήλωσε ενδιαφέρον. Κάπου ο Πέτρος, και καλά είχε την έμπνευση «πως θα σου φαινόταν ο Μάρκος για την Παυλίνα μας;». Κάπου ξύπνησε η προξενήτρα μέσα στην Μιράντα. Βγήκανε όλοι μαζί, έγινε το κονέ, αλληλοαρεστήκανε off the record και στήθηκε το σκηνικό της καλοκαιρινής εκδρομής στο χωριό!
Αυτό που τους έφερνε πιο κοντά, ήταν αυτό που η παρέα φοβόταν μήπως τους χωρίσει! Η αγάπη τους για τα ζώα.
Χωρίς να υπάρχει εναλλακτική, η παρέα των τεσσάρων και των δύο ζωντανών, αισίως έφτασε στον προορισμό της. Όλα κυλούσαν παραπάνω από καλά. Το ζεύγος κουνέλι-σκύλος συνυπήρξε χωρίς κανένα πρόβλημα! Βέβαια για καλό και για κακό, ο Θησέας ήταν κυρίως έξω, ενώ ο Λάκης κυρίως μέσα. Το δε ζεύγος Μάρκου-Παυλίνας τα πήγαινε επίσης ανέλπιστα καλά!
Τα σκηνικά παρόμοια με όσα περιέγραφα στην αρχή, με ατελείωτες συζητήσεις στην βεράντα…
«Μην παρεξηγήσεις αυτό που θα πω! Τον συμπαθώ πολύ τον Θησέα, όμως ομολογώ ότι με πικραίνει λίγο έτσι που τον βλέπω να τρέχει και να χαίρεται».
Το βλέμμα του Μάρκου όλο απορία, σχεδόν την πανικόβαλε. «όχι, δεν εννοώ κάτι κακό για τον Θησέα! Το αντίθετο, απλά σκέφτομαι το κακό για τον Λάκη μου. Δεν είμαι χαζή το βλέπω ότι σιγά σιγά σβήνει».
Ο Μάρκος δεν έχασε την ευκαιρία για μια τρυφερή επαφή. Της έκανε κάτι μεταξύ μαλακού μασάζ και χαϊδέματος στον αυχένα της. Την χαλάρωσε. Την χαλάρωσε τόσο, που η σκέψη της ξέφυγε από τα χείλη της: «Όταν πεθάνει ο Λάκης θα ήθελα να τον φέρω να τον θάψω εδώ», σαν να συνειδητοποίησε ξαφνικά τι είπε, βιάστηκε να συμπληρώσει «δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό!». Τραβώντας την ελαφρά προς τα πάνω του, της ψιθυρίζει «είμαι σίγουρος ότι ο Πέτρος και η Μιράντα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, όμως μην μαυρίζεις προκαταβολικά την ψυχούλα σου», και βάλθηκε να την αποσπάσει από τις μαύρες σκέψεις.
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και έντονα, στην σωστή αναλογία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Η Παυλίνα ήταν τόσο ευτυχισμένη που δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Να δεις που κάτι θα γίνει και θα στραβώσει η φάση» λέει στην Μιράντα, «κουνήσου από την θέση σου γρουσούζα! Όλα καλά θα πάνε». Και ενώ το φοβόταν από τον Λάκη, της προέκυψε από τον Μάρκο. Τουλάχιστον αρχικά!
Δεν ήταν τίποτα σοβαρό. Ένα κρυολόγημα, που κατάφερε όμως να ρίξει τον Μάρκο στο κρεβάτι πριν την Παυλίνα. Και μάλιστα με έντονες μυαλγίες και πυρετό. «Μη, μη με πλησιάζεις και σε κολλήσω!» την παρακαλούσε, όμως εκείνη ξεκόλλησε από το πλάι του μόνο όταν τον πήρε ο ύπνος. Ήταν μεσημέρι όταν κοιμήθηκε!
Ξύπνησε την επόμενη νωρίς το πρωί. Πολύ νωρίς το πρωί. Ένιωθε και πάλι τις δυνάμεις του να επανέρχονται, πεινούσε όμως! Πήγε στην κουζίνα και τρώγοντας ένα κομμάτι κρύας πίτσας προσπαθούσε να βάλει σε μια σειρά τις συγκεχυμένες μνήμες από το προηγούμενο βράδυ. Θυμάται, τον Πέτρο να του φέρνει κάτι να φάει και ένα αντιπυρετικό. Θυμάται, να τρώει μόνο το δεύτερο και σχεδόν αμέσως να ξανακοιμάται. Αμυδρά θυμόταν και μια φασαρία από το κάτω μέρος του σπιτιού. Θυμάται, τον Πέτρο να του λέει κάτι του στυλ «έλα άντε ξεκουράσου και θα τα πούμε αύριο…» και να του αφήνει ένα πιάτο σούπα δίπλα στο κρεβάτι του. Άκουσε την συμβουλή του φίλου.
Όταν ξύπνησε η παγωμένη σούπα δεν τον συγκίνησε, σε αντίθεση με την παγωμένη πίτσα που την τσάκισε! Άρχισε να αποκτά ικανοποιητικά επίπεδα γλυκόζης και βγήκε να καλημερίσει τον Θησέα του. Ο πιστός του φίλος παράτησε ότι έκανε και έτρεξε σαν τρελός στην αγκαλιά του. Παραλίγο να τον σωριάσει κάτω από τον ενθουσιασμό! Όταν χόρτασε χάδια, έφυγε τρέχοντας, σαν να του λέει περίμενε να σου δείξω τι ανακάλυψα! Φεύγει σφαίρα, για να επιστρέψει μετά από λίγα δευτερόλεπτα κρατώντας περήφανα στο στόμα, ένα λερωμένο χνουδωτό πράγμα, τον …Λάκη! Το άψυχο κουνέλι, λερωμένο με σάλια και χώματα, κουνιόταν όπως είχε καιρό να κουνηθεί είναι η αλήθεια, κρεμασμένο από τα σαγόνια του Θησέα.
Μόλις ανέκτησε την ψυχραιμία του ο Μάρκος, του απέσπασε το άψυχο κορμάκι. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, μπήκε στο σπίτι, πήρε μια πετσέτα και ένα σαμπουάν. Βγήκε και βρέθηκε στην άκρη του κτήματος να πλένει τον κακομοίρη Λάκη. Ο Θησέας μόνο να τον βοηθήσει δεν προθυμοποιήθηκε, για αυτό βρέθηκε δεμένος σε ένα δένδρο, να διαμαρτύρεται. Όχι εντόνως είναι η αλήθεια, μια ματιά από τον τσαντισμένο Μάρκο αρκούσε! «Δεν φτάνει που από τους δυο μας εσύ έπνιξες το κουνέλι, έπρεπε να το κάνεις και άχρηστο!», μονολογούσε καθαρίζοντας τον Λάκη, και απορώντας και ο ίδιος με τους μυστήριους μηχανισμούς άμυνας που λειτουργούσαν μέσα του και έφερναν στην επιφάνεια αυτό το μαύρο χιούμορ. Το είχε συμπαθήσει το ζωντανό και ακόμα περισσότερο είχε συμπαθήσει την κυρά του, και ήξερε τι σήμαινε για εκείνη ο θάνατός του. Προσπάθησε λοιπόν να το κάνει όσο πιο όμορφο γινόταν, ή τουλάχιστον να δείχνει έτσι. Έπλυνε και το δυσκολότερο στέγνωσε τον Λάκη. Επιστράτεψε ένα πιστολάκι και μια πρίζα στην μέση του πουθενά, σε ένα σπιτάκι για εργαλεία ή κάτι τέτοιο. Και όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα.
Επέστρεψε λοιπόν στο σπίτι, εναπόθεσε τον Λάκη στο καλαθάκι του, και θαύμασε για λίγο το έργο του. Ούτε ο καλύτερος νεκροθάφτης να ήμουν σκέφτηκε, καθώς το σχέδιο του έμοιαζε να πιάνει. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν ακόμη, μια και η πείνα τον είχε ξυπνήσει αρκετά νωρίς. Η Παυλίνα θα πίστευε ότι ο Λάκης είχε τον καλύτερο θάνατο, ότι δηλαδή πέθανε στον ύπνο του και μάλιστα τώρα θα μπορούσε να πραγματοποιήσει την τελευταία της επιθυμία για το κουνελάκι της. Να θαφτεί σε τόπο αγαπημένο, όπου γέμισε με ευτυχισμένες στιγμές την ζωούλα του.
Αυτά σκεφτόταν πίνοντας την πρώτη γουλιά καφέ που μόλις είχε φτιάξει. Όχι πως τον χρειαζόταν με τόση αδρεναλίνη. Όταν άκουσε βήματα από τα υπνοδωμάτια. Ήταν η Παυλίνα! Πρώτη φορά αντίκρισε τόσο γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων σε ένα πρόσωπο. Μια ανεπαίσθητη θλίψη, μετατράπηκε σε χαμόγελο ανακούφισης μόλις τον είδε, για να αφήσει μια κραυγή πανικού, ενώ σωριαζόταν στο πάτωμα λιπόθυμη!
Ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσουμε την τελευταία σκηνή μέσα από το μυαλό της Παυλίνας. Ποιες ήταν οι τελευταίες της σκέψεις πριν χάσει τις αισθήσεις της.
Ξύπνησε νωρίς. Σχεδόν δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί καθόλου και ήρθε και αυτό το όνειρο.. Ο Λάκης έπαιζε στον κήπο, όπως πριν χρόνια, ανάλαφρος και χαρούμενος. Έτσι όπως πηδούσε από εδώ και από εκεί ξαφνικά άρχισε να αιωρείται, να πηδά με την ίδια άνεση χωρίς να πατά στην γη, χαρούμενος όσο ποτέ, πετούσε και πηδούσε ανάλαφρος σαν σύννεφο, ώσπου ενώθηκε με τα υπόλοιπα σύννεφα του ουρανού και σαν να έπαιζε μαζί τους πια έγινε ένα με τον ουρανό. Σε έναν όμορφο γαλάζιο ουρανό. Δεν ήταν εφιάλτης, θα τολμούσε να πει ότι ήταν ένα αισιόδοξο όνειρο. Είχε από καιρό εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου του μικρού της. Δεν άντεχε να τον βλέπει να γερνά, δεν ήθελε με τίποτα να τον δει να βασανίζεται. Θα ήθελε να έφευγε ήσυχος. Όπως έφυγε χθες το βράδυ, στην αγκαλιά της εκεί που κοιμόταν, με όλη την παρέα να σιγοτραγουδά στην βεράντα, με την συνοδεία της κιθάρας του Πέτρου! Κάπως έτσι το ονειρευόταν και κάπως έτσι έγινε. Και τώρα ο Λάκης της αναπαύετε σε ένα από τα πιο αγαπημένα του μέρη και σίγουρα παίζει με τα σύννεφα ευτυχισμένος. Αυτές τις γλυκόπικρες σκέψεις έκανε όταν αντίκρισε το όμορφο πρόσωπο του Μάρκου να της χαμογελά. Θέλοντας να τον προετοιμάσει για το δυσάρεστο, έστρεψε το κεφάλι της για να δείξει με το βλέμμα της το άδειο καλαθάκι του Λάκη. Μόνο που το καλαθάκι δεν ήταν άδειο…

Οι ομορφιές του Ρεθύμνου!

Την ιδέα την έριξε η Γλαρένια Κυρά του μπλογκοχώρου κάποια στιγμή αρχές του καλοκαιριού! Της αφιερώνω λοιπόν το σημερινό ποστ, με πολλή αγάπη.

Επειδή, πρέπει να βλέπουμε τις ομορφιές, του τόπου που έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, για να τον ομορφύνουμε ακόμα περισσότερο πριν τους τον επιστρέψουμε.

Επειδή, η ζωή είναι ωραία και στην καθημερινότητά της. Κάντε στάση, ρουφήξτε τα αρώματα της και μεθύστε με τα χρώματα της. Ναι, ακόμα και αν είστε καθοδόν για την δουλειά και δεν έχει στεγνώσει ακόμα η υγρασία από το φιλί του παιδιού σας στο μάγουλο. Σκεφτείτε πόσα έχετε… και πόσα έπονται!!!

Για τα παιδιά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ.

Με αγάπη, και καλοκαιρινά χαμόγελα.

Το κράτος των μπαλωμάτων

Θαυμάστε την καθημερινότητα 2 ημερών (χθες και σήμερα) στο Ρέθυμνο, μέσα από τα πρωτοσέλιδα των 2 τοπικών καθημερινών εφημερίδων.
Πληγώνομαι. Δεν θέλω να γράψω για αυτό το μπαλωμένο κράτος. Όμως πνίγομαι και αν δεν σας μιλήσω θα σκάσω! Αυτό το άχρηστο κράτος που δεν κοιτά πέρα από την μύτη του, των τεσσάρων χρόνων. Ας εξοικονομήσουμε από εδώ, ας μπαλώσουμε χωρίς να προσλάβουμε από εκεί. Και πάει ο Δρυμός! Με έπεισαν, τελικά όντως δεν το έκαναν επίτηδες, απλά είναι ΑΧΡΗΣΤΟΙ! Νομίζουν ότι ο κόσμος είναι μόνο λογιστικά, και μάλιστα μικροοικονομικά! Κάηκε η Πεντέλη και το παρατηρητήριο το είδαμε κλειστό στις ειδήσεις την ώρα που καιγόταν η Πάρνηθα! Του χρόνου, το ίδιο θα γίνει και στην Πάρνηθα! Εμείς όμως δεν θωρακίζουμε την πυροσβεστική μας, όοοχι την βγάζουμε φθηνά με εποχιακούς πυροσβέστες. Που να προσλαμβάνεις τώρα μόνιμους, και να τους εκπαιδεύεις. Ας πάνε στην κηδεία τώρα τριών νέων ανθρώπων, που στην ανάγκη εποχιακά ρίχνονταν στην φωτιά. Ας πάνε να δούνε τον τέταρτο που χαροπαλεύει στο Πανεπιστημιακό του Ηρακλείου. Το τραγικό είναι ότι αν κάνετε μια βόλτα στην περιοχή που θυσιάστηκαν τα παλικάρια, θα πείτε δεν τα αφήναν να καούν τα πουρνάρια…
Αν κάτι πάει στραβά στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου, όλοι θα πέσουν από τα σύννεφα και θα αναρωτιούνται; Όσοι όμως ζούμε εδώ και ξέρουμε περιμένουμε το κακό να γίνει από στιγμή σε στιγμή. Πριν περίπου 2μήνες, έκλεισε η παιδιατρική κλινική! Ένας νομός 75,000 κατοίκων, χωρίς να υπολογίζουμε τους τουρίστες, για λίγες μέρες έμεινε χωρίς παιδιατρική, και οτιδήποτε επείγον έπρεπε να ταξιδέψει τουλάχιστον 1 ώρα για Χανιά ή Ηράκλειο! Και όλα αυτά μια εβδομάδα μετά την τότε επίσκεψη του Αβραμόπουλου στο Ρέθυμνο! Θα μου πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά; Έχουν, γιατί και στο νοσοκομείο Ρεθύμνου για να ξαναλειτουργήσει η Παιδιατρική, για άλλη μια φορά μπαλώσανε. Αποσπάσανε 2 παιδίατρους από την …Αθήνα! Και τελειώνει η απόσπαση και πάλι θα έχει πρόβλημα η κλινική. Και το κωμικοτραγικό είναι ότι υπάρχουν αξιόλογοι, γεμάτοι όρεξη και διάθεση να προσφέρουν, νέοι παιδίατροι, που έχουν κάνει τα χαρτιά τους και περιμένουν να γίνουν οι κρίσεις εδώ και περισσότερα από 4 χρόνια! Στο μεταξύ μπαλώνουμε με επικουρικούς παιδιάτρους, με συμβάσεις 6μηνιαίες ή ετήσιες. Σου λέει ο μπακάλης, κάνουμε την δουλειά μας χωρίς να προσλαμβάνουμε… πιο οικονομικά! Κάτι σαν τους νοσηλευτές με προγράμματα stage από τον ΟΑΕΔ ή τους εποχικούς πυροσβέστες. Ο μπακάλης όμως δεν θα έρθει να γεννήσει στο Ρέθυμνο, όπου η μαία μπορεί να κάνει τριπλοβάρδιες ή να είναι ο πρώτος της μήνας και να μην υπάρχει κάποια παλιότερη να την συμβουλέψει… Διαλύουν οτιδήποτε δημόσιο! Και για να μην παρεξηγηθώ! Απλά συνεχίζουν με την ίδια φόρα το κακό που ξεκίνησαν οι προηγούμενοι!
Ζητώ συγνώμη για την «ακαταστασία» του κειμένου, όμως βράζω μέσα μου και πρέπει να εκτονωθώ…

Σήμερα…
Να προβλέψω την αυριανή καταστροφή ή θα μας έρθει …έκπληξη!

Για όσους ενδιαφέρονται το πάρτυ της πριγκίπισσας Όλγας, αναβλήθηκε λόγω του τραγικού συμβάντος με τους πυροσβέστες…

Αυτό στο Ρέθυμνο, γιατί όπως διακρίνεται στο εμπνευσμένο χθεσινό πρωτοσέλιδο «Όλ(γ)α για το Ρέθυμνο» ένα αντίστοιχο στην Αθήνα πρόλαβε και έγινε.

Όπως ευτυχώς, πρόλαβε και έγινε και η παρουσίαση του βιβλίου της… Ήταν εκεί και πράσινοι και μπλε, όλοι γελαστοί και χαρούμενοι… Η μόνη "ευχάριστη νότα" στα σημερινά πρωτοσέλιδα.. Τι ειρωνεία!

Ελπίζω, όλοι αυτοί που θυσιάζονται στην καθημερινότητα τους, κάποια μέρα να δικαιωθούν. Ελπίζω, όλοι αυτοί που εμπορεύονται την πολιτική, κάποια μέρα να το βρουν μπροστά τους…
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ! ΠΑΩ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΝΩΜΗ!

Παραλία, μία μέλισσα και μόνο δύο τσιγάρα φτάνουν!

Μπάνιων συνέχεια!
Ναι, αν και μένουμε στο Ρέθυμνο, μόνο τώρα καταφέραμε να ξαναπάμε με τα μωρά για μπάνιο. Κάτι σαν τους Αθηναίους που όλο λένε ότι κάποια στιγμή θα πάνε στην Ακρόπολη, δίπλα είναι, και γερνάν βλέποντας την από καρτ ποστάλ. Καλά, εντάξει όχι τέτοιο χάλι, όμως ένεκα η δουλειά, μόνο τις Κυριακές έχουμε. Θα μου πεις τι γκρινιάζεις κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτές...
Από τα μικράτα μου, είχα οικολογικές ανησυχίες. Κάτι η ανατροφή μου, κάτι οι εφηβικές και μεταεφηβικές ιδεολογικές αναζητήσεις, με έκαναν να θεωρώ το σεβασμό στο περιβάλλον, μονόδρομο. Μια άλλη μεγάλη ιδεολογική μου ανακάλυψή, είναι ότι την επανάσταση πρέπει να την ξεκινήσεις από την καθημερινότητά σου. Θεωρώ υποκρισία, τα δάκρυα για την οικολογική καταστροφή του δρυμού, από άτομα που πετούν σκουπίδια και αναμμένα τσιγάρα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Πώς μου προέκυψαν όλα αυτά; Τα σκέφτομαι αντικρίζοντας το ναρκοπέδιο από γόπες, στο σημείο όπου ετοιμάζομαι να στρώσω την πετσέτα για τα πιτσιρίκια μου.
Όταν πριν από αρκετά χρόνια, είχα την κακή συνήθεια να καπνίζω, μάζευα τις γόπες και τις έπαιρνα μαζί μου φεύγοντας. Δεν ήθελα η δική μου συμβολή στην ομορφιά της παραλίας που με φιλοξένησε, να είναι αποτσίγαρα. Και να φανταστείς ότι τότε, ακόμα μακριά νυχτωμένος από ιατρική, δεν ήξερα ότι αν ένας ενήλικας φάει δύο τσιγάρα, η δόση της νικοτίνης είναι θανατηφόρα! Θα μου πεις για αυτό δεν τα τρώμε και τα καπνίζουμε. Σωστά, το κάπνισμα είναι αργός θάνατος και ποιος βιάζεται να πεθάνει. Έλα όμως που τα πιτσιρίκια δεν τα ξέρουν όλα αυτά τα εμπνευσμένα. Τα πάντα πρέπει να περνούν από το στόμα για μια δοκιμή, και δυστυχώς ήδη από το στόμα αρχίζει η απορρόφηση της νικοτίνης. Δεν χρειάζεται καν να τα καταπιούν. Επίσης δεν χρειάζεται να είσαι παιδίατρος για να φανταστείς ότι η θανατηφόρος δόση είναι πολύ μικρότερη για τα μικρά παιδιά. Θυμάμαι, όταν είχαν ρωτήσει τον κ Βλάχο, τον διευθυντή του κέντρου δηλητηριάσεων, από τι κινδυνεύουν περισσότερο να δηλητηριαστούν τα ελληνόπουλα, χωρίς να διστάσει απάντησε το τσιγάρο. Κρίμα είναι να μην τα έχω ταΐσει γόπες θαλάσσης και να δοκιμάσουν πρώτα στεριάς… Όλα αυτά τα σοφά, τα σκέφτομαι διπλωμένος και μαζεύοντας (για να μην πω φορτώνοντας). Ορίστε, επιτέλους και κάπου που θα μου φανεί χρήσιμος ο στρατός και η εκπαίδευση στο ...γόπινγκ!
Τις νοσταλγικές μου σκέψεις διέκοψαν οι σπαραχτικές φωνές ενός μικρού κοριτσιού. Μια καθόλου ευγενική μέλισσα, με καθαρά αυτοκτονικές τάσεις, μπροστά στο μπουτάκι της μικρής, έθεσε στον εαυτό της το υπαρξιακό ερώτημα, "το τσιμπάς τώρα ή δεν το τσιμπάς", και πήρε την ολέθρια απόφαση να το τσιμπήσει. Η μικρή έκλεγε ή μάλλον ούρλιαζε απαρηγόρητη! Εγώ, φουσκώνοντας από περηφάνια για την προνοητικότητα μου, σπεύδω να προσφέρω στην απελπισμένη μαμά, ένα "στικ αμμωνίας". Αφού ηρέμησε λίγο την μικρή η μαμά της, με άφησε να τσεκάρω το σημείο του τσιμπήματος, μήπως η μέλισσα είχε αφήσει στο δέρμα το κεντρί της για σουβενίρ. Ευτυχώς, η αμμωνία έκανε το θαύμα της, και η μικρή χωρίς κεντρί στο μπουτάκι και με κάπως κοκκινισμένα μάτια από το κλάμα, πήγε να ξεχαστεί με τον μπαμπά της στη θάλασσα.
Ευτυχώς που είχα μαζί μου την αμμωνία γιατί ξέρετε ποια είναι η εναλλακτική! Γελάτε εε! Ναι, όντως οι πρόσκοποι ανακουφίζουν τον πόνο από τα τσιμπήματα ανακουφίζοντας ταυτόχρονα και την κύστη τους… Έξυπνο, γιατί εκτός αν έχεις ουρολοίμωξη, τα ούρα είναι στείρα και συνήθως με μπόλικη αμμωνία. Αμμωνία στην μέλισσα, ξύδι στην σφίγγα, λόγω διαφορών στο κεντρί.

 Τώρα πως θα κατάφερνα να πείσω την άγνωστη κυρία για την παιδιατρική μου ιδιότητα προτείνοντας να κατουρήσουμε το παιδί της είναι άλλη ιστορία!

Η πριγκίπισσα Όλγα, ο Μαυρογιαλούρος, ο Μαντάς και πάλι η πριγκίπισσα Όλγα

Τέλος εβδομάδας και συσσωρευμένη κούραση, κοκτέιλ με επικίνδυνες συνέπειες. Σε μεθά με …γκρίνια. Πέφτουν οι αντιστάσεις και αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα από την γκρίζα τους σκοπιά.
«Να πω στην κοπέλα να έρθει να κρατήσει τα μωρά το βράδυ να βγούμε μια βόλτα με τον Ανδρέα και την Κική; Θα πούμε και στον Μανώλη με την Βιβή». Δεν απάντησα γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν αντέχω! Αύριο είναι Σάββατο, για τους περισσότερους μέρα ξεκούρασης. Εγώ, «επώμου» τα δίδυμα γιατί η καλή μου δουλεύει. Αν ο Ερμούκος αποφασίσει να ξυπνήσει από τις 5:00 όπως σήμερα, θα σηκωθώ αξημέρωτα και… Που είναι και αυτοί οι δικοί μου! Θα κατέβουν να δουν τα μωρά, να κάνουν και κανένα μπάνιο. Άντε μπας και κοιμηθώ ένα πρωί σαν τον άνθρωπο. Είδατε γκρινιάζω ήδη και μάλιστα για τα μωρά, και που είστε ακόμη! Εσείς θα την πληρώσετε, όμως για αυτό δεν είναι οι φίλοι!
Χθες, ψάχνοντας να βρω τον nekka, περιπλανήθηκα ή μάλλον χάθηκα, σε μια μπλογκογειτονιά που όμοια της δεν είχα ξαναδεί. Όχι όχχχι, μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Άσε που είδα τις πατουσίτσες των περισσότερων από εσάς και εκεί. Διάβασα και απόλαυσα ώριμο πολιτικό λόγο.
Και τώρα η γκρίνια μου: χθες επίσης, έλαβα μια προσωπική (σε εμένα και μερικούς εκατοντάδες ακόμα) πρόσκληση στην παρουσίαση του βιβλίου της κας Όλγας Κεφαλογιάννη. Ανοίγοντας τοπική εφημερίδα του Ρεθύμνου, ξαναβλέπω το όμορφο πρόσωπο της κας Κεφαλογιάννη, την προσωπική πρόσκληση που έλαβα, και από κάτω μια πρόσκληση προς όλους τους φίλους, με αφορμή την ονομαστική της εορτή, να γιορτάσουμε όλοι μαζί σε γνωστό παραλιακό κλαμπ! Τι γίνετε ρε παιδιά, σε μπανανία τελείως ζούμε; Θα μου πεις τι ζόρι τραβάς, η κοπέλα μορφώθηκε και έγραψε και βιβλίο. Ε! τώρα το ότι έχει την οικονομική δυνατότητα να καλεί ανοιχτά σε πάρτι όλο το Ρέθυμνο, μαγκιά της. Στο κάτω κάτω δεν θα τα φάει μόνη της, θα τα γλεντήσει με τους φίλους της. Σωστά, όμως και άλλοι γράψανε βιβλίο και δεν τους το προλόγισε η Υπουργός Εξωτερικών κα Ντόρα Μπακογιάννη, μαζί την υπεύθυνη για την κοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ κα Μαρία Δαμανάκη και συντονιστή της συζήτησης τον δημοσιογράφο κ Σταύρο Θεοδωράκη! Αχ, παρέλειψα να σας το αναφέρω παραπάνω εε; Τώρα αλλάζουν λίγο τα δεδομένα. Βάλτε και το πάρτι της πριγκίπισσας Όλγα, να γνωρίσουμε και από κοντά την αυριανή ηγεσία της χώρας. Οι παπανδρέηδες, οι καραμανλήδες, οι βενιζέλοι, οι μητσοτάκηδες, οι κεφαλογιάννηδες και οι Μαυρογιαλούροι με τους Μαντάδες ανακυκλώνονται! . Και εμείς λυπόμαστε για την Πάρνηθα, τα δένδρα και τα κακόμοιρα τα ζωντανά που κάηκαν. Δυστυχώς, όλα αυτά έγιναν θυσία στο μπάρμπεκιου όλων των παραπάνω οικογενειών. Και αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι ότι το μέλλον, το καμένο μέλλον των μωρών μου, είναι προδιαγεγραμμένο. Αυτή η όμορφη πριγκίπισσα Όλγα στηρίζει τα πάρτι και τις συμμαχίες της σε κάθε λογής συμφωνία κάτω από το τραπέζι, με τίμημα ακόμα και ένα καμένο δάσος… Αύριο που θα κυβερνά η ίδια, ο κος …γιάννης (τώρα βαρδίνο είναι; κεφάλο είναι;), και οι φίλοι του θα έχουν βίλα, ή μάλλον βίλες, ή μάλλον πολιτεία στην θέση του Δρυμού! Τώρα θα μου πεις εσύ ξέρω γιατί …καίγεσαι! Περίμενες πως και πώς να πάρεις τον Ερμή και την Χαρούλα να δούνε τα ελαφάκια και να παίξουν, χωρίς να την τρομάξουν, με την χελωνίτσα. Ε! τι να κάνουμε ευτυχώς που υπάρχουν και τα ντοκιμαντέρ!
Πικράθηκα. Δεν μπορώ να σας αφήσω με αυτή την γεύση… Θα σας διηγηθώ τι έκανε χθες ο Ερμάκος και μου γέμισε τις μπαταρίες.. Τον είχαμε στο τραπέζι που τρώγαμε, σε ένα καρεκλάκι που στηρίζεται στην άκρη του τραπεζιού. Ότι είχαμε τελειώσει και βγάζαμε το φρούτο, το τραπεζομάντιλο ήταν σχεδόν άδειο από πράγματα, ο μικρός εξερευνητής των 14ων υπέροχων μηνών, σηκώνει το τραπεζομάντιλο, χώνει το κεφαλάκι του από κάτω σαν για να δει κάτι, και ξαφνικά προβάλει το κεφαλάκι του κοιτώντας με και φωνάζοντας “Τααα!!!”.

Το πρώτο μπάνιο μας στην θάλασσα

Λέω να βιαστώ, να σας δροσίσω λίγο από τον καύσωνα. Να προσπαθήσω να φωτίσω λίγο το πρόσωπό σας με ένα χαμόγελο. Πάρτε βαθιές ανάσες και διώξτε από τους πνεύμονες και τη σκέψη σας τα πρόσφατα αποκαΐδια. Τουλάχιστον για λίγο, μέχρι να ανασυνταχθούμε, για να πάρουμε πιο ψύχραιμες και ουσιαστικές αποφάσεις.
Εμείς πάντως, αποφασίσαμε να πάρουμε τα κουβαδάκια μας, τα μαγιό μας, τα αντηλιακά μας και τα σωσίβια μας, για να πάμε για το πρώτο μπάνιο των διδύμων.
Τα αρώματα της νύχτας διαδέχονται τα χρώματα της μέρας. Όχι πως δεν έχει και η μέρα τα δικά της αρώματα! Έχει την αρμύρα της. Μέχρι και τα αντηλιακά μου μοσχομυρίζουν(ειδικά τα μωρουδιακά με άρωμα ροδάκινο...).

“Μα σωσίβιο από τόσο μικρά, αφού θα τα κρατάμε στα ρηχά!”. Τα μωρά δεν μπαίνουν στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο! Μπορεί να πάθεις κράμπα, μπορεί να λιποθυμήσεις! Και στο αυτοκίνητο δεν πάμε για να τρακάρουμε, όμως πάντα κάθονται δεμένα στο καθισματάκι τους.

“OK. Εσύ είσαι ο παιδίατρος, φούσκωνε τώρα!”, με αποστομώνει το αφεντικό και βρίσκομαι να δαγκώνω μια βαλβίδα και ταυτόχρονα να φυσάω ένα κίτρινο πράγμα. Κάτι η ζάλη από το φύσημα, κάτι η ζέστη, αφήνω τον εαυτό μου να απολαύσει το όνειρο αδιαμαρτύρητα. Σε λίγο έρχεται η δροσιά του νερού και η πρώτη των μωρών στη θάλασσα. Η μικρή μου, η Χαρά, δεν την χορταίνει την θάλασσα. Κυριολεκτικά, την γλύφει σαν τρελή από την άκρη του σωσίβιου! Δεν τρώνε αλάτι στο φαγητό τους και είπε να του δώσει να καταλάβει. Ο Ερμής είναι λίγο πιο επιφυλακτικός. Όχι ότι δεν του αρέσει, περισσότερο μοιάζει να μην ξέρει ακόμα πώς να χειριστεί την κατάσταση. Που κρύβεται η σκανδαλιά για να την κάνει.
Η σκιά της ομπρέλας καλύπτει τον αυτοσχέδιο περιφραγμένο με τις ξαπλώστρες χώρο! Τα μικιά μου στεγνώνουν πάνω στην πετσέτα, παίζοντας με την άμμο και ότι άλλο βρουν. Η μαμά μας πάει για μια βουτιά και εγώ πραγματικά νιώθω να ονειρεύομαι!
Η ευτυχία κρύβεται στα μικρά καθημερινά! Αρκεί να κλείνεις για λίγο τα μάτια, για να μπορείς να τα διακρίνεις. Ρουφάς τζούρες αλατισμένης μωρουδίλας. Ακούς φωνούλες παιδικές. Μέχρι και η χοντρή κυρία με τα κεφτεδάκια, που υπάρχει σε κάθε ελληνική παραλία, αποπνέει μια γραφικότητα. Κυνηγάς τα χεράκια που έχουν βουτήξει στην άμμο και κρατούν μια καλογυαλισμένη από σάλια πετρούλα να μην την κάνουν πάσα στο στόμα. Κρίμα είναι για τα τέσσερα δοντάκια, που κοσμούν το χαμόγελο μας.

«Τι μασουλάει ο μικρός;». Ωχ! γύρισε το αφεντικό. Κλασσικά για μια στιγμή γύρισα το κεφάλι μου και… Ποτέ δεν πρέπει να ψαχουλεύουμε στα τυφλά το στόμα ενός παιδιού, μπορεί να το πνίξουμε στην προσπάθεια να απομακρύνουμε το ξένο σώμα, φωνάζει η φωνή του παιδίατρου. Κάνω τον δείκτη του χεριού μου σαν «αγκίστρι», τον βάζω στην άκρη του στόματος μεταξύ ούλων και μάγουλου, σπρώχνω ελαφρά ανοίγοντας τα σαγονάκια από το πίσω μέρος, και σαρώνω από πίσω προς τα μπρος, “ψαρεύοντας” ένα μικρό κομμάτι φελιζόλ. «Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται παρουσία των γονιών…» ακούω την φωνή του παιδιάτρου, από το στόμα της καλής μου αυτή τη φόρα. Τι να πω; Κυριολεκτικά δάσκαλε που δίδασκες.

Τα μωρά βαρέθηκαν, οπότε φοράω την μικρή στούς ώμους ("ψάρι κοκόλι" που λέει η μαμά τους) και βολτάρω. Νιώθω σαν καθαρόαιμο στην ακροθαλασσιά, με την αμαζόνα μου να με ιππεύει καμαρωτή! Είναι περασμένες έξι, το απόγευμα. Τώρα, και το πρωί (πριν τις 10), είναι η ώρα που προτιμούν οι παιδίατροι και οι φωτογράφοι. Ο ήλιος δεν βλέπει κάθετα τη γη, αλλά από γωνία. Γίνεται τόσο ακίνδυνος που μπορείς να τον κοιτάς στα μάτια. Από την άλλη οι εικόνες, τα πρόσωπα και τα τοπία φωτίζονται καλύτερα. Είναι η ώρα για τα παιδιά και τα χρώματα να παίξουν.
Μια κοπέλα διαβάζει το βιβλίο της κάτω από μια ομπρέλα.
Καλοκαιράκι! Χρώματα παντού, μαγιό, σωσιβιάκια, μπρατσάκια, ομπρέλες, πετσέτες.
Μέσα στα χρώματα πιο εντυπωσιακή,
τι ειρωνεία;

μια εικόνα σε απόχρωση γκρι…
Τα σημάδια από τα πατουσάκια ενός παιδιού στην βρεγμένη άμμο. Σαν σκαλισμένα, εκεί που γλύφει το κύμα ρυθμικά την αμμουδιά.
Μικρά αποτυπώματα ανάμεσα σε μεγάλα.
"Κλικ"!
Τράβηξα την φωτογραφία δευτερόλεπτα πριν προλάβει το κύμα να τ' αγκαλιάσει και να τα εξαφανίσει. Τα ρούφηξε θαρρείς, στην αγκαλιά του ο χρόνος.
Ο μικρός λίγο πιο πέρα έτοιμος να ανανεώσει τα χνάρια του, τρέχει με ανοιχτά χέρια, σε μια αγκαλιά.
Φωνάζει και η μικρή πάνω στον ώμο μου. "Α!τατατατααα", που στην γλώσσα μας σημαίνει, πω πω τι χαρά ή κάτι τέτοιο!
Αυτές οι μικρές στιγμές είναι η ευτυχία!