Ορίστε γιατί δεν μπορεί να φτιάξει ποστ, ένας ορεξάτος blogger…

Όταν όμως δεν σε θέλει, τέρμα δεν σε θέλει…
Χθες Πέμπτη, είναι η μέρα που απολαμβάνω-προσέχω τα μικρά, μια που η κυρία δουλεύει. Λέω λοιπόν τέρμα τα ψέματα, αφού στο ιατρείο δεν προλαβαίνω λόγω δουλειάς, θα φτιάξω αυτή την ριμάδα την σύνδεση να μπορώ να μπαίνω σαν τον άνθρωπο στο δίκτυο! Την έχω που την έχω ήδη πληρώσει… Όντως λοιπόν με την βοήθεια μιας ευγενέστατης κοπέλας από το τηλέφωνο, τσουκ τσουκ επιτέλους έφτιαξα την σύνδεση και ξαφνικά οι σελίδες του ιστού έτρεχαν μπροστά μου με …1000!! Έλα όμως που άρχισαν να μπουσουλοτρέχουν διαμαρτυρόμενα και τα πιτσιρίκια. Έκλεισα με περισσή αυτοσυγκράτηση το κομπιούτερ, και πήρα τα πιτσιρίκια βόλτα στην παραλία. Τρέμετε blogers σκέφτηκα, απόψε θα πάρουν φωτιά οι blogo-γειτονιές! Αντί για αυτό δεν θα το πιστέψετε αλλά …πήρε φωτιά το Ρέθυμνο!
Μετά από μια βόλτα στο λιμάνι, αφού χαζέψαμε την παλιά πόλη από την θάλασσα, μαζί με τον ήλιο, άρχισαν να δύουν και τα μανάρια μου. Πρόσω ολοταχώς λοιπόν για το σπίτι, να προλάβω να κάνω έγκαιρα «τα μπάνια του λαού», να ταΐσω τα θηριάκια, να κοιμηθούν και να αρχίσω το σερφινγκ μέχρι να γυρίσει η μαμά. Ξέρετε, υπάρχει ένα "μαγικό χρονικό παράθυρο", το οποίο θυμίζει λίγο την επαναφορά του διαστημοπλοίου στην ατμόσφαιρα.. Αν το χάσεις, σχεδόν αποκλείεται να καταφέρεις να προσγειώσεις τα μωρά στο κρεβάτι τους. Εκνευρίζονται, χάνουν τον ύπνο τους, δεν τρώνε και το βραδινό και δεν ξέρουν τι τους πρωτοφταίει. Βάλτε το σκηνικό ή έστω το ρίσκο επί δύο, και θα καταλάβετε πόσο γρήγορα εναλλάχθηκαν η ευτυχία, με τον πανικό και τελικά την απογοήτευση, όταν εν τω μέσω του μπάνιου του Ερμή κόβεται το ρεύμα. Ευτυχώς είχα ήδη ζεστάνει τα γάλατα… Συνεχίσαμε λοιπόν υπό το φως κεριών τα μπάνια, και ταΐσαμε τα ζουζούνια!
Τι είχε γίνει; Πήρε φωτιά ένας πυλώνας της ΔΕΗ μέσα στην πόλη, έπεσε ένας τεράστιος μετασχηματιστής και αφού καψάλισε κάποια από τα δέστρα του κήπου, κυριολεκτικά έλιωσε μια στάση λεωφορείων. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βυθίστηκε στο σκοτάδι. Μετά από περίπου μία ώρα το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ξαναείχε ρεύμα! Εμείς, με τις μειονότητες μια ζωή, ήμασταν το μόνο σπίτι στην γειτονιά χωρίς ρεύμα! Πληροφορηθήκαμε από την ΔΕΗ ότι, εμείς είμαστε από τους τυχερούς που έχουμε κρυφά και όχι υπέργεια καλώδια. Ε! αυτοί οι λίγοι τυχεροί παίρνουν ρεύμα από το συγκεκριμένο μετασχηματιστή.
Περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ με τα μωρά γυμνά να βράζουν από την ζέστη, τα κρέατα τα ειδικά παρμένα για τα μωρά αντι να πρόκειται να βράσουν σε κατσαρόλα ετοιμαζόταν να βράσουν στο ψυγείο, για δε γάλατα και άλλα ευπαθή δεν το συζητάμε. Βέβαια δεν έχω παράπονο, να είναι καλά η τσιτρονέλα, με την οποία λουστήκαμε και κράτησε σε μικρή μεν, απόσταση δε, τα στούκας. Να είναι καλά τα κεριά και το καρπούζι (αποτέλεσε το δείπνο μας…) και τέλος να είναι καλά ο γείτονας, όπου κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, αντί να με σκυλοβρίσει μου έδωσε με μια μπαλαντέζα ρεύμα και έσωσα τα τρόφιμα…
Όσο τα σκέφτομαι αυτά που γράφω, τόσο μου θυμίζει τις εκπληκτικές δικαιολογίες που σκαρώναμε για να δικαιολογήσουμε στην κυρία, γιατί δεν ετοιμάσαμε την εργασία που είχαμε για το σπίτι. Ή μήπως τον τύπο που κερατώνει την γυναίκα του και πριν μπει στο σπίτι τρίβει λίγο τεμπεσίρι στα χέρια του και τα ρούχα του. Όταν η κυρά του τον αρπάζει από τα μούτρα και του φωνάζει «..που ήσουν;», εκείνος ομολογεί την ύπαρξη ερωμένης, για να γυρίσει η σύζυγος τα χέρια του και όλο καμάρι για το αστυνομικό της δαιμόνιο να του φωνάξει «πάλι μπιλιάρδο έπαιζες!».
Βλέπετε, η αλήθεια, είναι το καλύτερο ψέμα…